καθόμουν στο μπαλκόνι του γραφείου και τα χάζευα. Μικρά, μεγάλα, καινούρια, παλιά, κρουαζιερόπλοια, φορτηγά. Και όπως είχα κολλήσει και το μόνο πράγμα που είχα στο μυαλό μου ήταν να ανέβω σε ένα και όπου με βγάλει...φλας!

Τα καράβια είναι σαν τις ανθρώπινες σχέσεις. Τα εμπιστεύσαι και σε οδηγούν στον προορισμό σου. Τι γίνεται όμως αν δεν σε πάνε; 

Για παράδειγμα: Βάζεις στο μυαλό σου ένα νησάκι. Ξέρεις πως το νησάκι μπορεί να μην είναι "Ο" παράδεισος αλλά είναι ο δικός σου παράδεισος. Με τα ωραία του και τα άσχημα του, αλλά εσύ σώνει και καλά θες να πας εκεί. Τα καράβια που μπορούν να σε μεταφέρουν στο νησί σου πολλά. Επιλέγεις ένα και όχι απαραίτητα το πιο γρήγορο ή το πιο κουλ, χλιδάτο, τρέντι κλπ (συμπληρώστε μόνοι σας) αλλά αυτό που θα κάνει το ταξίδι ευχάριστο και ασφαλές...

Παίρνεις βαλιτσούλες, μπογαλάκια, κεφτεδάκια της μαμάς και επιβιβάζεσαι. Η θαλασσινή αύρα αρχίζει και σου χτυπάει τη μουρή και βλέπεις το νησί σου σε απόσταση αναπνοής. Τρέλα! Απλώνεις πετσετούλα στο κατάστρωμα και απολαμβάνεις τη λιακάδα. Ξαφνικά εκεί που έχεις χαλαρώσει και αφήνεσαι στον παφλασμό των κυμάτων, ο ουρανός σκοτεινιάζει. Ψιχάλες που γίνονται καρεκλοπόδαρα. Η θάλασσα αγριεύει. Και εσύ βλέπεις το νησί σου αντί να πλησιάζει να απομακρύνεται. Πανικοβάλεσαι και πας στον καπετάνιο:

-"Ρε κάπτεν τι γίνεται δω χάμω. Εμείς για αλλού κινήσαμε και αλλού πάμε"

-"Κάνε λίγη υπομονή" λέει ο έμπειρος

-"Ρε κάπτεν που πας από κει; Παίζει μπόρα! Γύρνα πριν πάμε άπατοι"

Ο καπετάνιος το βιολί του ή για να το πω και καπεταναιΐκα τη ρότα του.

Και συ τι κάνεις; Κάθεσαι να υπομείνεις τη φουρτούνα τη στιγμή που σου έχει γυρίσει το στομάχι; Κάθεσαι και βλέπεις το νησί σου να απομακρύνεται αντί να πλησιάζει; Κάθεσαι και εμπιστεύεσαι τον καπετάνιο που όχι μόνο τη ρότα στη θάλασσα δεν ξέρει να χαράζει αλλά ούτε τη ρότα στη δική του τη ζωή;

Όχι αγάπη μου, αρκετά με τη ναυτία. Τα μπρατσάκια μου και πάω κολυμπώντας! Αν είναι να πνιγώ ας πνιγώ μόνη μου, δεν χρειάζεται να με πνίξει άλλος! Χαλάλι σου και τα συμπράγκαλά μου! Εγώ παίρνω φόρα και βουτάω στο νερό! Και στην τελική τα μπρατσάκια μου τα εμπιστεύομαι και είναι και τρέντι! Με φαλαινίτσες!!! Εγώ μια φορά στο νησί θα φτάσω...

Υ.Γ. κάλλιο αργά παρά ποτέ δεν λένε; Ισχύει για όλα!

λόγω έργων...

Αναθεώρησης, επέκτασης, αναδιάταξης, ανασχηματισμού, αναγέννησης, επαναπροσδιορισμού, ανάκτησης δυνάμεων, οριοθέτησης, επαναφόρτισης, θεμελίωσης, ασφαλτόστρωσης, επιχωμάτωσης, σοβαντίσματος, αναγόμωσης, πλακόστρωσης...

Θα είμαστε κοντά σας οσονούπω!

Παραμένουμε στη διάθεσή σας για οποιαδήποτε πληροφορία ή δειυκρίνηση χρειαστείτε!

Από όπου και να το πιάσεις το όλο θέμα γελοίο είναι αλλά ας όψεται...

