Καλημέρα!Καλό μήνα!

Έχω καιρό να μπω εδώ,καιρό και να ανανεώσω το blog αυτό.Από σήμερα θα με βρίσκετε σε νέο blog με διεύθυνση: garden-of-dreams-and-pictures.blogspot.

Λίγο μεγάλο,ε;

Αυτό θα εξακολουθεί να υπάρχει,αλλά δεν θα το ανανεώνω.Θα κατεβάσει ρολά,κατά το ήμισυ δηλαδή.

Μετακόμιση.Σε blog αλλά και πραγματική,μέχρι τον άλλο μήνα.

Σε φάση αλλαγών λοιπόν.Σπιτιού,διάθεσης(λόγω καλοκαιριού).Θέλω να κάνουμε μια νέα αρχή,και ελπίζω να κάνουμε,να βρει κι ο Στέλιος ή και εγώ μια δουλειά.

Σας αποχαιρετώ και όποιος θέλει ας περάσει μια βόλτα από τον κήπο μου!

garden-of-dreams-and-pictures.blogspot.com

Κάποιες φορές παρακολουθείς αμέτοχος, αλλά έρχεται η στιγμή που ξεχειλίζεις, θες να μιλήσεις.. Που η μια σταγόνα ξεχειλίζει ένα ήδη γεμάτο ποτήρι.Κάποιες φορές η πραγματικότητα σε ξεπερνάει, σηκώνεις τα χέρια ψηλά από τον παραλογισμό της.

Όχι, δεν έγινε κάτι, όπως θα βιαστείτε να σκεφτείτε.  Όχι κάτι διαφορετικό από αυτά που βλέπουμε και βιώνουμε όλοι. Αλλά έρχεται μια στιγμή που σου έρχονται αυθόρμητα βρισιές γιατί είναι τόσο τραγικά όσα βιώνεις, που θες να τα σπάσεις.

Κάθε μέρα ο Έλληνας βάλλεται από παντού. Από πού να αρχίσεις; Η λίστα φτάνει να καλύψει την περίμετρο όλης της Ευρώπης.

Μπήκαμε σε μια πραγματικότητα με το έτσι θέλω. Ενός ατέλειωτου δανεισμού με σκοπό να είμαστε υπόδουλοι όσο ζούμε, όσο ζουν τα παιδιά, όσο ζουν τα εγγόνια μας. Πειραματίζονται οι άλλες χώρες- με τη δική μας ανοχή- στις πλάτες μας. Αιώνες Ελληνικού φωτός και πολιτισμού, που δεν μπορούν οι εν λόγω χώρες να φτάσουν ούτε στον ύπνο τους, γίνονται αντικείμενο ζήλειας.. Το δέντρο με καρπούς πετροβολείς, όχι το μαραμένο και κατσιασμένο.. Γιατί όταν οι Γερμανοί και πολλοί άλλοι, στην Ευρώπη και έξω, δεν έχουν να επιδείξουν έναν πολιτισμό, μοιραία, όταν βλέπουν το φωτεινό παράδειγμα, λένε ό, τι είχε πει ένας ομοεθνής τους ποιητής πριν από 100-150 χρόνια: ‘’Καταραμένε Έλληνα, όπου κι αν πάω, σε όποιο τομέα, μπροστά μου σε βρίσκω’’.

Αλλά, επειδή πρέπει να λέμε τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη, σαν λαός έχουμε δώσει δείγματα εσωτερικής διαμάχης, έλλειψης παιδείας, εμφυλίου, έλλειψη κουλτούρας και τρόπων. Οι νεοέλληνες ή αλλιώς Ελληναράδες, που πάντα ζουν μες στο τεράστιο εγώ τους, θέλουν να προσπερνούν τους άλλους στις ουρές, κορνάρουν στον εαυτό τους στο φανάρι αν είναι πρώτοι, ονειρεύονται να κάθονται να ξύνονται και να πληρώνονται στο δημόσιο, να λαδώσουν για να προσπεράσουν τις διαδικασίες, να μπει το παιδί τους με βίσμα σε δουλειά, να πάει ο γιός τους με βίσμα στην καλή μετάθεση στο στρατό, δίπλα στο σπίτι τους, και ο κατάλογος; Ατέλειωτος! Ο Έλληνας δεν ανέχεται δεύτερη θέση.

Αυτό που με νευριάζει πάρα πολύ είναι ότι είμαστε τόσο μπούφοι που μόνοι μας πέφτουμε στην παγίδα που μας στήνουν. Της διχόνοιας. Αν ήμασταν αγαπημένοι, ΟΛΑ μα όλα, τα νέα μέτρα, τα παλιά, και ό, τι και να λέγανε, δεν θα περνούσαν. Αν όταν βγει ένας νέος φόρος, ένα νέο χαράτσι, 10 εκατομμύρια Έλληνες, δεν πάει κανείς, μα κανείς όμως, να πληρώσει, δεν μπορούν να κόψουν πρόστιμο, να βάλουν φυλακή, να κόψουν το ρεύμα, το νερό ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο σε 10 εκατομμύρια κόσμο. Σε 5-10 που θα αντισταθούν, μπορούν και θα το κάνουν γιατί ξέρουμε τι λογική έχουν, ‘’αποφασίζουμε και διατάζουμε’’. Έχουν τα μέσα να τρομοκρατούν κυρίως τους παππούδες, με απειλές και άλλα μέσα, με τους δημοσιογράφους που οι ίδιοι εγκρίνουν για αυτό, να φοβίζουν τους παππούδες να τρέχουν πρώτοι από όλους, να ψηφίζουν και να πληρώνουν. Ο νέος είναι σαφώς πιο υποψιασμένος, αλλά φυσικά και εδώ υπάρχουν τραγικές εξαιρέσεις.

Λέγοντας τραγικές εξαιρέσεις, εκεί περικλείονται όλοι αυτοί που το ίδιο το σύστημα θέλει και καταφέρνει να εξοντώσει. Πως; Με το να τους χωρίζει στα δύο. Ολυμπιακός- Παναθηναικός, ΠΑΣΟΚ-ΝΔ, Αρης-ΠΑΟΚ, Άσπρο-μαύρο, Κόκκινο-κίτρινο, Κασέρι-γραβιέρα, Γάτα-σκύλος, και δεν ξέρω εγώ τι άλλο, αρκεί πάντα να είναι κομμένοι στα δυο. Δεν μας νοιάζει ποια δυο, αρκεί να τρώγονται μεταξύ τους.

Την ώρα λοιπόν που αυτοί οι ανεγκέφαλοι τρώγονται και τα σπάνε, στα γήπεδα κυρίως- έχω πει πολλές φορές ότι πιστεύω πως ‘’το ποδόσφαιρο είναι το όπιο του λαού’’, ο Μάρξ θεωρούσε τη θρησκεία γιατί δεν ήξερε το Ελληνικό διαμόνιο- την ίδια λοιπόν ώρα, οι έχοντες και κατέχοντες εξουσία και όχι μόνο, τρίβουν με ικανοποίηση τα χέρια τους που θα περάσουν ανενόχλητοι τα νομοσχέδια.

Εκτός τους ανεγκέφαλους που ανέφερα, υπάρχει κι άλλη μια κατηγορία, οι εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά. Κι αυτοί αποτέλεσμα του συστήματος είναι, που τρίβει τα χέρια.. Γιατί εξουδετέρωσε ένα ενεργό κομμάτι της νεολαίας, να μην βλέπει τι γίνεται. Αν ήθελαν, τα ναρκωτικά θα ήταν παρελθόν, τουλάχιστον σε μια ευρωπαική χώρα, που δεν ελέγχεται από μαφιόζους.

Σε μια τέτοια καθημερινότητα, έχουν προστεθεί και ένα μάτσο ταπεινοί και καταφρονεμένοι που ενώ οι Έλληνες δεν έχουν εδώ να φάνε, και οι περισσότεροι από αυτούς χωρίς να φταίνε( γιατί θα εξηγήσω ότι υπάρχει ένα κομμάτι Ελλήνων που φταίει για όσα περνάμε),θέλουν κι αυτοί προνόμια και δουλειές. Αρχίζουν αυτοί να περιφέρονται στο δρόμο, χωρίς δουλειά. Είναι παράνομοι, χωρίς χαρτιά, το όνομα τους δεν υπάρχει πουθενά. Ποιος λοιπόν τους εμποδίζει από το να κλέψουν για να φάνε; Πως μπορείς να καταδικαστείς όταν δεν υπάρχεις; Με τον ίδιο τρόπο που θα πάρει κλήση ένα αμάξι χωρίς πινακίδα. Δεν υπάρχει τρόπος. Κι αν δεν κλέψουν, σε πρήζουν σε κάθε φανάρι, σε κάθε γωνία με την ζητιανειά. Πόσες φορές περνάω από δίπλα τους με την σιγουριά να κόψω το κεφάλι μου, αν αυτός δεν έχει πιο πολλά λεφτά, με τη ζητιανειά, από μένα που είμαι άνεργη.

Όταν στα 15 μου γύριζα μόνη μου στην Κυψέλη και δεν φοβόμουνα, εκεί μεγάλωσα και πήγα σχολείο, και στα 35 μου φοβάμαι και μέρα να κυκλοφορώ μόνη, κι ας είμαι πλέον επισκέπτρια στην Αθήνα, αυτό το θεωρώ πρόβλημα. Όταν μια φίλη μου της την πέσανε μέρα μεσημέρι,  δυο έγχρωμοι, στην πόρτα της, για να της πάρουν μια τσάντα όπου το μόνο που άξιζε ήταν το κινητό, άνεργη είναι η κοπέλα, αυτό ναι, το θεωρώ πρόβλημα, όταν έπρεπε να τρέχει να αλλάζει κλειδαριές και να βγάζει καινούρια ταυτότητα.

Όταν κυκλοφορούν τόσα όπλα γύρω μας, που ούτε σε χώρα με πόλεμο δεν κυκλοφορούν, ναι, αυτό το θεωρώ πρόβλημα.

Όταν βλέπω έναν άστεγο στο παγκάκι, να στρώνει να κοιμηθεί και να είναι σκελετωμένος από την πείνα, όταν ένα παιδάκι λιποθυμάει στο σχολείο, ναι τα θεωρώ όλα αυτά πρόβλημα. Τεράστιο πρόβλημα. Υπάρχει μέριμνα για αυτούς τους ανθρώπους; Για τον Έλληνα φορολογούμενο που κάτι μπορεί να στράβωσε στη ζωή του κάποια στιγμή; Δεν γεννήθηκε ο άνθρωπος αυτός στο παγκάκι, μπορεί να είχε επιχείρηση που έκλεισε. Οτιδήποτε και να είχε, το σίγουρο είναι ότι θα του είχε ρουφήξει το αίμα το κράτος στη φορολογία. Και έρχεται ο άλλος από του πουθενά τη μέση, έξω από το μαγαζί αυτού, να πουλήσει σε τιμή ξεφτίλα, 1-2 ευρώ και 5, το ίδιο πράγμα που αυτός μέσα, με τις εφορίες, τις ασφάλειες, τα ενοίκια, τους μισθούς των υπαλλήλων, τη ΔΕΗ, την ΕΥΔΑΠ, κλπ,κλπ,κλπ, δεν μπορεί να πουλήσει τόσο φτηνά. Όλοι πάνε στον έξω και ο μέσα κάποτε βάζει λουκέτο.

Συγνώμη που δεν μπορώ να συμπονέσω τον απέξω… Ο μέσα μπορεί να είναι αδελφός, ξάδελφος, φίλος, γνωστός.. Μπορεί να τα πίναμε μαζί, να πηγαίναμε μαζί στο σχολείο, να τον ξέρω 30 χρόνια. Πώς να τρέξω για το σπίτι του γείτονα, όταν πήρε φωτιά, όταν ταυτόχρονα καίγεται το δικό μου; Συγνώμη που δεν είμαι ήρωας, να μείνω χωρίς σπίτι και οικογένεια, για να πάρω παράσημο ανδρείας επειδή έσωσα το σπίτι και την οικογένεια του γείτονα. Συγνώμη που είμαι λογικός άνθρωπος και πονάω τον Έλληνα. Συγνώμη που ακόμα πιστεύω στο Θεό και δεν θέλω η χώρα μου να γίνει μουσουλμανική, όπως πάνε να μας επιβάλουν (χωράει συζήτηση επί τούτου, δεν είναι της παρούσης). Συγνώμη που πονάω για το παιδάκι στην Ελλάδα που δεν έχει να φάει και δεν μπορώ να σκεφτώ το παιδάκι στου πουθενά τη μέση που δεν έχει να φάει, γιατί αυτό το παιδάκι εδώ, μπορεί να είναι και το ανηψάκι μου, του ξάδελφου μου που είναι άνεργος με 2 μικρά παιδιά, το μικρό δεν πάει καν σχολείο.

Ο Έλληνας είναι ο χειρότερος εχθρός του Έλληνα. Θα το λέω για όσα χρόνια μου μέλλει να ζήσω. Ρατσιστής για το ίδιο του το αίμα. Αν μπορούσε να βγάλει το μάτι του άλλου, θα το έκανε.

Όταν είμαι άνεργη τόσα χρόνια, και υπάρχει ένας ΟΑΕΔ,(υπάρχει, λέμε τώρα, πλέον άκυρο ρήμα για τον συγκεκριμένο φορέα) που πας και ανανεώνεις απλά μια κάρτα χωρίς να γίνεται και τίποτα, πώς να δω φως; Θέλεις να είσαι αισιόδοξος και δεν σε αφήνουν οι συνθήκες.

Τυχαίνει να είμαι αισιόδοξη και απορώ όταν όλοι μου λένε ‘’να είσαι αισιόδοξη’’ και όταν με θεωρούν ότι με παίρνει από κάτω. Θεωρώ ότι δεν ξέρουν ούτε ένα 10% από εμένα. Αλλά τυχαίνει να είμαι και ρεαλίστρια. Να αντιλαμβάνομαι τι γίνεται κάτω από τη μύτη μου. Ευχή και κατάρα είναι να καταλαβαίνεις, πόσο μάλλον να μπορείς να βλέπεις τι θα γίνει. Αυτό δυστυχώς είναι σκέτη κατάρα, ούτε καν ευχή..  Απ’ την άλλη, δεν θέλω να με θεωρούν βλάκα και κοροίδο. Γιαυτό και δεν καταδέχομαι να γίνω σαν τα μούτρα τους. Αν ένα πράγμα με ενοχλεί σε αυτή τη χώρα (με ενοχλούν όχι ένα, αλλά ένα εκατομμύριο, αλλά τέλος πάντων) είναι η έλλειψη αξιοκρατίας. Όταν έλεγα ότι φταίμε για όσα τραβάμε, αυτό ακριβώς εννοώ.

Η έλλειψη αξιοκρατίας έχει φέρει ένα βήμα πιο κοντά αυτή τη χώρα στην καταστροφή, στον πάτο του βαρελιού. Είμαστε κοντά και τον γυροφέρνουμε. Η έλλειψη αυτή λοιπόν φέρνει τους πιο ανάξιους στις πιο καίριες θέσεις. Η λέξη κλειδί είναι η λέξη ‘’μέσο’’. Συνώνυμες οι λέξεις βίσμα, γνωριμία, δόντι και πολλές άλλες. Αυτοί που χρησιμοποιούν πλάγιους τρόπους να ανέβουν, εις βάρος όσων το αξίζουν. Δηλαδή σε μια θέση σε ένα γραφείο κάθεται ένας απόφοιτος λυκείου με μηδενικά πτυχία, χωρίς λοιπά προσόντα και του σερβίρει τον καφέ ο απόφοιτος πανεπιστημίου, που ξέρει 2 ξένες γλώσσες, Η/Υ, έχει μεταπτυχιακό και ΦΥΣΙΚΑ είναι άνεργος στην Ελληνική πραγματικότητα.

Όσες φίλες μου-και φίλοι- έχουν τελειώσει μόνο το λύκειο, ένα 90% δουλεύει και όσοι και όσες έχουν πτυχία, ένα 90% κάθεται. Και όσοι δουλεύουν-από τους τελειόφοιτους λυκείου- δουλεύουν στην ίδια μοναδική δουλειά που ξεκίνησαν, από τα 18-19 τους και δεν έχουν αλλάξει καμία άλλη, ενώ οι πτυχιούχοι έχουν κατά μέσο όρο αλλάξει 2-3. Τυχαίο; Δεν το λέω υποτιμητικά, το λέω με βάση την πραγματικότητα ότι για να διακριθεί ένας Έλληνας, μόνο στο εξωτερικό μπορεί να γίνει, όπου εκεί σε κοιτάνε για την αξία σου. Αν αρχίσω με παραδείγματα, δεν θα τελειώσω, ξέρω πολλά…

ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ. Τόσο δύσκολο είναι; Εδώ αν είσαι ανάξιος θα φτάσεις ψηλά, έχω πει άπειρες φορές, οι φελλοί επιπλέουν.

Όλα ξεκινούν από την οικογένεια. Όταν τα παιδιά στην οικογένεια αντιμετωπίζονται σαν ένα επιπλέον βάρος, σαν τσακωμό σε ποιον θα τα φορτώσουμε για να δουλεύουμε, και τα φορτώνουν σε αλλοδαπές νταντάδες,  όταν τα μαλώνουν με το παραμικρό, όταν τους στερούν το παιχνίδι για να τα τρέχουν σε ηλίθιες δραστηριότητες (αυτό το μπαλέτο, μου κάθεται στο λαιμό, δεν θα το χωνέψω ούτε σε καζάνι με σόδα να πέσω), όταν τους δημιουργούν ανταγωνισμό με το να τα ντύνουν σαν μοντελάκια και να τους παίρνουν όλα τα ακριβά και τα μυούν από μικρά στον υπερκαταναλωτισμό, όταν βρίζουν οι ίδιοι και όταν βρίζει το παιδί το χειροκροτούν σαν να έκανε κατόρθωμα, σαν δείγμα ευφυίας ότι είπε μια βρισιά, όταν βλέπουν έναν ανάπηρο, έναν νάνο, έναν παχύ, έναν ψηλό, έναν που διαφέρει τέλος πάντων και τον κοροιδεύουν και ωθούν το παιδί να κάνει το ίδιο και αν τους πεις κάτι γυρνάνε να σου πουν ‘’παιδί είναι’’(ναι αλλά αυτό το παιδί από κάπου το άκουσε, δεν το έβγαλε από μόνο του) τότε πώς να πάει μπροστά αυτή η χώρα; Μετά έρχεται και το σχολείο και τα αποτελειώνει. Ακόμα και καλή πρόθεση να έχουν κάποιοι καθηγητές-αρκετοί έχουν-όταν έχουν φτύσει αίμα να βρεθούν σ’αυτή τη θέση, οι αντοχές τους είναι μειωμένες. Όταν παλεύουν χωρίς βιβλία να εμφυτέψουν ξεπερασμένες γνώσεις, όταν φέρνουν μέχρι και το χαρτί του εκτυπωτή από το σπίτι τους, τότε πώς να πάει μπροστά η παιδεία;

Θα μπορούσα ώρες να μιλάω, έχω πολύ θυμό μέσα μου. Προσπάθησα να είμαι κόσμια, αλλά οι συνθήκες με κάνουν τριτοκοσμική. Θέλω να βρίσω και να συχτιρίσω. Κατηγορούμε τους πολιτικούς. Κι εγώ το κάνω και ΕΝΝΟΕΙΤΑΙ ότι δεν ψηφίζω ΚΑΝΕΝΑ από τα λαμόγια των μεγάλων κομμάτων. Αλλά ψάξαμε μέσα μας πόσο φταίμε και οι ίδιοι; Πόσο μηδενική παιδεία επιδεικνύουμε; Πόσο θέλουμε να μειώσουμε τον άλλο για να ανέβουμε, να μπούμε κάπου με πλάγιο τρόπο; Να καθόμαστε και να μας πληρώνουν; Να κλέψουμε τη μπουκιά από τον άλλο; Να παίρνουμε το μαιμού επίδομα και να το στερούμε από τον άνθρωπο που το έχει αληθινά ανάγκη για την επιβίωση του. Είναι σαν να ζεις σε βίλα στα βόρεια προάστια και να απαιτείς να κόψουν από τον μισθωτό των φτωχών συνοικιών, το επίδομα, για να στο δώσουν. Να έχεις στην τράπεζα 2 εκατομύρια και στο χέρι άλλα τόσα το μήνα και να απαιτείς τα 200 ευρώ του ανθρώπου που ζει από αυτά και δεν έχει άλλο εισόδημα.

