.

Παρακαλείται η ΚΙΤ_ΚΑΤ όταν αποφασίσει να ξυπνήσει να μου αγοράσει από το πλησιέστερο περίπτερο έναν "Επενδυτή" γιατί μάλλον η κυβέρνηση προκύρηξε ενημερωτικό εμπάργκο, όσον αφορά τον έντυπο τύπο, στο νησί της Σαλαμίνας. Επίσης παρακαλείται θερμά, μιας και θα περνά από εκεί, να φέρει και καμιά τυρόπιτα από τον φούρνο.

Ευχαριστώ.

Αν θελήσεις ποτέ να μου κάνεις μια χάρη μπορείς να μου το πες άμεσα; Όχι για κανέναν σύνθετο λόγο, απλά σκεφτόμουν να εισπράξω μια προκαταβολή. Βρες μου πού και πότε θα ξαναακούσει η νύχτα ζωντανά τα Κρίνα της. Και πάρε με να πάμε μία ώρα πριν ξεκινήσουν να μεθύσουμε παρέα. Και να μου ζωγραφίσει ο Θάνος τον φτερωτό, θηλυκό άγγελο που μου χρωστάει, που θα βαστά ένα μπουκάλι μισοάδειο. Και να φύγουμε μια ώρα μετά το τέλος και να βρέχει.

Η αλήθεια είναι πως σαν λαός έχουμε μια τάση εκσυγχρονισμού στα ήθη και τα έθιμα που μας παρέδωσαν οι ημών πρόγονοι. Πώς αλλιώς θα κατέβει η νεολαία στην παρέλαση;

*Η photo είναι από το μπλογκ του Kyriaz

Ένα όνομα και μια δήθεν γνωριμία που με έκανε να αποπροσανατολιστώ από τον κόσμο μου για λίγο. Μετά κατάλαβα πως το όνομα δεν είχε σχέση με τον αποπροσανατολισμό, μόνο ο αποπροσανατολιστής ήθελε να δείξει για δικό του κάτι που δεν είχε: το όνομα. Μαγκιά; Έληξε αναίμακτα. Ύστερα από μήνες το όνομα μού στέλνει μήνυμα με την υπογραφή Fontaine για κάτι άσχετο που αφορούσε το ΜusicΗeaven. Κουβέντα, γέλιο και σκέψεις από κοινού και ξέχωρα ο καθένας. Έπειτα έρχεται η αναγνώριση από μέρους μου. Α, είσαι η «εγώ πατώ στον ουρανό». Χαμόγελο. Τραγούδια πάνε κι έρχονται, πληροφορίες, ανέκδοτα και στίχοι που είναι απαραίτητοι. Άμα δεν ξέρεις αυτόν τον στίχο… Ύστερα το μπλογκ. Ανδρομέδα, μια τρελή του φεγγαριού που γράφει και γράφει και γράφει. Τηλέφωνα τα πρωινά, τηλέφωνα το απόγευμα, τηλέφωνο πριν τον ύπνο. Χτυπήματα στην πλάτη που μου έδωσαν ορμή για παραπάνω. Μια συμπάθεια για τα όσα της έδινα και διάβαζε που άλλος δεν την είχε νιώσει ποτέ ως τότε. Κι άλλα τηλέφωνα. Και η Άρκτος να μην ανακοινώνει αποτελέσματα. Χάσαμε, της έλεγα. Θα δεις όταν βγουν, μου έλεγε. Κι άλλα τηλεφωνήματα για το πώς και το γιατί. Κι άλλο, τρία δευτερόλεπτα μετά, για μια συμβουλή που ξέχασε ή ένα στιχάκι που μόλις σκάρωσε. Και η Μ. να θυμώνει κι ο ΟΤΕ να χτίζει γραφεία με τα δικά μας πολύωρα τηλεφωνήματα. Δεν παρεξηγώ.

