"Δεν θέλω να ξέρουν οι άλλοι για μας. Τουλάχιστον όχι ακόμα".

Έτσι του είπε και σκέφτηκε να το σεβαστεί χωρίς να της ζητήσει εξηγήσεις, παρ’ όλο που  αυτό τον δυσκόλευε πολύ. Όταν ας πούμε ήταν μαζεμένη η παρέα ολόκληρη, δεν τους ήταν εύκολο να κανονίζουν μπροστά στους άλλους τι θα κάνουν και πού θα πάνε μετά, αφού υποτίθεται ότι δεν συνέβαινε κάτι ιδιαίτερο μεταξύ τους. Φρόντιζαν βέβαια να κανονίζουν από πριν, αλλά κι αυτό δεν ήταν πάντα εφικτό, γιατί αν συνέβαινε κάτι ξαφνικό, ήταν δύσκολο να συνεννοηθούν εκείνη τη στιγμή. Έτσι συνέβη και εκείνο το βράδυ. Μετά την καθιερωμένη συνάντηση της Παρασκευής στο cafe της οδού Αιόλου, πήγαν για φαγητό στο Palmier του Παγκρατίου δίπλα στο Caravel και αναγκάστηκαν να πουν καληνύχτα. Μπήκε σε ένα ταξί για να γυρίσει στο σπίτι του, ενώ Εκείνη είχε φύγει με το αυτοκίνητό της μερικά λεπτά νωρίτερα. Οι ρόδες έκαναν τη δουλειά τους. Κύλησαν και απομάκρυναν τον έναν από τον άλλο. Πλησιάζοντας προς την Άμυνα της έκανε μία κλήση:

     "Μωρό μου…"
     "Δεν έπρεπε να φύγεις…"
     "Μα δεν ήθελα να φύγω. Επί τέλους πρέπει να λήξει αυτή η ιστορία. Τι θα πει δεν θέλεις να το ξέρουν; Θα δίνουμε λογαριασμό στο τι κάνουμε και με ποιον είμαστε; Και στο κάτω-κάτω, αυτό με προσβάλλει. Δεν θέλεις να ξέρουν ότι είσαι μαζί μου;"
     "Αυτό αφορά τα προσωπικά μου και δεν έχει να κάνει με σένα, αλλά έχεις δίκιο. Θα τους το ανακοινώσουμε".
     "Πού είσαι;"
     "Στη Λεωφόρο Αθηνών. Μετά την πλατεία Καραϊσκάκη, στο πρώτο βενζινάδικο".
     "Έρχομαι".

Είχε αρχίσει να βρέχει, το ταξί έστριψε επί τόπου, κατέβηκε τη Μεσογείων και καθώς δεν είχε κίνηση, σε λίγα λεπτά  την είχε στην αγκαλιά του.  

     "Πού θέλεις να πάμε;"
     "Στο Σύμπαν μωρό μου. Στο Σύμπαν".

Η βροχή δυνάμωσε εντυπωσιακά, αλλά βρήκανε άσυλο σε ένα πάρκο και μέσα από το αυτοκίνητο χάζευαν τη βροχή καθώς έπεφταν οι κεραυνοί και καθώς οι μεγαλειώδεις αστραπές έριχναν σκιές πάνω στους ήχους, χάζευαν τις λάμψεις που έβγαζαν για τους πολεμιστές και για τους πρόσφυγες, για τους στρατιώτες, και για τους μπερδεμένους, για τους κακομεταχειρισμένους  και για τους ανήσυχους.

Κοιτούσανε τις αστραπές, με πρόσωπα κρυμμένα. Της άρεσε να κάνει μαζί του παιχνίδια και κάθε φορά που ακούγονταν μία βροντή, έπεφτε μέσα στην αγκαλιά του φοβισμένη και καθώς η ηχώ από τη βροντή έσβηνε από τη βροχή που έπεφτε με ορμή, φώτιζε το πάρκο βγάζοντας λάμψεις για τον επαναστάτη και για τον άτυχο, για τον εγκαταλειμμένο, για τον απαρνημένο, για τον τραυματισμένο  και για τον απόβλητο. Ανάμεσα σε αυτό το τρελό σφυροκόπημα της βροχής, ο ουρανός έσπερνε τα ποιήματά του με γυμνό θαυμασμό και ο ήχος από τους κεραυνούς, τα σκόρπιζε μακριά σαν χορηγός καλλιτεχνημάτων, αφήνοντας μπροστά στα μάτια τους λάμψεις για τους τρυφερούς εραστές, για τους προστάτες του νου, για τους ποιητές, για τους ζωγράφους, για τους τραγουδιστές και για τους τραγουδοφτιάχτες.