Όταν δεν υπάρχει ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ, όταν δεν υπάρχει ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ,ΑΛΛΗΛΟΒΟΗΘΕΙΑ, ΣΥΝΕΡΓΑΣΙΑ, ΟΜΟΝΟΙΑ, καμία χώρα, ποτέ, δεν θα πάει μπροστά. Ο Έλληνας είναι ο άνθρωπος που δεν τον νοιάζει αν θα έχει κατσίκα, φτάνει να φοφήσει αυτή που έχει ο διπλανός του. ΖΗΛΕΙΑ, ΚΑΚΙΑ, ΦΘΟΝΟΣ, ΔΙΧΟΝΟΙΑ, μας χαρακτηρίζουν. Και φυσικά ο ρατσισμός απέναντι στο ίδιο το αίμα μας, γιατί ρατσιστές με τους μετανάστες δεν είμαστε, ίσα ίσα που τους έχουμε κορώνα στα κεφάλια μας, μην πω χειρότερα, θου φυλακείν… Εγώ πάντως ρατσισμό βιώνω. Καθημερινά. Κι όχι μόνο εγώ. Και μόνο σε άλλη πόλη να είσαι το βιώνεις. Να πας Αθηναίος στη Θεσσαλονίκη; Την έκατσες την βάρκα, που λένε, με μισό μάτι σε κοιτάνε, στην καλύτερη περίπτωση. Αυτά τα θεωρώ όχι απλά ΒΛΑΚΕΙΕΣ, bullshit, σε άψογα Ελληνικά. Λες κι εγώ από την Αθήνα, από τον Βόλο, από την Λάρισα, από το Ταμτούμ με τις μαιμούδες είμαι πιο Έλληνας από τον άλλο. ΗΛΙΘΙΟΤΗΤΕΣ.

Όταν γίνουμε άνθρωποι πολιτισμένοι, και όχι των σπηλαίων, και πάψουμε να είμαστε εχθροί μεταξύ μας, τότε καμία Μέρκελ, κανένα ΔΝΤ, καμία ΤΡΟΙΚΑ, κανένας πολιτικός εγχώριος δεν μπορεί να μας βλάπτει, ας χτυπάει κάτω τον πισινό του. Αν γίνουμε πολιτισμένοι… Αν…

ΥΓ1: Ας βάλουμε και λίγο χρώμα, Άνοιξη μπήκε.

ΥΓ2: Εγώ με τις ιδέες μου, κι εσείς με τα λεφτά σας... Που έλεγε κι ο συγχωρεμένος.. Αυτό το τραγούδι περικλείει όλη τη φιλοσοφία ζωής μου. Από το να είμαι λαμόγιο με λεφτά, προτιμώ άφραγκη με ιδέες.Κι ας μην τρώγονται. Κοιτάζομαι στον καθρέπτη, αυτό που το πας; 

ΥΓ3:Πάω να βάλω κανένα dvd, γιατί το κουτί αποβλάκωσης ως συνήθως βλακείες έχει.Κωμωδίες βλέπω.Τις προτιμώ και τις λατρεύω. Και μου τι σπάνε οι τάχα μου ''κουλτουριάρηδες'' που θάβουν ΜΟΝΟ τις κωμωδίες, ως ελαφρά θεάματα και αποθεώνουν τις δηθενιές και κάθετι που έχει μια πράξη βίας και σκοτωμού το δευτερόλεπτο.Να γελάσω θέλω φίλε μου, όχι να μάθω με ποιο τρόπο σκοτώνουν.Αυτό το βλέπουμε γύρω μας κάθε μέρα, αφού μας το εμποτίζετε και αντιγράφουν οι εγκληματίες τα θέματα σας.. Δεν είναι τυχαίο που τα θρίλερ έχουν κόκκινο τετραγωνακι, δηλαδή κατάλληλα για ανηλίκους άνω των 15, και οι τσόντες έχουν το κόκκινο Χ,δηλαδή ακατάλληλα για ανηλίκους. Δηλαδή είναι απείρως πιο κατάλληλο για έναν έφηβο 16 ετών να βλέπει με ποιο τρόπο ξεκοιλιάζει ένας δολοφόνος παρά να δει μια ερωτική πράξη,να ξεστραβώνεται. Δεν επαινώ τις τσόντες αλλά σίγουρα από το να εθίζουν τους νέους στη βία, καλύτερα θα ήταν να τους εθίζουν στην αγάπη.. Έστω κι έτσι.Ακραία.Είναι απείρως πιο υγιές ο έφηβος να βγει να ερωτευτεί, παρά να βγει να σκοτώσει...Έτσι δεν είναι;

Κάποιες φορές, μέσα σε λίγες στιγμές, όλα αλλάζουν..

Σαν να ξυπνάς από βαθύ ύπνο, και βλέπεις την πραγματικότητα. Αυτή που άθελα σου αγνοούσες, γιατί ένα σεντόνι είχε πέσει πάνω της και την κάλυπτε κι εσύ δεν το έβλεπες.. Ένα αόρατο σεντόνι, σαν μεμβράνη, διαφανές, που σου επέτρεπε να βλέπεις την πραγματικότητα που θέλουν οι άλλοι..

Και έρχεται μια μέρα που ανοίγεις τα μάτια και κοιτάς κατάματα την αλήθεια..

Το ψέμα έπαψε να της μοιάζει.. Να είναι η κλωνοποιημένη αλήθεια..

Έτσι το ψέμα λέγεται πάλι ψέμα, η αλήθεια πάλι αλήθεια, και η πραγματικότητα πάλι πραγματικότητα. Αποκτούν ξανά το σωστό ορισμό.

Θέλεις να πιστέψεις.. Το θέλεις πολύ..Στην αλλαγή.. Θα δείξει στην πορεία. Θα δείξει. Το ξέρεις..

Μπαίνει το νερό στ’ αυλάκι. Σιγά σιγά μεν, αλλά μπαίνει. Θα έρθει η ώρα που όλα πια θα αλλάξουν και δεν θα είναι όπως πριν. Θα είναι ακόμα καλύτερα.

Νιώθεις ακόμα καλύτερα από πριν. Ξέρεις γιατί.. Γιατί πλέον η αλήθεια είναι διάφανη.. Αθώα, σαν μωρό παιδί.. Λάμπει..

Όχι όπως πριν.. Τότε που πίστευες όσα σε άφηνε να πιστεύεις το αόρατο σεντόνι που την κάλυπτε.

Σχεδόν χαίρεσαι που ήρθαν τα πάνω κάτω. Γιατί όλο αυτό σε ωρίμασε. Τώρα ξέρεις. Τώρα ξεχωρίζεις.

Διάλεξες να μείνεις. Η φυγή δεν είναι λύση. Ποτέ δεν την συμπάθησες. Φεύγουν όσοι δεν αντέχουν την αλήθεια. Όσοι δεν αντέχουν το μέσα τους που ουρλιάζει. Εσένα ψιθυρίζει.

Γαλήνη.

Η τρικυμία πέρασε. Όχι φυσικά χωρίς απώλειες. Υπάρχουν και είναι πολλές. Αλλά αν βάλεις στη ζυγαριά τις απώλειες με το κέρδος από την αλήθεια που ήρθε στο φως, σίγουρα η ζυγαριά δεν γέρνει προς τις απώλειες. Γιατί ήρθε στο φως η αλήθεια.

Πρώτη φορά στη ζωή σου μπήκε σειρά στις σκέψεις. Μπήκε σειρά σε όλα. Άλλαξαν όλα.

Ένιωθες ακροβάτης που από κάτω δεν είχε προστατευτικό δίχτυ.Καμία προστασία. Έπεφτες; Τέλος..

Τώρα η αλήθεια είναι το προστατευτικό δίχτυ και το μέλλον το σκοινί που σε κρατάει, για να μην χρειαστεί να πέσεις καθόλου, ούτε καν στο δίχτυ.

Όμορφα νιώθεις… Μετά την ψυχρολουσία.. Ανέκαθεν είχες δύναμη.. Ανέκαθεν πίστευες πως θα ήταν ευχής έργο ο άνθρωπος να μην έφτανε στα όρια του.. Εκεί που η δύναμη του καλείται να δείξει αν θα τον κρατήσει στην επιφάνεια ή θα τελειώσει και θα βουλιάξει.

Έφτασες πολλές φορές στα όρια σου. Αυτή τη φορά τα ξεπέρασες. Ήσουν η ήρεμη δύναμη που κρατούσες και τους άλλους ήρεμους όταν και εκείνοι βούλιαζαν..

Θα τα καταφέρεις. Το ξέρεις.. Αλλά μετά τον ανεμοστρόβιλο, μετά την θύελλα, το σεισμό, την πλημμύρα, μετά από κάθε καταστροφή μεγάλου μεγέθους, χρειάζεται χρόνος να ανασυνταχθεί ακόμα και μια κοινωνία, να μετρήσει τις πληγές και να έρθει να τις θεραπεύσει.

Είσαι σε καλό δρόμο και το ξέρεις. Ξέρεις ποιος είναι ο δρόμος και το μόνο που μένει είναι να πας από εκεί και να προχωρήσεις μπροστά. Να πάρεις τον άνθρωπο σου από το χέρι και να περπατήσετε προς το φως. Μαζί. Πάντα μαζί. Στην αλήθεια.

Όσο κι αν είναι σκληρή μια αλήθεια πονάει λιγότερο από ένα μεταμφιεσμένο ψέμα. Η αλήθεια είναι για τα φώτα. Το ψέμα για το σκοτάδι. Αν μπερδέψουν τους ρόλους τους, τα προβλήματα θα έρθουν.

Όλα άλλαξαν.. Και εσύ, με περισσότερη δύναμη τώρα πια, με συμμάχους που πίστευες εχθρούς όσο βασίλευε το ψέμα και με περισσότερη προσοχή και επιφυλακτικότητα, προχωράς. Προχωράτε, πιο σωστά. Εσύ κι αυτός. Ο άνθρωπος που διάλεξες και σε διάλεξε.

Από δω και πέρα σκληρή δουλειά. Αλλά ξέρεις πως θα τα καταφέρετε. Το ξέρεις.

Και η λύπη θα γίνει χαρά, το δάκρυ χαμόγελο.. Κάθε βροχή δικαιούται άλλωστε ένα ουράνιο τόξο, να σκορπίσει χρώματα…

Περπατούσε αρκετή ώρα. Πάντα όταν ήθελε να σκεφτεί, περπατούσε.

Τι να σκεφτεί; Δικό της το καρπούζι, δικό της και το μαχαίρι. Δικές της οι επιλογές.

Λάθος; Σωστές; Εκείνη τη στιγμή δεν ήξερε να πει. Όλα λάθος τα έβλεπε.

Θολωμένο το κεφάλι της.

Τα γράμματα ή μάλλον οι αριθμοί χόρευαν στα μάτια της. Σωστά είδε;

Ναι. Δυστυχώς.

Οι χορευτές αριθμοί προστέθηκαν στους άλλους χορευτές αριθμούς και αυτοί στους άλλους και σε αυτούς πρόσθεσε την απόγνωση της.

Νιώθει να πνίγεται.

Εκείνος; Τι φταίει…

Κάνει ό, τι μπορεί…

Όταν είσαι στην κινούμενη άμμο, οι κινήσεις είναι περιορισμένες..

Έχεις ελπίδες; Δεν ήξερε να το πει.

Εκείνος έκανε ό, τι μπορούσε.

Φτάνει;

Σε αυτή την κοινωνία, το ‘’ό, τι μπορώ’’ ποτέ δεν φτάνει..

Προσπαθείς, φτύνεις αίμα να προσπαθείς, βάζεις όλες σου τις δυνάμεις, όλο σου το είναι, ξέρεις ότι θα δικαιωθείς.. Κι όμως..Πάντα έρχεται κάποιος να σου πάρει την μπουκιά από το στόμα. Και μάντεψε… Αυτός ο κάποιος πάντα είναι αυτός που έχει προσπαθήσει το λιγότερο που μπορούσε. Κοινώς, δεν κουνάει το δαχτυλάκι του και όλα του έρχονται έτοιμα στη ζωή.

Αυτή την αίσθηση έχει στη ζωή της. Αυτό το παράπονο.

Δεν της φέρθηκε η ζωή όπως έπρεπε. Πάντα έβαζε όλες της τις δυνάμεις και πετύχαιναν το στόχο τους όσοι δεν προσπαθούσαν.Πάντα με αυτό το παράπονο έμενε.Ότι έδινε όλο της το είναι για κάτι και άλλοι χωρίς κόπο το είχαν.Ποια δικαιοσύνη να πιστέψει..Καμία δικαιοσύνη δεν έχει η ζωή και έχει ένα χιούμορ κατάμαυρο.Κανείς δεν γελάει.

Μόνο εκείνος της έχει μείνει. Μόνο η αγάπη του. Όσο και να το πείς, δεν είναι και λίγο. Θα μπορούσε να ζήσει μόνο μ’ αυτή. Αλλά… Υπάρχει το μεγάλο Αλλά.. Η ζωή είναι πεζή. Και να θες να είσαι ονειροπαρμένος, σου δίνει μια και πας από κει που ‘ρθες. Δεν συγχωρεί όνειρα. Δεν χωράνε ροζ συννεφάκια. Στο τσουκάλι δεν μπαίνει αγάπη. Δεν μπαίνει όνειρο. Μπαίνει ρύζι, μπαίνουν μακαρόνια, μπαίνουν αυγά, μπαίνουν πατάτες.

Μήπως, σκέφτεται, έπρεπε να ζω σε μια εποχή που  η ανταλλαγή γινόταν με πράγματα; Έδινες 2 πατάτες και έπαιρνες 2 ντομάτες. Έδινες ένα ψάρι και έπαιρνες ένα κοτόπουλο. Ποιος άτιμος εφεύρεσε το χρήμα; Κατέστρεψε τον κόσμο.

Του έδωσε προδοσία. Του έδωσε έγκλημα. Του έδωσε δολοφονία. Του έδωσε χρεοκοπία. Του έδωσε συμφέρον. Του έδωσε αυτοκτονία. Του έδωσε ζητιανιά. Του έδωσε αλαζονία. Του έδωσε σνομπισμό. Του έδωσε ζήλεια.

Τα 7 κακά της μοίρας του του έδωσε κι ακόμα παραπέρα.

Η αγάπη… Οι αξίες.. Η αλήθεια..

Η αξιοκρατία.. Μεγάλη κουβέντα αυτή.

Αυτό σκεφτόταν όσο περπατούσε.

Ποτέ δεν φοβήθηκε τη δουλειά. Ποτέ όσο δούλευε δεν είπε τη λέξη ‘’βαρέθηκα’’. Πρώτη πήγαινε, τελευταία έφευγε. Με το χαμόγελο. Ένιωθε χρήσιμη. Ότι προσφέρει.

Τώρα; Πώς να το νιώσει;

Μια αδικία νιώθει. Να βλέπει ανθρώπους που δεν μπορούν να κατανοήσουν βασικές έννοιες και από τις πράξεις τους να κρίνεται η μέρα σου, αν θα τελειώσεις μια δουλειά ή θα ταλαιπωρείσαι για μήνες.

Έτσι και εκείνος. Ταλαιπωρείται 3 μήνες για κάτι πανεύκολο. Άλλους 2 για κάτι άλλο εξίσου πανεύκολο. Σπάσιμο νεύρων.

Υπομονετικός είναι. Εκείνη το ίδιο. Αλλά ακόμα και το γαιδουράκι κάποτε θα θυμώσει, θα εξαντληθεί η υπομονή του και θα κλωτσήσει. Αν του τραβάς την ουρά όλη την ώρα..

Έφτασε. Εκεί που έβαλε σημάδι για να σταματήσει.

Καιρός να γυρίσει.

Να είναι πιο ήρεμη.

Ελπίζει.

Εύκολο το έχεις; Τις καλύτερες προθέσεις να έχεις, κάτι θα στη σπάσει. Δεν γίνεται.

Θέλεις κάτι να χτίσεις, το ξεκινάς, με όρεξη, θάρρος, αγάπη και βοήθεια από αυτόν που αγαπάς και όταν είσαι στο παρα πέντε να το τελειώσεις, τρώει μια κλωτσιά το κατασκεύασμα σου και ξανά στο μηδέν. Μετά από τόσους κόπους. Το ξαναφτιάχνεις και ξανά τα ίδια.

Η μπότα του ανάξιου είναι ισχυρή. Η κλωτσιά στον ικανό πονάει…

Αλλά οι φελλοί επιπλέουν.

Τουλάχιστον ξέρει ότι δεν ανήκει στους φελλούς..

Και μόνο που είναι στον πάτο, κι αυτή και εκείνος, το ξέρουν.

Η ικανότητα, το θάρρος, η υπομονή, είναι με το μέρος τους.

Θέλει να τα έχεις αυτά.

Οι φελλοί έχουν τις τύχες. Τις διασυνδέσεις.

Αλλά ότι δεν λύνεται, κόβεται. Αυτό της δίδαξε η ζωή. Εφόσον η ατυχία δεν λύνεται, θα την κόψει.

Και ξανά στην ανηφόρα. Και ξανά στον αγώνα. Και ξανά στην προσπάθεια.

Θέλει πολύ αίμα, ιδρώτα, πολύ δάκρυ να ξοδέψεις για να μείνεις στον αφρό.

Και ο φελλός κάποτε θα βουλιάξει.

Όχι γιατί θα αποκτήσει ποτέ περιεχόμενο.

Αλλά θα φανεί ότι για έναν λόγο είναι αήττητος.. Γιατί ως γνωστόν ‘’οι ηλίθιοι είναι αήττητοι’’..

ΥΓ1: Στα link έχω προσθέσει ένα που λέει για δωρεάν ξένες γλώσσες.Έχει ενδιαφέρον, για όποιον ενδιαφέρεται να μάθει. Συνεχίζω τα Ιταλικα έτσι, κάνοντας on line ασκήσεις,με πόντους που κερδίζω, διορθώνοντας όσους μαθαίνουν Ελληνικά. Μετά τις δικές μου ασκήσεις τις διορθώνουν Ιταλοί και έτσι μαθαίνεις.Από τα λάθη. Όπως στη ζωή. Πάντα από τα λάθη μαθαίνεις.

ΥΓ2:Τελικά η μαγειρική και η ζαχαροπλαστική είναι απίστευτη ψυχοθεραπεία.

ΥΓ3:Η φωτογραφία άσχετη.Αλλά μ'αρέσει η συννεφιά της.

Με αφορμή ένα ένθετο της Ελευθεροτυπίας σήμερα, με θέμα τη σοκολάτα και συνταγές με αυτή, με απασχόλησε η ιστορία κάποιων τροφίμων. Έγραφε διάφορα ιστορικά στοιχεία για την προέλευση της, αρκετά ενδιαφέροντα.