Ας όψεται η καλοπιστία των ανθρώπων, η φυσική μας ροπή προς το ακατανόητο, το υπερφυσικό...

Ας όψεται η φυσική μου τάση να κάνω πλάκες...

Γιατί ως πλάκα ξεκίνησε, ως πλάκα συνεχίστηκε και ως πλάκα θα με τρελάνει!!!

Πρωταγωνιστής της ιστορίας αυτή τη φορά είναι ένα φλυτσάνι... Ένα φλυτσάνι με καφέ, ή μάλλον που είχε καφέ και όταν έμεινε μόνο το κατακάθι, κάποιος το γύρισε ανάποδα...

Το κατακάθι του καφέ αφού έτρεξε σε όλες τις πλευρές του φλυτσανιού, σχημάτισε μικρές μικρές εικόνες! Για άλλους δεν ήταν παρά κατακάθι του καφέ στους τοιχούς ενός φλυτσανιού, για κάποιους άλλους όμως ήταν εικόνες από το μέλλον...

Ποιο μέλλον τρομάρα μας; Μες στο γενικότερο κλίμα, το αναποδογυρισμένο φλυτσάνι έφτασε στα χέρια μου...κι εγώ κατακάθι έβλεπα...αλλά έσμιξα λίγο τα μάτια και είδα δρόμο, γλώσσες, άγκυρα, πουλιά και σύννεφα...

Όχι ότι είχαν κάποια σημασία όλα αυτά...αλλά με ύφος πολλών καρδιναλίων...έβγαλα πόρισμα. Και κάπου εδώ αρχίζει το σόου... χωρίς να έχω ιδέα τις μπούρδες λέω, έπεσα μέσα. Όπως ήταν φυσικό το πήρα στην πλάκα "τυχερή μαντεψιά" και έτσι...

Δύο μέρες αργότερα, φτάνει όμως δεύτερο φλυτσάνι στα χέρια μου...επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία...ξανά μέσα! Ώπα λέω κάποιος τελικά κάνει σε εμένα πλάκα...

Την τρίτη φορά όμως που επαναλήφθηκε η ιστορία το ερώτημα ήταν πολύ συγκεκριμένο "Πως θα πάει το ραντεβού;"

Με τα πολλά απόφυγα να απαντήσω γιατί ήξερα πως δεν θα πήγαινε καλά... Πως το ήξερα; Έλα μου ντε...έδω είναι που κοντέυω να τρελαθώ!

 Την επόμενη μέρα όμως που κλήθηκα να δώσω την απάντηση που όφειλα το ομολόγησα ευθαρσώς "Δεν ήθελα να απαντήσω, γιατί δεν θα πήγαινε καλά. Δεν θα έβγαζε πουθενά και δεν ήθελα να σας χαλάσω τη διάθεση..." Και τι φοβερό; Έπεσα πάλι μέσα!!!

Ρε μήπως ξέρω τελικά να λέω το φλυτσάνι και δεν το έχω πάρει είδηση; 

Μήπως έχω κληρονομικό χάρισμα και δεν το έχω εκμεταλλευτεί ακόμα;

Εγώ πάντως ένα γέλιο το ριξα!

Κάποτε ένας αδύνατος ανθρωπάκος χωρίς μαλλιά και με στρογγυλά γυαλάκια, διαμαρτυρήθηκε...

Διαμαρτυρήθηκε καθιστός κάνοντας απεργία πείνας...άλλαξε τη χώρα του όμως!

Δεν θα υπερασπιστώ τους καταστηματάρχες...θα υπερασπιστώ τους εργαζόμενους, που πήγαν στη δουλειά τους το πρωί και βρήκαν τις καρέκλες τους καμμένες. Αυτές τις καρέκλες που κάθε μέρα έβγαζαν τα προς το ζην. Γιατί τα μαγαζιά θα ξαναγίνουν. Οι άνθρωποι αυτοί όμως, ο κάθε υπάλληλος, πως θα τα βγάλει πέρα μέχρι τότε;

Διαμαρτυρηθείτε, βγείτε στους δρόμους, φωνάξτε...αλλά γιατί αυτός ο βανδαλισμός;

Τον Σεπτέμβριο του 1955, χιλιάδες Τούρκοι με την ανοχή του τουρκικού στρατού εισάβαλλαν στην Κωνσταντινούπολη και διέλυσαν τα πάντα...

