Τελικά το πιασα το θεματάκι. Οι γυναίκες λειτουργούν κυρίως με βάση την εποχή. Δεν αλλάζουν φυσικά τα διαχρονικά τους «θέλω», ούτε αφήνουν ποτέ οτιδήποτε να πάει στην τύχη, αλλά ακολουθούν πάντα μια πεπατημένη. Μόνο οι διαθέσεις αλλάζουνε…

Οι γυναίκες του καλοκαιριού είναι χαλαρές, έτοιμες για όλα. Σου χαμογελάνε πριν ακόμα πεις ούτε καν καλημέρα, κι είναι σοφό αυτό, γιατί αφού είναι καλοκαίρι, είναι χαζό να λες καλημέρα. Είναι σαν να ρωτάς τον άλλον, τι έχει τέσσερα πόδια, είναι πράσινος, ζει στον αμαζόνιο ή στο ζωολογικό κήπο,  είναι όλο ξάπλα και αν τυχόν του δώσεις το χέρι  για χειραψία, στο κάνει ψιλά, και στο επιστρέφει σε συνάλλαγμα…

Το μόνο που τις νοιάζει είναι η ουσία της υπόθεσης, και το μόνο που μετράει πια είναι αν εσύ είσαι ψυχολογικά έτοιμος να ακολουθήσεις το δρόμο που χαράζει το μυαλό τους προς το ερωτικό απόλυτο, αρκεί να μην οδηγούν εκείνες γιατί θα κάνεις να φτάσεις κανά-δυο μέρες…

Υπάρχουν οι γυναίκες του Φθινοπώρου. Είναι μετά το καλοκαίρι και προσπαθούν να συμμαζέψουν τα άπλυτα του καλοκαιριού. Έτσι τις βλέπεις ρομαντικές και το ψάχνουνε το πράγμα. Για να τις καταφέρεις χρειάζεσαι καμιά δωδεκάδα ραντεβού και πολύ διάβασμα. «Γιατί πέφτουν τα φύλλα απ΄ τα δέντρα?» θα σε ρωτήσει. Πρέπει να ξέρεις γιατί αλλιώς θα σε περάσει για μπήχτη. Αυτό είναι όμως μια εύκολη ερώτηση και την κατέχουμε. Μόνο μην μόνο πέσει ερώτηση για τη φωτοσύνθεση…

Οι γυναίκες της Άνοιξης έχουνε φόρα και γενικώς τα βλέπουν όλα ροζ. Προετοιμάζονται για το έξαλλο καλοκαίρι κι είναι γεμάτες χρώματα. Οι πιο συντηρητικές ψάχνουν από τώρα τον παρτενέρ που θα πληρώνει την ντοματοσαλάτα στο γύρο των Κυκλάδων. Οι πιο cool γυναίκες δεν αγχώνονται, θα τον βρουν εκεί (τον παρτενέρ), οι πιο παχουλές επίσης δεν αγχώνονται, θα τον βρουν εκεί (το γύρο).

Ο Χειμώνας είναι η πιο δύσκολη εποχή για όλους. Γιατί το καλοκαίρι μπορεί να τις απελευθερώνει τελείως, αλλά χαρίζει στις γυναίκες ένα μοναδικό άρωμα ρομαντισμού είτε από την προσμονή του, είτε επειδή περάσανε υπέροχα…ο Χειμώνας, επειδή δε συνορεύει με Καλοκαίρι, είναι τελείως μπαλτάς.

Γιατί απλά περιέχει τα Χριστούγεννα. Εδώ οι γυναίκες μετατρέπονται σε κομπιουτεράκια τσέπης ψάχνοντας τον ιδανικό εραστή. Ο ιδανικός εραστής θα φανεί με τη μία, δεν πρόκειται να κοροϊδέψει, κι αν τολμήσει θα τον διαψεύσουν γρήγορα τα γεγονότα…

Γιατί είναι η εποχή των δώρων. Ούτε χρειάζεται να προσπαθούν να μαντέψουν, ούτε να κοιτούν τη φιλενάδα τους με αγωνία, ούτε τίποτα. Ο «ιδανικός εραστής» θα σκάσει για κείνες δυο χιλιάρικα τουλάχιστον. Ο «υποφερτός», καμιά πεντακοσάρα έως χίλια.

 Φυσικά υπάρχουν κι οι ανυπόφοροι οι οποίοι στην καλύτερη περίπτωση πριν τα καθιερωμένα ψώνια πάνε στην αστυνομία με τη γκόμενά τους να δηλώσουν δήθεν κλοπή του πορτοφολιού τους που χε μέσα όλα τα λεφτά τους και τις πιστωτικές κάρτες, στη χειρότερη περίπτωση (εδώ είμαι μάνα!) πιστεύουν ακόμα στον Άγιο-Βασίλη, μπας και τους στείλει κανένα ουρανοκατέβατο δώρο απ’ το πουθενά να παρουσιάσουν έστω κάτι, μέρες που ‘ναι, κι ας φάνε και την κάλτσα στη μούρη…δε γαμιέται...

Αυτές είναι οι γυναίκες των τεσσάρων εποχών. Φυσικά όλα αυτά που αραδιάζω, δεν αφορούν όλες, γιατί προς Θεού! δεν είναι όλες ίδιες!!! (οι εποχές)

Μέσα απ’ αυτές τις γραμμές θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω και τη Μόνικα Μπελούτσι, η οποία κάνοντας προσωπικό ρεκόρ στην καριέρα της, φωτογραφίζεται για τρίτη φορά για το blog μου…

Μία απ’ τις πολλές διαφωνίες με το σπίτι μου ήταν σχετικά με το επάγγελμα που θα ακολουθήσω. Δεν ήμουν κακός στα μαθήματα, κι όπως σε όλα τα πράγματα, αν κάτι το κατέχεις, όλοι πέφτουν πάνω σου να πάρουν κάτι απ’ αυτό, να εκμεταλλευτούν την κλίση σου…

Έτσι τους την είχε βιδώσει να πάω να μπω στην αστυνομία…

-         Πήγαινε να γίνεις αξιωματικός, σίγουρη καριέρα, σίγουρα λεφτά, μπες στην αστυνομία!

-         Ρε σεις να μπω, πώς βγαίνω όμως μετά!