Ξεκινάω (και θα τελειώσω) γλυκά.

ΚΑΚΑΟ ΚΑΙ ΣΟΚΟΛΑΤΑ

600 μ.Χ.
Οι Μάγια μεταναστεύουν από τη σημερινή Γουατεμάλα στη Χερσόνησο του Γιουκατάν, το σημερινό Μεξικό, μεταφέροντας εκεί και την καλλιέργεια κακάο, στην οποία επιδίδονται επί αιώνες.
1000 μ.Χ.
Οι κόκκοι του κακάο χρησιμοποιούνται ως χρήματα από τους κατοίκους της Κεντρικής Αμερικής.

1500 μ.Χ.

Το 1502 ο Χριστόφορος Κολόμβος δοκιμάζει ρόφημα σοκολάτας (σοκόατλ) ευρισκόμενος στον Κόλπο της Ονδούρας. Δεν εντυπωσιάζεται αλλά παίρνει μαζί, ως ενθύμιο, λίγους κόκκους. Το 1519 ο Φερδινάνδος Κορτέζ φτάνει στο Μεξικό, όπου οι Αζτέκοι και ο αυτοκράτοράς τους Μοντεζούμα τον υποδέχονται με τιμές, πιστεύοντας ότι είναι ο θεός-φίδι Κουατζελκοάτλ, που χάρισε στους ανθρώπους το κακάο. Ο Κορτέζ καταστρέφει τον πολιτισμό των Αζτέκων και τους μετατρέπει σε σκλάβους, αλλά έχει προλάβει να εκτιμήσει το κακάο. Λόγω της οικονομικής σημασίας του στην περιοχή, ο Κορτέζ φτιάχνει τις πρώτες φυτείες κακάο στο όνομα των βασιλέων της Ισπανίας. Το 1585 το πρώτο φορτίο κακάο, για εμπορική χρήση, ξεφορτώνεται στην Ισπανία.
1600 μ.Χ.
Το 1615 η Άννα η Αυστριακή, πριγκίπισσα του Ισπανικού θρόνου, παντρεύεται το Λουδοβίκο τον ΙΓ’ της Γαλλίας και φέρνει στη γαλλική αυλή την ισπανική αυλική συνήθεια της σοκολατοποσίας. Το 1657 το πρώτο κατάστημα πώλησης σοκολάτας ανοίγει στη Μ. Βρετανία από έναν Γάλλο.
1700 μ.Χ.
Το 1780 η πρώτη σοκολάτα βιομηχανικής επεξεργασίας παρασκευάζεται στη Βαρκελώνη.

1800 μ.Χ

Το 1848 στη Γαλλία ανοίγει το πρώτο κατάστημα πώλησης σοκολατινίων, διαφημίζοντας το γεγονός ότι οι σοκολάτες του γίνονται όλες στο χέρι. Το 1861 παράγεται και πωλείται στην αγορά το πρώτο κουτί για σοκολατάκια, σε σχήμα καρδιάς, για τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου. Το 1875 η πρώτη σοκολάτα γάλακτος παρασκευάζεται στην Ελβετία. Το 1897 γίνεται η πρώτη καταγραφή της κατανάλωσης σοκολάτας. Οι Βρετανοί κατανάλωσαν εκείνο το έτος 18 εκατομμύρια κιλά, η υπόλοιπη Ευρώπη 50 εκατομμύρια και οι ΗΠΑ 13 εκατομμύρια κιλά.
1900 μ.Χ.
Το 1904 το πρώτο βιομηχανικό στιγμιαίο ρόφημα σοκολάτας παρασκευάζεται στη Γαλλία. Το 1910 ο Έλληνας μετανάστης Λεωνίδας Κεσδεκίδης ανοίγει στις Βρυξέλλες το πρώτο του κατάστημα. Τα σοκολατίνια Leonidas (Λεωνίδας) θα γίνουν παγκοσμίως διάσημα για την ποιότητά τους. Το 1942 στην Αμερική κατασκευάζεται η πρώτη σοκολάτα χωρίς βούτυρο κακάο, ώστε να έχει μεγαλύτερο χρόνο ζωής και να μπορεί να καταναλωθεί εύκολα από τους στρατιώτες στον πόλεμο.

Αρχικά η σοκολάτα καταναλωνόταν μόνο σε υγρή μορφή.

Ο Daniel Peter από το Vevey της Ελβετίας, επινόησε τον τρόπο παρασκευής της σοκολάτας γάλακτος στα 1876. Προώθησε την ιδέα του σε μια Ελβετική φίρμα που σήμερα είναι η παγκόσμια παραγωγός σοκολάτας: Η Νεστλέ. Το 1879 ο Rodolphe Lindt από την Βέρνη της Ελβετίας, παρασκεύασε σοκολάτα που έλιωνε στο στόμα, οπότε το πρώτο "φοντάν" δημιουργήθηκε. Οι αδελφοί Cadbury παρουσίασαν την σοκολάτα τους το 1849 σε έκθεση στο Μπίρμιχαν της Αγγλίας. Το 1913 ο Ελβετός καραμελοποιός Jules Sechaud από το Μοντρέ επινόησε τις γεμιστές σοκολάτες. Το 1980 μια ιστορία βιομηχανικής κατασκοπείας εμφανίζεται στον διεθνή τύπο, όταν ένας μαθητευόμενος στην εταιρεία Suchard-Tobler προσπάθησε χωρίς επιτυχία να πωλήσει συνταγές σοκολάτας στην Ρωσία, την Κίνα, την Σαουδική Αραβία και άλλες χώρες. Στη δεκαετία του 1990, η σοκολάτα έχει καταξιωθεί σαν ένα δημοφιλές προϊόν και σαν μια επιτυχημένη μεγάλη επιχείρηση. Η ετήσια κατανάλωση σπόρων κακάο κυμαίνεται περίπου στους 600,000 τόνους και η κατά κεφαλή κατανάλωση σοκολάτας είναι ανοδική. Η βιομηχανία της σοκολάτας στις ΗΠΑ είναι βιομηχανία δισεκατομμυρίων.

Η Ελλάδα γνωρίζει τη σοκολάτα σχεδόν τελευταία στην Ευρώπη(κλασικά). Το 1841 ένας δαιμόνιος επιχειρηματίας, ο Σπυρίδων Παυλίδης, στήνει στη γωνία των οδών Αιόλου και Βύσσης, ένα μικρό "γλυκισματοποιείο".

Η Βραζιλία και η Ακτή του Ελεφαντοστού προηγούνται στη παραγωγή κακάο. Οι ΗΠΑ προηγούνται στη εισαγωγή και παραγωγή προϊόντων κακάο, ενώ η Ελβετία εξακολουθεί να προηγείται στην κατά κεφαλή κατανάλωση σοκολάτας. (12,4 κιλά ανά άτομο το χρόνο!)

ΠΙΤΣΑ

Η ιδέα του σερβιρίσματος του ψωμιού σαν κύριο πιάτο ήρθε από τους Έλληνες, οι οποίοι έτρωγαν τους πλακούντες, επίπεδα στρογγυλά ψωμιά, ψημένα με διάφορα υλικά από πάνω όπως λάδι, σκόρδο, κρεμμύδια και βότανα. Οι Ρωμαίοι εμπλούτισαν το πιάτο αυτό και με άλλα εκλεπτυσμένα υλικά και το ονόμασαν placenta. Η λέξη "pizza" προέκυψε από τη λατινική φράση "picea (placenta)", "πισσοειδής πλακούντας", δηλαδή αρτοσκεύασμα με υλικά σε ρευστή μορφή.

Από τον 16ο αιώνα οι πίτσες πουλιόντουσαν στους δρόμους της Νάπολης και ήταν κατεξοχήν φαγητό για τους φτωχούς. Είχε την ίδια μορφή όπως την ξέρουμε εμείς σήμερα άλλα χωρίς τη σάλτσα ντομάτας. Με την ανακάλυψη του Νέου Κόσμου και της ντομάτας, οι Ναπολιτάνοι άρχισαν να τη βάζουν πάνω στις πίτσες τους. Μέχρι και τα τέλη του 19ου αιώνα οι περισσότεροι Ιταλοί θεωρούσαν ότι η πίτσα ήταν κατάλληλη μονό για τους φτωχούς της Νάπολης. Παρ' όλα αυτά είχε ξεκινήσει σιγά σιγά να κερδίζει τους επισκέπτες της, κι έτσι αρκετοί από αυτούς άρχισαν να πηγαίνουν στις φτωχογειτονιές της για να δοκιμάσουν τη σπεσιαλιτέ της. Αυτό όμως που καταξίωσε την πίτσα ήταν όταν, το 1889, ο βασιλιάς Ουμπέρτο Α' της Σαβοΐας και η βασίλισσα Μαργαρίτα επισκέφτηκαν τη Νάπολη που την έπληττε η χολέρα. Θέλοντας να δείξουν τη συμπαράστασή τους, αντιμετώπισαν θαρραλέα το γεγονός και ζήτησαν να τους φέρουν πίτσα. Ο Ραφαέλ Εσποσίτο, ένας από τους καλύτερους πιτσαδόρους της Νάπολης, έφτιαξε προς τιμή τους τρεις πίτσες. Η πρώτη ήταν με χοιρινό λίπος, τυρί και βασιλικό, η δεύτερη με σκόρδο, λάδι και ντομάτα και η τρίτη έχοντας ως έμπνευση τα χρώματα της ιταλικής σημαίας ήταν με βασιλικό, μοτσαρέλα και ντομάτα. Στη βασίλισσα Μαργαρίτα άρεσε η τρίτη και επαίνεσε τον Ραφαέλ Εσποσίτο. Αυτός, με τη σειρά του, ονόμασε την πίτσα αυτή «Μαργαρίτα»(ονομασία που έμεινε ως σήμερα). Η διάδοση της πίτσας στον υπόλοιπο κόσμο ξεκίνησε στα μέσα του 20ού αιώνα με τους ιταλούς μετανάστες.

ΖΥΜΑΡΙΚΑ

Τα ζυμαρικά προέρχονται από τους Αρχαίους Ρωμαίους οι οποίοι απέδιδαν την προέλευση τους στους Θεούς. Ηταν σίγουρα γνωστά και στους αρχαίους Έλληνες. Ένα συγκεκριμένο είδος που καταναλώνονταν ήταν μία φαρδιά χυλοπίτα που καλούνταν στα ελληνικά «λάγανον» και πιθανότατα ήταν παρόμοιο με τα σημερινά λαζάνια. Το λάγανον δεν καταναλωνόταν βρασμένο όπως τα λαζάνια αλλά ψημένο πάνω σε θερμαινόμενες πέτρες ή σε φούρνο.

Εικάζεται ότι λέξη μακαρόνι κατάγεται από τη σικελική λέξη μακαρούνι ( maccaruni ) που μεταφράζεται ως «μορφοποίηση της ζύμης με την εφαρμογή δύναμης».

Γύρω στο έτος 1000 μ.Χ. έχουμε την πρώτη καταγεγραμμένη συνταγή για ζυμαρικά στο βιβλίο " De arte Coquinaria per vermicelli e macaroni siciliani ", (Η τέχνη του Μαγειρέματος Σικελικών Μακαρονιών και Σπαγκέτι) του Martino Corno .

Το 1150, ο Άραβας γεωγράφος Al - Idrisi αναφέρει ότι στην Τράβια, περίπου 30 χλμ. από το Παλέρμο, «παράγουν αφθονία ζυμαρικών με τη μορφή κορδονιών ( tria στα αραβικά) τα οποία εξάγουν παντού, στην Καλαβρία και σε πολλές μουσουλμανικές και χριστιανικές χώρες».

Ένα έγγραφο από το 1244 και ένα άλλο από το 1316 μαρτυρούν την παραγωγή αποξηραμένων ζυμαρικών στη Λιγουρία, που σημαίνει ότι τα ζυμαρικά ήταν πλέον διαδεδομένα σε όλη την Ιταλική χερσόνησο. Μεταξύ του 1400 και 1500, η παραγωγή των    « fidei » (ζυμαρικά στην τοπική διάλεκτο) ήταν αρκετά ευρέως διαδεδομένη στη Λιγουρία.  Διάφορα είδη ζυμαρικών, συμπεριλαμβανομένων των μακριών κούφιων σωλήνων, αναφέρονται στα αρχεία ιταλικών και δομινικανών μοναστηριών του 15 ου αιώνα.

Το 17 ο αιώνα πια τα ζυμαρικά είχαν γίνει μέρος της καθημερινής διατροφής σε όλη την Ιταλία. Ειδικά στη Νάπολη, η πληθυσμιακή ανάπτυξη επιδείνωσε τα προβλήματα διαθεσιμότητας τροφής. Τα ζυμαρικά έγιναν το φαγητό του λαού. Η εγγύτητα της Νάπολης με τη θάλασσα (όπως ήταν η περίπτωση με τη Λιγουρία και τη Σικελία) διευκόλυνε τη ξήρανση τους, διαδικασία που επιτρέπει τη διατήρηση τους για παρατεταμένη χρονική περίοδο. Το λιμάνι επίσης που κατέστησε δυνατή τη μέσω θαλάσσης μεταφορά των αποξηραμένων ζυμαρικών επέτρεψε την εξαγωγή τους σε ολόκληρη την Ιταλία.

Το 1740, η πόλη της Βενετίας εξέδωσε στον Paolo Adami την άδεια ανοίγματος του πρώτου εργοστασίου παραγωγής ζυμαρικών. Ο εξοπλισμός ήταν αρκετά απλός .Το 1763 ο δούκας της Πάρμας, Δον Φερντινάνντο της Βουρβόνης, έδωσε στον Stefano Lucciardi της Σαρτσάνα το δικαίωμα 10ετούς μονοπωλείου για την παραγωγή αποξηραμένων ζυμαρικών - γενοβέζικου τύπου - στην πόλη της Πάρμας.

ΤΥΡΙ

Πρώτη μαρτυρία διατροφής με γάλα μηρυκαστικού είναι αυτή της ελληνικής μυθολογίας όταν ο Δίας κυνηγημένος από τον πατέρα του τρέφεται με γάλα από την κατσίκα Αμάλθεια. Ο Μύθος λέει ότι όταν ο Δίας θέλοντας να χαρίσει την τέλεια αθανασία στον γιο του Ηρακλή, ζήτησε από την Ήρα να τον θηλάσει.  Η ζηλιάρα σύζυγος αρνήθηκε μια και ο Ηρακλής δεν ήταν δικό της παιδί.  Τότε με διαταγή του Δία οι ουρανοί άρχισαν να τρέχουν γάλα για να θηλάσει το παιδί.  Από  τότε έμειναν στον ουρανό οι «Γαλαξίες».

Κατά την διάρκεια της Βυζαντινής αυτοκρατορίας  στον Ελληνικό χώρο η τυροκομία ήταν πολύ εκτεταμένη.  Οι μαρτυρίες που έχουμε ομιλούν για τις μυζήθρες (απ’ όπου πήρε το όνομά του και ο Μυζηθράς – Μιστράς).  Τρωγόταν πολύ από τις κατώτερες κοινωνικές τάξεις.

Κοιτίδα του τυριού στον κόσμο είναι η Ευρώπη. Όσο κι αν σας φανεί παράξενο τα 2/5 του πληθυσμού της γης δεν πίνουν γάλα, δεν τρώνε τυρί.  Αγνοούν τα γαλακτοκομικά.  Παράδειγμα η Ιαπωνία, η Ινδία, η Αργεντινή υποκαταναλώνει το γάλα και στην Κίνα ποτέ δεν υπήρχαν μηρυκαστικά διατρεφόμενα για τις ανάγκες του ανθρώπου.

Πρώτος λαός στην κατανάλωση τυριού στον παγκόσμιο χάρτη είναι η Ελλάδα με 23 κιλά ανά κάτοικο το έτος ,με δεύτερους τους Γάλλους που τρώνε 22 κιλά περίπου.  Οι Γερμανοί καταναλώνουν περίπου 8 – 10 κιλά το χρόνο και οι Ιάπωνες μόνο 800 γραμ και μάλιστα σαν τυριά φρέσκα και ελαφριών γεύσεων,  τελευταία εισαχθέντα από τις ΗΠΑ κυρίως.

Το τυρί ή ο τυρός στην Αρχαία διάλεκτο, μπορεί να προέρχεται από το ρήμα τορέω, που σημαίνει διτρυπώ, τρυπώ και επομένως μπορεί να αναφέρεται στις τρύπες του προϊόντος.  Ίσως όμως και να προέρχεται από το ρήμα τορεύω, που σημαίνει καλουπώνω επειδή μερικά τυριά απαιτούν καλούπια.  Η λέξη φαίνεται να είναι ινδοευρωπαϊκή, αλλά όποια κι αν είναι η ετυμολογία της φαίνεται να είναι γεγονός ότι ο άνθρωπος έφτιαχνε τυρί από τα πανάρχαια χρόνια, αφού ήταν ο μόνος τρόπος να διατηρηθεί μια αξιόλογη ζωική τροφή σ’ εποχές χωρίς ψύξη.

ΠΑΣΤΑ ΦΛΟΡΑ

Πάστα φλόρα είναι η pasta frolla ή ζύμη ζαχαροπλαστικής ή ζύμη για τάρτες.Δεν έχει σχέση με τα λουλούδια στα Λατινικά( το είχα απορία).

-1 βιτάμ

-2 αυγά

-3 ½ φλιτζάνια αλεύρι

-1 κουτάλι του γλυκού μπέικιν πάουντερ

-1 πορτοκάλι, το ξύσμα και ο χυμός του

-300 γρ. μαρμελάδα

Χτυπάμε τη ζάχαρη, το βιτάμ, τα αυγά, το ξύσμα και το χυμό.

Ρίχνουμε το αλεύρι και ζυμώνουμε.

Η ζύμη πρέπει να είναι μαλακή αλλά να μην κολλάει, να πλάθεται.

Την βάζουμε 15 λεπτά στο ψυγείο.

Την βγάζουμε και απλώνουμε τα 2/3 της στο ταψάκι μας.

Το άλλο 1/3 το πλάθουμε μπαστούνια και το βάζουμε από πάνω, όταν έχουμε απλώσει την μαρμελάδα, και κάνουμε σχέδια.

Ψήνουμε 30-45 λεπτά, ανάλογα το φούρνο μας.

ΥΓ1: Διατηρείται καλύτερα και κόβεται πιο εύκολα, αν μπει στο ψυγείο, όση περισσέψει (είναι τόσο θεική, που δεν θα περισσέψει και πολύ!!)

ΥΓ2: Η συνταγή είναι από ένα blog , ας με συγχωρέσει η φίλη που δεν θυμάμαι από πού, για να το αναφέρω…(ούτε τα υπόλοιπα  στοιχεία θυμάμαι από πού είναι)

ΥΓ3:Εγώ την έφτιαξα με 2 μαρμελάδες, αλλά φυσικά γίνεται με μια, θέμα γούστου τι μαρμελάδα θα είναι.

Αυτός ο μήνας ήταν περιπετειώδης… Λίγο πριν φύγει, είχαν αρχίσει οι πρώτες ενοχλήσεις στο λαιμό.. Δεν έδωσα σημασία αρχικά. Συνηθισμένα τα βουνά απ’ τα χιόνια. Λέω θα κάτσω σπίτι 2-3 μέρες και θα είμαι μια χαρά. Οι 2-3 μέρες τελικά έγιναν 2-3 εβδομάδες και προκοπή δεν είδα και δεν θα έβλεπα μέχρι σήμερα αν δεν είχα κάνει θεραπεία.

