Paei h Parnh8a! Paei to Troodos!

Gia thn Ellada den mporw na pw tipota, giati gnwrizw liga.

Gia thn Kypro, omws!!!!!!!!!

Kahke to Troodos! Paei megalo meros tou dasous, konta sto xwrio Saittas. Pane kai ta pervolia twn katoikwn.

Paroligon na pane kai ta paidakia pou paratherizan sthn kataskhnwsh.Eutuxws, auta kataferane na ta swsoune!PALI KALA!!!!!

H Leukwsia dipsaei! Den exoume nero kyrioi!

Dioti!!!!

 eiste h pio axrhsth kyvernhsh pou perase pote apo ton topo. Tis monades afalatwshs tis thewrhsate axrhstes.Termatisate to ergo kata ths anomvrias twn kyriwn Basileiou kai Klhridh. TWRA pou h Leukwsia emeine xwris nero, kai to nero twn monadwn afalatwshs pou prolave na xtisei h prohgoumenh kyvernhsh (Klhridh, mhn xehniomaste kiolas!) den ftanei gia olo to nhsi, trexete kai yposxeste pws tha ktisete kainouries monades afalatwshs. Nai, twra pou mpainoume sthn telikh eu8eia twn proedrikwn. Ta sxedia einai etoima pro pollou, mhn organwsete diagwnismous gia kainouria ELEOS! Apla ylopoihste KATI apo osa erga twn prohgoumenwn 2 hgetwn steilate sta skoupidia!

To rwsiko aeroplano pou dokimasthke epi proedrias Klhridh, me skopo na agorastoune kai alla, to dwsate pisw kai eipate oti h Kypros den xreiazetai aeroplana gia ton kindyno twn pyrkagiwn. PPPPOTTTTE!!!!  To nhsi mas kai an den exei empeiries stis pyrkagies kai tis anomvries! Kai twra, trexame gia allh mia fora se daneikh voh8eia apo Israel, Livano kai Italia! Ma wspou na erthoune auta, ginane staxth ta vouna mas! Staxth kyrioi Polyekatommyriouxoi! Staxth!

Den me endiaferei an peisete ton kosmakh, pws apoteloune oi afalatwseis diko sas ergo! Apla ktiste tis ypoloipes programmatismenes monades, gia na exoume nero! Den me endiaferei an, estw kai arga, apofasisete na agorasete ta rwsika aeroplana pyrosveshs, Peite pws einai dikh sas ependysh! Den me endiaferei kan, an epaneklegeite! Apla kanete kai mia douleia swsta EPITELOUS! Estw kai se toso apla, themata, peri Dipsas kai Pyrras!

PS: Na einai kala oi  kyvernhseis twn 3 xwrwn pou mas esteilan th boh8eia tous.  NA EINAI KALA osoi voh8hsan sthn pyrosvesh kai sth diaswsh twn paidiwn. Krima pou to Monsathri ston Mesa Potamo, paradothike ki auto stis floges.

Syggnwmh gia ta greeklish.

O mpouloukos mou exei tsakwthei me to reuma. Den fortizetai me tipota kai den mporw kan na ton kanw  na anoixei ta matakia tou. Exei kleistei ston eauto tou kai mazi tou phre kai oooooooooooooooooooooooooooooooooola mou ta arxeia.

Den xerw an exei pesei se kwma. Tha to mathw syntoma. Pantws o egkefalos tou leitourgei mia xara. Alla dystyxws apofasise na parei.... podi ki egw na epistrepsw gia ligo kairo sto molyvi kai to xarti.

Otan arxisei ena kako, akolouthoune ola telika. Enas apoxairetismos, kai ola osa agapas theloune na se egkataleipsoun ki auta.

Kai o kafes pikros kai mauros, glykainei ton pono. Ax!!!!

Ti na kanw? Na krathsw to sklhro disko kai na ton xrhsimopoihsw ws exwteriko, se kainourio laptop h na tous pw na to diorthwsoune?symferei? Xerei kaneis?

Euxaristwwwwwwwww!!!!!

Makia sas!

Είναι αναπόφευκτο.

Μερικές μέρες όση ζάχαρη και αν προσθέσεις στο μενού, αυτές παραμένουν πικρές σαν δηλητήριο.

Και παχαίνεις κιόλας. Και αν δεν παχύνεις, σίγουρα θα γίνεις διαβητικός.

Και μην αντικαταστήσεις τη λευκή ζάχαρη με μαύρη και φρουκτόζη ή με κανένα σιρόπι, μέλι ή έψημα.

Οι πικρές μέρες δεν γλυκαίνουν με τίποτα. Ούτε καν με μουσική.

Ίσως ένας μαύρος, πικρός καφές μπορεί να κάνει τη μέρα σου να φανεί πιο φωτεινή και γλυκειά. Προτίμησε τον για όλες τις ώρες που αφήνεις τη σκέψη σου να βοσκήσει ελεύθερη.

Αν η ψυχή είχε φωνή
και μπορούσε να μιλάει
κάνε πιο κει θα 'χε πει
στο κορμί που την χαλάει.
Αν η ψυχή είχε πιει
και μπορούσε να γελάει
κάνε πιο κει θα 'χε πει
      στο κορμί που την ξεχνάει.     

   Μεγαλώνουμε…Αναπόφευκτα. Η κάθε μας προσπάθεια για το αντίθετο, μας κάνει γελοίους, γραφικούς. Όχι ιδιόρρυθμους. Όχι αιώνια παιδιά.    

   Όταν είσαι μικρός, βιάζεσαι να μεγαλώσεις. Να γίνεις ενήλικας. Κι όσο αργεί η μέρα αυτή, τόσο σκας. Μα όταν φτάσει, όλα ανατρέπονται. Θες να επιστρέψεις. Μα ο χρόνος κυλά και αν δεν πιάσουμε τους ρυθμούς του, το χάσαμε το παιχνίδι.Δεν αποτελώ εξαίρεση. Αλλά προσπαθώ να μεγαλώσω.   

   Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις. Ειδικά σε μια χώρα, όπου οι άνθρωποι έχουν μνήμη χρυσόψαρου και ψυχή νεφέλη. Προσπαθούμε να κολλήσουμε μια ζωή στο τέλος της εφηβείας, μα δεν γίνεται. Έχουμε καθήκον να προχωρήσουμε και να δώσουμε στους δικαιούχους τη συγκεκριμένη θέση. Δεν μπορώ να βλέπω άλλες τριανταπεντάρες να μιμούνται τις δεκαεξάχρονες! Καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει, κατανοώ ότι δεν φταίνε σχεδόν καθόλου οι ίδιες, αντιδρούν απλά στην αντρική απραξία και φοβία σε θέματα μονιμότητας.

   Ε, ναι! Έχω σιχαθεί τους σαραντάρηδες που πιστεύουν ακόμα ότι οφείλουν στο γυναικείο φύλο να είναι εργένηδες. Ελεύθεροι, φυσικά και δεν είναι. Ωραίοι; Μπορεί να μην ήταν και ποτέ!

