Τι κοινό μπορεί να έχουν όλα τα παραπάνω;

Έχουν πώς δεν έχουν.

Συνεχίζοντας λοιπόν στο ύφος του προηγούμενου πόστ, δεν γίνεται να μην αναφερθώ και σε σπουδαίους συνάδελφους, βλέπετε όταν κάνεις ΚΑΤΙ όντας ένας ΑΓΝΩΣΤΟΣ, κολακεύεσαι βλέποντας ότι ΚΑΠΟΙΟΣ ΓΝΩΣΤΟΣ υπήρξε συνάδελφος σου. Άλλο βέβαια το ότι αυτός ο ΓΝΩΣΤΟΣ είχε την εξυπνάδα να αφήσει αυτό το ΚΑΤΙ όταν έπρεπε ή να γίνει διάσημος μέσα από τη δουλειά του…λεπτομέρειες, σημασία έχει ότι με βαθειά συγκίνηση δηλώνω συνάδερφος με,

τον Πρόεδρο Μάο. Έτσι είναι, ο Μάο δούλεψε σαν βοηθός-βιβλιοθηκάριος στο Πανεπιστήμιο του Πεκίνου και αυτό τα εξηγεί πιστεύω όλα. Βιβλιοθηκάριος ήταν ο άνθρωπος και Πολιτιστική Επανάσταση θα’κανε, στην τελική αν θέλανε Πολεοδομική Επανάσταση ας βάζανε μηχανικό. Στο δρόμο που χάραξε λοιπόν ο σύντροφος-βιλιοθηκάριος, τι στα κομμάτια στην Ελλάδα ζω δε θα γίνω και εγώ κάπου Πρόεδρος, Διευθυντής έστω ή στην ξευτίλα γενικός γραμματέας (κατά προτίμηση παρακαλώ στο Υπουργείο Πολιτισμού);

Στην αντίπερα όχθη, βρίσκεται η κυρία Λάρα Μπούς, η σύζυγος του Τζώρτζ Μπούς του νεότερου, του Προέδρου των ΗΠΑ αν σας λέει κάτι. Η γλυκύτατη αυτή κυρία μάλιστα δούλευε σε βιβλιοθήκη Δημοτικού Σχολείου (!) όταν γνώρισε τον μέλλοντα σύζυγο της. Μα την αλήθεια δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις πια στους Αμερικανούς, έχουν προνοήσει για σχολικές βιβλιοθήκες και βιβλιοθηκαρίους για τα Δημοτικά, απίστευτο! Τελικά το αμερικάνικο σύστημα παιδείας είναι μοναδικό, προσφέρει τα πάντα εκτός από παιδεία.

Και επειδή δεν γίνεται να αφήσουμε και την αρχαία Ελλάδα απ’έξω (θα χαλάσει η μαγιά) δεν γίνεται να μην αναφερθώ και στον αρχαίο και πρώτο διδάξαντα συνάδελφο τον Δημήτριο τον Φαληρέα. Ξακουστός Αθηναίος φιλόοφος (εδώ που τα λέμε οι μισοί αρχαίοι Αθηναίοι ήταν φιλόσοφοι και οι άλλοι μισοί πολιτικοί) τον οποίο έκανε μεταγραφή στην ανερχόμενη Αλεξάνδρεια ο Πτολεμαίος ο Α’ το 297 π.Χ. Ο άνθρωπος αυτός υπήρξε και εμπνευστής και αρωγός για την δημιουργία της περίφημης Βιβλιοθήκης της Αλεξάνδρειας και αποτέλεσε πρότυπο για τον βιβλιοθηκάριο-λόγιο-γραμματικό-σοφό-άνθρωπο των γραμμάτων.

Respect για τον εξ’αρχαιότητας συνάδερφο!

Ακόμη διάσημοι βιβλιοθηκάριοι υπήρξαν οι:

Giacomo Casanova-είμαστε ερωτικοί άνθρωποι τι να κάνουμε τώρα; Τολμώ να πω σκέτοι Καζανόβες.

Jorge Luis Borges: πολύ απλά στα βήματα του Φαληρέα

Lewis Caroll: Γιατί την Αλίκη στη Χώρα των θαυμάτων μόνο η άναρχη ευταξία που υπάρχει στο μυαλό ενός βιβλιοθηκαρίου μπορεί να δώσει,

Υπατία: δεν γινόταν να μη ρίξω έτσι για το τέλος και λίγο ακόμη Ελλάδα, 4ο αιώνα μ.Χ.-πάντα Αλεξάνδρεια και με μια γοητευτική, μυστηριώδη γυναίκα-φιλόσοφο όπως η Υπατία, γέννημα-θρέμμα του Μουσείου της Αλεξάνδρειας και κορυφαία επιστήμονας και δη μαθηματικός, ένα ακόμη θύμα του άλογου θρησκευτικού φανατισμού, που όπως είπε και ο Elbert Hunnard

"Η Υπατία ήταν ένα πρόσωπο που χώριζε την κοινωνία σε δύο μέρη:

αυτούς που την θεωρούσαν θαύμα του φωτός

και αυτούς που την έβλεπαν σαν απόστολο του σκότους."

μια ξεχασμένη φιγούρα από τη δίνη του χρόνου, αξίζει τουλάχιστον να υπάρχει ως αναφορά και εικόνα σε αυτό το ποστ.

Και άλλοι πολλοί ακόμη.

Τώρα επειδή ένας εγκάρδιος mprizomenos φίλος μου κάνει παράπονα για τα τεράστια ποστ και επειδή για να είμαι και ειλικρινής βαριέμαι να συνεχίσω, τα υπόλοιπα που γουστάρω να γράψω περί βιβλιοθηκών επιφυλάσσομαι για αργότερα.

Η συχνότερη ερώτηση που μου κάνει κανείς όταν μάθει ότι είμαι βιβλιοθηκονόμος (το βιβλιοθηκάριος απορρίπτεται ως παλιομοδίτικη ορολογία στερούμενη αναγκαίας σοβαρότητας και λειψή κύρους αφού δεν έχει το συνθετικό –νομος) είναι«δηλαδή και τι κάνεις βάζεις τα βιβλία στα ράφια;» Αμέ! Και τα ξεσκονίζω κιόλας, ή το καλύτερο (συνοδευόμενο και από μια κάποια περιφρόνησις) «μα καλά τι κάνατε 4 χρόνια στη Σχολή;» Μαθαίναμε να πλέκουμε, να κάνουμε σσσσσσστ…σκασμός εκεί πίσω…και να κατεβάζουμε τσόντες από τον server της βιβλιοθήκης. 

Είναι ανθρώπινη αδυναμία, να θεωρεί κανείς ότι αυτό που κάνει είναι σπουδαίο για την κοινωνία, σημαντικό και δύσκολο συνάμα, γιατί δίνοντας αξία στη δουλειά του δίνει και αξία στον ίδιο του τον εαυτό. Τείνει να γίνει σπάνιο στις μέρες μας να κάνεις αυτό που γουστάρεις και όσο για το υποκριτικό και κατά βάση σωστό «καμία δουλειά δεν είναι ντροπή» ναι άντε πες το στην κοινωνία και εκεί να δεις επαγγελματικό ρατσισμό του κερατά, μωρέ θεωρείται και παραθεωρείται ντροπή να δουλεύεις, σεκιούριτι, πωλητής, γκαρσόνι, ντελίβερι, καθαριστής, κλητήρας ή γενικά εργάτης - αυτό που λένε οι αμερικανοί blue collar worker (όπως είναι ο Homer Simpson). Βλέπετε ο κορυφαίος κοινωνικός ρατσισμός είναι ο εργασιακός ρατσισμός σε μια εποχή που η ερώτηση «τι κάνεις;» δεν αφορά την υγεία ή πώς αισθάνεσαι, αλλά τι επαγγέλλεσαι ρε κύριε, για να ξέρουμε πώς να σου φερθούμε, πώς να σε αντιμετωπίσουμε και που να σε κατατάξουμε-και αν δεν ισχύει αυτό, μάλλον εγώ αντιλαμβάνομαι την πραγματικότητα διαφορετικά. 

Το επάγγελμα μου θεωρείται μεν «καθώς πρέπει», αλλά μέτριου (μη πω και μικρού) κύρους, καθώς κανείς βιβλιοθηκονόμος δεν έγινε πλούσιος-νομότυπα τουλάχιστον- αλλά όπως και να το κάνεις το περικλείει η αύρα του πνεύματος. Μεταξύ μας καλύτερα θα΄ταν το περίκλειε και καλύτερο μισθολόγιο, αλλά το Υπουργείο Παιδείας δεν ασχολείται με ταπεινά πράγματα όπως ο προϋπολογισμός των βιβλιοθηκών και τους μισθούς του προσωπικού, εδώ θα μου πεις δεν το κάνουν για τα νοσοκομεία που είναι ζήτημα ζωής και θανάτου με τις βιβλιοθήκες θα ασχοληθούν τώρα; 

Και όμως ρε παιδιά, κάπου είχα διαβάσει ότι δείκτης κουλτούρας μιας κοινωνίας είναι το πόσες βιβλιοθήκες και βιβλιοθηκάριοι (δεν άντεξα άλλο, αυτό το –νομος μου τη σπάει) υπάρχουν και εγώ θα προσέθετα και ποια η θέση τους και η σημασία τους μέσα στην κοινωνία, γιατί η ύπαρξη από μόνη της δεν λέει τίποτα. 

Και για να ευλογήσω και τα γένια μου (όχι που δε θα το΄κανα δηλαδή) όντας πιστός θιασώτης του «παίνεψε το σπίτι σου γιατί θα πέσει να σε πλακώσει» να και ένα κειμενάκι από τους ομογάλακτους αδερφούς, τους librarian avengers, μια και όλοι έχετε πάρει το Lower, δε σας πειράζει που δεν κάνω τη μετάφραση, 

Why you should fall to your knees and worship a librarian?

Ok, sure. We’ve all got our little preconceived notions about who librarians are and what they do.Many people think of librarians as diminutive civil servants, scuttling about “Sssh-ing” people and stamping things.

Well, think again buster.Librarians have degrees. They go to graduate school for Information Science and become masters of data systems and human/computer interaction. Librarians can catalog anything from an onion to a dog’s ear. They could catalog you.

Librarians wield unfathomable power. With a flip of the wrist they can hide your dissertation behind piles of old Field and Stream magazines. They can find data for your term paper that you never knew existed. They may even point you toward new and appropriate subject headings.

People become librarians because they know too much. Their knowledge extends beyond mere categories. They cannot be confined to disciplines. Librarians are all-knowing and all-seeing. They bring order to chaos. They bring wisdom and culture to the masses. They preserve every aspect of human knowledge.

Librarians rule. And they will kick the crap out of anyone who says otherwise.

Για την πλάκα παραθέτω το κειμενάκι όπως βγαίνει μέσα απ’ αυτά τα σουρεαλιστικά αυτόματα προγράμματα μετάφρασης:

“Εντάξει, βέβαιος. Όλοι έχουμε πάρει στις μικρές προδικασμένες έννοιές μας για ποιους οι βιβλιοθηκάριοι είναι και τι κάνουν.Πολλοί άνθρωποι σκέφτονται τους βιβλιοθηκάριους ως δημόσιοι υπάλληλοι υποκοριστικού, που αυτοβυθίζουν για τους ανθρώπους «Sssh-sssh-ing» και τα πράγματα σφράγισης.

Καλά, σκεφτείτε πάλι buster.Οι βιβλιοθηκάριοι έχουν τους βαθμούς. Πηγαίνουν στη Σχολή για την επιστήμη των πληροφοριών και γίνονται κύριοι των συστημάτων δεδομένων και της αλληλεπίδρασης ανθρώπων/υπολογιστών. Οι βιβλιοθηκάριοι μπορούν να καταχωρήσουν τίποτα από ένα κρεμμύδι στο αυτί ενός σκυλιού. Θα μπορούσαν να σας καταχωρήσουν.

