Στα mid-90ς όπου είχα την αξέχαστη εμπειρία να δίνω (τρις καθότι παιδί τζιμάνι) τις Πανελλήνιες για να εκπληρώσω την αρχέγονη και αταβιστική επιθυμία της μισής ανθρωπότητας, δηλαδή να γίνω δικηγόρος (οι άλλοι μισοί θέλουν να γίνουν γιατροί), έπεφτα συνέχεια πάνω στην λέξη αλλοτρίωση. Βλέπετε 3 ήταν οι φετίχ συμβουλές των φροντιστηριάδων-εκθεσειάδων για να σαρώσουμε στην έκθεση, 1ον να διαβάζουμε το κυριακάτικο Βήμα, 2ον να ξεσκολίσουμε τα άπαντα του Κορνήλιου του Καστοριάδη και 3ον και βασικότερον (όπως και στα γκρέμλιν ήταν να μη φάνε μετά τις δώδεκα) να τα χώνουμε πάντα στην αλλοτρίωση. Θες ήταν για ναρκωτικά, η αλλοτρίωση τα φταίει όλα, θες ο αναλφαβητισμός πάλι η αλλοτρίωση, θες η μοναξιά στις σύγχρονες πόλεις, αμ τι το συζητάμε κιόλας; Σαν την κακιά πεθερά της αλλοτρίωσης είχαμε γίνει. Και φυσικά καθότι και το τότε εκπαιδευτικό σύστημα (αντίθετα με το σήμερα βεβαίως βεβαίως), προήγαγε την δημιουργικότητα, επιβράβευε την φαντασία και επιζητούσε την υποκειμενική κριτική σκέψη, αρκεί όλ’ αυτά φυσικά να ήταν copy-paste, να μη βάζαμε με ποινή παλουκώματος το α’ενικό και κυρίως να γράφουμε για να αναπτύξουμε τις ιδέες άλλων, ποτέ δεν κατάλαβα τι στα τσακίδια σήμαινε αυτή η κακόμοιρη λεξούλα.

Έπρεπε να περάσουν αρκετά χρόνια και αφού ποτέ δεν ξεπέρασα το 13 στην έκθεση (πάντα μου ξεφεύγανε αυτά τα άτιμα τα α’ενικά) και απέκτησα μια έντονη αντιπάθεια γι’αυτή την κωλολέξη που μου φέρθηκε τόσο αχάριστα, διάβασα σε μια εφημερίδα (τώρα αν ήταν το κυριακάτικο Βήμα θα σας γελάσω) που έλεγε και 5 πράγματα περί αλλοτρίωσης και ξεστραβώθηκα λίγο.

Η αλλοτρίωση λοιπόν προέρχεται από τη σύνθεση του άλλος και τρέω και σημαίνει γίνομαι ξένος απέναντι στον εαυτό μου. Ωραία λέξη και χρήσιμο το νόημα της και κρίμα που δεν χρησιμοποιείται και περισσότερο σήμερα που κολλάει όσο ποτέ άλλοτε, αλλά ας όψονται οι φροντιστηριάδες-εκθεσειάδες που μας την κάνανε τόσο αντιπαθητική, όσο το μουρουνόλαδο ήταν για τους πατεράδες μας.

Πιστεύω (και φτιάχνομαι αφάνταστα που χρησιμοποιώ α’ενικό) ότι πολλά από τα πρόσωπα που ταλανίζουν την επικαιρότητα, αλλά και άλλα που την ταλάνιζαν στο παρελθόν και πολλά άλλα που μοιραία θα την ταλανίσουν στο μέλλον έπαθαν αλλοτρίωση (πώς λέμε κόλλησαν γρίπη), δηλαδή έγιναν ξένοι απέναντι στους εαυτούς τους, σε αυτό που κάποτε υπήρξαν και στις αλήθειες που μια φορά και έναν καιρό αποτελούσαν σημεία αναφοράς για την ζωή τους.

Μια εξήγηση ίσως βρίσκεται σε μια επιγραμματική εξυπνάδα (η οποία παρεπιπτόντως κάνει έξαλλο έναν φίλο ΚΚΕτζη κάθε φορά που του τη λέω, συνοδευόμενη από το κακεντρεχές είναι η αλήθεια σχόλιο, ότι διολισθαίνει προς ΠΑΣΟΚ), «αν δεν είσαι κομμουνιστής στα 20 σου δεν έχεις καρδιά και αν είσαι ακόμη στα 40 σου δεν έχεις μυαλό». Ας αφήσουμε τη στενή έννοια του ΚΚ και ας πιάσουμε την ευρύτερη έννοια της επαναστατικότητας, της διάθεσης να αλλάξεις τον κόσμο και της ριζοσπαστικότητας που είθισται να’χει κάθε νέα γενιά.

Είναι ωραίο λοιπό να΄σαι πιτσιρικάς, να την παλεύεις μέσα από ιδεολογικές αναζητήσεις και αγώνες, να γκομενίζεις αγρίως (μια σημαντική παράμετρος που οι ηθικοπλαστικοί αγωνιστάδες παραλείπουν να αναφέρουν) και γενικά να την περνάς ζάχαρη ικανοποιημένος από την πληρότητα που σου προσφέρει η αντιστοιχία θεωρίας και πράξεων, καθώς κάνεις αυτά που πιστεύεις και πιστεύεις αυτά που κάνεις.

