Όταν η θύμηση γίνεται σπαραγμός, είναι γιατί κάποια νότα σου έχει σκαλώσει στην καρδιά μου, ματώνοντάς την…
Όταν κάποιο λευκό περιστέρι, που καντιλιάζεται στον ουρανό ή που σεργιανά διστακτικά παραδίπλα μου, αποσπά την προσοχή μου, καθώς αναπολώ, με το βλέμμα χαμένο στον απέραντο θαλάσσιο ορίζοντα, καθισμένος σε ένα παγκάκι της παραλίας, είναι γιατί η ψυχή μου έχει συντονιστεί με την απουσία σου…
Όταν το τσιπουράκι έχει πάψει πια να είναι το γιατρικό που θεραπεύει ακόμα και τα αθεράπευτα, είναι γιατί άξαφνα συνειδητοποιώ πως ο λατρεμένος φίλος, με εκείνο το παιδικό χαμόγελο, δεν θα ξανατσουγκρίσει το ποτήρι του με το δικό μου…
Όταν το κρασί από το αμπέλι σου μοιάζει να μην έχει πια τη γνώριμη εκείνη πορφυρή αστραποβολιά, τη γεύση του Διονύσου και το οικείο άρωμα της μουλιασμένης γης, είναι γιατί το χώμα του δεν σκάβεται πλέον από τα ροζιασμένα, από την πάλη μαζί του, στιβαρά χέρια σου…
Όταν η μυρωδιά του καπνού του τσιγάρου, που άλλοτε με μεθούσε, με αφήνει πλέον αδιάφορο, είναι γιατί αυτό δεν έχει ανάψει από τον φτηνό πλαστικό αναπτήρα στο προτεταμένο αντρίκιο χέρι σου…
Όταν οι αφηγήσεις δεν με ταξιδεύουν πια, είναι γιατί δεν σμιλεύονται από τη σπάνια μαεστρία του λόγου και της γνώσης σου…
Όταν τα ανέκδοτα δεν με κάνουν πλέον να γελώ, με τον τρόπο που τόσο σου άρεζε, είναι γιατί τώρα δεν ακούγονται από το δικό σου στόμα…
Όταν η φράση «Τι γίνεται καρντάσι;» ηχεί πλέον κοινότυπη, σχεδόν αδιάφορη, είναι γιατί δεν έχει τη ζεστασιά και το ηχόχρωμα της φωνής σου…
Όταν ακούω, τώρα πια, το «Μια συννεφιασμένη μέρα», αλλάζω σταθμό, γιατί δεν ακούγεται από τα χείλη σου με εκείνον τον μοναδικό τρόπο που έκανε, κάθε φορά, τα μάτια ολόκληρης της παρέας μας αλλά και πολλών θαμώνων του καπηλειού, όπου γίνονταν οι Σαββατιάτικες τσιπουροκατανύξεις μας, να βουρκώνουν από συγκίνηση και το λυγμό της φωνής σου…
Όταν η αρμύρα της θάλασσας δεν με μεθά πια, όταν τα αγριεμένα κύματα δεν με προκαλούν να θέλω να σκαρφαλώσω στην αφρισμένη ράχη τους, όταν το χάδι του Γαρμπή δεν το νιώθω πλέον σαν το ερωτικό άγγιγμα αγαπημένης γυναίκας πάνω στο κορμί, είναι γιατί δεν είσαι πια συνταξιδιώτης στο απέραντο γαλάζιο και δεν καρτερούν, όπως παλιά, προορισμοί μοναδικοί και στιγμές ανεπανάληπτες…
Κοιμήσου, λατρεμένο καρντασάκι, εσύ ησύχασες από το μαρτύριό σου που τόσο καρτερικά και με απίστευτη αξιοπρέπεια υπόμεινες. Οι εφιάλτες είναι πλέον δικό μας προνόμιο, καθώς «…όλα σε θυμίζουν, απλά κι αγαπημένα…»
Με απέραντη αγάπη και ευγνωμοσύνη για όσα ζήσαμε μαζί και εξαιτίας σου…
αυτό είναι κάτι μεταξύ πραγματικότητας και... ποιητικής άδειας:)))
Orfeus (17.04.2015) Πώς την εννοείς την ποιητική ...άδεια; Ότι έπρεπε να ρωτήσω για να δημοσιεύσω τη φωτογραφία; Η φωτογραφία κυκλοφορεί στο διαδίκτυο.
sven (17.04.2015) Όχι, ρε συ; Πως πήγε το μυαλό σου εκεί;
Αναφέρομαι στη φράση του κειμένου μου, όπου γράφω, "...Όταν το τσιπουράκι έχει πάψει πια να είναι το γιατρικό που θεραπεύει ακόμα και τα αθεράπευτα...".
Επειδή σχολίασες με την ερώτηση "Το...τσιπουράκι;", νόμιζα πως εννοείς πως δεν είναι δυνατόν να μην θεραπεύει το τσιπουράκι τα αθεράπευτα. Έτσι, λοιπόν, απάντησα επ΄αυτού πως αυτό που γράφω είναι κάτι μεταξύ πραγματικότητας, αλλά συνάμα και κάποιας μορφής υπερβολής, λόγω ποιητικής αδείας!!!
