Αυτό είναι το λιμάνι που θέλω να αράξει η ψυχή μου...Το νησί της μητέρας μου.Μπορεί να μην γεννήθηκε εκεί και ούτε να μεγάλωσε εκεί,αλλά με αυτόν τον τόπο με δένουν αναμνήσεις όμορφες.Όχι παιδικές,πρώτη φορά πήγα σε ηλικία δεκατεσσάρων χρονών,αλλά,όμορφα πράγματα έχω να θυμάμαι...Αγαπώ τόσο πολύ τη θάλασσα...Να την βλέπω να παίρνει διάφορες μορφές,πότε να κλαιει,πότε να γελάει,πότε να σωπαίνει και ίσα-ίσα να την ακούς,πότε να χτυπάει μανιασμένα στα βράχια...Αλλά πάντα πρόθυμη να σε δεχτεί στην αγκαλιά της.Ο,τι πιο όμορφο υπάρχει στην χώρα μας είναι η θάλασσα...Χωρίς να θέλω να υποτιμήσω τα βουνά,τα ποτάμια,τις λίμνες,τα υπέροχα ορεινά χωριά.Εχουμε πολυ όμορφη χώρα,ευλογημένο τόπο,αλλά δεν τον προσέχουμε...Καθόλου.Τον καίμε αυτόν τον ευλογημένο τόπο,τον βρωμίζουμε με τα σκουπίδια.Τι να πεις και τι να κανεις...Είμαι πολύ ευαίσθητη σε ό,τι έχει να κάνει με το περιβάλλον,λατρεύω τη φύση και τα ζωάκια.Μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι έχω γεννηθεί την παγκόσμια ημέρα περιβάλλοντος,5 Ιουνίου.

Από τον κάθε έναν άνθρωπο ξεχωριστά ξεκινάει μια καλή προσπάθεια και οι άλλοι θα ακολουθήσουν.Αν όμως όλοι λένε,εγώ θα σώσω τον κόσμο,τότε σίγουρα δεν θα τον σώσει το αόρατο χέρι.

 Αν κάποτε μπορούσα να ζήσω δίπλα στη φύση και δίπλα στη θάλασσα,θα ήμουνα πολύ ευτυχισμένη.Με κουράζει η Αθήνα,όλα σε υπερθετικό βαθμό,σε υπερβολή...Θόρυβος,κίνηση,νέφος,αγένεια,έλλειψη εμπιστοσύνης,έλλειψη σεβασμού,ο κατάλογος ατέλειωτος.Την σπούδασα εγώ την κοινωνία,κοινωνιολόγος,έστω στα χαρτιά.Στην κορνίζα στο δωμάτιο μου.Διάλεξα μια ωραία,να την βλέπω,να θυμάμαι ότι πέρασα 5 χρόνια και στο Πάντειο.Καλά ήταν,δεν λέω,πήρα πράγματα...Σαν άνθρωπος...Είχαμε κάποιους πολύ καλούς καθηγητές που πραγματικά χάρηκα που παρακολούθησα τα μαθήματά τους.Το σωστό και δίκιο να λέγεται.Δεν είναι όλοι οι καθηγητές δήμιοι που περιμένουν να μας κόψουν.Αλλά η ειδικότητα αυτή από δουλειά...Πάσχει.

’τιμη κοινωνία,που άλλους τους ανεβάζεις και άλλους τους ρίχνεις στα Τάρταρα(για να δανειστώ την ατάκα από την ελληνική ταινία)Τι ωραίες ταινίες...Τις έχω δει 1.000.000 φορές και πάντα γελάω.Μεταξύ μας,γελάω πολύ εύκολα.Συχνά θυμάμαι κάτι,γελάω μόνη μου και με κοιτάνε όλοι.Έχω γίνει ρεζίλι,επανειλημένα.Το γέλιο μου έχει γίνει σήμα κατατεθέν στην πολυκατοικία.Το είχα χάσει όμως για μεγάλο διάστημα...Πρόσφατα το ξανασυνάντησα.Στη θέση του ήταν,αλλά δεν το έβλεπα,έβλεπα το δάκρυ.Και να το έβλεπα κι αυτό καλά θα ήταν.Δεν είχα ούτε αυτή την πολυτέλεια.Την μαυρίλα έβλεπα.Πάνε αυτά...Θετική σκέψη.Τι θα πει ζωή,να πέφτεις 7 φορές να σηκώνεσαι 8,για να παραφράσω τα λόγια του τραγουδιού του Ο.Περίδη,ενός καλλιτέχνη που θαυμάζω.

Στεναχωριόμουνα που δεν είχα παππούτσια,μέχρι που είδα κάποιον που δεν είχε πόδια.

Σοφή παροιμία.

Γιαυτό λοιπόν,γελάμε,ελπίζουμε,κάνουμε όνειρα,αισιόδοξες σκέψεις,και ερωτευόμαστε.

Όλα έρχονται με την ώρα τους.

Που θα πάει!Νάξο,λιμάνι της ψυχής μου,θα έρθω εκεί,δίπλα στη θάλασσα...

Για όσους δεν έχουν πάει,είναι μια φωτογραφία στη Νάξο,τραβηγμένη από το νησάκι στο λιμάνι,που βρίσκεται η Πορτάρα.Η πόρτα του μισοτελειωμένου ναού.

Σ'αυτό το νησάκι,σύμφωνα με το μύθο,εγκατέλειψε ο Θησέας την Αριάδνη,γυρνώντας από την Κρήτη,την συνάντησε ο Διόνυσος και την έκανε γυναίκα του.Γυρω στο 1200,το νησί κατέλαβε ο Βενετσιάνος πειρατής Μάρκος Σανούδος.Το κάστρο του λιμανιού φέρει το όνομά του.

Στο υπέροχο μυθιστόρημα του Α.Παπαδιαμάντη "οι έμποροι των εθνών" σκιαγραφείται το προφιλ του πειρατή-κυρίαρχου,που μαγεύει την όμορφη Αυγούστα που ανυποψιάστη για όσα την περιμένουν,περιμένει τον κύρη της.Είχε γίνει και σειρά αυτό το βιβλίο,αγέννητη ήμουνα,το ξέρω από διήγήσεις μεγαλυτέρων από μένα σε ηλικία,με τα υπέροχα τραγούδια που τραγούδησε ο Ν.Ξυλούρης.

Ήτανε μια φορά μάτια μου,κι έναν καιρό

μια όμορφη κυρά αρχόντισσα,να σε χαρώ...

Μαγική φωνή,μαγικό τραγούδι.

Με έπιασε νοσταλγική διάθεση.

Διάθεση για ύπνο δεν βλέπω να με πιάνει.Αυπνίες.Φόρτωσα το μυαλό μου με πολλές έννοιες.Δεν πειράζει,κάποιες είναι ευχάριστες έννοιες.Υπερωρία δουλεύει το μυαλό μου.Πετάγομαι απ'το ένα θέμα στο άλλο. 

Τώρα όμως καιρός να ξεκουράστω...Ξενύχτι,ξενύχτι και ξανά ξενύχτι,τις σακούλες στα μάτια θα τις πάρω για ψώνια στο τέλος!