Πριν από καμιά βδομάδα, και με τον καιρό να είναι σε τέμπο παρατεταμένου καλοκαιριού, κανονίστηκε να πάω ομού με την δημοσιουπαλληλική παροικία του νησιού για μπανάκι στη θάλασσα και συγκεκριμένα σε ένα δημοφιλή και κοσμοπολίτικο (το καλοκαίρι και για τα μέτρα του νησιού μιλάμε πάντα) κόλπο.

Έλα μου όμως που στο συγκεκριμένο ΘΑΛΑΣΣΙΟ (για να μη γίνονται και παρεξηγήσεις και είμαι και ηθικό άτομο δε κάνει) ΚΟΛΠΟ τον περασμένο Μάη μου ήρθε ένας ΚΟΛΠΟΣ (ουχί θαλάσσιος) άλλο πράγμα.

Η θάλασσα ήταν ακύμαντη σα γιαούρτι, ο ήλιος έλαμπε, τα πουλάκια τραγουδούσαν, τα τηγανητά καλαμαράκια μοσχοβολούσαν, με άλλα λόγια ένα σκηνικό βγαλμένο θαρρείς από τα παλιά διαφημιστικά σποτάκια του ΕΟΤ και βουρ στον πατσά δηλαδή στο μακροβούτι.

Ανοίγομαι το λοιπόν χαζεύω από τα μακριά κάτι ξεπλυμένες Αγγλίδες από εκείνες που σου’ρχεται να τις ρίξεις ένα χέρι μπογιά έτσι για να πάρουν λίγο χρώμα και εκεί που παίρνω και βαθαίνω ακόμη περισσότερο, ξαφνικά στα 5 μέτρα δεξιά μου ακούω ένα φύσημα, ένα παφλασμό και γυρνώντας έντρομος βλέπω ένα μεγάλο σκούρο πράγμα να αναδεύεται στην επιφάνεια και κάτι σαν φτερούγι να ξεπροβάλλει απειλητικό.

Λένε τώρα ότι σε αυτές τις περιπτώσεις βλέπεις το φιλμ της ζωής σου να ξεπροβάλλεται εμπρός σου, αλλά ο δικός μου προβολέας θα ήταν μάλλον χαλασμένος γιατί το μόνο που αισθάνθηκα ήταν ένα παραλυτικό πάγωμα από την κορφή μέχρι τα νύχια, στα αυτιά μου άκουγα εκείνη τη φοβερή μελωδία με το βιολί ταρανανανανα από τα JAWS που προοιώνιζε την επίθεση του ασπρόμαγκα του καρχαρία και ούτε να βγάλω κιχ δεν πρόκανα.

Και ενώ προετοίμαζα τον εαυτό μου για ένα σκηνικό που θύμιζε λίγο σπλάτερ β’ διαλογής, λίγο national geographic, ξάφνου ξεπρόβαλλε το άσχημο ερπετοειδές σουλούπι μιας θαλάσσιας χελώνας που φυσικά αδιαφόρησε τέλεια για την αφεντιά μου, το πτερύγιο μετατράπηκε σε καβούκι και ο φόβος μου σε μια διάθεση να το βάλω στα γέλια.

Βέβαια μέχρι το σήμα του εγκεφάλου που έλεγε, ότι ο κίνδυνος πέρασε καθότι οι θαλάσσιες χελώνες αντίθετα με τα ζόμπι είναι χορτοφάγες (βασικά παμφάγες αλλά όχι και ανθρωποφάγες και αλήθεια το θυμάστε το θριλεράκι;), να περάσει και στο υπόλοιπο σώμα πέρασαν κάποια λεπτά και αφού πρώτα βλαστήμησα τη χελώνα μέχρι 10η γενεά και της ευχήθηκα ολόψυχα να γίνει χελωνόσουπα (είναι περιπτώσεις τελικά που η οικολογική συνείδηση πάει περίπατο) μάζεψα τα συντρίμμια μου και βγήκα όπως όπως στην ακτή.

Εκεί τα Αγγλάκια τσιρίζανε –look dear a tortoise is not it marvelous?  Και λοιπές αηδίες αλλά εγώ δεν είχα όρεξη ούτε να χαζολογήσω (πράγμα σπάνιο για μένα) και βλέποντας ένα γνωστό μου ψαρά τονε ρώτησα:

-Ρε συ Μηνά τι χελώναρος είναι τούτος και με κοψοχόλιασε;

-Για το Διονυσάκη λες ή για την Ελευθερίτσα;

(Παρένθεση: αλήθεια ρε παιδιά αν κάποιος ξέρει πώς ξεχωρίζεις μια καρέτα αν είναι Διονυσάκης ή Ελευθερίτσα να μου το πει και πολύ θα με υποχρεώσει)

-Καθόλου αυτές οι χελώνες είναι σχεδόν μόνιμες στον κόλπο και τις κάνουμε χάζι και τους πετάμε και τα απόψαρα από τα δίχτυα, πρόσεξε μόνο μη πας να τις χαϊδέψεις γιατί πετάνε κάτι δαγκωσές ξεγυρισμένες…

Εκεί λοιπόν πρωτογνώρισα τον Διονυσάκη ή την Ελευθερίτσα και συνηθίσαμε τόσο ο ένας τον άλλο (δηλαδή εγώ, γιατί ο Διονυσακησελευθερία ζήτημα και αν ξόδεψε ένα δράμι χελωνήσιας σκέψης για μένα) τόσο που κολυμπάγαμε σε απόσταση λίγων μέτρων και σημασία μηδέν, λες και ήμασταν συγγενείς που δε μιλιόμασταν για κληρονομικά.