Οι βιβλιοθηκάριοι χειρίζονται το απροσμέτρητη δύναμη. Με ένα κτύπημα του καρπού μπορούν να κρύψουν τη διατριβή σας πίσω από τους σωρούς των παλαιών περιοδικών τομέων και ρευμάτων. Μπορούν να βρούν τα στοιχεία για το έγγραφο όρου σας που δεν ξέρατε ποτέ υπάρχων. Μπορούν ακόμη και να σας δείξουν προς τους νέους και κατάλληλους υπαγόμενους τίτλους.

Οι άνθρωποι γίνονται βιβλιοθηκάριοι επειδή ξέρουν πάρα πολύ. Η γνώση τους επεκτείνεται πέρα από τις μόνες κατηγορίες. Δεν μπορούν να περιοριστούν στις πειθαρχίες. Οι βιβλιοθηκάριοι όλος-ξέρουν και όλος-βλέπουν. Φέρνουν τη διαταγή στο χάος. Φέρνουν τη φρόνηση και τη πολιτισμός στις μάζες. Συντηρούν κάθε πτυχή της ανθρώπινης γνώσης.

Οι βιβλιοθηκάριοι κυβερνούν. Και θα κλωτσήσουν το crap από καθένα που λέει ειδάλλως.”

Αυτό είναι που λένε, καμία σχέση και αλήθεια αυτά τα συστήματα μεταγραφής πέρα από το να σπας πλάκα με το να στέλνεις κείμενα σε αγγλικά και να σου τα κάνει αλαμπουρνέζικα χρησιμεύει και σε κάτι άλλο;

Απευθυνόμενος λοιπόν σε κατόχους Proficiency μην πω και Diploma οι οποίοι κατανοήσανε το παραπάνω κείμενο στην πρωτότυπη αγγλική έχω να πω,

μα τι νομίσατε δηλαδή, είμαστε και οι πρώτοι μάγκες στην πιάτσα και αν πιστεύετε τον μύθο περί άσχημων, ανέραστων, γεροντοκορών βιβλιοθηκονόμων (δεν μπορώ που να πάρει, η πλύση εγκεφάλου που μου΄καναν στη Σχολή είναι πιο δυνατή ο –νόμος υπερισχύει) κοιτάξτε τη διαφήμιση αυτή και αλήθεια πώς το έλεγε εκείνη η παλιά ταινία «το πρωί μαθήτρια και το βράδυ… librarian;» Όχι λέτε; Για ρίχτε κανα βλέφαρο εδώ,

Αυτό θα πει διαφήμιση με άποψη και τώρα που το βλέπω, πρέπει οπωσδήποτε να βρω σε ποια βιβλιοθήκη εργάζεται το πρωί η εξ’ Αμερικής ερίτιμος συνάδελφος, έτσι για να συσφίξουμε τους παραδοσιακούς υπερατλαντικούς δεσμούς φιλίας και να κουβεντιάσουμε διεξοδικά πάνω στο Dewey Decimal Classification System

Και μιλώντας για το Dewey και αφιερωμένο σε όσους κάνουν το ολέθριο λάθος να καθυστερήσουν να φέρουν βιβλίο, μαύρο φίδι που τους έφαγε, καθώς στη γωνία της βιβλιοθήκης παραμονεύει ο Conan the librarian και «You don’t know the Dewey Decimal Classification System»;

Όχι παίζουμε, βασική αρχή, στις βιβλιοθήκες ΤΑ ΠΑΝΤΑ συγχωρούνται, η καθυστέρηση στην επιστροφή ενός βιβλίου ΠΟΤΕ.

Αυτό το σκίτσο θα μπορούσαμε να το ερμηνεύσουμε ως εξής, τα περιστέρια είναι οι δημοσιογράφοι και το παιδάκι που χάσκει σαν τον χάνο εμείς οι τηλεθεατές. 

Μια άλλη πολύ πετυχημένη γελοιογραφία για το φοβικό σύνδρομο των ΜΜΕ πάει ως εξής, έρχεται ο νεοπροσληφθείς παρουσιαστής στο κανάλι και του κάνουν μάθημα… λοιπόν το παν είναι ο φόβος, έχουμε ας πούμε ζέστη το δεκαπενταύγουστο, το φαινόμενο του θερμοκηπίου μας απειλεί, έχουμε κρύο το χειμώνα, είμαστε αντιμέτωποι με το φαινόμενο ελ νίνιο…κατάλαβες; Κατάλαβα, ξεκινάει λοιπόν να κάνει το πρώτο δελτίο ειδήσεων Κυρίες και κύριοι καλησπέρα, σήμερα η μέρα ήταν ήσυχη, γαλήνια, χωρίς κανένα ορατό σημάδι ανησυχίας, όπως ήταν και για τις ΗΠΑ η 10η Σεπτεμβρίου 2001…

Το κακό πια είναι ότι ο καιρός έχει ενοχοποιηθεί στα μάτια, στη σκέψη και στη συνείδηση μας, πρέπει να φοβόμαστε κάτι που είναι από τη φύση του άναρχο, ανεξέλεγκτο και δυναμικό.

Μα η καταστροφή του περιβάλλοντος, η διατάραξη της αρμονίας της φύσης, το φαινόμενο του θερμοκηπίου, το ελ νίνιο, τα τσουνάμι;

Ναι δε λέω είναι και πρέπει να είναι πηγές ανησυχίας, προβληματισμού και δραστηριοποίησης. Πιστεύω όμως ότι απάντηση λογική σε όλα αυτά πρέπει να είναι έννοιες και πρακτικές όπως εμπέδωση της οικολογικής συνείδησης (εντάξει αυτή η έννοια είναι τόσο φορεμένη από προεκλογικές εκστρατείες που ηχεί τόσο ειλικρινής όσο η κάθαρση, η διαφάνεια ή η πάταξη της γραφειοκρατίας), η επέκταση της πράσινης τεχνολογίας (ολίγον τι ουτοπικό γιατί πιο εύκολα μπορεί να καταστραφεί ο πλανήτης παρά να πέσουν οι τιμές των μετοχών των πολυεθνικών), στην καθημερινότητα μας τέλος πάντων να είμαστε πιο φιλικοί απέναντι στο περιβάλλον που μας περικλείει (μια καλή αρχή θα΄ταν να μεταχειριζόμαστε σαν τασάκια τα τασάκια και όχι το δρόμο, την παραλία ή τις τουαλέτες, αλλά αυτό το λέω γιατί με συμφέρει καθώς δεν καπνίζω και δε θα χρειαστεί να το κάνω).

Απάντηση παράλογη είναι η φοβική υστερία, ο αταβιστικός τρόμος απέναντι στα φυσικά φαινόμενα και η καταστραφολογία, πράγματα που εκφράζονται με μελετημένες ατάκες όπως:

Η χώρα μπαίνει στην κατάψυξη, δίπλα στον Μπάρμπα Στάθη και στα παγωτά φαντάζομαι,

είμαστε αντιμέτωποι με πρωτοφανές κύμα κακοκαιρίας, όπως το 2003, το 1995, το 1987, το 1940, το 345 μ.Χ, αλήθεια έχουν υπόψη τι σημαίνει αυτή η ρημάδα η λέξη «πρωτοφανές» και την πετάνε έτσι αλόγιστα, καθόσον ο Μπαμπινιώτης το λέει καθαρά: πρωτοφανής, -ης, -ες. επίθετο. αυτό που γίνεται ή συμβαίνει γα πρώτη φορά \\ανίθετο. συνήθης- θα μου πεις βέβαια ότι σύνηθες κύμα κακοκαιρίας πλήττει τη χώρα, δεν ακούγεται τόσο καλά, χάνει στο αυτί που λένε και τι να κάνουμε τώρα AGB είναι αυτή,

έρχεται σιβηρικό ψύχος, εδώ μάλιστα μια πολύ δυνατή λέξη με πολιτικό και σωφρονιστικό περιεχόμενο! Σιβηρία κυρίες και κύριοι και νασου τα γκούλαγκ με τους αντικαθεστωτικούς, νασου θερμοκρασίες -50 μη σου πω και -70, μωρέ βάλε και -100 τζάμπα είναι, ρίξε και λίγο Ανατολικό Μέτωπο με τζούρα από Στάλινγκραντ και έδεσε το γλυκό, Σιβηρία ante portas και άμα είσαι μάγκας ξεμύτισε έξω ρε,

με αλυσίδες στο Σύνταγμα, δηλαδή το παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού, ο ομφαλός της Γης και ο Κήπος των Μακάρων με το αιώνιο καλοκαίρι όπως είναι το Σύνταγμα απαγορεύεται δια ροπάλου να αποκτήσει 20 πόντους χιόνι, γιατί θα διασαλευτεί η οικουμενική αρμονία και ακόμη χειρότερα το DaCapo μη πω και όλη η πλατεία Κολωνακίου θα αποκλειστεί. Το με αλυσίδες στο Σύνταγμα σημαίνει ότι ο πολιτισμός φτάνει πια στο τέλος, η Πόλις εάλω και μετανοείτε πριν να είναι πολύ αργά!

εγώ πάντως απ’όλα τα παραπάνω πιο πολύ φοβάμαι το κινέζικο βασανιστήριο της τετριμμένης, κλασσικής και μονότονα επαναλαμβανόμενης ορολογίας που σου μένει και στο μυαλό, κοινώς η παλιά καλή κινδυνολογία με την οποία όλοι μεγαλώσαμε, δριμύ ψύχος\αποκλεισμένοι χωρίς νερό, φώς, κινητά τηλέφωνα για 17η ημέρα οι κάτοικοι 150 ορεινών χωριών\στα λευκά ντύθηκε η Αθήνα\ένα άσπρο πέπλο τυλίγει τα πάντα\σφοδρή και ασταμάτητη χιονόπτωση\εντεινόμενη κακοκαιρία\δελτίο έκτατων καιρικών φαινομένων εξέδωσε η Πολιτική Προστασία\χιονάνθρωποι και χιονοπόλεμοι στο κέντρο της Θεσσαλονίκης\στα νοσοκομεία διακομίζονται εκτάκτως αυξημένα κρούσματα καταγμάτων και ο βασιλιάς της άχρηστης, κοινότοπης, διαφημιστικής πληροφορίας κυρίες και κύριοι χιονίζει, όπως αποκλειστικά εμείς και μόνο εμείς είχαμε προβλέψει!

Εγώ πάντως, έχοντας αδειάσει το σούπερ-μάρκετ της γειτονιάς εφοδιασμένος από εβαπορέ μέχρι σκυλοτροφές, ακόμη περιμένω με το δίκαννο σπίτι μου τις πολικές αρκούδες, που θα’ρθουν δε γίνεται να μην έρθουν, αφού το είπε στην τηλεόραση.

Ρε μνήμες που μου’φερε ο σεισμός της Πέμπτης, εντάξει το 1981 ήμουνα πολύ μικρός αλλά θυμάμαι την μάνα μου να με σηκώνει έξαλλη να με τυλίγει σε μια κουβέρτα (μάλλον θα’τα μπλεξε με την πλημμύρα) και να με κατεβάζει στο δρόμο. Την νύχτα την περάσαμε στο κόκκινο SIMCA που είχαμε τότε και εγώ το είχα κατευχαριστηθεί παίζοντας μπάλα με τα άλλα παιδιά και σίγουρα η πρώτη μου επαφή με τον Εγκέλαδο θύμιζε παιχνίδι.