   Ο πατέρας μου συχνά λέει πως δεν συνειδητοποιείς κυριολεκτικά πότε ήσουνα παιδί, πότε έφηβος. Το παρελθόν μοιάζει να συρρικνώνεται σε ένα σύντομο χτες. Βρίσκεσαι με δικά σου παιδιά, και ώσπου να γυρίσεις πάλι το βλέμμα, είναι αυτά ενήλικες κι εσύ προχωράς προς το τέλος. Αρχίζεις σιγά σιγά να αποχαιρετάς, θέλοντας και μη, πολλούς αγαπημένους. Στέκεσαι πια στη σειρά χωρίς να το ξέρεις. Αλλά το θέμα είναι να γνωρίζεις πως έζησες. Δεν είδες τη ζωή μέσα από ένα φεγγίτη.Ήσουν πρωταγωνιστής της ζωής και των ονείρων σου.

   Είμαι και πάλι σε ένα στάδιο, που αλλάζω ιδιότητες. Εγκαταλείπω για πάντα κάποιες και κερδίζω άλλες, καινούριες. Ίσως η ζωή, να είναι απλά μια σειρά από αλλαγές ιδιοτήτων, διάφορων ρόλων και ας είναι και κλισέ. Και τη διανομή  ποιος την αποφασίζει; Ο χρόνος; Οι συγκυρίες; Η μοίρα; ’λλοι άνθρωποι; Ο εαυτός μας; Μάλλον, όλοι από λίγο.Όμως μόνο ο εαυτός μας μπορεί να αποδεχτεί τους διάφορους ρόλους που του προτείνονται. Κανένας άλλος!Και φυσικά, οφείλει να τους παίξει όσο καλύτερα μπορεί.  

   Στα επόμενα κεράκια που θα σβήσετε, προσέξτε καλύτερα το γενέθλειο τραγούδι. Το ελληνικό βέβαια, που είναι γεμάτο υπονοούμενα. Δεν ξέρω ποιος το επινόησε, αλλά ο άνθρωπος ήταν σοφός.Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι φρόνιμο να γεράσεις πρώτα και μετά να γίνεις σοφός, αλλά το ανάποδο.Για να προλάβεις να χαρείς τους καρπούς της σοφίας…

Όταν έρχομαι σπίτι και βγάζω το σακκάκι ή το παντελόνι, πολλές φορές ξεχνάω στις τσέπες τους χρήματα. Νομίσματα, εννοείται. Τα ξεχνώ και πολλές φορές πολλαπλασιάζονται, εκτός αν τα χρησιμοποιήσω για να αγοράσω κάτι από το φούρνο. Είναι μεγάλο ελάττωμα και δείγμα ανθρώπου που δεν χειρίζεται καλά τα οικονομικά του. Λένε...Εν μέρει έχουνε δίκαιο. (Αν και το μικροποσό που βάζω κάθε μήνα στην τράπεζα σε κλειστό λογαριασμό, ισορροπεί αυτή την κακή κακή συνήθεια... )

Ε, λοιπόν, ενώ κάθε φορά που θα βάλω πλυντήριο θυμώνω με αυτό μου το ελάτττωμα, γιατί πρέπει να ψάξω όοοοοολες τις τσέπες πριν, για να σιγουρευτώ ότι δεν υπάρχουνε νομίσματα ξεχασμένα σε κάποια από όλες, όταν είμαι στις μέρες απενταρίας, πολύ χαίρομαι για αυτή μου τη νομισματική αμνησία.5+10+20+50 σεντς, πολλές φορές βρίσκω και ολόκληρο ευρό η δίευρο. Εκεί κι αν χαμογελώ αλά κόντακ μόμεντ!

Εδώ και μια βδομάδα πηγαινοέρχομαι με 4 ευρό στο πορτοφόλι. Όχι πως είναι κανένα κατόρθωμα, αλλά ούτε και για γιούπιγιάγια είναι. Ειδικά όταν περνάω τόσες ώρες στη σχολή. Ε, σήμερα, που τελείωσε και το γάλα και το ψωμί και το τυρί οριστικά, ήταν καιρός να ψωνίσω κάτι. Μετρούσα και ξαναμετρούσα τα χρήματα. 4 ευρό και 50 σεντς. Και τα άδεια μπουκάλια άλλα 2 ευρό. Μια χαρά... Και άλλα 3 από διάφορες τσέπες! Μια χαρά, βγάζουμε και τις επόμενες μέρες...Τελείωσαν και οι απεργίες της τράπεζας!Όλα υπέρ μας!

Αύριο, θα έρθουν κάποιες φιλες για φαγητό! Ζήτησαν και τα περίφημα μου shortbread.  Με δέκα ευρό, δεν μπορώ να τους χαλάσω το χατήρι, έτσι; :))))))) 

Μ: Βεβαίως και θα μπορούσαμε να διαβάζαμε το μπλογκ σου... ή θα μπορούσες απλά να μας πεις πως πέρασες σήμερα στο σχολείο!

:)))))))))))))))))))))))))

Καλό μας Σαββατοκύριακο!

Αυτές τις μέρες, έψαχνα κάποιες απαντήσεις μα δεν τις έβρισκα. Ίσως γιατί καμιά φορά, απλά φοβόμαστε τη λογική...Στρουθοκαμηλούι μου εσύ!

Ένα τραγούδι αγαπημένο, ίσως να μου άνοιξε τα μάτια....Θα δείξει..... 

Πες μου ποιος
το φως του θα μας δώσει
Ξανά να μας ενώσει
τα όνειρα να σώσει ποιος

Τώρα που πια κανείς δεν μοιάζει
για σοφός
Η αγάπη ίσως ξέρει πως

Η αγάπη μόνο ίσως ξέρει
μα το 'χει μυστικό ,
πως λύνουνε χωρίς μαχαίρι
το γόρδιο δεσμό .

Η αγάπη μόνο ίσως έχει
το μαγικό κλειδί
να ξέρει μέσα απ' το λαβύρινθο... να βγει

Πες μου ποιος
το φως του θα μας δώσει
Ξανά να μας ενώσει
τα όνειρα να σώσει ποιος

Απόψε νιώθω σαν ένα μικρό κομμάτι γυαλί. Σπασμένο μέλος κάποιου μεγαλύτερου, εννοείται.

Δεν ξέρω σε ποιό μεγαλύτερο κομμάτι ανήκω. Μα είμαι διάφανη, εύθραυστη και έτοιμη να πονέσω όποιον με αγγίξει άγαρμπα. Δεν φταίει το γυαλάκι αν αιμορραγείς, αλλά εσύ. Που το βλέπεις μικρό, εύθραυστο και ξεχνάς πως όλες του οι επιφάνειες είναι αιχμηρές.

Καληνύχτα...

