ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΝΑ ΞΥΠΝΑΣ,
ΝΑ ΤΡΩΣ ΝΑ ΘΕΤΕΙΣ ΠΑΛΙ!
ΖΩΗ 'ΝΑΙ ΝΑ 'ΣΕ ΞΥΠΝΗΤΟΣ
ΟΤΑΝ ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΑΛΛΟΙ....

Οι απόψεις του George Carlin's για τα γηρατειά

Έχετε αντιληφθεί ότι η μόνη περίοδος της ζωής μας που μας αρέσει να μεγαλώνουμε είναι όταν είμαστε παιδιά; Εάν είσαι κάτω των 10 ετών, είσαι τόσο ενθουσιασμένος που μεγαλώνεις που σκέφτεσαι τμηματικά.
«Πόσων ετών είσαι;», «Είμαι τέσσερα και μισό!» Ποτέ δεν είσαι τριάντα έξι και μισό. Είσαι τέσσερα και μισό, και περπατάς στα πέντε! Αυτό είναι το κλειδί.

Μπαίνεις στην εφηβεία, και τώρα κανείς δεν μπορεί να σε συγκρατήσει. Πηδάς στον επόμενο αριθμό ή ακόμη και μερικούς αριθμούς μπροστά.
«Πόσων ετών είσαι;» «Θα γίνω 16!» Μπορεί να είσαι 13, αλλά θα γίνεις 16!

Και τότε έρχεται η καλύτερη μέρα της ζωής σου! Γίνεσαι 21. Ακόμα και οι λέξεις ακούγονται σαν ιεροτελεστία. ΓΙΝΕΣΑΙ 21.. ΝΑΙΙΙΙΙΙΙ !!!

Αλλά τότε ΠΕΡΝΑΣ ΣΤΑ 30. Ωωωω, τι έγινε εδώ; Ακούγεται σαν χαλασμένο γάλα! Αυτός ΠΕΡΑΣΕ, έπρεπε να τον πετάξουμε. Τι πάει στραβά; Τι άλλαξε;

ΓΙΝΕΣΑΙ 21, ΠΕΡΝΑΣ στα 30, και τότε ΠΕΡΠΑΤΑΣ στα 40. Ουάου! Πάτα φρένο, όλα σου ξεγλυστρούν. Πριν να το καταλάβεις, ΦΘΑΝΕΙΣ τα 50 και τα όνειρά σου χάνονται... Αλλά! για περίμενε!!! ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΝΕΙΣ ΩΣ τα 60. Δεν πίστευες ότι θα τα έφθανες!
Έχεις αναπτύξει τόσο μεγάλη ταχύτητα που ΧΤΥΠΑΣ τα 70! Μετά απ'αυτό, η κατάσταση είναι μέρα με τη μέρα.

Μπαίνεις στα 80 και κάθε μέρα είναι ένας πλήρης κύκλος. ΧΤΥΠΑΣ το γεύμα. ΠΕΡΝΑΣ στις 4:30. ΦΘΑΝΕΙΣ την ώρα του ύπνου. Και δεν τελειώνει εκεί. Στα 90 σου, αρχίζεις να οπισθοδρομείς. 
«Ήμουν ΜΟΛΙΣ 92».

Και τότε κάτι παράξενο συμβαίνει. Εάν καταφέρεις να ξεπεράσεις τα 100, ξαναγίνεσαι μικρό παιδί. «Είμαι 100 και μισό!».

Μακάρι να φθάσετε όλοι στα υγιή 100 και μισό!!