Η δεύτερη επαφή ήταν τηλεοπτική και αφορά το σεισμό στην Καλαμάτα το 1987, αγωνία για το σόι και για τους γνωστούς, μαθαίναμε τα νέα από την τηλεόραση και το τηλέφωνο. Αυτή η επαφή μου χάρισε μπόλικη νευρικότητα, μια πρώτη απέχθεια για την ωμότητα των σκηνών που έδειχνε η τηλεόραση-ακόμη κρατική-και έπρεπε να περάσουν κάμποσα χρόνια για να μάθω ότι αυτό διανοουμενίστικα ονομάζεται τηλεοπτικός κανιβαλισμός και σιγά την πληροφορία δηλαδή, εδώ ο κόσμος χάνεται, η AGB χτενίζεται.

Η τρίτη επαφή στις 7 του Σεπτέμβρη του 1999, ήταν καθαρά βιωματική, δική μου και περίπου 4.000.000 Αθηναίων, άντε 3.500.000 μια και ο Σεπτέμβρης ήταν ζεστός και πολλοί λείπανε ακόμη σε παρατεταμένες διακοπές. Μάλιστα για εκείνη τη μέρα για τους Αθηναίους ισχύει το ίδιο και με τους Αμερικανούς και τη δολοφονία του Κέννεντι, όλοι θυμούνται που ήταν και τι έκαναν εκείνη ακριβώς τη στιγμή. Εγώ τότε ήμουν φοιτητής και έκανα την πρακτική μου στο κέντρο και κοίτα να δεις σύμπτωση, εκείνη ακριβώς τη μέρα αποφασίζω να κατέβω Metropolis για ένα CD και μετά είπα να το κόψω σπίτι με τα πόδια αντί να πάρω τρένο ή λεωφορείο.

Είμαι λοιπόν χαλαρός, ωραίος και καταϊδρωμένος και έχω πιάσει 3η Σεπτεμβρίου, αν κοίταζα το ρολόι μου θα’δειχνε 14:57, ώσπου το τσιμέντο τραβιέται κάτω από τα πόδια μου, λες και ήταν χαλάκι 1,2,3,4,5 φορές πάνω-κάτω και αυτό ήταν. Τόσο απλό και τόσο δυνατό, βλέπετε μέχρι τότε πίστευα ότι μόνο η φωτιά και το νερό είναι εκείνα τα στοιχεία της φύσης τα οποία μπορούν να σε τυλίξουν σφιχτά στην αγκαλιά τους και να χαθείς στην απεραντοσύνη τους και μάλλον είχα στο μυαλό μου τη φωτιά στο τζάκι και το χάζεμα στη θάλασσα το ηλιοβασίλεμα και όχι την Αθήνα να τραμπαλίζεται, τα τσιμέντα να τρίζουν και εγώ να κάθομαι σαν μαλάκας μη έχοντας ούτε το «πα στω» του Αρχιμήδη, αισθανόμενος απόλυτα ανίσχυρος.

Στην αρχή φυσικά αλαφιάστηκα, τόσο από την ένταση, όσο και από το απρόσμενο του πράγματος μα πάνω απ’όλα, από την ανημπορία μου να κάνω οτιδήποτε και αν ο σεισμός συνεχιζόταν και μου’ρχόταν καμία πολυκατοικία στο κεφάλι, το μόνο που θα μπορούσα να έκανα είναι την προσευχή μου, να βρίσω σαν άλλος Ναπολέων «σκατά» και να ευχηθώ η ταινία της ζωής μου που θα έβλεπα να είχε τουλάχιστον κάποιο ενδιαφέρον, το πιο πιθανό είναι βέβαια να μην προλάβαινα να σκεφτώ ούτε κιχ, πόσο μάλλον να το πω.

Επειδή ο σεισμός συμπεριφέρθηκε σαν την εφορία, δηλαδή χτύπησε κοφτά, αποφασιστικά και απρόσμενα και έφυγε αστραπιαία, μπορώ να πω ότι αφού τελείωσε το πανηγύρι και η πρώτη κρυάδα, ήρθε θριαμβευτικά θα’λεγα η χαρά του «είμαι ακόμα ζωντανός» και κοίτα να δεις φίλε μου με τι θα γελάμε μετά από χρόνια, οπότε τα κέφια μου φτιάξαν αυτομάτως, πείνασα επίσης αυτομάτως, άρχισα να κοιτάω γύρω μου και επαίνεσα τον εαυτό μου για την απόφαση να γυρίσω με τα πόδια σπίτι.

Η Αθήνα έμοιαζε με αναποδογυρισμένη σφηκοφωλιά, πανικός υστερίες, ψιλοτράκοι, καυγάδες και ατελείωτο κομφούζιο. Ακόμη και τώρα γελάω όταν από ένα κομμωτήριο τσουπ πετάγονται κάτι κυράτσες με το μαλλί τίγκα στην κρέμα στον αφρό και στο φιλέ, ενώ από το βάθος ακουγόταν ο «άντρας» του μαγαζιού να τσιρίζει «καλέ βοηθήστε με κάποιος» κοίταξα και είδα ότι μια τύπισσα είχε σφηνώσει σε ένα από εκείνα τα περικεφαλαιοειδή κομμωτηριακά εξαρτήματα των οποίων τη χρεία αγνοώ και να προσπαθούν να την ξεκολλήσουν, την ίδια στιγμή 2 ταρίφες πλακώνονταν για ένα χτύπημα στον προφυλακτήρα και πιο κάτω στη Δροσοπούλου άκουσα ένα ψηστιάτορα να φωνάζει, «Μήτσο βγάλε όλους τους γύρους από το ψυγείο θα ξεπουλήσουμε σήμερα» (και πόσο δίκιο είχε).

Φυσικά τα κινητά όπως σε όλες τις δύσκολες στιγμές πέσανε έξω αποδεικνύοντας ότι σε μια γενική κρίση είναι τόσο χρήσιμα όσο τα σωσίβια σε ένα αεροπλάνο. Συνήθως από Ομόνοια είμαι 3 τέταρτα, όμως εκείνη τη μέρα θα’κανα και 3 ώρες. Σπίτι η μάνα μου έκανε λες και γύρισα από το Ανατολικό Μέτωπο και αργότερα το απόγευμα η κατάσταση θύμιζε λίγο προσφυγικά και λίγο Euro 2004, η πλατεία του Φιξ είχε γεμίσει από την Αγία Ελληνική Οικογένεια σε όλες τις δυνατές παραλλαγές και εκφάνσεις. Τα πιτσιρίκια να την έχουν καταβρεί παίζοντας κάτι μεταξύ κρυφτού, κυνηγητού και μπάλας, οι μεγάλοι να σχολιάζουν τα περί σεισμού με ύφος και βεβαιότητα που μόνο ένας Βαρώτσος μπορεί να’χει λέγοντας ό,τι παπαριά βάζει ανθρώπου νους και στις φορητές τηλεοράσεις κυριαρχούσαν σκηνές από τη Ρικομέξ. Και πάνω απ’όλα υπήρχε η άχλη του γύρου, του τζατζικιού και της μπύρας, είχανε ξεπουλήσει όχι μόνο τα σουβλατζίδικα, όχι μόνο τα ζαχαροπλαστεία, ακόμη και στα περίπτερα δεν είχε μείνει ούτε τσίχλα. Να μην ξεχάσω και την (παν)στρατιά εκείνη των γιαγιάδων, αλήθεια τόσες γιαγιάδες δε θα μπορούσα ποτέ να φανταστώ ότι υπήρχαν.

Ο σεισμός μάγκες και δη ο τεκτονικός, οι επιστήμονες λένε προέρχεται από το ότι "η λιθόσφαιρα αποτελείται από πολλές πλάκες που βρίσκονται σε διαρκή κίνηση, λόγω των πιέσεων που εξασκούνται από τις περιβάλλουσες λιθοσφαιρικές πλάκες ή λόγω των κινήσεων του μάγματος κάτω από αυτές. Στα όρια τώρα των πλακών δημιουργούνται εφελκυστικές η συμπιεστικές ζώνες διάρρηξης: εφελκυστικές στα σημεία που οι πλάκες απομακρύνονται μεταξύ τους, συμπιεστικές στα σημεία που πλησιάζουν.

Τα όρια των τεκτονικών πλακών, καθώς αυτές κινούνται, τρίβονται μεταξύ τους συσσωρεύοντας ενέργεια, τασικό φορτίο. Όταν η πίεση ξεπεράσει μια κρίσιμη τιμή και φθάσει το όριο θραύσεως του πετρώματος του εστιακού χώρου, το αποτέλεσμα είναι η βίαιη ταλάντωση των πετρωμάτων και η απελευθέρωση της συσσωρευμένης ενέργειας" και νασου η 3η Σεπτεμβρίου να θυμίζει μπαλαρίνα στο Λούνα Πάρκ.

Εκείνο που δε λένε ή μάλλον το παραλένε, είναι το πότε θα γίνει. Σε αυτό το σημείο η σεισμολογία θυμίζει κάπως αστρολογία…τον επόμενο μήνα τα οικονομικά σας θα πάνε καλά, ένας έρωτας από το παρελθόν θα εμφανιστεί απρόσμενα στη ζωή σας και ο πολιτισμός θα τελειώσει μέσα από έναν σεισμό 15 ρίχτερ. Η φιλολογία που κρύβεται πίσω από την πρόβλεψη των σεισμών είναι εφάμιλλη με αυτή των X-Files, το ΒΑΝ και η ομάδα του, πια έχει ξεφύγει από το πραγματικό και έχουν φτάσει στη σφαίρα του μύθου, όσο για τον αστικό μύθο λέει ότι ο Βαρώτσος ζει σε ένα κοντέινερ περιμένοντας τον Αρμαγεδδών υπό την μορφή ρίχτερ.

Εγώ πιστεύω στο μπονατσικό «ότι είναι να’ρθει θα να’ρθει και αν δεν έρθει μαγκιά του»,

Όσο για τον κύριο στην φωτογραφία, είναι ο μακαρίτης πια, κατά κόσμον John Tenta, πιο γνωστός στον κόσμο της παλιάς guilty pleasure μου του WWF (όχι αυτό με σήμα την αρκούδα) ως The Earthquake, καθώς με μπόι 2 μέτρα και βάρος 250 κιλά ο Σεισμός έμπαινε στο ρίνγκ και έτριζε τον σύμπαν και πράγματι αν εκείνος ο Τιτάνας ο Εγκέλαδος που παραμένει ακόμη φυλακισμένος στην Αίτνα πλακωμένος από την Αθηνά, είχε κάποιον γιό, αυτός σίγουρα θα’τανε ο John Tenta.

Χωρίς πολλά-πολλά αυτή είναι η είδηση που διάβασα από την Καθημερινή:

«Ο Ντέιρκ Κάουντι Ντέιβ, ένα γουρούνι του Οχάιο, αναμένεται να αποφανθεί σήμερα για το μέλλον της... αμερικανικής οικονομίας.

Στην εκδήλωση που θα πραγματοποιηθεί σήμερα στο Γκρίνβιλ του Οχάιο, στα βορειοδυτικά του Ντέιτον, ο Ντέιβ θα κληθεί να επιλέξει μεταξύ μιας ταγίστρας με ζάχαρη και μιας με ροκανίδι. Η ζάχαρη σημαίνει ότι η αμερικανική οικονομία θα προχωρήσει «γλυκά» ενώ το ροκανίδι ότι τα πράγματα δεν θα πάνε και τόσο καλά.

Ο υπουργός Οικονομικών της Πολιτείας, Ρίτσαρντ Κόρντρεϊ, όχι μόνο θα παρεβρεθεί στην εκδήλωση που οργανώνει ο σύλλογος μεσιτών της κομητείας Ντέιρκ αλλά θα είναι και ο βασικός ομιλητής.

