Πέρασαν σχεδόν δέκα χρόνια...

Σε βρήκα κάποτε σε ένα καλοκαιρινό club χωμένο σε μια γωνιά να στέκεις αμίλητος. Φτωχέ μου... αλήθεια σε θυμάμαι να προσπαθείς να ταιριάξεις με το περιβάλλον, σαν ελαττωματικό κομμάτι παζλ που δεν ταιριάζει με τίποτα και αναγκάζεται να μένει μονίμως έξω απ' την μεγάλη εικόνα. Παράξενα και άβολα σου έμοιαζαν όλα αυτά. Μα έπρεπε να είσαι εκεί. Όλοι ήταν εκεί. "Έτσι διασκεδάζει ο κόσμος" σου 'λεγαν. Και σαν μελαγχολικό πρόβατο ακολουθούσες, ελπίζοντας πάντα για κάτι καλύτερο.

Μα μέσα σε όλη αυτήν την μάταιη κούραση, την πνιγερή κάπνα και την εκκωφαντική ρυθμική μουσική, μόνο ένα πράγμα σε ένοιαζε. Ο πραγματικός λόγος που ήσουν εκεί ήταν μονάχα για να ψάξεις τα μάτια της. Να σταθούν αντικριστά απέναντι στα δικά σου, να ριγήσει η καρδιά σου, να σου χαμογελάσει, να της μιλήσεις, να θαυμάσεις την αέρινη ομορφιά της. Και αν το 'θελε η μοίρα σου, να την αγγίξεις. 

Μέσα σε αυτό το μαύρο πανηγύρι ένιωθες την παγωμένη ανάσα σου να τρυπάει το στήθος. Ήταν μία διαρκής αναζήτηση καταδικασμένη να αποτυγχάνει πάντα. "Δεν είμαι εγώ γι' αυτά..." ψέλλιζες... Γιατί πάντα οι άλλοι, οι πιο ταιριαστοί μέσα σε όλη αυτήν την εικόνα γεύονταν πρώτοι τους γλυκούς αυτούς καρπούς του έρωτα. Κι όμως μέσα σου ήσουν σίγουρος ότι κανείς δεν θα μπορούσε να αγαπήσει αληθινά όσο εσύ. Μα στάθηκες όρθιος, δεν το 'βαλες κάτω. Την θλίψη σου διαδεχόταν μία βεβαιότητα ότι ήταν θέμα χρόνου μέχρι να γλυκαθεί η καρδιά σου, μέχρι να 'βρισκες εκείνη που πραγματικά θε γέμιζε τη ζωή σου.

Έχουν περάσει δέκα χρόνια... Σε βρίσκω πάλι εδώ μπροστά μου να γράφεις γράμματα σε αγνώστους. Μα φαίνεται πια καθαρά στα μάτια σου: Γαλήνεψε η ψυχή σου. Κι ας είναι εκατομμύρια οι σκέψεις που βομβαρδίζουν τον νου σου, κι ας είναι η καρδιά σου λεπτή σαν χορδή κιθάρας. Δεν ανησυχείς πια. Δεν προσπαθείς να ταιριάξεις στα παζλ της εποχής. Γιατί, φίλε μου, λάβανε τα όνειρά σου εκδίκηση! Γιατί βρήκες το γλυκό χαμόγελο που γεμίζει την καρδιά σου στο πρόσωπό της, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί πλάι του. Κι όλες οι μάταιες προσδοκίες, η αδυναμία σου να προσαρμοστείς, οι θλίψεις του παρελθόντος και η βαθιά μοναξιά που σε ταλάνιζε μια ζωή γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην γενναιοδωρία των ματιών της.

Και ίσως με αυτό το γράμμα σου να προσπαθείς να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, να βρεις τον παλιό σου εαυτό και να τον παρηγορήσεις... Να του πεις "κάνε κουράγιο, τα καλύτερα έρχονται", να του δώσεις μια πρόγευση του λαμπρού μέλλοντος. Κι έτσι όπως στέκει στην γωνιά του πικραμένος να του χαρίσεις ένα μικρό χαμόγελο.

Και ξέρεις ποιο είναι το πιο όμορφο και πιο συγκινητικό; Ότι τα κατάφερες.

------------------------------

Υ.Γ. Η ιδέα "να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση" είναι του Ο. Ελύτη απ' το Άξιον Εστί.