Ελπίζω να αποκατέστησα την ασάφεια:)))
Orfeus (17.04.2015) Xaxaxa... ναι κατάλαβα. Η φράση μου είναι -ας πούμε- η περιγραφή της φωτογραφίας όπου ο Νίκος βάζει ρακί στα σφηνάκια για να πιούμε. Ντίρλα με έκανε εκείνο το μεσημέρι.
Orfeus (17.04.2015) Χαχαχα.... Με τον Νίκο, είπαμε και για τους Πόντιους, αλλά και για τους ...Βούλγαρους! Εδώ: http://www.musicheaven.gr/html/modules.php?name=News&file=article&id=807
Hastaroth (17.04.2015) Τί να κάνουμε κύριε Σουηδέ ιατρέ,έτσι είναι αυτά.Εδώ δακρύζουμε εμείς που δέν τα ζήσαμε μαζί σας αλλά τα φανταζόμαστε απ'τίς περιγραφές σου.....
Μετά λέτε (εσείς,γιατί εγώ δέν το λέω πλέον) ότι "τα πάντα εν σοφία εποίησεν".Αμ'δέν τα εποίησεν όλα,κάποια τού ξεφύγανε,αλλιώς δέν θα πεθαίναμε και έτσι δέν θ'αφήναμε κενά σ'αυτούς που μένουν πίσω....
ΥΓ.Τώρα βέβαια υπάρχει και η θεωρία που λέει ότι δέν πεθαίνουμε,απλώς αποβάλλουμε το θνητό μας γήινο σώμα και όλη μας η προσωπικότητα μεταφέρεται σε ένα άλλο σώμα "μοροντιανής" ύλης και συνεχίζουμε την ζωή μας σε άλλα σύμπαντα (επτά είναι,ζωή να'χουνε,σύν την Χαβόνα που είναι το κεντρικό και ακίνητο υπερσύμπαν).Οπότε ξαναβρίσκουμε όλους τους αγαπημένους (και μή) που είχαμε γνωρίσει επί Γής και τους αναγνωρίζουμε,όχι από την μορφή τους-που έχει αλλάξει,αφού απέκτησαν άλλη όψη-αλλά από την προσωπικοτητά τους.Αυτά λέει η θεωρία και ελπίζω ν'αποδειχτούν και στην πράξη,όταν έρθη η κατάλληλη ώρα,φυσικά.....
Αυτή η συνέντευξη είναι πάρα πολύ καλή και μου άρεσε ιδιαίτερα, όταν την πρωτοδιάβασα. Αποπειράθηκα να το ξανακάνω και τώρα αλλά δεν την ολοκλήρωσα γιατί δεν άντεξα...
ο καθένας μας κάνει αυτό που μπορεί, για να καλύψει -αν καλύπτονται- τα διάφορα κενά που προκύπτουν εντός του εξαιτίας κάποιων σημαντικών απωλειών...
Μετά από μια σημαντική απώλεια, εγώ προσπαθώ να έχω όσο μεγαλύτερη επαφή με τα όποια συναισθήματα υπάρχουν μέσα μου -οδυνηρά και ευχάριστα- που αφορούν τόσο στην απώλεια αυτή καθαυτή όσο και σε όλα έχω μοιραστεί και θυμάμαι από τη σχέση μου με το συγκεκριμένο άτομο. Αυτό με ανακουφίζει, με φέρνει, κατά κάποιο τρόπο, κοντύτερα στο άτομο αυτό. Με τον τρόπο αυτό, το όποιο κενό φαντάζει μικρότερο, αλλά και μεγαλύτερο συνάμα...
Hastaroth (17.04.2015) Δέν έχεις άδικο,αλλά και πάλι είναι οδυνηρό πράγμα γιατί λείπει η προσδοκία τής συνέχισης τού μοιράσματος εμπειριών με το συγκεκριμένο άτομο.Λέμε,δηλαδή:"δέν θα ξανακάνουμε γλέντια μαζί,δέν θα τον ξανακούσω να τραγουδά ζωντανά μαζί μας τα καινούργια του τραγούδια,δέν θα ξαναπάμε βόλτα με το σκάφος/την μηχανή/το τραίνο κλπ".Και είμαστε αναγκασμένοι να αρκεστούμε πλέον μόνο σ'αυτά που έχουμε ήδη πάρει από το αγαπημένο άτομο που χάσαμε....
όσο το οδυνηρό μας φοβίζει ή δεν το αντέχουμε τόσο θα κάνουμε τα πάντα για να το αποφύγουμε. Αυτό μπορεί πρόσκαιρα να δίνει μια αίσθηση ανακούφισης, αλλά σύντομα η ανακούφιση αυτή μετατρέπεται σε αίσθηση κενού που είναι μια αίσθηση δυσβάσταχτη μακροπρόθεσμα που αλλοτριώνει τον ψυχισμό μας.
