Όχι δεν έκανα λάθος στην πληκτρολόγηση του τίτλου

Μεγάλο μπουρδέλο η κοινωνία 

Μια μικρογραφία της θα προβληθεί στις οθόνες μας υπό το άγρυπνο βλέμμα του μεγάλου αδελφού

Δεν μπορώ να πω ότι δεν ταξίδεψα στα ρομαντικά 2000 τότε που ο Ανδρέας Μικρούτσικος δεν ήταν τόσο...μεγαλούτσικος όσο τώρα

Πανδαμάτωρ χρόνος...όλα τα αλλάζεις στο πέρασμά σου

Κάποιες αξίες μόνο μένουν αναλλοίωτες και οι πέτρες με το χώμα...που σκεπάζουν τα άψυχα και υποβαστάζουν τα έμψυχα..

Τώρα άλλες εποχές...πιο "μοντέρνες"...

Κληρονομιά μας όλη η ενέργεια που καταναλώθηκε...ο κόσμος μια σφαίρα συνεχώς μεταβαλλόμενη

Κι η φλόγα απλώς αλλάζει χέρια...

Μεγάλη αξία ο Κυριακάτικος καφές...

Είναι το καλύτερο καταπραυντικό

Σε σκιερό και δροσερό μέρος με λίγο κόσμο

Λίγο πριν στρωθώ στη μάχη για την κατάκτηση άλλου ενός φρουρίου

Συντροφιά μου η Musicheaven διαβάζοντας όμορφα κείμενα...

Πολύ δυνατές πέννες όπως του panosant,της freddom,του CHE...

Σκέφτηκα πως τελικά έχει περισσότερο ενδιαφέρον να διαβάζεις αριστουργήματα χωρίς να ξέρεις ονομαστικά την ταμπέλα του συγγραφέα.

Όταν τη γνωρίζεις και είναι βαρύγδουπη ο νους και το συναίσθημά σου υφίστανται ένα μικρό "βιασμό"

"Είναι Καφάβης,είσαι ηλίθιος που δε σ αρέσει να τον διαβάζεις...δεν έπιασες το βαθύτερο νόημά του"

Και αυτομαστιγώνεσαι..."Είναι Σεφέρης...γιατί διάβασα μόνο μια παράγραφο και θέλω να εγκαταλείψω;

Να τολμήσω να θίξω το ιερό τέρας;Οχι βέβαια...εγώ πάλι φταίω

Εγώ φταίω που έχω κολλήσει με τον panosant και τον mpriza και όχι με τον Παπαδιαμάντη ή τον Καρυωτάκη...

Καλημερες...

Οι δεκαετίες περνάνε γρήγορα

Η μητέρα μου στα 59 της σε μια παλαιότερη φωτό που έπεσε στα χέρια μου...είναι εμφανώς πιο νέα από τώρα,10 χρόνια μετά

Μα πόσο γρήγορα πέρασαν 

Σαν στιγμή

Η συνειδητοποίηση πως κάποια στιγμή αναγκαστικά θα φύγουμε από τον κόσμο τούτο...

Με τρόμαξε σαν ασφυκτική,μαύρη,άσπλαχνη άβυσσος...

Ζήλεψα το φως του φεγγαριού και τον παφλασμό του κύματος στις ακρογυαλιές..που θα υπάρχουν αιώνια...

Έίναι αφόρητο να.βλέπω τον άνθρωπο ππυ αγαπώ πιο πολύ απ όλους να.υποφέρει εξαιτίας μου.

Με κάνει να νοιώθω διπλό πόνο.

Προσπαθώ να αλλάξω μα είναι τόσο δύσκολο.

Πλέον νοιώθω την ανάσα μου βαριά.

Ξέρω πως δε γίνεται να.τα θέλω ολα δικά.μου...

