*

 Σε μια λευκή κορνίζα
μαθαίνω τις αποχρώσεις
ενός περιγράμματος
Σ' ένα εργόχειρο από λευκές ίνες
υφαίνω το χρώμα μιας χιονονιφάδας
Στην δική μου γλώσσα
το λευκό το λένε μαύρο
Στο όνειρο μου, το κόκκινο,
πληγωμένο φτερούγισμα
Τα δάκρυα σμιλεύτηκαν σε πετρώματα,
αόρατο ανάγλυφο η μορφή σου,
γλυστρά λυπημένη η βροχή πάνω της
Ο απόηχος του καλπασμού βουλιάζει
στο φευγαλέο μουρμούρισμα του ανέμου
Η ζωή υποτάσσει και υποτάσσεται
ρόδα που όλο προχωρά
κι εγώ αυτή που πάντα δεν ήμουν ...
Δεν άντεχες τις φυλοβόλλες νύχτες
που σκαρφαλώνουν στ' αστέρια
κι η μέρα σου κάρφωνε τα σκοτάδια της
στα μάτια μου που σβήνανε
στο σκοτεινό σου βλέμμα
Δεν ήμουν άγγελος κρυμμένος,
μια πεταλούδα που τα φτερά της
χάιδευαν τις χορδές της ψυχής σου,
ήμουνα ...
Ανεπαίσθητες νότες που άγγιζαν
φευγαλέες αισθήσεις
στο πέρασμα μιας σκιάς...