Μαγαζιά, σχολεία, εκκλησίες...νεκροταφεία. Τα Πριγκηπόνησα σώθηκαν από θαύμα. Όσοι Έλληνες δεν είχαν εγκαταλείψει μέχρι τότε...έφυγαν. Σκηνές βίας και τρόμου έκαναν το γύρο τον ειδησεογραφικών πρακτορείων. Εικόνα φρίκης ο Πατριάρχης, χωρίς τη "μήτρα" να κρατάει το κεφάλι του μπροστά σε ένα ανοιχτό τάφο.

Δεκέμβριος 2008...ελεύθεροι πολιορκημένοι στην ίδια μας την πόλη. Τι είναι αυτό που μας διαχωρίζει από τους φανατισμένους Τούρκους του '55; Όταν τώρα πια έχουμε μάθει την ιστορία, τον πολιτισμό, τη δικαιοσύνη...να επιστρέφουμε στο βανδαλισμό;

Ποια δικαιοσύνη θα μου πείτε και ποιο πολιτισμό;

Το ότι ΑΥΤΟΙ, οι όποιοι αυτοί καταστρατηγούν τις βασικές έννοιες της παιδείας μας, δεν σημαίνει ότι και ΕΜΕΙΣ, οι όποιοι εμείς θα πρέπει να κάνουμε το ίδιο.

Το Μάη του '68 το σύνθημα που διαδιδόταν από στόμα σε στόμα ήταν "Αν όχι εμείς, ποιοι; Αν όχι τώρα, πότε;"

Το Δεκέμβριο του '08 το σύνθημα ποιο είναι "Διαλύστε τα πάντα τώρα;"

Ένα παιδί έπεσε νεκρό και αντί να τιμάμε την μνήμη του κατά πως πρέπει, τη σπιλώνουμε;

"Ηττημένο μου ξεφτέρι δεν αλλάζουν οι καιροί με φωτιά και με μαχαιρί πάντα ο κόσμος προχωρεί" 

Που πάμε ρε παιδιά; Άλλο χουλιγκανισμός και άλλο διαμαρτυρία!

"Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα."

γράφω ποστάκι από το νησί!

Δεν θα σας κουράσω ένα γεια πέρασα να πω!!!

Από την Μυροβόλο Χίο, με θέα την θάλασσα...πολλά φιλιά και καλησπέρες!!!

Ευκαιρία απόδρασης, φυγής, αποτοξίνωσης και φυσικά διασκέδασης...

Απόδρασης από την πολή και την φασαρία.

Φυγής από την καθημερινότητα.

Αποτοξίνωσης από τη χαρτούρα του γραφείου.

Η διασκέδαση δεν χρειάζεται χαρακτηρισμό...

Αφορμή ένα τηλεφώνημα πριν λίγο καιρό

"Γεια σας τηλεφωνώ από το Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Λόγω της απονομής πτυχίων που θα κάνουμε θα γίνουν και εκδηλώσεις για τη λειτουργία των 10 χρόνων του τμήματος. Θα ήταν χαρά μας να παρευρεθείτε"

Ευκαιρίας δοθείσης και καιρού θέλοντος...φύγαμε.

Μου έλλειψε πραγματικά το νησί μου (έχω πλέον το δικαίωμα να το αποκαλώ ΜΟΥ, και δεν σηκώνω αντιρρήσεις) αλλά δεν ξέρω τι μου έλλειψε πιο πολύ απ'όλα...

Στην προσπάθεια μου να "καταρτίσω" μια λίστα, το μυαλό μου στάθηκε σε αρκετά πράγματα...άλλα γενικά, άλλα ειδικά!

Μου έλλειψε το άρωμα από τα εσπεριδοειδή την άνοιξη στον Κάμπο, το ηλιοβασίλεμα από την προβλήτα του λιμανιού, ο αέρας που σε έπαιρνε και σε σήκωνε στα στενά αλλά και η θαλασσινή αύρα του καλοκαιριού στο Μπούρτζι.

Η "βρακωμένη" φέτα στο Απόμερο, η γαριδόπιττα στα Μυλαράκια, οι γεμιστές πιπεριές και το ημίγλυκο στο Λουκούμι.

Τα μεσημέρια που βαριόμασταν στις τεράστιες πολυθρόνες του Remezzo, οι ατέλειωτες ώρες photoplay στο Satva και η μουσική του Γρηγόρη στο Metropolis.

Το πλακόστρωτο έξω από τη σχολή, τα δέντρα με τα μωβ λουλουδάκια στην Κουντουριώτου, ο περίπατος στην Απλωταριά.

Οι μπύρες στην παραλία, και τα ταβερνάκια μέσα στο χειμώνα.