     "Αυτές οι λάμψεις ήταν για μένα".
     "Είσαι ψώνιο γλυκέ μου;"

Μέσα στην απέραντη νύχτα, η βροχή ξετύλιγε παραμύθια για τις ξεγυμνωμένες απρόσωπες μορφές που δεν έχουν θέση πουθενά, παρά μόνο στο Αιγυπτιακό μουσείο και οι αστραπές έφεγγαν τις γλώσσες που δεν έβρισκαν θέση για σκέψεις και έστελναν λάμψεις για τον κουφό, για τον τυφλό και για τον μουγκό. Για τη μάνα, για την πόρνη, και για τον παράνομο. Για τον δολοπλόκο, για τον κουτσομπόλη και για τον άνανδρο. Για τον αλυσοδεμένο και για τον ξεγελασμένο.

Αν και η άσπρη κουρτίνα ενός σύννεφου, έλαμπε σε μια γωνιά του ουρανού και η ομίχλη σιγά-σιγά διαλυόταν, οι αστραπές πέφτανε σαν βέλη στέλνοντας λάμψεις σε όλους, εκτός από τους καταδικασμένους, τους ηλίθιους και τους ανόητους. Λάμψεις για τους κατηγορημένους, για όσους έχουν ξεμείνει, για αυτούς που πονούν και για αυτούς  που ψάχνουν τον δρόμο τους αμίλητοι. Λάμψεις για το θύμα και για τον θύτη. Λάμψεις για κάθε τρυφερή ψυχή που δεν ξέρει να βλάπτει και για τους εραστές με τη μοναχική καρδιά. 

     "Θυμάσαι εκείνον τον χειμώνα, τότε που φιληθήκαμε για πρώτη φορά;"
     "Θυμάμαι ναι. Ήταν βράδυ αργά".
     "Στη Δραπετσώνα".
     "Ναι!"
     "Τι ώρα ήταν;"
     "Έχει σημασία;"
     "Σφίξε με επάνω σου. Μόνο αυτό έχει σημασία…" 

Λάμψεις για τα μηχανήματα που κλέβουν τις φωνές, για τα μηνύματα, για τις εισερχόμενες κλήσεις και για τις σιωπές που λένε περισσότερα από τα λόγια. Λάμψεις για τα βουρκωμένα μάτια, για τα τελευταία φιλιά και για τα σφιγμένα χείλη. 

     "Έλα… θέλεις να γυρίσουμε; Θα σε πάω στο σπίτι".

Λάμψεις για όσους πρέπει να επιστρέψουν, για όσους δεν ξεκίνησαν ποτέ και για όσους ήδη ταξιδεύουν. Λάμψεις για τα λόγια που δεν ειπώθηκαν, για τα κορμιά που δεν ενώθηκαν και κάηκαν από την επιθυμία και για τις σκέψεις που μείνανε σκέψεις. Λάμψεις για τις αποφάσεις που πάρθηκαν και για τις αποφάσεις που δεν πάρθηκαν. Λάμψεις για αυτά που δεν ζήσανε, για τα χείλη που δεν άγγιξαν το δέρμα,  για τα χέρια που δεν ταξίδεψαν στων ρούχων τα υπόγεια και για τις κραυγές της ψυχής. Λάμψεις για τη λέξη που δεν της είπε και για τους χίλιους τρόπους. Λάμψεις για τον λυγμό που πνίγηκε, για αυτά που λατρέψανε, για αυτά που μισήσανε και για την ανάγκη να χρειάζεσαι κάποιον.

     "Πριν σε φιλήσω για καληνύχτα, θέλω να σου πω ότι δεν θέλω να χωρίσουμε ποτέ και για κανέναν λόγο. Θέλω να προσθέτω στη ζωή μας στιγμές από τις μέρες μας και τις νύχτες μας…"
     "Κι εγώ το θέλω".
     "Μου λες αλήθεια;"
     "Ασφαλώς. Απόψε, κανένας Ποιητής δεν θα βρίσκει στίχους να γράψει για την Καλή του". 
     "Γιατί;"
     "Γιατί τους έχω μαζέψει όλους μέσα μου, που σ’ έχω στην αγκαλιά μου".

"Ήταν μέσα στους καιρούς σημειωμένο,
σ’ αυτόν τον κόσμο να σε περιμένω,
σ’ ένα πλατύ και μυστικό λιβάδι.

Σ’ ένα πλατύ και μυστικό λιβάδι,
που το φυλά η Σελήνη κάθε βράδυ,
μικρό κι  εγώ μοναχικό λουλούδι.

Μικρό κι  εγώ μοναχικό λουλούδι,
που τρέμει στης Αγάπης το τραγούδι.
Σαν καθαρός ατμός απογειώσου.

Σαν καθαρός ατμός απογειώσου,
μαζί με το αυτοκίνητό σου,
και σαν σαΐτα μ’ ακριβό υφάδι.

Σαν σαΐτα μ’ ακριβό υφάδι,
να υφάνεις Φως, να φύγει το Σκοτάδι.
Θα σε δεχθώ με τη χαρά στα χείλη.

Θα σε δεχθώ με τη χαρά στα χείλη,
κι  ας γίνω Φως και Σκόνη κι Αντιύλη
σ’ ένα πλατύ και μυστικό λιβάδι".

Λάμψεις, γιατί μόνοι μας διαλέγουμε τον δρόμο που τραβάμε στη ζωή…

© 2014, Γιώργος Μπιλικάς