Μετά από δυο μέρες με βλάβη και αδυναμία πρόσβασης στο internet και ταυτόχρονη βλάβη στο νευρικό μου σύστημα που δεν μπορούσα να συνδεθώ και να σερφάρω με την ησυχία μου,ξανά εδώ.Μήπως παγώσαν και οι γραμμές με το κρύο και δεν μπορούσα να συνδεθώ;Όλοι οι υπόλοιποι πάντως,μαζί κι εγώ,κυκλοφορούμε σαν χιονάνθρωποι στο δρόμο.Βλέπεις ένα μαύρο σώμα(εμένα με μαύρο μπουφάν)με σκουφάκι,ίσα-ίσα να βλέπω.Δυο μάτια που κυκλοφορούν,πάνω σε ένα μαύρο σώμα.Με είδε το σκυλάκι της φίλης μου που επισκέπτηκα εχθές και νόμιζε το καημένο ότι έβλεπε εξωγήινο.Ο μόνος λόγος που προσέχω τόσο δεν είναι ότι κρυώνω τόσο πολύ,όσο ότι τραβάω τις ιώσεις σαν μαγνητάκι,ο ΩΡΛ είναι ο γιατρός που με βλέπει πιο συχνά από όλους,λόγω ιγμορίτιδας.Το μπούκωμα είναι μόνιμη κατάσταση.

Θέλω επειγόντως διακοπές και καλοκαιράκι!!Τόσα πολλά ζητάω;Αφού σκέφτομαι το ενδεχόμενο να μετακομίζω το χειμώνα στο νότιο ημισφαίριο που έχει καλοκαίρι,πχ στην Αυστραλία που στολίζουν Χριστουγεννιάτικο δέντρο στην παραλία,και όταν στην Ελλάδα έχει καλοκαίρι,θα γυρίζω,φυσικά όχι στην Αθήνα,αλλά σε νησάκι.Εναλλακτική λύση,να πέφτω σε χειμερια νάρκη όπως οι αρκούδες και οι χελώνες.Μια φίλη μου έχει ένα χελωνάκι,από αυτά που είναι μέσα σε γυάλα με δεντράκια,πετρούλες και τέτοια και τώρα αυτό(το τυχερό)κοιμάται.Ενώ εμείς,βρέξει-χιονίσει,είμαστε αναγκασμένοι να βγαίνουμε έξω για τις διάφορες υποχρεώσεις.

Το μεγάλο γέλιο είναι όταν βγαίνω έξω και βρέχει.Εχω φάει κάτι ξεγυρισμένες τούμπες!Πέφτω και μετά γελάω!Ε,να είμαστε και δίκαιοι!Όταν κάποιος άλλος πέσει κι εγώ γελάω.’ρα πρέπει να γελάω και με τον εαυτό μου.Πως λένε η καμήλα δεν κοιτάζει τη δική της καμπούρα αλλά της άλλης καμήλας,εγώ,αντίθετα,πρώτα από όλα τη δική μου καμπούρα κοιτάζω.

Όταν βρέχει λίγο-για δυο ψιχάλες βαριέσαι να ανοίξεις ομπρέλα-βγάζω τα γυαλιά και κυκλοφορώ τυφλό σύστημα,κοιτάζω κάτω για να μην προσγειωθώ στο δρόμο σε καμια λακούβα.Αν φοράω τα γυαλιά νευριάζω γιατί θέλουν μίνι καθαριστήρες,για τις ψιχάλες.Όταν βρέχει πολύ,βρίζω την τύχη,την γκαντεμιά,και ό,τι άλλο έχω πρόχειρο στο μυαλό μου,που δεν είμαι μέσα να βλέπω την βροχή από το παράθυρο.

Όταν η μέρα είναι συννεφιασμένη όπως σήμερα,λες και με ψεκάζουν με σκόνη νύστας,από μαγαζί με τρυκ.Το στόμα δεν κλείνει απ'το χασμουρητό.

Αν και λέω όλα αυτά,κατα βάθος(πολύ βάθος,αλλά φτάνει ο μετροπόντικας)πιστεύω ότι όλες οι εποχές είναι όμορφες.’λλωστε στη ζωή όλα χωράνε,όλα είναι χρήσιμα και κάθε πράγμα ορίζεται από το αντίθετο του.Θα υπήρχε ομορφιά χωρίς την ασχήμια,θα υπήρχε γέλιο χωρίς το δάκρυ,θα υπήρχε χαρά χωρίς τη λύπη;

Τι όμορφος είναι όμως ο συννεφιασμένος ουρανός!Ούτε το χέρι του πιο ταλαντούχου ζωγράφου δεν θα πετύχαινε τόσο πετυχημένους συνδυασμούς χρωμάτων...Δεν αντιστάθηκα από το να βγάλω φωτογραφία με το κινητό τον ουρανό,την προηγούμενη Τετάρτη που είχα πάει στο μάθημα ηχοληψίας.Από το μπαλκόνι φωτογράφιζα τον ουρανό.Ευτυχώς είναι η αυλή μπροστά και δεν φαίνομαι απ'το δρόμο.Ρεζίλι.Όχι ότι με νοιάζει.Η φωτογραφία είναι μεγάλη αγάπη μου.Φωτογραφίζω ακόμα και τα πετραδάκια που λέει ο λόγος.

Θυμηθείτε...

Μετά την μπόρα έρχεται πανέμορφο το ουράνιο τόξο...

Κυριολεκτικά και μεταφορικά...