Συνήθως οι γονείς είναι αυτοί που κάνουν υπομονή μέχρι να ωριμάσουν τα παιδιά τους. Περιμένουν καρτερικά να φτάσουν τα παιδιά σε μια ηλικία ανεξαρτησίας για να μπορέσουν ελεύθεροι πια από υποχρεώσεις -όσοι ελεύθεροι μπορεί να αισθάνονται οι γονείς όταν πρόκειται για τα παιδιά τους- να ζήσουν κάπως πιο ξέγνοιαστα και χαλαρά. Αυτός είναι ο κανόνας.

Αλλά όπως πάντα, υπάρχουν κι οι εξαιρέσεις.

Στην περίπτωσή μας είναι τα παιδιά που κάνουν υπομονή... Να ωριμάσουν οι γονείς τους, να ξεπεράσουν τα κόμπλεξ τους, να αναγνωρίσουν τα λάθη τους, να συμφιλιωθούν με το κοινό παρελθόν τους, να ξεκολλήσουν τα μυαλά τους από τάσεις εκδίκησης και διεκδίκησης κι εν πάσει περιπτώσει να συνειδητοποιήσουν ότι είναι χωρισμένοι εδώ και δέκα ολόκληρα χρόνια κι ότι ίσως να ήρθε η στιγμή να κάνουν το βήμα και να προχωρήσουν μπροστά πρωτού γκρεμοτσακιστούν από τον πολυέλαιο όπως οι πρωταγωνιστές της παραπάνω ταινίας.

Δυστυχώς 2 χρόνια μετά με λύπη μου διαπιστώνω ότι το θέμα γονείς και οικογενειακές σχέσεις είναι εκεί ακριβώς όπου το άφησα, όχι βέβαια πως είχε προχωρήσει και καθόλου τα πρώτα 8 χρόνια αλλά λέμε...

"Από το ναι του χωρισμού, σαν να μην πέρασε μια μέρα"... όπως λέει και το άσμα.

Υ.Γ. Κι όχι τίποτα άλλο, αλλά μας πρόλαβε ο De Vito και τώρα τόσες εμπειρίες πάνε χαμένες...

Εδώ και μια βδομάδα το ενδιαφέρον μου για τους Ρωμαίους έχει αναζωπυρωθεί. Αφορμή η σειρά ROME που αν και άκρως ευχάριστη, είναι γεμάτη ανακρίβειες με αποτέλεσμα να με "προκαλέσει" να ξεσκονίσω την ιστορία τους.

Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν όλες αυτές τις ιστορίες για στρατηγούς, συγκλητικούς και αυτοκράτορες, μου δημιουργήθηκε η απορία γιατί να με έλκει τόσο έντονα αυτή η περίοδος. Στο κάτω κάτω θα μπορούσα κάλλιστα να προτιμώ τους Αρχαίους Έλληνες, με την φιλοσοφία τους, τις τέχνες και τον πολιτισμό τους.

Κι όμως, απέναντι από τον Περικλή, τον Λεωνίδα, τον Αισχύλο, τoν Θαλή, τον Μ. Αλέξανδρο και τόοοσους άλλους -χωρίς να αμφισβητώ την αξία τους- εγώ προτιμώ τους πρωταγωνιστές των τελευταίων ετών της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας και τα χρόνια της Δυναστείας των Ιουλιο-Κλαυδιανών Αυτοκρατόρων, δηλαδή ένα μάτσο φιλόδοξους, άπληστους, βίαιους, ανήθικους (θα μπορούσα να συνεχίσω με παρόμοιους χαρακτηρισμούς αλλά νομίζω καταλάβατε τί εννοώ) αριστοκράτες...

Κι όμως είναι ακριβώς αυτές τους οι πλευρές, τα πάθη, οι συνωμοσίες και οι διαστροφές τους που με σαγηνεύουν. Το γεγονός ότι τα ιστορικά τους πορτρέτα δεν τους παρουσιάζουν ωραιοποιημένους και ενάρετους, αλλά αποτελούν μια εξαίρετη ευκαιρία μελέτης των πιο σκοτεινών πλευρών της ανθρώπινης φύσης.