ΠΩΣ ΝΑ ΠΑΡΑΜΕΙΝΕΤΕ ΝΕΟΙ

1. Πετάξτε τους ασήμαντους αριθμούς. Αυτό συμπεριλαμβάνει την ηλικία, το βάρος και το ύψος.. Αφήστε τους γιατρούς να νοιάζονται γι'αυτά. Γι'αυτό τους πληρώνετε άλλωστε.
2. Κρατήστε μόνον τους ευχάριστους φίλους. Οι γκρινιάρηδες σας ρίχνουν.
3. Να μαθαίνετε συνεχώς! Μάθετε περισσότερα για τους υπολογιστές, τις τέχνες, την κηπουρική, ο,τιδήποτε, ακόμη και για το ραδιόφωνο. Να μην αφήνετε ποτέ τον εγκέφαλο ανενεργό. «Ένα ανενεργό μυαλό είναι το εργαστήρι του Διαβόλου». Και το επίθετο του διαβόλου είναι Αλτζχάιμερ.
4. Απολαύστε τα απλά πράγματα.
5. Γελάτε συχνά, διαρκώς και δυνατά. Γελάστε μέχρι να σας κοπεί η ανάσα.
6. Τα δάκρυα τυχαίνουν... Υπομείνετε, πενθήστε και προχωρήστε παραπέρα. Το μόνο άτομο, που μένει μαζί μας για ολόκληρη τη ζωή μας είναι ο εαυτός μας. Να είστε ΖΩΝΤΑΝΟΙ ενόσω είστε εν ζωή.
7.Περιβάλλετε τον εαυτό σας με ό,τι αγαπάτε, είτε είναι η οικογένεια, τα κατοικίδια, η μουσική, τα φυτά, τα ενδιαφέροντά σας, ο,τιδήποτε. Το σπίτι σας είναι το καταφύγιό σας.
8.Να τιμάτε την υγεία σας: Εάν είναι καλή, διατηρήστε την. Εάν είναι ασταθής, βελτιώστε την. Εάν είναι πέραν της βελτιώσεως, ζητήστε βοήθεια.
9. Περπατήστε. Από μία βόλτα στην εξοχή μέχρι τα μαγαζιά, ακόμη και στον διπλανό νομό ή σε μια ξένη χώρα.
10. Πείτε στους ανθρώπους που αγαπάτε ότι τους αγαπάτε, σε κάθε ευκαιρία.
ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:





Η ζωή δεν μετριέται από τον αριθμό των αναπνοών που παίρνουμε,
αλλά από τις στιγμές που μας κόβουν την ανάσα

Ήταν ένας μοναχός, γνωστός σε όλους για την καλοσύνη του. Η καλή του όμως η καρδιά πήγαζε στο ότι γνώριζε το καλό και το έπραττε με κάθε ευκαιρία. Ήταν σίγουρος ότι κάποια στιγμή θα ερχόταν η ώρα που θα τον έπαιρνε ο θεός κοντά του και περίμενε κάποτε να ανταμειφθεί.

Σε όλο τον κόσμο δίδασκε την ταπεινότητα. Κάποια μέρα ενώ βρισκόταν στο κελί του τον επισκέφθηκε ένας άγγελος.

-Ήρθε η ώρα να σε πάρω, του είπε. Αύριο τέτοια ώρα θα πετάξεις μαζί μου.

Ο μοναχός χαρούμενος, ετοίμασε τις πιο καλές συμβουλές στους ομοθρησκούς του, για το τελευταίο ταξίδι του, χαιρέτησε γαλήνια όλους τους άλλους μοναχούς και ήρεμος καρτερούσε την ώρα που ο άγγελος κυρίου θα τον επισκεφτόταν. Πράγματι η άλλη μέρα ήρθε και ο Άγγελος τον επισκέφθηκε ξανά. Άνοιξε το παράθυρο και του ζήτησε να τον ακολουθήσει.

-Μα, δεν μπορώ να πετάξω.. ειπε διστακτικά.

-Δεν έχεις εμπιστοσύνη στο Κύριο Σου;;;, του απάντησε ο Άγγελος.

