Γύρισα από την Αλεξανδρούπολη την Τρίτη .

Δεν ήμουν εκεί για διακοπές , συγκεκριμένος ήταν ο λόγος , μετρημένες οι μέρες .

Επέστρεψα , λοιπόν , στον τόπο κατοικίας μου - δυστυχώς .

Και έχω αρχίσει και μπερδεύομαι .

Απορώ πως γίνεται ο χρόνος να τρέχει και ορισμένα πράγματα να μένουν πάντα ίδια .

Ειλικρινά απορώ .

Απλά τελικά μάλλον γουστάρουμε να ζούμε σε αυτό το αχούρι με αυτές τις συχνά άθλιες συνθήκες οι Αθηναίοι αφού οι ίδιοι τις συντηρούμε και καμιά φορά τις ''διανθίζουμε'' κιόλας .

Τέλος πάντων , μην με πιάσει η μιζέρια μου πάλι .

Ας αλλάξω θέμα .

Εχθές είχα την ευλογία να ανήκω στο ακροατήριο της συναυλίας που προσέφερε ο Γιάννης Μαρκόπουλος στο αθηναϊκό κοινό (να ένας από τους λόγους που δεν φεύγω από την Αθήνα , τα πολιτιστικά δρώμενα) .

Παρουσίασε το έργο του Διονύσιου Σολωμού ''Οι ελεύθεροι πολιορκημένοι '' .

Τώρα δυσκολεύομαι να περιγράψω ή να χαρακτηρίσω την χθεσινή βραδιά .

Τι να πρωτοπώ ή ποιόν να ξεχωρίσω ;

Στο τέλος της παράστασης ήρθε και με βρήκε μια γνωστή μου η οποία είναι εκπρόσωπος μιας εταιρίας που διοργανώνει συναυλίες και μου είπε να πηγαίναμε μαζί στα καμαρίνια για να μιλήσουμε στους καλλιτέχνες (εκείνη έπρεπε έτσι κι αλλιώς να πάει λόγω δουλειάς) δεδομένου οτι γνωρίζει την αγάπη που τρέφω για ορισμένους από τους συμμετέχοντες .

Ε , της είπα οτι δεν ήθελα να πάω .

Τώρα εσύ μάλλον χαζή θα με πεις αλλά ξέρεις τι σκέφτηκα ;

Σκέφτηκα οτι τελικά ούτε τα ''Μπράβο'' ούτε τα ''Ωραία τα είπατε'' ούτε οποιοδηποτε άλλο κοινότοπο σχόλιο έχει λόγο ύπαρξης και αναφοράς .

Τώρα να πάω εγώ έτσι όπως είμαι , με όλη την ηλιθιότητα που κουβαλάω , να πω τι στον Μαρκόπουλο ; ''Α , τι ωραία που διευθύνατε την ορχήστρα'' ή ''Τι ωραία σύνθεση είναι αυτή που κάνατε'' ; Όχι , άστο καλύτερα ...

Ίσως να αρκεί το χειροκρότημα , ίσως να αρκεί η παρουσία , ίσως να αρκεί η σιωπή .

Πολύ του μπλα-μπλα νιώθω οτι έχουμε γίνει αρκετοί από εμάς τελευταίως και λέω προσωπικά να αρχίσω να σιωπώ ...

Ναι , τους αγαπώ , ναι , σαγηνεύτηκα από αυτό που είδα και άκουσα αλλά όχι , δεν θα μιλήσω , όχι , δεν θα πάω να τους χαλάσω τον χρόνο λέγοντας τους χιλιοειπωμένα πράγματα που ναι μεν τα πιστεύω , αλλά καθόλου δεν είμαι σίγουρη για την αξία τους στα αφτιά τους .

Τέλος πάντων , πολλά είπα πάλι .

Την καλησπέρα μου ...

Για ακόμα μια φορά μέσα σε αρκετά σύντομο χρονικό διάστημα θα ανηφορίσω στην Αλεξανδρούπολη .

Συχνά πυκνά σκέφτομαι την έννοια της πατρίδας , της ανάγκης για γυρισμό κτλ..