Και τον άνθρωπο αυτό κοντά μου και τις κατώτερες επιθυμίες μου

Κι όμως πόσο δίκιο έχει ο άνθρωπος αυτός

Έίναι αληθινά μαρτύριο όλο αυτό για εκείνον

Κι εγώ πλεον έχω γίνει ένα τέρας προσπαθώντας να βρω νια λύση

Είπα ψέμματα γιατί δεν ήθελα να τον πληγώσω.Γιατί να πονέσει για τα δικά μου πάθη;

Κι όμως είναι τόσο αλήθεια ότι τον αγαπάω αυτό τον άνθρωπο.  

Απλά για κακή μου τύχη αυτός ο άνθρωπος έίναι τυφλωμένος από έρωτα και με διεκδικεί.. 

Ο έρωτας σημαίνει "σε θέλω για μένα και μόνο"

Η αγάπη σημαίνει "θέλω να είσαι καλά"

Δε μπορώ να.πω πως δεν μ αρέσει ως γυναίκα...μ αρέσει πολύ,είναι πολύ εκλυστική.. 

Αλλά δεν την αγάπησα γι αυτό

Την αγάπησα για την προσωπικότητα και το χιούμορ της...για τον τρόπο που μιλά και κινείται

Για το ενδιαφέρον της προς εμένα...

Για ένα σύνολο.πραγμάτων...

Μα μου είναι αδύνατο να κάνω αποκλειστική σχέση

Πρώτον γιατί δεν.είμαι καθόλου σταθερός.Ούτε καν σε μια φαντασίωση δε μπορώ να μείνω με τη σκέψη μου στην ίδια γυναίκα πάνω από 1 λεπτό...

Δεύτερον γιατί είμαι τραγικά ανασφαλής και αν ποντάρω όλο μου το είναι και τα όνειρά μου σ ένα άνθρωπο κυνδινεύω να καταρρεύσω ανα πάσα στιγμή

Έτσι έμαθα να.λειτουργώ τοποθετώντας ένα ερωτικό μου δεσμό σε πολύ δευτερεύουσα θέση στη ζωή μου

"Οκ είσαι κούκλα,σε γουστάρω με χίλια,κάνουμε τέλειο σεξ,αλλά σε παρακαλώ μείνε στο ρόλο της ερωμένης και όχι να εισβάλλεις στη ζωή μου"

Αυτό ήταν το μοτίβο που έίχα μάθει να ζω

Τώρα που βγήκα εκτός τροχιάς υποχρεωτικής πορείας την οποία διανύει κάποιος που δουλεύει για το δημόσιο...

Τώρα που όλη μου η πορεία εξαρτάται από εμένα και μόνο...

Τώρα δυσκολεύομαι να κάνω βήμα εμπρός

Βιώνω μια έντονη άρνηση

Δεν αντέχω το βάρος της ευθύνης γιατί δεν αντισταθμίζεται από χαρά για εργασία

Επέλεξα ένα επάγγελμα που θεωρείται λειτούργημα και βοηθάς άλλους ανθρώπους

Μα εγώ δεν θέλω να τους βοηθήσω

Δε με.νοιάζουν

Με νοιάζουν βέβαια τα λεφτά τους.

Τί υπέροχη αξία αυτά τα λεφτά...το χρήμα...

Για αυτό γίνονται όλα.

Για τα λεφτά ανοίγουν πόρτες...όχι για κάτι άλλο

Απλά οι.άνθρωποι δε το παραδέχονται.

Αν τους ζητήσεις αγάπη,σου λένε "πάρε όση αγάπη θες" 

Αν τους ζητήσεις παραπάνω χρήματα γιατί δούλεψες γι αυτούς σκληρά θα ζοριστούν.

