Την ιστορία αυτή που μου συνέβη πριν 3 μέρες θα την παρουσιάσω κάπως ανάποδα, δηλαδή ξεκινάω από μέση και μετά πάω στην αρχή και μετά στο (άστα να πάνε) τέλος. Η φωτογραφία είναι από τον πίνακα του 1556 από τον Giouseppe Arcimboldo που παρουσιάζει έναν Βιβλιοθηκονόμο και θεωρείται η αντιπροσωπευτική εικόνα της φάρας μας, αν και νομίζω ότι είμαστε ωραιότεροι και αν ρωτάτε που κολλάει, θα καταλάβετε στο τέλος. 

Ο τόπος του εγκλήματος και η μέση της ιστορίας ήταν το Village Park και η ταινία «Ψυχραιμία» του Νίκου Περάκη και επειδή κρύβω ένα καταπιεσμένο κριτικό ταινιών ας ρίξω και μια περιποιημένη. Πιστεύω ότι κορυφαία ταινία του εν λόγω σκηνοθέτη είναι το «Άρπα Κόλλα», τελευταία καλή το «Λούφα και Παραλλαγή» και έκτοτε μια αλυσίδα από πατάτες με το «Λούφα και Παραλλαγή, οι Σειρήνες στο Αιγαίο» να είναι απλά ανεκτή. Λοιπόν παιδιά η ταινία σε θέμα χαβαλέ σκίζει, σε θέμα πλοκής αν ο στόχος είναι η κωμωδία καταστάσεων είναι καλή, σε θέμα μουσικής πετυχημένο, σε θέμα ηθοποιών μέτριο, σε θέμα κοινωνικής κριτικής και βάθους μάλλον κινείται σε ρηχά νερά αλλά τουλάχιστον το παλεύει. Παρεμπιπτόντως κύριε Περάκη το να βάζετε υπότιτλους στα Κρητικά είναι ολίγον τι άκαιρο, ελληνική ντοπιολαλιά είναι και όχι ρώσικα! Οι στίχοι που μάλλον θα μείνουν είναι το «…Κοινωνία glamoυράτη στη βιτρίνα η απάτη, θέλει Αλβανό εργάτη και Ρωσίδα στο κρεβάτι». Αν ρωτάτε για την πλοκή να πάτε να τη δείτε, να ενισχύσουμε και τα πτωχά πλην τίμια Village. 

Πάμε τώρα στην αρχή της ιστορίας, είναι καλό να βλέπεις φίλους πρώην ρεμάλια να αποκαθίστανται στα μάτια της κοινωνίας, να σοβαρεύονται και να γίνονται πρότυπα προς μίμηση, το κακό είναι ότι θέλουν να σε κάνουν και σένα όμοιο τους. Ένας καλός φίλος έχει μια μόνιμη και σοβαρή σχέση με μια γλυκύτατη κοπέλα που έχει βαλθεί να ζευγαρώσει όλο τον περίγυρο του αγαπημένου της (και σταδιακά να τον αποξενώσει απ’ αυτούς, αλλ’ αυτό είναι μια άλλη ιστορία). Τώρα εγώ δεν θα πρέπει να παραπονιέμαι καθόσον η κοπελιά ως πρώην αθλήτρια volleyball έχει μια μεγάλη γκάμα φιλενάδων. Τις προάλλες λοιπόν δέχτηκα το εξής τηλέφωνο από τον παντρεμενάκια φίλο μου, τάξε μου και σου’ χω κάτι καλό …για τον Ιππόδρομο; Όχι ρε κρύε αλλά να η Φαίη [τα ονόματα αλλαγμένα μη θίγουμε και ανθρώπους και υπολήψεις] κανόνισε να βγούμε με την φίλη της την Έλσα, είναι κουλτουριάρα και θα  σου αρέσει. Αναγκαία παρένθεση, για κάποιο ακαθόριστο σε μένα λόγο με πιστεύουν κουλτουριάρη-που δεν είμαι-και ότι ταιριάζω με αντίστοιχες γυναίκες-που δεν ταιριάζω, κλείνει η παρένθεση. Ρε άσε την κουλτούρα κατά μέρος και τι εστί Έλσα; Πρώην αθλητής του volley, Αυτό πες μου ρε γελοίε και μου λες για κουλτούρα. 

Μάλιστα η Έλσα! Ένα όνειρο σε μελαχρινή έκδοση, το ιδανικό δώρο Χριστουγέννων, με ωραίο περιτύλιγμα αλλά μέτριο περιεχόμενο, καθώς το Ελσάκι είχε ένα Εγώ που έπιανε από το Ρέντη μέχρι την Αράχοβα (εδώ άλλες και άλλες το έχουν), υπεράνω των κοινών θνητών και των ταπεινών πραγμάτων. Ψυχολόγος το επάγγελμα και μάλιστα καλά χωμένη και εδώ να σας πω και μια προσωπική άποψη, δεν έχω γνωρίσει ψυχολόγο που να μην έχει λασκαρισμένη βίδα.  