Έλα όμως που ο καιρός περνά και αρχίζεις και κάνεις υποχωρήσεις, εκτιμάς περισσότερο τις ανέσεις και μειώνεις την επαναστατικότητα σου, προκειμένου να μεγαλώσεις την τσέπη σου. Και φτάνεις ας πούμε (τυχαία τα παραδείγματα οιαδήποτε σχέση με υπαρκτά πρόσωπα και καταστάσεις παρακαλώ πολύ να θεωρηθεί συμπτωματική) από αριστερός δημοσιογράφος να γίνεσαι μεγαλοκαρχαρίας των ΜΜΕ, με την αριστερή ιδεολογία να γίνεται παρελθόν, ένδοξο μεν αλλά παρελθόν δε, χρήσιμο για συνεστιάσεις, κορώνα στο κούτελο, αλλά φάντασμα στο μυαλό, ή φτάνεις ας πούμε από δεξιός καθηγητής να γίνεσαι πανίσχυρος κομματάρχης, αριβίστας, άκρατος κυνηγός του ποδόγυρου και να στέλνεις την αξία της οικογένειας, της πατρίδας και της ηθικής να κάνει παρέα με την αριστερή ιδεολογία του πρώτου δημοσιογράφου, στο νεκροταφείο των νεανικών ονείρων.

Είπαμε βέβαια καθαρά θεωρητικά τα παραπάνω και μακριά από’μας, αλλά κακά τα ψέματα μάγκες, υπάρχει μεγάλη αλήθεια στο ρητό «τους πλούσιους πολλούς εμίσησαν, το χρήμα ουδείς» και στο αδερφάκι του, «τους εξουσιαστές πολλοί εμίσησαν, την εξουσία ουδείς». Το χρήμα ή η εξουσία σε αλλάζει πρώτα απ’όλα απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό και κατόπιν μοιραία απέναντι στους άλλους. Αν ο παραπάνω δημοσιογράφος ή ο καθηγητής μπορούσαν να συναντήσουν τους 20χρονους εαυτούς τους δεν θα΄χαν και πολλά να πουν, θα΄τανε πια ΔΥΟ ΞΕΝΟΙ.

Φυσικά αυτό δεν βγάζει κανέναν έξω από το κόλπο, ούτε εμένα ούτε και εσάς, απλά για να αλλοτριωθείς έτσι, πρέπει πρώτα να αποκτήσεις χρήμα και εξουσία, αλλιώς είσαι σαν το μπάζο-γεροντοκόρη ή τον γέρο-ηθικολόγο και τα χώνεις στην αμαρτία γιατί δεν μπορείς να αμαρτήσεις πια.

Προσωπικά, όντας φαντάρος στην Ρόδο και 2 μέρες πριν φύγω για Αθήνα (όσοι ήταν στρατό θυμούνται πόσο ατελείωτες είναι οι τελευταίες μέρες), με χώνει ένας λοχαγός να πάρω κάτι νέους και να μεταφέρουμε κάτι καλώδια. Διάθεση ανάμεσα πατάτα και αγκινάρα, σέρνω τα πόδια μου με το βάρος των 8μηνων αρχαιότητας και το τεράστιο κύρος που μου χάριζε η μισή σαρδέλα στο πέτο (άλλο ανέκδοτο αυτό που θα το διηγηθώ όταν με ξαναπιάσει μιλιταριστική έκλαμψη), παίρνω 5 νιούφηδες να κάνουμε την αγγαρεία και όπως είναι φυσικό τα παιδάκια θέλησαν να φιδεύσουν όπως κάθε υγιώς σκεπτόμενος φαντάρος πράττει απέναντι στις ανούσιες αγγαρείες και όπως έκανα και εγώ σ’όλη τη θητεία μου. Λοιπόν το αίσθημα ανωτερότητας που η παλαιότητα και η εξουσία της θέσης που είχα, με έκανε όχι μόνο να τσακωθώ, όχι μόνο να τους στείλω τάκο (2 Φ τσίμπησαν και λίγο καθυστερημένο, αλλά sorry ρε παιδιά) γιατί άκουσον-άκουσον τόλμησαν να ειρωνευτούν τον (μη χέσω) παλαίουρα, αλλά το χειρότερο όλων ήταν ότι έγινα κάτι το ξένο μέχρι τότε σ’εμένα, δηλαδή ένας τραμπούκος και μισός.

Συμπέρασμα, η εξουσία και το χρήμα είτε πρόκειται για έναν καραγκιόζη υπο-δεκανέα στη Ρόδο, είτε για μεγαλοεκδότες-δημοσιογράφους, είτε για γενικούς γραμματείς, σε αλλοτριώνει το ίδιο, μόνο η διάρκεια, το μέγεθος  και η ποιότητα αλλάζει. Για ακόμη μια φορά, μια γελοιογραφία του μεγάλου ΚΥΡ, λέει πολύ καλύτερα με 3 σκίτσα, όσα εγώ ταλαιπωρώ σε 2 σελίδες WORD.

Και επειδή κυκλοφορούν πολλά άσχημα ανέκδοτα για την υπόθεση Ζαχόπουλου, να ακόμη ένα: Γιατί στο Υπουργείο Πολιτισμού έχουνε συσκότιση; Γιατί έπεσε ο γενικός…

Καλό ΣΚ σε όλους και όλες