Παίζει το μάτι μου.... το δικό σου παίζει; Όχι έτσι ρε παιδί μου! ΕΛΕΟΣ Πια! Εννοώ πραγματικά να παίζει, στην κυριολεξία! να νιώθεις την μπίλια να κινείται.

Το έχεις πάθει ποτέ; Νιώθεις ένα πείραγμα στο πάνω μέρος και νομίζεις ότι το μάτι σου χορεύει στην κυριολεξία όμως...πάνω κάτω δεξιά αριστερά... και νομίζεις ότι θα σου πέσει... Και οι έξπερτ (οι φίλες μου δηλαδή)έχουν πάντα την απάντηση....

    -    Έλλειψη ύπνου.

    -    Υπερβολικός ύπνος.

    -    Υπερβολική χρήση.... (Μάτι είναι, συνήθως είναι OPEN, τί να κάνω;)

    -    Υπερβολική χρήση Υπολογιστή, Τηλεόρασης, Ακτινοβολίες παντού...κι αυτό αναόφευκτο....

Ευτυχώς δεν το παθαίνουν μαζί. Κάποτε το αριστερό, κάποτε το δεξί... Αλλά είναι σπαστικό! Δεν πονάς, απλά είναι ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΌ! Και δεν μπορείς και να συγκεντρωθείς. Σκέφτομαι ότι είναι μάλλον οι πολλές ώρες που συγκεντρώνω το βλέμμα σε κάτι, είτε είναι αυτό βιβλίο, είτε τηλεόραση είτε υπολογιστής... Να το μειώσω; Λίγο δύσκολο...

Ουφ.... φίουξιξ... Θα κοιμηθούμε απόψε;

Προχθές  μου ήρθε μια εικόνα από το πολύ παρελθόν. Τότε, μόλις είχαμε έρθει Κύπρο οριστικά και άρχισα να πηγαίνω στην προδημοτική. Η προδημοτική που λέτε, στεγαζόταν στο Δημοτικό Σχολείο της γειτονιάς μας. Η αυλή, όπου παίζαμε, κοινή για όλα τα παιδιά. Βλέπαμε λοιπόν τους μεγάλους (πολύ μεγάλοι μας φαίνονταν τότε οι τριταίοι!!!, πόσο μάλλον οι εκταίοι WOW) και ξεσηκώναμε διάφορα. Ένα από αυτά ήταν η άθλια παραλλαγή των μοδάτων τραγουδιών. Και σαν κοριτσάκια που ήμασταν, τα ξεσηκώναμε και όχι μόνο τα τραγουδούσαμε, αλλά στήναμε και ολόκληρες χορογραφίες.

Είχαμε και μιαν ακακία,λυγισμένη από την δυαναλογία μεταξύ της διαμέτρου του κορμού και του αριθμού/ βάρους των κλαδιών της. Λοιπόν, εκει κάτω από τη στέγη που σχηματιζόταν,στήναμε τα πάντα. Την μετατρέπαμε σε σπίτι, σε σχολείο, σε πίστα. Με το μαγικό, θεατρικό μυαλό που διαθέτουν τα παιδάκια.

Ε λοιπόν, αυτή η Ακακία μου ήρθε στο μυαλό. ΦΛΑΣ ΚΑΙ ΑΝΑΛΑΜΠΗ. Χορεύαμε και τραγουδούσαμε την γελοία παραλλάγη του "Αχ, Ευλαμπία".

Ε, αφού ήμουν που ήμουν στο limewire,σκέφτηκα να ψάξω το συγκεκριμένο τραγούδι. Να το ακούσω και να θυμηθώ περί τίνος πρόκειται. Δύο στίχους θυμόμουνα όλους κι όλους, από την παραλλαγή, και τον χορό. Α και μια ξάδερφη μου, που είχε ονομάσει την κούκλα της Ευλαμπία και την κορόιδευα. Ώσπου, όλα τα κοριτσάκια, που γνώριζα, ονόμασαν τις κούκλες τους Ευλαμπίες. Κάπου τότε, άρχισα να προτιμώ τα νιτζάκια.

Το τραγούδι τελικά, έχει πολύ γέλιο. Και τελικά είναι 4 χρόνια παλιότερο από ότι νόμιζα. Λέγεται "Αχ, Ευλαμπία"μ ανήκει στο δίσκο "Φόρα παρτίδα" του 1984 και μάλλον η αλλαγή του περιεχομένου ήταν αναγκαία. χαχαχα. Τεσπα, το τραγούδι ανήκει στον Γιάννη Γιοκαρίνη. Ο οποίος μου είναι παντελώς άγνωστος. Εσάς;

 Κρίνετε και μόνοι σας.

Αχ, Ευλαμπία 

Σε γνώρισα στο ΙΚΑ, στην ουρά μπροστά μου σ' είχα για τον οδοντογιατρό
Τα χρόνια σου 16, μα είχες ξεπετάξει ολόκληρο το Κολωνό
Σου έκλεισα το μάτι, μα εσύ ζητούσες κάτι να διώξεις το πονόδοντο
Ξέχασα τ' όνομα μου, στο ξάφνου γύρισμα σου, που μου 'δωσες φιλί γλυκό (All together now...)
Αχ Ευλαμπία, η ασθένεια σου έγινε χρονία
Αχ Ευλαμπία, εγώ θα ψάξω να σου βρω γιατρό

Σε κάποιο μαγειρείο μερίδες πήρα δύο και είπες στα πληρώνω εγώ
Με πήγες στα κλαρίνα, νταγκλάδες και τσαλίμια και ήσουν πρώτη στο χορό
Τη πάτησα μαζί σου, τη γλύκα, το φιλί σου, τρελάθηκα και δεν μπορώ
Θα ψάξω για κουμπάρο, μου λείπει το κολάρο, αλλά κουστούμι που θα 'βρω;
(Έχει μυαλό η Ευλαμπία)
Αχ Ευλαμπία, η ασθένειά σου κόλλησε και 'μενα
Αχ Ευλαμπία, αντίδοτο να 'δούμε πού θα 'βρω

Φόρεσα τα καλά μου, το είπα στο μπαμπά μου και πήρα φόρα για να 'ρθω
Στο σπίτι σου απ' έξω είμαι και περιμένω μα μέσα δεν τολμώ να 'μπω
Το σκέφτομαι λιγάκι, κουμπώνω το σακάκι και το κουδούνι σου χτυπώ
Μ' ανοίγει η γριά σου, φωνάζει το μπαμπά σου και μου 'παν πως δεν είσαι 'δω

Πού 'σαι Ευλαμπία;
Αχ Ευλαμπία, η ασθένεια σου έγινε χρονία
Αχ Ευλαμπία, εγώ θα ψάξω να σου βρω γιατρό

One more time...

Αχ Ευλαμπία, η ασθένεια σου κόλλησε και 'μένα (Ξανά...)
Αχ Ευλαμπία, αντίδοτο να 'δούμε πού θα βρω

Αλήθεια, το θυμάστε;

Πολλές οι νύχτες που δεν είπαμε καληνύχτα. Πάρα πολλές...