Αυτή η ιστορία μου έχει μεταφερθεί από στόμα σε στόμα. Μου είχαν πει ότι αναγράφεται στα γεροντικά. Δεν γνωρίζω αν είναι αλήθεια, αλλά μου άρεσε η καταληξή της. Την άλλη μέρα, οι μοναχοί βρήκαν τον μοναχό πάνω σε κάτι βράχια... γιατί

Η υπερηφάνεια προηγείται του ολέθρου και η υψηλοφροσύνη του πνεύματος προηγείται της πτώσης.


Υ.Γ. Την ιστορία αυτήν την αφιερώνω σε έναν φίλο που περνάει δύσκολες ώρες. Δεν είναι τόσο ταπεινός, όσο νομίζει ότι είναι, είναι όμως καλός. Τον είδα στο νοσοκομείο πρόσφατα και μου ανέφερε πόσο πολύ εκτιμάει κάποιες στιγμές που πριν τις θεωρούσε δεδομένες. Σίγουρα για αυτόν η ταπεινότητα, τώρα έχει αποκτήσει άλλο νόημα.

Φοβάμαι

Ο φόβος διαθέτει μια πρόκληση.

Τα παιδιά είναι απίστευτοι αντιγραφείς. Σαν σφουγγάρια ρουφάνε τα πάντα γύρω από τον κόσμο που τους περιβάλλει, τον τρόπο ομιλίας, το πως γελάμε - γελάνε και ας μην έχουν καταλάβει τα αστεία μας, αντιγράφουν το περπάτημα μας, μιμούνται τις εκφράσεις μας, τις γκριμάτσες μας. Τους αρέσει να κάνουν ότι ψωνίζουν σαν μεγάλοι, να ντύνονται με τα ρούχα τους και φυσικά υιοθετούν όλες τις συνήθειες καλές ή κακές.

Πρέπει να προσέχουμε πως μιλάμε, ειδικά όταν βρισκόμαστε μπροστά σε παιδιά. Το χειρότερο δε, είναι ότι όταν ξεστομίσουμε κάποια λέξη ακατάλληλη, θα βρίσκεται πάντα ένα πιτσιρίκι που τσουπ .. θα την αρπάξει και θα την χρησιμοποιήσει στην κατάλληλη στιγμή..

Ο Πετράκης ήταν και είναι ο πιο αθυρόστομος νεαρός που έχω γνωρίσει. Από μικρός είχε δείξει την κλίση του, να αποταμιεύει όλο το 'χρήσιμο' λεξιλόγιο που λάμβανε. Μία φορά ο πατέρας του βρέθηκε στην δυσάρεστη θέση να ψάχνει για παρκάρισμα, τι σπάνιο φαινόμενο, για μία μεγαλούπολη! Βρίσκει λοιπόν μία θέση και κάποιος κολλάει από πίσω του, με αποτέλεσμα να χάσει την πολυπόθητη θέση.

-Ρε μαλάκα, κάνε πίσω, φώναξε, μην δίνοντας σημασία σε δύο μικρά ματάκια που τον κοίταγαν εκστασιασμένα.

Λίγη ώρα αργότερα και επιστρέφοντας από τη δουλειά του, πέτυχε κάποιον όπως λέμε "τα ζώα μου αργά"  στο φανάρι. Του κορνάρει λοιπόν, του ανοίγει τα φώτα και ακούει τον μικρό:

-Πράσινο μαλάκα!

-Πετράκη, δεν λέμε αγόρι μου τέτοιες κουβέντες.

-Α, μόνο στο παρκάρισμα επιτρέπεται;; του απαντά ο μικρός..

Δεύτερη περίπτωση με φίλο Λαρισαίο, που πρωί μεσημέρι βράδυ έριχνε καντήλια για την πιο μικρή αφορμή. Όταν έβαζε τα παιδιά στο αυτοκίνητο, άναβε το φως για να τα τακτοποιήσει η μητέρα τους. Μία φορά το ξέχασε, αλλά βρέθηκε ο μικρός που ακόμα συλλάβιζε και του είπε:

-Φως, μαλιάκα!