Ε λοιπόν , νομίζω πως έχω καταλήξει στο συμπέρασμα οτι ως άνθρωπος προσωπικά είμαι άπατρης .

Δεν υπάρχουν χώματα που να νιώθω οτι τους ανήκω ή ότι μου ανήκουν , δεν υπάρχουν μέρη που να τα νιώθω συγγενικά μου ...

Κατάγομαι από την Θράκη αλλά μονάχα τα δύο τελευταία χρόνια με ''τραβάει'' , ζητώ να την επισκέπτομαι , ζητώ να ζω χρόνο από την ζωή μου εκεί , όχι λόγω καταγωγής όμως .

Σίγουρα όχι .

Άνθρωποι είναι αυτοί που με κάνουν να θέλω να πηγαίνω εκεί .

Η αίσθηση οτι με αγαπημένα πρόσπωπα βρισκόμαστε για λίγο στον ίδιο τόπο , βλέπουμε την ίδια εικόνα , μοιραζόμαστε τον ίδιο αέρα ...

Αν έπρεπε με το ζόρι να μιλήσω για πατρίδα τότε θα έλεγα οτι η δικιά μου είναι όλα τα αγαπημένα μου πρόσωπα .

Αυτό με γεννά , με θρέφει , με μεγαλώνει .

Ο τόπος και ο χρόνος που μοιράζομαι με αυτούς που αγαπώ ...

Μπορεί όλα όσα γράφω να ακούγονται σαχλά , χαζά ή οτιδήποτε άλλο μα σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει πια .

Ναι λοιπόν , ταξιδεύω για να βρεθώ με ανθρώπους που τους φέρω έτσι και αλλιώς μαζί μου πριν τους συναντήσω .

Αύριο θα ξαναφύγω για να πάω να αγκαλιάσω μια καλή μου φίλη και τελικά δεν ξέρω ποιά από τις δυο μας έχει ανάγκη την άλλη την συγκεκριμένη περίοδο .

Το μόνο που μετράει είναι οτι θα είμαστε παρέα , ότι δεν θα μας ενώνουν μονάχα τηλεφωνικές γραμμές ή γλυκές σκέψεις , θα είναι και τα χέρια μας κοντά , θα συναντιούνται τα βλέμματά μας ...

Καλό ταξίδι , λοιπόν , στον καθένα από εμάς που καθημερινά ταξιδεύει είτε χιλιόμετρα είτε ανθρώπους είτε εαυτούς είτε οτιδήποτε άλλο προκειμένου να συναντιέται πότε κρυφά πότε φανερά με αυτούς που αγαπά .

Καλό δρόμο να έχουμε ...

Δεν υπάρχει τίτλος για τις σκέψεις που κάνω τις τελευταίες μέρες ....

Θέλω να γράψω , θέλω να εκφραστώ , αλλά δεν ξέρω πως και τι να πω .

Μπέρδεμα , μεγάλο μπέρδεμα !

Φαντάζομαι οτι κάτι περιόδους σαν αυτή που ζω εγώ τώρα οι καλλιτέχνες θα δημιουργούν τα έργα τους .

Όταν υπάρχει μια περίεργη , σχεδόν ύποπτη ησυχία , αλλά και μοναξιά και αδιέξοδα .

Έλα μου , όμως , που εγώ δεν είμαι καλλιτέχνης ....

Και τι να τα κάνω όλα τα παραπάνω όταν δεν μπορούν να καταλήξουν κάπου ;

Αααχ , ομιχλώδες το τοπίο του πίνακα τις τελευταίες μέρες .

Δεν βαριέσαι .

Θα έρθει η στιγμή που θα καθαρίσει ! (Έτσι δεν είναι ; ) 

Για να δούμε ...

Είμαι απελπισμένη .

Αλήθεια το λέω !

Δεν ξέρω τι να πω ...

Παρακολουθώ και συμμετέχω από τον Μάιο που μας πέρασε σε αυτή την μαζική φοιτητική κίνηση εναντίον αυτού του νόμου-πληθώρα χαζών και βλαπτικών μεταρρυθμίσεων και τώρα , 11 μήνες μετά , μπορώ να πω οτι δηλώνω απογοητευμένη ...