Ποτέ το όνειρό μου δεν ήτανε να γίνω μπάτσος. Πάντα τους σνόμπαρα και δεν τους είχα σε εκτίμηση, κι ας έχουν φτιάξει όλοι αυτοί τη ζωούλα τους απ’ τα 19 τους, ενώ εγώ στα 27 μου κι όχι το δρόμο μου δεν έχω βρει ακόμα, ούτε καν τι θα φορέσω…

Στο σόι μου όλων το όνειρο ήταν να βολευτούνε. Δε ξέρανε να γράφουν το όνομα τους, και τη ψάχνανε ώστε να βρούνε κάτι ξεκούραστο, σίγουρο, και το κυριότερο να μη χρειάζεται μυαλό…

Έτσι μπήκαν όλοι στην αστυνομία και στις ένοπλες δυνάμεις. Σ’ οποιοδήποτε τομέα όμως δε χρειάζεται μυαλό, δε σημαίνει ότι σου αφήνουνε απείρακτο το πάνω μέρος του κεφαλιού…σου το παίρνουνε, στο πετάνε στο καλαθάκι των «υπ’ όψιν» και στη θέση τους σου βάζουν μια ταμειακή μηχανή. Της δίνουν εντολές και συ απλά εκτελείς. Το αποτέλεσμα συνήθως είναι εκτός πραγματικότητας κι αυτό τους αρέσει, γιατί αν τολμήσεις να βγάλεις τον πραγματικό λογαριασμό, ή θα τον πληρώσεις εσύ, ή θα σε στείλουν να κυνηγάς πρεζάκια στην Ομόνοια προς παραδειγματισμό…

Ένας ξάδερφός μου δεν ήξερε σε τι χρησιμεύει το στυλό. Αρχικά νόμιζε ότι είναι εξοπλισμός για φυσοκάλαμα. Εν συνεχεία κι αφού ανακάλυψε ότι έχει μελάνι μέσα, πήγε να το μπερδέψει με τα καλαμαράκια. Όταν ανακάλυψε ότι  το στυλό αφήνει ίχνη όπου κι αν το ακουμπήσεις απογοητεύτηκε. «Γιατί λένε ότι είναι τόσο χρήσιμο, αφού όπου και να τ’ ακουμπήσεις λερώνει!»

Εν τέλει του δείξανε πως λειτουργεί κι αυτός έμεινε εντυπωσιασμένος… «Ρε τι κάνει η τεχνολογία!»

Αυτός τώρα κατέχει μια από τις υψηλότερες θέσεις στο σώμα. Συχνά έρχεται σπίτι, αλλά σπανίως ανοίγουμε τέτοιες κουβέντες. Γιατί ξέρω ότι θα συγχυστώ. Γιατί δε ξέρει τι σημαίνει «ανοίγω κουβέντα...»

Παλιά ήτανε σε τμήμα. Πριν εκτιμήσουν οι ανώτεροι…το δαιμόνιο ένστικτό του και τον τοποθετήσουν στο 8ο όροφο του μεγάρου…

-         που λες Γιώργη χτες το βράδυ άσε τι να σου λέω…

-         ε μη μου λες…

-         πήγαμε και μαζέψαμε κάτι μαύρους με cd, τους φέραμε στο τμήμα και τους σακατέψαμε!

-         Ξύλο μετά μουσικής που λένε…

-         Και μαζέψαμε φυσικά και τα καθιερωμένα πρεζάκια της ημέρας…

-         Μπράβο, συγχαρητήρια, από τις πιο δύσκολες αποστολές σας…

-         Μα υπάρχει σχέδιο ξάδερφε! Έτσι δίνουμε χαριστική βολή στους εμπόρους! Μαζεύοντας τα πρεζάκια, δε θα χουν που να πουλήσουν!

-         Και γιατί δεν πιάνετε κατευθείαν τους εμπόρους?

-         Μην αλλάζεις κουβέντα ξάδερφε! Τα πρεζάκια είναι το θέμα μας…

-         Και μετά τι τα κάνετε?

-         Εξαρτάται, ή τα πετάμε σε κανένα κελί, ή αν τα δούμε πολύ τελειωμένα, τ’ αφήνουμε…τρώνε και καμιά ψιλή…

-         Κι αν τ’ αφήσετε, πού πηγαίνουνε?

-         Στους εμπόρους.

-         Και γιατί δεν πιάνετε τους εμπόρους?

-         Μην αλλάζεις κουβέντα ξάδερφε! Για τα πρεζάκια μιλάμε τώρα! Τα αμολάμε στην Ομόνοια και μετά τα ξαναπιάνουμε…

-         Γιατί τα ξαναπιάνετε?

-         Γιατί αγοράζουν ναρκωτικά! Κι αυτό είναι παράνομο!

-         Και να πουλάς είναι νόμιμο?

-         Όχι φυσικά!

-         Και γιατί δεν πιάνετε τους εμπόρους?

-         Α ξάδερφε δε μπορεί να μιλήσει κανένας μαζί σου, είσαι εκτός θέματος!

Έβλεπα σήμερα το συλλαλητήριο στη Θεσσαλονίκη, και έψαξα λίγο μέσα μου τι σημαίνει Ελλάδα…

Ελλάδα είναι…

Να τραβάς απ’ το κράτος δισεκατομμύρια, κι όταν είναι να ρθει η ώρα να πληρώσεις, να τραβάς ένα συλλαλητήριο. Αν δε σου κάτσει…τραβάς και δεύτερο! Αν δε σου κάτσει ούτε αυτό? Κάνεις μια αντικυβερνητική δήλωση! Και το θέμα θεωρείται λήξαν…

Ελλάδα είναι όταν μας αποκαλούν οι Ευρωπαίοι λόγω της εκτεταμένης διαφθοράς  «μικρή Ρωσία», εμείς να παρεξηγούμαστε, αντί να παρεξηγούνται οι Ρώσοι…

Ελλάδα είναι να αποκαλύπτει δολοφονίες το «φως στο τούνελ». Όταν ρωτάς την αστυνομία να σου λέει

-         μα εμείς τη ψάξαμε τη δουλειά…

-         τι κάνατε δηλαδή?

-         Ρωτήσαμε τη μάνα πότε έφυγε ο Μπούλης της κι αυτή μας είπε πρωινές ώρες! Εμείς τη ρωτήσαμε, «έφαγε για μεσημέρι?» κι αυτή μας λέει «όχι». «Ε τότε μη φοβάσαι, πού θα πάει, θα ξαναγυρίσει…»

Ελλάδα είναι ο υπουργός οικονομίας να βγαίνει με αλαζονεία και να δηλώνει ότι πάμε καλά ως χώρα, κι ο κόσμος να μην έχει να αγοράσει πετρέλαιο. Καλά πηγαίνει η οικονομία αν ο κόσμος πηγαίνει καλά, αλλιώς άντε ρε!

Ελλάδα είναι ότι  υπουργός οικονομίας κατά της διαφθοράς (θου Κύριε) να βγαίνει και να κάνει πρόταση περί ένταξης της παραοικονομίας στην οικονομία μας. Ελλάδα είναι ο συγκεκριμένος να μη έχει φάει ακόμα ντομάτες.

Ελλάδα είναι βλέποντας όλοι οι Έλληνες στις τηλεοράσεις τις τεράστιες φυτείες των Ζωνιανών να μένουν όλοι κατάπληκτοι!!! (που δεν έχουν δει και τις δικές τους)

Ελλάδα είναι η γυναίκα του υπουργού τύπου της κυβέρνησης να λέει ειδήσεις, και να εκπλήσσεται με τα σχέδια της κυβέρνησης.

