Η ζωή μιμείται την τέχνη ή η τέχνη τη ζωή;

Ρητορικό ερώτημα που θυμίζει αν το αυγό έκανε την κότα ή η κότα το αυγό. Είναι κάτι που δεν μπορώ να πώ ότι με είχε απασχολήσει ιδιαίτερα μέχρι τη προηγούμενη Δευτέρα όταν μπάνισα σε ένα περίπτερο το πρωτοσέλιδο της Espresso, σημειωτέον ότι η εν λόγω εφημερίδα λειτουργεί σαν ένα πρωινό οφθαλμόλουτρο για τους αγουροξυπνημένους υπαλλήλους σαν και του λόγου μου, που με την τσίμπλα στο μάτι και με διάθεση μεταξύ αγκινάρας και πατάτας οδεύοντας στα κάτεργα, διαβάζουμε με ενδιαφέρον για τον νέο γκόμενο της Βίσση και τις επιδόσεις της Τάμτας στο παλκοσένικο. Το εν λόγω πρωτοσέλιδο είναι το παρακάτω

Τώρα το ενδιαφέρον μου έχει να κάνει με τη φωτογραφία του Βενιζέλου πάνω δεξιά, δεν θα τολμούσα ποτέ να παριστάνω τον γνωρίζοντα περί της τέχνης, αλλά η φωτογραφία αυτή της απόγνωσης του Βαγγελάκη μου έφερε αυτόματα το συνειρμό με αυτόν τον πίνακα

που δεν είναι άλλος από την διάσημη "Κραυγή" του εξπρεσιονιστή Έντουαρντ Μούνχ-όσοι ενδιαφέρονται τα λέει πολύ ωραία στο Wilipedia- 

Αστείο δεν είναι πώς μοιάζουν τα δυό τους, ούτε βαλτοί να ήταν

Λοιπόν το ερώτημα μου μάλλον το απάντησα, δεν είναι η ζωή που μιμείται την τέχνη ούτε το αντίστροφο, απλά ένα ανθρώπινο συναίσθημα μπορεί κάλλιστα να αναπαραχθεί και να μετουσιωθεί μέσα από τη δημιουργική διαδικασία ενός έργου τέχνης ώστε το ένα να είναι αλληλένδετο σημείο με το άλλο. Τώρα δεν ξέρω αν αυτό το τελευταίο βγάζει κάποιο νόημα-καταραμένο Πάντειο και Βέλτσο-αλλά τι να κάνω έτσι μου βγήκε.