Ο Ντέιβ ακολουθεί τα χνάρια του Φιλ, μιας μαρμότας από το Πανξατόνι της Πενσιλβάνια που υποτίθεται ότι προβλέπει πόσο θα διαρκέσει ο χειμώνας».

Σωστός ο Ντέιβ, άλλωστε βρίσκω ταιριαστό ένα γουρούνι να αποφασίζει για το οικονομικό μας μέλλον και μάλιστα ορίτζιναλ και όχι απ’αυτά που φοράνε κουστούμια.

Θυμάστε αλήθεια την ταινία «Η μέρα της μαρμότας»-αυτό είναι που λένε ότι η Τέχνη αντιγράφει τη ζωή-με πρωταγωνιστές τον Μπίλ Μάρει και τον Φίλ μια μαρμότα (αυτή η λέξη μου θυμίζει λίγο τη μαρμίτα του Πανοραμίξ, αυτή που έπεσε μέσα όταν ήταν μικρός ο Οβελίξ), ένα υβρίδιο ανάμεσα σε αρουραίο, κάστορα και βίδρα που ανάλογα πως γύριζε τη μουσούδα του, πώς φταρνιζόταν ή δεν ξέρω και εγώ τι άλλο προβλεπε τον καιρό;

Ωραία ταινία, που μας χάρισε και την έκφραση η μέρα της μαρμότας, την οποία και αναφέρουμε όταν αισθανόμαστε ότι ο χρόνος «παγώνει» και επαναλαμβάνονται ξανά τα ίδια και τα ίδια.

Πάμε όμως πίσω στον Ντέιβι το χαρωπό γουρουνάκι, άλλωστε κοτζάμ υπουργός Οικονομικών θα τον επισκεφτεί για να δει τι θα περιδρομιάσει και επ’ευκαιρία να βγάλει και τον δεκάρικο του. Βέβαια μπορώ να μαντέψω μόνο το τι θα δηλώσει ο εντιμότατος κύριος Ρίτσαρντ Κόρντρεϊ, αλλά για το τι θα πουν οι δικοί μας είμαι σχεδόν σίγουρος:

Γκαργκάνας, Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος: το ροκανίδι που έφαγε ο Ντέιβ καταδεικνύει την αρνητική συμπεριφορά του Έλληνα καταναλωτή, τα ελληνικά νοικοκυριά είναι υπερχρεωμένα, χρειάζεται να γίνει συγκράτηση των μισθών, μείωση των αυξήσεων και κατάργηση των δώρων

Αλογοσκούφης, Υπουργός Οικονομίας: η ελληνική οικονομία είναι δυνατή και παρόλες τις αρνητικές συγκυρίες όπως η άνοδος των τιμών του πετρελαίου, η διεθνής χρηματιστηριακή κρίση και το ροκανίδι που έφαγε ο Ντέιβ, η κυβέρνηση με σχέδιο, πίστη και υπευθυνότητα θα τις ξεπεράσει ανεπηρέαστη συνεχίζοντας τον δρόμο των οικονομικών μεταρρυθμίσεων, ίσως μόνο αυξηθεί ο ΦΠΑ κατά 50% για να αγοραστεί μπόλικη ζάχαρη για τον Ντέιβ ώστε να είμαστε σίγουροι ότι δεν θα προτιμήσει πάλι ροκανίδι

Γιώργος Παπανδρέου:, η κυβέρνηση δείχνει ανίκανη να εκμεταλλευτεί τις διεθνείς συγκυρίες και αποδεικνύεται ακόμη μια φορά ουραγός στην εξωτερική πολιτική, κοιμώμενη τον ύπνο του δικαίου και παρακολουθώντας αμήχανη τις εξελίξεις καθώς δεν έκανε ούτε μια προσπάθεια να πείσει τον Ντέιβ να φάει ζάχαρη αντί για ροκανίδι,

Παπαρήγα:, το κεφάλαιο επιβεβαιώνει για ακόμη μια φορά την αναλγησία του δίνοντας ζάχαρη και ροκανίδι σε ένα γουρούνι, εμείς πιστεύουμε ότι ζάχαρη και ροκανίδι δικαιούται μόνο ο λαός, για τα γουρούνια φτάνουν και περισσεύουν τα βελανίδια

Τσίπρας:, η Αμερική τραυματίζει για ακόμη μια φορά βάναυσα την αριστερή οικολογική συνείδηση καταδικάζοντας ένα αθώο γουρούνι σε θάνατο είτε από το ζάχαρο είτε από το ροκανίδι καθώς όλοι ξέρουν ότι αυτές οι τροφές είναι οι πλέον ακατάλληλες για την φυσική διατροφή ενός χοίρου

Καρατζαφέρης:, έχω βάσιμες πληροφορίες ότι η ζάχαρη και το ροκανίδι ήταν σκοπιανής προέλευσης, σε μια ύπουλη προσπάθεια να περάσουν το θέμα της ονομασίας, καταθέτουμε πάραυτα ψήφισμα στη Βουλή ώστε του χρόνου να είναι αμφότερα ελληνικά

Μητσοτάκης:, εγώ πιστεύω και εύχομαι η χρονιά να είναι πολύ καλή για την οικονομία της Ελλάδος, αλλά και όλου του κόσμου

Σουφλιάς:, εγώ διαφωνώ με τον κύριο Αλογοσκούφη και πιστεύω ότι η ελληνική οικονομία πρέπει να φοβάται την κρίση του ροκανιδιού, αλλά όλα αυτά είναι προσωπική μου άποψη και σε καμία περίπτωση δεν υποδαυλίζουν την ενότητα της κυβέρνησης και την πίστη μου στον κύριο Καραμανλή

Γιατί δηλαδή εσείς δεν πιστεύετε ότι κάπως έτσι δε θα τα λέγανε αν είχαν τη στοιχειώδη σοβαρότητα να μας πουν ότι για την ακρίβεια φταίει το ότι ένα γουρούνι με ονοματεπώνυμο (σαν τη σοκολάτα ένα πράγμα) έφαγε πριονίδι αντί για ζάχαρη.

Τουλάχιστον αυτή η αρλούμπα θα είχε πιο πολύ πλάκα από όλες τις άλλες που μας λένε για να υπερπλουτίζουν κάποιοι και να υπερχρεωνόμαστε οι υπόλοιποι.

Οπότε Ντέιβ αγόρι μου, φάε όσο ροκανίδι και ζάχαρη θες και μην αγχώνεσαι εμείς είμαστε εδώ για να τρέφουμε και εσένα και τα λοιπά γουρούνια με όση ζάχαρη και ροκανίδι τραβάει ο οργανισμός σας.

Ok Ok το’χω παραξηλώσει με νοσταλγίες, παιδικές ηλικίες, 80’ς και τα ρέστα, παρόλαυτα όταν μου στείλανε αυτό το βιντεάκι (παραπλεύρως) εισαγωγής της σειράς της ΕΡΤ «Ο Κήπος με τ' αγάλματα» αισθάνθηκα κάπως περίεργα, όπως όταν βλέπεις κάτι παλιό, αγαπημένο αλλά από χρόνια λησμονημένο.

Ένα βασικό στοιχείο της παιδικής μου ηλικίας, αλλά και των περισσοτέρων της γενιάς μου είναι ότι βασικά υπήρξαμε παιδιά και όχι μικρομέγαλα. Ο εξωσχολικός χρόνος αναλωνόταν σε πλατείες «έτσι στην τύχη νομίζετε ότι έβγαλε ο Λαζόπουλος το Πάμε Πλατεία; στους Μήτσους» μπάσκετ, ποδόσφαιρα, ουφάδικα, μπιλιάρδο και (το διαχρονικό) ξύλινο ποδοσφαιράκι. Καφετέριες από Λύκειο και μετά, όσο για νύχτα για πολλούς η αρχή ήταν οι έξοδοι για να μαζευτούν λεφτά για πενθήμερη σε Ρόδο-Κέρκυρα, πάντως από Λύκειο άντε το πολύ Τρίτη Γυμνασίου ξεκινούσε μια φορά και όχι από Έκτη Δημοτικού!

Τώρα βέβαια μου θυμίζω γεροντοκόρη που θυμάται τον παλιό καλό καιρό και τα χώνει στην διεφθαρμένη κοινωνία του σήμερον και εντάξει «παλιός καλός καιρός» ίσως δεν υπήρξε ποτέ και για κανέναν και όλα αυτά να είναι δημιουργήματα της φαντασίας μας και καθένας δικαιώνοντας τα «δικά του χρόνια» ή «τη γενιά του», ουσιαστικά δικαιώνει τον ίδιο του τον εαυτό και αυτό ακριβώς έχω την όρεξη να κάνω και εγώ και αν είναι να γεροντοκορίσω τουλάχιστον ας το κάνω καλά.

Τονίζω λοιπόν ότι πάνω απ’όλα υπήρξαμε παιδιά, δεν είχαμε κινητά, laptop και οι τηλεφωνικοί θάλαμοι λειτουργούσαν με κέρματα, ενώ και οι συμμαθήτριες μου σε Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο ήταν κορίτσια που ζούσαν και χαίρονταν την ηλικία τους και όχι δήθεν 40αρες, όσο για τις παιδικές σειρές, καλές ή κακές τουλάχιστον υπήρχαν.

Στα Σαββατοκύριακα μου πάντα έπαιζε μπάλα (οι αιώνιοι σχολικοί εχθροί, πρωινή vs απογευματινή βάρδια) ή μπάσκετ (ειδικά από το 87’) το μεσημεράκι, αλλά το πρωί η τηλεόραση ήταν φουλ από Αλφ εξωγήινο, στρουμφάκια, Θάντερκατς και πολλά ακόμη ξένα, αλλά και τα ελληνικά δεν πήγαιναν πίσω όπως το «Ουράνιο Τόξο» με τον μετεωρολόγο Φώντα Λαδοπρακόπουλο να λέει ότι αύριο μπορεί να βρέξει, μπορεί και να μη βρέξει, ή τον "Θησαυρό της Βάγιας", βασισμένο στο ομότιτλο βιβλίο της Ζώρζ Σαρή, όπου μια παρέα παιδιών έψαχναν για έναν θησαυρό από την Κατοχή και αν δεν κάνω λάθος ήταν «ντυμένος» με τη μουσική του Σπανουδάκη και είμαι σίγουρος ότι ο καθένας από σας, μπορεί να θυμηθεί πολλά άλλα.

Κορυφαίο πάντως όλων ήταν «Ο Κήπος με τ’ αγάλματα», σε σκηνοθεσία Παντελή Βούλγαρη και μουσική επίσης Σπανουδάκη, όπου μια παρέα παιδιών ένα καλοκαίρι, ανακαλύπτει τυχαία αρχαία αγάλματα σε ένα σκουπιδότοπο και τα μεταφέρουν σ’έναν κήπο. Απλό σενάριο, απλά παιδιά οι πρωταγωνιστές (απολαυστικός σε δεύτερο ρόλο ήταν και ο Μίμης Φωτόπουλος) και όπως όλα τα απλά πράγματα ήταν μοναδικό. Η αλήθεια είναι πως δε θυμάμαι τι τελικά έγινε, αλλά δε χρειάζεται μια και η αίσθηση που μου άφησε ένα βιντεάκι μετά από 20 σχεδόν χρόνια είναι όλα τα λεφτά.

Και αξίζει τον κόπο να παραθέσω και μερικά από τα σχόλια στο youtube, που τα λένε κάπως καλύτερα από εμένα

arisbasil ti mou thimizeis tora!!!! oraies epoxes.Kamia sxesi me simera

semelicorfu Γερνάω μου φαίνεται, μαμά...