Βλέπω από την μία ανθρώπους να διαμαρτύρονται για την υπάρχουσα κατάσταση και να υπερασπίζονται τα πιστεύω τους βγαίνοντας στους δρόμους και από την άλλη βλέπω ανθρώπους να καπηλεύονται την συμμετοχή του ''κόσμου'' για προσωπικά ή πολιτικά ή άλλα διάφορα συμφέροντα , ακούω ανθρώπους να μιλούν μονάχα για επεισόδια και όχι για αιτήματα , ακούω ψέματα , πολλά ψέματα , σε σημείο τέτοιο που να μπερδεύομαι και να απορώ αν αυτό που είδα και έζησα είναι το πραγματικό ή αυτό που παρουσιάζεται στα κανάλια ...

Θυμήθηκα ένα τραγούδι του Γιώργου Ανδρέου εχθές που λέγεται ''20 χρονών'' .

Ξέρεις κάτι ;

Ναι , είναι όντως δύσκολο να είσαι 20 χρονών ...

Ανησυχείς , ανησυχείς για το μέλλον σου που μοιάζει προδιαγεγραμμένο , ανησυχείς για τα ''φαινόμενα που απατούν'' , ψάχνεις να βρεις τρόπους , ψάχνεις να βρεις κόσμους να σε φιλοξενήσουν .

Μάταια , μάλλον .

Για να μπω σε αυτά που λέγεται ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο κόπιασα και το πλήρωσα σε χρόνο , κυρίως ...

Θα προτιμούσα να είχα άλλα βιώματα σαν έφηβη αλλά στα πλαίσια του ονείρου της εισαγωγής στην τριτοβάθμια έκανα θυσίες .

Γι' αυτό που λέμε ''για ένα καλύτερο αύριο'' , ''για καλύτερες προοπτικές'' ...

Μπήκα , λοιπόν , στο Πανεπιστήμιο και θυμάμαι χαρακτηριστικά την πρώτη μέρα που ένιωσα στο περίπου πως θα αισθάνονται τα καημένα τα πρόβατα στα σφαγία .

Μπήκα σε ένα αμφιθέατρο χωρητικότητας 150 ατόμων εγώ και άλλοι 270 περίπου συμφοιτητές μου και πάνω που προσπαθούσαμε να βρούμε έναν τρόπο να μην πατάμε ο ένας τον άλλο - αντιστοιχούσε μία καρέκλα στα δύο άτομα περίπου δηλαδή το ένα δεύτερο του ακροατηρίου ήταν καθίμενο και το άλλο μισό ήταν όρθιο , ούτε σε συναυλία στον Λυκαβηττό τέτοια αναλογία - σκάνε μύτη οι παρατάξεις που από την πρώτη κιόλας στιγμή πάσχιζαν να μας πείσουν για το αγαθό των ''δικών'' τους προθέσεων και το ύπουλο των προθέσεων των άλλων .

Πίκρα ...

Άγρια , απότομη προσγείωση !

Και μετά βγαίνει στα Μ.Μ.Ε. ο κάθε κατευθυνόμενος καθηγητής και λέει οτι οι κάφροι/αδιάφοροι/τεμπέληδες/χαραμοφάηδες φοιτητές φταίνε που το επίπεδο των ελληνικών Πανεπιστημίων είναι χαμηλό και δίκιο έχει ο νόμος .

Συγγνώμη κιόλας , μα νομίζω πως κάπου εδώ σας χάνω ...