Η εφόρμηση των φιλενάδων μου στο σπίτι ανά πάσα ώρα και στιγμή και η καφετιέρα σε ετοιμότητα. Το πήξιμο μπροστά στην τηλεόραση, οι ύπνοι που έριχνα στις περιόδους εξεταστικής, το κουνκαν και η μπιρίμπα με το τζάκι αναμμένο.

Το περπάτημα στο λιμάνι, στα στενά, στο Κάστρο, στον Κάμπο με τα παλιά αρχοντικά παρέα με τις σκέψεις μου και με το άρωμα μαστίχας...

Το πνεύμα των Χριστουγέννων με χτύπησε, τι με χτύπησε δηλαδή, με σακάτεψε, νωρίς, νωρίς και φέτος. Ήδη το σπίτι μου φόρεσε την εορταστική του αμφίεση και άρχισε να αναβοσβήνει.

Ξέθαψα τις μπάλες μου, τα κεράκια μου, τα φωτάκια μου και διασκορπίστηκαν σε όλο το σπίτι. Η σκαπάνη των ανασκαφών όμως χτύπησε και τα cd μου.

Ένα διαφημιστικό από Dixan με χριστουγεννιάτικα, που πέρυσι κατά λάθος το χάλασα (και φέτος αγγάρεψα κάποιον να μου βρει ξανά τα κομμάτια), ένα mp3 με ό,τι χριστουγεννιάτικο μπορείς να φανταστείς (4 διαφορετικές εκτελέσεις του Last Christmas, είναι καλά να τ’ αφήσω;), κάτι γερμανικά παραδοσιακά και φυσικά τα μοναδικά, τα αξεπέραστα, τα αξιολάτρευτα Στρουμφάκια.

Δεν ξέρω πότε πρωτοκυκλοφόρησε ο δίσκος «Καλά Χριστούγεννα με τα Στρουμφ» (ναι, εκείνες οι μεγάλες πλακέτες με τις χαραγματιές), από τότε όμως που θυμάμαι τον εαυτό μου φιγουράριζε πρώτος, πρώτος στη συλλογή του μπαμπά μου με τους δίσκους. Είχα περάσει άπειρες ώρες να κοιτάω τις ζωγραφιές με τα μανιταρόσπιτα και τις μπλε φατσούλες και φυσικά ήταν το κατά κόρον άκουσμα του σπιτιού για τις ημέρες των Χριστουγέννων.

Για κακή μου τύχη υπάρχει ηχητικό ντοκουμέντο με εμένα (γύρω στα τρία) να τσακώνομαι με το μπαμπά μου, ενώ στολίζουμε το δέντρο για να ξαναβάλει το δίσκο, να παθαίνω υστερία και να κρατάω μούτρα κλειδωμένη στο δωμάτιο έως ότου ακούσω πάλι τα Στρουμφάκια.

Ο πόλεμος των Στρουμφ συνεχίστηκε και τα επόμενα χρόνια, μέχρι που έμαθα να χειρίζομαι το πικ-απ και έσπασα τα νεύρα ολωνών. Το πικ-απ ξεπεράστηκε, βγήκαν τα cd, το ηχοσύστημα κρύφτηκε στο υπόγειο και μαζί με αυτό και ο Μπαμπαστρουμφ...

Μέχρι το 2007 που ο κάποιος, που μου σώζει το Dixan-christmas edition (ο σωτήρας των cd μου), έκανε τον πολυαγαπημένο δίσκο μου cd!!!

«Είναι μέρα χαράς τα Χριστούγεννα για μας,

δίνουν δώρα, παίρνουν δώρα,

Πάρε αυτό, Ευχαριστώ,

όλο το στρουμφοχωριό γέμισε χαρά,

δωράκια γενικά...»

Λένε πως αν κάτι γίνει μία φορά μπορεί και να μην ξαναγίνει. Αλλά αν κάτι γίνει δύο φορές είναι βέβαιο πως θα τριτώσει...

Ελπίζω βέβαια πως στην συγκεκριμένη περίπτωση, ο κανόνας θα κάνει μια εξαίρεση για μένα και εώς ότου εκπνεύσει το 2008, δεν θα μου ξανασυμβεί ότι έγινε σήμερα...

Ο λόγος για σκασμένο λάστιχο...σήμερα ώρα 8 και 57 σε κεντρικότατο σημείο με απίστευτη κίνηση.

