28 του Δεκέμβρη 2007...

Πίνω ελληνικό καφέ και καπνίζω το πρωινό μου τσιγάρο. Λίγο πριν φύγω απ' το πατρικό μου, ρίχνω μια ματιά στο "μονόχνοτο" κουτί. Ύστερα απο πολύ καιρό, ομολογουμένως σκαλώνω σ' ένα ρεπορτάζ που είχε εικόνες απ' το Μοσχονήσι στο Αι Βαλί...

Ελληνικά καφενεδάκια,ασπρόμαυρες αναμνήσεις-να συγκρατούν κάτι πιο μεγάλο-, δακρύβρεχτα καλντερίμια και η κρητική διάλεκτος αναλλοίωτη. Κάπου ανάμεσα σ' όλα αυτά και το πατρικό του Ηλία Βενέζη. Τρέμω απο συγκίνηση, οργή, μα και περηφάνια.

Ένας δημοσιογράφος ψελλίζει: "όμορφο βίντεο, αλλά τι ελληνικό να κρατήσεις μέσα στην Τουρκία..." Διαμαρτύρομαι εντόνως. Η πιο μελιά πατρίδα μας είναι η καρδιά...είναι οι μυρωδιές και τα χρώματα!!! Άλλωστε το λέει και το γνωστό άσμα..." στο "Σικάγο μέσα ζεις στη λευτεριά και στην Αθήνα μεσ' την ξενιτιά..." Η δικιά μου πατρίδα το άρωμα των γιασεμιών στην αυλή μου...

 Ήθελα απλά, να τονίσω πως η πραγματικότητα δεν είναι αυτή που προσπαθούν να μας περάσουν τα θηρία. Υπάρχουμε εμείς οι νέοι και πιστεύουμε στην οικογένεια και στο Θεό μας και στην πατρίδα μας..! Αλήθειες υπάρχουν, παραμύθια υπάρχουν, αρκεί να μη χάσεις την πίστη σου....

ΥΓ1: δεν ξέρω τι μ' έπιασε να γράψω όλα αυτά πρωί πρωί, το πλούσιο καιμάκι του καφέ φαίνεται..! Μαζί............ :-) Καλημέρες....!!!!

ΥΓ2: Το μπερεδάκι στη φωτογραφία του γεράκου, κρύβει μια μαγία μέσα του! Εσύ τι λές;

Θανατική ποινή τα κανελιά φιλιά  του!

Σου ράβει  το στόμα και το καντήλι σβηστό .

Όλοι ακούν τη φωνή του, μα εσύ τη σκιά του.

Μασκαρεμένη σε ευαισθησία  ενθυμητική

η φωνή του.

Έτσι για να τιμήσει τις ερχόμενες απόκριες!!

Κομποδένει τα κορδόνια στα καφέ του παπούτσια.

Κόμπος απ’ τα παραμύθια που χρωστάει.

Χρωστάει  παντού.

Παντού χρωστάει.

Ίσως και να ξοφλήσει κάποιο φθινόπωρο

μα θα ‘ναι αργά.

Θέλω να έχει πλήρη άγνοια.

Ανεβαίνουν όμως…

Ανεβαίνουν στα ύψη οι τόκοι της αναμονής.

Πόσο κοστολογείς την αναμονή σου γυναίκα;

Γυναίκα με την πράσινη λίμνη στα βλέφαρα.

Μήνες είχε να φανεί. Χρόνος σου φαινόταν!

Εσύ μετρούσες…

Έτη απουσίας του μετρούσες!

Ολόκληρα έτη φωτός!

Φώς η αγάπη του! Όπως όλα του!

Κι η αναμονή σου, ανίκανη να λύσει τα κορδόνια.

Θλιμμένα παιδιά τα παραμύθια.

Σκοτεινά αγοροκόριτσα της παραφροσύνης.

Σκοτείνιαζαν κάθε που τα έδερναν με μανία

οι ερωμένες… αλήθειες του!

Μα ζουν οι ψυχές μες την παραφροσύνη;

Κι όμως…

Την περνούν για οξυγόνο κι έπειτα…

Κι έπειτα, ξυπνούν τα νυχτολούλουδα

κι αρπάζουν ό, τι βρουν….

Μα ό, τι βρουν!

Ληστές οξυγόνου : τα νυχτολούλουδα!

Ληστές νιότης: τα χέρια του!

Ληστές ανάσας: τα νυχτολούλουδα!

Ληστές του ολόκληρου, πάλι τα χέρια του!

Παράνομα τα νυχτολούλουδα.

Παράνομα και τα χέρια του.

