Ήτανε κάποτε μια χώρα μικρή ανάμεσα Ανατολή και Δύση, μικρή μεν στο μάτι αλλά μεγάλη στο κρεβάτι, μια χώρα με τόσο ένδοξο παρελθόν που από τις δάφνες του αρκούσε να ταϊστεί με στιφάδο όλη η Υποσαχάρια Αφρική, τώρα για το μάλλον άδοξο παρόν κανείς δε σκοτιζόταν ιδιαίτερα. 

[…ποτέ δεν πεθαίνει-δεν τη σκιάζει φοβέρα καμιά-μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει- και ξανά προς τη δόξα τραβά τραβά τραβά (κόλλησε η βελόνα που λένε)…] 

Επειδή έλαχε τώρα να είναι και χώρα άκρως συντηρητική αλλά με δημοκρατική προϊστορία (rex democraticus) οι σύγχρονοι εκλεγμένοι βασιλιάδες βρέθηκαν σε ένα μεγάλο δίλημμα καθώς έπρεπε να φανούν τίμιοι (όπως η γυναίκα του Καίσαρα) αλλά και να κάνουν την ατιμία που γουστάριζαν κρυφά και λίαν απολαυστικά (όπως η γυναίκα του Καίσαρα επίσης). 

[…Κύριε τσιμεντά. Σαράντα θα πάρεις, ογδόντα θα πεις πως πήρες. Κύριε σιδερά. Τόσα θα πάρεις, αλλά για τόσα θα υπογράψεις. Φάγανε από παντού. Φάγανε από τους σωλήνες, φάγανε από τα πατώματα, φάγανε από τα τσιμέντα, φάγανε από τα κουφώματα, φάγανε , φάγανε, φάγανε…] 

Αυτό εύκολα το λες και ακόμη πιο εύκολα το κάνεις, μια και τα αυτοκίνητα τους έδειξαν τον τρόπο καθαρά και ξάστερα 

[…Η μίζα, ή ελληνιστί εκκινητήρας, αποτελεί ένα εξάρτημα που λειτουργεί με ηλεκτρισμό που προέρχεται από την μπαταρία. Αναλαμβάνει -με το γύρισμα του κλειδιού- να μεταδώσει κίνηση στον κινητήρα ώστε να πάρει εμπρός, …

...μεταφορικώς η μίζα είναι το αρχικό ποσό δωροδοκίας που καταβάλλεται παράνομα σε δημόσιο λειτουργό, με σκοπό "να πάρει εμπρός η κρατική μηχανή" δηλαδή να επιτευχθεί ο αθέμιτος παράνομος σκοπός. Προσφάτως, αντί της "μίζας", στην Ελλάδα εισήχθη ο όρος "αντισταθμιστικά οφέλη"...] 

Βέβαια καθότι ήταν μια χώρα φτωχή αλλά με πλούσιους πολίτες, αλλά και ηλίθια χώρα με έξυπνους πολίτες όλοι ξέρανε πώς λειτουργούν τα αυτοκίνητα και ότι η μηχανή για να κινηθεί θέλει και το λαδωματάκι της, άλλωστε οι πολιτικοί της δεν ήταν τίποτε alien αλλά οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας, κομμάτι από το σώμα τους, ψυχή από την ψυχή τους και αυτούς ψηφίζανε, αυτούς στηρίζανε και αυτούς θέλανε, αλλά ποτέ δε φταίγανε αυτοί! Όχι για όλα έφταιγε η Τουρκοκρατία 

[…Το ρουσφέτι είναι τουρκική λέξη και σημαίνει χαριστική εξυπηρέτηση, θεωρούνταν δε χαρακτηριστικό γνώρισμα της διεφθαρμένης οθωμανικής διοίκησης και νοοτροπίας (σε αντίθεση ας πούμε με τη νεοελληνική)…]  

Έλα μου όμως που από καιρό εις καιρόν έσκαγε μύτη και ένα σκανδαλάκι μιζαδόρικο που έκανε τα ΜΜΕμετια να αφρίζουνε για το σάπιο πολιτικό σύστημα, τα κόμματα να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους ότι θα αφορίσουν τους υπαίτιους στο πυρ το εξώτερον και τους πρωθυπου-προεδρο-υπουργο-βουλευτάδες να ορκίζονται για κάθαρση (αν και οι περισσότεροι καλό θα ήταν να ξεκινήσουν πρώτα από το σβέρκο τους)

και πάνω απ’όλα τον κόσμο να στηλιτεύει τα κακά alien που…φάγανε το ψωμί τους, που…φταίνε για όλα και…κάνε με μια μέρα πρωθυπουργό να δεις πως θα αλλάξουν τα πράγματα…όλοι είναι κλέφτες…ψεύτες…απατεώνες…εμείς οι ίδιοι με άλλα λόγια-αυτό το τελευταίο βέβαια δε το λένε φωναχτά αλλά σπανίως το ψιθυρίζουν χαμηλόφωνα μεταξύ τους και αναφέρονται κυρίως στους ΑΛΛΟΥΣ (οι οποίοι ΑΛΛΟΙ κατά τον Σάατρ είναι η κόλαση αν και κατ’ άλλους η κόλαση είναι οι ΓΑΛΛΟΙ). 