Η συνέχεια λίγο πολύ γνωστή...δεν πανικοβληθήκαμε, δεν πήραμε τηλέφωνο, ξεκινήσαμε και ολοκληρώσαμε τη διαδικασία με απίστευτη επιτυχία και ώρα 9 και 12, έβαζα πάλι το κλειδί στη μηχανή και ξεκίναγα!!!

Αυτό όμως που μου έκανε εντύπωση ήταν οι ορδές του κόσμου που πέρναγαν δίπλα μου. Αυτοκίνητα, φορτηγά, κύριοι και κυρίες...μα να μη σταθεί κανένας, να ρωτήσει απλά αν χρειάζομαι βοήθεια; Τίποτα! Με κοίταζαν όλοι, κάποιοι μάλιστα με απορία, αλλά ερώτηση ούτε για δείγμα.

Και αν δεν μπορούσα να το αλλάξω μόνη μου το "σκασμένο", θα ξέμενα εκεί μέχρι να έρθει κάποιος δικός μου να με βοηθήσει;

Ίσως τελικά να έχω δίκιο που δεν μου αρέσει η απρόσωπη πολιτεία, ίσως πάλι και γι' αυτό δεν μου αρέσει να εξαρτώμαι από τίποτα και κανέναν παρά μόνο από τον εαυτό μου, ίσως πάλι να έπρεπε να γίνω μηχανικός σε βουλκανιζατέρ...

δεν θυμάμαι να πω αν είδα τρέιλερ της σειράς και αποφάσισω να πάρω το βιβλίο ή μου είχε χτυπήσει στο μάτι το εξώφυλλο με το έντονο μπλε και το καραβάκι...

Το αποτέλεσμα ήταν ένα...είχα στα χέρια μου την Αίθουσα του θρόνου, του Τάσου Αθανασιάδη!

Η πρώτη ανάγνωση τέλειωσε σε δύο μέρες. Είχα αγωνία να μάθω τι έγινε με τη Γλαύκη Αρχοντίδου και τον Κοσμά Δελόγγη... Για κάνα χρόνο μετά έμεινε να σκονίζεται στη βιβλιοθήκη μου.

Μέχρι το καλοκαίρι του 1999 (έχουν περάσει σχεδόν δέκα χρόνια από τότε), που το μικρό αντίτυπο μπήκε στην Polo μου, μαζί με κάτι άλλα τετράδια για ξεκινήσαμε για Νάξο.

Σε εκείνα τα ζεστά μεσημέρια του Αυγούστου, βάλθηκα να ξαναδιαβάσω, για την ακρίβεια να μελετήσω εις βάθος έναν έναν τους χαρακτήρες αυτού του βιβλίου, με την πολυπλοκότητά τους και τα προσωπικά τους δράματα. Σημείωνα με μολύβι στα κενά, κόλλαγα χαρτάκια στα περιθώρια, έβρισκα παραπομπές από άλλα βιβλία.

Από τότε μέχρι σήμερα έχω χάσει το μέτρημα των αναγνώσεων, έχω μάθει απ' έξω ολόκληρα κομμάτια, έχω κάνει εργασία στην κοινωνιολογία...και έχω κάνει το βιβλίο φύλλο και φτέρο!

Και μέχρι σήμερα δεν σταματάω να σκέφτομαι την φράση από όπου ο Αθανασιάδης άντλησε τον τίτλο του βίβλιου του:

"Έρχεται κάποια στιγμή όπου η μεγαλειότητά μας, ο εαυτός μας είναι ανάγκη να περάσει στην Αίθουσα του θρόνου, με τους αυλικούς του, το νου και την καρδιά του, για να αποφασίσει επάνω στον καταστατικό χάρτη της ζωής του..."

Και ίσως αυτόν τον καιρό, περισσότερο παρά ποτέ...

και δεν εννοώ το συμπαθές "δεν ξέρω σε ποια κατηγορία ανήκει" τρόφιμο...

Εννοώ το αντιπαθές τσούρμο συγγενών εξ' αίματος και μη.

Ποτέ δεν ήμουν προσκολλημένη στην έννοια "σόι", ούτε ξεχώριζα κάποιον επειδή ήταν συγγενής. Μου κάνεις; Σε κρατάω. Δεν μου κάνεις; Δεν θέλω να σε ξέρω. Δεν είχα κανέναν ενδοιασμό να τσακωθώ με οποιονδήποτε από το "γκρουπ" και ας άκουγα μετά καντήλια από τους γονείς μου. Σε μικρότερη ηλικία το να τσακωθώ ήταν "μαλλί με μαλλί" μεγαλώνοντας εξευγενίστηκε λιγάκι...έγινε σφαλιάρες.

