Εντάξει η ευχή είναι λίγο ετεροχρονισμένη αλλά σήμερα το πρωί το έμαθα, ο Pac-Man εχτές, στις 10 Οκτωβρίου έγινε 28 χρονών.

Πόσες αναμνήσεις δε μου έφερε αυτή η είδηση για το μικρό κίτρινο ανθρωπάκι με την παρέα του οποίου είχαμε περάσει τόσα πολλά  απογεύματα.

Γιατί μου άρεσε τόσο; Μα για τους λόγους που άρεσε και σε εκατομμύρια άλλους, καταρχάς καταβρόχθιζε τα πάντα μπροστά του και πέρναγε πίστα αφού είχε φάει πια τα πάντα. Πόσο γούσταρα όταν έτρωγα τις τελείες που αναβόσβηναν στην γωνία και κάνανε και τα μισητά φαντάσματα φαγώσιμα και πόση ηδονή όταν τα έτρωγα και τα έστελνα στη φωλιά τους κακήν κακώς.  

Το πρώτο φιλί που έδωσα σε γυναίκα ήταν όταν επιτέλους πέρασα το παλούκι τρίτο επίπεδο και φίλησα την Mrs Pac-Man (τώρα που το βλέπω γραμμένο αυτό μου φαίνεται κάπως) .

Μετά  ήταν και ο μύθος που το περίζωνε περί του άπειρου των πιστών (στην πραγματικότητα ήταν 256 επίπεδα) και του τεράστιου χρηματικού βραβείου που θα έδινε η εταιρεία σε όποιον το τερμάτιζε (δεν έπαιζε κάτι τέτοιο, άτιμοι διαφημιστές). Το αποτέλεσμα όλων αυτών ήταν ο Pac-Man να μου έχει φάει περισσότερα δεκάρικα από τελείες, μάλιστα πιστεύω ότι το κέρμα που του ’χα ρίξει έφτανε άνετα για την ανέγερση μπρούτζινου αγάλματος  καβαλάρη μετά αλόγου. 

Εν ολίγοις ο Pac-Man και τα φαντασματάκια Inky, Pinky, Blinky, Clyde και φυσικά η Mrs Pac-Man αποτελούν ένα κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας και ως γνωστόν η πραγματική πατρίδα κάθε ανθρώπου είναι η παιδική του ηλικία , οπότε και πάλι χρόνια πολλά παλιόφιλε και καλή μέρα σε όλους