Απόψε επέλεξα να σας καληνυχτίσω με αγκαλίτσα :))))))))))))

Ένα τραγούδι από τον τελευταίο δίσκο του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, "Μετωπική". Το ξεχωρίζω για τον στίχο του Γιώργου Κλεφτογιώργου και τη μουσική της Σοφίας Βόσσου. Μου αρέσει ο Βασίλης πολύ και το τραγούδι σίγουρα θα αγαπηθεί στην Ελλάδα/Κύπρο, αν δηλαδή δεν έχει ήδη αγαπητθεί. Η αλήθεια είναι πως θα το προτιμούσα με άλλη φωνή και ευελπιστώ στο μέλλον μια επανέκδοσή του τραγουδιού με μια πιο ρομαντική χροιά από αυτήν του Παπακωνσταντίνου.

Προς το παρόν όμως, επιστρέφουμε στην Καληνύχτα μας.... !)))))

Να κοιμηθούμε αγκαλιά 

Πάλι μέτρησα τ΄αστέρια κι όμως κάποια λείπουνε
μόνο τα δικά σου χέρια δε μ΄ εγκαταλείπουνε
πώς μ΄αρέσουν τα μαλλιά σου στη βροχή να βρέχονται
τα φεγγάρια στο κορμί σου να πηγαινοέρχονται

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

Τα φιλιά σου στο λαιμό μου μοιάζουνε με θαύματα
σαν τριαντάφυλλα που ανοίγουν πριν απ΄τα χαράματα
στων ματιών σου το γαλάζιο έριξα τα δίχτυα μου
στις δικές σου παραλίες θέλω τα ξενύχτια μου

Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
και στων φιλιών τη μουσική ρυθμό να δίνει η καρδιά μας
Να κοιμηθούμε αγκαλιά να μπερδευτούν τα όνειρά μας
για μια ολόκληρη ζωή να είναι η βραδιά δικιά μας

.......................

Σήμερα, (δηλαδή χθες) ήταν η αυριανή, καινούρια μέρα του χθες (του προχθές).

Σαφώς καλύτερη, σαφώς πιο γρήγορη παρά τη ζέστη. Τελείωσα τις δουλειές μου, διόρθωσα και τα ατυχή συμβάντα της προηγούμενης.

Μπαααααααααμ! Αστραπές, βροντές και όλο το πακέτο.Ήθελα να πεταχτώ για τηλέφωνο σε ένα από τα τηλεφωνικά κέντρα. 'Ήταν μια από τις πρώτες και πολύ καλές ανακαλύψεις που έκανα, ερχόμενη στο εξωτερικό. Τηλεφωνικά κέντρα με πολύ χαμηλές χρεώσεις για κλήσεις εσωτερικού και εξωτερικού. Ιδιοκτήτες και πελάτες, συνήθως αλλοδαποί. Πολλά έχουνε μετατραπεί σε κέντρα επικοινωνίας με εξαιρετικές συνδέσεις ίντερνετ, για αυτό και τώρα τελευταία βλέπεις πολλά αγόρια να καίνε τα εγκεφαλικά τους κύτταρα σε διάφορα παιχνίδια. Εγώ τιμώ το τηλέφωνο τους. 80% λιγότερη χρέωση για Ελλάδα από οποιαδήποτε τηλεφωνική γραμμή από το σπίτι. ΄Εχουν και μια γωνίτσα με ζεστό καφέ. Μια χαρά. Η κεντρική Ευρώπη είναι διάσπαρτη από τέτοια κέντρα.

Στη Θεσσαλονίκη πετύχαμε ένα τέτοιο κέντρο, και στη Λευκωσία είδα 2-3, όμως είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν πολλά. Με τόσους μετανάστες που υπάρχουν, λογικό και αναγκαίο καλό για αυτούς. Να μπορούνε να μιλάνε με τους δικούς τους, χωρίς να πρέπει να ξοδέψουν το μισό τους μισθό στα τηλεφωνήματα.

Ε, εκεί λογάριαζα να πάω αλλά έπρεπε να περιμένω να σταματήσει η βροχή. Πέντε λεπτά περίμενα και κοίταζα τα σάνδαλα που είχα επιλέξει το πρωί, με τόση ζέστη και ήλιο. Χμ... Μωρέ δεν βαριέσαι! Νερό είναι! ’ντε να είναι όξινη βροχή, ε και; Σόου, παράτησα τους υπόλοιπους άγνωστους που περίμεναν δίπλα μου και άρχισα να περπατώ μέσα στη βροχή. Οφείλω να ομολογήσω ότι μου αρέσει να περπατώ στη βροχή, αλλά όχι με την τσάντα στον ώμο, γεμάτη σημειώσεις.

Έγινα παπί, με δόση wet t-shirt girl,κάτι που διαπίστωσα μόλις έφθασα στο κέντρο και τα μάτια του συνήθως ευγενικού αγοριού, γούρλωσαν. ΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΟΥΨ! Βρεγμένο κορίτσι ναι, αλλά βρεγμένη γάτα ποτέ!Τσάντα μπροστά στο στήθος και το κεφάλι ψηλά.Μπόρα είναι, νερό έριξε, βραχήκαμε. Και με τη ζέστη στο γυάλινο κλουβί-τηλεφωνικό θάλαμο, σε δέκα λεπτά είχε στεγνώσει.

Αύριο θα είναι ακόμα μια καινούρια μέρα. και ανυπομονώ! Είναι Παρασκευή! Επιτέλους!

Είναι μέρες που τίποτα δεν κυλά όπως το θέλεις.

Η ζέστη αφόρητη, το ξύπνημα σε λάθος ώρα.Το λεωφορείο σαρδελοκούτι, το μυαλό σε κατάσταση διάλυσης και η ζέστη ακόμα αφόρητη.

Η κάρτα δεν λειτουργεί, γιατί απομαγνητίστηκε/γδάρθηκε, έτσι μένεις και απένταρη. Ευτυχώς για μια μέρα μόνο. Απλά αύριο έχεις ακόμα ένα ραντεβού, στο χρόνο που ήη δεν διαθέτεις.

Και η παρουσίαση αντί για μιάμιση ώρα, διαρκεί τρεις. Μπορούσες κάλλιστα να φύγεις αν ήθελες, αλλά σε έφαγε η ευγένεια και η τύχη σου, που κάθισε δίπλα σου η καθηγήτρια. Ναι, αυτή που δεν σε χωνεύει και πολύ. Και αν ο αγάπης σου θύμωσε έχει απόλυτο δίκαιο. Ουφ.....

Δεν πειράζει. Αύριο είναι μια καινούρια μέρα! (Βίβιαν Λη μου εσύ!)

Ουυυυυφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ!!!!!!!!!!!!

 Είναι φορές που πραγματικά δεν αντέχω τα παιχνίδια.

Θες να τραγουδήσεις στην αγάπη σου κάτι σαν:

"Δεν μπορώ χωρίς εσένα δεν μπορώ ούτε λεπτό!"