Ελλάδα είναι να νοιώθεις ότι παίζεις σε ένα τηλεπαιχνίδι με παρουσιαστή τον πρωθυπουργό. Το τηλεπαιχνίδι ξεκινάει με τη δήλωση: To έργο της κυβέρνησης θα συνεχιστεί. Το τηλεπαιχνίδι συνεχίζει. Όποιος βρει ποιο είναι το έργο της κυβέρνησης παίρνει το χρυσό βατόμουρο.

Ελλάδα είναι ο Καραμανλής να τα χει κάνει πλακάκια με τον Παπανδρέου. Ελλάδα είναι ο Καραμανλής να τα χει κάνει πλακάκια με την Παπαρήγα. Ελλάδα είναι να βρεις για ποιο λόγο πλακώνονται Παπανδρέου και Παπαρήγα.

Ελλάδα είναι ένα περιστατικό πριν χρόνια στο γήπεδο. Ηράκλειο Κρήτης. Ματς του Ο.Φ.Η. τα ονόματα των παιχτών δεν τα θυμάμαι…έτσι τυχαία τα βαλα…

Πάει ένας και σπρώχνει λίγο έναν παίχτη του Ο.Φ.Η. Ένας βαρύς Κρητικός από το βάθος πετάγεται…

-         Πείραξες τον Μαυρομουστακάκη? Αν ήμουνα ο Μαυρομουστάκης μωρέ κοπέλι θα στην είχα στήσει!

Μετά από δυο λεπτά κάνει φάουλ ένας άλλον σε κάποιον παίχτη του Ο.Φ.Η. Πετάγεται ο ίδιος…

-         Πείραξες τον Μιχελαντωνάκη? Αν ήμουνα ο Μιχαλαντωνάκης μωρέ κοπέλι θα στην είχα στήσει!

Μετά από λίγο ξαναγίνεται κάτι τέλος πάντων και γίνεται ένας χαμός στο γήπεδο…και…να τος πάλι!

-         Πείραξες τον Καλυβιανάκη? Αν ήμουνα ο Καλυβιανάκης μωρέ κοπέλι θα στην είχα στήσει!

Πετάγεται ένας άλλος από κάτω…

-         τι λες μώρε σύντεκνε? Κουζουλάθηκες τελείως? Μας τα χεις κάνει τούμπανο τόσες ώρες "θα στην είχα στήσει" και "θα στην είχα στήσει"! Δε βλέπεις? Ο δικός μας τόνε χτύπησε!

Παραδοσιακός Κρητικός που δε γουστάρει τις προσβολές και να του αντιμιλάνε παίρνει ανάποδες! Δεν μπορούσε να τον κρατήσει κανένας! Αναψοκοκκινίζει…γυαλίζει το μάτι του…

-         Λοιπόν, ξέρεις κάτι σύντεκνε? Αν ήμουνα ο Καλυβιανάκης κι άκουγα τέτοιες κουζουλάδες από φίλαθλο…θα στην είχα στήσει!

Η κριτική ταινιών δεν ήτανε ποτέ το δυνατό μου σημείο. Αλλά όταν μετά το τέλος της ταινίας, έχω φάει ήδη κατάμουτρα και αεροδυναμικά από κάτω προς τα πάνω την ήττα της ζωής μου, θα τα πω! Αλλιώς θα σκάσω!

Χτες ήταν μια νύχτα για σινεμά, γιατί βασικά ήταν μια κρύα νύχτα. Όχι τόσο όμως ώστε χρειαζότανε να παγώσουμε κι άλλο! «Τριάντα μέρες…νύχτα!» Το στόρι εξελισσόταν στην Αλάσκα με το χιόνι και το άσπρο φόντο να κυριαρχούν όπου κι αν γυρίσεις να κοιτάξεις, σαν τις αυθαίρετες μεζονέτες της Ανατολικής Αττικής…

Ο ήρωας του έργου ένας πιτσιρικάς σερίφης της πόλης που τον έσερνε απ’ τη μύτη μια γκόμενα με δόντια σαν της Αλιμπέρτη, με μάτια σαν της Βάσως Παπανδρέου, και με ενδυματολογικές επιλογές σαν του εθνικού σταρ Ευαγγελόπουλου.

Επειδή ήτανε σύνορα Αλάσκα, η νύχτα κρατούσε τριάντα μέρες. Εκεί λοιπόν που είχε πέσει η νύχτα κι όλοι κάνανε τραμπάλα γύρω απ’ το τζάκι, τσουπ! Σκοτώνεται ένας! Μέσα στο σπίτι εκεί που ο άλλος διάβαζε στο σαλόνι τη μικρή Λουλού, στην κουζίνα βγαίνει ένα χέρι και αρπάζει τη σύζυγο που έπλενε τα πιάτα, την αρχίζει σβούρες και παφ! την κάνει σαν προφιτερόλ!

Και μετά σκοτώνονται και καμιά κατοσταριά ακόμα, με χέρια να πετάγονται, κεφάλια ανθρώπων να κόβονται από άγριες μουσούδες με στόματα σαν παντόφλες, να πετάγονται αίματα, να μαζεύομαι εγώ μη μου πιτσιλίσουν το πουκάμισο, και γενικά ένας χαμός στο ίσωμα σ’ αυτήν την κατά τ’ άλλα ήσυχη και ειρηνική πόλη…

Ο σερίφης άρχισε να τη ψιλιάζεται τη δουλειά κι αυτό φάνηκε σε μια ομιλία του στην πόλη με τους εναπομείναντες…

- κάτι τρέχει νομίζω…αυτοί οι 1.256 συνάνθρωποί μας μάλλον, δεν πεθάνανε τυχαία…

- διάολος είσαι! (του φωνάζει ένας) Κι εγώ νόμιζα ότι πεθάνανε από εντερικά!

Ο Σερίφης, όπως σ’ όλα τα αμερικάνικα έργα, παίρνει πια το νόμο στα χέρια του ή μάλλον στα πόδια του. Παίρνει την γκόμενά του, το χαζό αδερφάκι του και κανα-δυο άλλους και κρύβονται σε μια σοφίτα αφήνοντας τους άλλους να παίζουν με τους λυκάνθρωπους τη Τζιγκολελέτα στην κεντρική πλατεία.

Όταν πια όλοι φαγώθηκαν,  εκείνοι ακόμα κρύβονταν αραχτοί στη σοφίτα, λεβέντες όλοι τους, παίζοντας «πουν’ το πούν’ το, το λυκανθρωπάκι, ψάχνει ψάχνει δε θα μας βρει!». 

Σε μια στιγμή ο σερίφης πετάγεται, έτοιμος ξανά να πάρει το νόμο στα χέρια του, ενώ οι λυκάνθρωποι κόβανε βόλτες κάτω στο δρόμο και μέχρι να περάσει κανένας άλλος άνθρωπος να τον κάνουν σαλαμοειδές, πλένανε τζάμια. Η γκόμενα, το χαζό αδερφάκι που απ’ το πολύ play station τα μάτια του πήγαιναν σαν ρουλέτα, και οι κανά δυο άλλοι κρεμόντουσαν απ΄ τα χείλη του σερίφη…

-         πρέπει να βγούμε από δω! (Λέει ο σερίφης με σιγουριά…)

-         καλά είσαι τελείως μπούας? (Του απαντά η γκόμενα με νεύρα) Δε βλέπεις ότι οι λυκάνθρωποι μας ψάχνουνε για να μας κάνουν προεκλογικό υλικό?