Στη Ρωμαϊκή Ιστορία αυτής της περιόδου δεν υπάρχει καλός και κακός, μαύρο κι άσπρο. Αν και υπέρ του Καίσαρα δεν μπορώ παρά να συμπάσχω με τον Πομπήιο, κι ανάμεσα σε Οκταβιανό και Μάρκο Αντώνιο δυσκολεύομαι απίστευτα να διαλέξω μεριά. Ήταν ο Βρούτος προδότης ή ήρωας; Ο Νέρωνας ήταν θύμα ή θύτης; Δεν μπορώ να καταλήξω. Εξάλλου ακόμα και ο Σένεκας για πολλούς δεν ήταν παρά ένας υποκριτής. Όλοι σχεδόν οι χαρακτήρες της περιόδου είναι αμφιλεγόμενοι κι άρα για εμένα σχεδόν αυτόματα γοητευτικοί. Και παρά τα όσα αποτρόπαια πράγματα μπορεί να έκαναν, είχαν μια αίσθηση τιμής που οδήγησε πολλούς από αυτούς στο να τερματίσουν οι ίδιοι τις ζωές τους.

Σαφώς και όλοι αυτοί έφτασαν σε υπερβολές (αν και όχι πάντα τόσο κραυγαλέες όσο πιστεύει το ευρύ κοινό - ας μην ξεχνάμε ότι οι βιογραφίες των Αυτοκρατόρων που έφτασαν σε μας αποτελούν σε μεγάλο βαθμό την εκδίκηση της Συγκλήτου) αλλά τις περισσότερες φορές υπερβολική ήταν κι η εξουσία που είχαν (ή διεκδικούσαν) και υπερβολικά τραυματικές ήταν οι εμπειρίες και τα γεγονότα που τους διαμόρφωσαν.

Συνοψίζοντας η "μαγεία" τους έγκειται στο ότι ξεπέρασαν τα όρια με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Και μάλλον διαβάζοντας τις ιστορίες τους, κατά κάποια τρόπο ικανοποιώ ένα κομμάτι του εαυτού μου που θα ήθελε ίσως να έχει την ίδια ελευθερία...

Αυτό το μπλογκ ξεκίνησε σαν παράθυρο του εσωτερικού μου κόσμου προς τα "έξω". Τουλάχιστον έτσι έγραφα στο πρώτο μου ποστάκι. Έκτοτε έχουν περάσει 418 μέρες και πολλά έχουν συμβεί. Έτσι στην πορεία έχουν προκύψει δυο θεματάκια, απόρροια του γεγονότος ότι όσο περνούσε ο καιρός τόσο περισσότερο έμπαινα σε μια διαδικασία "κοινωνικοποίησης"...

Θέμα 1ο: Οφείλω να ομολογήσω πως το παράθυρο αυτό έχει λειτουργήσει επιλεκτικά, επιτρέποντας μέχρις στιγμής να έρθει στην επιφάνεια μια αυστηρά περιορισμένη παλέτα συναισθημάτων ως επί το πλείστον αρνητική. Κοινώς, το εσωτερικό φαντάζει μαύρο κι άραχνο, καταθλιπτικό και γκρινιάρικο. Το οποίο έχει ώς συνέπεια, όποιος κρίνει αποκλειστικά από τα κειμενάκια αυτά να σχηματίσει μια πολύ συγκεκριμένη εικόνα, που κάθε άλλο παρά αντιπροσωπευτική είναι (θέλω να ελπίζω ότι δεν είμαι τοοοοοσο μίζερη!). Φυσικά δεν αποποιούμαι ό,τι έχω γράψει μέχρι σήμερα. Είναι κομμάτια του εαυτού μου, αλλά παραμένουν αποσπασματικά. Αφού όταν είμαι καλά και δεν έχω "προβλήματα" δεν έχω καμιά όρεξη να κάτσω να γράψω, τί να κάνω;;;

Θέμα 2ο:(και ίσως σημαντικότερο) Γράφοντας κυρίως σκέψεις και προβληματισμούς πάνω σε θέματα άκρως προσωπικά, αισθάνομαι ότι έχω εκτεθεί σε πολύ μεγάλο βαθμό. Και δεν είμαι σίγουρη πώς να το διαχειριστώ αυτό. Όταν δεν σε νοιάζουν οι άλλοι μπορείς να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να γράφεις ό,τι θες, όπως το θες. Καθώς όμως αναπτύσονται σχέσεις με άλλα μέλη, τα πράγματα περιπλέκονται αρκετά. Αρχίζεις να ενδιαφέρεσαι για το τί σκέφτονται οι άλλοι για σένα, πώς σε βλέπουν και εντάξει δεν είναι ανάγκη να ξέρουν όλοι για όλες σου τις ανασφάλειες και αδυναμίες...