Μα κάτι η χάλια μέρα, κάτι η συμπεριφορά του, σε σπρώχνουν να ουρλιάξεις στα αφτιά του:

"θέλει μαγκιά για να δοθείς
σε ένα πάθος δυνατό
μα εσύ μωρό μου δεν διαθέτεις απ΄αυτό.."

Αλλά δεν το κάνεις. Ξέρεις ότι η καρδιά σου πάει να σπάσει, την νιώθεις που σαν γροθιά χτυπά τα στήθια σου να ματώσουν. Δεν αντέχεις,  Σηκώνεις το τηλέφωνο με αστραπές και βροντές για να του πεις:

"Σ' όποιον αρέσουμε
για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε!"

Σε ακούει και θυμώνει! Σου λέει ότι δεν έχει χρόνο να ασχοληθεί με τα καμώματά σου σήμερα. Επείγουν άλλα. Μα εσύ σήμερα θες να κάνεις καμώματα! Και αυτός πλήρη αδιαφορία. Έχουν δίκαιο τελικά τα Διάφανα Κρίνα:

"Και έτσι βυθίζομαι στην άβυσσο μ΄ απόγνωση
αφού μακριά σου έτσι κι αλλιώς είμαι χαμένος
η αγάπη είναι ένας σκύλος απ΄την κόλαση
και εγώ έχω φτάσει εκεί και την προσμένω"

Μπα. Απλά πονάει κι εσύ νιώθεις χαμένη, όχι από την απουσία του, αλλά από την αδιαφορία του. Κάνεις ντους για να νιώσεις καλύτερα, μα στο κινητό κανένα μήνυμα δεν ήρθε. Κάθεσαι φορώντας μόνο την πετσέτα και προσπαθείς να χαμογελάσεις. Μα θες να πιεις και να βιώσεις το δράμα, που με το έτσι θέλω, επιμένεις να ζήσεις, στην κορύφωσή του... Βάζεις ένα ποτήρι κρασί, και μετατρέπεσαι, τρομάρα σου! σε πρωταγωνίστρια τραγουδιού της Χάρις Αλεξίου:

"Όταν πίνει μια γυναίκα
κι όταν παραφέρεται
μη την επαραξηγείτε
πως πονάει δεν ξέρετε.."

Τη στιγμή που πλανιέσαι σε θάλασσες στεγνές, και πνίγεσαι σε μισό ποτήρι κρασί, χτυπάει το τηλέφωνο και η φωνή του δείχνει ότι μετάνιωσε για πριν. "Σε αγαπάει/είναι καλό παιδί/δεν θα σε πλήγωνε ποτέ έτσι/Τον αδίκησες!" Ποια καλή σκέψη να πρωτοσυλλάβεις δεν ξέρεις. Είσαι χαρούμενη κι ο νους πετά σε ντουέτα, κατάλληλα για σας

"Σ' αγαπώ,
σ' αγαπώ για το τώρα το πριν το μετά και το πάντα,
σ' αγαπώ
η καρδιά μου τρελάθηκε βαράει σαν ξεκούρδιστη μπάντα.

Σ' αγαπώ,
θα με βρεις το πρωί όταν όλα τα φώτα θα σβήσουν,
θα 'μαι εδώ,
κι όλα πάλι ξανά όπως τελειώνουν έτσι θ' αρχίσουν."

Να συνεχίσω; Καθρέφτη καθρεφτάκη μου! 'Ασε με να την μουτζώσω!

Ξέρετε τί πραγματικά απολαμβάνω;

Την αγάπη που μου δείχνουν τα βρέφη και τα νήπια! Δεν ξέρω τι είναι αυτό πάνω μου που τα τραβά, αλλά καθημερινά όλο και κάποιο μωρό θα μου χαμογελάσει τόσο πλατιά, που θα ξεχάσω αμέσως όλα μου τα προβλήματα, όλες τις έγνοιες και τους κακούς ανθρώπους.

Ότι είμαι μπεμπομαγνήτης το ξέρω! Αλλά αυτό που συνέβη προχτές δεν το περίμενα με τίποτα! Ενώ ήμουν έξω από το σούπερμάρκετ και τοποθετούσα τα ψώνια μου στο καλάθι, άκουσα κάτι γέλια, κάτι φωνούλες! Μα τί πράγμα ήταν αυτό! Σήκωσα το κεφάλι και αναζήτησα την πηγή της χαράς. Σε ένα αυτοκίνητο, στο πίσω κάθισμα, ένα μωρό είχε πετάξει το κεφάλι του έξω από το αυτοκίνητο, όπως κάνουν τα σκυλάκια, και μου φώναζε. Του χαμογέλασα πίσω και έκανε κάτι χαρούλες! Μα κάτι χαρούλες, που δεν λέγονται! Εννοείται ότι άρχισα να του μιλώ. Κι ας στεκόμουνα 3 μέτρα από το αυτοκίνητο. Η γιαγιά του, δύσκολα το κρατούσε να μην της πέσει κάτω από το παράθυρο. Τη ρώτησα πόσο είναι, Μόλις έχει συμπληρώσει τους δεκατρείς μήνες. Αγοράκι. (Σοβιετικοί στην καταγωγή, όπως έδειχνε η προφορά της γιαγιάς)

Μα ένα αγοράκι! Ψηλό, χοντρούλη, όλο μάγουλα και ούτε μια τριχούλα στο κεφάλι. Μεγάλα γαλάζια μάτια. . Κάθε φορά που του έλεγα και από ένα Κυπριακό, με μια φωνή σε οκτάβες και τόνους του ύψους και του βάθους, πεταγότανε πάνω! Χοροπηδούσε και μου φώναζε χαρούμενο! Και άλλη εγώ, να σου τα "Μα τι μωρό είσαι εσύ! Ναιιιιιιιιιιιιιιιιιιι! Μα είσαι μάνα μου σε! Μα τί γλύκας είσαι εσύ, καρδούλα μου!" Και να τα τα χοροπηδητά και τα φωνήνετα χωρίς νόημα από το μωρό. Ήταν μια πολύ τρελλή συνομιλία, για τα οποιαδήποτε "απρόοπτα του φακού!"

Πριν φύγω, πλησίασα το αυτοκίνητο και του μίλησα ακόμα λίγο. Κόλλησαμε από την προσοχή που έδινε ο ένας στον άλλο. (Αν μου έδινε ποτέ άντρας τέτοια προσοχή, και τόσο παραστατικά, θα θεωρούσα τον εαυτό μου πανευτυχή) άνοιξε την πόρτα η γιαγιά με προσοχή, και μου το έδωσε λίγο να το κρατήσω. Όσο μου έλεγε η γυναίκα, ότι δεν πάει τους ξένους και πως τα έχασε που το είδε έτσι, εκείνο με φίλησε στο μάγουλο. Κοκκίνισα και του χάιδεψα το φαλακράκι του. (Δεν φιλώ άγνωστα μωρά, γιατί φοβάμαι μην τους περάσω άθελα μου κάποιο μικρόβιο, είναι ακόμα τόσο εύθραυστος ο οργανισμός τους)...