Συμπέρασμα ο φόβος όντως είναι στο μυαλό μας και σίγουρα δεν έχουμε να φοβηθούμε παρά μόνο το φόβο και η λογική σκέψη σε συνδυασμό με την καθημερινή τριβή απομυθοποιεί τα πάντα (ακόμη και του ΚΟΛΠΟΥΣ)… ναι αλλά όλα αυτά μετά, γιατί όταν είναι η στιγμή που κάτι φαίνεται να μετουσιώνεται στο χειρότερο σου εφιάλτη και εκείνος ο αρχαίος θεός ο ΦΟΒΟΣ παρέα με το ΔΕΙΜΟ (και ουχί Δήμο) σε παίρνουν στο κατόπι, τότε κάθε λογική σκέψη, σύνεση και ψυχραιμία πάνε περίπατο εκτός βέβαια και έχεις αντί για αίμα γιαούρτι ή είσαι πολύ έξυπνος ή πολύ ηλίθιος για να φοβηθείς, καθόσο όλοι οι υπόλοιποι που αποτελούμε και την σιωπηρή πλειοψηφία είμαστε στο:

που τραγούδαγε και η Ελευθερίτσα (η Αρβανιτάκη) στο ΦΟΒΑΜΑΙ (αντάμα με τις Ρόδες).

Επανερχόμαστε λοιπόν και στον Αυγουστονοέμβριο των περασμένων ημερών όπου όλη η νησιωτοπαρέα βουτάμε στα ομολογουμένως μπούζι νερά για να χαρούμε αυτές τις πρώιμες αλκυονίδες

-Χάρμα (μακράν το πιο τετριμμένο, μικροαστικό και πολυφορεμένο επίθετο για τη θάλασσα) δεν είναι;

-Μα και βέβαια υπέροχα…έξοχα…καταπληκτικά………….και άλλες τέτοιες αηδίες μια και κανείς δεν κόταγε να παραδεχθεί ότι ήταν τόσο κρύα όσο και τα αστεία του Χατζηνικολάου ή και ακόμη πιο πολύ…πολλώ δε μάλλον και εμείς οι άντρες που από τη φύσει είμαστε γεννημένα κομάντα, δε κρυώνουμε-πονάμε-κουραζόμαστε και τα συναφή.

Και ενώ όλοι το παίζαμε άνετοι και ωραίοι νάσου και σκάει μύτη ο Διονυσακησελευθερία κάνοντας μια μεγαλειώδη είσοδο με ένα ΠΛΑΦ!!!

Εκεί χασκογέλασα με τα ΑΑΑΑΧΧΧ τι είναι τούτο;;; Των υπολοίπων και βρήκα την ευκαιρία να το παίξω ράμπο

-Παιδιά ηρεμήστε μια θαλάσσια χελώνα είναι μόνο…και κολύμπησα τάχαμου άφοβα κοντά στο θαλάσσιο ερπετό-όχι βέβαια και τόσο κοντά ώστε να με δαγκώσει.

Αμέσως ανέβηκα πόντους στην εκτίμηση των γυναικών που μόλις κατάλαβαν ότι δεν πρόκειται να γίνουν μεζεδάκια, κοίταξαν τη χελώνα με μια μητρική τρυφερότητα και φωνούλες όπως:

άχου το καημένο το ζωάκι και εμείς που το πήραμε από φόβο, καλέ αυτός είναι γλύκας, παιδιά να του βγάλουμε ένα όνομα, να το ταΐσουμε...

και εκεί που ήταν έτοιμες να του βάλουν και λουράκι στο λαιμό ο/η χελώνα βαρέθηκε με την πάρτη μας και έδωσε μια και χάθηκε στα βαθειά (οι οποίες καρέτες σε αντίθεση με τις στεριανές ξαδέρφες τους είναι γρήγορες σαν τη καινούργια BMWμπα).

Οι λοιποί άντρες της παρέας αστεΐζονταν και καλά για να κρύψουν την απύθμενη δειλία τους μπροστά στον κίνδυνο, προσπαθώντας-μάταια είναι η αλήθεια- να προστατέψουν την τσαλακωμένη εικόνα του κομάντο και με κοίταζαν με κρυφή ζήλια.

Εγώ φυσικά άρχοντας, τσίφτης και καραμπουζουκλής πια, ήμουνα στο τσάκα να πάω να σκοτώσω μακάρι και τον κακό δράκο και όπως και να έχει οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στο Διονυσάκηελευθερίτσα για το free promotion αλλά και το δίδαγμα που μου έδωσε απλόχερα αν και αθέλητα (φαντάζομαι δηλαδή)…

ότι το θέμα δεν είναι να φοβάσαι (αυτονόητο)

ΑΛΛΑ

το θέμα είναι πώς να διαχειρίζεσαι τον φόβο σου

και φυσικά πώς να εκμεταλλεύεσαι και το φόβο των άλλων (και εντάξει αυτό το τελευταίο είναι ολίγον τι καθήκικο το ομολογώ αλλά δυστυχώς συμβαίνει παντού και πάντα).