Μήπως εγώ μπήκα σε χοιροστάσιο και τα πανεπιστήμια για τα οποία μιλούν οι ''κύριοι'' είναι αλλού ;

Τι να πω ;

Σκεφτόμουν κάποιους στίχους του Λευτέρη Παπαδόπουλου :

''Κάποτε θα 'ρθουν να σου πουν

πως σε πιστεύουν, σ' αγαπούν

και πώς σε θένε

Έχε τον νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί

ψέματα λένε

Κάποτε θα 'ρθουν γνωστικοί

λογάδες και γραμματικοί

για να σε πείσουν

Έχε τον νου σου στο παιδί

κλείσε την πόρτα με κλειδί

θα σε πουλήσουν

Και όταν θα 'ρθουν οι καιροί

που θα 'χει σβήσει το κερί

στην καταιγίδα

Υπερασπίσου το παιδί

γιατί αν γλιτώσει το παιδί

υπάρχει ελπίδα ''

''Αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα'' , λέει ο στιχουργός .

Υποθέτω οτι στην προκειμένη περίπτωση όλοι εμείς , οι φοιτητές είμαστε το παιδί.

Τι λέτε , γλιτώσαμε ;

Υπάρχει ελπίδα ;

Σήμερα , έπειτα από 3 χρόνια που το σκέφτομαι , περνώ σχεδόν καθημερινά έξω από εκεί και προσπαθώ να ''ψήσω'' τον εαυτό μου να βρει τα κότσια να το κάνει , πήγα στον τόπο οπου κείτεται το σώμα του Παύλου Σιδηρόπουλου τα τελευταία 17 χρόνια ...

Δεν έχω λόγια να περιγράψω την συγκίνηση , το δέος και την γαλήνη που ένιωσα την στιγμή της ''συνάντησης'' ...

Τώρα θα μου πεις ''και που πήγες τι κατάλαβες; Μήπως θαρρείς πως είχες κάτι να του πεις;'' και με το δίκιο σου ...

Όχι , δεν είχα τίποτα να του πω πέραν του φτωχού ''ευχαριστώ'' και του αφελούς ''δεν ξεχνώ'' ....

Ένα λευκό τριαντάφυλλο του άφησα μαζί με κάποια δάκρυα και έφυγα .

Δεν ξέρω γιατί σας τα λέω όλα αυτά .

Απλά , καμιά φορά με τρομάζει η σκέψη οτι ξεχνάμε/απομακρυνόμαστε από ανθρώπους/ιδέες/πράγματα που αγαπήσαμε και αυτό μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στον θάνατο , όχι απαραίτητα τον σωματικό .

Ελπίζω να είναι αλήθεια οτι οι ψυχές αναπαύονται όταν σταματάει η καρδιά .

Να κάτι στο οποίο θέλω να πιστεύω .

''Καληνύχτα Κεμάλ (αυτός ο κόσμος δεν θα αλλάξει ποτέ)

Καληνύχτα ...''

Καταρχάς , ξεκινώ με τα τυπικά , καλό μήνα να έχουμε παίδες !

Λοιπόν , η συμπαθεστάτη και ευγενεστάτη Έφη (EffieKakakflika) είχε την καλοσύνη να μου δώσει ''πρόσκληση'' για να μπω και εγώ σ' αυτό το παιχνίδι με τα 5 πιο σημαντικά πράγματα της ζωής μας ...

Ξεκινώ !

1) Είναι κάπως κοινότυπο μα το πρώτο σημαντικό πράγμα στην ζωή μου είναι ότι ήρθα στον κόσμο . 28/09/1987 ώρα 11.45 π.μ. στο Μαρούσι Αττικής (κλάψτε κόσμε :) ) ...

(Σημείωση : Ένα από τα πολλά μου κουσούρια είναι οτι στην ζωή μου δε νομίζω οτι υπάρχει κάτι άξιο αναφοράς , κάτι που θα μπορούσε να ονομαστεί αντικειμενικά σημαντικό , μια ιστορία με κάποια ''ηθικό δίδαγμα'' για παράδειγμα , έτσι θεωρώ οτι η ρότα της επηρεάζεται μονάχα από συναντήσεις μου με ανθρώπους και όχι από γεγονότα/αποφάσεις/σκέψεις μου κτλ ... Έτσι λοιπόν , θα αναφέρω με την σειρά που ανταμώθήκαμε τους ανθρώπους που άλλαξαν την μικρή ζωή μου ... )

