Η Χρυσή Αυγή κατά περιόδους οργανώνει - όχι πάντα επιτυχημένες λόγω των λαϊκών αντιδράσεων - αιμοδοσίες μόνο για Έλληνες, εφόσον μόνο σε ομοεθνείς αρμόζει το υψηλής αξίας ελληνικό αίμα. Αντιστοίχως, τις τελευταίες ημέρες, το αίμα του δολοφονηθέντα Παύλου Φύσσα τείνει να χρησιμοποιηθεί ως υψηλής αξίας αίμα, που θα εξαργυρωθεί με την αύξηση εκλογικής επιρροής και ακόμη μεγαλύτερης ποδηγέτησης  των χαχόλων. Έτσι,  τα αστικά κόμματα του λεγόμενου «συνταγματικού τόξου» σύσσωμα ανακοινώνουν την καταδίκη τους για τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στο Κερατσίνι στις 17 Σεπτεμβρίου από τους νεοναζιστές της Χρυσής Αυγής και δηλώνουν έτοιμα να αναλάβουν δράση. Φαίνεται πως χρειάζονταν έναν νεκρό Έλληνα για να κινητοποιηθούν σε αυτή την κατεύθυνση.

O Πρωθυπουργός έκανε ειδικό διάγγελμα για να δηλώσει πως «αγωνίζεται και θα αγωνίζεται για την ανηφόρα του λαού» χωρίς, ωστόσο, να αναφέρει ποιο θα είναι το ύψος του γκρεμού που θα απλώνεται πέρα από το χείλος της ανηφόρας όταν αυτή τελειώσει.

Αν και τα περιστατικά υπήρξαν πολλά σε όλη την Ελλάδα, παρόλα αυτά,  για τα 32 ποινικά αδικήματα με εμπλεκόμενα μέλη ή βουλευτές της Χρυσής Αυγής,  μόλις προ λίγων ημερών διατάχθηκε προκαταρκτική εξέταση από την εισαγγελέα του Αρείου Πάγου Ευτέρπη Γκουτζαμάνη με βάση το φάκελο που, επίσης, προ ολίγων ημερών επέδωσε στην εισαγγελία ο Υπουργός Δημοσίας Τάξης Νίκος Δένδιας. Σκοπός της εξέτασης είναι να διαπιστωθεί εάν προκύπτει επιπλέον το αδίκημα της σύστασης εγκληματικής οργάνωσης.

Η αδιαφορία για την ενεργοποίηση του επαρκούς νομικού πλαισίου όσον αφορά τις παράνομες δράσεις της Χρυσής Αυγής ευθύνεται για το φονικό, εφόσον δεν ανέκοψε την εγκληματική πορεία της, όσο πιο έγκαιρα γινόταν. Ωστόσο, η ουσία οφείλεται σε έναν άλλο – ίσως, σημαντικότερο – παράγοντα. Στην ανοχή!

Ανοχή σε δημοσιεύματα δημοσιογράφου που πρότεινε συγκυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με τη «σοβαρότερη» Χρυσή Αυγή (εννοώντας σοβαρότερη, μάλλον εννοούσε το δικαίωμα επιλογής του θύματος για το φονικό όπλο που θα το εκτελέσει),  αναφωνώντας πως ο εθνικισμός δεν είναι ντροπή, όπως είπε τηλεοπτικά στο ΣΚΑΙ και έγραψε στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ ο Μπάμπης Παπαδημητρίου.

Ανοχή σε δηλώσεις βουλευτών κυρίως της Νέας Δημοκρατίας, όπως ο Βύρων Πολύδωρας που κλείνουν το μάτι στη βάση της Χρυσής Αυγής προσβλέποντας στην αποκομιδή ψήφων ή μιλούν για ανακατάληψη των πόλεων.

Ανοχή σε κυβερνητικές αποφάσεις που ανοίγουν χώρους κράτησης μεταναστών (με άλλα λόγια, στρατόπεδα συγκέντρωσης) και αποδίδουν με θεϊκά ονόματα (Ξένιος Ζευς) τα πογκρόμ, μπουζουριάζοντας κατά συρροή μετανάστες ως κοινούς εγκληματίες.

