Ένα περίεργο πράγμα χτες βράδυ εκεί που ξεφύλλιζα κάτι σημειώσεις στο χαοτικό κατά τ’ άλλα γραφείο μου, πέτυχα την παρακάτω ιστορία που ήρθε στα χέρια μου με σχετικά αναπάντεχο τρόπο και αν μη τι άλλο μου προκάλεσε ζωηρή εντύπωση, [την έγραψε ο έφεδρος λοχίας πεζικού Β Α. την15/3/2001 στο  βιβλίο εφόδου της σκοπιάς της ανατολικής πύλης μιας κάποιας μονάδας, ελπίζω να μην έφαγε καμιά καμπάνα γι’ αυτό] εν τω μεταξύ την είχα ξεχάσει εντελώς και αφού την ξαναδιάβασα σαν να με πιάσανε κομμάτι περίεργες σκέψεις (μπορεί βέβαια να ήταν και βαρυστομαχιά) και όπως μας λέει και ο σοφός ΑΡΚΑΣ μη μπλέκετε θετικισμό και ορθολογισμό με μεταφυσικές αναζητήσεις… 

Να πω καταρχάς ότι είμαι από τους ανθρώπους που διαχωρίζουν την έννοια της θρησκείας με αυτή της θρησκευτικότητας.  

Θρησκεία είναι το σύστημα καθαυτό, δηλαδή οι κληρικοί, τα δόγματα, η ιεραρχία, η διοίκηση, το λατρευτικό τυπικό και γενικά το εξωτερικό περίβλημα που σκοπό έχει να φέρει τον άνθρωπο είτε χριστιανό είτε βουδιστή είτε μουσουλμάνο κοντά στο Θείο, όπως η κάθε θρησκεία με τη σειρά της το πιστεύει και το αντιλαμβάνεται και επειδή κάθε θρησκεία αποτελείται, χαρακτηρίζεται και διοικείται από ανθρώπους, φέρει μοιραία όλα και τα πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα της ανθρώπινης φύσης.   

Το αίσθημα της θρησκευτικότητας πάλι είναι ζυμωμένο στο συλλογικό ανθρώπινο ασυνείδητο και εκφράζει τον φόβο, την προσδοκία, την πεποίθηση ή ότι άλλο θέλετε για την ύπαρξη του Θείου και λειτουργεί ανεξάρτητα των θρησκευτικών πεποιθήσεων του καθενός. Θρησκευτικότητα εξέφραζε και ο πρωτόγονος που θεοποιούσε τη φωτιά, τον κεραυνό και τις δυνάμεις της φύσης, θρησκευτικότητα εκφράζουμε και εμείς όταν αυθόρμητα κάνουμε τον σταυρό μας ή ανάβουμε κανα κεράκι «για το καλό» σε περιπτώσεις που τα βρούμε ζόρικα. 

Η ιστοριούλα λοιπόν έχει ως εξής: 

«Το ταξίδι της ζωής  είναι  σύντομο  αλλά γεμάτο εκπλήξεις, συνήθως δυσάρεστες. Περνούσα μέσα από σκοτεινά δάση, γεμάτα από αιμοβόρα θηρία, κακούς μάγους, παραμορφωμένα τέρατα. Κάθε μου βήμα ήταν αβέβαιο, γεμάτο αναστολές και φόβο.  

Σε κάθε νέο βήμα κοιτούσα πίσω μου. Ένιωθα μια Παρουσία. Τα ίχνη των βημάτων μου ήταν πάντα τέσσερα. Κάποιος με ακολουθούσε. Πάντα, παντού, συνόδευε τη μοναξιά και τον φόβο μου. Με συμβούλευε .Μου έλεγε ότι είμαι δυνατός , ότι μπορώ να πετύχω, ότι κανείς δεν μπορεί να με βλάψει, ότι πρέπει να φροντίζω την ψυχή μου, να είναι αγνή, καθαρή.  

Η συντροφιά του με βοηθούσε να ξεπεράσω τους φόβους μου. Τα βήματα μου ήταν σίγουρα και σταθερά .Μπορούσα. Τα κατάφερνα. Νικούσα. Πετύχαινα. Ήμουν δυνατός. 

Μια μέρα όμως τα πράγματα δυσκόλεψαν πάρα πολύ. Το φεγγάρι χάθηκε πίσω από κατασκότεινα σύννεφα. Το δάσος ήταν πυκνό. Οι εχθροί με απειλούσαν από παντού. Δείλιασα. Σταμάτησα. Κοίταξα πίσω μου με αγωνία. Τα βήματα ήταν μόνο δύο. Τρομοκρατήθηκα. Εκείνος με είχε εγκαταλείψει και μάλιστα την πιο κρίσιμη στιγμή...

Φώναξα "Με εγκατέλειψες; Βλέπω μόνο δύο βήματα. "Εκείνος απάντησε " Τα βήματα είναι δύο, αλλά είναι τα δικά Μου! Εσένα σε έχω στην αγκαλιά Μου!"                           

Αφιερωμένο στον Θεό του Κόσμου!» 

Τώρα έμπνευση είχε ο τύπος 3 η ώρα το βράδυ, σκορδοκαΐλα, κόψιμο, να το’ χε κάπου διαβάσει και το μετέφερε για να σπάσει την ανία της σκοπιάς, νεράιδο σκιάχτηκε, δεν μπορώ να το ξέρω, πάντως μου έκανε εντύπωση όταν τη διάβασα, έτσι την αντέγραψα και είπα να τη δείξω σήμερα και σε σας, το όποιο συμπέρασμα – αν υπάρχει βέβαια τέτοιο- δικό σας, δε θα με χάλαγε και καμία άλλη ιδέα πάντως ;) 

Καλημέρα