Θα ήθελα να γράψω λίγα λόγια για το θέμα των πανελληνίων εξετάσεων στην Έκθεση.
Για όσους δεν το γνωρίζουν το θέμα έκθεσης ήταν το εξής:

 «Ο Δήμος σας διοργανώνει μια εκδήλωση με θέμα την παράδοση. Ως εκπρόσωπος της μαθητικής σας κοινότητας, αναλάβατε τη σύνταξη ενός κειμένου που θα εκφωνηθεί στην εκδήλωση. Σε αυτό να αναφέρετε τις αιτίες για τις οποίες πολλοί νέοι σήμερα έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση και να προτείνετε τρόπους επανασύνδεσής τους με αυτήν.»

Όταν πρωτάκουσα το θέμα της έκθεσης χθες μου έκανε φοβερή εντύπωση. Πώς γίνεται να κατευθύνεται έτσι η απάντηση μίας κατα τ' άλλα ελεύθερης έκφρασης ιδεών; Θυμάμαι κάποτε ένα καταπληκτικό φιλόλογο που είχα στην 3η λυκείου που μας είχε βάλει ως θέμα έκθεσης να συγκρίνουμε την πρόοδο με τη συντήρηση τόσο ως προς τα θετικά τους αλλά και ως προς τα αρνητικά τους. Ένα θέμα που πραγματικά σε έκανε να στοχαστείς και να δεις ότι τα πράγματα δεν είναι ποτέ απόλυτα.

Έρχεται τώρα το θέμα των πανελληνίων και σου λέει ουσιαστικά ότι η απομάκρυνση απ' την παράδοση είναι οπωσδήποτε κάτι ΜΟΝΟ αρνητικό και οφείλεις να εξηγήσεις όχι μόνο το γιατί αλλά και το πώς θα το ανατρέψεις αυτό. Πραγματικά σε ένα τέτοιο θέμα θα δυσκολευόμουν πολύ να γράψω, διότι πιστεύω ότι η παράδοση πρέπει να υφίσταται διαρκώς κριτική και πολλές φορές πρέπει να ξεπεραστεί.
Σίγουρα πολλά πράγματα που κληρονομούμε απ' την παράδοση είναι χρήσιμα, αλλά στην πλειοψηφία τους είναι τυποποιημένες μορφές συμπεριφοράς που δυστυχώς αναπαράγονται χωρίς καμία ουσία. Και δυστυχώς πολλές φορές βλάπτουν.

Πάρε για παράδειγμα την παράδοση που υπάρχει ακόμα και σήμερα σε πολλές περιοχές της Ελλάδας να θεωρείται η γυναίκα άνθρωπος β' κατηγορίας που πρέπει να μένει στο σπίτι ή να σκύβει υπομονετικά το κεφάλι μπροστά στον κυρίαρχο άνδρα. Ή την παράδοση που λέει ότι πρέπει να πνίξεις το μωρό σε μία κολυμπήθρα για να ξεπλυθεί από την ...αμαρτία! Ή την παράδοση που λέει ότι ο καλύτερος τρόπος αντιμετώπισης ενός ψυχικά άρρωστου ανθρώπου είναι ο εξορκισμός... Ή την παράδοση που λέει ότι "όποιος δε δαρθεί δε μαθαίνει". Ή την παράδοση που θέλει το ματωμένο σεντόνι να κρέμεται σε δημόσια θέα σε ένδειξη της παρθενιάς της νύφης την πρώτη νύχτα του γάμου. Ή την παράδοση που λέει ότι η χρήση προφυλακτικού ή άλλων αντισυλληπτικών μεθόδων είναι αμαρτία.

Σεβασμός στην παράδοση, ναι, με την έννοια της γνώσης της παράδοσης. Αλλά πάνω απ' όλα σεβασμός στον άνθρωπο. Παράδοση που δεν υφίσταται κριτική απ' τις αξίες της σύγχρονης κοινωνίας είναι απλά επικίνδυνη.    

Στην τεχνοφοβική Ελλάδα λοιπόν, αντί να εξηγούμε στoυς μαθητές πόσο επικίνδυνη είναι η τεχνολογία και το μέλλον και πόσο θερμή η ...στοργική και σίγουρη αγκαλιά της παράδοσης, ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να τους μάθουμε απλά να σκέφτονται ...μόνοι τους! 

Υ.Γ. Αν και υποψιάζομαι ότι αυτό ακριβώς είναι που φοβούνται οι υπερσυντηρητικοί
κύκλοι.
Υ.Γ.2. Ρίξτε μια ματιά και στο ποστ του φίλου μου του Αντώνη για το ίδιο θέμα.