Έτσι είναι:Στα λόγια όλοι ζητούν την αγάπη στην πράξη όμως...όλα για το χρήμα

Εγώ το παραδέχομαι τουλάχιστον

Να τη βράσω λοιπόν την αγάπη και την προσφορά στους ανθρώπους

Να το χέσω που κάθε φορά που θέλουν να πληρώσουν λιγότερα μου υπενθυμίζουν πως ασκώ λειτούργημα

Κι εγώ ψυχή έχω μαλάκες...αρχίδια ε αρχίδια

Τεσπα

Άρνηση λοιπόν...

Να κάνω αυτό που σπούδασα

Πόσο ανώριμος υπήρξα Θεέ μου

Πόσο δεν είχα δική μου γνώμη και άποψη...

Μα κυρίως διορατικότητα...

Βλέπεις...στο λύκειο επιβραβεύουν ένα καλό.μαθητή...μια επιτυχία στις πανελλήνιες

Κάλπικο κύρος μόνο παίρνεις από το επίπεδο σπουδών σου.Τίποτε άλλο.

Που να τα δω εγω όμως αυτά.Νόμιζα πως αν απλά κάνω ότι είναι πρέπον θα προκόψω.

Κι έρχομαι τώρα να ρίξω μπουνιά στον ίδιο μου τον εαυτό

"Μεγάλε,καλό είναι το χρήμα,την αγάπη γάμα την,αλλά σκέφτηκες ποτέ το αγαθό ΗΡΕΜΙΑ και γαλήνη ψυχής?"

Όχι δε το σκέφτηκα γιατί ότι έκανα ήταν με.γνώμονα να αρέσω στους άλλους κι όχι σε μένα τον ίδιο.

Μήνυμα προς τα νέα παιδιά:Μην τρελαίνεστε με τις πανελλήνιες και την πιεστική επιβράβευση των γονιών σας 

Η ευτυχία δε βρίσκεται στα μεγάλα επιτεύγματα και την υψηλή επιστήμη αλλά στην επιλογή μιας ζωής που σας χαρίζει ηρεμία.

Μόνο αν.εσείς συνειδητά και χωρίς παρεμβολές άλλων επιθυμείτε να επιλέξετε αυτό το δρόμο,κάντε το"

Διαπίστωσα τελικά πως η θεοποίηση της επιστήμης και των σχολικών επιδόσεων.γίνεται από αμόρφωτους ανθρώπους.

Κάθε ξημέρωμα μυρίζει γιασεμί εκεί που ουρώ

Μπροστά από την κολώνα στην είσοδο της πολυκατοικίας λίγο πριν σε συναντήσω

Ο ήχος από ένα ξεχασμένο κλιματιστικό και τα τριζόνια μου κάνουν παρέα

Το μέρος που ουρώ, αυτή η γωνιά της πόλης...σκέφτηκα...κάθε μέρα περιμένει να ξεβρακωθώ μπροστά της λίγο πριν ξημερώσει

Είναι μια σταθερά της ζωής μου αυτό το ραντεβού...

Ένας σύντομος διάλογος απλός και απέριττος...

Όχι δεν είναι πως δεν ήθελα ποτέ να φτάσω στο φεγγάρι...

Απλά προσπάθησα και στην προσπάθειά μου να φτάσω...έπεσα

Ξανασηκώθηκα και πάλι.Έκανα να το φτάσω μα γκρεμοτσακίστηκα πάλι.

Αναρρωτήθηκα τί κάνω λάθος.Έβαψα τη διάθεσή μου με ανοιχτά χρώματα και ξαναπροσπάθησα πάλι.

Πάλι έπεσα κι έσπασα τα μέλη μου.

Πάλι ξανά με πατερίτσες.Ξανά άλμα.

Πάλι η ευτυχία μακριά.

Άτυχος?Η λογική μου δε το δέχτηκε  μια και ήξερα καλά πως η τύχη δε μεροληπτεί ποτέ υπερ ή εναντίον κανενός

Ήμουν χαζός?Επιπόλαιος?Είχα λάθος σκεπτικό?Προσπάθησα κι εκεί να αλλάξω στο μέτρο του εφικτού.