Παρανομούν στη νόμιμη ψευδαίσθησή σου…

Σε διέρρηξαν χθες αργά;

Εμ… έτσι εξηγείται η αναστάτωση των αστεριών!

και μια κουρτίνα κουρελού

να χορεύει τον άνεμο

μπρος το θολό το τζάμι του σπιτιού σου…

Παύση.

Νότα καμιά.

Θέλουν μεγάλη τέχνη οι παύσεις του μισού..!!

 ΥΓ: Ένα δώρο, για 'κείνους που…. όχι απο μεγαλοψυχία, όχι.

Από τότε που άρχισα να θυμάμαι τον απατό μου, είμαι στερνοπαίδι της νύχτας. Διαφορετικά σα να λέμε ξενύχτισσα με μια μεγάλη ευθύνη: τ’ αστέρια…!

Ένα μαγιάτικο βράδυ λοιπόν, στρίμωξα τη νύχτα ανάμεσα στα χέρια μου, έσκαψα ένα βαθύ λάκο μέσα της κι ύστερα έθαψα όποια αρρωστημένη μανία είχα… Μάλιστα, είχα φορέσει και γάντια, έτσι ώστε να γίνει το τέλειο έγκλημα.

Για καλή μου τύχη, το επόμενο πρωινό, η μνήμη κι η καρδιά μου άδειασαν κι ήταν έτοιμα γι’ άλλες κατακτήσεις….πιο υγιές, πιο αληθινές!!

Ένα χρόνο και κάτι μήνες μετά- μια δημοσίευση δικιά μου- μ’ έκανε να βρίζω ανελέητα και να χαμογελώ συγχρόνως μ’ εκέινη την ακαθόριστη «ανάμνηση» τελικά… Πως τα ξεθάβεις αυτά μωρέ ύστερα από τόσο καιρό; Αχ! αυτή μου η παρόρμηση, δε μ’ άφησε να το κρατήσω μυστικό ακόμα κι απ’ τους καθρέπτες..!

Δε βαρίεσαι, τουλάχιστον τώρα μπορώ και χαμογελώ μ’ αυτά…Φτου ξελευθερία!

Μια μέρα έμεινε ακόμη για να γιορτάσω τα 21 μου χρόνια τρυφερότητας!!!

Συνήθως τέτοια μέρα τους περισσότερους τους πιάνει μια μικρή κατάθλιψη (το γιατί ευτυχώς δεν το κατανοώ ακόμη)… Και τα άσπρα μαλλιά, έχουν την πλάκα τους κι αυτά. Αφήστε που κρύβουν κι όλα τα χρώματα μέσα τους!!!

Λοιπόν,  “λογικά” αύριο τέτοια ώρα κάπου θα ‘χω ξεμείνει να τα πίνω και να κάνω ευχές σβήνοντας αστέρια..! Νιιιιιιικοοοοοοοοο, Λευτεεεεεεεερηηηηηη, βουρ για Φάμπρικα, να γλεντήσω άλλον ένα χρόνο ακόμη-άλλο ένα δώρο στην πλάτη μου! Γι’ αυτό, ως παιδί κι εγώ, περιμένω μια μεγάλη μπισκοτότουρτα και μετά άμα θέτε, αρχίζουμε πόλεμο με σαντιγές και χαμόγελα..! Μπα, δεν πάω με τα συγκαλά μου τελικά- καλά το λέει ένας φίλος. (Εκτός των άλλων, έχει και το Μητσάκι  πρεμιέρα. Καλά ταξίδια πουλάκι μου!)

Μια ευχή μονάχα:  να ‘χω ανθρώπους δίπλα μου να δίνουν χρώμα και γεύση και μουσικές στη ζωή μου...! Τίποτε άλλο.

Βουυυυυυυρρρρρρρ  γι’ αγκαλιές!!!

ΥΓ: ο μπόμπιρας στη φώτο, δικό μου είναι παραμύθι! J

Ακούγοντας  ένα ισπανικό τραγούδι “Piensa en mi”, απλώνω τα φύλλα των λέξεων να βρει δρόμο η καρδιά να σ’ ανταμώσει. Να σ’ ανταμώσει, στην πρώτη ανάσα του Δεκέμβρη, μαζί με δυο σταγόνες  μέλι και γαρύφαλλο, να γλυκάνουν την πίκρα σου!

Είναι γλυκιά η πίκρα που μοιράζεται..! -Δεν είναι;

Προ ημερών συνάντησες έναν άνεμο με άδεια χέρια.