-----------------------------------------------------------------------------------------------------

Για την ώρα δε μπορώ να κάνω πολλά... Δεν θέλω να μπω σε διαδικασίες διαγραφής κειμένων, αλλά μπορώ να προσπαθήσω να μην ξαναγκρινιάξω... τουλάχιστον για όσο διαρκεί το καλοκαίρι! ;-)

Υ.Γ. Μια και μοναδική εξαίρεση, γιατί α) οι συνήθειες κόβονται δύσκολα και β) θα σκάσω αν δεν το πω. Δεν μπορώ άλλο τον βρετανικό καιρό!!! 2 Ιουνίου, και βρέχει όλη μέρα. Έχουμε 15 βαθμούς και 87% υγρασία.... ΕΛΕΟΣ!!!!!! Και το λέω εγώ που υποτίθεται ότι λατρεύω την βροχή... Αλλά όλα έχουν κι ένα μέτρο....

Λόγω των εργασιών στο σπίτι μου βρέθηκα το ΣΚ σε ένα αξιοπρεπέστατο δωμάτιο ξενοδοχείου. Αν και ήμουν αρκετά ενθουσιασμένη με την ιδέα, πολύ γρήγορα με το που μπήκα μέσα, τακτοποίησα τα πράγματα κι έκανα μια μινι επιθεώρηση, ένιωσα ένα ξεφούσκωμα μέσα μου.

Δεν ξέρω αν έφταιγαν τα μηνύματα που εντελώς διαβολικά λάμβανα όλο το βράδυ από παρέες που ήταν μαζεμένες και διασκεδάζανε, ο -για άλλη μια φορά- βροχερός καιρός, ή κάτι άλλο που δεν μπορώ να προσδιορίσω, πάντως τίποτα δεν μπορούσε να μου φτιάξει τη διάθεση. Ούτε το internet το οποίο χρυσοπλήρωσα με λαχτάρα για 24ώρες για να καταλήξω απλά να τσεκάρω τα email μου, ούτε η τεράστια τηλεόραση που έπιανε και SKY TV και είχε και 8 ταινίες να δεις, ούτε το μπάνιο που έκανα για να χαλαρώσω...

Όλα πήγαιναν στραβά. Από το MSN που ήταν άδειο - λογικό Σάββατο βράδυ τί περιμένεις; - το επεισόδιο CSI που κόπηκε στη μέση καλώντας με να δω τί θα απογίνει ο Mark στην αρχή της επόμενης season - από πότε το CSI έπαψε να έχει αυτοτελή επεισόδια;;; μέχρι το μπάνιο που έκανα και αναγκάστηκα να χρησιμοποιήσω αφρόλουτρο για να λουστώ -με αποτέλεσμα τα μαλλιά μου να γινουν μια τζίβα που ξέμπλεκα επίπονα για 1 ώρα και να εξακολουθούν να χρειάζονται λούσιμο- και τον βραδινό ύπνο -που ενώ το κρεβάτι ήταν μια χαρά, στριφογύρναγα πάνω του μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες λες και μου είχαν κάνει υπερβολική δόση καφεϊνης...

Δεν πρέπει να το είχα συνειδητοποιήσει μέχρι χτες αλλά νομίζω ότι τα δωμάτια των ξενοδοχείων, όταν καταλύεις σε αυτά μόνος, έχουν την ιδιότητα να μεγενθύνουν την μοναξιά σου. Με έχει τρομάξει λίγο αυτή η σκέψη και για την ώρα απλά αρνούμαι να την επεξεργαστώ περαιτέρω. Περιμένω απλά να πάει η ώρα 12.00 να επιστρέψω στο γιαπί μου. Μπορεί να είναι ένα χάλι μαύρο, αλλά τελικά αισθάνομαι πολύ πιο άνετα εκεί.