Όταν το έδωσα πίσω στη γιαγιά του, διότι στο καλάθι υπήρχαν πράγματα που είχαν προ πολλού ξεπαγώσει, έκανε σαματά! Θύμωσε, κοκκίνισε! ’ρχισε να κλαίει και να φωνάζει πάλι φωνήνετα. Δυστυχώς έπρεπε να φύγω. Αποχαιρέτησα το μωρό με λόγια ναζιάρικα πάλι, και τη γιαγιά του σοβαρά και έφυγα. Αφήνοντας τον τόσο γλυκό μπέμπη, με κόκκινα ματάκια από το κλάμα.

btw, έτσι μωρό θέλω να έχω! Όλο γελάκια και μάγουλα!

Τόση ζέστη που θέλω να κυκλοφορώ με ενσωματςμενο στα ρούχα κλιματιστικο. Να περπατώ και να μην λιώνω σαν το βούτυρο. Να μπορώ να κοιτάζω μετά το πρόσωό μου στον καθρέφτη και να μην βλέπω μια ντομάτα να χαμογελά.

ουφ... ΠΥΡΩΝΝΝΩΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!!!!!

Η αλήθεια είναι ότι στον γυρισμό, όπως περπατούσα, κουβαλώντας τα ψώνια μου, είχε αεράκι. Σταμάτησα και το απόλαυσα .Ήταν ότι καλύτερο μπορούσε να μας προσφέρει η φύση, μια τέτοια μέρα. Στάθηκα, έκλεισα τα μάτια και απλά άφησα το σώμα μου να δεχτεί την δροσιά.Με σκούνησε ένας περαστικός και άλλοι με κοίταξαν περίεργα. Δεν τους είδα, τους ένιωσα.

Δεν πτοήθηκα, όμως. Επέστρεψα πίσω στην δροσιά.Μύριζε λουλούδια, που δεν μπορώ ακόμα να θυμηθώ το όνομά τους, μου θύμιζε ζουμπούλι ανάμιχτο με λεβάντα. Ένιωσα πως ήμουν στο χωριό μας, στη Λεμεσό, στο χωράφι με τις καρυδιές, τις μαραπελιές και τις άγριες βατομουριές. Έχει λίγα χρόνια να πάω εκεί, όμως θυμάμαι τη δροσιά, που μας αναζωογονούσε ακόμα και τις πιο ζεστές μέρες του Αυγούστου. Και μια άλλη μέρα με τρελλό παιχνίδι στην κοιλάδα του Διάριζου στην Νικόκλεια. Ε, ρε πόσο μούσκεμα είχαμε γίνει! Ούτε να παίζαμε με το λάστιχο...

’νοιξα τα μάτια.Δίπλα μου, ένα παιδί, απολάμβανε με ακριβώς τον ίδιο τρόπο το δώρο της φύσης. Του χαμογέλασα και συνέχισα το περπάτημα, ευχαριστώντας την όποια ανώτερη δύναμη για τον τόσο απρόσμενο και φυσικό κλιματισμό, που ήρθε στην κατάλληλη στιγμή, έστω και για τρία λεπτά.

Τυχερός ο γαϊδουράκος της φώτο, πάντως.

Καλή σας βραδιά!

Μμμάκια!

Σε πρόσφατα ποστ μου, έκανα μια μικρή αναφορά στην αληθινή αγάπη.Το σημερινό ποστ δεν μιλά για την αρχή ή τη μέση μιας όμορφης σχέσης αλλά για το τέλος της. Το αναπόφευκτο τέλος. «Ώσπου να μας χωρίσει ο θάνατος.» (Αν γίνω κάπως μελό, συγχωρέστε με, παρασύρθηκα από τις εδημερίδες, και τα κανάλια που θέλουνε να μας δούνε να κλαίμε, για να νιώσουνε δικαιωμένοι σαν δημοσιογράφοι.)

Σήμερα άλλος ένας παππούς, αναγκαστικά θα γυρίσει σπίτι μόνος του. Για όσο ακόμα του επιτρέπει ο χρόνος και η καρδιά του. Είναι πάντα ένας δυνατός άντρας, μια ισχυρή προσωπικότητα, που την κάθε κακουχία την συνοδεύει με ένα αστείο. Δεν ξέρω σήμερα, αν θα του επιτρέψουν να θρηνήσει, όπως ένας οποιοσδήποτε σύζυγος που αγάπησε και αγαπήθηκε, και όχι σαν πολιτικός. Στα εξήντατόσα χρόνια που υπηρέτησε τον τόπο μας, υπήρξε πάντα αξιοπρεπέστατος, χαμογελαστός. Σήμερα δικαιούται να φορέσει τα μαύρα.

Η ζωή του κύριου Γλαύκου Κληρίδη, είναι γεμάτη περιπέτεια, και στα 88 του, παραμένει ένας από τους πιο ενεργούς και σκεπτόμενους ανθρώπους του νησιού. Στο πλάι του είχε σχεδόν από πάντα την Λίλα, που για χάρη του έγινε Ειρήνη. 

Αποσπασματικά, από την συνέντευξη που έδωσε ο κύριος Κληρίδης στον Νιαζί Κιζίλγιουρεκ,  στο πλαίσιο της συνομιλίας που είχαν και η οποία οδήγησε στην έκδοση του βιβλίου "Γλαύκος Κληρίδης - Η πορεία μιας χώρας".
 Αναφορικά με τη γνωριμία τους στο Λονδίνο, λίγο μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο: "Όταν γύρισα στην Αγγλία μετά τον πόλεμο, πήγα στο νοσοκομείο γιατί είχα καταβληθεί, δεν είπα λέξη στην αδελφή μου ότι έφθασα στην Αγγλία. Ήθελα να της κάνω έκπληξη. Μετά από περίπου έξι εβδομάδες που έκανα στην κλινική και βγήκα με άδεια, κατέβηκα στο Λονδίνο και πήγα στο BBC. Πήγα στο θυρωρείο και λέω 'θέλω να δω τη δρα Χρυσάνθη Κληρίδη', 'ποιος είστε', 'κάποιος γνωστός της από την Κύπρο', 'περάστε πάνω, τάδε δωμάτιο', πήγα στο τάδε δωμάτιο δεν ήταν η αδελφή μου, μετά από λίγη ώρα ήρθε η Λίλα. Η Λίλα εργαζόταν στις εκπομπές για την Ινδία και ήταν κοντά τα γραφεία τους και ήρθε να δει τη Χρυσάνθη. Γνωριστήκαμε, σε λίγο ήρθε και η αδελφή μου, εξεπλάγη κτλ και τους είπα να πάμε έξω να πάρουμε ένα τσάι. Επήγαμε στο Vienna Cafe όπου έφεραν ένα τρόλεϊ με γλυκίσματα, έφαγα έξι γλυκίσματα, το ένα μετά το άλλο. Ύστερα μάς κάλεσε η Λίλα στο διαμέρισμά της όπου έμενε με μια φίλη της, μάς έκανε το τραπέζι, βγήκαμε έξω μαζί και της μίλησα για γάμο... Έγραψα στον πατέρα της, στο Νέο Δελχί:  "I am Glafkos Klerides, to you I am an unknown quantity of an unknown quality but I am going to marry your daughter for the following reasons: a. My in-laws will be 6000 miles away. b. She does not speak a word of my language and I can say what ever I like, and c. I love her"...   (« Είμαι ο Γ. Κληρίδης, για σας μια άγνωστη ποσότητα, αγνώστου ποιότητος, αλλά επιθυμώ να νυμφευτώ την κόρη σας για τους εξής λόγους: Πρώτον, τα πεθερικά μου θα είναι 6 000 μίλια μακριά, Δεύτερον δεν μιλά λέξη ελληνικά, έτσι θα λέω ό,τι θέλω και δεν θα με καταλαβαίνει. Τρίτον: Την αγαπώ.» )

