Ζω σημαίνει επικοινωνώ!
05 Ιουνίου 2013, 01:11
"...Για να αγαπήσω τον εαυτό μου", είπε...
ixthis (05.06.2013)
Τρυφερό και στενάχωρο . Το πρόβλημα βρίσκεται στο αν αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας? ή αν οι γύρω μας δεν αποδέχονται αυτό που είμαστε και μείς δε μπορούμε με τη σειρά μας να γειώσουμε με Κάιρο την έλλειψη αυτή προς το προσωπό μας? Γιατι δε μπορούμε ? Γιατί η αγάπη μας μπαζει απο αυτονομία. Γιάννης πίνει γιάννης κερνάει ειμαι τωρα νομιζω,,,καλημέρα οπως και να εχει..johnpanman (05.06.2013)
.. Μάλλον, με ένα περίεργο τρόπο, όταν λέμε - "αγαπώ τον εαυτό μου", μέσα του κρύβει αναπόφευκτα και την αποδοχή των άλλων.. Δεν είναι σωστό, αλλά ούτε και λάθος απαραίτητα.. Είναι θέμα ισσοροπίας μάλλον..
Πολύ δύσκολο να λες "αγαπώ τον εαυτό μου" και να το εννοείς πραγματικά, όταν όλοι οι υπόλοιποι σε κοιτάζουν με μίσος ή αδιαφορία..
Πολύ ωραίο άρθρο sven. Αν ξαναδείς τον φίλο στους δρόμους της όμορφης πόλης σας, πες του χαιρετίσματα από έναν άλλο φίλο, το Γιάννη, κι ας μην γνωριζόμαστε και δείξε του και ένα ζεστό χαμόγελο σταλμένο από'μένα..
Να'σαι καλά.
Kristalo (05.06.2013)
Στα 15 μου χρονια εφηβη με την πρωτη μου αγαπη στα σκαρια, ηθελα να γινω οσο πιο όμορφη μπορουσα. Με μαγουλακια κατακοκκινα και κερασένια χειλη έλεγα πως αυτα δεν φτανουν για να μαι το μοναδικο πλασμα που θα αγαπησει ο καλός μου. Αποφάσισα να αδυνατήσω. Εκοψα ξαφνικα το φαι και άρχισα να κανω γυμναστικη στο δωματιο μου μεσα στο ξημερωμα. Καθε μπουκια που ετρωγα ειχε αρχισει να μου γινεται βάσανο και να μου καθεται στο λαιμό. Αποφασισα να την βγαζω με συχνους εμετους στην τουαλέτα οσπου μου γινε εθισμος και βίος. Οταν παντρευτηκα, το κακο συνεχιστηκε ακόμα χειρότερα και όπου εμπαινα πρωτα έβλεπα που υπάρχει η τουαλέτα. Σαν έμεινα έγγυος κοντουλα οπως ημουνα στρογγυλεψα σαν μια μπαλιτσα. Ομως δεν αγγιξα τα σωθικα μου με σεβασμό στο πλασμα που κουβαλουσα στην κοιλια μου. Οταν γέννησα το κακο άρχισε πάλι με συνοδεια καταθλιψης λογω λοχείας. Το μωρο μεγάλωνε και το κοριτσακι μου εγινε 3 χρονων και με έπαιρνε απο πισω οπου και να πηγαινα. Το άφηνα απ΄εξω απο την τουαλετα να σπαραζει στο κλαμα και εγω προσπαθουσα να απαλλαχθω απο το φαγητο που μόλΙς ειχα απολαυσει μα ξαφνικα μου ειχε γινεινεφιάλτης. Δεν ξερω πόσες φορες την μερα βρισκόμουν εκει. Ηξερα πως ετσι θα πεθανω...εβλεπα τα σημαδια στα δόντια, στο προσωπο μου, στην κουραση που ένιωθα. Αγκαλιασα μια μερα την κόρη μου και παραδέχτηκα για πρωτη φορα πως ειμαι άρρωστη...την κοιταξα και ηθελα να ζησω για κεινη. Σε ενα περιοδικο βρηκα ψυχολογους που ειδικευονταν στο θέμα μα ηταν στην Αθηνα. Πηρα τηλέφωνο, μιλησα μαζι τους 2 φορες μονο. Μου ειπαν να κατεβω να παω να τους συναντησω. Τοτε αποφασισα πως μονο εγω μπορω να κρατησω την ζωη μου. Μιλησα στον άντρα μου του ειπα το προβλημα μου και απο τοτε αρχισα να τρωω προσεκτικα και μικρα γευματα. Τωρα πια ειμαι περηφανη....νιωθω ομορφότερη απο ποτε, γεματη ζωη, αγαπω την Αναστασία και δοξαζω τον Θεο που με έκανε δυνατη να ξεπερασω αυτον τον Γολγοθα! ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΖΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ! ΤΩΡΑ ΖΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ! ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΩ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ...ΝΑ ΞΕΡΑΤΕ ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΤΛΩ ΠΟΥ ΣΑΝ ΛΕΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!! :))))))))))))))))))))))))))))
Καλη σου μερα Σάββα! :)))sven (05.06.2013)
Σοφάκι,
η αγάπη για τον εαυτό μας περνά -ευτυχώς ή δυστυχώς- μέσα από την αγάπη και αποδοχή αυτών που η αγάπη και αποδοχή τους αποτελούν το συναισθηματικό μας οξυγόνο, το λίπασμα της ψυχής μας και οι ίδιοι, συνολικά, τον καθρέφτη του εαυτού μας. Το είδωλο που σχηματίζεται κάθε φορά στον καθρέφτη αυτόν μας υπενθυμίζει αν αυτό που βλέπουμε είναι "όμορφο", "καλό", "αποδεκτό", "άξιο αγάπης" κ.τ.λ....
Όταν δεν υπάρχουν ή δεν έχουν υπάρξει οι προϋποθέσεις αυτές, ακόμα και αν γνωρίζουμε λογικά το πόσο άξια, ευφυή, ικανά κ.τ.λ. άτομα είμαστε, η αίσθηση για τον εαυτό μας μπορεί να χωλαίνει εμφανώς ή να "μπάζει" από παντού.
Πριν από 3 χρόνια, είχα σε θεραπεία έναν νέο σε ηλικία καθηγητή πανεπιστημίου, πανέμορφο άντρα, πολυγραφότατο, ευφυέστατο, δημοφιλέστατο ως άντρα στις τάξεις των φοιτητριών του κ.ά. Είχε πάει με δεκάδες γυναίκες, ποτέ, όμως, δεν είχε καταφέρει να κάνει έρωτα με κάποια από αυτές. Το μοτίβο ήταν πάντα ως εξής: μόλις έρχονταν η στιγμή της διείσδυσης, τον έλουζε κρύος ιδρώτας και έχανε τη στύση του.
Πήρε πολύ καιρό για να αποκαλυφθεί πως πίσω από την "ανικανότητα" αυτή υποκρύπτονταν κατά βάση μια υπερβολικά ευάλωτη εικόνα εαυτού και αίσθηση ανεπάρκειας που σχετίζονταν με την αυταρχική μητέρα του, που ό,τι και να κατάφερνε -και κατάφερε πάρα πολλά- δεν ήσαν ποτέ αρκετά ή έπρεπε πάντα να εναρμονίζονται με τα κριτήριά της. Για παράδειγμα, το 19,8 του ελέγχου στο λύκειο θα μπορούσε να ήταν και 20, οι γυναίκες που διαπίστωνε η μητέρα του πως του αρέσουν (που ήταν ερωτικές και με σεξ απήλ) σχολιάζονταν πάντα ως εξής: "Αυτές δεν είναι για τα δόντια σου"...
Δεν είναι, λοιπόν, η αγάπη μας που μπάζει από αυτονομία αλλά το γεγονός πως η αγάπη για τον εαυτό μας, αλλά και η ικανότητα αγάπης γενικά, δεν δημιουργείται μέσα σε κενό αλλά μέσα από την αλληλεπίδραση με τα σημαντικά πρόσωπα των πρώτων, κυρίως, χρόνων της ζωής μας. Όλοι μας ενσωματώνουμε αυτά που βιώνουμε…
Καλό απόγευμα:)))sven (05.06.2013)
Γιάννη,
έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι πραγματικά θέμα ισορροπιών και δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Η ικανότητα να αγαπάμε είναι μια συνεχής διεργασία που τροφοδοτείται τόσο εκ των έσω όσο και εκ των έξω. Η συνισταμένη αυτών είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει κάθε φορά...
ΥΓ. Μακάρι να τον ξανασυναντήσω τον ξυπόλητο σοφό μας...
Καλό σου απόγευμα:)))sven (05.06.2013)
Αναστασία,
είναι συγκλονιστική η ειλικρίνειά σου και σε τιμά ως άνθρωπο πραγματικά. Σου αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια που κατάφερες να ξεπεράσεις μόνη σου -χωρίς τη βοήθεια ειδικού- ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα που συνήθως απαιτεί μακρόχρονη θεραπεία.
Η παραδοχή και αποδοχή του όποιου προβλήματος αντιμετωπίζουμε μάς δίνει τελικά μεγάλη δύναμη, κίνητρο και τη δυνατότητα να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι για αυτό.
Πριν από λίγους μήνες, έκανα -σε μία συγκεκριμένη στιγμή της θεραπείας μίας 27χρονης κοπέλας- το εξής σχόλιο: «Μοιάζει να είσαι πολύ αυστηρή, σχεδόν αδυσώπητη, απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό».
Αμέσως μετά, ξεσπά σε ασυγκράτητο κλάμα -σπαραγμό θα έλεγα- όπου εν μέσω αναφιλητών μου είπε σχεδόν ουρλιάζοντας: «Πώς νομίζεις πως νιώθει κάποιος που από μικρό παιδάκι δέχεται συνεχή κριτική, επιπλήξεις και απορρίψεις; Πώς μπορεί να χαρεί επειδή μια νέα μέρα αρχίζει; Πιστεύεις πως είναι εύκολο να δίνεις από το υστέρημα και όχι από το περίσσευμα ψυχής σου, όταν νιώθεις συνεχώς άδειος και ταυτόχρονα θέλεις ή πρέπει να δίνεις αυτά που ο ίδιος στερείσαι;», και αμέσως μετά: «Εσύ τουλάχιστον με αγαπάς λιγάκι;»
Όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε φιλτράρονται, εντέλει, μέσα από την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας. Ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αγαπήσουμε κάποιον αυθεντικά -ούτε καν το ίδιο μας το παιδί- εάν δεν αγαπούμε με τον ίδιο τρόπο και τον εαυτό μας.
Καλό σου απόγευμα:)))
Kristalo (05.06.2013)
H Ζωη Σάββα ειναι αγώνας και όχι αγωνία. Τότε τραβάς μπροστά!ixthis (05.06.2013)
Θα τα σκεφτώ . Ευχαριστώ .TheDarkSideOfTheMoon (08.06.2013)
Πώς ν΄αγαπήσεις τον εαυτό σου, πώς να μάθεις να συμβιώνεις μαζί του, όταν γύρω σου όλα σιγά σιγά καταρρέουν; Προσπαθείς, ονειρεύεσαι, ζητάς βοήθεια και πάλι απ' την αρχή...Δεν είναι εύκολο! Θες να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να βελτιωθεί και να ομορφύνει, αλλά αν έχεις άλλα προβλήματα, απλά ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ. Ακόμη κι αν ξέρεις ότι είναι το μοναδικό πράγμα που θα έχεις ΠΑΝΤΑ στη ζωή σου. Kristalo, σου πήρε πόσο; 10, 15 χρόνια μέχρι να αποδεχτείς το πρόβλημα; Κι εγώ δεν έχω καλή σχέση με τον εαυτό μου αλλά για να νιώσω καλά με τον εαυτό μου πρέπει και κάποια πράγματα στη ζωή μου να πηγαίνουν καλά! Αν είμαι αγχωμένη, στρεσαρισμένη, στεναχωρημένη, το τελευταίο που με απασχολεί (αν και ξέρω ότι είναι λάθος) είναι ο εαυτός μου.
Καλό σας βράδυ!Kristalo (08.06.2013)
TheDarkSideOfTheMoon....Εχω 10 χρονια που λεω πια οτι το χω ξεπεράσει! Ηταν ενας εφιαλτης που κρατησε 14 ολόκληρα χρονια. Μην φανταζεσαι καλη μου, εχω τόσα προβληματα οσα δεν φανταζεσαι, οπως και όλοι μας φυσικα. Μα αυτη η ζωη ειναι΄ΟΜΟΡΦΗ πολυ! Αντλω δύναμη απο αυτο που παλευω καθε μέρα. Ποτε δεν θα πηγαινουν τα πραγματα καλα. Ακόμη και αυτοι που έχουν τα παντα ειναι δυστυχισμένοι. Ο άνθρωπος ειναι ακόρεστο ον σε όλα θελει στην στην ζωη του. Ετσι ειναι φτιαγμενος. Αν κατακτας καθε μέρα ενα σκαλοπατακι ειναι υπέρ σου. Κοιτα να επιβραβευεις τον ευατό σου. Οτι δεν λυνεται εκεινη την στιγμη υπάρχει μια άλλη δεδομένη που θα σκεφτεις κατι καλύτερο. Να χεις στοχους και μην τελματωνεις. Απόβαλλε από την ζωη σου εστω και νοερα ότι σε στρεσαρει και σε νοσεί. Υποβάθμισε ένα πρόβλημα. Ειναι πραγματα που εφάρμοσα και νιωθω υπέροχα τωρα!DemetresOpc (09.06.2013)
Sven λεβέντη μου όταν γράφεις έτσι θέλω να σε πάρω αγκαλιά ρε φίλε!!
Λοιπόν, θα ξεκινήσω με μια διευκρίνηση..(καλά με ξέρεις μια δεν μου είναι ποτέ αρκετή),
Δεν χωνεύω τους τύπους που είναι εθισμένοι σε αλκοόλ, ναρκωτικά και τζόγο. Δεν τους χωνεύω για πρωσοπικούς λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Η αγάπη για τον εαυτό μας προυποθέτει εγωισμό..ή όπως θέλεις πές το, μιλώ για αυτό το πράγμα που μας κάνει να νοιαζόμαστε (μόνο) για μας..
πιστεύω πως οι εθισμένοι στα παραπάνω έχουν το μικρότερο ποσοστό αυτοκτονιών. Το πιστεύω αυθαίρετα αλλά το πιστεύω ακράδαντα.
Από την άλλη οι ανορεξική έχουν μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας και σε νεαρή ηλικία.
Οι πρώτοι αγαπάνε τον εαυτούλη τους, οι δεύτεροι θ(ε)ωρούν τους εαυτούς τους ως εαυτούληδες..
.................................................
Είμαι ρομαντικός ίσως ή αδιώρθοτα κυνικός αλλά δεν δέχομαι καμιά αλήθεια ή τουλάχιστον θα φιλτράρω τα λόγια του και τις ιδέες του 8 φορές πριν τα δεχθώ, από ανθρώπους που αγαπάνε μόνο την ύπαρξή τους..
Αν δεν αγαπάς το γύρω σου ρε φίλε δεν είσαι αληθινός..ρεμάλι είσαι που λες κυνικά αυτό που πιτσεύεις γιατί στα τέτοια σου τι θα πει ή (ακόμα καλύτερα) τι θα ακούσει ο άλλος..
αυτό είναι μαγκιά εκ του ασφαλούς..
Είμαι ο πρώτος που διαγράφει φίλους μόλις αντιληφθώ τον εθισμό τους..
όμως ποτε δεν θα προσβάλω έναν άνθρωπο επειδή διάλεξε να αγαπάει μόνο τον εαυτό του..
Δεν θα προσβάλω έναν άνθρωπο για το αποτέλεσμα της επιλογής του αλλά για την επιλογή του..
μ΄αρέσουν παρ΄όλα αυτά τέτοιοι τύποι..έχουν κάτι σε αφθονία που εγώ μέσα στις αναζητήσεις μου και στους δισταγμούς μου έχω σε υστέρημα, θέλω να βρεθώ δίπλα τους για να ¨κλέψω" το μυστικό τους..
όλος τυχαίως εχτές είχα μια κουβέντα με ένα νεαρό κορίτσι που αγαπάει τον εαυτό της δια μέσω των άλλων.. μετράει ανα πάσα στιγμή τις μετοχές τις στο χρηματιστήριο των ανθρώπων (πραγματικά μια μάταιη ασχολια)..
ένα κορίτσι στις απαρχές της ανορεξίας..
Ξεκίνησα την κουβέντα λέγονας της πως πρέπει να ΑΓΑΠΆΕΙ τον εαυτό ΤΗΣ όπως είναι. ακόμα και κατα συροήν δολοφόνος να είναι εκείνη πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της.. όχι να μην προσπαθεί να τον αλλάξει, αλλά να τον αγαπάει.
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου εσύ τότε για ποιόν να θες να γίνεις καλύτερος;
για την ώριμη γειτόνισσα το μόνο που έχω να πω είναι πως είναι ποιό επικίνδυνη κι από πεινασμένα πυράνχας..
δεν θα σταθώ στην ζωή που πέρασε ο "έτσι" γιατί παίζει να μας διαβάζει κανένα παιδάκι από την κένυα και είναι κρίμα να πεθάνει από γέλιο..
άραγε τον ρώτησες γιατί χρειάζεται το αλκοόλ για να αγαπήσει τον εαυτό του; (είμαι σίγουρος πως όχι καθώς η ευγένειά σου δεν θα σου επέτρεπε να τον πυροβολήσεις αφού σε εμπιστεύθηκε όμως θα ήταν ενδιαφέρον για την συζήτησ'η μας..)
Υ.Γ. άλλο να είσαι πρεζάκι της ζωής, κι άλλο πρεζ'ακι στην ζωή..
υ.γ.2 έχουμε αυτό που είμαστε, δεν είμαστε αυτό που έχουμε..
καληνύχτες καπετάνιο μου..DemetresOpc (09.06.2013)
Διόρθωση:
είμαι σίγουρος πως όχι καθώς η ευγένειά σου δεν θα σου επέτρεπε να τον πυροβολήσεις πόσω μάλλον αφού σε εμπιστεύθηκε όμως θα ήταν ενδιαφέρον για την συζήτησ'η μας..)sven (09.06.2013)
@ TheDarkSideOfTheMoon,
λέμε συχνά «πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας» αλλά κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά εύκολο είναι, και ούτε γίνεται αυτόματα επειδή κάποιος αποφάσισε να το κάνει. Το κτίσιμο της αυτοπεποίθησης και της αγάπης για τον εαυτό -όταν δεν υπάρχει εξ αρχής- γίνεται σταδιακά και είναι μια διεργασία που χρειάζεται χρόνο, υπομονή και πολύ κουράγιο.
Γράφεις, στο τέλος του σχολίου σου: «Αν είμαι αγχωμένη, στρεσαρισμένη, στεναχωρημένη, το τελευταίο που με απασχολεί(αν και ξέρω ότι είναι λάθος) είναι ο εαυτός μου».
Το πώς νιώθουμε δεν είναι ανεξάρτητο από το πώς βιώνουμε τον εαυτό μας, το αντίθετο μάλιστα. Η αίσθηση εαυτού και το πώς νιώθουμε είναι αλληλένδετα, γι΄αυτό, όταν νιώθεις άσχημα (αγχωμένη, στρεσαρισμένη, στεναχωρημένη), σημαίνει πως ΔΕΝ σου αρέσει ο εαυτός σου ΕΤΣΙ όπως τον βιώνεις, δηλαδή ευάλωτο, αδύναμο, ανεπιθύμητο κ.ά, και το αντίστροφο.
Όταν, για διάφορους λόγους, δεν αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό για αυτό που είναι, τότε αναζητούμε με απόγνωση την αγάπη που θεωρούμε πως μας λείπει. Όπου, όμως, υπάρχει απόγνωση, δεν υπάρχει η δυνατότητα καθαρής σκέψης και επαρκούς κριτικής ικανότητας. Αναζητούμε αποδοχή και επιβεβαίωση σχεδόν απ΄όπουδήποτε νομίζουμε πως μπορούμε να τα βρούμε, και, όσο δεν τα εισπράττουμε, νιώθουμε απέραντα μόνοι, ανάξιοι αγάπης και τελικά στο περιθώριο της ζωής.
Η αγάπη για το οτιδήποτε ΔΕΝ είναι κάποια κατάσταση ή κάτι που μας πλήττει ή που απλά το συναντάμε κάποια στιγμή. Η αγάπη είναι μια ενεργητική επιλογή μακριά από κάθε φόβο, μια επιλογή που απαιτεί να διαθέτουμε τη δύναμη να εκθέτουμε τον εαυτό μας, να γινόμαστε ευάλωτοι και να μπορούμε να επικοινωνούμε ειλικρινά. Κανείς δεν γίνεται θύμα της αγάπης, ιδιαίτερα κατά συρροή. Αν αυτό συμβαίνει, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ συμβάλουμε κι οι ίδιοι ενεργητικά, χωρίς ενδεχομένως να το γνωρίζουμε, επαναλαμβάνοντας παλιούς τρόπους σχέσης και έκβασής τους…
Με λίγα λόγια και πολύ συνοπτικά, είναι θέμα ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Πού θέλουμε να βρισκόμαστε; Στο στρατόπεδο του φόβου ή της αγάπης και του μοιράσματος; Όσο βλέπουμε τον εαυτό μας ως κάτι ελλιπές που μόνο μέσω κάποιου Άλλου θα πάρει αξία, τότε ΠΟΤΕ δεν θα τον δούμε ως κάτι επαρκές και άξιο να αγαπηθεί για αυτό που είναι, και θα νιώθουμε -μέχρι να εξουθενωθούμε τελικά- ευχαριστημένοι με τα ψίχουλα «αγάπης» των Άλλων…
Καλό ξημέρωμα!!!
sven (09.06.2013)
@ Τζιμάκο,
επειδή σχεδόν πάντα μας βάζεις δύσκολα που απαιτούν σκέψη και καθαρό μυαλό, θα ασχοληθώ με τα γραφόμενά σου αύριο, μετά την καθιερομένη εξόρμηση της Κυριακής στη φύση, γιατί τώρα είναι σχεδόν 2 μετά τα μεσάνυχτα...
Μέχρι τότε, καλή ξεκούραση και καλό ξημέρωμα:)))sven (09.06.2013)
@
Τζιμάκο,
ξεκινάς με τη διευκρίνιση «Δεν χωνεύω τους τύπους που είναι εθισμένοι σε αλκοόλ, ναρκωτικά και τζόγο». Αυτό είναι μία συνολική απόρριψη ανθρώπων που ο εθισμός τους δεν είναι παρά μόνο ένα χαρακτηριστικό/πλευρά τους. Ένα άτομο, όσο σοβαρό πρόβλημα και αν αντιμετωπίζει, δεν είναι ικανό αυτό από μόνο του να το χαρακτηρίσει συνολικά. Για το λόγο αυτό, θεωρώ πως είναι άδικο και πολύ περιοριστικό -όσο και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε- να αποκαλούμε κάποιους συνανθρώπους μας ως «καρκινοπαθείς», «σχιζοφρενείς» κ.ά., λες και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι το μοναδικό που τους χαρακτηρίζει. Έτσι κτίζονται τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.
Με τον ίδιο τρόπο, το ότι «δεν χωνεύεις αυτούς τους τύπους» δείχνει -εκτός από κάποιου είδους προκατάληψη και «τσουβάλιασμα» εκατομμυρίων ανθρώπων που ο καθένας από αυτούς είναι και μία διαφορετική ιστορία- περισσότερα πράγματα για σένα παρά για αυτούς. Άλλωστε το ό,τι επισημαίνεις πως έχεις προσωπικούς λόγους που νιώθεις έτσι, το επιβεβαιώνει…
Στη συνέχεια, αναφέρεις κάτι που θεωρώ πως είναι λάθος και που πρέπει να διευκρινιστεί γιατί αποτελεί προϋπόθεση για τη συνέχεια της συζήτησής μας, αν θέλουμε να συνεννοηθούμε. Η αγάπη για τον εαυτό ΔΕΝ σημαίνει εγωισμό(με την τρέχουσα αρνητική έννοια) ούτε πως νοιαζόμαστε (μόνο) για τον εαυτό μας. Σημαίνει αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και μια συνολικά καλή αίσθηση για αυτό που είμαστε, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του.
Στη συνέχεια, αναφέρεις, επίσης, πως πιστεύεις ότι τα άτομα με προβλήματα εθισμού έχουν μικρότερο ποσοστό αυτοκτονιών. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο -αν κατανοώ σωστά αυτό που υπονοείς, πως είναι δηλαδή «εαυτούληδες»- γιατί η αυτοκαταστροφή έχει πολλά πρόσωπα. Είναι σαν να λέμε πως ο αιφνίδιος θάνατος είναι σοβαρότερος ή οδυνηρότερος του αργού, πράγμα που δεν ισχύει, το αντίθετο μάλιστα…
Τα άτομα με προβλήματα εθισμού ΔΕΝ αγαπούν τον εαυτό τους. ΔΕΝ αγαπάς τον εαυτό σου όταν τον ξευτιλίζεις και τον «βιάζεις» καθημερινά και όταν τον τοποθετείς στο περιθώριο της ζωής. Το να λειτουργεί κάποιος εγωκεντρικά ΔΕΝ σημαίνει πως αγαπά τον εαυτό του, το αντίθετο μάλιστα. Αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει -μεταξύ άλλων- είμαι γενναιόδωρος προς τους Άλλους, θέλω να μοιράζομαι, νοιάζομαι πέραν του εαυτού μου. Τα στερεότυπα της καθομιλουμένης διαστρεβλώνουν, ισοπεδώνουν και κατακρεουργούν συχνά ως κρεατομηχανή…
Νομίζω πως τα περισσότερα που στη συνέχεια αναφέρεις βασίζονται επάνω σε αυτήν την παρερμηνεία…
Ένα άτομο με οποιασδήποτε μορφής εθισμό είναι ένα άτομο που ΝΟΣΕΙ. Αν είσαι ο πρώτος που διαγράφει ένα φίλο που έχει εθιστεί, αυτό είναι ταυτόσημο με το να διαγράφεις ένα φίλο επειδή του διαγνώστηκε ένα χρόνιο νόσημα που δεν μπορεί από μόνος του να αντιμετωπίσει και που χρειάζεται στήριξη, ενθάρρυνση και συμπαράσταση…
Υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των ατόμων με προβλήματα εθισμού από αλκοόλ και ουσίες και αυτών που έχουν διαταραχές στη λήψη τροφής (π.χ. βουλιμία). Το μέσο διαφέρει. Κοινό στοιχείο είναι ένας καταναγκαστικός και ανεξέλεγκτος τρόπος εξάρτησης που επιδεινώνει συνεχώς την υγεία και που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο. Στην περίπτωση της ανορεξίας, ο καταναγκαστικός τρόπος ΜΗ λήψης τροφής που επίσης μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο…
Όσον αφορά στο τελευταίο ερώτημά σου, δεν χρειάστηκε να ρωτήσω γιατί καταφεύγει στο αλκοόλ για να αγαπήσει τον εαυτό του. Το ανέφερε μόνος του. Αλλά ακόμα και αν δεν το έκανε, δεν χρειάζεται να ρωτήσει κάποιος το προφανές. Είναι σαν να ρωτάς έναν αυτόχειρα γιατί θέλει να τερματίσει τη ζωή του, θεωρώντας πως το κάνει από καπρίτσιο…
Καλή σου μέρα και καλή βδομάδα:)))DemetresOpc (09.06.2013)
Sven καλημέρα..
άκου να δεις πως έχει το πράγμα..
Διαφωνούμε..νομίζω δηλαδή..
εγώ είμαι ή άρρωστα κυνικός ή άρρωστα ρομαντικός, δεν έχω καταλήξει ακόμα..
Το τσουβάλισασμα που κάνω γίνεται με πλήρη επίγνωση του τσουβαλιάσματος. του τι είναι τσουβάλιασμα και τις συνέπειές του.
ο εγωισμός έχει την καλή και την κακή έννοια.
Στην καλή και στην κακή έννοια εμπεριέχονται πάντα τα θετικά και τα αρνητικά του εγωισμού (συνεπακόλουθο της ζωής είναι αυτό).
ο εγωισμός εξαρτάται πάντα από την τρόπο και την ορμή με την οποία εκφράζεται.
Ο εγωισμός για μένα είναι αυτό το πράγμα που σε κάνει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, αυτό το ανακλάστικό που μας προσταεύει αλλά μπορείς και να μας αρρωστήσει(έτσι είναι η ζωή άλλωστε σχεδόν σε όλα).
Οι τσουβαλιασμένοι μου είναι εαυτούληδες, ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα πως ο κάθε άνθρωπος έχει απίστευτες άμυνες για να μην πέσει στα μάτια του. Ο κάθε εαυτούλης το μόνο που θέλει είναι να καλύψει μια συγκεκριμένη ανάγκη ΤΟΥ. το αν πληγώνει το σώμα του ή την υπόληψη του στα μάτια των άλλων ποσώς τον ενδιαφέρει. Το θέμα του είναι να φτάσει στην άσπρη του..στην οποιαδήποτε άσπρη του..
Εγωισμός κατ εμέ είναι να είναι η δυνατότητα αναγνώρισης των προσωπικών μας αναγκών/επιθυμιών και η προσπάθεια (εκ)πλήρωσής τους. Προείπα πως εξαρτάται από την ένταση και τον τρόπο ηπου συμβαίνουν για να κριθεί ο θετικός ή αρνητικός αντίκτυπος.
είμαι αυτσηρός με τους ανθρώπους. το ξέρω. πολλοί πιστεύουν πως είμαι υπερόπτης, δεν είναι αυτό..
Δεν θεώρησα ποτέ καλύτερο τον εαυτό μου επειδή είμαι εθισμένος στο τσιγάρο και όχι στο αλκοόλ.
έχω επίγνωση του τι σημαίνει "συγκηρία"..
ίσως σε κάποιους άλλους να μοιάζω με την Σουζανίτα του Quino, που εντυπωσιασμένη με την πρόσφατη ανακάλυψή της γυρνάει και λέει, με περίσσσια αυταρέσκεια για τον εαυτό της, πως δεν μισεί, πλέον, τους φτωχούς γιατί ξέρει πως δεν είναι φτυωχεί από επιλογή τους..
Δεν είναι έτσι..απλά όταν κρίνω πως δεν μπορώ να βοηθήσω τότε αποχωρώ.. είναι θεατρίνοι οι τσουβαλιασμένοι μου καλέ μου Sven, μόλις περάσεις τα 20 λεπτά ή τα 40 ή την ώρα που βαστάει μια κασσέτα καταλαβαίνεις πως έχουν κολλήσει σε αυτή την κασσέτα, δεν έχουν τίποτα πρωτότυπο.
Χαλασμένα τζουκ μποξ, και γω δεν είμαι συντηρητής, τελικά ίσως να είμαι αθεράπευτα πρακτικός..ίσως και μένα να μου αξίζει η λήθη, ίσως και να μην κάναναμε κύκλους αν η γη δεν ήταν στρογγυλή..
Sven μου κλείνω, σίγουρα η συζήτηση θα έπαιρνε φωτιά όπως η ελιά στο τζάκι αν είχαμε (το) tsipouraki μαζί μας..
καλό μεσήμέρι λεβέντη καπετάνιο μου :))
TheDarkSideOfTheMoon (14.06.2013)
sven με ψυχοπλάκωσες με το σχόλιό σου! sven (14.06.2013)
@ TheDarkSideOfTheMoon,
αν ψυχοπλακώθηκες από το σχόλιό μου, σημαίνει πως αγγίχθηκαν εντός σου πράγματα που ήδη υπήρχαν και πονάνε. Το σχόλιο απλώς σου υπενθύμισε την ύπαρξή τους...
Από τη στιγμή που υπάρχουν δυσκολίες, δεν θα μπορούσε παρά να πονούν ή να "ψυχοπλακώνουν" όταν αγγίζονται. Αν δεν αντέχουμε να κοιτάμε κατάματα κάποια στιγμή τις δυσκολίες αυτές και τον ψυχικό πόνο που προκαλούν, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή μας.
Μαγικές και "εύκολες" λύσεις για τέτοιου είδους δυσκολίες ΔΕΝ υπάρχουν. Χρειάζεται τόλμη, κουράγιο, υπομονή και ενίοτε η βοήθεια κάποιου ειδικού. Όλοι που υποφέρουν θέλουν όσο τίποτα άλλο να αλλάξουν τη ζωή τους, ελάχιστοι, όμως, το τολμούν άμεσα. Ο φόβος της αλλαγής -ακόμα και προς το καλύτερο- είναι τεράστιος και συχνά υποσυνείδητος...
Χθες συγκεκριμένα, ένας 27χρονος, με προβλήματα αλκοόλ και ουσιών που έχει τεράστια δυσκολία να αρχίσει να μιλά σε κάθε συνεδρία, είπε, μετά από αρκετής ώρας συζήτηση γύρω από το φόβο που στην ουσία νιώθει για να μιλήσει: "Δεν μιλώ γιατί φοβάμαι πως αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να "ξεβολευτώ". "Να αλλάξεις, δηλαδή, τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες και τις στρατηγικές σου" του είπα, "δηλαδή αυτά, που όσο δύσκολα και αν είναι, σου δημιουργούν μια αίσθηση ψευτοασφάλειας καθώς είναι γνώριμα και οικεία"....
Συμφώνησε, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, έδειχνε πολύ συγκινημένος και φεύγοντας στο τέλος της συνεδρίας είπε: "Νιώθω ευγνώμων"...
Καλή σου μέρα!!!Oraclas (06.09.2013)
Κλασικός και αγαπημένος Sven.. Δηλαδή.. Θέτει ένα κοινωνικό πρόβλημα, με αρκετές διακλαδώσεις, και αφήνει τους αναγνώστες του να ξεδιπλώσουν την προσέγγιση του. Η πραγματική του (ψυχ) ανάλυση ασκείται στο να τους κατευθύνει μέσα από τα δικά τους βιώματα και πιστεύω..
Στην ουσία τώρα.. Εγώ δεν θα κρίνω την κατάσταση του ανθρώπου που συνάντησες. Το πόσο χαμηλά φτάνει κάποιος, εξαρτάται από τα δικά του standard. Αυτός μπορεί να είναι ευτυχισμένος που είναι ξυπόλυτος και δεν έχει ανάγκη κανέναν και να βλέπει μέσα από τα μάτια του, πόσο άδικος γίνεται ο κόσμος, όταν τον κοιτάει απαξιωτικά, χωρίς να αντικρύζει καν το βλέμμα του. Ούτε θα σταθώ στο κομμάτι του αλκοολισμού, αν και είναι πολύ σοβαρό από μόνο του. Θα σταθώ όμως στην ανάγκη του να αγαπήσει τον εαυτό του.
Αν όντως ήταν αλκοολικός, τότε θα ξέρεις καλύτερα από εμένα, πως η αγάπη προς τον εαυτό του ή η δικαιολογία "πίνω για να ξεχάσω", είναι απλά η αφορμή. Το να μιλήσει ανοιχτά για αυτό, με κάποιον που δεν γνωρίζει, είναι η ουσιαστική απελευθέρωση του και το πρώτο βήμα που κάνει. Όμως, δεν με κάλυψε κάτι. Θα ήθελα να είχε προσπαθήσει να απαλλαγεί από αυτήν την κατάσταση. Θα ήθελα να σε είχε ρωτήσει τι να κάνει, γιατί είμαι σίγουρος ότι προσφέρθηκες να βοηθήσεις.sven (06.09.2013)
Φίλε, Τάσο,
για να είναι κάποιος «ευτυχισμένος» κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης και κοινωνικής απαξίας, θα πρέπει -τουλάχιστον- ο τρόπος ζωής που κάνει να είναι αποτέλεσμα ΕΠΙΛΟΓΗΣ και όχι εξαναγκασμού ή ανάγκης, κάτι που δεν συνέβαινε με τον συγκεκριμένο συνάνθρωπό μας.
Ένα δεύτερο στοιχείο που συνηγορεί υπέρ της άποψης πως ο τρόπος ζωής του δεν αποτελεί ελεύθερη επιλογή είναι η εξάρτησή του για το αλκοόλ. Και εδώ, ελεύθερη επιλογή και εξάρτηση δεν μπορούν να συνυπάρχουν ταυτόχρονα.
Το τρίτο και τελευταίο στοιχείο που γνέφει προς την πλευρά της αναγκαστικής εξαθλίωσης αυτού του ανθρώπου είναι αυτό που είπε στο τέλος, δηλαδή «…πάω να αγοράσω μια μπύρα για να μπορέσω να αγαπήσω τον εαυτό μου». Αυτό δείχνει με σαφήνεια πως ο άνθρωπος αυτός ΔΕΝ αγαπά αυτό που είναι όλο αυτό το διάστημα που ζει στο περιθώριο της ζωής. Με τη «βοήθεια» του αλκοόλ μπορεί να χρωματίζει με λίγο πιο φωτεινά χρώματα τον εαυτό και τη ζωή του. Όσο και αν γνωρίζει πως αυτό όχι μόνο μακρόχρονη λύση δεν αποτελεί, αλλά είναι και καταστροφή, παρόλα αυτά το επιλέγει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους χρήστες βαρέων ναρκωτικών ουσιών. Αυτός που πονά αφόρητα δεν σκέφτεται το αύριο αλλά το τώρα που είναι δυσβάσταχτο και πρέπει πάση θυσία να μετριαστεί και να γίνει στοιχειωδώς ανεκτό, ακόμα και με αντίτιμο την ολική καταστροφή…
Το τι θα μπορούσε να είχε κάνει ο συγκεκριμένος είναι πολύ σχετικό. Κανένας δεν μπορεί αβίαστα να πει σε ένα άνθρωπο που ζει στην πλήρη απαξίωση και εξαθλίωση το τι θα έπρεπε ή θα μπορούσε να κάνει ή να μην κάνει. Πολλές φορές, κι εγώ σκεφτόμουν με αυτόν τον τρόπο παλιά. Όσο περισσότερο, όμως, κατανοούσα με τα χρόνια το πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα όταν την βλέπεις και την εκτιμάς μέσα από τη βεβαιότητα της ασφάλειάς σου και της σχετικής προβλεψιμότητάς της τόσο μικρότερο καλάθι άρχισα να κρατώ, όσον αφορά στο να υποδεικνύω «αυτονόητες» λύσεις. Και τότε διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη πως έγινα πολύ πιο «αποτελεσματικός» στην όποια προσπάθεια βοήθειας ανθρώπων που ζουν οριακά…
Καλό ΣΚ!!!Oraclas (07.09.2013)
Αρκετά κατατοπιστικός όπως πάντα.. Εγώ όμως έμεινα με την απορία. Ένας τέτοιος άνθρωπος, θεωρείς έστω και κατ' ανάγκη, ότι έχει παραδώσει τα όπλα; Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θέλει να ξεφύγει από αυτόν τον τρόπο ζωής; Πως μπορείς να γίνεις πιο "αποτελεσματικός" σε ανθρώπους που βιώνουν τέτοια εξαθλίωση;
Μία πολύ όμορφη εκπομπή, είχα παρακολουθήσει την άνοιξη, στην αυτοψία (http://www.alphatv.gr/Microsites/Autopsia/Antonis-Sroiter.aspx). Ο δημοσιογράφος, εστίαζε στους απόρους. Είχε μιλήσει για ανθρώπους, που είχαν φτάσει στο απόλυτο μηδέν, χωρίς όμως να είναι δική τους επιλογή. Με διάφορους μηχανισμούς αντιμετώπισαν κάποιες δυσχερείς καταστάσεις, αλλά σου άφηνε την υπόνοια ότι υπήρχε μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δεν τα είχαν καταφέρει. Σε ένα ίδρυμα απορίας, μίλησαν δύο άνθρωποι και είπαν την ιστορία τους. Ο ένας μου έκανε φοβερή εντύπωση, καθώς του γύρισαν όλοι την πλάτη. Ο συγκεκριμένος ζούσε στο αυτοκίνητο του, όμως δεν παραιτήθηκε ποτέ και κάπως κατάφερε να ανατρέψει την άσχημη κατάσταση που βίωνε.
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
"...Για να αγαπήσω τον εαυτό μου", είπε...
Ήταν ένα πολύ όμορφο δειλινό. Περπατούσα στο κέντρο της Θεσσαλονίκης, φωτογραφίζοντας παλιές βυζαντινές εκκλησίες, παρόν και παρελθόν μαζί, όταν τον είδα στο κάδρο της φωτογραφικής μου μηχανής να σταματά απότομα, κάνοντας ένα ελαφρό πηδηματάκι προς τα πίσω, για να μην εμποδίσει τη φωτογράφηση.
Ήταν ξυπόλητος και μου χαμογελούσε. Μια πολύ συμπαθητική φυσιογνωμία, γύρω στα σαράντα. Νομίζω πως τον είχε πάρει το μάτι μου κι άλλες φορές στο κέντρο της πόλης αλλά ποτέ δεν βρεθήκαμε τόσο κοντά. Αρχίσαμε αυθόρμητα να μιλάμε, και μάλιστα, απ΄ό,τι φάνηκε εκ των υστέρων, για αρκετή ώρα.
Στην αρχή δεν μου πέρασε καθόλου από το μυαλό, αλλά κάποια στιγμή άρχισα να αντιλαμβάνομαι τα πλάγια βλέμματα αρκετών από αυτούς που περνούσαν δίπλα μας. Διέκρινα κάτι μεταξύ απορίας, απαξίωσης και καχυποψίας στα βλέμματα αυτά, που με οδήγησαν να δω και να νιώσω -έστω και ελάχιστα- τα πράγματα από την αντίπερα όχθη. Κάποια στιγμή, πέρασε δίπλα μας μια ώριμη γυναίκα την οποία καλησπέρισε ευγενέστατα ο ξυπόλητος συνομιλητής μου, και αυτή, κάνοντας ένα απότομο πλάγιο βήμα σχεδόν φοβισμένη, απομακρύνθηκε μουρμουρίζοντας κάτι ανάμεσα στα δόντια της.
- Ήταν μια παλιά μου γειτόνισσα, ψέλλισε με κάποια αδιόρατη θλίψη στα μελιά του μάτια. Κανείς δεν μου μιλάει πια, ακόμα και παλιοί φίλοι, όλοι με αποφεύγουν και κάνουν πως δεν με γνωρίζουν…
Αυτό, όμως, που δεν ήξεραν όλοι αυτοί που μας προσπέρασαν στα γρήγορα, ρίχνοντας πλάγια βλέμματα απαξίωσης και καχυποψίας, ήταν πως ο ξυπόλητος αλκοολικός συνομιλητής μου μού είπε πράγματα και αλήθειες που αυτοί, ούτε στις καλύτερές τους στιγμές, δεν θα μπορούσαν ενδεχομένως να πουν ή έστω να σκεφθούν…
Στα είκοσι περίπου λεπτά της συνομιλίας μας, μοιράστηκε μαζί μου την ιστορία της ζωής του. Ορφάνεψε και από τους δύο του γονείς στα επτά του. Οι συγγενείς του τον έβαλαν σε ορφανοτροφείο όπου η ψυχή ορφανεύει συνήθως για άλλη μια φορά. Έμαθε το τσιγάρο στα εννιά του και το ποτό λίγο αργότερα. Στην εφηβεία του, παραμόνευαν οι περιθωριακές συναναστροφές, η παραπτωματική συμπεριφορά, το ποτό και οι διάφορες ουσίες. Η ζωή τον φίλεψε ατέλειωτο πόνο αλλά αυτός κατάφερε να επιβιώσει.
- Είναι θαύμα που ζεις ακόμα, του είπα.
- Αγαπώ τη ζωή και θέλω να ζήσω, απάντησε, αλλά είναι μια ζωή με αλκοόλ. Χωρίς αυτό δεν θα τα κατάφερνα…
Μου διηγήθηκε για τα σοβαρά προβλήματα υγείας που έχει, για τις φορές που νοσηλεύτηκε και για τις αλλεπάλληλες χειρουργικές επεμβάσεις στις οποίες υποβλήθηκε, για τα ψυχοφάρμακα που έπαιρνε για χρόνια.
- Τελικά, πέταξα όλα τα φάρμακα που έπαιρνα και άρχισα να πίνω και πάλι για να μπορέσω να αγαπήσω τον εαυτό μου. Δίχως αλκοόλ δεν αγαπώ αυτό που είμαι. Και τώρα πρέπει να πηγαίνω.
- Για πού τόβαλες, τον ρωτώ.
- Πάω να αγοράσω μία μπύρα για να μπορέσω να αγαπήσω τον εαυτό μου. Ήταν πολύ ωραία η συζήτηση μαζί σου. Αν με ξανασυναντήσεις και έχεις διάθεση, στάσου να τα πούμε και πάλι. Νομίζω η συζήτησή μας με έκανε να αγαπήσω λιγουλάκι τον εαυτό μου και χωρίς τη μπύρα.
Βλέποντάς τον να απομακρύνεται ξυπόλητος, σκέφθηκα πόσοι από εμάς αγαπάμε αληθινά τον εαυτό μας, αν έχουμε τη δύναμη του ανθρώπου αυτού να το παραδεχθούμε και να το μοιραστούμε τόσο αυθεντικά με κάποιον και ποιους τρόπους χρησιμοποιούμε στην προσπάθειά μας να αντέξουμε αυτό που πραγματικά είμαστε…
21 σχόλια - Στείλε Σχόλιοixthis (05.06.2013)
Τρυφερό και στενάχωρο . Το πρόβλημα βρίσκεται στο αν αγαπάμε εμείς τον εαυτό μας? ή αν οι γύρω μας δεν αποδέχονται αυτό που είμαστε και μείς δε μπορούμε με τη σειρά μας να γειώσουμε με Κάιρο την έλλειψη αυτή προς το προσωπό μας? Γιατι δε μπορούμε ? Γιατί η αγάπη μας μπαζει απο αυτονομία. Γιάννης πίνει γιάννης κερνάει ειμαι τωρα νομιζω,,,καλημέρα οπως και να εχει..johnpanman (05.06.2013)
.. Μάλλον, με ένα περίεργο τρόπο, όταν λέμε - "αγαπώ τον εαυτό μου", μέσα του κρύβει αναπόφευκτα και την αποδοχή των άλλων.. Δεν είναι σωστό, αλλά ούτε και λάθος απαραίτητα.. Είναι θέμα ισσοροπίας μάλλον..
Πολύ δύσκολο να λες "αγαπώ τον εαυτό μου" και να το εννοείς πραγματικά, όταν όλοι οι υπόλοιποι σε κοιτάζουν με μίσος ή αδιαφορία..
Πολύ ωραίο άρθρο sven. Αν ξαναδείς τον φίλο στους δρόμους της όμορφης πόλης σας, πες του χαιρετίσματα από έναν άλλο φίλο, το Γιάννη, κι ας μην γνωριζόμαστε και δείξε του και ένα ζεστό χαμόγελο σταλμένο από'μένα..
Να'σαι καλά.
Kristalo (05.06.2013)
Στα 15 μου χρονια εφηβη με την πρωτη μου αγαπη στα σκαρια, ηθελα να γινω οσο πιο όμορφη μπορουσα. Με μαγουλακια κατακοκκινα και κερασένια χειλη έλεγα πως αυτα δεν φτανουν για να μαι το μοναδικο πλασμα που θα αγαπησει ο καλός μου. Αποφάσισα να αδυνατήσω. Εκοψα ξαφνικα το φαι και άρχισα να κανω γυμναστικη στο δωματιο μου μεσα στο ξημερωμα. Καθε μπουκια που ετρωγα ειχε αρχισει να μου γινεται βάσανο και να μου καθεται στο λαιμό. Αποφασισα να την βγαζω με συχνους εμετους στην τουαλέτα οσπου μου γινε εθισμος και βίος. Οταν παντρευτηκα, το κακο συνεχιστηκε ακόμα χειρότερα και όπου εμπαινα πρωτα έβλεπα που υπάρχει η τουαλέτα. Σαν έμεινα έγγυος κοντουλα οπως ημουνα στρογγυλεψα σαν μια μπαλιτσα. Ομως δεν αγγιξα τα σωθικα μου με σεβασμό στο πλασμα που κουβαλουσα στην κοιλια μου. Οταν γέννησα το κακο άρχισε πάλι με συνοδεια καταθλιψης λογω λοχείας. Το μωρο μεγάλωνε και το κοριτσακι μου εγινε 3 χρονων και με έπαιρνε απο πισω οπου και να πηγαινα. Το άφηνα απ΄εξω απο την τουαλετα να σπαραζει στο κλαμα και εγω προσπαθουσα να απαλλαχθω απο το φαγητο που μόλΙς ειχα απολαυσει μα ξαφνικα μου ειχε γινεινεφιάλτης. Δεν ξερω πόσες φορες την μερα βρισκόμουν εκει. Ηξερα πως ετσι θα πεθανω...εβλεπα τα σημαδια στα δόντια, στο προσωπο μου, στην κουραση που ένιωθα. Αγκαλιασα μια μερα την κόρη μου και παραδέχτηκα για πρωτη φορα πως ειμαι άρρωστη...την κοιταξα και ηθελα να ζησω για κεινη. Σε ενα περιοδικο βρηκα ψυχολογους που ειδικευονταν στο θέμα μα ηταν στην Αθηνα. Πηρα τηλέφωνο, μιλησα μαζι τους 2 φορες μονο. Μου ειπαν να κατεβω να παω να τους συναντησω. Τοτε αποφασισα πως μονο εγω μπορω να κρατησω την ζωη μου. Μιλησα στον άντρα μου του ειπα το προβλημα μου και απο τοτε αρχισα να τρωω προσεκτικα και μικρα γευματα. Τωρα πια ειμαι περηφανη....νιωθω ομορφότερη απο ποτε, γεματη ζωη, αγαπω την Αναστασία και δοξαζω τον Θεο που με έκανε δυνατη να ξεπερασω αυτον τον Γολγοθα! ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΖΩ ΤΗΝ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑ! ΤΩΡΑ ΖΩ ΓΙΑ ΜΕΝΑ! ΛΑΤΡΕΥΩ ΝΑ ΧΑΜΟΓΕΛΩ ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ! ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΟΜΟΡΦΟΤΕΡΗ ΑΠΟ ΠΟΤΕ...ΝΑ ΞΕΡΑΤΕ ΠΟΣΗ ΔΥΝΑΜΗ ΑΝΤΛΩ ΠΟΥ ΣΑΝ ΛΕΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ!!! :))))))))))))))))))))))))))))
Καλη σου μερα Σάββα! :)))sven (05.06.2013)
Σοφάκι,
η αγάπη για τον εαυτό μας περνά -ευτυχώς ή δυστυχώς- μέσα από την αγάπη και αποδοχή αυτών που η αγάπη και αποδοχή τους αποτελούν το συναισθηματικό μας οξυγόνο, το λίπασμα της ψυχής μας και οι ίδιοι, συνολικά, τον καθρέφτη του εαυτού μας. Το είδωλο που σχηματίζεται κάθε φορά στον καθρέφτη αυτόν μας υπενθυμίζει αν αυτό που βλέπουμε είναι "όμορφο", "καλό", "αποδεκτό", "άξιο αγάπης" κ.τ.λ....
Όταν δεν υπάρχουν ή δεν έχουν υπάρξει οι προϋποθέσεις αυτές, ακόμα και αν γνωρίζουμε λογικά το πόσο άξια, ευφυή, ικανά κ.τ.λ. άτομα είμαστε, η αίσθηση για τον εαυτό μας μπορεί να χωλαίνει εμφανώς ή να "μπάζει" από παντού.
Πριν από 3 χρόνια, είχα σε θεραπεία έναν νέο σε ηλικία καθηγητή πανεπιστημίου, πανέμορφο άντρα, πολυγραφότατο, ευφυέστατο, δημοφιλέστατο ως άντρα στις τάξεις των φοιτητριών του κ.ά. Είχε πάει με δεκάδες γυναίκες, ποτέ, όμως, δεν είχε καταφέρει να κάνει έρωτα με κάποια από αυτές. Το μοτίβο ήταν πάντα ως εξής: μόλις έρχονταν η στιγμή της διείσδυσης, τον έλουζε κρύος ιδρώτας και έχανε τη στύση του.
Πήρε πολύ καιρό για να αποκαλυφθεί πως πίσω από την "ανικανότητα" αυτή υποκρύπτονταν κατά βάση μια υπερβολικά ευάλωτη εικόνα εαυτού και αίσθηση ανεπάρκειας που σχετίζονταν με την αυταρχική μητέρα του, που ό,τι και να κατάφερνε -και κατάφερε πάρα πολλά- δεν ήσαν ποτέ αρκετά ή έπρεπε πάντα να εναρμονίζονται με τα κριτήριά της. Για παράδειγμα, το 19,8 του ελέγχου στο λύκειο θα μπορούσε να ήταν και 20, οι γυναίκες που διαπίστωνε η μητέρα του πως του αρέσουν (που ήταν ερωτικές και με σεξ απήλ) σχολιάζονταν πάντα ως εξής: "Αυτές δεν είναι για τα δόντια σου"...
Δεν είναι, λοιπόν, η αγάπη μας που μπάζει από αυτονομία αλλά το γεγονός πως η αγάπη για τον εαυτό μας, αλλά και η ικανότητα αγάπης γενικά, δεν δημιουργείται μέσα σε κενό αλλά μέσα από την αλληλεπίδραση με τα σημαντικά πρόσωπα των πρώτων, κυρίως, χρόνων της ζωής μας. Όλοι μας ενσωματώνουμε αυτά που βιώνουμε…
Καλό απόγευμα:)))sven (05.06.2013)
Γιάννη,
έχεις απόλυτο δίκιο. Είναι πραγματικά θέμα ισορροπιών και δεν υπάρχει σωστό ή λάθος. Η ικανότητα να αγαπάμε είναι μια συνεχής διεργασία που τροφοδοτείται τόσο εκ των έσω όσο και εκ των έξω. Η συνισταμένη αυτών είναι το αποτέλεσμα που προκύπτει κάθε φορά...
ΥΓ. Μακάρι να τον ξανασυναντήσω τον ξυπόλητο σοφό μας...
Καλό σου απόγευμα:)))sven (05.06.2013)
Αναστασία,
είναι συγκλονιστική η ειλικρίνειά σου και σε τιμά ως άνθρωπο πραγματικά. Σου αξίζουν άπειρα συγχαρητήρια που κατάφερες να ξεπεράσεις μόνη σου -χωρίς τη βοήθεια ειδικού- ένα τόσο σοβαρό πρόβλημα που συνήθως απαιτεί μακρόχρονη θεραπεία.
Η παραδοχή και αποδοχή του όποιου προβλήματος αντιμετωπίζουμε μάς δίνει τελικά μεγάλη δύναμη, κίνητρο και τη δυνατότητα να αρχίσουμε να κάνουμε κάτι για αυτό.
Πριν από λίγους μήνες, έκανα -σε μία συγκεκριμένη στιγμή της θεραπείας μίας 27χρονης κοπέλας- το εξής σχόλιο: «Μοιάζει να είσαι πολύ αυστηρή, σχεδόν αδυσώπητη, απέναντι στον ίδιο σου τον εαυτό».
Αμέσως μετά, ξεσπά σε ασυγκράτητο κλάμα -σπαραγμό θα έλεγα- όπου εν μέσω αναφιλητών μου είπε σχεδόν ουρλιάζοντας: «Πώς νομίζεις πως νιώθει κάποιος που από μικρό παιδάκι δέχεται συνεχή κριτική, επιπλήξεις και απορρίψεις; Πώς μπορεί να χαρεί επειδή μια νέα μέρα αρχίζει; Πιστεύεις πως είναι εύκολο να δίνεις από το υστέρημα και όχι από το περίσσευμα ψυχής σου, όταν νιώθεις συνεχώς άδειος και ταυτόχρονα θέλεις ή πρέπει να δίνεις αυτά που ο ίδιος στερείσαι;», και αμέσως μετά: «Εσύ τουλάχιστον με αγαπάς λιγάκι;»
Όλα όσα κάνουμε ή δεν κάνουμε φιλτράρονται, εντέλει, μέσα από την αίσθηση που έχουμε για τον εαυτό μας. Ποτέ δεν θα καταφέρουμε να αγαπήσουμε κάποιον αυθεντικά -ούτε καν το ίδιο μας το παιδί- εάν δεν αγαπούμε με τον ίδιο τρόπο και τον εαυτό μας.
Καλό σου απόγευμα:)))
Kristalo (05.06.2013)
H Ζωη Σάββα ειναι αγώνας και όχι αγωνία. Τότε τραβάς μπροστά!ixthis (05.06.2013)
Θα τα σκεφτώ . Ευχαριστώ .TheDarkSideOfTheMoon (08.06.2013)
Πώς ν΄αγαπήσεις τον εαυτό σου, πώς να μάθεις να συμβιώνεις μαζί του, όταν γύρω σου όλα σιγά σιγά καταρρέουν; Προσπαθείς, ονειρεύεσαι, ζητάς βοήθεια και πάλι απ' την αρχή...Δεν είναι εύκολο! Θες να δώσεις την ευκαιρία στον εαυτό σου να βελτιωθεί και να ομορφύνει, αλλά αν έχεις άλλα προβλήματα, απλά ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ. Ακόμη κι αν ξέρεις ότι είναι το μοναδικό πράγμα που θα έχεις ΠΑΝΤΑ στη ζωή σου. Kristalo, σου πήρε πόσο; 10, 15 χρόνια μέχρι να αποδεχτείς το πρόβλημα; Κι εγώ δεν έχω καλή σχέση με τον εαυτό μου αλλά για να νιώσω καλά με τον εαυτό μου πρέπει και κάποια πράγματα στη ζωή μου να πηγαίνουν καλά! Αν είμαι αγχωμένη, στρεσαρισμένη, στεναχωρημένη, το τελευταίο που με απασχολεί (αν και ξέρω ότι είναι λάθος) είναι ο εαυτός μου.
Καλό σας βράδυ!Kristalo (08.06.2013)
TheDarkSideOfTheMoon....Εχω 10 χρονια που λεω πια οτι το χω ξεπεράσει! Ηταν ενας εφιαλτης που κρατησε 14 ολόκληρα χρονια. Μην φανταζεσαι καλη μου, εχω τόσα προβληματα οσα δεν φανταζεσαι, οπως και όλοι μας φυσικα. Μα αυτη η ζωη ειναι΄ΟΜΟΡΦΗ πολυ! Αντλω δύναμη απο αυτο που παλευω καθε μέρα. Ποτε δεν θα πηγαινουν τα πραγματα καλα. Ακόμη και αυτοι που έχουν τα παντα ειναι δυστυχισμένοι. Ο άνθρωπος ειναι ακόρεστο ον σε όλα θελει στην στην ζωη του. Ετσι ειναι φτιαγμενος. Αν κατακτας καθε μέρα ενα σκαλοπατακι ειναι υπέρ σου. Κοιτα να επιβραβευεις τον ευατό σου. Οτι δεν λυνεται εκεινη την στιγμη υπάρχει μια άλλη δεδομένη που θα σκεφτεις κατι καλύτερο. Να χεις στοχους και μην τελματωνεις. Απόβαλλε από την ζωη σου εστω και νοερα ότι σε στρεσαρει και σε νοσεί. Υποβάθμισε ένα πρόβλημα. Ειναι πραγματα που εφάρμοσα και νιωθω υπέροχα τωρα!DemetresOpc (09.06.2013)
Sven λεβέντη μου όταν γράφεις έτσι θέλω να σε πάρω αγκαλιά ρε φίλε!!
Λοιπόν, θα ξεκινήσω με μια διευκρίνηση..(καλά με ξέρεις μια δεν μου είναι ποτέ αρκετή),
Δεν χωνεύω τους τύπους που είναι εθισμένοι σε αλκοόλ, ναρκωτικά και τζόγο. Δεν τους χωνεύω για πρωσοπικούς λόγους που δεν είναι του παρόντος.
Η αγάπη για τον εαυτό μας προυποθέτει εγωισμό..ή όπως θέλεις πές το, μιλώ για αυτό το πράγμα που μας κάνει να νοιαζόμαστε (μόνο) για μας..
πιστεύω πως οι εθισμένοι στα παραπάνω έχουν το μικρότερο ποσοστό αυτοκτονιών. Το πιστεύω αυθαίρετα αλλά το πιστεύω ακράδαντα.
Από την άλλη οι ανορεξική έχουν μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας και σε νεαρή ηλικία.
Οι πρώτοι αγαπάνε τον εαυτούλη τους, οι δεύτεροι θ(ε)ωρούν τους εαυτούς τους ως εαυτούληδες..
.................................................
Είμαι ρομαντικός ίσως ή αδιώρθοτα κυνικός αλλά δεν δέχομαι καμιά αλήθεια ή τουλάχιστον θα φιλτράρω τα λόγια του και τις ιδέες του 8 φορές πριν τα δεχθώ, από ανθρώπους που αγαπάνε μόνο την ύπαρξή τους..
Αν δεν αγαπάς το γύρω σου ρε φίλε δεν είσαι αληθινός..ρεμάλι είσαι που λες κυνικά αυτό που πιτσεύεις γιατί στα τέτοια σου τι θα πει ή (ακόμα καλύτερα) τι θα ακούσει ο άλλος..
αυτό είναι μαγκιά εκ του ασφαλούς..
Είμαι ο πρώτος που διαγράφει φίλους μόλις αντιληφθώ τον εθισμό τους..
όμως ποτε δεν θα προσβάλω έναν άνθρωπο επειδή διάλεξε να αγαπάει μόνο τον εαυτό του..
Δεν θα προσβάλω έναν άνθρωπο για το αποτέλεσμα της επιλογής του αλλά για την επιλογή του..
μ΄αρέσουν παρ΄όλα αυτά τέτοιοι τύποι..έχουν κάτι σε αφθονία που εγώ μέσα στις αναζητήσεις μου και στους δισταγμούς μου έχω σε υστέρημα, θέλω να βρεθώ δίπλα τους για να ¨κλέψω" το μυστικό τους..
όλος τυχαίως εχτές είχα μια κουβέντα με ένα νεαρό κορίτσι που αγαπάει τον εαυτό της δια μέσω των άλλων.. μετράει ανα πάσα στιγμή τις μετοχές τις στο χρηματιστήριο των ανθρώπων (πραγματικά μια μάταιη ασχολια)..
ένα κορίτσι στις απαρχές της ανορεξίας..
Ξεκίνησα την κουβέντα λέγονας της πως πρέπει να ΑΓΑΠΆΕΙ τον εαυτό ΤΗΣ όπως είναι. ακόμα και κατα συροήν δολοφόνος να είναι εκείνη πρέπει να αγαπάει τον εαυτό της.. όχι να μην προσπαθεί να τον αλλάξει, αλλά να τον αγαπάει.
Αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου εσύ τότε για ποιόν να θες να γίνεις καλύτερος;
για την ώριμη γειτόνισσα το μόνο που έχω να πω είναι πως είναι ποιό επικίνδυνη κι από πεινασμένα πυράνχας..
δεν θα σταθώ στην ζωή που πέρασε ο "έτσι" γιατί παίζει να μας διαβάζει κανένα παιδάκι από την κένυα και είναι κρίμα να πεθάνει από γέλιο..
άραγε τον ρώτησες γιατί χρειάζεται το αλκοόλ για να αγαπήσει τον εαυτό του; (είμαι σίγουρος πως όχι καθώς η ευγένειά σου δεν θα σου επέτρεπε να τον πυροβολήσεις αφού σε εμπιστεύθηκε όμως θα ήταν ενδιαφέρον για την συζήτησ'η μας..)
Υ.Γ. άλλο να είσαι πρεζάκι της ζωής, κι άλλο πρεζ'ακι στην ζωή..
υ.γ.2 έχουμε αυτό που είμαστε, δεν είμαστε αυτό που έχουμε..
καληνύχτες καπετάνιο μου..DemetresOpc (09.06.2013)
Διόρθωση:
είμαι σίγουρος πως όχι καθώς η ευγένειά σου δεν θα σου επέτρεπε να τον πυροβολήσεις πόσω μάλλον αφού σε εμπιστεύθηκε όμως θα ήταν ενδιαφέρον για την συζήτησ'η μας..)sven (09.06.2013)
@ TheDarkSideOfTheMoon,
λέμε συχνά «πρέπει να αγαπάμε τον εαυτό μας» αλλά κάτι τέτοιο κάθε άλλο παρά εύκολο είναι, και ούτε γίνεται αυτόματα επειδή κάποιος αποφάσισε να το κάνει. Το κτίσιμο της αυτοπεποίθησης και της αγάπης για τον εαυτό -όταν δεν υπάρχει εξ αρχής- γίνεται σταδιακά και είναι μια διεργασία που χρειάζεται χρόνο, υπομονή και πολύ κουράγιο.
Γράφεις, στο τέλος του σχολίου σου: «Αν είμαι αγχωμένη, στρεσαρισμένη, στεναχωρημένη, το τελευταίο που με απασχολεί(αν και ξέρω ότι είναι λάθος) είναι ο εαυτός μου».
Το πώς νιώθουμε δεν είναι ανεξάρτητο από το πώς βιώνουμε τον εαυτό μας, το αντίθετο μάλιστα. Η αίσθηση εαυτού και το πώς νιώθουμε είναι αλληλένδετα, γι΄αυτό, όταν νιώθεις άσχημα (αγχωμένη, στρεσαρισμένη, στεναχωρημένη), σημαίνει πως ΔΕΝ σου αρέσει ο εαυτός σου ΕΤΣΙ όπως τον βιώνεις, δηλαδή ευάλωτο, αδύναμο, ανεπιθύμητο κ.ά, και το αντίστροφο.
Όταν, για διάφορους λόγους, δεν αγαπάμε τον ίδιο μας τον εαυτό για αυτό που είναι, τότε αναζητούμε με απόγνωση την αγάπη που θεωρούμε πως μας λείπει. Όπου, όμως, υπάρχει απόγνωση, δεν υπάρχει η δυνατότητα καθαρής σκέψης και επαρκούς κριτικής ικανότητας. Αναζητούμε αποδοχή και επιβεβαίωση σχεδόν απ΄όπουδήποτε νομίζουμε πως μπορούμε να τα βρούμε, και, όσο δεν τα εισπράττουμε, νιώθουμε απέραντα μόνοι, ανάξιοι αγάπης και τελικά στο περιθώριο της ζωής.
Η αγάπη για το οτιδήποτε ΔΕΝ είναι κάποια κατάσταση ή κάτι που μας πλήττει ή που απλά το συναντάμε κάποια στιγμή. Η αγάπη είναι μια ενεργητική επιλογή μακριά από κάθε φόβο, μια επιλογή που απαιτεί να διαθέτουμε τη δύναμη να εκθέτουμε τον εαυτό μας, να γινόμαστε ευάλωτοι και να μπορούμε να επικοινωνούμε ειλικρινά. Κανείς δεν γίνεται θύμα της αγάπης, ιδιαίτερα κατά συρροή. Αν αυτό συμβαίνει, τότε ΣΙΓΟΥΡΑ συμβάλουμε κι οι ίδιοι ενεργητικά, χωρίς ενδεχομένως να το γνωρίζουμε, επαναλαμβάνοντας παλιούς τρόπους σχέσης και έκβασής τους…
Με λίγα λόγια και πολύ συνοπτικά, είναι θέμα ΕΠΙΛΟΓΗΣ. Πού θέλουμε να βρισκόμαστε; Στο στρατόπεδο του φόβου ή της αγάπης και του μοιράσματος; Όσο βλέπουμε τον εαυτό μας ως κάτι ελλιπές που μόνο μέσω κάποιου Άλλου θα πάρει αξία, τότε ΠΟΤΕ δεν θα τον δούμε ως κάτι επαρκές και άξιο να αγαπηθεί για αυτό που είναι, και θα νιώθουμε -μέχρι να εξουθενωθούμε τελικά- ευχαριστημένοι με τα ψίχουλα «αγάπης» των Άλλων…
Καλό ξημέρωμα!!!
sven (09.06.2013)
@ Τζιμάκο,
επειδή σχεδόν πάντα μας βάζεις δύσκολα που απαιτούν σκέψη και καθαρό μυαλό, θα ασχοληθώ με τα γραφόμενά σου αύριο, μετά την καθιερομένη εξόρμηση της Κυριακής στη φύση, γιατί τώρα είναι σχεδόν 2 μετά τα μεσάνυχτα...