HRISAVGI ti thimithika tora!naste kala!  

xlemetzas Boulgarhs, Spanoudakhs, Pilabios. Ti na leme. Tote pou hmouna mikro ligo fobomouna me ta agalmata alla twra kserw oti sigoura prepei na exoun paiksei kapoio rolo sto oti agaphsa sthn Arxaia Ellada kai thn istoria ths.  

athomopoulou Ma poso poli eklaiga otan evlepa afti ti seira kai akouga afto to lalalalalalla... Ta xronia pernane grigora! kai pio sigkinitiko apo ola itan ekeino to mikro agalmataki... to nini agalmataki!  

Divag30 Me ths amerkanies mas shmera,den stamatame na antigrafoume sta panta akomh dystuxws,kanonika 8a eprepe na mpei to efe ths "skakieras" sta proswpa twn paidiwn.Les kai eimaste oloi arrwstoi mas symperiferontai.

seaconfused Πω πω, τέλεια σειρά ήταν αυτή. Πως πέρασαν τα χρόνια...

netslaveone etsi gia na katalavo diladi. emeis megalosame me musikes tu Spanudaki kai skinothesies tu Vulgari eno ta paidia tora me musikes Karvela kai skinothesies Kapetanidi. To katalavame oloi?  

ay8entikos Tha pao sto ethiko arxeologiko mouseio na do tous filous mou tous kourous kai tis kores. exo poli kairo na pao kai tous pethimisa. s'eyxaristo pou mou tous thimises :-)  

dvfcr Giati na min iparxoun paromoies seires simera ?  Thimamai san kai tora pou imoun mikro paidi Mia ilikia me ta pitsirikia pou paizan sti seira Tora ....... kontevo na gino mia ilikia me ta agalmata  xaxaxaxaxa :) 

diamandis80 Oh shit, ti mou thymhses! Trexw na brw kanena torrent na to katevasw.  

d74k Η ΕΡΤ έχει διαμάντια και επιβάλλει στα παιδιά μεταγλωτισμένες μεξικανικές αηδίες. Τι κρίμα... 

DimChios file mprabo gia tin epilogi!Ti moy 8imises!Exeis ki alla? Ta psaxnw alla de ta brisko! Makari na eixa ola ta episodia!Na sai kala!  

Σίγουρα τα λένε καλύτερα από εμένα και απ’ότι φαίνεται δεν γεροντοκορίζω μόνο εγώ.

Πάντως λυπάμαι πραγματικά που σήμερα η παιδική ηλικία σαν να έχει μπει στο περιθώριο, τα αγόρια και οι κοπέλες ντύνονται, συμπεριφέρονται και σκέφτονται όπως οι ενήλικες και ακόμη πιο κρίμα είναι ότι παιδικές σειρές πια είναι είδος σε ανεπάρκεια. Τα Σαββατοκύριακα η τηλεόραση αποτελεί μια συνέχεια πρωινάδικων, μεσημερινάδικων και δελτίων ειδήσεων, με ολίγη από γιουβέτσι, δηλαδή παιδικά. Τα παιδιά πια δεν βλέπουν, ούτε και θέλουν να βλέπουν πια παιδικά και πώς θα γίνει αφού δεν το έχουν μάθει. Σε μια από τις θεματικές εκπομπές στο Radio MH του DEOντα με θέμα τα intro songs στις παιδικές εκπομπές μου έκανε εντύπωση που οι περισσότεροι 20 και κάτω που τ’άκούγαν απλά δεν τα ήξεραν.

Και όπως έκλεινε πάντα ο Ζουγανέλης με την κιθάρα του στο Αμπεμπαμπλομ, "γεια σας παιδιά, γεια σας παιδιά, γεια σας παιδιά και να’σαστε καλά…"

Εντάξει φαντάζομαι όλοι έχετε να διηγηθείτε πολλά για μουρλές ιστορίες και απίθανα σκηνικά που τυχαίνουν πρωί, μεσημέρι ή βράδυ με την απίθανη των ταρίφων φυλή,

αυτές είναι οι πιο χιουμοριστικές δικές μου, όσο για το που κολλάει ο Ιντιάνα Τζόουνς θα καταλάβετε στο τέλος,

Άνω Πατήσια παρακαλώ

Ναι ψυχή μου από πού μας έρχεσαι; 

Από Κέρκυρα,

Από την Κέρκυρα και δε μου λες Κερκερέος είσαι; 

Όχι

Καλά είναι και σας χαιρετάει (ρε που μπλέξαμε)-στο μεταξύ το ραδιόφωνο στο τέρμα Σπορ Fm με αναλύσεις για Β’Αγγλίας, Ρέντινγκ-Μάδεργουελ, προτεινόμενο σημείο Χ.

Τι μου θύμισες μάτια, εμένα που με βλέπεις πριν καταλήξω στον βρομότοπο ήμουν στην Φιλαρμονική του Μαντζάρου, βέβαια εποχές αλησμόνητες, μια βολά έπαιζα βιόλα και τραγουδούσα και ράϊζε το Λιστόν, ξερεις το τραγούδι  «Εδώ σ' αυτή την γειτονιά στην παρακάτω ρούγα, τη φωλιά της έχτισε μια πέρδικα μικρούλα» πώς πάει; Όχι το βλέπω στα μάτια σου (μόνος του μίλαγε, μόνος του ρωτούσε, μόνος του απάνταγε) λοιπόν το τραγούδαγα στη Σπιανάδα και μα τον Αϊ Σπυρίδωνα ούλη η Κέρκυρα έστηνε αυτί για να μ’ακούσει…αχχχ…τραγούδι μια βολά, κάτσε να σου δείξω πως πήγαινε, 

Εδώ σ' αυτή την γειτονιά στην παρακάτω ρούγα
τη φωλιά της έχτισε μια πέρδικα μικρούλα
(πώς ηθελά πολύ να την παινέψω
με λουλούδια του Μαιού στεφάνια να της πλέξω)

Μα αυτή είναι παινεμένη και ξακουστή
όπου πάει όπου γυρίσει και όπου σταθεί
πέρδικα μικρή πέρδικά μου ζηλεμένη
μέσα στο νησί είσαι η μόνη ξακουσμένη
(έλα εδώ για να σου πω γλυκά
πόσο εγώ σε αγαπώ τρελά)

δεν λέω και άλλες φορές έχω αισθανθεί σουρεάλ αλλά σε ταξί πρώτη φορά

Για πού;

Και γιατί να κόψουμε, ρε φίλε ντουγρού μέσα έπρεπε να μου πεις να πάμε!

Η ταξική πάλη εντείνεται, οι τσάτσοι της εξουσίας την πέφτουν στον απλό εργαζόμενο-φαντάρο-φοιτητή και εσύ κύριε πας σπιτάκι σου, γιατί κύριε πας σπιτάκι σου δηλαδής; Εσένα δεν σε αγγίζει το θέμα της κοινωνικής ανισότητας, αλλά τι λέω (και ρωτάει απειλητικά με μάτι γυάλινο) Νεοδημοκρατάκι δεν είσαι ε ρε;

Πασόκος τότε;

Σοβαρά τι είσαι δηλαδής, μη μου πεις και αναρχικός γιατί θα γελάσω κινέζικα;

Και μου το λες για να χαρώ…(εδώ άρχισα να  μετανιώνω που δεν είπα εξαρχής ΚΚΕ) γιαλαντζί κομμουνιστές είστε ρεε, απ’αυτούς που διέσπασαν την αριστερή συνείδηση και μας πούλησαν το 89’, εσείς ρε είστε χειρότεροι από τους δεξιούς, ρε, την προδοσία πολλοί αγάπησαν τους προδότες ουδείς ρεεεεεε

Ξέρετε … 

Ξεράδια ρε! κατέβα αμέσως κάτω από το ταξί μου ρε παλιοτόμαρο και ξεκουμπίσου από εμπρός μου γιατί θα σε πάρω με τις κλοτσιές ρεεεεε…και με άφησε ο άτιμος ο άνδρας στο Πεδίο του Άρεως και θέλοντας και μη το πήρα ποδαράτο, δε λέω είχα και άλλες φορές ατυχείς εμπνεύσεις αλλά αυτή ήταν άθλια, δεν δήλωνα καλύτερα Μουτζαχεντίν στην Αμερική;

Για πού το παλικάρι;

Φύγαμε, ώστε Πασαλιμάνι (κλείσιμο ματιού) ραντεβουδάκι έ; (διπλό κλείσιμο ματιού, μα τι γίνεται τικ έχει;)

Όχου ίδιος ο γιος μου. Μα τι επάθατε όλα τα παλικάρια σήμερα και αντί να τρέχετε για ραντεβού και φλερτ, χώνεστε στον υπολογιστή και στους καφέδες, εμείς ξέρεις τι κάναμε στην ηλικία σου;

Όχι βλέπετε δεν είχα γεννηθεί ακόμη (μια σου και μια μου που λεν αλλά που χαμπάρι αυτή). 

Αχού το, κάνει και πλακίτσες και είσαι και νόστιμο παλικάρι, φτου να μην αβασκαθείς (στο τσακ τη γλύτωσα τη ροχάλα) σίγουρα θα χεις σπουδάσεις γιατρός, ή δικηγόρος ε;

Αρχαιολογία ε; ίδια με την Νίτσα την κόρη της κουνιάδας μου, μπράβο παλικάρι μου και παίρνεις την αξίνα να και ψάχνεις να βρεις τους αρχαίους έτσι;

Λοιπόν και σου το λέω εμπιστευτικά γιατί φαίνεσαι τίμιο παιδί η Νίτσα μου είναι στα ίχνη να βρει τον Επίκουρο τον Απόλλωνα!

Ναι μόνο που επειδή δεν πρέπει να μαθευτεί παραέξω, γιατί παίζονται μεγάλα συμφέροντα από πίσω και έτσι και πλακώσουν τα κανάλια ή ακόμη χειρότερα ο...Χαρδαβέλλας (παύση γεμάτη σημασία),

Ναι! (με μια λαχτάρα αυτό το ναι),

Ποιού του Μακρή;

Εγώ παιδί μου τάφος!

Κούφια η ώρα, λοιπόν φτάσαμε τι οφείλω; 

Ότι γράφει το κοντέρ παλικάρι μου και λοιπόν μια και πολύ σε εξετίμησα, ξέρεις τι λέω; Να σε γνωρίσω με τη Νίτσα αφού είσαστε που είσαστε και συνάδερφοι και δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει και είναι και χρυσό κορίτσι, σεμνό, υπάκουο και όλη η γειτονιά στο Πέραμα έχει να το λέει για την νοικοκυροσύνη και την…

Ωραία αυτό είναι το τηλέφωνο και σε περιμένω παλικάρι μου έτσι μη πας και χαθείς;

και αυτό σας το δηλώνω στην αρχαιολογική μου τιμή.

Φαντάζομαι τώρα καταλάβατε που κολλάει ο Ιντιάνα Τζόουνς.

Και καλήνύχτα

Την προ-προηγούμενη εβδομάδα, πηγαίνοντας στα Village και μπαίνοντας στην αίθουσα ένιωσα κάπως περίεργα, γιατί ενώ συνήθως οι ηλικίες εκεί πέρα πιάνουν από 15 έως 25, κοινώς η χαρά του παιδιού, όμως για πρώτη φορά είδα έκπληκτος ότι η αίθουσα ήταν σχεδόν όλη γεμάτη από ανθρώπους στα πρώτα –άντα, στα 30+ και στα 30φεύγα, κοινώς η γενιά στην οποία δηλώνω υπερήφανο μέλος και είναι γνωστή ως Generation X (όπου X κατά Mad magazine βγαίνει από το Χεστήκαμε πατόκορφα).