Μέσα σε 2-3 μέρες ο απλός πόνος στο λαιμό εξελίχτηκε σε μια κατάσταση που δεν μπορούσα να πιώ ούτε νερό. Για φαγητό ούτε συζήτηση.. Μόνο ο πουρές πήγαινε κάτω κι αυτό αν είχα προηγουμένως πλακωθεί σε 3-4 ροφήματα, μήπως και ανοίξει λίγο..

Στη συνέχεια της εβδομάδας, ξυπνάω μια ωραία πρωία και το μάτι μου το δεξί ήταν σαν να έχει φάει μπουνιά από επαγγελματία του μποξ. Εννοείται ότι μου έδωσε προειδοποίηση από την προηγούμενη. Και τα δύο μάτια ήταν σαν να έχουν κουρτίνες μπροστά, από δάκρυα και τσίμπλες και το χρώμα τους πλησίαζε το χρώμα που θα κυνηγούσαν οι ταύροι αν υπήρχαν στα βοσκοτόπια της Πιερίας.

Άρχισα τις κομπρέσες χαμομήλι. Τίποτα. Μετά είδα ότι παραδόξως, με ανακούφιζε το κρύο γάλα, από τον πόνο, το τσούξιμο και κυρίως το δάκρυσμα.

Τελικά πέρασε μια εβδομάδα και η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο. Πήγαμε λοιπόν στο νοσοκομείο ,από όπου έφυγα με αντιβίωση, αλλοιφή για μες το μάτι και κολλύριο, αφού είχα επιπεφικύτιδα, την οποία πρώτη φορά παθαίνω, ούτε να την προφέρω μπορώ ούτε να την γράψω σωστά ορθογραφικά.

Άρχισε η αργή αλλά σταθερή βελτίωση.

Βαρέθηκα να είμαι μες το σπίτι..

Ένα μεσημέρι, συγκεκριμένα προχθές, εκεί που ήμασταν μια χαρά, ήμουνα στο μπάνιο, βγαίνω και βλέπω τον Στέλιο πεσμένο στο πάτωμα… Τρελάθηκα… Δεν είχε λιποθυμήσει, είχε απλά ζαλιστεί. Είχε τάση για εμετό και έντονη ζαλάδα.

Δεύτερη φορά το μήνα νοσοκομείο.

Δύο φορές βγήκα αυτό το μήνα και οι 2 για νοσοκομείο.. Ψέματα, μην είμαι πλεονέκτρα, βγήκα κι εχθές να πετάξω σκουπίδια, ανακύκλωση, να πάρω κάρτα του Στέλιου, για το κινητό και πήγα και σουπερ μάρκετ.

Ο Στέλιος λοιπόν έχει ίλιγγο, κάτι που το ξέραμε και είναι κληρονομικό, έχει και ο πατέρας του, είχε και η γιαγιά του.

Όλα καλά, οι εξετάσεις του μωρού παιδιού, μας κρατήσαν 3 ώρες μέσα, και είχε ορό με φάρμακο.

Εχθές ήταν μια από τις χειρότερες μέρες, μάλλον η δεύτερη χειρότερη στη σειρά.

Ο Στέλιος έμαθε, αλλά μες τη ζαλάδα του προχθές, που να θυμηθεί να μου πει, ότι η κάρτα του ΟΑΕΔ, που είχε το επίδομα, καταργήθηκε, και είχε μέσα 120 ευρώ. Δεν θα του τα φάνε, θα τα πάρει τον άλλο μήνα με δώρο Χριστουγέννων. Το θέμα είναι ότι στο σπίτι αυτή τη στιγμή δεν έχουμε ούτε 5 ευρώ.. Καταργούν την κάρτα χωρίς να πούνε τίποτα, μια μικρή προειδοποίηση να πάρεις από μέσα τα λεφτά. Μιλάμε για τόσο στουρνάρια. Μήπως οι Πόντιοι δεν έγιναν τυχαία ανέκδοτο; Συγνώμη αν θίγω κάποιους αλλά ήταν χοντρό φάουλ αυτό, χτύπημα κάτω από τη ζώνη…

Μόλις μου το είπε ο Στέλιος εννοείται τα πήρα ανάποδα με τους βλαμμένους. Πήγα να πάρω μια άλλη κάρτα που έχουμε, που από αυτή τραβάμε αν είναι τραγική ανάγκη. Βασικά όταν δεν έχεις να ψωνίσεις τίποτα να φας, το λες και τραγική ανάγκη.

Μες τα νεύρα μου δεν ξέρω πως, η κάρτα εξαφανίστηκε. Εγώ και ο David Copperfeald(ελπίζω να μην το σκότωσα) έχουμε ικανότητα να εξαφανίζουμε πράγματα… Μέχρι το ψυγείο ψάξαμε. Λες και άνοιξε η γη.. Και ήταν η μόνη γεμάτη,αυτή από τον γάμο,που έβαζαν χρήματα αντί δώρο…

Έτσι πήραμε για ακύρωση, και για να βγάλουμε καινούρια,αλλά ζήσε Μάη μου.. Πέσαμε σε άλλα στουρνάρια, έχουμε αλλάξει από πέρυσι την διεύθυνση και ακόμα έχουν την διεύθυνση στο πατρικό του Στέλιου. Μπούφοι.

Έτσι τώρα τρώμε ό, τι υπάρχει στο σπίτι, ζυμαρικά, πατάτες, αυγά, (σήμερα φάγαμε σούπα με λαχανικά) και περιμένουμε την επιφώτιση του Αγίου πνεύματος..

''Θα μείνω εδώ και θα υπάρχω όπως μπορώ και για το πείσμα σας γουρούνια θα αντέχω, θα περιμένω άλλες μέρες..'' Που λέει και το άσμα..

Η πεθερά μου, εχθές, κλείστηκε έξω από το σπίτι, κατέβηκε για λίγο στην ξαδέλφη της, και είχε το φαί στο μάτι! Ευτυχώς διασώθηκε από τον άλλο της γιό, που είχε κλειδιά και έτσι σώθηκε το φαί, το σπίτι, η πολυκατοικία και το οικοδομικό τετράγωνο από φωτιά.

Μετά από όλα αυτά, κάνω κι εγώ την ερώτηση:

Ρε μπας και ήρθε ο επίτιμος γκαντέμης(ονόματα μην λέμε και πέσει καμιά σύνδεση) μεταμφιεσμένος σε φίλο του Στέλιου, που είναι ο μόνος που μας επισκέπτεται τακτικά, και μας έκανε ποδαρικό;  Βέβαια δεν ταιριάζει το ύψος αλλά τόση γκαντεμιά μαζεμένη πως εξηγείται; Εκτός αν ήρθε ο Δρακουμέλ να φάει τα δύο μικρά, χαζά στρουμφάκια , ζηλεύοντας την ήρεμη ζωή τους στο στρουμφοχωριό…

Μια μέρα σαν τις άλλες στο Παραλογιστάν. Κουρδισμένη όπως πάντα, τις ίδιες κινήσεις κάνει… Τις ίδιες σκέψεις στο μυαλό, την ίδια απόγνωση στο βλέμμα..

Πάει καιρός που ζει εδώ. Σε μια μικρή πόλη στο Παραλογιστάν. Νόμιζε ότι θα βρει την ανάσα που έχασε. Ότι θα βρει φίλους. Ότι θα βρει μια απασχόληση να την κρατά σε εγρήγορση. Κι όμως, τίποτα από όλα αυτά δεν πέτυχε.

Νιώθει όμως τυχερή. Έχει αυτό που λείπει από άλλους. Έναν άνθρωπο που την αγαπά με πάθος. Κι εκείνη τον αγαπά. Του το δείχνει με κάθε τρόπο.

Μόνο ο ένας τον άλλο έχουν.. Το καράβι βουλιάζει…

Εκείνος γύρισε συντετριμμένος.. Αναρωτιέται.. ‘’ποιόν έβλαψα’’…

‘’τους χαλάς την πιάτσα, η τιμιότητα σου κάνει να κραυγάζει περισσότερο η δική τους ανεντιμότητα. Τους κάνεις να μοιάζουν ανεπαρκείς και το ξέρουν. Να είσαι έτοιμος. Θα σε πολεμήσουν. Αλλά εσύ ψηλά το κεφάλι. Δεν θα σε λυγίσουν’’…

Θέλει πολύ να το πιστέψει. Εκείνη πιο πολύ που το λέει. Εκείνος πάει να λυγίσει. Τον κρατάει. Ανέκαθεν ήταν δυνατή, να σηκώνει και τους άλλους. Σήκωσε τα βάρη του κόσμου από μικρή, δεν την τρομάζει τίποτα. Όσο πιο δύσκολα είναι τα πράγματα, τόσο θέλει να τρίβει στη μούρη όσων την πολεμούν, τη δική της επιτυχία.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει…

Πέρασαν τόσα χρόνια. Ο κόσμος μόνο φαινομενικά έκανε βήματα προς τα μπρος. Στην πραγματικότητα τα ίδια και τα ίδια συνθήματα θα είναι επίκαιρα και σήμερα και μετά από χρόνια. Σήμερα οι εχθροί ντύνονται φίλοι, για να σε ξεγελάσουν. Όλα καμουφλαρισμένα. Ο λύκος φοράει τη στολή του προβάτου. Μπαίνει στη ζωή σου, κάθεται δίπλα σου.. Κάνεις παρέα ένα αθώο προβατάκι και ξαφνικά, στην επόμενη στροφή, βγάζει τη μάσκα και βλέπεις τα δόντια του, έτοιμα να τα χώσει στη σάρκα σου.

Δεν τα δέχεται αυτά που λένε. Για εκείνον. Γιατί δεν τον αφήνουν ήσυχο; Δεν έχει πειράξει ούτε μυρμήγκι. Το ξέρει καλά. Κι αυτοί το ξέρουν. Είπαμε, τους χαλάει την πιάτσα. Στο Παραλογιστάν επιπλέουν οι φελλοί. Ξέρει καλά, και τον εαυτό της και τον άνθρωπο που αγαπά. Ξέρει καλά. Όταν έχεις ουσία και περιεχόμενο, στο Παραλογιστάν, ενοχλείς. ‘’Θέλουν να σε κάνουν σαν κι αυτούς, μην πέσεις στην παγίδα’’, λέει στο σύντροφό της.

‘’Εδώ δεν πιάνουν οι κατάρες, δεν πιάνουν οι ευχές.. Εδώ το τώρα ζητιανεύει λίγη πίκρα απ' το χτες’’…

‘’Δεν θα γίνω ΠΟΤΕ σαν κι αυτούς, ακόμα κι αν δεν δω Θεού πρόσωπο, ποτέ μου. Κάλλιο το ‘χω να πεθάνω’’, σκέφτεται…

Όταν κοιτάζεται στον καθρέπτη, χαμογελά στο είδωλο της. Αν γίνει σαν κι αυτούς, το είδωλο της, μέσα από την καθρέπτη, θα  την φτύνει. Χωρίς να έχει φτύσει αυτή, θα φτύνει η μορφή της. Γιατί θα έχει πουλήσει τις ιδέες της. Δεν θα γίνει. Είναι το μόνο ΄΄ΠΟΤΕ’’ που λέει και το λέει με κεφαλαία γράμματα. ΠΟΤΕ. Θα μείνω όπως είμαι. Δεν θα τους κάνω τη χάρη.

‘’Μείνει όπως είσαι, μην αλλάξεις τίποτα. Εγώ σ’αγάπησα όπως είσαι, έτσι αγνός, αθώος, τίμιος, ήσυχος’’, του λέει.

Τι θα φέρει το αύριο; Ποιος το ξέρει; Ούτε τα μέντιουμ δεν το ξέρουν πλέον. Κάθε μέρα και πιο γκρίζα. Σκουραίνει ο τόνος. Κάθε μέρα τείνει στο μαύρο.

‘’Με την πρώτη ευκαιρία θα έφευγα από το Παραλογιστάν, για όπου με βγάλει, για μια χώρα ΠΟΛΙΤΙΣΜΕΝΗ. Εδώ ανθρωποφάγοι κατάντησαν όλοι. Ο ένας να βγάλει το μάτι του άλλου. Καμία ανθρωπιά…’’, του λέει και εκείνος συμφωνεί.

Το ψάχνουν. Τι μας κρατά εδώ; Τίποτα.

Αυτή είναι η μια όψη του νομίσματος.

Η άλλη όψη, κραυγάζει… Αυτό θέλουν… Να σας διώξουν.. Κι εσάς και όλους τους νέους…Έχουν τρόπους, έχουν τα όπλα (ανεργία, ναρκωτικά, αλκοόλ, βία-χουλιγκανισμός,  κλπ).

‘’Θα τους κάνουμε τη χάρη; Θα λυγίσουμε; Αυτό θέλουν, για να έρθουν από πάνω και να πανηγυρίσουν την ήττα μας’’.

Κάπου εκεί το μυαλό τους παίρνει ανάποδες στροφές.

Κοιτάζονται. Μιλάνε τα μάτια μόνο. Δεν χρειάζεται να μιλήσουν. Τα είχαν πει όλα τα βλέμματα τους.

Πάνω στο μέτωπο αναβόσβηναν 5 λέξεις.

‘’ΜΕΝΩ ΕΔΩ. ΠΑΛΕΥΩ. ΚΕΡΔΙΖΩ. ΖΩ’’ .

Όπως λέμε Λονδίνο,Άμστερνταμ ή Βερολίνο.. Καμία σχέση. Βέβαια τώρα που το σκέφτομαι, η Κατερίνη έχει ένα κοινό με το Λονδίνο τουλάχιστον. Τις ατέλειωτες βροχές. Σε αυτή την πόλη, νομίζεις ότι βρέχει όλη την εβδομάδα.

Πρώτη μέρα μετά από καιρό (2η αν βάλεις και εχθές το απόγευμα που γυρίσαμε) και ο καιρός μας υποδέχτηκε με βροχή. Εννοείται ότι εχθές μας υποδέχτηκαν, κουνώντας την ουρά, και 2 λογαριασμοί, ένας εκ των οποίων ληγμένος εδώ και μια εβδομάδα.. Ευτυχώς μικρά ποσά.

Με υποδέχτηκε βέβαια και ένα καλό νέο.. Οι υπογραφές για τη στατιστική υπηρεσία, για τα λεφτά της απογραφής! Βέβαια άγνωστο πότε θα τα βάλουν, αλλά εφόσον κινήθηκε κάτι, θετικό είναι.. Το ποσό.. Ελαφρώς απογοητευτικό, αλλά στη δική μας κατάσταση φαίνεται περιουσία.. Γιατί όταν θα μπει, θα είμαστε σε φάση που θα έχουμε πάρει μαχαίρια και θα ξύνουμε τους τοίχους για να φάμε.. Όσο να ‘ναι λίγος ασβέστης για ασβέστιο, καλός θα είναι, μια και ούτε γάλα δεν θα μπορούμε να αγοράσουμε, όταν κοπεί το επίδομα του Στέλιου και αν και εφόσον δεν έχουμε βρει δουλειά. Εκτός αν γίνει ένα θαύμα και βρεθεί κάτι.. Εμείς τις προσπάθειες μας θα τις κάνουμε..

Φέτος ο χειμώνας προβλέπεται δύσκολος, αλλά σαν δίδυμος, μπορώ να επιβιώσω και σε πυρηνική καταστροφή και σε αεροπορικό δυστύχημα, όπως είπε και η κοπέλα ενός παιδιού που μεγαλώσαμε μαζί, του γιού της γυναίκας που δουλεύει η μάνα μου.

Ο λόγος που μείναμε στην Αθήνα σχεδόν μια εβδομάδα μετά το γυρισμό από τη Νάξο, ήταν ένας γάμος το Σάββατο, όπου γνώρισα κι αυτή την κοπέλα που λέω, που κατά σύμπτωση έχουμε γενέθλια την ίδια μέρα! Μόνο που την περνάω 2 χρόνια.

Παντρευόταν η αδελφή του παλικαριού αυτού, 3 χρόνια μικρότερη μου η κοπέλα. Με αυτά τα 3 παιδιά, το παλικάρι που είναι συνομήλικος και τις δίδυμες αδελφές του, μεγαλώσαμε μαζί και μικρά παίζαμε. Τώρα η μια κοπέλα έχει δύο κοριτσάκια και η άλλη παντρεύτηκε. Γλυκές κοπέλες και με αθώο βλέμμα.

Πόσο πίσω γύρισα.. Τους περισσότερους είχα να τους δω χρόνια.. Τον αδελφό τους μια δεκαετία, τα ξαδέλφια τους μπορεί και 20 χρόνια, μια άλλη κοπέλα, κι αυτή ξαδέλφη τους, 26 χρόνια, από εκείνες τις διακοπές, των 9 μου χρόνων, στο Βραχάτι, μαζί με την οικογένεια, όπου ψάχναμε με το αγόρι να βρούμε όνομα για το γατάκι που θα μας δίνανε, το παιδί της γάτας Ηλέκτρας, της θείας τους, που πέθανε πρόσφατα.. Μόνο εκείνη έλειπε, η καλόκαρδη κυρία Βιβή… Ήταν όμως ο γιός της, που είχα να δω σχεδόν εικοσαετία, μένει πια και δουλεύει στην Αγγλία, έχει παντρευτεί Αγγλίδα και έχει ένα εννιάχρονο αγοράκι, που μιλάει πολύ καλά Ελληνικά, προς τιμή του πατέρα του που το έμαθε. Τη γυναίκα του την ονόμασα Bridget Jones ( ελπίζω να το έγραψα σωστά) από την ταινία,με το ομώνυμο ημερολόγιο- για όποιον την έχει δει- μοιάζει με την ηθοποιό, τη Rene Zelvenger(αυτό σίγουρα το σκότωσα).

Περάσαμε πολύ ωραία και φάγαμε φαγητά που κάποια από αυτά δεν νομίζω θα ξαναφάω.. Στην Αίγλη Ζαπείου, με εκλεπτυσμένη κουζίνα.. Δεν είναι μπακαλοταβέρνα να έχει κοκορέτσια και κοντοσούβλια. Το γλυκό επίσης στο τέλος (δεν έκοψαν τούρτα, είχαν ένα γλυκό στο τέλος, στυλ πάστας, στρογγυλό) πρέπει να ήταν ένα από τα πιο κορυφαία που έχω φάει ποτέ μου!

Κατά τα’ άλλα, οι μέρες στην Αθήνα κύλισαν βαρετά. Είχα τις κλειστές μου και δεν ήθελα να δω άνθρωπο.. Υπήρχε βέβαια λόγος, κάποια προβληματάκια υγείας που έχω από καιρό. Όχι κάτι σοβαρό αλλά είναι ολίγον τι εκνευριστικό. Θέμα γυναικολόγου. Ελπίζω να βρούμε λύση. Πρέπει να του σκανάρω κάποιες εξετάσεις να του στείλω. Ευτυχώς που παίζει στα δάχτυλα τους υπολογιστές, από ό, τι φαίνεται γιατί οι εξετάσεις είχαν μείνει στην Κατερίνη και μόνο ηλεκτρονικά θα μπορέσω να του τις δείξω πλέον.. Ο Θεός να βάλει το χέρι του.. Βασικά, σίγουρα ισχύει ότι ‘’ ό,τι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό’’ άρα αφού αυτό δεν θα με σκοτώσει, σίγουρα θα με κάνει δυνατή.

Αλλά σε πρώτη φάση, φέτος το καλοκαίρι, με έκανε να έχω μαύρες κουρτίνες..

Οι κουρτίνες μόνο άνοιξε το χρώμα τους επειδή πήγα στον μόνο τόπο που αγαπώ. Την υπέροχη Νάξο.