Μια παύση από μέρους μου, μια απόσταση χωρίς καλά- καλά να έχω ζυμώσει λόγους κι ένα αιφνίδιο τηλεφώνημα πέρσι τέτοια εποχή, την ώρα που ανέβαινα στο καραβάκι για Πειραιά. Υπέροχη ημέρα. «Δυστυχώς δεν μπορώ το βράδυ στον Σταυρό του Νότου…». Όχι, δεν είχα τίποτα κανονισμένο μήτε κούραση να με δένει στο νησί μου. Είχα μόνο την εντύπωση πως θα έρθουν κι άλλες βραδιές να βγούμε κι άλλα γενέθλια να γιορτάσουμε. Μαλακία. Της το χρωστάω. Έπειτα το καλοκαίρι κι όλα γρήγορα. Όλα. Τα όχι και τα μη. Ο Σ. να μην μιλάει για το πού και το πώς πανάθεμά τον. Και να μην ξέρω άλλον κανένα και να φέρνω βόλτες γύρω μου και μέσα μου. Κι άλλα τηλεφωνήματα και «είμαι καλά τώρα, σε λίγο βγαίνω και τα λέμε». Κι ένα μήνυμα από τον αποπροσανατολιστή, καυτό μεσημέρι ενώ σκαρφάλωνα τις άνυνδρες πέτρες της Κύθνου μου, λες και ήταν μοιραίο εκείνος που με έφερε κοντά, εκείνος να με στείλει. Με θέα το πέλαγο και κάτω αριστερά την Παναγιά την Κανάλα.

Γυρνώ και ξαναγυρνώ στα ίδια και συλλογίζομαι πως αν ο Θεός θέλει να σε δοκιμάσει για δικό του, σου δίνει κάτι που σε ξεχωρίζει από το κοπάδι. Αυτό που δεν ξέρω είναι τι γίνεται αν περάσεις τη δοκιμή. Σε παίρνει κοντά του βιαστικά να μην σε χάσει;

Το τραγούδι δίπλα θα άρεσε πολύ στην Πηγή μας.
Ίσως να της αρέσει κι έτσι.

Θέλω

μερικά

από αυτά

που κάνουν

τον κόσμο

να

μην απορεί

όταν ξεχνιέσαι

και

είσαι

για λίγο

ο

εαυτός

σου

.

Δεν ξέρω το γιατί. Είναι από τις ιδιοτροπίες που μας ακολουθούν μια ζωή χωρίς να βλάπτουν κανένα, χωρίς να είναι βάρος, χωρίς ουσιαστικά να ωφελούν σε κάτι. Είναι από τα χαρακτηριστικά που μας συγκροτούν και κάπου μέσα μας βαθειά αγαπάμε και συντηρούμε με έναν δικό μας τρόπο. Λατρεύω τα σημειώματα στους δίσκους. Τα κειμενάκια αυτά που συνήθως γράφονται μαζί με ευχαριστίες, αποδίδοντας τα εύσημα σε εκείνους που ανήκουν, δίνοντας κάτι από το στίγμα της δημιουργίας, κάτι από το στίγμα της ψυχολογίας εκείνου που καρπώνεται την ικανοποίηση να ακούει τη δουλειά του ολοκληρωμένη. Από τις φλυαρίες και τα φιλοσοφικά τσιτάτα του Θάνου Μικρούτσικου, την ψιλοαλήτικη ματιά του Μίλτου Πασχαλίδη, την ποιητική πενιά του Άλκη Αλκαίου, τις αστικές διαδρομές των τραγουδοποιών «της γενιάς του 2010»* μέχρι τα ιστορικο-δημοσιογραφικά πεζογραφήματα, κομμένα απότομα σαν από μαχαίρι, του Οδυσσέα Ιωάννου και τη λιτότητα του Φοίβου Δεληβοριά. Κι όλα αυτά, μικρές ανεπάρκειες που απλά συμπληρώνουν, γυαλόχαρτα και λίμες που αμβλύνουν τις κόχες που δημιουργούνται από την ακρόαση του δίσκου και την διαδοχή των νοημάτων, από τον λυγμό της ερμηνείας ενός λαϊκού τραγουδιού και το αχ που άλλοτε δεν ακούς, από τη σκοτεινιά μιας σταυρωτής ομοιοκαταληξίας και την κατάνυξη του δεύτερου κουπλέ που πολλές φορές στα λέει όλα πριν το ρεφραίν.

«Προχωρούμε ανταλλάσσοντας ανεπάρκειες με τους αγαπημένους μας
και το πιο όμορφο παραμύθι είναι εκείνο με το λυπημένο τέλος. Είναι
το μόνο παραμύθι που σε βάζει στον πειρασμό να το πιστέψεις.»

(Από το «Παραμύθι με λυπημένο τέλος» του Μίλτου)

Μια ανεπάρκεια είναι ό,τι ανταλλάζουμε στην καθεμέρα μας. Άσε με να σου δώσω τη δική μου όπως μπορώ. Αλλιώς θα πέσουμε στα βαθειά κι ακόμα δεν μάθαμε κολύμπι.

ΥΓ: μάκια.