Ανοχή σε τηλεοπτικές εκπομπές που ανάγουν συμπεριφορές μελών της Χρυσής Αυγής σε lifestyle πρότυπα ή παρουσιάζουν «ρεπορτάζ» για το ποιος είναι ο άνθρωπος Ηλίας Κασιδιάρης πίσω από το πρόσωπο του σκληρού και άγριου νταή και επί της ουσίας ανάγοντας το νεοναζιστικό μόρφωμα σε μόδα ή παρουσιάζοντας τον χρυσαυγίτη που περνάει τη γιαγιά στο απέναντι πεζοδρόμιο και την προφυλάσσει από τον  - εκ των προτέρων χαρακτηρισμένο, ως υπάνθρωπο - παράνομο αλλοδαπό.

Ανοχή σε συνθηματολογίες μηδενισμού και εξομοίωσης όλων των πολιτικών δυνάμεων, συνοδευόμενες από χειροδικίες βουλευτών που για το αδηφάγο τηλεοπτικό κοινό συμβόλιζε «χαστούκι» στο σάπιο σύστημα. Ασχέτως, αν αυτό τελικά αστόχησε βρίσκοντας  μάγουλο σε αυτούς που ορθώνουν ουσιαστικό κοινωνικό και πολιτικό λόγο και έργο.

Ανοχή στον ατομισμό που επιβάλλεται με κάθε τρόπο από τα κόμματα αστικής διαχείρισης και τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης που προωθούν διχαστικές τάσεις με το πρόσχημα της κοντόφθαλμης υπεράσπισης των συμφερόντων της μίας κοινωνικής ομάδας που πλήττονται εξαιτίας της όποιας κινητοποίησης για διεκδίκηση των αιτημάτων της άλλης κοινωνικής ομάδας.

Ανοχή στη γενικότερη άποψη που θέλει τον άνθρωπο να κοιτάζει τη «δουλίτσα» του και να λειτουργεί ως προς το κοινωνικό σύνολο με τη λογική της μετάθεσης του προβλήματος στον απέναντι, αρκεί να φύγει από την καμπούρα του, λες και έτσι θα πάψει να υφίσταται.

Ανοχή στις πολιτικές των κομμάτων που κυβέρνησαν και κυβερνούν και που τώρα κόπτονται για την άνοδο του ναζισμού, επικαλούμενοι την ανάγκη υπεράσπισης του δημοκρατικού πολιτεύματος, σφυρίζοντας αδιάφορα για την πραγματική αιτία που γεννάει το φασισμό και δεν είναι άλλη από το καθεαυτό καπιταλιστικό σύστημα που και οι ίδιοι υπηρετούν πιστά και κατά γράμμα.

Ανοχή για τις πολιτικές πρακτικές της Χρυσής Αυγής, όπως η σύσταση εργοδοτικών συνδικαλιστικών σωματείων τονίζοντας πως στόχο έχουν να «χαμηλώσουμε τα μεροκάματά μας, να εγγυηθούμε στους Έλληνες εφοπλιστές ότι αν φέρουν τα βαπόρια τους εδώ (σ.σ. στη Ζώνη) θα σταματήσουμε τις απεργίες», η δημιουργία γραφείων ευρέσεως εργασίας που ως σύγχρονα δουλεμπορικά θα τροφοδοτούν τις επιχειρήσεις μόνο με Έλληνες εργαζόμενους, αμειβόμενους με 18 ευρώ μεροκάματο και η στήριξη σε εργοδότες, όπως ο Μάνεσης στη Χαλυβουργική στο Βόλο.