Αγάπησα τον εαυτό μου.Αληθινά.

Μα και πάλι τίποτα.

Όταν ήθελα εγώ δεν ήθελε το πεπρωμένο.

Δύο οχήματα που έστριψαν σε τελείως διαφορετικές κατευθύνσεις.

Κι η ζωή λες και έπαιζε κουκλοθέατρο μαζί μου,λες και με κοροιδεύε και μου κανε πλάκα...

μου εμφάνιζε κατά καιρούς άθλιες υπάρξεις να μου λένε σ αγαπώ,έλα κοντά μου.

Κάποιοι με είπαν και αχάριστο,κάποιοι άλλοι πως γούσταρα να κυνηγάω το ανέφικτο.Μπα...

Να σε θέλει ότι δε θες...και να μη σε θέλει ότι ονειρεύεσαι...κατάρα.

Κι έτσι αφού ξανά και ξανά τραυματιζόμουν και οι πληγές άφηναν πίσω τους ουλές και απωθημένα...

άδειασα τόσο πολύ που έγινα μια σχεδόν άψυχη μαριονέτα.

Κοίταξα ξανά τον εαυτό μου στον καθρέφτη και δε τον γνώρισα.

Μόνο το φεγγαρόφως καθρεφτίστηκε στο ψυχρό δίχως ρυτίδες κούτελό μου.

...κι αυτό,μου θύμισε πως όχι...δεν είναι πως μπορούσα την ευτυχία και δεν ήθελα.Είναι πως δεν μπόρεσα... και για να επιβιώσω της γύρισα τελικά την πλάτη.

Γύρισα την πλάτη στο φεγγάρι.Όχι ότι θα το έπιανα σε άλλη περίπτωση... 

Το κόκκαλο ξεπρόβαλε κάτω από το ούλο...η φλεγμονή έντονη...

Σαν να μην έφτανε αυτό πονάνε και τα καλά μου δόντια στα ούλα και δε μπορώ να φάω

Σκέφτομαι πως εκείνη που πλήγωσα θα γίνει καλά γιατί η αιτία του πόνου της,εγώ,απομακρύνθηκε.

Έτσι θα γίνει καλά και το πονεμένο δόντι μου...μόλις αφαιρεθεί ο βλαπτικός παράγοντας...

Το μόνο κρίμα ειναι πως ήθελα αυτό το μήνα για να ξεκουραστώ.Χαμένος χρόνος.

Η μοναξιά είναι μεγάλη.Μέσα στον πόνο να μην έχω ένα άνθρωπο να με αγγίξει λίγο εκεί που πονάω με ένα χάδι.

Ας μην είμαι αχάριστος όμως.Ήταν επιλογή μου.

Δεν διαμαρτύρομαι.Απλά έχω ανάγκη να το πω κάπου.

Ξαπλωμένος στον καναπέ,με το φως της μέρας να έρχεται σιγά σιγά να νικήσει το σκοτάδι της νύχτας,διάβαζα ξανά το άρθρο του Orfeus για τα τραγούδια που γράφτηκαν από διάσημους καλλιτέχνες για κάποια γυναίκα.

Κόλλησα στο Oh Donna...ακούγωντας τη μελωδία του άσματος και χαζεύοντας το κλιπ του ταξίδεψα στη δική μου εφηβεία

Πόσο αγνό και πόσο τρομακτικό συναμα να λοιώνεις από το χαμόγελο μιας συμμαθήτριας που σου αρέσει

Θυμήθηκα τη Γαλάτεια...που για κείνη έχτιζα παλάτια χωρίς εκείνη να το ξέρει...

Κάποια πρωινά μου είχε χαμογελάσει κι είχα νοιώσει την έξαψη και την αγωνία του εφηβικού πλατωνικού έρωτα.

Ναι,τότε ο έρωτας ήταν υπέροχος...