Η επαφή με τα όποια, ακόμα και οδυνηρά, συναισθήματα μετατρέπει το αίσθημα κενού σε ΕΛΛΕΙΨΗ που, ναι μεν, είναι επώδυνη, αλλά εμπεριέχει ζωή, συναισθηματική ζωή πολυποίκιλων συναισθημάτων, εσωτερικές διεργασίες που οδηγούν πάντα κάπου. Η εναλλακτική "επιλογή" είναι η άρνηση και η αίσθηση αφόρητου κενού και ματαιότητας, δηλαδή βαριά κατάθλιψη...
Όταν βάζουμε "φραγή" στα επώδυνα συναισθήματα, μπορεί να τα αποκλείουμε, ως ένα βαθμό. Μαζί με αυτά, όμως, αποκλείουμε και στερούμε τη δυνατότητα στον εαυτό μας να βιώσει και τα "ευχάριστα" συναισθήματα. Στην περίπτωση αυτή, αφαιρούμε στον εαυτό μας τη δυνατότητα όχι μόνο να τα εισπράξει αλλά και να τα δώσει...
essendream (17.04.2015) Πες τα Σβεν!! Κατά την ταπεινή μου άποψη, αν αποφεύγεις οτιδήποτε αρνητικό γιατί δεν μπορείς να το διαχειριστείς, αυτο δεν σε .....γυμνάζει στο να διαχειρίζεσαι αρνητικές καταστάσεις και με τον καιρό σε καθιστά συναισθηματικά ανάπηρο, και δεν μπορείς να διαχειριστείς τίποτα που να σε πιέζει ή που να πιέζει εκείνους που αγαπάς, έτσι δεν μπορείς ούτε να είσαι χρήσιμος για τους άλλους!!! Κι αυτό ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ!!! Οτι σε έκανε να πονέσεις σε έχει διδάξει και κάτι χρήσιμο!! Αν εσύ δραπετεύεις από το κάθε τι οδυνηρό δραπετεύεις αμέσως-αμέσως κι από μια πιο βαθειά και πιο βιωματική μάθηση!!!
Hastaroth (20.04.2015) Μιά χαρά τα λέτε,κύριοι.Ομως ακόμη και η αποφυγή κάποιου αρνητικού συμβάντος,κάποιες φορές μπορεί να αποτελή και μέρος τού σχεδίου διαχείρισής του,άν διαπιστωθή ότι η συνεχής εμμονή στο αρνητικό αυτό συμβάν μάς φθείρει αντί να μάς ενδυναμώνη.
Ολα είναι ζήτημα καλού crisis management,δηλαδή....
είπαμε πως ο καθένας κάνει αυτό που μπορεί και τον "βολεύει".
Σίγουρα, δεν βοηθά η εμμονή στις αρνητικές πλευρές μιας απώλειας και ο συνεχής μηρυκασμός τους. Το ίδιο, όμως, ισχύει και για μια εμμονή αποφυγής τους. Στην περίπτωση αυτή, το "κέρδος" είναι πρόσκαιρο, το δε αντίτιμό του πολύ βαρύ για τον ψυχισμό μακροπρόθεσμα...
ilio (20.04.2015) Σάββα πόσο όμορφο το κειμενό σου ...
Λείπει ο Νικόλας και ας μην τον γνώρισα ποτέ μου από κοντά.
Τα λόγια σου για την διαχείριση της απώλειας είναι πολύ βοηθητικά και ανακουφίζουν.
Επιβεβαιώνουν όσα έχω βιώσει ή αντιληφθεί.
Να σαι καλά!
Σ΄ευχαριστώ πολύ, κι εγώ με τη σειρά μου, Ερατώ!!!
Αυτού του είδους η μοιρασιά βοηθά πολύ κι εμένα τον ίδιο. Χαίρομαι, αν αυτό συμβάλει, με κάποιον τρόπο, έστω και ελάχιστα, σε όσα βιώνουν ή αντιλαμβάνονται και οι άλλοι για το Νικόλα μας...
DemetresOpc (27.04.2015) Πρέπει να ήταν και γαμώ τα παιδιά ο μπαγάσας. Για να κάνει ζημιά η απώλειά του κάτι λάθος θα κατάλαβα.
Κάποιοι άνθρωποι δεν έρχονται στην ζωή για να "μείνουν" αλλα για να μας "δείξουν" κάποια πράγματα και να φύγουν, έχουν κι αλλού να πάνε. Σαν τον φάρο που γυρίζει.
Σε ευχαριστώ που μεταλαμπαδέυεις το φως του σε αυτό το κείμενο γιατί έτσι έχουμε και μεις την ευκαιρία να δημιουργήσουμε πρότυπα.
sven (27.04.2015) Μικρέ μου φιλόσοφε, γεια και χαρά σου!!!
Πολύ μου άρεσε αυτό που γράφεις: "Κάποιοι άνθρωποι δεν έρχονται στη ζωή για να "μείνουν" αλλά για να μας "δείξουν" κάποια πράγματα και να φύγουν..."!!!
Αλίμονό μας, αν δεν καταφέρουμε να δημιουργήσουμε πρότυπα, θα είμαστε καράβια δίχως πυξίδα...