[…Σύμφωνα με έρευνα το 45,7% πιστεύει ότι για τα σημερινά δείνα υπεύθυνοι είναι οι πολιτικοί, αλλά ένας στους τρεις (32%) κάνει και την αυτοκριτική του: «φταίμε όλοι μας»… 

Ρίξ' ένα βλέμμα σιωπηλό
στον κόσμο τον αμαρτωλό
και δες η γη πως καίει.
Και με το χέρι στην καρδιά
αν δε σ' αγγίξει η πυρκαγιά,
ψάξε να βρεις ποιός φταίει…] 

Στη χώρα μας όμως αυτή, πάντα οι τράγοι γίνονται αποδιοπομπαίοι (ενίοτε και βραστοί με κοφτό μακαρονάκι), τα κακά alien εξολοθρεύονται (από τους δημοσιογράφους) και η σκανδαλολογία εξατμίζεται μπροστά στην επόμενη Eurovision, στα ρεπορτάζ παραλίας, στο στοιχηματοπρωτάθλημα, στο κοσμικό κουτσομπολιό και στα μέτρα κατά της ακρίβειας.  

[…Μετά την θριαμβευτική επιτυχία, με την κατάκτηση της 1ης (Νumber One) θέσης στις 21 Μαίου 2005, στον διαγωνισμό της Eurovision -που έσπασε ρεκόρ τηλεοπτικής θεαματικότητας στην Ελλάδα (94%)- "ηγέτες" της Ομογένειας προτείνουν μ' επιστολή, που θα στείλουν στον πρωθυπουργό και υπουργό Πολιτισμού, να ονομαστεί-ανακηρυχθεί η 'Ελενα, ως απόδημη, «Πρέβειρα του Πανελληνισμού...] 

Και έτσι η χώρα μας παραμένει πάντοτε ανάμεσα Ανατολή και Δύση, μια φωτεινή γέφυρα με ένδοξο παρελθόν, δημοκρατική βασιλεία και περήφανους υπηκόους. 

Κάποτε, δύο ηλικιωμένοι ταξιδιώτες, ένας άνδρας και μια γυναίκα που πέρναγαν από εκείνη τη χώρα όπως τόσοι άλλοι, για να θαυμάσουν τα ερείπια του παρελθόντος έστω και σαν μια εγκαταλειμμένη και ρημαγμένη φωλιά όπου κάποτε θρονιαζόταν το κάλλος, η σοφία και η ποίηση, βλέπετε η ανάμνηση και μόνο της αρμονίας που έφτασε κάποτε το ανθρώπινο πνεύμα, είναι αρκετή για να σε μπαστακώσει σε ένα αεροπλάνο και να σε πάει χιλιόμετρα μακριά ίσα για να μυριστείς τον απόηχο της.  

[…Ήδη απ’ τον 18ο αιώνα ο ελλαδικός χώρος είχε καταστεί δημοφιλής προορισμός ξένων περιηγητών και μέχρι τις μέρες μας οι αρχαιότητες αποτελούν σημαντικό πόλο έλξης ξένων επισκεπτών…] 

Βλέποντας λοιπόν οι ταξιδιώτες μας σε κάποιο νησί ένα ρημαγμένο ναό με αποκαθηλωμένους από χρόνια τους θεούς και στη θέση τους να ορθώνονται επιβλητικές:

οι διαφημίσεις για πιστωτικές κάρτες, οι πινακίδες με νέον που φώναζαν «rooms to let», τα πανταχόθεν ευρισκόμενα σκουριασμένα κουτάκια αναψυκτικών και όλα τούτα τα θαυμαστά περιβάλλονταν από ανθρώπους που μήτε την ιστορία ήξεραν, μήτε την φύση εκτιμούσαν (αμα λάχει έκαιγαν και το κατιτίς για να βγει καμιά μεζονετούλα), ούτε και ενδιαφέρονταν για τίποτε άλλο πέρα από gyro με tzatziki και lover (με τρίχα για πουλόβερ), γύρισε λοιπόν ο άντρας στη γυναίκα και της είπε: 

-Στη Ρώμη έχουν να το λένε για τις χήνες του Καπιτωλίου, οι οποίες όταν οι Γαλάτες επιτέθηκαν εναντίον της αιφνιδιαστικά μια νύχτα, το 400 περίπου π.Χ., κι ενώ οι φρουροί της πόλης είχαν αφεθεί στην αγκαλιά του ύπνου και θα χάνονταν όλοι στα σίγουρα, δεν υπολόγισαν όμως τις χήνες του ναού της  Ήρας που με  τις τσιριχτές κραυγές τους ξύπνησαν  τους στρατιώτες που κατόρθωσαν έτσι να αποκρούσουν τους εχθρούς. Έκτοτε οι χήνες αναφέρονται σαν σωτήρες της πόλης κι η φράση απέμεινε να συμβολίζει οτιδήποτε κι οποιονδήποτε προειδοποιεί  για τυχόν επερχόμενες συμφορές.

Αλλά η ιστορία δεν τελειώνει εδώ καθώς μεν εκείνες οι χήνες τιμήθηκαν από τους Ρωμαίους και τις θεωρούσαν ιερές, αλλά όταν χρόνια αργότερα οι απόγονοι των χηνών εκείνων δεν έκαναν τίποτα παρά μόνο καυχιόντουσαν και επαίρονταν για το ένδοξο παρελθόν τους και επειδή έγιναν άπληστες και νωθρές μια μέρα οι Ρωμαίοι τις έσφαξαν και τις έφαγαν. 

-Σοφό παραμύθι, είπε η γυναίκα

-Σοφό αλλά αλλοίμονο δεν είναι παραμύθι, βλέπεις στα παραμύθια οι κακοί δράκοι πάντα στο τέλος σκοτώνονται από τον γενναίο ιππότη, σε αυτή τη χώρα αντίθετα μόνο δράκοι υπάρχουν οι οποίοι έχουν σκοτώσει όλους τους ιππότες 

-Κρίμα λοιπόν που φαίνεται ότι σε αυτή τη χώρα πέθανε οριστικά πια το παραμύθι…