Χαίρομαι πολύ που ο Στέλιος την αγάπησε, αν όχι όπως εγώ, τουλάχιστον τόσο πολύ ώστε να θέλει να ξαναπάμε με την πρώτη ευκαιρία. Του άρεσε πάρα πολύ!

Όντως περάσαμε όμορφα. Μέσα στην απλότητα 7 ημερών, όπου κάθε μέρα είχαμε ένα παρόμοιο πρόγραμμα. Ας είναι καλά η εργατική εστία που μας επιχορήγησε, γιατί θα ήταν αρκετά δύσκολο να πάμε. Αλλά έτσι δώσαμε μόνο 17 ευρώ για όλες τις μέρες.

Πρωινό που μας ετοίμαζε αυτός που είχε το ξενοδοχείο.

Ντύσιμο και ετοιμασία για παραλία.

Περπάτημα μέχρι ΚΤΕΛ ,να πάρουμε λεωφορείο για Άγιο Προκόπη ή Αγία Άννα, για μπάνιο.

Μπάνιο και κολύμπι τουλάχιστον 30-45 λεπτά, στις 2 αυτές πανέμορφες παραλίες.

Φαγητό δίπλα στη θάλασσα, νοστιμότατο και σε πολύ καλές τιμές! Σερβιρισμένο από ευγενικούς ανθρώπους, που δεν σε βλέπουν σαν Ευρώ όπως σε άλλα μέρη πχ στην γειτονική Πάρο. Αφού 2 γυναίκες, από 2 διαφορετικές ταβέρνες, μας είδαν στη Χώρα που κάναμε βόλτα και μας χαιρέτησαν, με μια φορά που καθίσαμε στο μαγαζί τους. Ο άλλος ο σερβιτόρος, στο ιστορικό ζαχαροπλαστείο ‘’Ραντεβού’’, το γλυκό που δεν έφαγε ο Στέλιος, μας το έβαλε σε κουτάκι για το δωμάτιο και με πλαστικά πηρουνάκια, μαχαιράκια και χαρτοπετσέτες!

Μετά την ταβέρνα, επιστροφή με το λεωφορείο στο δωμάτιο, για ένα μπανάκι.

Το βράδυ βόλτα στη Χώρα και μετά επιστροφή στο δωμάτιο.

Μες την απλότητα τους ήταν οι πιο υπέροχες μου μέρες! Στο μέρος που αγαπώ με τον άνθρωπο που αγαπώ, να του δείχνω κάθε γωνιά και μυστικό ενός τόπου που έχω λατρέψει κεραυνοβόλα.. Από το 1990 που πήγα, δεν αγάπησα άλλο μέρος τόσο. Θα έμενα μόνιμα, αν υπήρχε ευκαιρία..

Αν ποτέ με έπαιρναν αναπληρώτρια, εκεί θα ήθελα να πάω.. Και να ριζώσω μετά.. Να μην ξαναφύγουμε. Ακόμα κι η Κατερίνη με κουράζει κάποιες φορές. Η υγρασία της, αυτή και μόνο. Σηκώνεσαι ορθή γωνία.

Αυτά λοιπόν από μένα μέχρι στιγμής.

Για τον φίλο που ζήτησε τη συνταγή, υποσχέθηκα να την βάλω. Έχω χρόνια να το φτιάξω, αν και είναι πολυαγαπημένο γλυκό!

Η εκδοχή που έχω είναι για κατάψυξη. Άλλοι το βάζουν και ψυγείο, αλλά σίγουρα χάνει κάτι από την νοστιμιά του, κατά τη γνώμη μου.

ΜΩΣΑΙΚΟ (για 8 μερίδες)

-350 γρ μπισκότα

-1 πακέτο βούτυρο

-190 γρ. ζάχαρη

-2 αυγά

-50 γρ. κακάο σκόνη

-κονιάκ

Σπάμε τα μπισκότα σε κομμάτια μικρά, με τα χέρια.

Ζεσταίνουμε το βούτυρο μέχρι να λιώσει.

Προσθέτουμε την ζάχαρη, τα αυγά (χτυπημένα), το κονιάκ και το κακάο, μέσα σε μια λεκανίτσα, μαζί με το λιωμένο βούτυρο και ανακατεύουμε πολύ καλά μέχρι το μείγμα να γίνει λείο.

Προσθέτουμε τα σπασμένα μπισκότα και ανακατεύουμε ξανά.

Αφήνουμε το μείγμα λίγο να κρυώσει και να σταθεί και μετά το αδειάζουμε σε ένα κομμάτι αλουμινόχαρτο ( ή και περισσότερα, αυτό θα φανεί από την ποσότητα του μείγματος).

Το βάζουμε στην κατάψυξη για λίγες ώρες και είναι έτοιμο να κοπεί.

ΥΓ1:Τα χρώματα στην φωτογραφία, δεν είναι πειραγμένα. Η φύση είναι ο μεγαλύτερος ζωγράφος.. Απολαύσαμε το πιο υπέροχο ηλιοβασίλεμα, πάνω στο κάστρο αλλά και όταν κατεβήκαμε, στο λιμάνι.

ΥΓ2: Την συγκεκριμένη συνταγή δεν την έχω φτιάξει, έφτιαχνα μια άλλη, αλλά δεν την βρίσκω.. Μάλλον την είχα σε χαρτί και κάπου το έχω τρυπώσει, άγνωστο που.

ΥΓ3: Ένα κουτί κακάο για το γάλα, έκανε το δρομολόγιο του τίτλου. Το αγόρασα στη Νάξο και έβαζα στο γάλα, το πήρα Αθήνα και το τύλιξα και το έφερα Κατερίνη.

1.Πικρό

Να ‘μαι κι εγώ..Καιρό είχα να φανώ..Τώρα τελευταία βλέπω αλλά δεν θεωρώ σκόπιμο να μιλάω.. Όσο περνάνε τα χρόνια και βλέπεις ότι τίποτα δεν αλλάζει, όλο και πιο λίγο μιλάς..Αυτό μου δίδαξε η μέχρι τώρα πορεία μου…

Ο Άγιος Φανούριος να μας φωτίσει και να μας φανερώσει:

-Δύναμη για να αντέχουμε στον παραλογισμό αυτής της χώρας.

-Δρόμο για να φύγουν όσοι δεν αντέχουν, να πάρουν τα κουβαδάκια τους για άλλη παραλία(βρίσκομαι μεταξύ τους)

-Φώτιση σε όλους μας να πάψουμε να τρωγόμαστε μεταξύ μας την ώρα που αυτοί που μας βάζουν να σκοτωνόμαστε περνάνε ανενόχλητοι νομοσχέδια.

-Φώτιση να στείλουμε σε άλλη παραλία όσους εδώ και 35 χρόνια μας έχουν κάνει να παραμιλάμε.. Κοντά στο σκοπό τους είναι.. Να ξαποστείλουν τους μισούς νέους στα ναρκωτικά και τους υπόλοιπους στην ανεργία.. Ο πυγμαχικός αγώνας λήγει και στέκονται από πάνω μας, με το πόδι στο στήθος μας και ξέρουν ότι μας βγάλανε νοκ αουτ..

-Δύναμη να σηκωθούμε από την κατάσταση αυτή, να τους πιάσουμε το πόδι,έτσι όπως καμαρώνουν ότι μας εξόντωσαν και να τους ρίξουμε εμείς νοκ άουτ..

-Μυαλό να φιλτράρουμε ό, τι ακούμε και να μην πιστεύουμε σε μεγάλα λόγια και υποσχέσεις.. Αυτός που εχθές σε μαχαίρωνε, σήμερα δεν θα σου φέρει επιδέσμους και δεν θα σου γιατρέψει τις πληγές..

-Μυαλό να καταλάβουμε ότι πίσω από αυτούς που μας έριξαν νοκ άουτ βρίσκονται άλλοι, πιο φοβεροί αντίπαλοι, που κι αυτοί με τη σειρά τους έριξαν αυτούς νοκ άουτ.. Πίσω από έναν ‘’μαύρο λύκο’’ είναι ο ‘’μαύρος καρχαρίας’’, πολύ πιο επικίνδυνος και αν ο μαύρος λύκος δεν φάει το μαύρο προβατάκι, ο μαύρος καρχαρίας του επιφυλάσσει τέλος φρικτό.. Έτσι ο μαύρος λύκος ακόμα και να είχε τις καλύτερες προθέσεις και διαθέσεις, τη ζωή του προσπαθεί να σώσει και θα το κάνει μια χαψιά το μαύρο προβατάκι..

-Μάτια να δούμε ότι στη ζωή το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό και όποιος δεν το βλέπει μάλλον ζει σε άλλο πλανήτη.. Πολύ θα ήθελα να ζω σε ροζ συννεφάκι και να τα έβλεπα ρόδινα και να σφύριζα αδιάφορα.. Πολύ θα ήθελα να ήταν βλακείες όσα λέω.. Δεν είναι. Όποιος δεν αντέχει να τα ακούει να τα συνειδητοποιεί, μάλλον σε λάθος μέρος ήρθε, και διαβάζει αυτές τις γραμμές.. Ας βγούμε όμως από το ροζ συννεφάκι κάποτε γιατί άμα πέσουμε η πτώση δεν θα είναι ανώδυνη..

-Κουράγιο να συνειδητοποιήσουμε αυτή την κατάσταση αλλά να μην μας πιάσει μαύρη κατάθλιψη και να σταθούμε στα πόδια μας.. Θέλει γερό στομάχι..

-Μυαλό σε όλους αυτούς που για λίγα ψωροευρώ κατακαίνε το μέλλον όλων μας.. Για να πλουτίζουν λίγοι και να χτίζουν βίλες, τα βάζουν με τα αθώα δεντράκια.. Μάλλον αυτοί όλοι που εμπλέκονται, δεν τους βάζει μυαλό ούτε ο ίδιος ο Θεός, έχουν κάψει τόσα πολλά εγκεφαλικά κύτταρα που είναι σάπιοι μέχρι κόκκαλο.. Αν ίσχυε θανατική ποινή στη χώρα μας, θα ήθελα οι πρώτοι που θα εφαρμοζόταν να ήταν αυτοί, και ύστερα όσοι βλάπτουν αθώα παιδάκια. Αλλά δυστυχώς κανένας δεν πιάνεται γιατί αυτοί που εκτελούν είναι οι τελευταίοι τροχοί σε μια τεράστια άμαξα που οι πρώτοι τροχοί-πιστέψτε με-δεν θέλουμε να ξέρουμε ποιοι είναι γιατί θα πέσουμε και θα γκρεμοτσακιστούμε από το ροζ συννεφάκι που λέγαμε και θα τους κάψουμε με τα ίδια μας τα χέρια, αφού τους ρίξουμε από την ‘’καρέκλα’’ που κάθονται..

-Εθνική συνείδηση να καταλάβουμε ότι το να αγαπάς τη χώρα σου δεν σε κάνει αυτομάτως ούτε ακροδεξιό, ούτε εθνικιστή, ούτε σωβινιστή. Αγαπώ τη χώρα μου σημαίνει, αυτό ακριβώς: Αγαπώ τη χώρα μου. Θλίβομαι με όσα της έχουν κάνει.

-Μυαλό για να δούμε ότι οι στόχοι τους σιγά σιγά κοντεύουν να επιτευχθούν.. Όταν θες να πλήξεις μια χώρα πλήττεις πρώτα ήθη, έθιμα, θρησκεία, γλώσσα και πολιτισμό. Πείτε μου, από όλα αυτά, εδώ, έχει μείνει τίποτα όρθιο; Ρητορική η ερώτηση.. Συγχαρητήρια, με την ανοχή και τη βοήθεια όλων μας, σε λίγα χρόνια, η Ελλάδα θα έχει ένα 20-30% Ελλήνων, οι οποίοι και αυτοί αναγκαστικά θα έχουν ασπαστούν το Κοράνι και θα προσκυνούν τον Αλλάχ, αν θέλουν να σώσουν τη ζωή τους. Οι γυναίκες με μαντήλες και οι άντρες αφέντηδες. Οι Έλληνες θα πλένουν τα τζάμια στα πολυτελή αυτοκίνητα τους.

-Κουράγιο να τα αντέξουμε όλα αυτά γιατί ο δρόμος μας, αν δεν καταφέρουμε να βγούμε απ ‘την τροχιά του, εκεί μας πάει.. Οι ίδιοι οι’’ μαύροι λύκοι’’  που λέγαμε πουλάνε τα ‘’μαύρα προβατάκια’’ και τη χώρα τους, για να σώσουν τον εαυτό τους και την καρέκλα που κάθονται. Με την βοήθεια τους, όλα αυτά δεν είναι επιστημονική φαντασία αλλά κοντινή πραγματικότητα. Λυπάμαι όποιον δεν το βλέπει..

2.Γλυκό

Δύο όψεις έχει η ζωή.

Πικρό-γλυκό

Λύπη-χαρά

Κακό-Καλό

Κλπ…

Γιαυτό αφού πέσαμε, θα ανέβουμε με μια ωραία συνταγή.

Ένα γλυκό που έφτιαξα χθες, πολύ ωραίο και πανεύκολο. Ούτε πολλά υλικά θέλει ούτε πολύ κόπο και ώρα να γίνει.

Υλικά:

-2 πακέτα πτι μπερ

-1 φάκελο κρέμα ζαχαροπλαστικής βανίλια

-1 φάκελο κρέμα ζαχαροπλαστικής σοκολάτα

-800 ml γάλα (για τις 2 κρέμες)

-γάλα για να βουτάμε τα μπισκότα

-διακόσμηση για από πάνω .Εγώ έβαλα τριμμένο μπισκότο αλλά μπορεί να μπει και τρούφα ή αμύγδαλο ή ο, τι άλλο θέλουμε

Εκτέλεση:

Βουτάμε τα μπισκότα στο γάλα.

Τα στρώνουμε σε ένα ταψάκι.

Φτιάχνουμε στο μίξερ την κρέμα βανίλια με 400 ml γάλα.

Την στρώνουμε πάνω από τα μπισκότα.

Βουτάμε κι άλλα μπισκότα στο γάλα και τα στρώνουμε πάνω από την κρέμα βανίλια.

Φτιάχνουμε την κρέμα σοκολάτα.

Την στρώνουμε πάνω από τα μπισκότα.

Διακοσμούμε με ό, τι  θέλουμε και βάζουμε για 2 ώρες στο ψυγείο.

Απλό γλυκό, ελαφρύ και σχετικά ανώδυνο, μια και η μόνη ζάχαρη που έχει είναι στα μπισκότα και στις κρέμες.

ΥΓ:Όποιος δεν συμφωνει με όσα λέω, ας σταματήσει το διάβασμα στις πρώτες παραγράφους και να διαβάσει μόνο τη συνταγή. Όποιος πιστεύει ότι ζούμε σε μια χώρα μη- τριτοκοσμική. Θα ήθελα πολύ να το πιστεύω κι εγώ. Όσο αισιόδοξη και να είμαι, και είμαι πολύ, αυτή η χώρα το θέατρο του παραλόγου  και  ο σουρεαλισμός της με ξεπερνάνε..

Είπα ότι δεν θα ξαναγράψω γιατί δεν έχω και πολλά να πω, όταν είσαι άνεργος, στο σπίτι ,τα οικονομικά σου χάλια και οι βόλτες ελάχιστες ως καθόλου, τι να γράψεις; Άντε να γράψω καμιά συνταγή, που κοντεύω να γίνω Βέφα και Μαμαλάκης μαζί, κάθε μέρα όλο και κάτι σκαρώνω στην κουζίνα, πάντα όμως ελαφριά, γιατί έτσι έχω μάθει.

Αλλά όταν έχεις το μικρόβιο του γραψίματος ,δεν φεύγει κι εύκολα.

Επίσης, όταν περιτριγυρίζεις σε διάφορες σελίδες στο ιντερνετ, και διαβάζεις απόψεις, θα έρθει κι η ώρα που θα βιδώσεις. Τελευταία όλο και πιο συχνά βιδώνομαι από απόψεις. Όχι εδώ μόνο, κυρίως όχι εδώ, αλλά σε ανύποπτες στιγμές διαπιστώνω πόσο ξερόλες είμαστε και πόσο έχουμε το μικρόβιο του δικαστή και μάλιστα ενός δικαστή που αν ήταν στο χέρι του θα καταδίκαζε τους πάντες σε δημόσιο απαγχονισμό.

Βλέπω μια έντονη τάση να τρωγόμαστε μεταξύ μας. Να νομίζουμε ότι μόνο αυτό που πιστεύουμε είναι σωστό και ό, τι λένε οι άλλοι είναι βλακεία. Την τάση του ξερόλα, που μόνο αυτός έχει δίκιο, μόνο αυτός ξέρει το σωστό, μόνο η δική του άποψη είναι σωστή.

Εγώ, εγώ, εγώ, εγώ..

Η αγαπημένη λέξη ενός ξερόλα.

Έχω γνωρίσει τόσους πολλούς στη ζωή μου, που αν μπαίνανε στη σειρά, θα φτάνανε στο Πεκίνο.

Το πρόβλημα είναι όταν δεν μπορείς να απαλλαγείς από αυτούς, αν πχ είναι συγγενείς σου. Εκεί έχεις πρόβλημα. Απλά φροντίζεις να μην τους συναναστρέφεσαι συχνά. Χαίρομαι πολύ που έφυγα από την Αθήνα και άφησα ξερόλες πίσω, αλλά δυστυχώς έχω κι εδώ έναν μεγάλο ξερόλα. Όνομα μην πω.. Τες πα..Αυτός κάνει για 10. Και όχι, εννοείται ο Στέλιος δεν είναι έτσι. Ευτυχώς.

Η ζωή όμως δίπλα σε έναν ξερόλα είναι δύσκολη.. Εκτός κι αν το ταίρι του είναι μεγαλύτερος ξερόλας. Έχω κοντινό παράδειγμα, που δεν ξέρεις ποιος από τους δυο είναι χειρότερος..Αλλά η ζωή δίπλα σε έναν ξερόλα, είναι απίστευτα κουραστική.

Επίσης η ζωή δίπλα σε έναν κριτικό. Όχι από την Κρήτη. Δίπλα σε έναν που κρίνει τα πάντα και τα βγάζει άχρηστα. Είναι το δίδυμο αδελφάκι του ξερόλα ο κριτικός.

Μπορεί πχ να είναι μια απίστευτα ωραία ταινία, όπως έτυχε να δω προχθές στο ΝΕΤ, έβαλε το ‘’οι εντιμότατοι φίλοι μου’’ σπαρταριστή κωμωδία, παλιάς κοπής, Ιταλική, τριλογία, μεταξύ 1975-1985 γυρισμένες οι 3 ταινίες.

Κι όμως, κάπου που πήρε μετά το μάτι μου, ψάχνοντας πληροφορίες για την ταινία, για τους ηθοποιούς, σε ένα site, υπήρξαν και άτομα που την έθαψαν. Καλά, για να θάψεις αυτή την ταινία, συγνώμη που θα το πω είσαι ή αγέλαστος ή η θερμοκρασία του πίσω μέρους σου(για να μην πω κ****) πρέπει να είναι υπό του μηδενός.

Και είναι ένα από τα ελάχιστα παραδείγματα. Απλά επειδή ήταν πρόσφατο και βιδώθηκα λίγο, γιαυτό και το αναφέρω.