Δυστυχώς οι γιαγιαδοπαππούδες μου κρατώντας τις παραδόσεις εκείνων των εποχών αράδιασαν παιδιά με το τσουβάλι, με αποτέλεσμα σήμερα να έχω ένα συρφετό απο δευτερο-τριτά και βάλε ξαδέρφια που ούτε τα γνωρίζω. Τα ξαδέρφια, όλων των επιπέδων, βέβαια ποτέ δεν μου δημιούργησαν κάποιο πρόβλημα, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, όπου και αντιμετωπίστηκαν άμεσα.

Το μεγάλο πρόβλημα ήταν, είναι και παραμένουν οι θείες (το τονίζω γένος θηλυκό)! Από το να αρχίσουν αδιάκριτες ερωτήσεις, κομψά τοποθετημένες παρατηρήσεις και χέρι στη μάνα μου "πολλή αέρα έχει πάρει η μικρή". Και σε αυτό ακριβώς το σημείο είναι που με πιάνει και εμένα το ανάποδο και δώσ'του ανοίγω πόρτες και παράθυρα να "αεριστώ" περισσότερο.

Δεν μπορώ λοιπόν να κάνω τίποτα άλλο, παρά να αρχίσω να εκνευρίζομαι προκαταβολικά για το grand event της οικογένειας. Πλησιάζουν με ταχύτητα δορυφορού σε εκτόξευση, βαφτίσια μετά άρτων και θεαμάτων, και ορδές οι θείαδες έχουν ήδη αρχίσει το κουτσομπολιό. Δεν μου φαντάζει τίποτα πιο δύσκολο από 5 τουλάχιστον ώρες σε ένα χώρο όπου η κάθε σου κίνηση θα διυλίζεται και θα σχολιάζεται, καθόλου καλοπροαίρετα, πιστέψτε με. Και ουε και αλλοίμονο μη πούνε τίποτα στους γονείς μου, όπου θα ξεσπάσει πάλι ο πόλεμος της Τροίας, όχι βέβαια για την ωραία Ελένη, αλλά για την άσχημη...τη ξαδέρφη ντε.

Όχι τίποτα άλλο, αλλά θα με πιάσει και μένα το πείσμα το κληρονομικό από το σόι και θα πάει "σόι το βασίλειο".

Το σόι μου μέσα...

Το παραδέχομαι είμαι φοβιτσιάρα...πολύ! Με τρομάζουν σχεδόν όλα τα ανεξήγητα. Τσιρίζω με το παραμικρό και αποφεύγω επιμελώς να βλέπω, να ακούω, να ασχολούμαι με οτιδήποτε πιθανώς να εντείνει το φόβο μου!

Το βράδυ κοιμάμαι πάντα με φως. Δεν κλείνω ποτέ τα παντζούρια μόνη μου και δεν κοιτάω ποτέ έξω από παράθυρα το βράδυ. Δεν έχω καθρέφτες στα υπνοδωμάτια και φυσικά δε βλέπω θρίλερ...με τη θέληση μου τουλάχιστον!

Τις ελάχιστες φορές που "αναγκάστηκα" να δω οι συνέπειες ήταν σοβαρές.

Στα θρίλερ με δολοφόνους, απλά αηδιάζω και δεν κοιτάω.

Στα θρίλερ με ζωντανά (καρχαρίες, φίδια κλπ) απλά γίνομαι ρεζίλι, τύπου τσιρίζω και πετάγομαι ταυτόχρονα...

Στα θρίλερ τύπου μάγισσες, φαντάσματα και παραφυσικά απλά κουβαλάω τη φρίκη για χρόνια. Εννοείται πως χάνω τον ύπνο μου και εννοείται πως ακόμα και χρόνια αργότερα εάν θυμηθώ κάποια σκηνή του έργου, πάλι δεν κοιμάμαι. Περπατάω για μερικές ημέρες και κοιτάω πίσω από τον ώμο μου, τρομοκρατημένη.

Είχα φτάσει σε σημείο να νομίζω πως θα εμφανιστεί μπροστά μου φάντασμα, μετά την "Έκτη αίσθηση" επειδή έπεφτε αισθητά η θερμοκρασία του χώρου. Στην ουσία εγώ ανέβαζα πυρετό και με είχε πιάσει ρίγη.