Και ας απαριθμήσω την αλυσίδα λαθών που έκανα εκείνο το βράδυ. Λάθος πρώτο, την βλέπω και σκέφτομαι που πας ρε Καραμήτρο; Μέγιστο λάθος διότι η υπερεκτίμηση και η υποτίμηση του εχθρού είναι βασική αρχή αποφυγής στην στρατιωτική στρατηγική και περισσότερο δε και στις σχέσεις. Λάθος δεύτερο, ποτέ μα ποτέ δεν μιλάς και δεν αντιπαρατίθεσαι για επαγγελματικά ζητήματα σε τέτοιες περιστάσεις, δε σε νοιάζει το βιογραφικό της, δεν προβάλλεις το δικό σου, ούτε και βγάζετε έξω τα επαγγέλματα σας για να δείτε ποιος έχει το «μεγαλύτερο». Θέλετε και άλλα λάθη; Αφού λάθος βγήκε όλη η βραδιά.

Πάμε και στο τέλος για να δείτε που κολλάει το επάγγελμα μου με την Έλσα και την ταινία «Ψυχραιμία». Καθόμαστε δίπλα-δίπλα λοιπόν στην αίθουσα εγώ και το παγόβουνο. Είναι προς το τέλος και όλοι οι ήρωες έχουν μαζευτεί σε ένα καφέ νοσοκομείου και περιμένουμε την τραγική κορύφωση. Η βιζιτοειδή, ξανθιά-bimbo που έπαιζε η Ευγενία Θεωνά, γνωστότερη ως Ρίτσα (από το Ελευθερία) γκόμενα του μπάτσου-σεκιουριτά και η οποία παίζει τον ρόλο της με τόση φυσικότητα που σε κάνει να αναρωτιέσαι είναι ηθοποιάρα ή  … στην κουβέντα για το τι κάνει ο καθένας στη ζωή του απαντάει με νάζι …σπουδάζω Βιβλιοθηκονομία (έλεος)… Τι είν’ τούτο, λέει ο ένας Κρητίκαρος, σαν την αγορανομία ένα πράγμα; Για να συμπληρώσει το έτερο καμάρι των Ανωγείων ονόματι Μίνως Σταυρακομανιός (αλήθεια το Μίνως βγαίνει από το Μινώταυρος;)  δηλαδή είστε αστυνομία και ελέγχετε τσι βιβλιοθήκες; Όχι καλέ απαντάει το ξανθό… Αμ τότες; Μα καλά δεν είναι προφανές; Απαντάει το τσόλι-δικηγόρος (είχε πάει μέχρι και με τον ταξιθέτη) με το φαντεζί-Καλημέρα Ζωή όνομα Χλόη Λυχναφτιά, βάζουν τα βιβλία στη θέση τους και τα ταξιθετούν σε σειρά (!), έτσι μπράβο συμφωνεί και επαυξάνει το Ριτσάκι. 

Τι έτσι μπράβο ρε ακατοίκητη; Ποια βιβλία βάζουμε στα ράφια τους και αυτό κάνουμε μόνο; Περίμενε να πιάσω στα χέρια μου τον κερατά τον σεναριογράφο να του δείξω πόσα απίδια χωράει ο σάκος, δεν μπορεί κύριε Περάκη να ευτελίζετε έτσι έναν κλάδο, μια επιστήμη και ένα χώρο όπως είναι αυτός της Βιβλιοθηκονομίας και των Βιβλιοθηκών. Βέβαια αν σκεφτεί κανείς ότι θα μπορούσε να κάνει τη φοιτήτρια Βιβλιοθηκονομίας η Τζούλια Αλεξανδράτου (άλλη ηθοποιός με ταιριαστό ρόλο και το παράταιρο όνομα Αρετή) τότε μάλλον και ευχαριστώ πρέπει να του πούμε. 

Τι τα θες τι τα γυρεύεις, που η σκηνή αυτή κατάστρεψε εντελώς το image μου (λέμε τώρα) ως κουλτουριάρη Βιβλιοθηκονόμου, για το οποίο είχα τόσο μοχθήσει στον καφέ που προηγήθηκε της ταινίας και το βλέμμα που μου έριξε η κυρία Ψυχολογάρα μου έδειξε ξεκάθαρα την γνώμη της για εμένα και το σινάφι μου.  

Όταν θέλεις κάτι πολύ, όχι μόνο η 7η Τέχνη αλλά το σύμπαν ολόκληρο συνωμοτεί για να σου το καταστρέψει. Άτιμε Περάκη, σου το χρωστάω αυτό…  

Καλησπέρα σε όλους