Ο πατέρας του γέλαγε τρεις μέρες για το κατόρθωμα του γιού του, όμως το χαμόγελο του χάθηκε, όταν παραλίγο να φάει ξύλο από έναν δίμετρο στο supermarket. Ψώνιζε με τον μικρό και κάποιος μπήκε μπροστά τους για να πάρει κάτι.

-Να, μαλιάκα, του είπε ο μικρός μουτζώνοντας τον. Ο δίμετρος γύρισε προσβεβλημένος και ο φίλος μου έκανε τον κινέζο:

-Τι μας ζήτησε η μάνα σου, βρε.. την κόκκινη ή την μπλε συσκευασία;;

Ο ίδιος πιτσιρικάς είχε κάποτε την συνήθεια να βάζει μπύρα στο ποτήρι του πατέρα του, αλλά και να του δίνει ένα τσιγάρο μετά, μέσα από το πακέτο, συνήθεια που έγινα ο 'κακός' της υπόθεσης μέχρι να την κόψει, αλλά αυτό είναι μία άλλη ιστορία.

Από μικρό και από τρελό μαθαίνεις την αλήθεια. Ακούω τον ανηψιό μου πυκνά συχνά να κάνει πως οδηγεί μηχανή, κάνοντας ποδήλατο, αλλά μιμούμενος τέλεια τον ήχο μίας μοτοσυκλέτας. Πολλές φορές φρενάρει απότομα, κατεβάζει τα πόδια και βρίζει:

-Μαλάκα, μην κατέβω κάτω.

Μία φορά με πλησίασε με αυτό το πονηρό υφάκι και μου είπε ψυθιριστά:

-Μαλάκα.

-Τι είναι αυτό που λες αγόρι μου; τον ρώτησα, χωρίς ίχνος εκνευρισμού.

Ανασήκωσε τους ώμους του και μου απάντησε πως δεν ξέρει.

-Και που το άκουσες;;

-Το λέει ο κύριος Γιώργος (οδηγός σχολικού).

Φυσικά οι περιπτώσεις είναι αμέτρητες, αλλά για να μην μακρηγορήσω θα ήθελα να δείτε το παρακάτω video, όσοι δεν το έχετε δει τουλάχιστον. Ψηφίστηκε ως το καλύτερο video στο Διαδίκτυο για το 2008 και προέβαλε ο εθνικός οργανισμός ενάντια στην κακοποίηση παιδιών της Αυστραλίας. Σκοπός του είναι να προβληματίσει όλους τους ενηλίκους και ειδικότερα τους γονείς, σχετικά με το πώς θα πρέπει να συμπεριφέρονται στα παιδιά.

Το κορίτσι του Μάη..

Στη νύχτα θα μπούμε,
για να κλέψουμε
ένα κλαδι ανθισμένο.

Θα περάσουμε τον τοίχο,
στον ερεβώδη ξένο κήπο,
δύο σκιές μες το σκοτάδι

Ακόμα δεν έφυγε ο χειμώνας
και ξαφνικά η μηλιά
μοιάζει να έγινε
καταρράχτης αστεριών ευωδιαστών

Στην  νύχτα θα μπούμε,
ως το τρεμουλιαστό της στερέωμα,
και τα μικρά σου χέρια και τα δικά μου,
θα κλέψουν τα αστέρια.

Και σιωπηλά, στο σπίτι μας,
στη νύχτα και στο σκοτάδι,
με τα βηματά σου θα μπει
το άηχο βήμα της ευωδίας
και με τα πόδια μ 'άστρα γεμάτα
το διάφανο σώμα της άνοιξης

Την άνοιξη θα φέρει..



Ποίημα: La Rama Robada (Κλεμμένο Κλαδί), Pablo Neruda
Φωτογραφία: Από Κέρκυρα