Κατά την παρακολούθηση τέτοιων ταινιών συνήθως γίνομαι ενοχλητική για τους γύρω μου, τρώω τα νύχια μου και βουτάω ό,τι βρω εύκαιρο, από μαξιλάρι μέχρι μπράτσο διπλανού, για να κρυφτώ πίσω του. Λες και κινδυνεύω άμεσα...

Σήμερα, μετά από πολύ καιρό, πείστηκα να ξαναδω θρίλερ...Είναι από εκείνες τις ημέρες που προσπαθώ να αποδείξω στον ευατό μου ότι ωρίμασα και δεν με επηρρεάζουν μερικές εικόνες!

Αν βέβαια χάσω πάλι τον ύπνο μου...το μόνο βέβαιο είναι πως θα τον χάσουν και άλλοι μαζί μου.

Τι; Μόνη θα περάσω το λουκί;

Εννοείται πως θα έχουμε ολονύχτια βεγγέρα..,για να μην φοβάμαι, ντε!!!

Αφορμή για τη συνάντηση κορυφής, στάθηκε ένα ποστ, ένα προγραμματισμένο μπάνιο και μερικές φέτες χοιρινού...με δαμάσκηνα και πορτοκάλι σαφώς!!!

Είναι από αυτά τα γεγονότα που απλά "τυχαίνουν" αλλά τελικά, όπως διαπιστώσαμε από κοινού, μήνες αργότερα, η ζωή οδηγούσε σε αυτή τη συνάντηση με μαθηματική ακρίβεια...

Οι πρώτες εντυπώσεις; Δεν θα μπορούσε να είναι τίποτα άλλο παρά γελοίες!!!

"Παναγιά μου τι είναι αυτό το ροζ πράγμα με το ταψί; Κάνε όπισθεν αμέσως"

Το ροζ πράγμα, ήμουν εγώ, με καπέλο αλά Βουγιουκλάκη, το ταψί ήταν τελικά pyrex με μιλφέιγ και η πανικοβλημένη συνοδηγός δεν ήταν άλλη από την Ιέρεια ή melkat06 ή για μας Κατρίν, Κατερινιώ, Νίνα!

Την περίμενα μαζί με την παρέα της (γνωστό και μη εξαιρετέο μέλος του ΜΗ) για να πάμε για μπάνιο, ενώ είχαμε γνωριστεί μόλις την προηγούμενη μέρα. Το ημερολόγιο έγραφε 12/08/2007. Στο τέλος αυτής της μέρας η melkat06 είχε γίνει το Κατερινιώ και το ροζ πράγμα είχε γίνει η "Sunniiiiy μου".

Καφέδες (δυστυχώς όχι τόσοι όσο θα θέλαμε), βόλτες, άπειρες ώρες συζήτησης με κάθε δυνατόν μέσο επικοινωνίας, αναλύσεις επί αναλύσεων,παλιμπαιδισμός, σκηνικά απείρου κάλους και γέλια...πάνω από όλα πολλά γέλια!!!

Είχαμε βαρεθεί να ακούμε την ερώτηση από γνωστούς και αγνώστους "πόσα χρόνια γνωρίζεστε;", για να ακολουθήσει η απάντηση "φέτος γνωριστήκαμε"!!!

Εεε πια θα μπορούμε να λέμε 1 ολόκληρο χρόνο!

Και όσον αφορά το Νίτρο και τη Γλυκερίνη... είπαμε "χώρια ακίνδυνες, μαζί επικίνδυνες". Μακρία τη μία από την άλλη...βλάπτει σοβαρά την υγεία των αυτιών σας!!!

Αμ δε...που θα σας κάνουμε τη χάρη!!!

βαλ' τοί είστε όλοι σήμερα...;

Σε μία προσπάθεια να ακολουθήσω τα βήματα της τεχνολογίας,αποφάσισα να συνδέσω ένα iPod στο συτοκίνητο. Φαίνεται όμως πως το μηχάνημα απέκτησε βούληση και κρίση και σε όλη τη διαδρομή βάλθηκε να με κάνει κομμάτια...

Σε μία αυτόβουλη μίξη άρχισε να με πυροβολεί κατά σειρά με τα εξής:

"Τα χρόνια φεύγουν θες δε θες, σαν των ματιών σου τις βαφές..."

"Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω...φταίει η ζωή που είναι μικρή"

Η μίξη συνεχίστηκε με διάφορα άλλα, πολύ "ευχάριστα" ακούσματα και αφού δεν πήρα φόρα να πέσω από τον Υμμητό, μάλλον έχω αρκετές αντοχές...