-         Πρέπει να συνεχιστεί το έργο! Δε βλέπεις ότι οι λυκάνθρωποι έχουν βαρεθεί τη ζωή τους? Αν κάτσουμε άλλο ένα τέταρτο στη σοφίτα, θ’ αρχίσουν να ψήνουνε από κάτω κάστανα και μαλλί της γριάς, κι από θρίλερ τρόμου «τριάντα μέρες νύχτα», η ταινία θα μετονομαστεί  «το κορίτσι του Λούνα παρκ»!

Έτσι υπάκουσαν και κατέβηκαν κάτω για την τελειωτική μάχη! Η σκηνή ήταν πραγματικά συγκλονιστική!

Ο σερίφης ξεκινά με έναν ανατριχιαστικό μονόλογο «πετώντας το γάντι» στους λυκάνθρωπους…

    -     Τσα!

Οι λυκάνθρωποι κάνανε το σταυρό τους. «Σε τόσες αμερικάνικες ταινίες έχουμε παίξει…ποιο μπαγλαμά σερίφη δεν έχουμε ξαναδεί…»

-         Ρε μάγκα δε γίνεσαι λυκάνθρωπος για να περνάμε την ώρα μας?  Παράτα τη γκόμενα κι έλα μαζί μας και θα χεις όσες σαύρες θέλεις!

Μάχη δεν έγινε. Οι άνθρωποι πήγαν στα σπίτια τους. Οι λυκάνθρωποι την κάνανε αλά γαλλικά κάνοντας και το σερίφη λυκάνθρωπο, ο οποίος όμως έβαλε όρο! Να μην αλλάξει σαύρα!

Και έτσι το έργο τελειώνει…

Αυτή ήτανε η νύχτα μου στο σινεμά. Τελικά είχε πολλή πλάκα. Οι λυκάνθρωποι με κάνανε και γέλασα. Σκιάχτηκα λίγο με το σερίφη να πω την αλήθεια! Τώρα δε ξέρω αν είναι αυτό το αποτέλεσμα που ήθελαν να πετύχουν οι υπευθυνοι της ταινίας…

Αφού έτσι μου ‘ρχεται να καλέσουμε τους λυκάνθρωπους για οντισιόν στη «Ζάχαρη άχνη». Ούτε τα προσχήματα δηλαδή…

Κάποτε ήμουν περήφανος για τις καταγωγές μου. Γιατί δεν είναι όποιες κι όποιες! Η Ηλεία και η Κρήτη είναι μέρη με ιστορία που ξεχωρίζουν στα πέρατα του κόσμου από τρία χαρακτηριστικά: Σ’ αυτά τα μέρη οι άνθρωποι, πρώτον είναι περήφανοι, δεύτερον  έχουν περήφανη καρδιά, και τρίτον είναι γεμάτοι περηφάνια!

Εν έτει 2007 και τα δύο αυτά μέρη προσπάθησαν να τα διασύρουν, μια με τις πυρκαγιές, μια με τα Ζωνιανά. Αλλά η ιστορία είναι ο πιο αδιάσειστος κριτής…

Στην Κρήτη δημιουργήθηκε ο πρώτος μεγάλος ελληνικός πολιτισμός, ο Μινωικός. Γιατί καταστράφηκε? Ο πολιτισμός στις ακμές του άρχισε να απλώνεται και στα ενδότερα της Κρήτης. Ενδεχομένως να άγγιξε και τα αρχαία Ζωνιανά. Ήταν η αρχή του τέλους…

Γιατί με το που πήγε κατά κει ο πολιτισμός, η αυτοκρατορία πάπαλα. Γιατί είδαν οι Μινωίτες ένα φυτό που φύτευαν κει οι ντόπιοι που δεν ήταν σαν τα άλλα. Το έστριψαν, το ρούφηξαν και έζησαν για πρώτη φορά «την ώρα την καλή»…

Από κείνη την ημέρα, κολλήσανε κι άρχισε τα πάφα-πούφα σύσσωμη η αυτοκρατορία. Αντί για τείχη πια, φτιάχνανε τζιβάνες. Κι έτσι αραχτοί που ήταν πάνω στην «ώρα την καλή», μέσα στο όνειρο, σκάει ένα πελώριο κύμα που πνίγει την Κρήτη και σαρώνει την Αυτοκρατορία. Το καλό της υπόθεσης ήτανε ότι οι Μινωίτες που είχανε γίνει κόκκαλο, με το μπουγέλωμα συνήλθανε λιγάκι και φάγανε γλυκό. Το κακό ήταν ότι δεν ήτανε τελικά όνειρο…

  Εκεί σκάσανε μύτη οι Μυκηναΐοι, πελοποννήσιοι αναντάμ-παπαντάμ, που τους κυριεύσανε. Όχι δηλαδή ότι αυτοί ήταν καλά, απλά την πίνανε με ρέγουλα…μετά από 400 χρόνια κυριαρχία και πάνω από 2.000.000 τσιγαριλίκια μέσα σ’ αυτά τα χρόνια, ήρθε κι αυτωνών το τέλος,  καθώς απ’ την πολλή μαστούρα, όταν ερχόντουσαν κατάφατσα με τον αρματωμένο αντίπαλο αντί να του κόψουν το λαρύγγι, του λεγαν «Στρίβουμε κανένα τσιγάρο ρε αδερφέ? Πώς κάνεις έτσι, δε μας κυνηγάει και κανένας!…»

Η σύγχρονη ιστορία και της Πελοποννήσου και της Κρήτης ήταν γεμάτη λαμπρές μέρες. Αν εξαιρέσουμε το καράβι απ’ την Περσία που πιάστηκε στην Κορινθία, το οποίο όμως τελικά αθωώθηκε από το εφετείο (όπως πάντα) γιατί αποδείχτηκε ενόρκως ότι το χόρτο που βρέθηκε στο αμπάρι ήταν για προσωπική χρήση των ψαριών…

Και φτάνουμε στο σήμερα, με εμένα πια υπόλογο των καταγωγών μου και θύμα των εσωτερικών φωνών που δέχομαι κι έρχονται από τα βάθη των αιώνων…

 Όταν οι άλλοι εαυτοί με την εσωτερική τους φωνή να φωνάζουν στα άλλα παιδιά του κόσμου: «ακόμα πιο ψηλά», «προσπάθησε ξανά», «τίποτα δεν πάει χαμένο», «βάλε υψηλούς στόχους» και να δίνουν κίνητρο στο μυαλό και στη ψυχή όλου του κόσμου, γιατί ο δικός μου εαυτός, το μόνο που βρίσκει  να μου φωνάξει είναι «ΑΠΟΠΟΙΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ ΤΩΡΑ»?

Δεν είναι δίκαιο…

Λένε κάποιοι ότι  το παρελθόν είναι το πιο σημαντικό, καθώς είναι ο οδηγός της ζωής, και μπορείς να διαβάσεις μέσα από αυτό το μέλλον σου. Άλλοι πάλι λένε ότι το πιο σημαντικό απ’ όλα είναι το παρόν.