*Ο όρος δανεισμένος από το Δίφωνο

...να έχω ένα τέτοιο αύριο το πρωί στις εφτά;

Για κανένα δεν είναι εύκολο να συναντιέται με κομμάτια από το παρελθόν του. Ακόμα κι αν οι συναντήσεις αυτές δεν είναι ξαφνικές. Ακόμα κι αν έχουν πάρει τηλέφωνο πολλές ημέρες πριν, ακόμα κι αν ποτέ δεν σταμάτησαν να επικοινωνούν (από μακριά) μαζί σου. Ακόμα και αν δεν κόντεψες ποτέ να τα ξεχάσεις. Κομμάτια από το παρελθόν που, όταν ήταν παρελθόν, ήθελαν πάντοτε να γίνουν μέλλον σου.  Κι εσύ ήθελες και μαζί θέλατε μέχρι που ήρθε αυτός ο σατράπης που λέγεται χρόνος να πετσοκόψει τα θέλω σας, να βάλει τα πράγματα σε μια τάξη συνιστώσα πολλών συνισταμένων, πολλών διαφορετικών και αμφίδρομων θέλω, πολλών ασπρόμαυρων κι εγωιστικών αντιθέσεων.

Και τώρα πια, χρόνια κάμποσα μετά το τότε, ένα κομμάτι από αυτό το παρελθόν φορτώνεται σε ένα αεροπλάνο κι έρχεται στο παρόν (τότε μέλλον μου) να επιβεβαιώσει ξανά τις ματιές, να ταυτίσει συναισθηματικά ισοζύγια, να λογίσει αποσβέσεις και έσοδα ακαθάριστα από τις δαπάνες της καθημερινής τριβής, να ξεσκαρτάρει τα κόστη, να προσθέσει, να αφαιρέσει, να καταλήξει σε καθαρά κέρδη ή ζημιές μετά φόρων και εν τέλει να υπολογίσει τα μερίσματα που θα καρπωθούμε μέχρι το επόμενο παρόν. Γιατί αν όλο αυτό αποδίδει μερισματικά και δεν νοσεί, έχουμε πολλά συναισθηματικά χρόνια έως το επόμενο παρόν. 

Απόψε πετάγομαι ως το αεροδρόμιο για να ανακτήσω (έστω και για λίγο) μία απ’ τις φτερούγες του παρελθόντος.

photo by Annie

Σα να μην υπήρξαμε ποτέ
κι όμως πονέσαμε απ’ τα βάθη.
Ούτε που μας δόθηκε μια εξήγηση
για το άρωμα των λουλουδιών τουλάχιστον.
Η άλλη μισή μας ηλικία θα περάσει
χαρτοπαίζοντας με το θάνατο στα ψέματα.
Και λέγαμε πως δεν έχει καιρό η αγάπη
να φανερωθεί ολόκληρη.
Μια μουσική
άξια των συγκινήσεων μας
δεν ακούσαμε.
Βρεθήκαμε σ’ ένα διάλειμμα του κόσμου
ο σώζων εαυτόν σωθήτω.
Θα σωθούμε από μια γλυκύτητα
στεφανωμένη με αγκάθια.
Χαίρετε άνθη σιωπηλά
με των καλύκων την περισυλλογή
ο τρόμος εκλεπτύνεται στην καρδιά σας.
Ενδότερα ο Κύριος λειτουργεί
ενδότερα υπάρχουμε μαζί σας.
Δεν έχει η απαλή ψυχή βραχώδη πάθη
και πάντα λέει το τραγούδι της υπομονής.
Ω θα γυρίσουμε στην ομορφιά
μια μέρα…
Με τη θυσία του γύρω φαινομένου
θα ανακαταλάβει, η ψυχή τη μοναξιά της.

*Νίκου Καρούζου, από τον διάλογο πρώτο.
Έτσι γιατί τώρα τελευταία ξεχνιόμαστε προκλητικά πολύ.

Αν περισσέψει έστω κι ένα ευρώ από τις χειμερινές μου διαδρομές στα έγκατα αυτής της καθημερινής ανίας, θέλω να το ξοδέψω (όλο) αυτό το καλοκαίρι στη Κύθνο. Φτάνει να μου εξασφαλίσει κάποιος ένα κρεβάτι μακριά από την άσφαλτο, ένα αρμυρίκι στην άμμο και πλήρη αποκλεισμό από την οικονομική και πολιτική ενημέρωση του πλανήτη.

Σήμερα λέω να σπάσω τη νηστεία.