Δηλαδή, ας μας πούνε αυτοί οι συμπαθείς(λέμε τώρα) θεατές, τι περιμένουν να δουν από μια κωμωδία; Την υψηλή τέχνη και διανόηση; Ή μήπως αυτοί βλέπουν μόνο ταινίες με βία όπου παίζουν ναρκομανείς, βιαστές, παιδεραστές και αυτά τα αποκαλούν υψηλή τέχνη;Ή ΄μια ταινία θεωρείται υψηλή τέχνη όταν ξε-κοιλιάζονται ή ξε-κωλιάζονται στα κρεβάτια;

Ομοίως, κρίνονται και κατακρίνονται τραγούδια, τραγουδιστές, ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, ταινίες, θεατρικές παραστάσεις. Και όχι μόνο. Η γκάμα ενός κριτικού και ενός ξερόλα περιλαμβάνει και κοινωνικά φαινόμενα, και κοινωνικές αναταραχές.

Πόσο θύμωσα με το κοντινό αυτό παράδειγμα ξερόλα που έχουμε εδώ(είπαμε ονόματα μη λέμε, οικογένειες μη θίγουμε…) που σε μια επίσκεψη με βίδωσε τόσο πολύ που μου ήρθε να κάνω μεγάλο τσακωμό…

Δεν μπορώ να διανοηθώ να υπάρχει άνθρωπος που να λέει ότι δικαίως τα ΜΑΤ δέρνουν τον κόσμο, επειδή ο κόσμος έκανε καταστροφές, τότε με τους αγανακτισμένους. Το θεωρώ ΝΤΡΟΠΗ και μόνο να ειπωθεί αυτή η κουβέντα.

Όπως ντροπή θεωρώ και πολλά άλλα που διάβασα εκείνες τις μέρες.

Απόψεις που θεωρώ ότι αυτές μας έχουν φέρει στο χείλος της καταστροφής.

Αλλά λογικό είναι, όταν δεν υπάρχει παιδεία. Δύσκολο να ακούσεις από κάποιον μορφωμένο τέτοιες απόψεις, αλλά αν τις ακούσεις, θα σημαίνει 2 πράγματα: ή είναι συντηρητικός μέχρι κόκκαλο ή είναι βολεψάκιας- βολεμένος- συμφεροντολόγος μέχρι κόκκαλο. Εξίσου κακά και τα δύο.

Γιατί σκόπιμα, ακόμα και μορφωμένοι άνθρωποι μπορεί να υποστηρίξουν κάτι ακραίο γιατί τους έχουν υποσχεθεί μια θεσούλα.

Σιγά μην ξεπουλιόμουνα εγώ για μια θεσούλα. Χίλιες φορές άνεργη παρά να γίνω σα να τα μούτρα τους.

Γραβατάκηδες στην ψυχή. Ξεπουλιούνται για να φτιάχνουν βίλες και να κυκλοφορούν με το αμάξι των εκατομυρίων.

Πέρα από τις απόψεις όμως, όλη αυτή η κριτική διάθεση, να κατακρίνεις τα πάντα και να τα βγάζεις άχρηστα κρύβει και κάτι άλλο. Μια ηλίθια τελειομανία. Μια τελειομανία μόνο ηλίθια μπορεί να είναι.

Τέλειος είναι ο Θεός. Μόνο.

Τώρα πως ο άνθρωπος από κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση βγήκε έτσι, αυτό χωράει συζήτηση.. Μάλλον ο άνθρωπος, συμμάχησε με την άλλη πλευρά… Τον αντίπαλο του Θεού… Ακόμα και σε αυτό ξεπουλήθηκε μήπως και ζήσει αιώνια.

Εγώ όμως επειδή δεν θέλω να είμαι με την αντίπαλη πλευρά, μόνο την τελειότητα του Θεού δέχομαι. Ανάμεσα στους ανθρώπους καμία τελειότητα δεν υπάρχει.

Δεν μπορεί να έχεις απαίτηση από κάποιον να είναι τέλειος. Δεν μπορεί ακόμα κι αν το θέλει.

Ανάμεσα πχ σε ένα τραγούδι που λατρεύουμε και σε ένα που μας φαίνεται βλακεία, ένα κοινό σημείο υπάρχει. Ο δημιουργός του έβαλε ώρες εργασίας, έμπνευσης και κατάθεσης ψυχής. Δεν μπορείς εσύ, όσες γνώσεις και να έχεις να το βγάζεις άχρηστο.

Κι εμένα κάποιοι δεν μου αρέσουν αλλά δεν θα τους βρίσω όπου βρεθώ κι όπου σταθώ. Απλά, αν βρω τραγούδι τους πχ στο ράδιο, θα αλλάξω σταθμό. Τόσο απλό.

Δεν μπορείς όμως να ακυρώνεις κάποιον επειδή εσύ τον κρίνεις ανεπαρκής.

Όλοι ανεπαρκείς είμαστε. Ασήμαντα μυρμηγκάκια μες το σύμπαν.

Μην θεωρούμε την θλιβερή μας ύπαρξη κάτι το εξαιρετικό. Σιγά τα ωά.

Ο άνθρωπος είναι ικανός για το μεγάλο καλό-κάποιοι- αλλά είναι ικανός και για το μεγάλο κακό. Δυστυχώς η δεύτερη κατηγορία συγκεντρώνει το μεγαλύτερο ποσοστό.. Αποδείξεις πολλές. Όσοι με τόση μανία σκοτώνουν, όσοι σκοτώνουν χωρίς λόγο ή σκοτώνουν για 10 ευρώ. Όσοι αποπλανούν παιδάκια ή σκοτώνουν παιδάκια, όσοι βιάζουν.

Ο άνθρωπος έχει τα πιο κακά ένστικτα ανάμεσα στα ζώα.Ένα ζώο θα σκοτώσει μόνο για επιβίωση. Ο φόνος μεταξύ ανθρώπων θα είχε νόημα τότε μόνο αν ήμασταν κανίβαλλοι. Άρα, τι νόημα έχει;

Είμαστε το χειρότερο είδος που δημιουργήθηκε.. Δυστυχώς.. Καμιά φορά το λέω για πλάκα ότι ο άνθρωπος δημιουργήθηκε την 6η μέρα που ο Θεός είχε ήδη κουραστεί και έκανε προχειροδουλειά.

Είναι ώρες που με απογοητεύουν οι άνθρωποι. Μόνη όαση ο σύντροφός μου και οι γονείς μου. Οι μόνοι 3 άνθρωποι που εμπιστεύομαι στον κόσμο. Από κει και πέρα το χάος.

Οπότε αν βάλεις σε αγώνα Κριτικούς με Ξερόλες, θα είναι αμφίροπος. Είναι τόσο ίδιοι..

Κριτικοί-Ξερόλες=1-1  σημειώσατε  Χ.

Σε ένα αυτοσχέδιο δελτίο, που σκέφτηκα:

Κριτικοί-ξερόλες 1-1

Σπαστικοί- ήσυχοι άνθρωποι 5-0

Κατίνες- διακριτικοί 15-0

Ηλίθιοι-έξυπνοι 8-0

Αμόρφωτοι-μορφωμένοι 3-0

Κακιασμένοι-καλοί 7-0

Απατεώνες-Αθώοι 5-0

Εκμεταλευτές-Αθώοι 4-0

Βολεψάκηδες-αξιοπρεπείς 12-0

Συμφεροντολόγοι-Ιδεολόγοι 2-0

Και οι κατάλογος ατέλειωτος..

‘’Αν ξυπνήσεις μονομιάς, θα ‘ρθει ανάποδα ο ντουνιάς…’’

Αλλά αν ποτέ αυτό το δελτίο αλλάξει, εμένα να με χ*****….

ΥΓ:Κοντά στην Αθήνα,στη Χασιά,υπάρχουν  ερείπια τειχών και ένα απίστευτο δάσος..Ελπίζω να γλιτώσει από τους εγκληματίες-εμπρηστές που ξέχασα πριν να αναφέρω-παράλειψη μου-γιατί πιστευω ότι για αυτούς θα έπρεπε να υπάρχει θανατική ποινή, εγκληματούν απέναντι σε όλη την ανθρωπότητα και όλες τις γενιές, τωρινές και επόμενες.

Βράδυ Τετάρτης… Στο σπίτι…

Συνειδητά απέχω…

Σκέψεις περνούν, σαν τρένα, πλησιάζουν σταθμούς και φεύγουν..

Πέρασαν 17 χρόνια… 1994-2011…

Φοιτήτρια τότε, ενήλικη, παντρεμένη γυναίκα, τώρα..

Τι άλλαξε; Όχι πολλά, αλλά ταυτόχρονα και όλα…

‘’όλα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν’’ ή ‘’τίποτα δεν έχει αλλάξει και τίποτα δεν είναι όπως παλιά’’..

Όπως προτιμάτε. Παπάζογλου ή Κατσιμίχα..

Έχω πολλά να θυμάμαι.. Όμορφες στιγμές.. Κι εγώ ήμουνα αλλιώς τότε.. Πάντα στο ξεκίνημα είσαι αλλιώς, πιο ανάλαφρος. Στην αρχή του ταξιδιού, ξεκινάς με όρεξη. Στην πορεία, κουράζεσαι. Βαραίνεις. Δεν είναι το ίδιο να είσαι φοιτητής, στην πόλη που μένεις και το ίδιο να είσαι άνεργος, κι εσύ κι ο σύντροφος σου, σε μια άλλη πόλη.

Τίποτα δεν έχει αλλάξει για μένα και έχουν αλλάξει όλα..

Δεν ήθελα να έρθω..

Μια απουσία.. Βαραίνει..

Βιάστηκες φίλε.. Βιάστηκες.. Κι έχω τόσα να θυμάμαι.. Τι να πρωτοαναφέρω; Θα ξεχάσω πολλά αν αναφέρω έστω λίγα..

Θυμάμαι την απλότητα που είχες απαντήσει όταν είπα, 20 χρονών κορίτσι, ότι αυτό που θα ήθελα ήταν να παρακολουθήσω ηχογράφηση στο στούντιο.

‘’Την Τρίτη τι κάνεις;’’

‘’Τίποτα’’

Έλα στην πλατεία Αγίων Αναργύρων να πάμε.

‘’Άσε πρώτα, πρώτα να ξεχάσω, άσε με, άσε με να λησμονήσω..’’

Τραγούδι, ηχογράφηση, ακκουστικά, όργανα, κόσμος να μπαινοβγαίνει σε ένα παλιό διώροφο, πρώην σχολείο την εποχή που πήγαινες. Στα μάτια των 20 χρόνων μου όλα αυτά φάνταζαν μαγικά.

Θυμάμαι καφέδες στην πλατεία, μια φορά.

Θυμάμαι να σου παίζω με την κιθάρα, πρόχειρα στιχάκια και μουσικές που είχα γράψει.

Θυμάμαι… Θυμάμαι…

Συναυλίες με όλη την παρέα, να κάθομαι πίσω, μαζί σας..

Τον κιθαρίστα που μου παρείχε το ελευθέρας από τα ‘’μαντρόσκυλα’’

‘’Δικιά μας είναι’’, είπε ένας άνθρωπος που μόνο εξ’ όψεως με είχε δει, δεν είχαμε μιλήσει ποτέ.

Ο άλλος φίλος μου, ο ψηλός μακρυμάλλης… Που τον πείραζα συνέχεια, για το πόσο είχε πιεί, και για τις άδειες που είχε από το στρατό κι αυτός με πείραζε ότι πάλι είμαι εδώ, πρώτη σειρά..

Δίπλα στο ποτάμι.. Να με παίρνει το ποτάμι των τραγουδιών..

Η γλυκιά μελωδία του ακκορντεόν.. Μια γλυκιά ύπαρξη, μια χαμογελαστή κοπέλα. Αγκαλιά ζεστή και φιλική που δεν ξεχνώ.

Ένας ψηλός τυμπανιστής, χαμογελαστός..

Ένας μπασίστας, που είχε πάντα έναν καλό λόγο για μένα και μια αγκαλιά. Κεραυνοβόλος συμπάθεια. Υπάρχουν και τέτοιες. Όταν έναν άνθρωπο τον περιβάλλει θετική αύρα.

Πόσα θυμάμαι..

Φωτογραφίες.. Μελωδίες.. Λέξεις.. Αγκαλιές..Φιλιά.. Αγγίγματα..Ειλικρινές ενδιαφέρον.. Νέα.. Προγράμματα.. Συναυλίες..Ταξίδια.. Μουσικές.. Στιχάκια και σιγοτραγουδίσματα του αέρα.. Μαγική ατμόσφαιρα.. Κιθάρα και ακκορντεόν, βιολί, μπάσο, τύμπανα και πιάνο..

Μαγική φωνή..

Ξάπλωνε στις λέξεις και τις χάιδευε με την υπέροχη φωνή- χάδι..

Νότες ευχαριστημένες..

Πόσα πήρα από αυτή την παρέα.. Αναμνήσεις..

Και πόσο δίπλα μου ήταν.. Όταν το είχα ανάγκη.. Ήταν εκεί.. Έχουν περάσει ακριβώς 16 χρόνια, Ιούλιος ήταν και τότε.. Εκεί, δίπλα μου.. Σε δύσκολη στιγμή.

Πώς να ξεχάσω; Αυτή η χαρά.. Δεν μπορούσα να την συγκρίνω με άλλη.. Μεγάλη χαρά..

Οι πράξεις μετράνε..

Απουσία.. ‘’Σαν πέπλο θα σκεπάζει σαν μπαμπούλας τη ζωή μας..’’ Παραφράζοντας.

Ευχαριστώ.. Για όλα..

Δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί. Τίποτα δεν θα ήταν ίδιο. Κανείς μας.

Αλλά η απουσία πιο βαριά.

Δεν θα μπορούσα να είμαι εκεί..

Δεν θα μπορούσα..

Είναι εδώ όμως οι αναμνήσεις…….

Κάποτε στην πρωτεύουσα του Παραλογιστάν υπήρχε μια κοπέλα που ονειρευόταν ότι μπορεί αυτή η χώρα, η δική της, κάποτε θα άλλαζε. Οι κάτοικοι θα έπαυαν να είναι τόσο εγωιστές, τόσο κακοί, τόσο συμφεροντολόγοι, και θα ενώνονταν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό.. Αλλά γρήγορα κατάλαβε ότι ο εχθρός ήταν μέσα τους.. Στον ίδιο τον εαυτό τους.. Στην ουσία όλοι αυτοί οι σκάρτοι άνθρωποι κακό στον εαυτό τους έκαναν και ύστερα στους άλλους.. Όλη αυτή η κακία κάποια στιγμή γυρίζει μπούμερανγκ.. Αυτό το κατάλαβε η κοπέλα της ιστορίας μας..

Δύσκολα εμπιστευόταν τους ανθρώπους και ακόμα πιο δύσκολες ήταν και οι σχέσεις της.. Ώσπου γνώρισε κάποιον που κατάφερε να την κάνει να πιστέψει ότι μπορεί ακόμα να υπάρχουν άνθρωποι που αξίζουν.. Σταγόνα στον ωκεανό μεν, αλλά υπάρχουν έστω και ελάχιστοι που αξίζουν.

Την ξεκλείδωσε αυτός ο νέος και την πήρε μαζί του. Την αγαπούσε αλλά και εκείνη το ίδιο. Έγιναν μια γροθιά, δύο σώματα με μια ψυχή.

Ο νέος αυτός έμενε σε άλλη πόλη, στην ίδια πάντα χώρα, το Παραλογιστάν. Η κοπέλα αγάπησε την πόλη του καλού της.

Όμως το Παραλογιστάν μέρα με τη μέρα έμοιαζε με καράβι που βυθίζεται. Δεν λειτουργούσε τίποτα. Όλα πήγαιναν στραβά σε όλους τους τομείς. Η ανεργία στο διάστημα, οι τιμές στο διάστημα, οι μισθοί στα Τάρταρα, ο παραλογισμός στο διάστημα. Ο καθένας προσπαθούσε να σώσει τον εαυτό του στο καράβι που βούλιαζε. Ποδοπατούσε τους άλλους για να εξασφαλίσει θέση στις ελάχιστες βάρκες που θα τον έσωζαν.

Το νεαρό ζευγάρι με πολύ δυσκολία περνούσε την καθημερινότητα του. Δουλειά δεν υπήρχε. Βοήθεια μόνο από τους γονείς της κοπέλας. Οι γονείς του νεαρού νοιάζονταν μόνο για τον εαυτό τους.

Το νεαρό ζευγάρι κατάλαβε ότι η ζωή του από δώ και πέρα μόνο με αγκάθια θα είναι σπαρμένη. Όταν ξεκινούσαν πίστευαν ότι θα μπορούν να κάνουν όνειρα. Αντίθετα, μόνο εφιάλτες έβλεπαν. Όσο κι αν ήταν από τη φύση τους αισιόδοξοι άνθρωποι, δεν μπορούσαν σε τόσο μίζερη πραγματικότητα να σηκώσουν κεφάλι.

Μόνο όνειρο έμοιαζε η φυγή. Στη γειτονική χώρα όπου ήταν σκάλες ανώτερη από το Παραλογιστάν. Μια ευκαιρία και δεν θα το σκέφτονταν καθόλου. Θα είχαν φύγει.

Ίσως και να έρθει σε λίγα χρόνια, σκέφτηκαν. Υπήρχε μια πρόταση στον αέρα.

Η κοπέλα για αυτή τη μέρα ζούσε. Τη μέρα της φυγής. Αυτό την κρατούσε. Αυτή η χώρα, το παραλογιστάν έχει πια τελειώσει. Δεν έχει καμία ευκαιρία για τους νέους. Σιγά σιγά, σταδιακά, θέλει να τους εξοντώσει. Η νέα γενιά είναι ο κίνδυνος για όσους έχουν εξουσία. Γιαυτό τους ρίχνουν σταδιακά σε όλα τα στραβά μονοπάτια, ανεργία, βία και χουλιγκανισμός και ναρκωτικά. Έτσι μένουν έξω από τις εξελίξεις.

Το ήξερε πολύ καλά αυτό η κοπέλα. Βλέπετε, όσο κι αν προσπαθούσαν να την κάνουν να μην βλέπει και να μην καταλαβαίνει, αυτό ήταν πρακτικά αδύνατο. Και έβλεπε και καταλάβαινε και σκεφτόταν.

Ποτέ δεν θα γινόταν το πρόβατο που ήθελαν να γίνει. Όσο κι αν την χτυπούσαν για να πέσει, κάποια κατώτερα όντα, που για να καλύψουν τις δικές τους ανεπάρκειες προσπαθούσαν να την βγάλουν εκείνη ανεπαρκή, δεν θα τα καταφέρουν. Σε κανέναν δεν θα επιτρέψει να τις μιλάει άσχημα και να την υποτιμά. Κάθε τέτοια προσπάθεια, θα αποτύχει. Βρέθηκαν άνθρωποι να την υποτιμήσουν, να τις μιλήσουν άσχημα, να υποτιμήσουν τις προσπάθειες της. Ποιας; Εκείνης που είχε τόσο λαχτάρα να δουλέψει όταν όσοι δούλευαν βαριόντουσαν τη ζωή τους. Αλλά όσο υπήρχαν τέτοια ανθρωπάκια τόσο η κοπέλα γιγαντωνόταν για να τους τρίψει στη μούρη την αξία της.

Ο καιρός περνούσε και η κάθε μέρα ήταν ίδια με την προηγούμενη.

Η μόνη παρηγοριά για το ζευγάρι ήταν η παρουσία του ενός στη ζωή του άλλου.

Κάθε μέρα βασανιστικά ίδια.

Διέξοδος και φως από πουθενά. Ελπίδα ναρκωμένη. Άραγε θα ξυπνήσει;

Μαζεύουν και οι δυο τα κομμάτια τους.