Και τότε συνειδητοποίησα ότι όλοι αυτοί πήγαν για τον ίδιο λόγο που (ξε)σηκωθήκαμε και εμείς, όχι για να δούμε ταινία καθαυτή αλλά για να αποτίσουμε φόρο τιμής σ’έναν από τους ήρωες της παιδικής μας ηλικίας τον John Rambo. Και γράφοντας αυτό αισθάνομαι τη φρίκη των καθηγητών μου στο Πάντειο (και των περισσοτέρων από εσάς βάζω στοίχημα) και ειδικά την καθηγήτρια που μας έκανε Ιστορία του Κινηματογράφου να μου τα χώνει «…τερατούργημα του αμερικανικού πολιτιστικού ιμπεριαλισμού, γεμάτο φαλλοκρατικά στερεότυπα, βάναυση splatter αισθητική, χαμηλοτάτου επιπέδου, απευθυνόμενο σε ανεγκέφαλους αυτιστικούς 30χρονους που αδυνατούν να ξεπεράσουν την παιδική τους ηλικία!». Το αστείο και πικρό της υπόθεσης είναι ότι κατά βάση μάλλον θα έχει δίκιο. 

Αλλά ρε παιδιά σε έναν κόσμο που θα επικρατούσαν τα γούστα ενός μέλους ΔΕΠ του Παντείου, τα παιδιά θα μεγάλωναν με Μπέργκμαν, θα είχαν αφίσες από τον Μελισσοκόμο και θα κουβέντιαζαν στις καφετέριες για το Λιβάδι που δακρύζει, αναλύοντας παράλληλα τον ανεξάρτητο αμερικανικό κινηματογράφο και συζητώντας για τον τελευταίο εκπρόσωπο της ιρανικής κινηματογραφικής σχολής. Εγώ σε καμιά περίπτωση δεν γράφω αυτά για να ακυρώσω τα προηγούμενα και δη τον αμερικάνικο ανεξάρτητο σινεμά, το οποίο γουστάρω και συνεχίζει και βγάζει διαμαντάκια, απλά στον πραγματικό κόσμο που μεγάλωσα εγώ, σχεδόν όλοι την (κατά)βρίσκαμε αφάνταστα με το 1ο alter ego του Σταλόνε τον Τζόν Ράμπο (το 2ο ήταν ο Ρόκι Μπαλμπόα), όπως επίσης βλέπαμε ατελείωτες ταινίες καράτε, κούνγκ-φου, νίντζα, Εφιάλτη στο Δρόμο με τις Λεύκες και Παρασκευή και 13 επεισόδιο 125ο.

Ο Τζόν Ράμπο ήταν στα μάτια μας ήταν ένα raw-model, ένας ήρωας του Καλού, ένας ιππότης ή Ζορρό των 80΄ς μόνο που αντί για πανοπλία, είχε μπαζούκας, αντί για βέλη, μοίραζε αφειδώς σφαίρες που δεν τελείωναν σχεδόν ποτέ (τώρα που το σκέφτομαι ενίοτε είχε και βέλη) και αντί για ευγένεια χαρακτήρα, διέθετε το φονικό ένστικτο ενός Λευκού Καρχαρία (και τα Jaws βλέπαμε επίσης) και σε 4 ταινίες εξολόθρευσε περισσότερο κόσμο απ’ότι η Μαύρη πανώλη, η χολέρα και η πανούκλα μαζί.

Και είναι αστείο πάντως να σκεφτεί κανείς ότι στο Ράμπο III, o υπερ-στρατιώτης αυτός της αστερόεσσας στέλνεται στο Αφγανιστάν (καλόοο), ενάντια στον σοβιετικό ιμπεριαλισμό (τότε μιλούσαν για σύγκρουση υπερδυνάμεων, τώρα για σύγκρουση πολιτισμών, μωρέ σύγκρουση να υπάρχει μακάρι και στα αυτοκινητάκια του Λούνα-Πάρκ) για να βοηθήσει τους φίλους και σύμμαχους Μουτζαχεντίν (αυτό πια! Και έπειτα σου μιλάνε για αταλάντευτη αμερικανική εξωτερική πολιτική).

Το ξέρω και τα είπαμε, αμερικανιά του κερατά, ωμή και ανούσια βία, μιλιταρισμός, ξυλάγγουρο-ηθοποιός και πολλά, πολλά ακόμη, αλλά, δεν έπαυε να διαθέτει την αύρα του μοναχικού λύκου, την γενναιότητα ενός στρατιώτη και  την αίγλη που μόνο η 7η Τέχνη μπορεί να δώσει στη πεζότερη και ωμότερη έκφραση της ανθρώπινης δραστηριότητας, δηλαδή στον πόλεμο.

Το ερώτημα όμως μένει…

γιατί μου (και άλλων πολλών) αρέσει ή έστω άρεσε  ο Ράμπο;

Απάντηση…

               Γιατί πολύ απλά ο Τζόν Ράμπο, αντάμα με τον Ρόκι Μπαλμπόα, τον Ιππότη της ασφάλτου, τον Μαγκάιβερ και άλλους πολλούς, ήταν ένας ήρωας, βγαλμένος από την καλή γιαγιά-τηλεόραση και τον καλό-παππού κινηματογράφο που μας νανούριζαν με μια νέα γενιά παραμυθιών δικής τους έμπνευσης.

Βλέπετε ανήκω σε μια γενιά όπου η εξοικείωση με τον «σπιτικό κινηματογράφο» ξένιζε τους μεγαλύτερους που είχαν μεγαλώσει με τα συνοικιακά σινεμά και αδυνατούσαν να συλλάβουν την επιρροή των πολυμέσων στην καθημερινότητα των παιδιών που ήμασταν τότε, όμοια με εμάς που σήμερα ξενίζουμε με την εξοικείωση των πιτσιρικάδων με το Διαδίκτυο και τα playstation και αδυνατούμε να συλλάβουμε την επιρροή των νέων αυτών πολυμέσων στην καθημερινότητα τους. Και όπου λέω καθημερινότητα προσθέτω και τη σκέψη και τη φαντασία.

Γράφοντας τώρα αυτά, διαπιστώνω για ακόμη μια φορά πόσο πιο δυνατό είναι το συναίσθημα από τη λογική, άλλωστε λένε-και το πιστεύω- ότι η πατρίδα ενός ανθρώπου είναι η παιδική του ηλικία και τα αισθήματα-αναμνήσεις, γεύσεις- μυρωδιές, εικόνες-χρώματα, φιλίες-έχθρες, αποτυχίες-επιτυχίες, έρωτες-μίση, φιλιά και χαστούκια που βιώνει ο καθένας τότε, είναι και αυτά που διαμορφώνουν και τον βασικό χαρακτήρα του.

Ανάλογα με την παιδική ηλικία που’χει κανείς πορεύεται και στη ζωή του, την ίδια την παιδική ηλικία μπορεί να την λατρεύει ή να την μισεί, να την θυμάται με νοσταλγία ή απέχθεια, να επιδιώκει να παραμείνει σ΄αυτήν (γνωστό και ως σύνδρομο Πήτερ-Παν) ή να επιδιώκει να απομακρυνθεί όσο γίνεται πιο μακριά της.

Ένα πράγμα όμως δεν μπορεί να κάνει, να την ΠΡΟΔΩΣΕΙ, προσέξτε προδώσει όχι απαξιώσει, άλλο το ένα άλλο το άλλο. Οι απαξίες είναι το αντίθετο των αξίων και αποτελούν με τη σειρά τους παραδείγματα προς αποφυγή αλλά πάντως παραδείγματα. Η παιδική ηλικία είναι κάτι που το θέλεις ή όχι μένει αναλλοίωτο με το πέρασμα του χρόνου, όσες αλλαγές και αν υποστείς εσύ στο μεταξύ.

Και για να μιλήσω και λίγο για την ταινία, παραδόξως έπιανε το πνεύμα κλείνοντας τον κύκλο με έναν γερασμένο και απογοητευμένο Ράμπο, ανέκφραστο όσο ποτέ άλλοτε, να περνά άσκοπα τον καιρό του στην Ασία αναπολώντας και κακίζοντας τις μάχες του παρελθόντος. Επίσης η ταινία περιείχε  μια έξυπνη επιλογή της Βιρμανίας ως τόπο της τελικής μάχης και κυρίως των εικόνων από έναν εμφύλιο ελάχιστα κινηματογραφικές αλλά περισσότερο ντοκυμαντερίστικες (κάλλιστα θα μπορούσε να είναι η Κένυα) και φυσικά σφαίρες, αίματα και μπαρούτι, ικανά να σε λερώσουν ακόμη και μέσα στο σινεμά. Βέβαια όλα αυτά για όποιον είχε δει και τις 3 προηγούμενες γιατί αλλιώς άντε γεια.

Στο τέλος ο 65αρης Τζόν Ράμπο μαζεύει τα μπογαλάκια του και το παίρνει απόφαση να γυρίσει στο χωριό και στο πατρικό του σπίτι στην Αμερική, αφήνοντας για τα καλά τα όπλα πίσω, μόνο που πιστεύω ότι μαζί με  τον Ράμπο στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας αποσύρθηκε οριστικά (και καλύτερα να το πάρουμε απόφαση) και η παιδική μας ηλικία. Και όπως λέει πολύ τρυφερά και η καλή μου αδερφή, όταν τώρα πια γυρνάς χτυπημένος από τα μπάσκετ και τα ποδόσφαιρα κανείς δε θα σου λέει υπομονή και θα σου περάσει μέχρι να μεγαλώσεις/να πας στρατό, και το μόνο που θα έχει μείνει είναι …μέχρι να παντρευτείς…αδερφικές κακίες.

Αυτό μου ήρθε στο μυαλό, συνειρμικά μετά από «διάλογους» και «διαλόγους» που παρακολουθώ τελευταία για θέματα της επικαιρότητας σε τηλεοράσεις, έντυπα μέσα και Διαδίκτυο.

Ο επονομαζόμενος Παραβάτης ή και Αποστάτης, είναι ο Ιουλιανός, ο οποίος ήταν αυτοκράτορας του Βυζαντίου (331-363μ.Χ), ο Άγιος είναι ο Μέγας Βασίλειος και ο διάλογος μεταξύ τους, είναι αυτός που έλαβε χώρα κατά τη διάρκεια μιας χιμαιρικής μονομαχίας ανάμεσα στον χριστιανισμό και στην αρχαία Ελλάδα.

Ο Ιουλιανός είναι μια από τις πιο αγαπημένες μου ιστορικές φιγούρες, ένας Δον Κιχώτης της ιστορίας που πολέμησε γενναία άλλα μάταια την χριστιανική θρησκεία, με άλογο του και άλλο Ροτσινάντε, την αναβίωση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος, με πανοπλία και δόρατα την πίστη στην νεκρανάσταση ενός σώματος από καιρού νεκρωμένου και παρόλ'αυτά (ίσως και εξαιτίας αυτών) παραμένει μια αγνή ιδεαλιστική φιγούρα. Ο Σάντσο Πάντσα δεν ήταν άλλος από τη συνείδηση του που όπως και οι περισσότεροι από μας, την έγραφε εκεί που δεν πιάνει μελάνι.

Μόλις ανέβηκε στο θρόνο, μετά από πολλές περιπέτειες και απίστευτες ιστορίες έκανε έργο ζωής του να αναγεννήσει την αρχαία Ελλάδα στα ιδανικά της οποίας ήταν εξολοκλήρου προσκολλημένος. Έκανε διώξεις κατά του χριστιανισμού; Αναμφίβολα, αλλά κυρίως στο ιδεολογικό επίπεδο και σε καμία περίπτωση δεν έφτασε στις ακρότητες ας πούμε του Μέγα Θεοδόσιου, ο οποίος ταυτίζοντας Έλληνες και ειδωλολάτρες και όντας φανατικός όπως μόνο κάποιος στο όνομα μιας θρησκείας μπορεί να γίνει, είχε βαλθεί να καταστρέψει ό,τι θύμιζε αρχαία Ελλάδα, οδήγησε τους Ολυμπιακούς Αγώνες σε μαρασμό και εντελώς χριστιανικότατα έσφαξε και 7.000 καρντάσια στη Θεσσαλονίκη. Βέβαια μετά μετανόησε για τα κρίματα του εξ’ου και το Μέγας και κρίμα που δε ζούσαν και οι 7.000 για να το μάθουν και να χαρούν.