Ακούγοντας όλες αυτές τις φιλοσοφίες τρομάζω λιγάκι. Γιατί βάζω τον εαυτό μου μέσα σ’ αυτές.

Γιατί αν το παρελθόν καθορίζει το μέλλον μου, τότε το μέλλον μου δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα δέντρο που έχει γίνει ένα με τ’ αμάξι μου κάπου στην Αθήνα, με μένα να τιτιβίζω πάνω σ’ ένα κλαδί αναμαλλιασμένος,  βρίζοντας την πολιτεία που ενώ δεν άφησε δέντρο για δέντρο στην Πάρνηθα, στην λεωφόρο Αχαρνών βρήκε να ευαισθητοποιηθεί οικολογικά!

Γιατί όλες αυτές οι έννοιες οι χρονικές, είναι αφηρημένες. Γιατί τελικά αν το καλοσκεφτείς, τι είναι αυτό το έρμο το παρελθόν? Αυτά που δεν έζησες και βαράς το κεφάλι σου. Τι είναι το παρόν? Το ότι βαράς το κεφάλι σου. Και τι είναι το μέλλον? Ότι βαρούσες το κεφάλι σου πριν.

Ή μπορείς να το εξηγήσεις και διαφορετικά για τους περισσότερο ρομαντικούς της ζωής. Το παρελθόν είναι ο,τι αγάπησες και σ’ άφησε. Το παρόν είναι ο,τι σ’ έχει αφήσει αλλά δε στο ‘χουν πει ακόμα για να μην πάθεις λόξυγγα. Και το μέλλον που έρχεται μέσα απ’ αυτά φέρνει κάτι από Ρούλα Βροχοπούλου…

Για τις κάπως πιο άνετες τύπισσες και κάπως καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες,  το παρελθόν ήταν διάφορες ατυχίες, διάφορα κοψίματα, που όμως διδάχτηκαν απ’  αυτά και τις έκαναν πιο έτοιμες να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες της ζωής. Το παρόν τους πια είναι, ευτυχισμένες απ’ την τωρινή κατάστασή τους, να περπατάν και να πετάν. Το μέλλον είναι το αυριανό πρωινό τηλεφώνημα ότι κόπηκαν κι απ’ αυτή την οντισιόν για σερβιέτες…

Για τα ρεμάλια της ζωής, το παρελθόν είναι τα πάντα τους, όλο τους το είναι! Κι είναι οι πρώην γκόμενες κι η μηχανή τους. Το παρόν τους είναι να σέρνονται σε κάποιο μπαρ μιλώντας στον μπάρμαν για τις πρώην γκόμενες και τη μηχανή τους. Και το μέλλον είναι οι τελειωμένοι φίλοι τους να τους απειλούν μην τυχόν ανοίξουν το στόμα τους και μιλήσουν ξανά ή για τις πρώην γκόμενες ή για τη μηχανή τους…

Άρα οι έννοιες αυτές είναι σχετικές. Ένα μόνο μένει. Η επιλογή. Το παρελθόν ήδη την έχει κάνει και δε θα ξαναρθεί. Το παρόν είναι στην πόρτα με το ένα πόδι έξω έτοιμο να στην κάνει κι αυτό. Και το μέλλον είναι μια ανοιχτή τηλεόραση στο σαλόνι, ένας αναμμένος υπολογιστής στο δωμάτιο και μια σακούλα πατατάκια  στο μπωλ προπέρσινα, που η γεύση τους δε διαφέρει και πολύ πια απ’ το να φας μια εφημερίδα….

Εσύ επιλέγεις.

Μην ακολουθήσεις το παρελθόν, θα χαθείς. Γιατί κι αν το βρεις ακόμα και κάνετε παρέα, πρόσεχε, μέσα του υπάρχει και ζει ακόμα και ο εαυτός σου. Ε δύο κλαψο…τέτοιοι στην ίδια παρέα πάνε πολλοί…

Μην ακολουθήσεις το μέλλον που σου έχει προδιαγράψει το παρελθόν. Σβήσε την τηλεόραση και γίνε εσύ πρωταγωνιστής στη ζωή σου. Και μην προσπαθήσεις να μιμηθείς τους ωραίους ηθοποιούς στα ερωτικά σήριαλ. Γιατί πρώτον δε θα είσαι ο εαυτός σου. Δεύτερον στις σκηνές πηδ…..ε ψεύτικα.

Ήτανε νέοι...

Ήταν παιδιά...

Κι έτυχε να 'ναι και καλή σοδειά...

Εξετάσεις προφορικές εξαμήνου στην Ενετοκρατία. Η κοπέλα βγαίνει στενοχωρημένη και ψάχνει κάπου να πει τον πόνο της…

Εγώ καθόμουνα σε μια γωνιά δίνοντας ομηρικές μάχες με τον απολιθωμένο καφέ μου που τον είχα πάρει τρεις ώρες πριν, ρουφώντας τον με λύσσα σα μυρμηγκοφάγος μπας και βρω καμιά σταλιά ακόμη και με ισιώσει λίγο, που απ’ το πρωινό ξύπνημα στεκόμουνα σαν τον Πύργο της Πίζας…

Η κοπέλα με πλησιάζει αγχωμένα. Εγώ την κόβω από μακριά. «Ώπα! Φιντανάκι!» σκέφτηκα. Την είδα αγχωμένη, στρεσαρισμένη, δίναμε μαζί το μάθημα, άρα το πρόβλημά της εύκολο να το μαντέψω. Δεν τα πήγε καλά. Προετοιμάζω γρήγορα-γρήγορα το ειδικό λεξιλόγιο για τέτοιες περιπτώσεις.

Ο ρόλος του παρηγορητή ποτέ δε μ’ άρεσε. Αλλά είναι γνωστό σ’ όλους ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο εύκολο από μια κοπέλα σε φάση αδυναμίας. Αν και ιδεολογικά λοιπόν πάντα είμαστε εναντίον αυτών των τακτικών, όταν σου έρχεται από μακριά με φάτσα σα πατημένο χαλάκι του μπάνιου, και το μόνο που της λείπει είναι να την απλώσεις μπας και στεγνώσει απ’ τα δάκρυα, αυτό το σκηνικό σε ιντριγκάρει και πέφτεις στην παγίδα…

Παίρνω λοιπόν το ανάλογο έμπειρο αλλά και ψιλοπροβληματισμένο ύφος. Η ατάκα για το τέλος της συζήτησης έτοιμη, κάτι πολύ κοινότυπο, που συγκινεί όμως,  και μετά απ’ αυτήν την ατάκα, το τηλεφωνάκι είναι θέμα χρόνου. Της πετάς ένα  αλά Ναταλία Γερμανού στο dream show  «θα έχεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου», και η δουλειά τελείωσε…

-         Ρε Γιώργο ξέρεις τι με ρώτησε? (δακρυσμένη)

-         Ενετοκρατία είχαμε…να υποθέσω….για τους Ενετούς μήπως?

