«Όταν είμαι στη σκηνή, είμαι ένας άλλος άνθρωπος, μάλλον πολλοί άνθρωποι μαζί. Δεν θέλω το κοινό να βλέπει εμένα, αλλά "εμάς". Αν δεν καταφέρω ν’ αγγίξω τους θεατές, να τους κάνω να κλάψουν και να γελάσουν μέσα στην ίδια παράσταση, τότε η τέχνη μου χρειάζεται επειγόντως το φιλί της ζωής, γιατί πεθαίνει!» Αυτά εξομολογήθηκε ο αείμνηστος μίμος απ’ τη Γαλλία, Μαρσέλ Μαρσό, λίγο πριν το «θάνατό του»…

Εδώ και χρόνια, έχω κρεμάσει μια φωτογραφία του Μαρσό στο παράθυρο του δωματίου μου και κάθε που τον χαζεύω, μου στολίζει τα μαλλιά μ’ ένα λουλούδι..! Άλλοτε πάλι, μου χαμογελά μελαγχολικά πίσω απ’ το ζωγραφιστό του πρόσωπο… Τον αγαπώ τρυφερά σαν τα παραμύθια της γιαγιάς, που κάνουν ορατό τον κόσμο της ψυχής, τον κόσμο των μικρών και μεγάλων αισθήσεων. Είναι ο δικός μου, Πιερότος του Φεγγαριού..! Αφουγκράζομαι τη φωνή του μέσα απ’ τα δέκα του δάχτυλά, τους μυς του προσώπου του, τα πόδια και το βλέμμα του...

Τον θυμάμαι...κάθε που είμαστε πολλοί μαζί και παίζουμε παντομίμα! Που άλλος αρνείται να βγει να μιμηθεί κι άλλος καταπληκτικά μιμείται!! Ακόμη και στα παιχνίδια τελικά, μαθαίνεις πόσο αγαπάς ολόκληρη την οντότητά σου…!

Κι ύστερα, οι πιο καθηλωτικές στιγμές δε βάζουν λόγια. Μια μάνα που γεννά. Δυο σώματα γυμνά την ώρα του έρωτα. Ένας άνθρωπος που ξεψυχά.

Υστερόγραφο: Καλή αντάμωση Mr. Marsel μας και προσωπικά, σας ευχαριστώ για ό, τι, μέσα απ' το διαστρεβλωμένο καθρέπτη αυτού του κόσμου…

Κάθε φορά η ίδια ιστορία... Παθιάζομαι μ' ένα πράγμα κι όλα τα υπόλοιπα τα βάζω στην άκρη... Τι τραγικό ελάττωμα κι αυτό!!

Χθες βράδυ παρένθεση, οδηγούσα κι άκουγα τη Βλαχογιάννη στο δεύτερο να λέει πως το γοργό είναι κι αυτό που αργεί... Θ' αργήσει να συναντηθεί το ρολόι μου, με το ρολόι του κόσμου; Πως αλλιώς θα ευτυχήσω;

Αφήστε που μου προσάψανε τελευταίως και το χαρακτηρισμό τουλούμπα... Επειδή τα βλέπω όλα τόσο συναισθηματικά και γλυκά και τρυφερά κι έχω πολύ περίεργες προσδοκίες... Μεταξύ μας, έχω δοκιμάσει τουλούμπα με γέμιση σοκολάτας κι έγλειφα και τα δάχτυλά μου!!

Πως κατέληξα απο την ανυπομονησία στην τουλούμπα, δεν κατάλαβα.... Αλήθεια, έχει κανείς τη συνταγή της τουλούμπας με λιγότερη ζάχαρη;

Τις τελευταίες μέρες έχω γίνει ανυπόφορη... Τα νεύρα μου έχουν ξεπεράσει κάθε ανθρώπινο όριο... Το μαρτυράει ο τρόπος που κοιτώ, ο τόνος κι η ένταση της φωνής μου και πιο πολύ οι κινήσεις των χεριών μου-μεγάλες και κοφτές. Φορτικές οι λέξεις μου... κι οι ανθρωποι μου δε μ' αντέχουνε πια.! Θαύμα τελικά να έχεις φίλους να αντέχουν την ιδιορυθμία σου και την κάθε άλλο απο δημοκρατική σου στάση στα πράγματα....

Φρόνιμα μελένια μου, άλλωστε το 'χει γράψει κι ο Μανώλης:

Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή,

τ' όνειρό σου ανασταίνω και το κάθε σου γιατί...

Η τρυφερή εικόνα που ανέβασα είναι ένα χαρακτικό έργο του Τίτου Πετράκη που το βάπτισε "παιδικό έρωτα"... Αγνοούσα την ύπαρξή του κι ας είναι 62 χρονών τώρα πια...

Τον γνώρισα τυχαία και μαγεύτηκα με τη μοναδική προσωπικότητα που έχει ως...χαράκτης: «Φιγούρες κόντρα στο φώς». 

Ποιό τραγούδι θα επιλέγατε να παίζει πίσω απ' αυτά τα δυό πιτσιρίκια του Τίτου;

Τα τελευταία ξημερώματα, οι μόνες λέξεις που βάζεις στο στόμα σου:

"Είναι αβάσταχτο να φεύγεις σα δροσούλα κάθε αυγή,

φίλα με κι εγώ είμαι φύλλο ολομόναχο στη γή..."