Ο Ιουλιανός, έχοντας κλασσική παιδεία  και πανέξυπνος, θέλησε καταρχάς να έχει και τις ευλογίες του πιο χαρακτηριστικού σημείου αναφοράς των αρχαίων Ελλήνων, του Μαντείου των Δελφών. Τώρα μάλιστα! Το κορυφαίο παραπολιτικό-θρησκευτικό κέντρο της αρχαίας Ελλάδας, τυλιγμένο στην άχλη του χρόνου, της ιερότητας και της μαστούρας (με τι νομίζετε δηλαδή ότι φτιαχνότανε για να δώσει τις προφητείες η Πυθία με ρίγανη;) και ψώνισε από σβέρκο, καθώς έφαγε ένα ισχυρό σκαμπίλι αφού οι άνθρωποι του Μαντείου, παρόλο που τους συνέφερε η αυτοκρατορική εύνοια μπας και πάρουν καμιά χορηγία και λαδώσει το αντεράκι τους, το΄χαν καταλάβει ότι το ποτάμι πίσω δεν γυρίζει και του’παν, σόρρυ Ιουλιανάκο αλλά το μαγαζί έκλεισε και τα ρολά κατεβήκαν, βλέπεις «στενότης εμπόρευμα», δηλαδή δεν το’παν ακριβώς έτσι, αλλά εραστές της εντύπωσης μέχρι τέλους, έφυγαν από την αυλαία της ιστορίας όπως άξιζε στο παρελθόν τους, ποιητικά και άκρως θεατρικά:

«Είπατε τω Βασιλεί χαμαί πέσε Δαίδαλος αυλά, ουκέτι Φοίβος έχει καλύβην, ου μάντιδα δάφνην, ουδέ παγάν λαλέουσαν. Απέσβετο και το λάλον ύδωρ»

«Πείτε στον βασιλιά, ότι στο χώμα κείτεται ο έντεχνος αυλός, ο Φοίβος δεν έχει πια κατοικία, ούτε δάφνη μαντική, ούτε πηγή ομιλούσα. Χάθηκε και το νερό που μιλούσε»

[αν και πολλοί ιστορικοί αρνούνται την ύπαρξη αυτού του χρησμού]

Ο Ιουλιανός, πεισματάρης όσο δεν πήγαινε, πιστός ιδανικά του, δεν πτοήθηκε και συνέχισε τον αγώνα. Είχε καταλάβει ότι για να εδραιωθεί μια ιδέα, ένα κίνημα, μια επανάσταση τέλος πάντων, έπρεπε πρώτ’ απ’όλα να κερδίσει πόντους στη συνείδηση του κοσμάκη και εδώ εισέρχεται και η κόντρα και ο διάλογος με τον Μέγα Βασίλειο, καθώς ο τελευταίος ήταν μια τεράστια προσωπικότητα, σημείο αναφοράς των χριστιανών της εποχής και αυτόν και έπρεπε να νικήσει και μάλιστα να νικήσει ιδεολογικά.

Ζητάει λοιπόν από τον Μέγα Βασίλειο κείμενα που θα του αποδείκνυαν την υπεροχή του χριστιανισμού, τα παίρνει, τα διαβάζει και στέλνει ως απάντηση το μνημειώδες

ανέγνων, έγνων, κατέγνων /

διάβασα, κατάλαβα, καταδίκασα.

Κίνηση ρουά που λένε αλλά όχι και ματ (όπως αποδείχτηκε), γιατί η ατσίδα ο Ιουλιανός σου λέει, αυτή η απάντηση που εκπροσωπεί το «λακωνίζειν εστίν φιλοσοφείν» των αρχαίων θα τον φέρει στην από πάνω, καθώς θα χαραχτεί στη συνείδηση του κοσμάκη που γουστάρει συνθηματολογία και αναπάντητη θα μείνει καθώς τα κατεβατά και οι δεκάρικοι λόγοι που πίστευε ότι θα του στείλουν, μοιραία θα ξεχαστούν όπως όλα τα κατεβατά και οι δεκάρικοι λόγοι, ενώ το σύνθημα θα μείνει και θα είναι και σύνθημα νίκης.

Ο Μέγας Βασίλειος όμως, ο οποίος ήταν και λόγιος με τα όλα του, ήξερε και αυτός το «λακωνιζειν εστιν φιλοσοφειν» και είδε την πεπονόφλουδα που του έβαζε ό άλλος. Σου λέει αυτός θα περιμένει τώρα να τον κατακεραυνώσω με εδάφια της Καινής Διαθήκης, Πράξεις των Αποστόλων, Ύμνους και δε συμμαζεύεται, εδώ που τα λέμε το να προσπαθήσεις να πνίξεις τον ιδεολογικό σου αντίπαλο με κατεβατά, αφορισμούς και ύβρεις είναι εξίσου αποτελεσματικό όσο το να πνίξεις έναν καρχαρία στη θάλασσα. Έτσι λοιπόν του απαντάει με το εξίσου μνημειώδες

 ανέγνως, αλλ΄ουκ έγνως, ει γαρ έγνως, ουκ αν κατέγνως /

 διάβασες αλλά δεν κατάλαβες, αν καταλάβαινες, δε θα καταδίκαζες

και πάρ’τον κάτω τον Ιουλιανό, βλέπετε η πρόκληση βρήκε την απάντηση της και το σπαθί μπήκε στο θηκάρι καθώς τα τελευταία λόγια του Μέγα Βασιλείου ήταν και αυτά που κέρδισαν τις εντυπώσεις και χαράχτηκαν στην συνείδηση της Κοινής Γνώμης.

Από εκεί και πέρα για τον Ιουλιανό αρχίζει ο καθαρός δονκιχωτισμός, προδομένος από την αρχαία Ελλάδα που τόσο πίστεψε αλλά ουδέποτε του ανταποκρίθηκε, ηττημένος κατά κράτος από το μεγάλο του αντίπαλο τον χριστιανισμό, αποφάσισε να πάει μέχρι τέλους το πιστεύω του, τίμια και περήφανα μακριά από υποκριτικές μετάνοιες. 

Για τους 19 μήνες που βασίλεψε, υπήρξε ένας έξοχος κυβερνήτης και ένας γενναίος πολεμιστής που πολέμησε και κατανίκησε τον προαιώνιο αντίπαλο τους Πέρσες και έφτασε μέχρι την πρωτεύουσα τους την Κτησιφώντα όπου και σκοτώθηκε πάνω στην μάχη. Έχουν να λένε ότι το κοντάρι που τερμάτισε την ζωή του δεν το έφαγε κατάστηθα αλλά πισώπλατα (εξ οικείων τα βέλη και τότε, εξ οικείων τα βέλη και τώρα) και τα τελευταία του λόγια ήταν προς τον Ιησού Χριστό, το περίφημο «Νενίκηκας με Ναζωραίε».

Αν ρωτάτε τη γνώμη μου σε όλη του τη ζωή δεν πολεμούσε παρά τον εαυτό του.

Δύο αντίπαλοι, δυο ιδεολογίες, δυο κόσμοι διαφορετικοί, ο ένας κέρδισε, ο Μέγας Βασίλειος πήρε τη θέση του στην ιστορία και έγινε Άγιος, ο άλλος όμως έχασε και έγινε τεράστια προσπάθεια σπίλωσης της μνήμης του από φανατικούς θρησκόληπτους που δεν κατάλαβαν ότι η αξία του ηττημένου είναι και αυτή που δίνει δόξα στον νικητή και φαίνεται ότι ο χριστιανικός σεβασμός στον νεκρό περιοριζόταν μόνο στους χριστιανούς.

Στο θρόνο της Ανατολικής Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας (ο όρος Βυζάντιο είναι ένας νεολογισμός των μελετητών του 16ου και 17ου αιώνα, οι Βυζαντινοί δεν ονόμαζαν τους εαυτούς τους Βυζαντινούς αλλά Ρωμαίους) κάτσανε άνθρωποι μεγαλοφυείς και ηλίθιοι, παράφρονες και φιλόδοξοι, προσωπικότητες και ανθρωπάκια, άγιοι και κακούργοι, όλοι όμως είχαν κοινή συνισταμένη την χριστιανική θρησκεία, μόνο ο Ιουλιανός όντας Ρωμαίος περιβλήθηκε το Έλληνας και απέρριψε το Χριστιανός.

Ήταν αντιφατικός όπως όλοι οι παραβάτες, αυτοκαταστροφικός όπως όλοι οι παραβάτες, δονκιχωτικός όπως όλοι οι παραβάτες, αλλά και γοητευτικός όπως όλοι οι παραβάτες. Στην άσπιλη χριστιανικότητα της Βυζαντινής Ιστορίας αυτός είναι ένα λεκές στα χρυσά της κατάστιχα, ξεθωριασμένος μεν από την πολύ χλωρίνη που έριξε πάνω του ο φανατισμός για να τον σβήσει ολωσδιόλου αν γίνεται από την ανθρώπινη μνήμη, αλλά αυτός εκεί παραμένει σαν μια ένδειξη θάρρους, τιμιότητας και πίστης απέναντι στα ιδανικά που μπορεί να΄χει κανείς στη ζωή του και στον τρόπο με τα οποία μπορεί να τα διαπραγματευτεί και ακόμη να πεθάνει γι’αυτά,

για όποιον τουλάχιστον έχει την όρεξη να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα σήμερα.

Η προηγούμενη Παρασκευή για προσωπικούς μου λόγους μου έδωσε την επετειακή πένθιμη γεύση που σου αφήνει η ημέρα της ονομαστικής γιορτής ενός δικού σου ανθρώπου που δεν θα μπορέσει ποτέ πια να την χαρείτε μαζί. Το θέμα που ακολούθησε με τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου επέτεινε μια πένθιμη διάθεση την οποία βέβαια και πάλεψα (μη ρωτάτε ποιος νίκησε), όπου σινεμά, ξενύχτι, παρέα με φίλους και τα συναφή σαφώς και βοηθούν και όπως νομίζω το ίδιο και να γράφεις και σε ένα blog.

Οι έννοιες ζωή-θάνατος είναι αυτό που πάνω απ΄όλα ταλανίζει διαχρονικά την ανθρώπινη ύπαρξη. Οι αρχαίοι Έλληνες με πρότυπα την αρμονία το΄χαν βρει το μυστικό, με καλή, μεστή, γεμάτη γιορτές ζωή και με παράλληλη επίγνωση της θνητότητας. Έρωτας-Θάνατος οι δυο αντιθέσεις που έφτιαχναν τη σύνθεση της φιλοσοφικής τους σκέψης. Ο έρωτας βάση για τη ζωή και η αντιμετώπιση του θανάτου σαν ένα αναπόσπαστο κομμάτι του πεπρωμένου.

Αυτή η αντίληψη φαίνεται διάσπαρτη στη μυθολογία, στα έθιμα, στην Τέχνη, όπως και στο Πανεπιστήμιο που λέγεται Όμηρος, με τον Οδυσσέα να φτάνει στον Κάτω Κόσμο και βλέποντας το φάντασμα του Αχιλλέα να τον ρωτάει αν είναι ευτυχισμένος ως άρχοντας στους νεκρούς και να παίρνει την απάντηση «καλύτερα ο τελευταίος δούλος ανάμεσα στους ζωντανούς παρά ο πρώτος άρχοντας ανάμεσα στους νεκρούς» (κομματάκι αντίθετο με τα ιδανικά της Ιλιάδας), σκηνή που δείχνει αγάπη για τη ζωή και συνειδητοποίηση του θανάτου.