Λίγες ημέρες αργότερα φθάνει στο Λονδίνο η απάντηση των γονέων από το Νέο Δελχί, επίσης λακωνική: «Σας συμβουλεύω ν' αναβάλετε το γάμο για ένα μήνα, ώστε να το ξανασκεφθείτε!».

Τελικά παντρεύτηκαν με πολιτικό γάμο, διατηρώντας ο καθένας το θρήσκευμά του. Αργότερα, όταν ο Γλαύκος ήταν Πρόεδρος της Κύπρου, και συγκεκριμένα τον Ιούνιο του 1996, αποφάσισαν να τελέσουν και τον θρησκευτικό γάμο. Κατέφυγαν με πλήρη μυστικότητα στο ξωκλήσι του Αγίου Νεκταρίου έξω από το χωριό Αγία Βαρβάρα, όπου ο αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος βάφτισε χριστιανή τη Λίλα, δίνοντάς της το όνομα Ειρήνη, και στη συνέχεια τέλεσε το μυστήριο του γάμου.Και συνεχίζει ο Γλαύκος Κληρίδης: "Όταν κάναμε το θρησκευτικό γάμο, με ρώτησε ο Αρχιεπίσκοπος 'τι της είπες και δέχθηκε'; Του λέω της είπα ότι αν πεθάνει, δεν θα τη θάψετε δίπλα μου(ως αλλόθρησκη) και επειδή θέλει να συνεχίσει την κρεβατομουρμούρα και μετά θάνατο, είπε το ναι.»

Σχεδόν εξήντα χρόνια έγγαμου βίου.  Ακολούθησε τον άντρα της, σε μια άγνωστη γωνιά της Μεσογείου, για να περάσουν μαζί πολλά. Στάθηκε δίπλα του, σε όλους τους ιστορικούς σταθμούς του νησιού μας. Αξιοπρεπής, χαμογελαστή, ατόφια, σαν πιστός αντικατοπτρισμός του συζύγου της. "Της χρωστούσε πολλά", λένε πρόσωπα του περιβάλλοντος της οικογένειας Κληρίδη, τα οποία σπεύδουν να προσθέσουν ότι "της τα ξεπλήρωσε με μιαν αληθινή αγάπη μέχρι την τελευταία στιγμή".
Έχουν να λένε όλοι για τη μακρά δοκιμασία της Λίλας και τη συνεχή συμπαράσταση του άντρα της."Ο Γλαύκος, τόσο στο σπίτι τους στο Μενεού όσο και κατά την πρόσφατη παραμονή της Λίλας στην κλινική, περνούσε ώρες κρατώντας το χέρι της συζύγου του και μιλώντας της έστω κι αν αυτή δεν μπορούσε να ανταποκριθεί."

Δυστυχώς, η είδηση του θανάτου της, τον βρήκε στο δρόμο προς τη Βουλή των Αντιπροσώπων. Πάλι για το ζήτημα του Κυπριακού. Η συνεδρία αναβλήθηκε. Προς τιμή μιας αληθινής αγάπης. Που δεν λαμβάνει τέλος, ούτε με το θάνατο.

.....Για κλείσε και λίγο το ρατσιστικό σου στόμα! (Go back to Europe!)

:))))))))))))))))))))))))))))

Μου άρεσε τόσο πολύ, που είπα να το μοιραστώ μαζί σας. Καλά δεν έκανα Νίκο μου;

Δυο μέρες τώρα το ακούω σχεδόν συνέχεια. Χάνομαι στην θεσπέσια μουσική του Δημήτρη Παπαδημητρίου ενώ προσπαθώ να γδύσω τον στίχο του Δημήτρη Φασουλά. Η φωνή του Παντελή Θαλασσινού, με λιγότερο νησιώτικο ηχόχρωμα στην ερμηνεία, με παίρνει σε εικόνες που γκρέμισαν ή ανατίναξαν το είναι μου. Κάποτε για το καλό, που τότε νόμιζα κακό, και κάποτε για το καλύτερο.

Κεραυνός κι Αστραπή

Πες μου ποιο χέρι στης μοίρας το χαρτί
Σκορπάει μελάνι
Και σβήνει λιμάνι, σβήνει ρότα, φάρους κι ακτή
Και ποιας πυξίδας η μαύρη λεπίδα
Θα δείξει ελπίδα
Μιας άγνωστης γης προσμονή

Κεραυνός κι αστραπή
Ξάφνου στ' ανήξερο καλοκαίρι
Η κακιά η στιγμή
Φίδι, σκορπιός, μαχαίρι
Στην καρδιά μου όρμησε να τη φαρμακώσει
Κεραυνό κι αστραπή
Ελπίζει πια η ζωή μας στο θαύμα
’γγελο της χαράς και εκδικητή αντάμα
Τους ανθρώπους που χωρίσαν πάλι να ενώσει

Πες ποιος πλανήτης σαν μαύρος μαγνήτης
Μας εξουσιάζει και μας εκτροχιάζει
Τα όνειρά μας κλέβει κρυφά
Πες μου ποια δίνη μας κρύβει την πρύμνη
Σε ποια μαύρα βράχια
Στης μοίρας τα δίχτυα οδηγεί

Αποφάσισα σήμερα

ότι από δω και πέρα

Μια Νταίζη Μακ Ντακ θα γίνω

απ' τις κακές τις σκέψεις να ξεφύγω.

Στις μαύρες καρδιές θα ζητήσω

να χορέψουν  "τα παπάκια"

και στα δηλητηριώδη φίδια

Μια "Πάπια Πεκίνου"θα προτείνω!

Ενώ με ματάκια σχιστά

θα χαμογελώ πλατιά .

Πως λέγεται η πάπια στα κινέζικα ρε παιδιά;

Καλημερούδια σας!

’λλη μια νύχτα πέρασε με διάβασμα. Ωραία ήταν, πολλη μουσική, και ενδιαφέροντα φιλοσοφικοκοινωνικά.