Προσπαθεί να χαμογελάσει. Μέρα με τη μέρα και πιο δύσκολο. Με το ζόρι ένα μικρό χαμογελάκι χαράζει. Για χάρη του. Για να την βλέπει γελαστή. Μόνο εκείνος είναι ο κόσμος της. Ο μόνος που την καταλαβαίνει.

Βλέπει κωμωδίες μόνο στην τηλεόραση. Για να μπορεί να γελάει. Γιατί στο γέλιο της έβαλαν ταφόπλακα. Μην το ρωτάτε ποιος και τι. Πολλοί και κανένας. Οι ίδιες οι συνθήκες και οι λάθος και σκάρτοι άνθρωποι που η μοίρα της έφερε κοντά. Θα ήθελε να μην υπάρχουν. Να μην την επηρεάζουν. Να μην ασχολούνται μαζί της. Να μην την κατηγορούν χωρίς να έχει φταίξει. Αλλά αυτοί μες την κακία και τη ζήλεια τους θα κατηγορούσαν και τον ίδιο το Θεό αν είχαν δίπλα τους.

Μόνη ηλιαχτίδα εκείνος. Μόνο για εκείνον κάνει προσπάθειες. Μόνο εκείνος είναι ο κόσμος της…

ΥΓ:Τραβούσαν κουπί καθημερινά,σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα...

Σπίτι και πάλι, μετά από διακοπές λίγων ημερών στην Ιταλία! Ήταν η δεύτερη για μένα φορά που βρέθηκα και η πρώτη για τον Στέλιο. Παρέα μας είχαμε και τους γονείς μου, οι οποίοι βρήκαν την προσφορά από ένα ταξιδιωτικό. Βέβαια όπως αποδείχτηκε δεν ήταν και το καλύτερο ταξιδιωτικό που υπάρχει… Θα εξηγήσω παρακάτω γιατί. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα ξαναπάμε με αυτούς.. Από τον οδηγό και την ξεναγό κανένα πρόβλημα αλλά η πολιτική του γραφείου ήταν για τα μπάζα…

Τέλος πάντων.. Περάσαμε ωραία παρά τα μικροπροβληματάκια..

Φύγαμε Μεγάλη Πέμπτη, ενώ κανονικά έπρεπε να φύγουμε Μεγάλη Τετάρτη. Πρώτο φάουλ( πταίσμα σε σχέση με τα υπόλοιπα).Το χειρότερο όλων όμως( 2ο φάουλ) είναι ότι μας ειδοποίησαν μια μέρα πριν, την Τρίτη δηλαδή, ότι δεν φεύγουμε Τετάρτη αλλά Πέμπτη. Εκτός αυτών των αλλαγών, έγινε αλλαγή και στο πρόγραμμα(3ο φάουλ) και αντί να μείνουμε στην Πάντοβα(που δεν έχω πάει) και να πάμε Φλωρεντία, Βενετία, Βερόνα,λίμνη Γκάρντα και Σαν Μαρίνο, λέει ότι ένα γκρουπ ακύρωσε τελευταία στιγμή και θα μας βάλει με ένα άλλο γκρουπ, και αλλάζει 3 ξενοδοχεία(4ο φάουλ) σε Βενετία, Φλωρεντία, και Ρώμη και πάει επίσης Σιένα, Νάπολι και Πομπηία στα οποία έχουμε ξαναπάει..Μάλλον μεγάλωσε η μύτη του Πινόκιο ότι ακύρωσε ολόκληρο γκρουπ τελευταία στιγμή…

Πάντως πήγαμε παρά τα όποια αληθινά ή ψέματα και περάσαμε ωραία.

Φύγαμε από Πάτρα για Ανκόνα με ένα τέλειο καράβι. Το 5ο φάουλ ήταν ότι το πούλμαν που μας πήγε στην Πάτρα δεν μπήκε στο καράβι και ανεβοκατεβάζαμε βαλίτσες.. Στο άλλο ταξιδιωτικό το 2008 που είχαμε πάει αυτό δεν είχε συμβεί, το ίδιο πούλμαν μας πήγε Ιταλία και δεν κουραστήκαμε ανέβασε κατέβασε βαλίτσες στο καράβι, τόσα πατώματα. Και στο γυρισμό εννοείται την ίδια βλακεία είχαμε. Το 6ο φάουλ ήταν το ίδιο το καράβι του γυρισμού, από Πρίντεζι, που ήταν ένα καρυδότσουφλο, άνευ προηγουμένου, που και στο ποτάμι να το έβαζες θα κούναγε, άσε την αγένεια του προσωπικού και την γενικότερη βρωμιά.. Όποιος θέλει να το θαυμάσει ας googl-arei ELLI T. Και θα ρίξει τρελό γέλιο ή κλάμα(αναλόγως) που διακινδυνεύουν την ασφάλεια τόσου κόσμου, με ένα τέτοιο καράβι, που έχει την δική μου ηλικία και του Στέλιου, έχει αλλάξει 3 φορές όνομα και κάνει 15,5 ώρες από Πρίντεζι. Μια σκαλίτσα για να κατέβει ο κόσμος, ας ευχόμαστε ποτέ να μην χρειαστεί μια έκτακτη ανάγκη να εγκαταλείψει ο κόσμος το πλοίο γιατί θα θρηνήσουμε θύματα..

Τέρμα με τα προβλήματα, ας πω τίποτα πιο ευχάριστο.. Καλό είναι όμως να λέμε και τα στραβά, για να προειδοποιούμε και άλλους που τυχόν θα πέσουν στην παγίδα..

Φτάσαμε Μεγάλη Παρασκευή στην Ανκόνα και μετά από κάποιες ώρες φτάσαμε στην Βενετία. Ως συνήθως, όλα τα γκρουπ μένουν στο Μέστρε, το στεριανό μέρος της Βενετίας, γιατί πώς να πάει το πούλμαν στα νησάκια; Το βράδυ που πήγαμε ήταν ελεύθερο και κάναμε βόλτα γύρω από το ξενοδοχείο, ήταν και 3 γυναίκες από το πούλμαν, η μια είχε και την κόρη της, γύρω στα 14-15, πολύ καλές κυρίες, μπορώ να πω και οι μόνες που αξίζαν στο πούλμαν.

Γυρίσαμε στο ξενοδοχείο, κοιμηθήκαμε, την άλλη μέρα μας πήγαν στη Βενετία, στο νησάκι που είναι ο Άγιος Μάρκος, μας πήγανε στο εργαστήριο που φτιάχνουν τα κρύσταλλα Μουράνο, μας έκαναν εκεί και επίδειξη πως το φτιάχνουν το γυαλί, γιατί έχει τεχνική που λίγοι την ξέρουν και την πετυχαίνουν, από οικογένεια σε οικογένεια περνάει. Μετά μας άφησαν ελεύθερους για αρκετές ώρες, καθίσαμε και φάγαμε, ήπιαμε και τον καπουτσίνο μας και κάναμε βόλτες. Μετά φύγαμε και τραβήξαμε προς Φλωρεντία, όπου φτάσαμε αργά το απόγευμα.

Τις περισσότερες μέρες που ήμασταν Ιταλία ψιχάλιζε ή έβρεχε.. Ήταν κάτι που όσο να ‘ναι όταν είσαι διακοπές, στη σπάει..

Το βράδυ μείναμε πάλι στο ξενοδοχείο, η μητέρα μου μόνο πήγε βραδινή βόλτα στη Φλωρεντία, όπου τους πήγαν σε Ορθόδοξη εκκλησία για την Ανάσταση. Εμείς στο δωμάτιο κοιμηθήκαμε σχετικά νωρίς, γιατί εκεί που ήταν το ξενοδοχείο ήταν σχετικά απομονωμένα και επιπλέον έπιασε και η βροχή, οπότε δεν κάναμε βόλτα.

Το άλλο πρωί, μετά το πλουσιοπάροχο πρωινό, φύγαμε από το ξενοδοχείο, πάλι πάνω κάτω βαλίτσες.. Πήγαμε στην Φλωρεντία για ξενάγηση. Δεν μας άφησε τόσες ώρες όσες την προηγούμενη στη Βενετία. Καθυστερήσαμε και συναντήσαμε και τη φίλη των γονιών μου, τη Ντονάτα, τη γυναίκα του φίλου του πατέρα μου, του Ρομπέρτο, που πέθανε πριν χρόνια. Λόγω της ημέρας στην πόλη είχε τρομερό κόσμο και είχε παρέλαση, με παραδοσιακές φορεσιές, στυλ Μεσαίωνα, χρωματιστές. Ήταν πολύ εντυπωσιακό θέαμα ομολογώ. Είδαμε και το δήμαρχο της Φλωρεντίας, μόνο 30 χρονών! Φάνηκε πολύ συμπαθητικός, μας χαιρέτησε κιόλας, είδε ότι βγάζαμε φωτογραφίες, πέρασε πίσω από την παρέλαση.

Φύγαμε μετά κι από τη Φλωρεντία, πήγαμε στη Σιένα. Εκεί μείναμε πολύ λίγο, ίσα που προλάβαμε να φάμε και να πάμε τουαλέτα, κάτι το οποίο ήταν το μόνιμο μας βάσανο, όπου και να σταματούσαμε. Η τουαλέτα , η οποία συνήθως είχε ουρά και εμείς είχαμε πολύ λίγο χρόνο για να πάμε και να ξεπιαστούμε, σε κάθε στάση, συνήθως σε autogrill σε autostrada.

Από φωτογραφίες, έβγαλα σχεδόν 300, οι πιο πολλές μέσα από το πούλμαν, τράβηξα σχεδόν τα πάντα που είδαμε, όσα προλάβαινα.

Μετά τη Σιένα, πήγαμε Ρώμη, στο ξενοδοχείο. Δεν ακολουθήσαμε το γκρουπ, που πήγαν νυχτερινή βόλτα στη Ρώμη, γιατί ήταν με πληρωμή και σιγά μην δίναμε 100 ευρώ και οι 4, για να πάμε να τα δούμε όλα φωτισμένα. Κάναμε βόλτα στη γύρω περιοχή του ξενοδοχείου και βρήκαμε μια ήσυχη πιτσαρία, όπου φάγαμε, πίτσα και κάτι μεζεδάκια, σχετικά φτηνά.

Περπατήσαμε και γυρίσαμε στο δωμάτιο με το διπλό κρεβάτι(επιτέλους!!!!). Στη Βενετία και τη Φλωρεντία, τα δωμάτια είχαν μονά κρεβάτια.

Το επόμενο πρωί φύγαμε για ξενάγηση στη Ρώμη.

Πήγαμε στο Βατικανό, απέξω. Όποιος ήθελε έμπαινε στον Άγιο Πέτρο. Είχε ουρά τεράστια! Θα κάνουν αγιοποίηση του προηγούμενου Πάπα( ασχολίαστο) και είχε τρομερό κόσμο γενικά στη Ρώμη. Έβρεχε κιόλας και όλοι ήταν στην ουρά με τις ομπρέλες. Εμείς δεν μπήκαμε.

Εγώ πρέπει να είχα ψιλοκρυώσει και εκείνη τη μέρα φόρεσα ζακέτα, γιατί τις προηγούμενες είχα σκάσει με το μπουφαν και πάγωσα.. Μετά είχα πρόβλημα με την κοιλιά μου, με αποτέλεσμα, όταν πια μας άφησε ελεύθερους, να πάρουμε από μια πλατεία, ταξί, με τον Στέλιο και να πάμε στο ξενοδοχείο, αφού πρώτα ρωτήσαμε τη συνοδό μας, πως λέγεται η περιοχή για να μας πάει το ταξί. Ο ταξιτζής δεν την ήξερε την περιοχή ούτε το ξενοδοχείο, αλλά μίλαγε στο κινητό με συναδέλφους του και τελικά το βρήκε. Τα ταξί και στη Ρώμη με ταξίμετρο είναι, δεν μας πήρε πολλά σχετικά, αν σκεφτείς ότι οι αποστάσεις είναι τεράστιες. Η Ρώμη απλώνει στη διπλάσια απόσταση από την Αθήνα, αλλά έχει λιγότερο πληθυσμό, περίπου 3 εκατομμύρια, για πρωτεύουσα δεν την λες μεγάλη, αν σκεφτείς ότι όλη η Ιταλία έχει 60 εκατομμύρια πληθυσμό.

Την επόμενη μέρα μαζέψαμε και φύγαμε, περάσαμε από Νάπολι, χωρίς να κατέβουμε( ποιος τολμάει;) και πήγαμε Πομπηία. Πάλι έβρεχε..Δεν μπήκαμε, μπήκε μόνο ο Στέλιος που δεν τα είχε δει.

Τελικά φτάσαμε στο Πρίντεζι για να πάρουμε την ψυχρολουσία του καραβιού.. Τόσο κούνημα σε καράβι χρόνια είχα να φάω.. Και να σκεφτείς ότι δεν θα είχε πάνω από 3-4 μποφόρ. Όταν είδαμε το καράβι, δεν φαινόταν να έχει καμπίνες και περάσαμε μεγάλο σόκ.. Τελικά είχε αλλά δεν ήταν και ό, τι πιο καθαρό είχα δει.. Το προσωπικό αγενέστατο, ο άλλος στο πρωινό έπινε τσάι η μάνα μου, άρπαξε το δίσκο, χωρίς ούτε καν να την ρωτήσει αν είχε τελειώσει, αν είχε το φλυτζάνι πάνω θα της το έπαιρνε κι αυτό.. Τριγυρνούσε σαν τον χάρο, πέρα δώθε και μας είχε σπάσει τα νεύρα, πάνω απ’το κεφάλι μας. Άσε που δώσαμε και ένα σωρό λεφτά και που ο άλλος ηλίθιος, είχα το δίσκο και άρχισε να μου βγάζει τα πράγματα, τον αγριοκοίταξα και έφυγε. Στο ταμείο για να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα λέει ο άλλος ‘’τα είχαμε για το γκρουπ’’. Κι εμείς τι ήμασταν; Γκρουπ ήμασταν κι εμείς. Επειδή δεν ήμασταν ξένοι; Κλασική Ελληνική συμπεριφορά, ο ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων, όταν έρθει ο ξένος κάθονται ακόμα και να τους π******, αλλά τον Έλληνα, όλα κι όλα… Για πέταμα. Γιαυτό φτάσαμε ως εδώ σαν χώρα, ο Έλληνας τον ξένο υποστηρίζει όχι τον αδελφό του, τον Έλληνα.

Έτσι γυρίσαμε, σαν να είχαμε καταπιεί κομπρεσέρ, ή σεισμό, στην Πάτρα, και μετά στην Αθήνα, όπου με ειδοποίησαν για το σεμινάριο που θα κάνω για την απογραφή. Θα πάω στην απογραφή, 10-25/5, ως απογραφέας. Είχα πάει και την προηγούμενη. Ελπίζω να είμαι καλά, γιατί τώρα είμαι κρυωμένη..

Αυτά λοιπόν με τις περιπέτειες μας.Πάντως περάσαμε όμορφα, γιατί η Ιταλία είναι πολύ ομορφη χώρα,με πάρα πολλά να δείς και πολύ πράσινο, το οποίο το σέβονται, δεν το καίνε κάθε καλοκαίρι όπως εμείς.

ΥΓ:Παρά τον τίτλο, η φωτογραφία είναι από Βενετία.

Επιστροφή στη βάση μας, με γεμάτη βαλίτσα… Όχι με ρούχα.. Με εμπειρίες… Τα ρούχα που φέραμε πίσω λιγοστά.. Άλλωστε πήγαμε για τρεις μέρες κι αυτές όχι γεμάτες.. Πόσα ρούχα να πάρεις σε ένα μοναστήρι; Ο χώρος είναι τέτοιος που πάς για να ηρεμήσεις..

Μαζί μας, στο γυρισμό, κι ένα μεγάλο-πεντόκιλο- κόκκινο κρασί, ντόπιας παραγωγής. Από τα καλύτερα της Μακεδονίας. Μοίρασα σε πόσους και πάλι έμεινε.

Μπορώ να πω ότι ηρέμησα πλήρως.. Μείναμε στον ξενώνα του μοναστηριού. Άνοιγες το παράθυρο και έβλεπες το Μακεδονικό κάμπο. Λίγα χιλιόμετρα πιο μακριά, τα σύνορα, οι Εύζωνοι.

Όμορφο μέρος.. Παράδεισος..

Γουμένισσα Κιλκίς.. Λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω, ο Άγιος Ραφαήλ.

Δύο βαλίτσες φορτωμένες με δημιουργίες μου, που έφτιαξα για το πανηγύρι του Αγίου, την δεύτερη μέρα του Πάσχα. Δημιουργίες με κοχύλια. Ήταν μια δουλειά που έκανα εδώ και καιρό στο σπίτι. Μαζί με το σχέδιο για το τέμπλο.  Το τέμπλο στο ένα εκκλησάκι που είναι υπό κατασκευή, του Αγίου Χαράλαμπου, θα έχει την υπογραφή μου. Σχεδίασα το τέμπλο, σε ρυζόχαρτο, μεγάλο, 5 μέτρα επί 1,50 μέτρο σχεδόν, με διαστάσεις που μου είχε δώσει το παλικάρι και με δική του κατεύθυνση τι θα φτιάξω. Παγώνια, ελάφια, βάζα, και κλήματα με σταφύλια, αρμονικά βαλμένα, εκεί που πρέπει. Επαναλήψεις και συμμετρίες, αρμονικά τοποθετημένα όλα.

Μια φιλία- γιατί φίλο πια τον λογαριάζω- με ένα παλικάρι, λίγα χρόνια μικρότερο από μένα και τον Στέλιο, που σε λίγα χρόνια προφανώς θα είναι μοναχός. Μας καλοδέχτηκε, και μας φιλοξένησε με τον καλύτερο τρόπο. Επικοινωνία καθημερινή επί μήνες, πριν, και κατεύθυνση για τις δημιουργίες, από εκείνες τις επικοινωνίες που νομίζεις ότι ξέρεις τον άλλο από χρόνια.

Καθαριότητα μαζί με την μητέρα, την αδελφή του και κάποιες άλλες γυναίκες, εγώ, με τον πατέρα του και κάποιους άλλους κύριους, ο Στέλιος, στον κήπο και τον γύρω χώρο. Παγκοινιά, όπως λέγεται. Αν αναλύσετε τη λέξη, φαίνεται τι σημαίνει.

Άψογη φιλοξενία στη μονή. Μου κατέρριψε πολλά στερεότυπα που είχα στο μυαλό μου για τα μοναστήρια. Αν και έχω βρεθεί σαν επισκέπτρια σε πολλά, αφενός δεν έτυχε ποτέ να πάω ως φιλοξενούμενη και αφετέρου νόμιζα ότι θα είναι τα πράγματα αυστηρά και τυπικά, θα ντρέπεσαι να κάνεις το οτιδήποτε. Δεν ισχύει. Ίσα ίσα.

Οι μοναχοί ευγενέστατοι. Ειδικά ο ένας, ετοίμαζε καφέδες σε όσους ήρθαν, το πρώτο απόγευμα ρώτησε το Στέλιο τι καφέ να του φτιάξει, τον έφτιαξε, έφερε και κουλουράκια.

Ο άλλος ο πιο νέος καλόγερος, δεν θα ήταν ούτε 40 χρονών, ευγενέστατος, χαμογελαστός, μόλις έβλεπε το μωρό της μιας κυρίας που καθάριζε, τρελαινόταν, έπαιζε μαζί του.