Ο λιγότερο επικός και σαφώς πιο black-humorιστας Λουκιανός στους Νεκρικούς Διαλόγους του, δίνει ρέστα όταν βάζει τον Μένιππο στον Κάτω Κόσμο να δείχνει το κρανίο (τι μου θυμίζει άραγε αυτή η σκηνή;) το οποίο ανήκε στην Ωραία Ελένη και να λέει σαρκαστικά στον νεκροπομπό Ερμή:

Μ:Για τούτο 'δω το καυκί γεμίσανε χίλια καράβια με τα νιάτα όλης της Ελλάδας και σκοτωθήκανε τόσοι και τόσοι κι αναστατωθήκανε τόσες πόλεις; 

E:Βλέπεις εσύ Μένιππε δεν την είδες ζωντανή. Αν την είχες δει θα 'λεγες κι εσύ: «Ας βρίσκομαι κοντά της κι ας υποφέρω πολλά». Γιατί και τ' άνθη αν τα δει κανείς ξερά, να 'χουνε χάσει το χρώμα και το σχήμα, δε μπορεί να φανταστεί πόσο ήταν όμορφα όταν ανθούσαν.

Μ: Απορώ βρε Ερμή, πως δέχτηκαν να υποφέρουν για κάτι που γρήγορα και τόσον εύκολα μαραίνεται.
 

Ε: Δεν έχω χρόνο Μένιππε να κάτσω να τα φιλοσοφήσω μαζί σου. Διάλεξε ένα μέρος  που γουστάρεις και βολέψου. Πρέπει να φέρω καινούργιους νεκρούς.

Έρωτας για τη ζωή αντάμα με επίγνωση και συμφιλίωση με την ιδέα του θανάτου, σ΄αυτό πίστευαν οι αρχαίοι Έλληνες.

Αυτό ξεπατίκωσαν και οι Ρωμαίοι και καθότι κολλημένοι με τα ρητά πολύ περισσότερο από τους Έλληνες, έδωσαν και επιγραμματική φόρμα με το Memento mori/Να θυμάσαι τον θάνατο, το οποίο βγήκε από την εξής εθιμική ιστορία που έλεγε ότι όταν στην Ρώμη γινόταν κάποιος θρίαμβος και ο στρατηγός έμπαινε μέσα υπερήφανος και κορδωτός για να απολάψει τις επευφημίες του πλήθους αντάξιες τουλάχιστον ενός Σάκη Ρουβά, υπήρχε πάντα ένας σκλάβος πίσω του στο ίδιο άρμα με σκοπό να του τη σπάει λέγοντας του κάθε λίγο και λιγάκι …Memento mori…Memento mori, (κινέζικο βασανιστήριο μια φορά!) ή άλλοι λένε ότι του έλεγε το πιο δύσκολο να το θυμάσαι, Respice post te! Hominem te esse memento, δηλαδή Κοίτα πίσω σου! Να θυμάσαι πάντα ότι είσαι άνθρωπος! Αμαν και αυτοί οι Ρωμαίοι, πάντα στην υπερβολή, να υποθέσω ότι ο Ιούλιος Καίσαρας αυτόν τον σκλάβο τον έκανε σουβλάκι…

Αυτό ακριβώς το Memento mori, ανακάλυψαν εκ νέου και μετέφεραν στην πιο αγαπημένη μου ιστορική περίοδο αυτή της Αναγέννησης. Γουστόζικη αλήθεια εποχή, όπου με το ένα πόδι έφευγε από το Μεσαίωνα και με το άλλο γλιστρούσε προς τον Διαφωτισμό, ο ορισμός του «μεταξύ σφύρας και άκμονος», ο ορισμός των αντιθέσεων και πάνω απ΄όλα ο ορισμός του ουμανισμού (ανθρωπισμού).

Η εποχή από την οποία έβγαινε ήταν ο Μεσαίωνας, μια εποχή απόκοσμου (λυκο)φωτός όπου η ανθρώπινη σκέψη είχε στραφεί εξ’ολοκλήρου στο υπερφυσικό, στην αναζήτηση του θείου και παράλληλα στην αδιαφορία για τα εγκόσμια αγαθά και κυριαρχούσε το δόγμα της θρησκείας. Στην αντίπερα όχθη βρίσκεται ο Διαφωτισμός η εποχή του εκθαμβωτικού φωτός της επιστήμης, στην αναζήτηση της ορθής επιστημονικής αλήθειας, τέλειας αδιαφορίας για το θείο και κυριαρχούσε το δόγμα του θετικισμού. Χαρακτηριστικός εκπρόσωπος του Μεσαίωνα υπήρξε ο Θωμάς Ακινάτης και του Διαφωτισμού ο Εμμάνουελ Κάντ.

Στο μέσον βρίσκεται η Αναγέννηση και όπως όλα τα πράγματα που βρίσκονται στη μέση ήταν και η πιο αρμονική. Αφού ανακάλυψε εκ νέου την αρχαία φιλοσοφική σκέψη μέσα από τα μεσαιωνικά μοναστήρια, αποφάσισε να εμπνευστεί απ΄αυτήν και να μετουσιώσει στη δική της πραγματικότητα τα αρχαία ελληνικά ιδανικά, δηλαδή τον Έρωτα για τη ζωή (εδώ που τα λέμε σ΄αυτό το σημείο οι άνθρωποι της Αναγέννησης του έδωσαν και κατάλαβε) και τη συνειδητοποίηση του θανάτου ως αναγκαίο φυσικό γεγονός, μακριά από το δογματισμό της θρησκείας, μακριά από το δογματισμό της επιστήμης, απλά το αντιμετώπισαν ως φυσική εξέλιξη των πραγμάτων.

Έχετε δει φαντάζομαι αναγεννησιακούς πίνακες με υπέροχα τοπία, κλασσικά θέματα και καμπυλάτες γυναίκες (η αναφορά στην αναγεννησιακή ομορφιά, είναι ένας εύσχημος τρόπος να μην προσβάλεις μια υπερμεγέθης γυναίκα) και μέσα σ΄αυτά τα ειδυλλιακά και γεμάτα κυτταρίτιδα τοπία, πολύ συχνά έβλεπες και μια νεκροκεφαλή να γελάει σαρκαστικά από καμιά γωνία, παντού και πάντα το memento mori.

Ο παραπάνω πίνακας του Holbein (1533) με τίτλο «Οι πρέσβεις» είναι από τους γνωστότερους Αναγεννησιακούς και κατά τη γνώμη μου ο αντιπροσωπευτικότερος, διάσημος για  την πολυσημία του. Οι 2 κύριοι που κοιτάνε στολισμένοι σαν παγώνια και ολίγον τι αλαζονικά είναι δυο πρέσβεις και σιγά την πληροφορία δηλαδή, «Οι πρέσβεις» ονομάζεται ο πίνακας και τι άλλο θα΄τανε δηλαδή καλόγριες; Ωστόσο κάθε αντικείμενο από τo δάπεδο, τα χαλιά, τα αντικείμενα είναι τίγκα στον συμβολισμό τόσο που και ο κώδικας Ντα Βίντσι ωχριά μπροστά τους.

Το κλου όμως που δείχνει το πιο παραστατικό ίσως memento mori της ιστορίας, είναι αυτό που φαίνεται σαν κουτσουλιά στο κέντρο. Αν μπορούσατε να το δείτε σε φυσική μορφή και σίγουρα σε μεγαλύτερο πλαίσιο από τις 20 ίντσες της οθόνης του P/C (εκτός φυσικά από τους ματσωμένους που΄χουνε 45’plasma) θα δείτε ότι άμα σταθείς 2 μέτρα πίσω και το κοιτάξεις όχι από πάνω προς κάτω αλλά από δεξιά προς αριστερά, βλέπεις να σου χαμογελάει μια νεκροκεφαλή ναααα (με το συμπάθιο), μη μου πείτε ότι όλοι το είδατε και μόνο εγώ είμαι ο μπατίρης με 18 non-plasma οθόνη; Η τεχνική αυτή είναι τυπικά Αναγεννησιακή και λέγεται αναμορφοσκοπική (anamorphosis). Και για όλους τους προλετάριος των14-18 ιντσών η εικόνα φαίνεται κάπως έτσι,

Εντυπωσιακή πάντως ζωγραφική τεχνοτροπία δε μπορείς να πεις, από μια εποχή που οι ζωγράφοι κρατάγανε πινέλα και οι κάρτες γραφικών το πολύ-πολύ να΄ταν στο μυαλό του Λεονάρντο (όχι του αριστερού μπακ που πήρε ο θρύλος ως αντι-Σπυρόπουλο) αλλά του Ντα Βίντσι (ας είναι καλά ο άνθρωπος, τα Τζοκόντα είναι τα αγαπημένα μου σοκολατάκια).

Memento mori, λοιπόν είχαν ανακαλύψει οι γλεντζέδες και παθιασμένοι άνθρωποι της Αναγέννησης, memento mori και σήμερα όπου ο θάνατος έχει αποκτήσει και μια νέα διάσταση αυτή της τηλεοπτικής προβολής, Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χριστόδουλος δεν θα μπορούσε να ξεφύγει από την κοινή μοίρα όλων των ανθρώπων (εξαιρούνται οι παριστάμενοι φυσικά καθότι ανήκοντες στη χορεία των Χάιλαντερ), μια προσωπικότητα που άφησε έντονο αποτύπωμα στην νεοελληνική κοινωνία και όπως όλες οι προσωπικότητες αγαπήθηκε και μισήθηκε, αδιάφορος μια φορά δεν πέρναγε. Εξεπλάγην όταν διαπίστωσα ότι λυπήθηκα, έστω και αν σπανιότατα πηγαίνω Εκκλησία, καθώς πιστεύω ότι αν ένας άνθρωπος που είναι σκάρτος μια φορά, φορώντας ράσα μπορεί να γίνει σκάρτος δυο φορές (δεν αναφέρομαι σ’ολους τους κληρικούς αλλά σε πολλούς και δη τους βαθμοφόρους) και το εκκλησιαστικό σύστημα σχεδόν γραφειοκρατικό, φαντάζει στα μάτια μου απογυμνωμένο από κάθε πνευματικότητα, ωστόσο όταν πέθανε ο Χριστόδουλος λυπήθηκα, τελεία και παύλα.

Μπορεί βέβαια να λυπήθηκα έχοντας επηρεαστεί από τα δικά μου ή ίσως-ίσως να είχε δίκιο και εκείνος ο μέγας κυνικός και άριστος γνώστης της ανθρώπινης ιδιοσυγκρασίας Ιωσήφ Στάλιν όταν δήλωνε ότι «ο θάνατος ενός μόνο ανθρώπου είναι τραγωδία, ενώ ο θάνατος ενός εκατομμυρίων ανθρώπων απλή στατιστική», το’ξερε καλά ο Ιωσήφ ότι όταν συγκεκριμενοποιείται κάτι το νιώθεις στο πετσί σου, ενώ όταν αποτελεί αόριστη αναφορά εύκολα το προσπερνάς.

Ο σεβασμός όμως προς έναν νεκρό δεν έχει να κάνει τόσο με τα όποια πεπραγμένα του, απλά πηγάζει από την προσωπική στάση και τα βιώματα του καθενός και είναι σαν τις συμβουλές για τους κινδύνους της φωτιάς, μόνο το καμένο χέρι μπορεί να αποτελεί τη ζωντανή υπενθύμιση που σε κάνει να την υπολογίζεις, να την προσέχεις και να την σέβεσαι, μόνο το καμένο χέρι, τα σκέτα λόγια είναι απλά αέρας.