Πριν τα κατεστραμένα μυαλά των "ώριμων" ενηλίκων μετατρέψουν αυτή τη φλόγα σε λογικοφανή εκτρώματα όπως "αίσθημα ασφάλειας","γάμος","κλαψιάρικα κουραδομηχανήματα που λέγονται μωρά","συμφέρον","συνήθεια" και άλλες τελείως πεζές εκφράσεις της πραγματικότητας.

Διαπίστωσα πόσο είχα ξεχάσει αυτό το όμορφο συναίσθημα.

Πριν χτίσω τις άθλιες άμυνές μου.

Ωραία περίοδος η εφηβεία.

Μαλάκες που με.διαβάζετε και είστε μεταξύ 12 και 21 ετών

Μην ακούτε τους γονείς σας που σας λένε να μελετάτε, να είστε καλοί μαθητές και οι αυριανοί επιτυχημένοι της ζωής.

Αντίθετα διεκδικήστε κάθε μέρα με γενναίο τρόπο το κορίτσι που σας αρέσει.

Γράψτε ραβασάκια όχι δοκίμια!

Χαρίστε τριαντάφυλλα και κάντε κοπάνες,μη μένετε σπίτι να διαβάσετε...

Κι έχετε γνώση:Όλα τελειώνουν κάποτε,σημασία έχει να τα ζείς...

Κάτω ο γάμος,ζήτω ο έρωτας!

Μυρωδιές από ψητά θαλασσινά

Καλοκαιρινή κοσμοσυρροή 

Μασκοφόροι γλεντζέδες παντού

Η θάλασσα είναι το ίδιο όμορφη όταν σκοτεινιάζει ο ουρανός και πέφτει το φως το ήλιου

Γεύση διακοπών

Καφές με τον καλό μου φίλο 

Πρώτη μέρα σήμερα που δεν πονάω

Ένα μήνα βασανίστηκα από μολυσμένο δόντι που η φλεγμονή του πίεζε τις ρίζες του και έτρωγε το κόκκαλο από κάτω.Η μεταλλική θήκη από πάνω κουκούλωνε τη μόλυνση και την έκανε ακόμη πιο αφόρητη.

Μετά ακολούθησε η πολύ επώδυνη και αιματηρή εξαγωγή του δοντιού.Βλέννες αίμα και πύον ανάβλυσαν μέσα από τη σηπτική κοιλότητα.Παρά τον πόνο της εξαγωγής ένοιωσα μεγάλη ανακούφιση.

Κι ύστερα το πρήξιμο της περιοχής μετεπεμβατικά.Τα ράμματα να τραβάνε.Το στομάχι να διαμαρτύρεται από τη διπλή αντιβίωση,τα αντιφλεγμωνώδη και τα παυσίπονα.

Το δράμμα μου μεγάλο και ταυτόχρονα μικρό και αστείο αν συγκριθεί με τους τραυματίες της έκρηξης στη Βυρηττό.

Κι όμως βασανίστηκα κι έχασα την ηρεμία μου.

Μια ηρεμία που σήμερα νοιώθω να ανακτώ μια και το τραύμα μοιάζει να επουλώνεται καλά και το πρήξιμο να υποχωρεί.

Η γαλήνη και η ανακούφιση μοναδικά συναισθήματα.

Σε κάνουν να εκτιμήσεις αλλοιώς την αρτιμέλειά σου.

Τέτοια εποχή βρισκόμουν στο Λασίθι στον Άγιο Νικόλαο

Το άρωμα πευκοβελόνας ανακατευόταν με την αρμύρα και τις οσμές αντηλιακών

Η κοσμομουρμούρα ένα συνοθύλευμα από αγγλικά,ρώσικα,γαλλικά και φυσικά από την αξέχαστη κρητική τοπιολαλιά...

