Παράδεισος...

Πως ορίζεται;

Διαφορετικά για τον καθένα.Άλλος ο δικός μου παράδεισος,άλλος του διπλανού μου,άλλος του φίλου,άλλος του γνωστού,άλλος του περαστικού.Όλοι ψάχνουμε τη δική μας Ιθάκη.

Η δική μου;

Ένα σπίτι σε νησάκι.Δίπλα στη θάλασσα.Να είναι η θάλασσα η πρώτη που θα με καλημερίζει το πρωί με τον τρόπο της,με ένα κυμματάκι.

Να έχω μια δουλειά που θα μπορώ να την κάνω παντού,να μην χρειάζεται η παρουσία μου στην Αθήνα και η Αθήνα να είναι απλά ένας εφιάλτης που έζησα για 33 χρόνια.Να μπορώ να δουλεύω με τον υπολογιστή μου και αν χρειάζεται να στέλνω με ηλεκτρονικό ταχυδρομείο την δουλειά μου.

Μεγάλο όνειρο να ήμουν συγγραφέας.Να έβγαιναν τα βιβλία που έχω στο συρτάρι,από εκεί και να έμπαιναν σε βιβλιοθήκες,τραπέζια,κομοδίνα άλλων.Να μοίραζα τις σκέψεις μου και σε άλλους και να ταυτίζονταν κάποιοι με αυτές όπως έχω ταυτιστεί εγώ με βιβλία πολλών αγαπημένων μου συγγραφέων.

Το σπιτάκι που ανέφερα πριν,εννοείται ότι θα έχει έναν μεγάλο κήπο,όπου θα έχω πολλές γλαστρούλες,λουλούδια πολύχρωμα(υποσημείωση:να μην μυρίζουν όμως,γιατί έχω αλλεργία στις έντονες μυρωδιές,πχ νυχτολούλουδο,γιασεμί και γαρδένια μπορούν να με στείλουν εντατική).Να υπάρχουν φυσικά και πολλά δέντρα.

Στον κήπο αυτό επίσης θα είχα έναν ή περισσότερους σκύλους και μια ή περισσότερες γάτες,ένα ή περισσότερα καναρίνια και ό,τι άλλο ζωάκι έβρισκα στο δρόμο και χρειαζόταν φροντίδα, πχ χελώνες, πουλιά.

Το κυριότερο όλων βέβαια θα ήταν να έχω στο νησάκι πολλούς φίλους,οι οποίοι φυσικά εκεί,μακριά από την κόλαση της Αθήνας,θα είχαν χρόνο να διαθέσουν για να συναντηθούμε,όπως κι εγώ.Δεν θα ήμουνα κουρασμένη,όπως πχ σήμερα που κατέβηκα στο κέντρο και γύρισα με μια διάθεση και μια κούραση λες και ήμουνα 80 χρονών.

Άλλο ένα εξίσου βασικό και περισσότερο από όλα τα παραπάνω, να είχα έναν σύντροφο που να έχει κατανόηση,το βασικότερο όλων.Να είχαμε σωστή επικοινωνία και μια σχέση ελεύθερη από ''πρέπει'' και ''μη'',περιττούς καυγάδες,ζήλιες,και ανεκπλήρωτα ''θέλω''.Θα μέναμε μαζί και κάθε μέρα θα ήμασταν και πιο αγαπημένοι.Θα με βοηθούσε και θα τον βοηθούσα,και θα στήριζε ο ένας τον άλλο.

Τα καλοκαίρια θα φιλοξενούσαμε φίλους μας και το σπίτι θα ήταν πάντα γεμάτο χαρά και γέλιο.

Θα συνέχιζα κάθε καλλιτεχνική μου δραστηριότητα,θα ζωγράφιζα,θα έπαιζα κιθάρα,θα έφτιαχνα ψηφιδωτά και θα είχα κι ένα μαγαζάκι τα καλοκαίρια για να τα πουλάω στους τουρίστες.




Τι όμορφο όνειρο...Είμαι ξύπνια ή το είδα στον ύπνο μου;Γιατί να μην μπορεί να πραγματοποιηθεί;Τόσο δύσκολο είναι άραγε για έναν άνθρωπο-όχι εμένα,για όλους ισχύει-να κάνει πραγματικότητα τα όνειρα του,σε αυτή την απάνθρωπη ζούγκλα που μας έχουν χώσει;Γιατί να μην σου αφήνει η πραγματικότητα χώρο να ελπίζεις;

Κι όμως,κόντρα στην πραγματικότητα που μας θέλει με σκυμμένο κεφάλι,να τρέχουμε σαν τρελοί για να μην έχουμε χρόνο να σκεφτόμαστε τα προβλήματα,έχω ένα παραθυράκι μέσα μου που μπαίνει κρυφά μια ηλιαχτίδα και φωτίζει το όνειρό μου που κάποτε,ΑΞΙΖΕΙ,να παλέψω και να πραγματοποιήσω,όσα εμπόδια κι αν βρεθούν στο δρόμο μου.