Τελικά η καλημέρα είναι ένα είδος εν ανεπαρκεία τις μέρες μας, αυτό διαπίστωσα και εμπέδωσα για τα καλά σήμερα στο θέατρο του παραλόγου που λέμε καθημερινότητα
Πράξις πρώτη: -στο δρόμο που μένω με τη γειτόνισα-
Πράξις δεύτερη: στο δρόμο με κάποιο πιπινάκι επιβαίνων σε παπάκι και ερχόμενο αντιθέτως εμού, στο τσάκ δεν στουκάραμε
Πράξις τρίτη: στην είσοδο της δουλειάς,
Πράξις τέταρτη: στο γραφείο,
Κρίμα και ξύπνησα με τόσο καλή διάθεση, πάντως μόλις γυρίσω σπίτι θα βάλω βινύλιο στο πικάπ να ακούσω Χαρούλα και Λοίζο (ως δεύτερη φωνή) να τραγουδά του στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου-νομίζω
Στο μονοπάτι σαν θα βγεις
μιας ανοιξιάτικης αυγής
να μη ξεχάσεις να της πεις
μια καλημέρα της ζωής
Μια καλημέρα είναι αυτή
πεσ' την κι ας πέσει χάμω
Παλάτια χτίζουν οι θεοί
και μεις πάνω στην άμμο
Με τα χαράματα σαν βγεις
από την πόρτα της ζωής
μια καλημέρα να της πεις
κι ας είσαι μόνος μεσ' τη γης
Βάζω και αυτό τον πίνακα έτσι για να μου φτάξει λίγο η διάθεση, την καθημερινότητα μου μέσα
Πολύ καλημέρα σας παιδιά
12 σχόλια - Στείλε Σχόλιο