Δεν είναι το ότι μεγαλώνω, είναι το ότι μεγαλώνω αλλά μυαλό δε βάζω.

Δεν είναι ότι περνάνε τα χρόνια, είναι ότι παίρνουν μαζί τους πράγματα αγαπημένα.

Δεν είναι ότι αλλάζει η ζωή μου, είναι ότι δεν προλαβαίνω να τις δω τις αλλαγές.

Ίσως είναι η πρώτη φορά στα 26 χρόνια που μαζεύτηκαν στις πλάτες μου, που δεν ήθελα να έρθει αυτή η μέρα. Και δυστυχώς όχι μόνο ήρθε, αλλά μας πήρε και μας σήκωσε!

Δεν έχω γενέθλια, δε θέλω να γιορτάσω...

"Ήθελα στα γενέθλια μόνη μου να τα πιω..."

Χάθηκα. Μπορεί να ήμουν εδώ, αλλά στην ουσία έλειπα. Στον καθρέφτη δεν έβλεπα πια το είδωλο μου αλλά μία ξένη που με κοίταζε με απορία. Έκανα συνεχώς εκπτώσεις στις επιθυμίες μου ή για την ακρίβεια δεν είχα επιθυμίες. Ούτε όνειρα καινούρια.

Τα βιβλία μου έπιαναν σκόνη στον κομοδίνο μου. Το ίδιο και κάτι ταινίες στο τραπεζάκι της τηλεόρασης. Ενδιαφέροντα μηδέν. Ασχολίες τίποτα. Όρεξη ούτε για πλάκα. Γκρίνια μπόλικη.

Έπαθα σοκ όταν μόλις χθες συνείδητοποίησα πως έχουμε Ιούλιο και είμαστε στη μέση του καλοκαιριού.

Τέλος όμως πια με όλα αυτά...

Χθες, μετά το σοκ, εξέφρασα δυνατά καινούρια επιθυμία. Και απελευθερώθηκα. Ένα ολοκαίνουριο "θέλω" που μου εξιτάρει το ενδιαφέρον φύτρωσε στο μυαλό μου και αμέσως έβγαλε καρπούς. Βγήκαν κι άλλα, κι άλλα...Γέμισε το μυαλό και η ψυχή μου. Παιδιάστικες επιθυμίες σίγουρα. Αστείες; Μπορεί. Αλλά δικές μου!!!

Αρκούσε αυτό για να βγω από το λήθαργο και να έχω περισσότερη όρεξη από ποτέ. Είμαι εδώ! Γύρισα και σκοπεύω να μείνω!

Οι λεπτομέρειες εν καιρώ...

Θύμησες από καιρό ξεχασμένες.

Αγιασμένες από το πέρασμα του χρόνου.

Νοτισμένες από το αγιάζι της θάλασσας.

Θύμησες γλυκόπικρες από τα χρόνια που κύλησαν. Γιατί ο χρόνος είναι εχθρός μα και φίλος μαζί. Μας ωριμάζει, μας δοκιμάζει, μας προσφέρει απλόχερα χρώματα από την παλέτα των συναισθημάτων αλλά έχει κι αυτό το ελάττωμα να αφαιρεί κάτι από τη μαγεία τους.

Όπως τα βότσαλα στην ακροθαλασσιά που όσο τα βρέχει το αλμυρό νερό, γυαλίζουν περήφανα στο φως της μέρας, αλλά ο ίδιος ο ήλιος τους αφαιρεί αυτή τους γυαλάδα, όταν το κύμα σταματάει να τους προσφέρει το χάδι του.

Θύμησες που εμείς απαρνηθήκαμε, θύμησες που απλά ξεθώριασαν και άλλες που εμείς αφήσαμε να ξεχαστούν.

Δεν θα σας διηγηθώ καμία ιστορία, ούτε θα σας πω παραμύθια, γιατί δεν είναι. Είναι αυτός ο μαγικός τρόπος που είχε η ρημάδα, η ζωή να μας στήνει καρτέρι για να μας εκπλήσσει και να επαναφέρει τις θύμησες αυτές. Και πιστέψτε με δεν υπάρχει πιο υπέροχο συναίσθημα από το να είσαι εσύ ο κομιστής των αναμνήσεων.

Είτε αυτές καθ’ αυτές, είτε απλά να το προκαλέσεις...

Μάθημα επαγγελματικού προσανατολισμού:

-Τι θα γίνεις καλή μου όταν μεγαλώσεις;

-Αρχαιολόγος... συναισθημάτων και αναμνήσεων.