Η μια γυναίκα είχε το μωρό μαζί, ένα αγοράκι 7 μηνών. Από τα πιο γλυκά μωρά που έχω δει. Απίστευτα κοινωνικό, όταν έβλεπε κόσμο δίπλα του, η καλύτερη του. Πολύ ωραίος ο μπέμπης! Αυτή είχε και ένα μεγαλύτερο κοριτσάκι, πολύ πλάκα! Γελάσαμε με τα πειράγματα που κάνανε με το φίλο μας. Τρελό γέλιο!

Είχαν και κάτι υπέροχα λουκούμια, για να παίρνει ο κόσμος όλοι έκαναν στάση και έπαιρναν, κανένας μόνο ένα.. Ήταν τα πιο ωραία λουκούμια που έχω φάει. Πάνω είχε και γλυκά κουταλιού, και λικέρ, κρασιά, φυσικά προιόντα όπως ρίγανη, δυόσμος, φτέρη, είχαν εικόνες, κομποσκοίνια, σταυρουδάκια, βιβλία. Γενικά ό, τι φαγητό φάγαμε ήταν τέλειο! Το ψωμί τους; Αξέχαστο! Ζυμωτό. Έφαγα και φάβα πρώτη φορά στη ζωή μου, δεν την είχα ξαναδοκιμάσει. Καλή ήταν. Ο φίλος μας μαγείρευε ως επί το πλείστον.

Εκεί ηρεμεί και αδειάζει το μυαλό σου.. Ούτε σπαστικοί ξερόλες, ούτε άγχος, ούτε πίεση για δουλειές, ούτε λογαριασμοί να έρχονται και να πρέπει να πληρωθούν, ούτε τηλεόραση(το καλύτερο), ούτε τηλέφωνα να χτυπάνε.

Ήταν οι πιο ήρεμες μέρες που έχω περάσει εδώ και χρόνια.

Στο γυρισμό στάση στη Γουμένισσα για το λεωφορείο, χάσαμε το δρομολόγιο και καθίσαμε για καφέ στην πλατεία. Μια σοκολάτα και ένας καφές, νες, και τα δυο με 4 ευρώ!!!! Στην Αθήνα μόνο η σοκολάτα θα είχε παραπάνω. Όταν λέω εγώ ότι μόνο στην Αθήνα συμβαίνουν αυτά.. Στην Κατερίνη ίσως έδινες 5 ή 6 ευρώ.

Επόμενη στάση Θεσσαλονίκη, για το άλλο λεωφορείο για Κατερίνη.

Γυρισμός στην Κατερίνη, για μια μέρα, σήμερα, και το χτεσινό βράδυ βέβαια.

Αύριο πρωί φεύγουμε για Αθήνα.

Τετάρτη πρωί πάλι φεύγουμε από Αθήνα. Εγώ, ο Στέλιος και οι γονείς μου.

Ταξίδι έκπληξη!!! Δεν λέω περισσότερα!!

Χαχα!! Σε μαντεψιές δεν θα απαντήσω!!

Όταν γυρίσω, θα έχει εκτεταμένο ποστάκι. Θα υπάρχουν και πολλές φωτογραφίες.

Μείνετε σε επαφή. Χαχαχοχο!

Ε, να μην βάλουμε και λίγη έκπληξη στη ζωή μας;

ΥΓ1: Χρόνια πολλά σας είπα; Καλή Ανάσταση σε όλους και Καλό Πάσχα. Να περάσετε πολύ πολύ όμορφα όπου πάτε και προσοχή στο δρόμο.. Η Ανάσταση του Κυρίου να φέρει ανάσταση σε όλους τους τομείς, να αλλάξουν τα πράγματα, λίγο περισσότερο φως να μπει από τη χαραμάδα.. Αλλά αυτό θα γίνει αν εμείς οι ίδιοι το επιτρέψουμε, με την αλλαγή και το φωτεινό μας παράδειγμα, αν αποβάλλουμε την κακία και την μιζέρια που μας διακατέχει. Τότε μπορούμε να μιλήσουμε για ανάσταση και αλλαγή.

ΥΓ2:Η φωτογραφία έξω από τον ξενώνα, με θέα την κεντρική εκκλησία, του Αγίου Ραφαήλ, ακόμα υπό κατασκευή και αυτή.Η περιοχή είναι γεμάτη καστανιές, τα κάστανα είναι ένα από τα προιοντα που παράγεται μαζί με το κρασί, στην περιοχή γύρω από τη Γουμένισσα.

Να ‘μαι και πάλι.. Μπροστά στην οθόνη, να περάσει η ώρα.. Ο χρόνος εδώ απεριόριστος, μια και δεν δουλεύω, αλλά πιστεύω ότι και να δούλευα, πάλι θα είχα πολύ χρόνο, όλα δίπλα είναι, η δουλειά πόση απόσταση θα είχε; Θα έφευγα για να πάω 15 λεπτά νωρίτερα, ενώ στην Αθήνα φεύγεις 2 ώρες νωρίτερα..

Βυθισμένη ως συνήθως σε σκέψεις, όπως πχ πως θα μεταφέρω με το ΚΤΕΛ- και θα αλλάξουμε και 2-3, αυτό είναι το χειρότερο- ρυζόχαρτο μήκους  5 μέτρων, τυλιγμένο ρολό.. Παρεπιπτόντως  αν  κάποιος έχει κάποια καλή ιδέα, καλοδεχούμενη. Υπάρχουν και οι θήκες για τα σχέδια, αλλά δεν νομίζω ότι θα χωράει.

Τέλειωσα τη δουλειά που είχα αναλάβει, το σχέδιο, πήγε πολύ καλά,  και θα πάμε να το παραδώσω  στη Γουμένισσα, στο Κιλκίς. Χαίρομαι, γιατί θα έχει ένα μικρό άτυπο πανηγύρι, εκείνες τις μέρες, σε λιγότερο από ένα μήνα. Πάντως θα είναι μια καλή ευκαιρία να γνωρίσουμε κόσμο και να ξεφύγουμε από την καθημερινότητα.

Εξακολουθώ να είμαι βυθισμένη στις σκέψεις που γίνονται όλο και πιο βαθυστόχαστες.

Σκεφτόμουνα να συγκρίνω τη ζωή μου εδώ με τη ζωή μου στην Αθήνα.

Αφορμή της σκέψης αυτής ήταν ένα άρθρο που είδα σε ένα περιοδικό, σε μια από τις Κυριακάτικες εφημερίδες, και έλεγε για τη Νέα Σμύρνη, το μόνο μέρος στην Αθήνα που έμεινα τόσο λίγο-ούτε χρόνο, γύρω στους 10 μήνες- αλλά την λάτρεψα όσο καμία άλλη.. Είναι και το μόνο μέρος στην Αθήνα που νοσταλγώ τόσο πολύ..

Ξύπνησαν μνήμες μέσα μου.. Όχι κάτι το πονηρό ή ιδιαίτερο, αλλά μνήμες από στιγμές μιας καθημερινότητας που ήταν φωτεινή.. Όχι ότι εδώ τα πράγματα, στην Κατερίνη, δεν είναι όμορφα ή φωτεινά.. Μια χαρά είναι όλα. Αλλά το μυαλό παίζει παιχνίδια κι εγώ σαν τις γιαγιάδες,  έχω αναμνήσεις..

Έβαλα λοιπόν και σκέφτηκα και σύγκρινα την Αθήνα με την Κατερίνη. Καλά, δεν τίθεται θέμα ποια κερδίζει.. Αγαπώ την Κατερίνη, είναι όμορφη πόλη.. Μου χάρισε πράγματα που δεν το πίστευα ότι θα βρω.. Όχι ακριβώς η πόλη, αλλά ο άνθρωπος που είναι δίπλα μου και μπήκε απροσδόκητα στη ζωή μου.

Ξεκινάω λοιπόν τη σύγκριση. Στο τέλος θα δούμε τη βαθμολογία και το σκόρ. Είπα για να έχει σασπένς, να βάζω βαθμούς, σαν να ήταν ομάδες που σκοράρουν. Σαν προπό ένα πράγμα..

1.ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΧΡΟΝΟΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Χρειάζεται και ρώτημα γιατί κερδίζει η Κατερίνη; Όλα τα έχω σε απόσταση αναπνοής από το σπίτι. Το ίδιο πρωινό προλαβαίνω να πάω στην τράπεζα, στο ταχυδρομείο, στον φούρνο, στον μανάβη, στο σουπερ μαρκετ και να έρθω μια λογική ώρα για να βάλω φαγητό. Στην Αθήνα  για όλα αυτά θα έπρεπε να φάω ολόκληρο πρωινό. Οι αποστάσεις εδώ είναι εκμηδενισμένες και ό,τι και να κάνεις, γυρίζεις γρήγορα πίσω.

2.ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Από άποψη ευγένειας καθαρά. Δεν έχω πάει σε καμία υπηρεσία όπου υπάλληλος θα μιλήσει απαίσια. Αντίθετα, στην Αθήνα, σπάνια πήγα σε υπηρεσία όπου υπάλληλος θα μιλήσει ευγενικά. Πήγα στο δημαρχείο, στο ΚΕΠ, στο ΙΚΑ, στην ΔΟΥ, στον ΟΑΕΔ, και η συμπεριφορά όλων ήταν άψογη. Στην Αθήνα η τελευταία μου εμπειρία με ένα ΚΕΠ λίγο πριν μετακομίσω Κατερίνη και χρειαζόμουν μια σφραγίδα και υπογραφή για κάτι, ήταν τραυματική, ένας που μου μίλησε με τρομερή αγένεια, λες και του ζήτησα λεφτά..

3. ΔΗΜΟΣΙΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ(ξανά): Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2.Από άποψη κόσμου, αυτή τη φορά.  Κάποιες φορές όμως τείνει να είναι Χ, γιατί εδώ υπάρχουν όλα από μια φορά, πχ ένα ταχυδρομείο για όλη την πόλη.. Στις περισσότερες συνήθως τελειώνεις γρήγορα. Αλλά κάποιες φορές έχει τόσο πολύ κόσμο, που σου έρχεται να φύγεις.. Το καλό είναι ότι όλη αυτή η καθυστέρηση αντισταθμίζεται με το γεγονός ότι μόλις τελειώσεις, σε 5-10 λεπτά είσαι σπίτι. Υπηρεσίες με φρικτή ουρά είναι το ΚΕΠ, το ταχυδρομείο (μια φορά είχα 80 άτομα μπροστά από μένα, είναι με νούμερο), το ΙΚΑ(στην ανανέωση βιβλιαρίων είχαμε 120 άτομα πριν από μας).

4.ΚΟΣΤΟΣ ΖΩΗΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Ακόμα και τώρα που ζούμε με το επίδομα ανεργίας του Στέλιου, μας περισσεύουν και έχουμε και στην άκρη, θεωρητικά, αν χρειαστούμε. Βέβαια ακόμα είναι και χειμώνας και οι βόλτες μας περιορισμένες, οι επιλογές εδώ περιορισμένες. Πάντως ακόμα και στο σουπερ μαρκετ με την ίδια τιμή που θα έπαιρνα στην Αθηνα 10 πράγματα, εδώ παίρνω 12-13. Οι τιμές στα περισσότερα είδη χαμηλότερες. Ειδικά ο Μασούτης έχει πολλές προσφορές και έχει και το σύστημα με τους πόντους, στους 200 ψωνίζεις 6 ευρώ τσάμπα. Τους συμπληρώνεις εύκολα, σχεδόν τα περισσότερα είδη έχουν πόντο.

5.ΚΟΣΤΟΣ ΣΤΕΓΑΣΗΣ(Ενοικίου):Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Στην τιμή που εδώ νοικιάζεις 3αρι ή 4αρι, στην Αθήνα παίρνεις γκαρσονιέρα. Τα σπίτια εδώ είναι μεγάλα και σε πολύ καλές τιμές. Βρίσκεις με 300 ευρώ ενοίκιο σπίτια σχετικά καινούρια, όχι πάνω από δεκαετία, 85-90 τετραγωνικών. Ένα ενδεικτικό παράδειγμα, αλλά έχω δει και καλύτερες προσφορές. Συχνά εξευτελιστικές τιμές, κάνεις το σταυρό σου.

6.ΕΠΙΛΟΓΕΣ ΨΥΧΑΓΩΓΙΑΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 1. Να και κάτι στο οποίο υπερτερεί η Αθήνα. Εδώ οι επιλογές είναι λίγες. Καφετέριες, ταβέρνες, πιτσαρίες, μπουγατσάδικα, ένα σινεμά.  Δεν υπάρχει η ποικιλία της Αθήνας. Αλλά αυτό δεν με ενοχλεί και τόσο, έχω κορεστεί τόσα χρόνια στην Αθήνα, πήγα στα πάντα.. Μόνο οι συναυλιακοί χώροι, κλειστοί ή ανοιχτοί, μπορώ να θεωρήσω ότι θα μου λείπουν και κάποιο θέατρο.

7.ΚΑΥΣΑΕΡΙΟ-ΘΟΡΥΒΟΣ: Αθήνα- Κατερίνη σημειώσατε 2. Ο Θόρυβος ,ακόμα και για μας που από την μπροστινή μεριά του σπιτιού έχουμε λεωφόρο, είναι ελάχιστος. Όσο για καυσαέριο; Στην Αθήνα όταν λουζόμουνα, το νερό έβγαινε μαύρο, εδώ τα μαλλιά μου άρχισαν να φτιάχνουν, να λαδώνουν και να πέφτουν λιγότερο και να είναι πιο καθαρά, να μην θέλουν αυστηρά κάθε μέρα λούσιμο.

8.ΚΑΙΡΟΣ: Αθήνα- Κατερίνη σημειώσατε 1. Να κι άλλο ένα που δεν μου αρέσει εδώ. Πολλές βροχές, πολύ υγρασία και περισσότερη συννεφιά. Το κρύο δεν με ενοχλεί ιδιαίτερα. Αλλά λαχταρώ τις λιακάδες και μέχρι τώρα είναι περιορισμένες.

9.ΑΓΟΡΑ( κοινώς μαγαζιά):  Αθήνα- Κατερίνη σημειώσατε 1. Στην Αθήνα το μόνο εξτρα πλεονέκτημα που υπάρχει ,είναι τα πολυκαταστήματα που μπαίνεις και ψάχνεις  με τις ώρες. Εδώ υπάρχει μια τεράστια αγορά όπου βρίσκεις τα πάντα, αλλά λείπει ένα μαγαζί να μπεις και να ξεχαστείς, πχ με cd, βιβλία.

10.ΚΟΥΤΣΟΜΠΟΛΙΟ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 1. Λογικό, όσο πιο κλειστή η κοινωνία, σε ξέρουν όλοι και αρχίζουν οι γνωστές εξυπνάδες.

11. ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ ΓΙΑ ΕΡΓΑΣΙΑ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε  1. Κανονικά θα έλεγα Χ ,γιατί και στην Αθήνα ως άνεργη ξεκίνησα για εδώ, αλλά σίγουρα είναι λίγο πιο εύκολο να βρεις, έστω και μια χαζή, κακοπληρωμένη δουλειά που την κάνεις μόνο και μόνο για το χαρτζιλίκι, στην Αθήνα, παρά εδώ που το κριτήριο για να σε πάρουν σε μια δουλειά είναι να ξέρεις τον μπατζανάκη του ξαδέλφου της πρώτης ξαδέλφης του γαμπρού του αφεντικού( δηλαδή???χαχαχα!!) Αγγελίες για Πιερία ούτε στη Χρυσή ευκαιρία Βορείου Ελλάδας δεν θα δεις πάνω από 2-3.

12. ΠΑΡΕΕΣ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 1. Οι παρέες μου εξακολουθούν να είναι στην Αθήνα και εγώ εξακολουθώ μόνη τόσους μήνες, χωρίς καμία φίλη.. Έχω τον Στέλιο, αλλά πότε- πότε θέλεις να χαζογελάσεις και να σχολιάσεις με μια φίλη σου.. Ο μόνος που μας κάνει παρέα είναι ένας φίλος του Στέλιου, έρχεται και στο σπίτι, αλλά κάθονται και μιλάνε για ποδοσφαιρικά κι εγώ βαριέμαι.  Βγήκαμε και με μια παρέα, στη γιορτή ενός άλλου φίλου του, ο οποίος όμως μένει μακριά, καθηγητής διορισμένος αλλού.. Έχω γνωρίσει και τις αδελφές  1-2 φίλων του, η μια μένει όμως  Θεσ/ κη και με την άλλη δεν έχουμε πολλές επαφές, αν και την συμπαθώ. Είναι και θέμα συγκυριών. Σκέψου δηλαδή να μην ήμουν και κοινωνική και να καθόμουνα να περιμένω την επιφώτιση, να μου μιλήσουν οι άλλοι..

13.ΓΕΝΙΚΗ ΔΙΑΘΕΣΗ: Αθήνα-Κατερίνη σημειώσατε 2. Χρειάζεται και ρώτημα; Η διάθεση μου είναι πολύ πιο ανεβασμένη, λόγω του ότι βρήκα έναν άνθρωπο να με καταλαβαίνει. Επίσης ζω χωρίς άγχος, όσο αυτό είναι δυνατό. Οι περιπτώσεις ανθρώπων που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη, είναι σχεδόν μηδενικές, σε λεωφορεία μπαίνω από σπάνια ως καθόλου κι αν μπούμε για να πάμε στον ΟΑΕΔ, στο ΙΚΑ, (που είναι τα πιο απομακρυσμένα σημεία στην πόλη)  δεν είναι γεμάτο, ούτε σε σπρώχνουν, ούτε σε πατάνε, τις δουλειές μου τις τελειώνω όλες σε ένα πρωινό, ακόμα και ουρές να υπάρχουν κάπου περιμένουν όλοι με υπομονή ούτε κοιτάνε να χωθούν να σου πάρουν τη θέση, ούτε βρίζονται μεταξύ τους, όπου έχω ψωνίσει οι περισσότεροι ήταν ευγενέστατοι, πας παντού με τα πόδια, κάτι το οποίο αποτελεί και γυμναστική εκτός των άλλων. Είμαι πολύ καλύτερα εδώ, από όλες τις απόψεις.

Για να δούμε, το πιάσαμε το 13αρι; Όχι.. Έπιασα 7 στα 13…Αλλά τα θετικά είναι σαφώς περισσότερα και πιο σημαντικά. Είναι πχ πολυ πιο σημαντικό να ζεις με λιγότερο άγχος και μια πιο οικονομική ζωή παρά να έχεις θέατρα, σινεμά και μαγαζιά που μόνο περνάς απέξω λόγω έλειψης χρημάτων και χρόνου. Άρα εδώ είναι σαφώς καλύτερα.

Χρειάζεται χρόνος ακόμα, για να ομαλοποιηθούν και τα υπόλοιπα.. Ακόμα δεν είμαι εδώ ούτε ένα χρόνο.. Θα βελτιωθούν κι άλλο τα πράγματα, είμαι σίγουρη και αισιόδοξη!!

Αυτό που πάντα ζητούσα- να φύγω από την Αθήνα- έγινε και μάλιστα με καλύτερες προυποθέσεις!! Στο όνειρό μου έφευγα μόνη, ενώ εδώ, έφυγα με παρέα, και μάλιστα την καλύτερη!! Έναν άνθρωπο που με αγαπάει και με καταλαβαίνει και από αυτή την άποψη, το έπιασα το 13αρι!!

ΥΓ: Στη φωτογραφία ο αιωνόβιος πλάτανος στο πάρκο που είναι εκεί τόσα πολλά χρόνια που σίγουρα μπορείς να πεις ότι η πόλη χτίστηκε γύρω από αυτόν! Πρέπει να πας μακριά να τον βγάλεις φωτογραφία, δεν τον πιάνει ολόκληρο από κοντά ειναι πανύψηλος!