Όταν ήμουνα στο Πάντειο για ΠΜΣ είχα την τύχη να συναντήσω έναν σπουδαίο καθηγητή τον Στέφανο τον Ροζάνη που μας δίδαξε «Πολυπολιτισμικότητα και μειονότητες», από εκεί έχω να θυμάμαι σπουδαίες συζητήσεις και θέματα που αποτελούν την πεμπτουσία της εκπαίδευσης, δηλαδή πράγματα που σου μένουν και αφού τελειώσεις τη διαδικασία του μαθήματος.
Μια ωραία κουβέντα είχε γίνει σε ένα μάθημα με αφορμή τον Χίτλερ για τους παράγοντες που καθορίζουν την εκάστοτε πολιτικόκοινωνική κατάσταση, πες τα Κύριε Ροζάνη «… ας φανταστούμε την πολιτική κατάσταση σαν ένα σκηνικό πάνω στο οποίο υπάρχει ένας θίασος – όλοι εμείς είμαστε το μπουλούκι, ο θίασος, οι κομπάρσοι και οι πρωταγωνιστές του είναι οι πολιτικοί, τώρα το σημείο τριβής είναι ακριβώς το στήσιμο του σκηνικού, καθώς αυτό είναι που καθορίζει το ποιοί θα ανεβούν, ποιοί θα είναι οι πρωταγωνιστές και ποιό έργο θα παιχτεί», δηλαδή ήθελε να πει ο προφέσορας ότι οι παράγοντες που διαμορφώνουν ένα σκηνικό, όπως η περιρρέουσα ατμόσφαιρα, ο ψυχισμός του λαού, η ιστορική του μνήμη, η εθνική του συνείδηση, οι κοινωνικές και οικονομικές συνθήκες είναι και αυτοί που δημιουργούν εν τέλει το πεδίο δράσης για να εφαρμοστεί ο ναζισμός, ο φασισμός, ο κομμουνισμός, η μοναρχία, η αυτοκρατορία, η δημοκρατία κτλ.
Για να βγει λοιπόν στον αφρό ο Χίτλερ έπρεπε απαραίτητα να είχε στηθεί πρώτα το κατάλληλο σκηνικό, άλλωστε Κύριος οίδε πόσοι και πόσοι τελάληδες του υπερεθνικισμού πέρασαν και δεν άφησαν χνάρια στην πορεία της Ιστορία, αλλά τότε βλέπετε το σκηνικό τότε είχε στηθεί για τα καλά. Ταπεινωτική ήττα και η ντροπιαστική Συνθήκη των Βερσαλλιών το 1919, προκάλεσε ρεβανσιστική διάθεση στον γερμανικό λαό, μάλιστα ένας Γάλλος στρατηγός είχε πει τότε προφητικά «σήμερα εξασφαλίσαμε μια 20χρονη ανακωχή» και δεν έπεσε ο κερατάς ούτε ένα χρόνο έξω, οικονομική καταστροφή, κοινωνική αναταραχή, ένα μπάχαλο με λίγα λόγια και νάσου το μοναδικό ίσως σκηνικό που θα μπορούσε να αναδείξει το «ταραχοποιό» των μπυραριών της Βαυαρίας, τον «δεκανέα» του Α’ Παγκοσμίου Πολέμου Χίτλερ και του Εθνοκοσιαλιοστικού κόμματος του. Η ιστορία έγραψε μετά, αλλά έχει ενδιαφέρον μια αντιπαραβολή του σκηνικού του τότε (Μεσοπολέμου) μέχρι σήμερα:
Τότε
Υπήρχε μεγάλη οικονομική ανασφάλεια, ο κόσμος συγκλονιζόταν από το κραχ της «Μαύρης Πέμπτης» του 1929 και την οικονομικής κατάρρευσης της Αμερικής εν μια νυκτί
Σήμερα
Καμία σχέση, η οικονομία είναι ο ορισμός της σταθερότητας, και αλήθεια τι θα πει κραχ;Τότε
Το μάρκο και πολλά νομίσματα είχαν υποτιμηθεί τραγικά, οι τιμές των αγαθών είχαν εκτιναχτεί στα ύψη και το εισόδημα των μαζών ήταν αμφίβολο
Σήμερα
Περσινά ξινά σταφύλια, σήμερα τα νομίσματα είναι πανίσχυρα, οι τιμές ξεφτιλιστικές και το εισόδημα των μικρομεσαίων εκτινάσσεται στα ουράνια, γιούπιιι
Τότε
Η απελπισία και η πίκρα του κόσμου έβρισκαν εύκολα αποκούμπι στη θεωρία του «πισώπλατου μαχαιρώματος», στον κακό Εβραίο, στην σατανική κόκκινη αυτοκρατορία και έθνος über alles. ή όπως είπε αργότερα ο Ζάν Πόλ Σάτρ «η κόλαση είναι οι άλλοι».
Σήμερα
Σήμερα αντίθετα δεν φοβόμαστε κανέναν, ούτε και κατασκευάζουμε εχθρούς φανταστικούς ή υπαρκτούς, αντίθετα πρεσβεύουμε την πολυπολιτισμικότητα, αγαπάμε τους μετανάστες και στην τελική ρε αδερφέ δεν είμαστε ρατσιστές αυτοί είναι μαύροι.
Συμπέρασμα; έλα μου ντε, σίγουρα η Ιστορία επαναλαμβάνεται μόνο ως τραγωδία ή ως κωμωδία, έχουν συμβεί τόσο πολλά στο μεταξύ που οι συνθήκες δεν έχουν σχέση με αυτές του Μεσοπολέμου – τουλάχιστον εξωτερικά. Όπως θα έλεγε και ο κύριος Ροζανης το σκηνικό στήνεται, αν δεν έχει κιόλας στηθεί, το ερώτημα είναι τι έργο θα δούμε, ποιοι θα είναι οι πρωταγωνιστές και τι ρόλο θα παίξει το μπουλούκι; Θα δείξει … 2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο