της Λεϊλά Σλιμανί

Nα περπατάω στο δρόμο. Να παίρνω το μετρό τη νύχτα.
Να φοράω μίνι φούστα, ντεκολτέ και ψηλά τακούνια.
Να χορεύω μόνη μου στη μέση της πίστας. Να μακιγιάρομαι έντονα.
Να παίρνω ταξί έχοντας πιει λίγο παραπάνω. Να ξαπλώνω στο χορτάρι μισόγυμνη.
Να κάνω ωτο-στοπ. Ν’ ανεβαίνω σε νυχτερινό λεωφορείο.
Να ταξιδεύω μόνη. Να πίνω ένα ποτηράκι μόνη μου στη βεράντα.
Να τρέχω σ’ έναν έρημο δρόμο. Να περιμένω σ’ ένα παγκάκι.
Να κάνω καμάκι σ’ έναν άντρα, ν’ αλλάζω γνώμη και να συνεχίζω τον δρόμο μου.
Να στριμώχνομαι στην πολυκοσμία του τραίνου. Να εργάζομαι νύχτα.
Να θηλάζω το παιδί μου δημόσια. Να ζητάω αύξηση στη δουλειά μου.
Σε όλες αυτές τις στιγμές της ζωής, τις απλές και καθημερινές, διεκδικώ το δικαίωμα να μην με ενοχλούν.
Το δικαίωμα να μην σκέφτομαι καν ότι μπορεί να έρθω σε δύσκολη θέση.
Διεκδικώ την ελευθερία να μην υφίσταμαι σχόλια για τη συμπεριφορά μου, για το πώς είμαι ντυμένη, για το πώς βαδίζω, για το σχήμα των γλουτών μου, για το μέγεθος του στήθους μου. Διεκδικώ το δικαίωμά μου στην ηρεμία, στη μοναξιά, το δικαίωμά μου να περπατάω χωρίς φόβο.
Δεν θέλω μόνο εσωτερική ελευθερία.
Θέλω την ελευθερία να ζώ έξω στον κόσμο, στον ανοιχτό αέρα, σε έναν κόσμο που είναι λίγο και δικός μου.

Δεν είμαι ένα εύθραυστο πλασματάκι.
Δεν έχω την απαίτηση να προστατεύομαι, αλλά διεκδικώ το δικαίωμά μου για ασφάλεια και σεβασμό.
Και οι άνδρες δεν είναι όλοι γουρούνια.
Τις τελευταίες εβδομάδες πόσο εντυπωσιάστηκα, πόσο ξαφνιάστηκα ευχάριστα, πόσο ενθουσιάστηκα με τους άνδρες που είχαν την ικανότητά να αντιληφθούν τι παίζεται!
Έμεινα συγκλονισμένη μπροστά στη θέλησή τους να μην είναι πια συνένοχοι, στη θέλησή τους ν’ αλλάξουν τον κόσμο, ν’ απελευθερωθούν και οι ίδιοι από αυτές τις συμπεριφορές. Επειδή πίσω από αυτή την υποτιθέμενη ελευθερία να «την πέφτουν», κρύβεται μια άποψη για το αρσενικό τρομερά ντετερμινιστική: «γουρούνι γεννιέσαι».
Οι άνδρες στο περιβάλλον μου, κοκκινίζουν από ντροπή κι εξεγείρονται εναντίον όσων με προσβάλλουν.
Εναντίον εκείνων που εκσπερματώνουν πάνω στο παλτό μου στις οκτώ το πρωί.
Εναντίον του αφεντικού που μου δίνει να καταλάβω τί θα έπρεπε να κάνω για να πάρω προαγωγή.
Εναντίον του καθηγητή που ανταλλάσσει την ακαδημαϊκή πρόοδο με μια πίπα.
Εναντίον του περαστικού που με ρωτάει αν «γαμιέμαι» και καταλήγει να με αποκαλεί «τσούλα».
Οι άνδρες που γνωρίζω είναι αηδιασμένοι από αυτή την οπισθοδρομική άποψη για τον ανδρισμό.
Ελπίζω ότι ο γιος μου θα είναι ένας ελεύθερος άνθρωπος.
Ελεύθερος, όχι μόνο να μην είναι ενοχλητικός, αλλά ελεύθερος να αυτοπροσδιορίζεται διαφορετικά από το στερεότυπο που βλέπει τον άνδρα ως ένα αρπακτικό που διακατέχεται από ανεξέλεγκτες παρορμήσεις.
Ένας άνδρας που ξέρει πώς να σαγηνεύσει με τους χιλιάδες υπέροχους τρόπους που ξέρουν οι άνδρες για να μας ξελογιάζουν.

Εγώ δεν είμαι θύμα. Αλλά εκατομμύρια γυναίκες είναι.
Αυτό είναι ένα γεγονός και όχι μια ηθική κρίση ή μια αναγωγή στην “ουσία” της γυναίκας.
Και μέσα μου σπαρταρά ο φόβος όλων εκείνων των γυναικών που περπατούν στους δρόμους χιλιάδων πόλεων στον κόσμο με το κεφάλι σκυφτό.
Των γυναικών που τις παίρνουν από πίσω στο δρόμο, που τις παρενοχλούν, που τις βιάζουν, που τις προσβάλλουν, που τις αντιμετωπίζουν μέσα στους δημόσιους χώρους σαν παρείσακτες.
Μέσα μου αντηχεί η κραυγή των γυναικών που κρύβονται, που ντρέπονται, που τις πετούν στο δρόμο σαν παρίες επειδή είναι ατιμασμένες.
Των γυναικών που κρύβονται κάτω από μακρά μαύρα πέπλα επειδή τα σώματά τους θα προκαλούσαν την επίθεση των ανδρών.
Οι γυναίκες που περπατούν στους δρόμους του Καΐρου, του Νέου Δελχί, της Λίμας, της Μοσσούλης, της Κινσάσα, της Καζαμπλάνκα λέτε ν’ ανησυχούν μήπως εξαφανιστεί το φλερτ και η αβροφροσύνη;
Έχουν αυτές δικαίωμα να σαγηνεύσουν, να επιλέξουν, να κάνουν επίμονο φλερτ;

Ελπίζω ότι μια μέρα η κόρη μου θα περπατάει στο δρόμο το βράδυ, με μίνι φούστα και ντεκολτέ, ότι θα κάνει το γύρο του κόσμου μόνη της, θα παίρνει μετρό τα μεσάνυχτα χωρίς φόβο, χωρίς καν να το σκέφτεται.
Και ο κόσμος που θα ζεί τότε δεν θα είναι ένας κόσμος πουριτανικός.
Είμαι σίγουρη, θα είναι ένας κόσμος πιο δίκαιος, όπου ο χώρος για τον έρωτα, για την απόλαυση, για τα παιχνίδια του ξελογιάσματος θα είναι άπλετος και πιο όμορφος.
Σε σημείο που εμείς ακόμα δεν μπορούμε να φανταστούμε..

***Η συμβολή της Λεϊλά Σλιμανί (Γκονκούρ, 2016) στο δημόσιο διάλογο γύρω από τo #MeToo και την γαλλική εκδοχή του, #balancetonporc.Το άρθρο της Σλιμανί δημοσιεύτηκε στη Libération και, στην Ελλάδα, στην ιστοσελίδα "σινιάλο".