Μέχρι τότε, καλή ξεκούραση και καλό ξημέρωμα:)))sven (09.06.2013)
@
Τζιμάκο,
ξεκινάς με τη διευκρίνιση «Δεν χωνεύω τους τύπους που είναι εθισμένοι σε αλκοόλ, ναρκωτικά και τζόγο». Αυτό είναι μία συνολική απόρριψη ανθρώπων που ο εθισμός τους δεν είναι παρά μόνο ένα χαρακτηριστικό/πλευρά τους. Ένα άτομο, όσο σοβαρό πρόβλημα και αν αντιμετωπίζει, δεν είναι ικανό αυτό από μόνο του να το χαρακτηρίσει συνολικά. Για το λόγο αυτό, θεωρώ πως είναι άδικο και πολύ περιοριστικό -όσο και αν δεν το αντιλαμβανόμαστε- να αποκαλούμε κάποιους συνανθρώπους μας ως «καρκινοπαθείς», «σχιζοφρενείς» κ.ά., λες και το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι το μοναδικό που τους χαρακτηρίζει. Έτσι κτίζονται τα στερεότυπα και οι προκαταλήψεις.
Με τον ίδιο τρόπο, το ότι «δεν χωνεύεις αυτούς τους τύπους» δείχνει -εκτός από κάποιου είδους προκατάληψη και «τσουβάλιασμα» εκατομμυρίων ανθρώπων που ο καθένας από αυτούς είναι και μία διαφορετική ιστορία- περισσότερα πράγματα για σένα παρά για αυτούς. Άλλωστε το ό,τι επισημαίνεις πως έχεις προσωπικούς λόγους που νιώθεις έτσι, το επιβεβαιώνει…
Στη συνέχεια, αναφέρεις κάτι που θεωρώ πως είναι λάθος και που πρέπει να διευκρινιστεί γιατί αποτελεί προϋπόθεση για τη συνέχεια της συζήτησής μας, αν θέλουμε να συνεννοηθούμε. Η αγάπη για τον εαυτό ΔΕΝ σημαίνει εγωισμό(με την τρέχουσα αρνητική έννοια) ούτε πως νοιαζόμαστε (μόνο) για τον εαυτό μας. Σημαίνει αυτοεκτίμηση, αυτοπεποίθηση και μια συνολικά καλή αίσθηση για αυτό που είμαστε, με όλα τα θετικά και τα αρνητικά του.
Στη συνέχεια, αναφέρεις, επίσης, πως πιστεύεις ότι τα άτομα με προβλήματα εθισμού έχουν μικρότερο ποσοστό αυτοκτονιών. Αυτό ΔΕΝ σημαίνει κάτι το ιδιαίτερο -αν κατανοώ σωστά αυτό που υπονοείς, πως είναι δηλαδή «εαυτούληδες»- γιατί η αυτοκαταστροφή έχει πολλά πρόσωπα. Είναι σαν να λέμε πως ο αιφνίδιος θάνατος είναι σοβαρότερος ή οδυνηρότερος του αργού, πράγμα που δεν ισχύει, το αντίθετο μάλιστα…
Τα άτομα με προβλήματα εθισμού ΔΕΝ αγαπούν τον εαυτό τους. ΔΕΝ αγαπάς τον εαυτό σου όταν τον ξευτιλίζεις και τον «βιάζεις» καθημερινά και όταν τον τοποθετείς στο περιθώριο της ζωής. Το να λειτουργεί κάποιος εγωκεντρικά ΔΕΝ σημαίνει πως αγαπά τον εαυτό του, το αντίθετο μάλιστα. Αγαπώ τον εαυτό μου σημαίνει -μεταξύ άλλων- είμαι γενναιόδωρος προς τους Άλλους, θέλω να μοιράζομαι, νοιάζομαι πέραν του εαυτού μου. Τα στερεότυπα της καθομιλουμένης διαστρεβλώνουν, ισοπεδώνουν και κατακρεουργούν συχνά ως κρεατομηχανή…
Νομίζω πως τα περισσότερα που στη συνέχεια αναφέρεις βασίζονται επάνω σε αυτήν την παρερμηνεία…
Ένα άτομο με οποιασδήποτε μορφής εθισμό είναι ένα άτομο που ΝΟΣΕΙ. Αν είσαι ο πρώτος που διαγράφει ένα φίλο που έχει εθιστεί, αυτό είναι ταυτόσημο με το να διαγράφεις ένα φίλο επειδή του διαγνώστηκε ένα χρόνιο νόσημα που δεν μπορεί από μόνος του να αντιμετωπίσει και που χρειάζεται στήριξη, ενθάρρυνση και συμπαράσταση…
Υπάρχουν πολλά κοινά χαρακτηριστικά μεταξύ των ατόμων με προβλήματα εθισμού από αλκοόλ και ουσίες και αυτών που έχουν διαταραχές στη λήψη τροφής (π.χ. βουλιμία). Το μέσο διαφέρει. Κοινό στοιχείο είναι ένας καταναγκαστικός και ανεξέλεγκτος τρόπος εξάρτησης που επιδεινώνει συνεχώς την υγεία και που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο θάνατο. Στην περίπτωση της ανορεξίας, ο καταναγκαστικός τρόπος ΜΗ λήψης τροφής που επίσης μπορεί να οδηγήσει στο θάνατο…
Όσον αφορά στο τελευταίο ερώτημά σου, δεν χρειάστηκε να ρωτήσω γιατί καταφεύγει στο αλκοόλ για να αγαπήσει τον εαυτό του. Το ανέφερε μόνος του. Αλλά ακόμα και αν δεν το έκανε, δεν χρειάζεται να ρωτήσει κάποιος το προφανές. Είναι σαν να ρωτάς έναν αυτόχειρα γιατί θέλει να τερματίσει τη ζωή του, θεωρώντας πως το κάνει από καπρίτσιο…
Καλή σου μέρα και καλή βδομάδα:)))DemetresOpc (09.06.2013)
Sven καλημέρα..
άκου να δεις πως έχει το πράγμα..
Διαφωνούμε..νομίζω δηλαδή..
εγώ είμαι ή άρρωστα κυνικός ή άρρωστα ρομαντικός, δεν έχω καταλήξει ακόμα..
Το τσουβάλισασμα που κάνω γίνεται με πλήρη επίγνωση του τσουβαλιάσματος. του τι είναι τσουβάλιασμα και τις συνέπειές του.
ο εγωισμός έχει την καλή και την κακή έννοια.
Στην καλή και στην κακή έννοια εμπεριέχονται πάντα τα θετικά και τα αρνητικά του εγωισμού (συνεπακόλουθο της ζωής είναι αυτό).
ο εγωισμός εξαρτάται πάντα από την τρόπο και την ορμή με την οποία εκφράζεται.
Ο εγωισμός για μένα είναι αυτό το πράγμα που σε κάνει να σκέφτεσαι τον εαυτό σου, αυτό το ανακλάστικό που μας προσταεύει αλλά μπορείς και να μας αρρωστήσει(έτσι είναι η ζωή άλλωστε σχεδόν σε όλα).
Οι τσουβαλιασμένοι μου είναι εαυτούληδες, ξέρεις πολύ καλύτερα από μένα πως ο κάθε άνθρωπος έχει απίστευτες άμυνες για να μην πέσει στα μάτια του. Ο κάθε εαυτούλης το μόνο που θέλει είναι να καλύψει μια συγκεκριμένη ανάγκη ΤΟΥ. το αν πληγώνει το σώμα του ή την υπόληψη του στα μάτια των άλλων ποσώς τον ενδιαφέρει. Το θέμα του είναι να φτάσει στην άσπρη του..στην οποιαδήποτε άσπρη του..
Εγωισμός κατ εμέ είναι να είναι η δυνατότητα αναγνώρισης των προσωπικών μας αναγκών/επιθυμιών και η προσπάθεια (εκ)πλήρωσής τους. Προείπα πως εξαρτάται από την ένταση και τον τρόπο ηπου συμβαίνουν για να κριθεί ο θετικός ή αρνητικός αντίκτυπος.
είμαι αυτσηρός με τους ανθρώπους. το ξέρω. πολλοί πιστεύουν πως είμαι υπερόπτης, δεν είναι αυτό..
Δεν θεώρησα ποτέ καλύτερο τον εαυτό μου επειδή είμαι εθισμένος στο τσιγάρο και όχι στο αλκοόλ.
έχω επίγνωση του τι σημαίνει "συγκηρία"..
ίσως σε κάποιους άλλους να μοιάζω με την Σουζανίτα του Quino, που εντυπωσιασμένη με την πρόσφατη ανακάλυψή της γυρνάει και λέει, με περίσσσια αυταρέσκεια για τον εαυτό της, πως δεν μισεί, πλέον, τους φτωχούς γιατί ξέρει πως δεν είναι φτυωχεί από επιλογή τους..
Δεν είναι έτσι..απλά όταν κρίνω πως δεν μπορώ να βοηθήσω τότε αποχωρώ.. είναι θεατρίνοι οι τσουβαλιασμένοι μου καλέ μου Sven, μόλις περάσεις τα 20 λεπτά ή τα 40 ή την ώρα που βαστάει μια κασσέτα καταλαβαίνεις πως έχουν κολλήσει σε αυτή την κασσέτα, δεν έχουν τίποτα πρωτότυπο.
Χαλασμένα τζουκ μποξ, και γω δεν είμαι συντηρητής, τελικά ίσως να είμαι αθεράπευτα πρακτικός..ίσως και μένα να μου αξίζει η λήθη, ίσως και να μην κάναναμε κύκλους αν η γη δεν ήταν στρογγυλή..
Sven μου κλείνω, σίγουρα η συζήτηση θα έπαιρνε φωτιά όπως η ελιά στο τζάκι αν είχαμε (το) tsipouraki μαζί μας..
καλό μεσήμέρι λεβέντη καπετάνιο μου :))
TheDarkSideOfTheMoon (14.06.2013)
sven με ψυχοπλάκωσες με το σχόλιό σου! sven (14.06.2013)
@ TheDarkSideOfTheMoon,
αν ψυχοπλακώθηκες από το σχόλιό μου, σημαίνει πως αγγίχθηκαν εντός σου πράγματα που ήδη υπήρχαν και πονάνε. Το σχόλιο απλώς σου υπενθύμισε την ύπαρξή τους...