Η σταθερή μου παρέα στο καφέ που έχει θέα τη λίμνη και τον παραλιακό δρόμο ακριβώς αυτοί οι ήχοι

Η θέα των βουνών της Σητείας οταν κοίταζα απο το παράθυρο του δωματίου μου

Η αφρικανική ζέστη να σπάει από το βοριαδάκι το βράδυ

Το φεγγάρι να σχηματίζει τη λεωφόρο του φωτός πάνω στην ήρεμη θάλασσα ενώ απολάμβανα το ποτό μου.. 

Ωραία σκηνικά...

Ας ελπίσουμε ότι του χρόνου θα τα ξαναζήσω...

Έκλεισα τη μουσική που άκουγα και σώπασα

Απέξω αντιλήφθηκα τους ακούραστους τραγουδιστές του θέρους να δίνουν παράσταση.

Η ζέστη με εξαντλεί το τραγούδι τους με νανουρίζει.

Αυτό και το απαλό αυγουστιάτικο φεγγαρόφως που κάνει το πρόσωπό μου να φωσφορίζει από γαλήνη.

Πεδιάδα χωρίς όρη.Χωρίς αξιοθέατα.

Η μέρα και η νύχτα επισκέπτονται το ίδιο τοπίο.

Άνθρωποι σκιές χωρίς ουσία βρίσκονται τριγύρω.

Και αυτή η Μποφίλιου τώρα μόλις συνειδητοποίησα πόσο τραγική και κλαψομούνα είναι

Εκείνη η σωστή,η ευαίσθητη,η αισθηματίας που πληγώθηκε και αναζητά τη λύτρωση και δίνει πόνο στις κορώνες της.

Κι ο άλλος κόσμος κακός ή αδιάφορος ή ανόητος.

Ο πόνος έχει αξία όταν μένει βουβός

Κι αν.θες να τον εκφράσεις κάντο ταπεινά.

Όχι με μεταξωτές κορδέλες.

Μια φωνή κάπως πιο δυνατή με εκνευρίζει.

Κάποια ερεθίσματα μεταβάλλουν την πεδιάδα και χτίζουν όρη τελικά αλλά...εσωτερικά στην ψυχή...εμπόδια που κρύβουν ουρανούς...

Όχι εξωτερικά...μέρος ενός όμορφου τοπίου.. να τα θαυμάσεις και ν ανέβεις στην κορυφή τους...να τα δεις όλα από ψηλά να απογειωθείς...και να νοιώθεις πως αρκεί μια χειραψία για ν αγγίξεις τον ουρανό...

...αυτό τον Αύγουστο;

Η ζωή σε "πάγωμα" και ακινησία

Τίποτα δε θυμίζει άλλες χρονιές

Η ζέστη τα τζιτζίκια και οι τηλεοπτικές εκπομπές του Μπλέτσα στο Happy Traveller φέρνουν μια μικρή γεύση καλοκαιριού

Πού να πάω;Εκεί που πάνε οι πολλοί;

Όχι.

Η μοναξιά έγινε αξία κι ασπίδα κατά της συνεχιζόμενης επιδημίας.

Κι εγώ τ ακούω όλα αυτά ως αποσβολωμένος θεατής

Έχω μουδιάσει και δε μπορώ ούτε να φοβηθώ ούτε να αψηφήσω τα δεδομένα

Έτσι κάθομαι και περιμένω πιπιλώντας το πονεμένο δόντι μου να μ ανακουφίσει λίγο χαρίζοντάς μου στιγμιαία γαλήνη.

Ο Σεπτέμβρης πλησιάζει απειλητικά 

Όμως κάτι έχω στο μυαλό μου για να στρώσω το χαλί να τον υποδεχτώ

Φέτος δεν έχει Κρήτη και διακοπές το νησί του πολιτισμού και της φυσικής ομορφιάς...των παδικών αναμνήσεων και των μαντινάδων που συνοδεία λύρας νανουρίζουν το φεγγαράκι καθώς λάμπει και καθρεφτίζεται στη λίμνη του Αγίου Νικολάου Λασιθίου...