-Δεν έχεις τίποτα για μένα;  τον ρώτησες. -Τίποτα αν δε μου δώσεις κι εσύ....!! Κι ύστερα χάθηκε στο πρώτο στενό ενός  πάρκου. Απ' αυτά που ‘χουν  φύλλα κίτρινα ανάκατα που μοιάζουν με τελεσίγραφα.  Κι έτσι καθώς αναριγούσαν  κι έπεφταν τα φύλλα, έκλαψες μοναχικά ακόμα μια φορά... Και κάπως έτσι πέρασε το Φθινόπωρο… 

Παρ’ όλα αυτά, ευελπιστώ  να μας  λυπηθεί η συγκυρία, μ' όσα δεινά τον τελευταίο καιρό μας κατατρέχουν και να μας ασπαστεί... Ας δώσει ο Θεός! Να μη μας συμβεί άλλη απώλεια... "Τ' ανακλαστικά  θα πρέπει να είναι άριστα: κάθε που χάνεται στο βάθος ένα πλοίο εκκρίνει η μνήμη όσα σε βάθος χάθηκαν..."

Συμβουλή δεν έχω. Μονάχα να σκεπάζεσαι καλά τα βράδια. Έρχεται κρύο… Τράβα ως επάνω το πάπλωμα και κουκουλώσου να μη βλέπεις άλλο τι γρήγορα κι απρόσεχτα ανακατεύουν οι χαμοί εδώ... 

Μπα που να πάρει, δεν επαρκούν οι λέξεις για να πιαστείς σα σε κλαδί και να σωθείς μπιστική μου φίλη. Τα πρώτα Χριστούγεννα που γυρνώντας, οι γονείς σου θα ‘ναι χώρια- μουρμουρίζεις  με παράπονο. Διαλύθηκες στα δυο, μα πρέπει να μάθεις να ζεις μ’ αυτή την απώλεια.

Χωρισμός του ολόκληρου.

Καμιά φορά όμως, ένα φεγγάρι μισό είναι πιο φωτεινό, πιο γεμάτο από μια πανσέληνο. Αγάπα και τους δυο εσύ κι ας σε κέρασαν πίκρα εκείνοι…  

Είμαι εδώ, για σένα, να σου δώσω όση πίστη σου έκλεψαν τον τελευταίο καιρό.  Να τρομάξω τις  ρυτίδες απουσίας που σχηματίστηκαν στο πρόσωπό σου. Να μην ζαρώνει άλλο πια η καρδιά. Οικογένεια σου εγώ, φιλαράκι μου! Κι αν δεν τολμώ να στα πω όλα αυτά, είναι που φοβάμαι μην γίνουν οι λέξεις μας γλωσσοδέτες…..!!

Μα αλήθεια είναι τελικά πως: 

"Σμίγουν οι άνθρωποι και χωρίσουν χωρίς να παίρνει τίποτα ο ένας απ’ τον άλλο;"

ΥΓ: ήθελα να δώσω άλλο τόνο στο ποστ μου απόψε, αλλά δε βαριέσαι, άλλη στιγμή... Καλό χειμώνα να ΄χουμε!

"Μια πεταλούδα που φτερουγίζει πάνω απ' τον Ειρηνικό Ωκεανό, δημιουργεί ένα καταστροφικό τυφώνα στον Κόλπο του Μεξικού..."

Έτσι λοιπόν, και στη ζωή μας πάντοτε κάνουμε τις πιο βαθιές κουβέντες με ανθρώπους που καθίσαν δίπλα μας για λίγο κι ύστερα έφυγαν πάλι σαν αερικά...

Μας άλλαξαν τη ρώτα της καρδιάς ερήμην τους, μας άφησαν απέξω απ' το πλατύσκαλο της ζωής τους κι αυτοί συνέχισαν... Κι εμείς συνεχίσαμε, δε γινόταν κι αλλιώς!!

Κάθε φορά το ίδιο σκληρό σενάριο. Συναντάς κάποιον, είσαι έτοιμος να τον αγκαλιάσεις με ζέστα, μα αυτός κλείνει την πόρτα σα να σου λέει πως η ζωή του συνεχίζεται και χωρίς εσένα...

Ύστερα, χαμηλώνεις το βλέμμα και περιμένεις ένα σήμα έννοιας, που ίσως δε θα 'ρθει ποτέ... Κρυφά ρίχνεις σαπούνι να γλιστρήσουν να 'ρθουν πιο γρήγορα κοντά σου. Γιατί ξέρεις, πως αυτοί σου διέρρηξαν τη νύχτα. Παρότι ήταν ξένοι και περαστικοί...

Πόσους ακόμη περαστικούς θ' αφήσεις χωρίς να τους δώσεις το μίτο των ενδόμυχων σου εαυτών;