Από τη στιγμή που υπάρχουν δυσκολίες, δεν θα μπορούσε παρά να πονούν ή να "ψυχοπλακώνουν" όταν αγγίζονται. Αν δεν αντέχουμε να κοιτάμε κατάματα κάποια στιγμή τις δυσκολίες αυτές και τον ψυχικό πόνο που προκαλούν, τότε τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη ζωή μας.
Μαγικές και "εύκολες" λύσεις για τέτοιου είδους δυσκολίες ΔΕΝ υπάρχουν. Χρειάζεται τόλμη, κουράγιο, υπομονή και ενίοτε η βοήθεια κάποιου ειδικού. Όλοι που υποφέρουν θέλουν όσο τίποτα άλλο να αλλάξουν τη ζωή τους, ελάχιστοι, όμως, το τολμούν άμεσα. Ο φόβος της αλλαγής -ακόμα και προς το καλύτερο- είναι τεράστιος και συχνά υποσυνείδητος...
Χθες συγκεκριμένα, ένας 27χρονος, με προβλήματα αλκοόλ και ουσιών που έχει τεράστια δυσκολία να αρχίσει να μιλά σε κάθε συνεδρία, είπε, μετά από αρκετής ώρας συζήτηση γύρω από το φόβο που στην ουσία νιώθει για να μιλήσει: "Δεν μιλώ γιατί φοβάμαι πως αυτό μπορεί να οδηγήσει στο να "ξεβολευτώ". "Να αλλάξεις, δηλαδή, τον τρόπο ζωής, τις συνήθειες και τις στρατηγικές σου" του είπα, "δηλαδή αυτά, που όσο δύσκολα και αν είναι, σου δημιουργούν μια αίσθηση ψευτοασφάλειας καθώς είναι γνώριμα και οικεία"....
Συμφώνησε, κουνώντας καταφατικά το κεφάλι, έδειχνε πολύ συγκινημένος και φεύγοντας στο τέλος της συνεδρίας είπε: "Νιώθω ευγνώμων"...
Καλή σου μέρα!!!Oraclas (06.09.2013)
Κλασικός και αγαπημένος Sven.. Δηλαδή.. Θέτει ένα κοινωνικό πρόβλημα, με αρκετές διακλαδώσεις, και αφήνει τους αναγνώστες του να ξεδιπλώσουν την προσέγγιση του. Η πραγματική του (ψυχ) ανάλυση ασκείται στο να τους κατευθύνει μέσα από τα δικά τους βιώματα και πιστεύω..
Στην ουσία τώρα.. Εγώ δεν θα κρίνω την κατάσταση του ανθρώπου που συνάντησες. Το πόσο χαμηλά φτάνει κάποιος, εξαρτάται από τα δικά του standard. Αυτός μπορεί να είναι ευτυχισμένος που είναι ξυπόλυτος και δεν έχει ανάγκη κανέναν και να βλέπει μέσα από τα μάτια του, πόσο άδικος γίνεται ο κόσμος, όταν τον κοιτάει απαξιωτικά, χωρίς να αντικρύζει καν το βλέμμα του. Ούτε θα σταθώ στο κομμάτι του αλκοολισμού, αν και είναι πολύ σοβαρό από μόνο του. Θα σταθώ όμως στην ανάγκη του να αγαπήσει τον εαυτό του.
Αν όντως ήταν αλκοολικός, τότε θα ξέρεις καλύτερα από εμένα, πως η αγάπη προς τον εαυτό του ή η δικαιολογία "πίνω για να ξεχάσω", είναι απλά η αφορμή. Το να μιλήσει ανοιχτά για αυτό, με κάποιον που δεν γνωρίζει, είναι η ουσιαστική απελευθέρωση του και το πρώτο βήμα που κάνει. Όμως, δεν με κάλυψε κάτι. Θα ήθελα να είχε προσπαθήσει να απαλλαγεί από αυτήν την κατάσταση. Θα ήθελα να σε είχε ρωτήσει τι να κάνει, γιατί είμαι σίγουρος ότι προσφέρθηκες να βοηθήσεις.sven (06.09.2013)
Φίλε, Τάσο,
για να είναι κάποιος «ευτυχισμένος» κάτω από συνθήκες εξαθλίωσης και κοινωνικής απαξίας, θα πρέπει -τουλάχιστον- ο τρόπος ζωής που κάνει να είναι αποτέλεσμα ΕΠΙΛΟΓΗΣ και όχι εξαναγκασμού ή ανάγκης, κάτι που δεν συνέβαινε με τον συγκεκριμένο συνάνθρωπό μας.
Ένα δεύτερο στοιχείο που συνηγορεί υπέρ της άποψης πως ο τρόπος ζωής του δεν αποτελεί ελεύθερη επιλογή είναι η εξάρτησή του για το αλκοόλ. Και εδώ, ελεύθερη επιλογή και εξάρτηση δεν μπορούν να συνυπάρχουν ταυτόχρονα.
Το τρίτο και τελευταίο στοιχείο που γνέφει προς την πλευρά της αναγκαστικής εξαθλίωσης αυτού του ανθρώπου είναι αυτό που είπε στο τέλος, δηλαδή «…πάω να αγοράσω μια μπύρα για να μπορέσω να αγαπήσω τον εαυτό μου». Αυτό δείχνει με σαφήνεια πως ο άνθρωπος αυτός ΔΕΝ αγαπά αυτό που είναι όλο αυτό το διάστημα που ζει στο περιθώριο της ζωής. Με τη «βοήθεια» του αλκοόλ μπορεί να χρωματίζει με λίγο πιο φωτεινά χρώματα τον εαυτό και τη ζωή του. Όσο και αν γνωρίζει πως αυτό όχι μόνο μακρόχρονη λύση δεν αποτελεί, αλλά είναι και καταστροφή, παρόλα αυτά το επιλέγει. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους χρήστες βαρέων ναρκωτικών ουσιών. Αυτός που πονά αφόρητα δεν σκέφτεται το αύριο αλλά το τώρα που είναι δυσβάσταχτο και πρέπει πάση θυσία να μετριαστεί και να γίνει στοιχειωδώς ανεκτό, ακόμα και με αντίτιμο την ολική καταστροφή…
Το τι θα μπορούσε να είχε κάνει ο συγκεκριμένος είναι πολύ σχετικό. Κανένας δεν μπορεί αβίαστα να πει σε ένα άνθρωπο που ζει στην πλήρη απαξίωση και εξαθλίωση το τι θα έπρεπε ή θα μπορούσε να κάνει ή να μην κάνει. Πολλές φορές, κι εγώ σκεφτόμουν με αυτόν τον τρόπο παλιά. Όσο περισσότερο, όμως, κατανοούσα με τα χρόνια το πόσο διαφορετική είναι η πραγματικότητα όταν την βλέπεις και την εκτιμάς μέσα από τη βεβαιότητα της ασφάλειάς σου και της σχετικής προβλεψιμότητάς της τόσο μικρότερο καλάθι άρχισα να κρατώ, όσον αφορά στο να υποδεικνύω «αυτονόητες» λύσεις. Και τότε διαπίστωσα με μεγάλη έκπληξη πως έγινα πολύ πιο «αποτελεσματικός» στην όποια προσπάθεια βοήθειας ανθρώπων που ζουν οριακά…
Καλό ΣΚ!!!Oraclas (07.09.2013)
Αρκετά κατατοπιστικός όπως πάντα.. Εγώ όμως έμεινα με την απορία. Ένας τέτοιος άνθρωπος, θεωρείς έστω και κατ' ανάγκη, ότι έχει παραδώσει τα όπλα; Ένας τέτοιος άνθρωπος δεν θέλει να ξεφύγει από αυτόν τον τρόπο ζωής; Πως μπορείς να γίνεις πιο "αποτελεσματικός" σε ανθρώπους που βιώνουν τέτοια εξαθλίωση;
Μία πολύ όμορφη εκπομπή, είχα παρακολουθήσει την άνοιξη, στην αυτοψία (http://www.alphatv.gr/Microsites/Autopsia/Antonis-Sroiter.aspx). Ο δημοσιογράφος, εστίαζε στους απόρους. Είχε μιλήσει για ανθρώπους, που είχαν φτάσει στο απόλυτο μηδέν, χωρίς όμως να είναι δική τους επιλογή. Με διάφορους μηχανισμούς αντιμετώπισαν κάποιες δυσχερείς καταστάσεις, αλλά σου άφηνε την υπόνοια ότι υπήρχε μεγάλη μερίδα ανθρώπων που δεν τα είχαν καταφέρει. Σε ένα ίδρυμα απορίας, μίλησαν δύο άνθρωποι και είπαν την ιστορία τους. Ο ένας μου έκανε φοβερή εντύπωση, καθώς του γύρισαν όλοι την πλάτη. Ο συγκεκριμένος ζούσε στο αυτοκίνητο του, όμως δεν παραιτήθηκε ποτέ και κάπως κατάφερε να ανατρέψει την άσχημη κατάσταση που βίωνε.
Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να έχετε συνδεθεί ως μέλος. Πατήστε εδώ για να συνδεθείτε ή εδώ για να εγγραφείτε.
Επιστροφή στο blog
Συγγραφέας
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
Πρόσφατα...
Δημοφιλέστερα...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
Links
sven
από ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ ΕΥΡΥΤΕΡΑ ΠΡΟΑΣΤΙΑ
Περί Blog
blogs.musicheaven.gr/sven
Επίσημοι αναγνώστες (39)
Τα παρακάτω μέλη ενημερώνονται κάθε φορά που ανανεώνεται το blog
- Orfeus
- avgi
- axilleas23
- movflower
- renabill
- mary_omikron
- yokor
- alkyoni
- AlfaWolf
- Peace18
- sillia
- mixalis-kleanthis
- skolakas
- Kristalo
- Oraclas
- Latte
- DemetresOpc
- koukz
- nevitelle
- dimitris1965
- johnpanman
- 8e8e8
- ZARATHUSTRA
- carpediem72
- maron
- Merarxos
- gianna-dep
- zeta490
- toulaaa
- thaleia84
- morfoyla
- STEFANOS604
- lyd9
- EVAGGELIASAKELLARIOU
- BlossomBlue
- alexandros1977
- essendream
- andikostas
- anestis12
Πρόσφατα...
- Σύνδρομο Münchausen by Proxy: όταν ο μύθος της καλής μητέρας καταρρέει…
- «ΚΙΝΗΜΑ-metoo» : δείγμα αφύπνισης απέναντι στην ανδρική βία
- ΕΝΑ ΤΕΡΑΣΤΙΟ «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»
- Όταν ο Χάρος έχει πρόσωπο αγγελικό...
- Δυο γιούς είχες μανούλα μου...
- Ενός λεπτού σιγή για τον Αύγουστο που φεύγει…
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- Όταν ένα παιδί εγκαταλείπεται…
Δημοφιλέστερα...
- "...κι εσύ την πήδηξες" μου είπε...
- Συγνώμη: το προνόμιο των δυνατών...
- Νοσταλγικές αναδρομές...
- Η συνεχής ανάγκη επιβεβαίωσης και θαυμασμού από τους άλλους...
- Γουρούνι γεννιέσαι;
- Ν. Παπάζογλου - 4 χρόνια ενός δυσαναπλήρωτου κενού.....
- "...Για να αγαπήσω τον εαυτό μου", είπε...
- "Make up" ή "συμφιλιωτικό" σεξ...
Αρχείο...
Φιλικά Blogs
- oraclas
- latte
- thank
- dithen
- pterarhos
- mardhm
- kithara-woman
- tsipouraki
- nevitelle
- inappropriate
- Zarathustra
- Hithtoly
- movflower
Links