-         Όχιιιιιιιιιιιιιιι…

-         Για τους Έλληνες τότε ίσως?

-         Ούτεεεεεεεεε…

-         Ε δε ξέρω! Πες μου…

-         Τι με ρώτησε, αν ήξερες, τι με ρώτησε!!! Μπουχουουουουουου…

-         Τι σε ρώτησε βρε χριστιανή μου πια? πώς κάνεις extensions? Ή πώς το τρίβουν το πιπέρι?

-         Με ρώτησε πώς γίνεται το φουλ του άσσου με ρηγάδες και αν του πω μου είπε, μόνο τότε θα μου βάλει το 10!!! (κι όμως ναι! Όσο κι αν φαίνεται περίεργο, το ρώτησε!) Καθηγητής πράμα! Άκου ερώτηση, πώς γίνεται το φουλ!

-         Σιγά το δύσκολο! Τρεις άσσοι και δύο ρηγάδες. Αυτό ήτανε όλο κι όλο?

-         ΝΑΙ ΑΛΛΑ ΕΓΩ ΔΕ ΞΕΡΩ ΠΟΚΑ! μπουχουουουουουουου

-         Κι εγώ που ξέρω, το χω δει ποτέ νομίζεις? Όλο ζευγάρια μου ‘ρχονται, άντε και καμιά κέντα! Έχω να δω δυο μήνες φύλλο!!! Κι αυτός εκεί ο Κύπριος, έχει μια ρέντα αδερφάκι μου, μας έχει ξεφραγκιάζει!!! Και δεν αντέχω άλλο μ’ ακούς? Αλλά σήμερα είναι η τελευταία τους!!! Αν δε σηκώσω την μπάνκα στον αέρα, να μη με λένε Γιώργο!

-         Καλά, μην κάνεις έτσι…δε συνέβη τίποτα σοβαρό…

-         ΣΟΒΑΡΑ ΜΙΛΑΣ??? ΝΑ ‘ΧΩ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΟΥ ΚΑΡΕ ΤΗΣ ΝΤΑΜΑΣ, ΝΑ ΠΑΙΖΩ ΤΑ ΡΕΣΤΑ ΜΟΥ ΚΙ Ο ΑΛΛΟΣ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΤΑΕΙ ΚΑΡΕ ΤΟΥ ΡΗΓΑ??? ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΣΟΒΑΡΟ? Μπουχουουουουουουουου

-         Καλά, μην κάνεις έτσι, θα χεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου…

-         Ε? Τι είπες?

-         Είπα, «θα χεις κι άλλες ευκαιρίες στη ζωή σου»….

-         Ώπα! Τι έγινε ρε γαμώτο? Πάλι μας τη φέρανε?

Γιατί το να χάνεις στην πόκα, πάει στα κομμάτια! Το να χάνεις από μια που δε ξέρει να παίζει όμως, αυτό πάει πολύ…

Καθιερωμένος πια ο μεσημεριανός καφές της Κυριακής. Κι αν ο ήλιος την είχε κάνει αλά γαλλικά και τι σημασία είχε? Κι αν τα σύννεφα απλωνόντουσαν από πάνω σου σαν κουνουπιέρα που ήταν το περίεργο?

Ρουφήξαμε δυο γουλιές καφέ ενώ έξω απ’ το τζάμι τα κύματα της θάλασσας πηγαινοέρχονταν σε ακανόνιστους ρυθμούς δημιουργώντας μια πολλή όμορφη ατμόσφαιρα για τους ανθρώπους αλλά σπάζοντας τα νεύρα των ψαριών και των λοιπών σεισμοπαθών θαλασσινών…

Αν στα 7 σου δεν έχεις προβλήματα, είσαι απλά παιδί. Αν στα 17 σου δεν έχεις προβλήματα, είσαι ένα χαρούμενο παιδί. Και αν στα 27 σου πάλι δεν έχεις προβλήματα, είσαι ένα χαζοχαρούμενο παιδί. Γιατί τα προβλήματα αυτό που ζητούν είναι πεδίο δράσης στο μυαλό του οποιουδήποτε ώστε ή να τον αποτελειώσουν ή να τον δοξάσουν.

Αλλά αν το μυαλό ορισμένων είναι ένα μεγάλο καρναβάλι, τα προβλήματα μήτε που πλησιάζουν, γιατί ξέρουν ότι για να συμμετέχουν πρέπει να έρθουν με στολή και να συμμετέχουν στα γκρουπς «πέρασε αλλά δεν άγγιξε», «ούτε γάτα ούτε ζημιά» ή το χειρότερο να μεταμορφωθούν σε βραζιλιάνες χορεύτριες.

Έτσι και μεις λοιπόν, 27χρονοι, χαζοχαρούμενοι εκ φύσεως κι αλαζόνες του τίποτα, προσπαθούσαμε να βρούμε λύση σ’ αυτό το πρόβλημα που μας σέρνει εδώ και χρόνια, πως γίνεται να μην έχουμε προβλήματα…

-         Πρέπει να αποκτήσουμε ευθύνες για να αποκτήσουμε προβλήματα, δεν πάει άλλο…

-         Και τι είναι οι ευθύνες ρε συ? Ζαντολάστιχα? Αυτές έρχονται σιγά-σιγά…

-         Δεν κοιτάς τι γίνεται γύρω σου? Όλοι τρέχουν πάνω-κάτω οι συνομήλικοι μας σα μουρλοί, πνιγμένοι ως το λαιμό κι όλο μαζεύουν προβλήματα κι άλλα προβλήματα, ενώ εμείς σα χάνοι ζούμε το αμερικάνικο όνειρο! Δεν είναι αδικία???

-         Μεγάλη. Αλλά αυτοί για να τα αποκτήσουνε ξενυχτήσανε ρεεεεεε! Δεν καθόντουσαν να ρεμβάζουν το πέλαγος σαν απόμαχοι ναυτικοί!

-         Κι εγώ κάθε βράδυ στις πέντε κοιμάμαι! Αδικία δεν είναι???

-         Τα προβλήματα ξεκινούν από τον έρωτα αγόρι μου. Είσαι ερωτευμένος?

-         Όχι.

-         Μ’ αυτήν που γυρνάς δεν είσαι ερωτευμένος δηλαδή?

-         Όχι.

-         Σοβαρά τώρα, έχεις ερωτευτεί ποτέ σου καμιά?

-         Αμέ! Και γερά!

-         Είχες προβλήματα τότε?

-         Μπα…

-         Ούτε τότε? Ήσουν δηλαδή τόοοοοσο εντάξει σε όλα σου, που ήσουνα κύριος παντού, που δεν αγχωνόσουνα για τίποτα, που ήταν και αυτή τόσο εντάξει μαζί σου, που δε σε βασάνιζε τίποτα απολύτως???? Θα μας τρελλάνεις?

-         Κάθε άλλο, η σχέση η συγκεκριμένη ήταν γεμάτη προβλήματα!