Η αντισυστημικότητα του λόγου της εξαντλείται σε αναποδογυρίσματα πάγκων υποτίθεται για να χτυπήσουν το παραεμπόριο, σε τραμπουκικές επιθέσεις απεργών και ψευτονταηλίκια έναντι αγωνιστών για τα δικαιώματά τους. Αντίθετα, δείχνουν το ολοκάθαρο συστημικό τους πρόσωπο μαχαιρώνοντας αλλοδαπούς που δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και σκοτώνοντας ανθρώπους σαν τον Παύλο Φύσσα που εκτός από αντιφασίστας και καλλιτέχνης ήταν γιος μίας λαϊκής, εργατικής οικογένειας, ενώ η επίσημη εκπροσώπηση του κόμματος αρνιόταν οποιαδήποτε σχέση με το φονιά, την ίδια στιγμή που κυκλοφορούσε φωτογραφικό υλικό που αποδείκνυε το αντίθετο.

Παράλληλα, επανήλθε με δυναμικές αντιπαραθέσεις το ζήτημα της θεωρίας των δύο άκρων που προσπαθεί να εξισώσει τον κομμουνισμό με τον φασισμό, παραχαράσσοντας την ιστορική πραγματικότητα. Έτσι, παραβλέπεται το γεγονός ότι η άνοδος του Χίτλερ και η κατασκευή των στρατοπέδων συγκέντρωσης χρηματοδοτήθηκε από το μεγάλο κεφάλαιο, όχι απαραίτητα το γερμανικό μόνο. Για παράδειγμα, η χιτλερική εξουσία, συνεργάστηκε περίφημα με τους – υποτίθεται εχθρούς της – Σιωνιστές, μεταφέροντας τα τρία πρώτα χρόνια της εξουσίας της 55.000 Γερμανοεβραίους στην Παλαιστίνη, προκειμένου νε επιτευχθεί όσο γίνεται γρηγορότερα η ίδρυση του Ισραηλινού Κράτους που θα έδινε τη δυνατότητα στο Εβραϊκό κεφάλαιο να εκμεταλλευτεί τις πλουτοπαραγωγικές πηγές της Παλαιστίνης εξαθλιώνοντας ταυτόχρονα και τον Παλαιστινιακό αλλά και τον Εβραϊκό λαό. Ταυτόχρονα, παραβλέπεται και η αυτοθυσία των κομμουνιστών του Κόκκινου Στρατού, που επέδρασε αποφασιστικά για την αντιφασιστική νίκη των λαών στις 9 Μαΐου του 1945, αλλά και η εποποιία της Εαμικής Αντίστασης που επί της ουσίας απελευθέρωσε τη χώρα από τους ξένους κατακτητές και τους ντόπιους συνεργάτες τους.

Σύμφωνα με αυτή τη θεωρία, αποκαλύπτεται και ένας εκ των τρόπων όπου το αστικό σύστημα χρησιμοποιεί το φασισμό προς όφελός του έστω και δια της αρνητικής κριτικής. Διότι, αν το ένα άκρο είναι η Χρυσή Αυγή και συνεπώς όσοι κρύβονται πίσω τους, δηλαδή οι υπηρέτες του κεφαλαίου και των αφεντικών, τότε το άλλο άκρο είναι ο λαός, το σύνολο των εργαζόμενων (εργάτες, αγρότες, αυτοαπασχολούμενοι, φοιτητές, νέοι και νέες) που υφίστανται τις συνέπειες ενός συστήματος που αναγνωρίζει ως αξία μόνο το κέρδος για τον έναν. Κι αυτά τα δυο άκρα, όσο κι αν επιμένουν κάποιοι, δεν εξομοιώνονται από τη στιγμή που οι πρώτοι είναι οι δυνάστες και οι δεύτεροι οι δυναστευμένοι.