Λίγο ο λυγμός της Ελένης, λίγο η απουσία του που σου έλειψε κι ας δεν ήταν δικιά σου ποτέ, μα ποτέ, αρκούν για το αβάσταχτο... Τι λέξη κι αυτή! Απ' όποιο γράμμα και να τη διαβάσεις δεν αντέχει. Κουβαλάει μέσα της όλη την τραγικότητα των ενδομυχών σου εαυτών. Όλα τα όχι του. Όλες τις κινήσεις που κάνει κάθε φορά που φεύγει. Όλη την άρνηση που έχουν τα βήματά του. Όλες τις προσδοκίες μικρές και μεγάλες που δεν εκπληρώθηκαν. Μα πιο πολύ απ' όλα... Τ' αβάσταχτο φυλά ανάμεσα στα κενά των γραμμάτων, το φόρτο της αγάπης σου.. Εξού κι ο ήχος της ειναι βαθύς και βαρύς... βγαίνει απ' τα σπλάχνα κατεθείαν μα δεν έφτασε ποτέ σε Εκείνον... Δε συνεχίζω γιατί ίσως τελικά να "είναι αργά για θαύματα..." Ακούς; Τι κι αν ζητάς θαυμά εσύ, μάταια..... Τουλάχιστον, άρχισε ν' αντέχεις πάλι τον εαυτό σου... γιατί αυτό κι αν είναι αβάσταχτο!! Κι όσο για την προσφορά μου, δεν την ποντάρω μόνο σε καρέ τυφλών, που λέει και το άσμα...

ΥΓ: Η Γ μιλάει στη Γ.

Ύστερα απο 12 χρόνια συνάντησα πάλι τη νονά μου..! Την καταχάρηκα!!

11 το πρωί συναντιόμαστε στα λιοντάρια, όπου εκείνη την ώρα ξυπνούσαν απ' τη χθεσινή τους σκοπιά. Περπατήσαμε στα πλακόστρωτα της πόλης κι εκείνη με φωνή ζωηρή έλεγε: "καλημέρα, καλημέρα"... Σαν πρωταγωνίστρια ασπρόμαυρης ελληνικής ταινίας, γυρισμένη σε μικρές γειτονιές με γελαστούς αθρώπους!! Μάλιστα, φορούσε ένα μαντήλι ρουμπινί κι έδινε πνοή σε κάθε σημείο που αφήναμε πίσω μας...

Το μεσημεράκι, καθήσαμε να πιούμε και να φάμε στο Σαρανταβότανο. Παραδοσιακό ταβερνάκι με σπεσιαλιτέ του μαγαζιού, τη Σαραναταβότανη ρακή.. Τσικουδιά με μέλι και σαράντα βότανα. Στο βάθος, τραγουδούσε ο Ξυλούρης: "χρώματα κι αρώματα"-έτσι για να με κάνει να σεβαστώ την εικόνα της ακόμα πιο πολύ..! Απ' την άλλη, ο κ. Ταβερνιάρης με τα γαλάζιο βλέμμα του και το μπερεδάκι του, σου άφηνε έντονη την αίσθηση πως μπάρκαρε για λίγο στο νησί μας και θα φύγει πάλι χωρίς να θυμάται απο που ξεκίνησε...Σωστός ταξιδιώτης!! Στο τέλος μας κέρασε και γλυκό σταφύλλι για να αφήσουμε τις πίκρες στην άκρη!!

Ωστόσο για το βράδυ τι να πω... Καταλήξαμε στο Θεωρείον, όπου έπαιζε ένας μικρασιάτης με το Σαντούρι του κι έναν βιολιστή να τον πηγαίνει στα πιο μακρινά παραδοσικά στέκια..! Είχα καιρό να πιω κι ακόμα πιο πολύ καιρό να είμαι καρφωμένη στα μάτια ενός ανθρώπου που το βλέμμα του δεν έκρυβε ρωγμή καμία... Κι ήταν γραμμένη η λέξη "φιλιότσα" που στα λατινικά σημαίνει κόρη και στην Κρήτη το λέμε αντί για βαφτιστήρη.

Τέλος σαν υστερόγραφο, εύχομαι το άρωμα κι η γεύση να έφτασαν ως εκεί, μήπως ζηλέψατε και 'ρθειτε καμιά βόλτα να δείτε ωραία που θα μεθύσουμε απ' όλα αυτά (συντεκνε και σε σένα πάει το καρφί) !!

Απο χθές έχω κολλήσει να κοιτάζω αυτή τη φωτογραφία... Δεν έχει κάτι απ' τα "κόκκινα χείλη"; Δεν έχω καταλάβει βέβαια το λόγο που μ'αρέσει τόσο πολύ, εσεις;

Μονάχα, πως απέχω ελάχιστα απ' τη συντριβή μου, μιας κι αντί να κόψω ένα φρεσκότατο μήλο να το γευτώ, προτιμώ να ζω με είδωλα.... Θα εκπέσουν όμως μέσα μου κι η ευθύνη δικιά μου!!

Οπότε, τι μας βαβαλίζουν τ' αφτιά τόσους αιώνες με το προπατορικό αμάρτημα; Εκείνη καλά έκανε, εμείς να δούμε.... Λες και καταλάβαμε τίποτα με το σταυρό στο χέρι....