-         Ωραία, να, το ομολόγησες,  η σχέση είχε προβλήματα, πού είναι το πρόβλημα λοιπόν?

-         Ότι τα ‘χε μ’ άλλον…

Γελάω με το Νοέμβρη. Και τον κοροϊδεύω. Γιατί νομίζει ότι είναι κάποιος. Γιατί αλλάζοντας μας κάθε τρεις και λίγο τον αδόξαστο, νομίζει ότι θα μας μείνει αξέχαστος. Αλλά είναι βαθιά νυχτωμένος…

Γιατί δεν είναι μόνος του σ’ αυτήν την κοινωνία. Γιατί ξεχνά ότι είναι κι άλλοι έντεκα μήνες, που με το που μας βλέπουν μας συμπεριφέρονται με το σεις και με το σας. Και γενικώς σπάζονται με το Νοέμβρη που έχει καβατζώσει όλες τις σκατομέρες και τις αμολάει όλες για πάρτη του…

Γιατί ζει το αιώνιο κόμπλεξ αυτών που δεν έχουν τίποτα να πουν. Γιατί ο Δεκέμβρης πχ είναι μάγκας. Έχει τα Χριστούγεννα κι όλο το νταβαντούρι των γιορτών. Ο Ιούλης κι ο Αύγουστος τις διακοπές, ο Απρίλης το Πάσχα…

Το μόνο που έμεινε για το Νοέμβρη είναι η 17 Νοεμβρίου, που δεν είναι αργία κι έχει σκάσει, και την αμφισβητούνε κι από πάνω αυτή τη μέρα σωρηδόν τα μεγαλύτερα παλτά της νεοελληνικής ιστορίας κι αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα…

Μέχρι κι ο Φλεβάρης έχει αυτόν τον τζιτζιφιόγκο τον Άγιο- Βαλεντίνο. Τι κι αν του βγήκε ψιλοαδερφή? Είναι εθνική γιορτή και μάλιστα must, καθότι είναι η μόνη μέρα που τα παγκόσμια σαχλοκούδουνα τα μασάνε με νομοθετικό διάταγμα από τους επί γης μπούληδες…

Αλλά κι ο Μάιος που κι αυτός δεν έχει τίποτα, δε μας κάνει τη ζωή πατίνι. Αν και έτσι ψιλολουγκρίτσα που είναι καθώς φλερτάρει μια με την Άνοιξη και μια με το Καλοκαίρι, επινόησε τη Eurovision.

Αυτή την εθνική γιορτή  που όλα  τα ρεμάλια  μαζί με τις μέγαιρες-τηλεκριτικούς κάνουν το δικό τους πάρτυ με ούζα κάτω απ’ την ελληνική σημαία, , θέλοντας να μας δείξουν ότι δεν έχουν σημασία οι πράξεις και τι κάνεις κάτω απ’ τη σημαία, αρκεί απλά να έχεις ένα συμβολισμό να τις σκεπάζεις.

Κι όλοι εμείς νοιώθουμε εθνική υπερηφάνεια βλέποντας τους μετά την εθνική επιτυχία να ανεμίζουν την ελληνική σημαία και να κλαίνε πάνω της. Όπως νοιώθουν οι θεατές στα αισθησιακά σινεμά της Ομόνοιας βλέποντας τον πορνοστάρ να ανάβει το τσιγάρο του με αυταρέσκεια στο τέλος του έργου, φωνάζοντας όλοι με ευγνωμοσύνη «άξιος».

«Άξιος» φωνάζουν σ’ αυτά τα σινεμά. «άξιος» φωνάζουν στη Eurovision. «Άξιος» φωνάζουν και στην ενθρόνιση μητροπολιτών.

Αυτά βλέπει ο Νοέμβρης και τρελλαίνεται. Και καίει την ελληνική σημαία γιατί έτσι νομίζει ότι θα ξορκίσει το κακό. Αλλά και πάλι λάθος είναι. Γιατί μαγκιά δεν είναι να την κάψει, όταν μάλιστα ξέρει ότι αυτό περιμένουν από κείνον με ανυπομονησία όλοι, κανάλια και σύστημα.

Μαγκιά είναι να την αλλάξει. Να φτιάξει μια καινούργια σημαία όπως εκείνη την παλιά,  με μια μικρή παρεμβασούλα έτσι για να μη μας λένε κι ότι αντιγράφουμε. «Ελευθερία ή θάνατος (τους)» λοιπόν. Μου φαίνεται καλό.

Καλημέρα…

Σπούδασες μικροβιολογία, μικροοικονομία και δε συμμαζεύεται. Δουλεύεις απ’ το πρωί μέχρι το βράδυ σαν παπάρας. Είσαι αυστηρός με τους υφισταμένους σου. Και γι’ αυτό παίρνεις δυο χιλιάδες ευρώ. Αλλά δε ξέρεις πού να τα βάλεις. Ξέρουν αυτοί όμως.

Και μέσα στο πνίξιμο της δουλειάς και της γραβάτας, τη γνωρίζεις. Σου κάνει γκελ. Αυτή χέστηκε. Αλλά κατά λάθος ακούει ότι παίρνεις δύο χιλιάρικα. Το πρώτο ραντεβού είναι θέμα χρόνου…

Την πρώτη φορά το παίζεις κλεφτρόνι και τζέντλεμαν, λαϊκιστί  πετυχημένος αλλά και λίγο αλήτης…

-         ξέρεις, είμαι πολύ ευαίσθητος, μη με βλέπεις έτσι δυναμικό και ηλίθιο…

-         τα ξέρω όλα, είσαι αυτό που ψάχνει η κάθε νορμάλ γυναίκα…

-         έναν άντρα στιβαρό και γενναίο που να παρέχει ασφάλεια στην οικογένειά του δηλαδή και να δουλεύει πολύ για να θρέψει τη γυναίκα του και τα παιδιά του?

-         Ναι, αυτό, αλλά με άλλη διατύπωση. Έναν άντρα ματσό που να λείπει όλη μέρα.

Μετά από έναν μήνα σχέση όπου σ’ έχει δει δυο φορές κι αυτές κατά λάθος κανονίζεται ο γάμος. Καλεσμένοι σου οι πέντε γυαλάκηδες συμφοιτητές σου, χιουμορίστες, γνήσια τέκνα του υπολογιστή, που χαιρετάνε σαν παρλιακά τους συγγενείς του ζευγαριού καθώς μέσα στην παράκρουσή τους, το χέρι το βλέπουν για ποντίκι, και στο πίσω μέρος της εκκλησίας σε πειράζουν λέγοντας αστειάκια κι εσύ μετά βίας συγκρατείς τα LOL σου…  

Καλεσμένοι της νύφης οι 22 πρώην της, η οποίοι νιώθουν περήφανοι για την αποκατάσταση της «αιώνιας δικιάς τους Πέπυς». Τους βλέπεις κατά τη διάρκεια του μυστηρίου και ξύνεις το κεφάλι σου. «Αφού ο πατέρας της κι η μάνα της δεν έχουν αδέρφια, που διάολο βρήκε 22 πρώτα ξαδέρφια?» αναρωτιέσαι…

-         σε παρακαλώ, μπορείς να μου εξηγήσεις αυτό το μυστήριο φαινόμενο?