Η Χρυσή Αυγή είναι αντισυστημική μόνο στον προφορικό λόγο, διότι στο γραπτό, είναι αναμφίβολα ναζιστικό και συνεπώς συστημικό κόμμα, εφόσον από τότε που είχαν μικρή δύναμη, το Μάιο του 1987 στο τεύχος Ν. 26 του ομώνυμου περιοδικού τους, ο αρχηγός της Νίκος Μιχαλολιάκος κατέληγε σε άρθρο-αφιέρωμα για τα 42 χρόνια από το θάνατο του Χίτλερ, “Χίλια εννεακόσια ογδόντα επτά, σαράντα δύο χρόνια μετά,  με την σκέψη και την ψυχή μας δοσμένη στην Μνήμη του Μεγάλου μας Αρχηγού, υψώνουμε το δεξί χέρι ψηλά, χαιρετούμε τον Ήλιο και με το θάρρος, που μας επιβάλλει η Στρατιωτική μας Τιμή και το Εθνικοσοσιαλιστικό μας καθήκον κραυγάζουμε γεμάτοι πάθος, πίστη στο μέλλον και στα οράματά μας: HEIL HITLER!”

Βεβαίως, έκαστος μπορεί να ισχυριστεί ότι ένα άρθρο προ 25 ετών δεν αποδεικνύει την ύπαρξη της ίδιας άποψης για το σήμερα. Αλλά για να μην υπάρχει αμφιβολία, τα ίδια τα μέλη της Χρυσής Αυγής φροντίζουν να θυμίζουν ότι αυτή η άποψη ισχύει στο έπακρο με συνθηματολογία όπως «τιμή στους Χίτες και ταγματασφαλίτες», δηλαδή στους ντόπιους συνεργάτες των Γερμανών κατακτητών που κατέδιδαν τους αντιστασιακούς αγωνιστές του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Επιπλέον, ο εκπρόσωπος τύπου το κόμματος Ηλίας Κασιδιάρης,  με άρθρο που έφερε τον τίτλο «Ο Χίτλερ πέρα από την ιστορία» στην εφημερίδα του κόμματος στο πολύ κοντινό παρελθόν (20/04/2011), γράφει: «Η πρόβλεψη του Σπένγκλερ για την παρακμή του δυτικού κόσμου μόνο σε μία περίπτωση θα μπορούσε να είχε αποφευχθεί. Υπάρχει σαφώς  το πρόσωπο-κλειδί στην Ιστορία του 20ου αιώνος, που παραλίγο να ανατρέψει τη βίαιη ροή ενός ολόκληρου πολιτισμού προς την παρακμή. Το πρόσωπο αυτό, που για την Ιστορία θα λέγαμε πως αποτελεί ένα διαχρονικό παράδοξο και η πλήρης ερμηνεία του θα χρειαστεί να περάσουν αιώνες για να επιτευχθεί είναι αδιαμφισβήτητα ο Αδόλφος Χίτλερ».

Επειδή πολύ λόγος γίνεται για το αν οι 500.000 ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής είναι ναζί, είναι αναγκαία και ορθότατη η παρατήρηση που έκανε ο δημοσιογράφος Νίκος Μπογιόπουλος, ότι «το 44% των ανθρώπων που ψήφισαν τον Χίτλερ το 1933, δεν ήταν ναζί. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν ναζί». Κι αν εκείνα τα χρόνια, ο κόσμος δεν είχε άμεση πρόσβαση στην πληροφόρηση, στην ιστορική γνώση και στην ενημέρωση, πλέον έχει και οφείλει να ψάχνει και να γνωρίζει. Διότι, αν στις δύο προηγούμενες εκλογικές αναμετρήσεις η αγανάκτηση ήταν άλλοθι εκλογικής προτίμησης, η παράβλεψη της δολοφονίας συνιστά συνενοχή στο φόνο!

====================================================================

Το τραγούδι "Ο Φασισμός" σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου και στίχους Φώντα Λάδη συμπεριληφθήκε στο δίσκο "Τραγούδια της λευτεριάς" του 1978 με ερμηνεύτρια τη Μαρία Δημητριάδη.

Πηγές:

-          www.902.gr: Δημοσίευση 22.09.2013 “Προκαταρκτική εξέταση για τη Χρυσή Αυγή”

-          www.enikos.gr: Δημοσίευση 19.09.2013 “Αυτά είναι τα 32 περιστατικά που εμπλέκεται η Χ.Α.”

-          Παλαιστίνη: αιτίες & μύθοι – Νασίμ Αλάτρας – Εκδ. ΚΨΜ, 2009