Διάβαζα, διάβαζα αλλά μετά τις 3 αντί να αναλύω τη δεινή θέση του φύλου μου, χάρη στο μύθο του προπατορικού( γιατί το αποκαλούμε προπατορικό και το χρεώνουμε στην Εύα; Σε έναν κόσμο αιδοιοκρατικό θα το αποκαλούσαμε προμητ(ε)ρικό και θα το χρεώναμε στον Αδάμ, ε; καλά τότε!) αμαρτήματος και την γυναικεία υστερία (που άμαν σας πω με πόσα την συνδέουν, φίλες μου, θα σας πιάσει υστερικό γέλιο!)ο νους μου ήταν καρφωμένος στην απορία που μου έθεσε, πριν 2 σχεδόν μήνες, ο δεκάχρονος μου ξάδερφος:

- Χάρις, τί είναι οι κασέτες; (ε, η μεγάλη ξάδερφη είμαι, ποιόν άλλο να ρωτήσει το παιδάκι!)

Ναι, οι κασέτες ,που όταν ήμασταν μικρά, γράφαμε τραγούδια από το ραδιόφωνο. Φυσικά τα CDς, έγιναν χιτ στην αγορά πριν πάω γυμνάσιο. Αλλά πάλι... Μα πόσο μεγάλη είμαι πια; Ανήκω στην γενιά της κασέτας!!!!!!

Όσοι ανήκετε στην γενιά της κασέτας, σηκώστε τα χέρια ψηλά! Γεράσαμε παιδιά!!

Μάκια και καλή βδομάδα!!!!

Κλωνοποίηση ή απιστία,

η κότα σίγουρα αυτή τη φορά δεν μπορεί να τα φορτώσει στον ...κόκορα!

Καλή μας βδομάδα!

Φιλιάαααααααααα!!!!!

Περιμένεις κάποιες μέρες

ανυπόμονα

κάμνεις όπως το μωρό

που περιμένει ποδήλατο από τον ’γιο Βασίλη

και όταν έρθει η μέρα,

που τελικά δεν έχει καμία σχέση με όσα προγραμμάτισες

είσαι όπως το μωρό που

αντί για ποδήλατο πήρε παντόφλες.

Και άντε να καταλάβεις μετά

ότι οι παντόφλες είναι πιο χρήσιμες από το ποδήλατο.

Ουφ.....η φώτο είναι άσχετη αλλά έτσι νιώθω, κορόιδο του προγραμματισμού, που ούτως ή άλλως μισώ, γιατί όποτε προγραμματιστώ μου πάνε ΟΛΑ ανάποδα και τυχαία.

Διότι τα πλάνα(σχέδια) είναι πλάνα.Πλανεύουν.

Διάφανα Κρίνα- ’γριο Μέλι

"Ν ‘αφουγκράζομαι δάκρυα και γέλια υγρά
και ν ‘αφήνω στο βλέμμα σου ένα άκοσμο χάδι   
που γεμίζεις μ ‘ανάσες καθώς ξεψυχά
το καλύτερο νιότης αν θες μας το βράδυ"

Χάρις Αλεξίου+Φ.Πλιάτσικας  - Εσύ με ξέρεις πιο πολύ

"Κρύψε με μες το παλτό σου, κάνε με κορμί δικό σου
ως την άκρη του μυαλού σου, ως την άκρη του ουρανού σου 
Τύλιξέ με στο κασκόλ σου, σαν παιδί σαν άγγελό σου
να χαθώ στη μυρωδιά σου, να χωρέσω στ' όνομά σου"

Δήμητρα Γαλάνη+Γιώργος Καραδήμος -Σε θέλω εδώ

"Σε θέλω εδώ για να μπορώ
να΄χω έναν άνθρωπο δικό μου
με τη σιωπή να του μιλώ
όπως μιλάω στον εαυτό μου
και να μοιράζομαι στα δυο
τ΄άστρα το χρώμα το λεπτό
ότι κι αν γίνει καρδιά μου
εσύ να΄σαι εδώ"

Υπόγεια Ρεύματα- Πως πονάει ένα χάδι

"Πως πονάει ένα χάδι μου λες
’κου τα λόγια μου πριν γίνουν χτες.."

Ξέρετε ότι ο Δίας σκότωσε τον Ασκληπιό, όταν ο τελευταίος άρχισε να ανασταίνει νεκρούς; Ο Δίας φοβήθηκε για την ισχύ του πάνω στους θνητούς. Ως βασιλιάς των Θεών, δεν μπορούσε να επιτρέψει, να αποφασίζει και κάποιος άλλος ποιός ζει και ποιός πεθαίνει. Πάππαλα ο Ασκληπιός που λέτε. Καρβουνάκι!

Θυμάστε πως ο Λεωνίδας έδειξε στον Ξέρξη ότι είναι άνθρωπος και όχι Θεός; Ήταν η τελευταία του κίνηση. Μπορούσε κάλλιστα να τον σκοτώσει, αλλά δεν το έκανε. Προτίμησε να του δώσει ένα μάθημα για να το θυμάται σε όλη του τη ζωή. Αυτός και όσοι σκλάβοι τον πλαισιώνανε.  Είδανε το αίμα να κυλάει και καταλάβανε:Όχι, αυτός ο Αυτοκράτορας δεν ήταν τελικά θεός. Ανθρωπάκος κι αυτός, που ζει και πεθαίνει ανά πάσα στιγμή. Ίσιος με τους δούλους.

Κανένας μας δεν είναι Θεός. Όλοι θνητοί.

Θνητοί, που φέρουμε δώρα. Τάλαντα. ’λλος την ομορφιά, άλλος το υπέροχο μυαλό. Ένας τρίτος με τα χέρια γράφει εξαίσια ποιήματα, μαγειρεύει λιχουδιές, ζωγραφίζει σαν τη Φύση, δίνει ζωή στους ασθενείς. Κάποιοι πάλι, μαγεύουν τα αφτάκια μας με παραδεισένιες μελωδίες ή ζωντανεύουν ιστορίες και φιγούρες. Όσα δώρα όμως και αν κατέχουμε, είμαστε Θνητοί...

Όμως κάποιων φουσκώνει ο εγωισμός. Έχουνε φάει προ πολλού το Μήλο της Γνώσης και τώρα θέλουνε κι άλλο. Έχουνε προ πολλού κλέψει την φωτιά από τους Θεούς, αλλά αντί να τη μοιραστούν με τους υπόλοιπους, την έχουνε για τον εαυτό τους. ’λλοι πάλι, αντί να υπηρετούν πιστά τη ζωή, προτιμούνε να γονατίζουν μπροστά από θησαυρούς.Πατάνε τους όρκους τους και από φροντιστές, γίνονται εκτελεστές.

Νομίζουνε πως είναι Θεοί, οι αχρείοι!

Μα δεν είναι τίποτα άλλο παρά....

Έκπτωτοι Θνητοί.