-         Τώρα που γίνεται το μυστήριο σε πιάσανε τα μυστήρια χριστιανέ μου?

-         Τώρα μες στο μυστήριο τους είδα, τι να κάνω! Τι έχεις να πεις γι’ αυτό? πώς γίνεται να μην έχεις θείους και να έχεις ξαδέρφια?

-         Είδες? Μυστήριο πράγμα!!!

Ήταν κι η τελευταία στιχομυθία σας. Γίνατε ζευγάρι. Μαύρες μέρες σε περιμένουν που θα την πληρώνουν μέρα-νύχτα οι υφιστάμενοι σου. Μαύρες μέρες την περιμένουν που θα την πληρώνουν μέρα-νύχτα οι μαύροι της γειτονιάς.

Γιατί στο  συναισθηματικό κενό που ο ίδιος προκάλεσες, ή πέφτεις μέσα και γκρεμοτσακίζεσαι  ή φτιάχνεις κάγκελα. Αν πέσεις μέσα έχεις μια ελπίδα να σκοτωθείς, ή έστω να σωθείς και να συνεχίσεις από το επίπεδο που σου ταιριάζει. Αν όμως το ρίξεις στη δουλειά ή στην ενόργανη δημιουργείς κάγκελα παντού. Ο,τι πρέπει για τις ερωτικές φαντασιώσεις σου, φτάνει να συμμετέχεις όμως κι εσύ καμιά φορά…

Τις τελευταίες ημέρες ψιλοκρύβομαι. Δεν είναι που μ’ έχουν πιάσει τα υπαρξιακά μου. Είναι που μ’ έχουν βάλει κάτω και μ’ έχουν αρχίσει στις κουτουλιές.

Γιατί ενός κακού μύρια έπονται. Γιατί αν ταλαιπωρείσαι από μια γρίππη εδώ και μέρες, το ψυχολογικό λίλιποπ είναι θέμα χρόνου. Έτσι και γω, ταλαιπώρησα μια γρίππη επί μια βδομάδα η οποία όμως έφυγε κακήν κακώς λέγοντας μου ότι δε θα το ξανακάνει.

 Έτσι εκδικητική όμως και κιτρινιάρα που είναι, μου άφησε ένα βήχα άλλο πράγμα, με αποτέλεσμα να περπατάω στο δρόμο και να βήχω κι οι μπροστινοί να μου κάνουν χώρο λες και περνάει λεωφορείο…

Τα ψυχολογικά μου λοιπόν με έριξαν κάτω. Μέσα στην αδυναμία μου, οι αναμνήσεις ανακατεμένες με τις κιτρινιάρικες ψευδαισθήσεις που δημιουργεί ο πυρετός, μου δημιούργησαν έναν φανταστικό κόσμο όπου όλοι με κυνηγούν για να με πλακώσουν.

Γιατί αν είσαι καλά, οι αναμνήσεις είναι σαν τις καταθέσεις στην τράπεζα. Όλο και κάπου θα σου χρησιμεύσουν. Αν είσαι άρρωστος όμως, οι αναμνήσεις μοιάζουν με τις πιστωτικές κάρτες. Σε κυνηγούν όλες μαζί. Αν σε πιάσουν έχει καλώς. Μόνο θα σε βιάσουν. Αν δε σε πιάσουν όμως την πάτησες. Θα σε βιάσουν μετά.

Έτσι και με μένα λοιπόν, επί μέρες μ’ είχε βάλει κάτω το παρελθόν μου και με πολιορκούσε. Οι μάχες ήταν ομηρικές κι οι πυροβολισμοί καταιγιστικοί. Στο τέλος όμως ΚΑΤΑΦΕΡΑ να μείνω όρθιος. Τι κι αν έγινα σαν Κρητική πινακίδα, γεμάτος τρύπες από σφαίρες? Η ουσία είναι ότι έριξα στη μάχη ο,τι είχα πάρει ως προίκα απ’ την οικογένειά μου, το θάρρος και τα ιδανικά μου. Άλλο αν μετά απ’ αυτή τη μανούρα ακόμα να γυρίσουν σπίτι…

Σ’ αυτόν τον αναπόφευκτο εμφύλιο έπαιξαν ρόλο και κάποια τηλεφωνήματα από το μακρινό παρελθόν που με αποσυντόνισαν…

-         Έλα…η απαυτή είμαι τι κάνεις???

-         Ωωω!!! Έλα μου, τι κάνεις? Τι καλά που πήρες…

-         Δεν το πιστεύω! Με θυμήθηκες???

-         Όχι.

-         Η απαυτή είμαι καλέ!!! Έλα τώρα που το παίζεις ότι δε με θυμάσαι! Τι κάνεις?

-         Ααααααααα ναι! (έλεος!) πώς και μας θυμήθηκες?

-          Αφού ξέρεις πάντα σε θυμάμαι και πάντα σε σκέφτομαι! Καλά είσαι μωρό μου?

-         Όχι.

-         Τα επαγγελματικά σου στρώσανε?

-         Στρώσανε αλλά κοιμάται άλλος…

-         Τα αισθηματικά σου πήραν το δρόμο τους?

-         Αυτά κι αν πήραν το δρόμο τους! Μεταναστεύσανε.

-         Γράφεις  ακόμα εκείνα τα πολύ ωραία τραγουδάκια?

-         Ξέρεις κάτι? Ποτέ δεν είχες γούστο!

-         Θυμάσαι τι όμορφα περνούσαμε τότε?

-         Πότε βρε?

-         Τότε!!! Κιόλας τα ξέχασες?

-         Μα ξεχνιούνται αυτά? Είναι δυνατό? (ποια γαμωτ’…)

-         Θυμάσαι την πρώτη φορά που φιληθήκαμε?

-         …

-         Θυμάσαι την πρώτη φορά που αγκαλιαστήκαμε και πήγες να μου βγάλεις το φουστάνι και κατά λάθος το σκισες?

-         Δε το θυμάμαι καλά…βοήθησέ με…μετά το πέταξες ή το κανες ξεσκονόπανο?

-         ΤΟ ΦΟΥΣΤΑΝΙ ΣΟΥ ΚΑΝΕ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΡΕ ΜΑΠΑ??? ΜΗ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΟΤΙ ΔΕ ΘΥΜΑΣΑΙ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ  ΠΟΥ ΠΛΑΚΩΘΗΚΑΜΕ?

-         Κοίτα, αν σου πω όχι, μην το πάρεις προσωπικά…

-         Ε ΡΕ ΜΗΤΣΟ ΕΙΣΑΙ ΑΘΛΙΟΣ! ΝΤΡΟΠΗ ΣΟΥ!

-         Μα δε με λένε Μήτσο…

-         Ε? Συγνώμη, συνεργείο δεν είναι κει?

όταν κι οι ψευδαισθήσεις μιας κατά τ’ άλλα ασήμαντης γρίππης σ’ οδηγούν σ’ ακόμα μια ήττα…