2) Ο πρώτος είναι ο κύριος Γιάννης Π. (δεν λέω το όνομά του γιατί πολύ απλά τον σέβομαι και τον αγαπώ τόσο που νομίζω οτι αν μιλήσω επώνυμα για αυτόν θα τον ''χαλάσω''), εξαιρετικός άνθρωπος , με έπιασε πρώτη φορά στα χέρια του στην ίσως δυσκολότερη περίοδο της ως τώρα ζωής μου , όταν ήμουν 6 μηνών βρέφος και κάνοντας πολλές υπερβάσεις με έβγαλε κυριολεκτικά από του Χάρου τα δόντια , μου έσωσε την ζωή ή καλύτερα - για να ακριβολογώ - μου έδωσε την ευκαιρία να ζήσω . Πάνε 19 χρόνια από τότε και συνεχίζει να με αγκαλιάζει και να με προφυλάσσει όπως τότε , πιστός συνοδοιπόρος , κυριολεκτικά πατέρας όχι βιολογικός αλλά ''πνευματικός'' , ιδιότητα ακόμα σπουδαιότερη. Λέξεις του τύπου ''τον ευχαριστώ'' , ''τον ευγνωμωνώ'' , ''του είμαι υπόχρεη'' κτλ δεν αρμόζουν στην περίσταση , είναι πολύ λίγες...

3) Ο δεύτερος είναι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης . Τον συνάντησα (όχι τον ίδιο , το έργο του , τα τραγούδια του ) πρώτη φορά στα 12 μου , το 1999 , σε μια πολύ δύσκολη περίοδο της ζωής μου . Δεν θέλω να πω τίποτα άλλο για εκείνον . Όλα τα άλλα παραείναι προσωπικά . 15 χρόνια από την ζωή μου έχω περάσει σε σχολεία και Πανεπιστήμια και όμως ακόμη δεν έχω καταφέρει να βρω τις λέξεις ή όποιο άλλο εκφραστικό μέσο τέλος πάντων για να μιλήσω για εκείνον . Πραγματικά αδυνατώ ...

4) Η Μαρία - Χριστίνα - Dolores , φίλη αδερφική τα 6 τελευταία χρόνια . Μόνο μια λέξη έχω να πω : ηρωίδα !

5) Η κυρία Ελένη , μητέρα της Χρυσάνθης ... Την γνώρισα πριν 1 χρόνο . Πίστευα οτι δεν θα γνώριζα άλλον ''άνθρωπο ζωής'' στην ζωή μου αλλά εκείνη μπήκε και τα άλλαξε όλα ... Νόμιζα πως είχα προσεγγίσει τι θα πει πόνος , δύναμη ψυχής , αγάπη ... Μαζί της αναθεώρησα ... Δεν ξέρω , τίποτα δεν ξέρω ! Απλώς διδάσκομαι ....

Καταλαβαίνω πως όλο αυτό θα σας φάνηκε κάπως βαρετό , άλλωστε το έχω πει πολλές φορές , δεν έχω ως άνθρωπος τίποτα άξιο λόγου να αναφέρω ...

Για εσάς οι 4 τους μπορεί να ''διαβάστηκαν'' ως 4 αδιάφοροι τύποι (εξαιρουμένου του Ιωαννίδη που είναι αυτό που λέμε ''επώνυμος'') , εμένα όμως είναι όλη μου η ζωή , η οικογένειά μου , το ταξίδι , ο προορισμός και ο γυρισμός μου , μαζί ...

Αν μου ξεριζώσει κάποιος την καρδιά και την κόψει , τις μορφές τους θα δει χαραγμένες μέσα της . Το εννοώ . Τους φέρω μαζί μου από την πιο ευτελή ως την πιο ιερή μου - αν υπάρχει - πτυχή .

Δεν μου αρέσουν τα μεγάλα λόγια , μα χωρίς αυτούς πραγματικά δεν έχω κανένα λόγο ύπαρξης ...

Φτάνει τόσο.

Τώρα πρέπει να ''ρίξω το γάντι'' σε άλλους 5 , ε ;

Θα βρω και θα σας πω ...