Ξανά εδώ μετά από μέρες.Ως συνήθως,είχε κοπεί η σύνδεση μου και η δυνατότητα πρόσβασης στο διαδίκτυο.Να είμαι τόσες μέρες αποκλεισμένη στο σπίτι και να μην έχω και ίντερνετ...Στο Galatsi City ήμασταν αποκλεισμένοι.Κατεψυγμένο τοπίο τελείως!Με τόσες ανηφόρες και κατηφόρες,όποιος γενναίος αποφάσιζε να βγεί έξω,μπορεί να βρισκόταν στον Πειραιά,να τον είχε πάρει η κατηφόρα και να τον έβγαζε εκεί.Δεν επιχείρησα να βγω ούτε στο μπαλκόνι.Γύρω γύρω βουνά έχουμε.Ούτε λεωφορεία κινηθήκαν.Ούτε οι γάτες που ταίζουμε στη γειτονιά δεν φανήκαν.

Είμαι από τους ανθρώπους που ποτέ δεν συμπάθησε το χιόνι.Ούτε μικρή το συμπαθούσα.Μόνο από φωτογραφία το συμπαθώ.Όχι επειδή κρυώνω πάντως.

Δεν το συμπαθώ γιατί σε κλείνει μέσα και δημιουργεί προβλήματα.Ο βασικός λόγος όμως είναι ότι για μένα το χιόνι είναι μια  ξένη εικόνα της καθημερινότητας μου,επειδή δεν έχω κανένα χωριό που να πηγαίνω από μικρή,οι γονείς μου γεννηθήκαν και μεγάλωσαν και οι δυο στην Αθήνα.Για την ακρίβεια η μαμά μου στο Λαυριο Αττικής γεννήθηκε,αλλά στην Αθήνα μεγάλωσε και πήγε σχολείο.Ετσι το χιόνι το έβλεπα από φωτογραφίες,μπορεί να είδα πρώτη φορά στο δημοτικό,ας πουμε,αληθινό χιόνι.

Είμαι παιδί της λιακάδας,πως να το κάνουμε...Η μόνη πατρίδα που αναγνωρίζω είναι η Νάξος.Είναι ο τόπος της ψυχής μου.Εκεί που θέλω να ζήσω κάποτε.Το νησί που γεννήθηκε και μεγάλωσε ο παππούς μου.Πόσες φορές δεν έχω ευχηθεί να μην είχε φύγει από εκεί...Αλλά ήταν ο πόλεμος τότε βλέπεις και πήγε φαντάρος.

Ποτέ δεν με συγκίνησε ο χειμώνας,το χιόνι,η βροχή...Ακούω από φίλες και φίλους μου να λένε πόσο αγαπάνε τη βροχή και το χιόνι και τους κοιτάζω σαν να βλέπω φαινόμενο.Μετά όταν λέω ότι μισώ το χιόνι,με κοιτάνε αυτοί,σαν να βλέπουν εξωγήινο.Νόμιζα για μεγάλο διάστημα ότι είμαι ο μοναδικός άνθρωπος στην Αθήνα που μισεί το χιόνι.Εγώ κι ο πατέρας μου.Αλλά τελικά,έχω γνωρίσει κι άλλους τώρα τελευταία που δεν το αγαπάνε.Ο πατέρας μου επίσης,μέχρι την εφηβεία,άκουγε χωριό και δεν ήξερε τι σημαίνει.Το λέει καμια φορά και ρίχνουμε τρελό γέλιο.Καλά,γενικά ο πατέρας μου είναι από τους πιο αστείους ανθρώπους.Μισή ώρα να κάτσεις μαζί του και θα λυθείς στο γέλιο.Μεγάλωσε Νέα Σμύρνη,και χωριό για εκείνον ήταν το Μπραχάμι,η Γλυφάδα,άντε κι ο Πειραιάς.Μέχρι εκεί ήξερε.Τότε είχαν ελάχιστα σπίτια,σαν χωριά ήταν.Και το Γαλάτσι που έμενε η μάνα μου,χωράφια είχε και φοβόταν να πάει στο σχολείο μόλις καλοκαίριαζε,μην βγει κανένα φίδι.

Μέσα στο γενικό κλίμα της απομόνωσης που βίωσα αυτές τις μέρες,έγινε και κάτι καλό.Μου τηλεφώνησε μια γυναίκα που δούλευα παλιά στην εταιρεία της.Η βασική μου δουλειά,που έχω κάνει τα τελευταία 6 χρόνια,είναι καταχώρηση στοιχείων σε Η/Υ,σε διάφορες εταιρίες και διάφορα αντικείμενα.Όλες αυτές οι δουλειές είχαν το κοινό γνώρισμα ότι ήταν συμβάσεις έργου,όταν τέλειωνε το έργο,εφευγες ήθελες δεν ήθελες,πληρωνόσουν επίσης με την παραγωγή που έβγαζες.Επίσης,συνδετικός κρίκος είναι αυτή η γυναίκα,εκείνη πάντα με θυμάται όταν προκύπτει δουλειά,από τους πρώτους που θα πάρει είμαι εγώ,σε φάσεις που εγώ έχω ξεχάσει ότι υπάρχει.Είναι μια δουλειά που έχω μάθει να κάνω,και μου αρέσει από την άποψη ότι δεν έχει πίεση,δεν έχεις αφεντικά πάνω από το κεφάλι σου να σε πιέζουν να βγάλεις συγκεκριμένη δουλειά,αν λείψεις μια μέρα,δεν θα σου πάρουν και το κεφάλι,το ίδιο κι αν αργήσεις πέντε λεπτά,δεν θα σε κατσαδιάσουν,σε αντίθεση πχ με το σουπερ μάρκετ που δούλεψα πέρυσι που δεν μπορούσα να αργήσω ούτε 1 λεπτό.Εχω μάθει να είμαι ελευθερη,δεν μπορώ να δουλέψω υπο πίεση.Προτιμώ να μην έχω χρήματα,παρά να αναγκαστώ να υπομένω καταστάσεις και μετά να πληρώνω τα επιπλέον λεφτά στους γιατρούς.Το άγχος μόνο αρρώστιες προκαλεί.Ετσι σήμερα έγινε μια συνάντηση,για να δούμε τι ακριβώς είναι.Συνάντησα παλιούς γνωστούς που είχα καιρό να δω.Χάρηκα πολύ!Έτσι σε λίγες μέρες θα είμαι ξανά εργαζόμενο κορίτσι και χαίρομαι απίστευτα!!

Αυτά λοιπόν τα νέα μου.Πολλές φορές όταν νομίζεις ότι έχεις βυθιστεί σε ένα σκοτεινό πηγάδι και δεν υπάρχει ούτε ένα φωτάκι να βγείς,ότι δεν έχεις ελπίδα να βγείς,μπορεί να έρθει ένας από μηχανής Θεός,ακριβώς όπως στις αρχαίες τραγωδίες,να δώσει την λύση,την κάθαρση.Δεν είναι καλό λοιπόν να τα παρατάμε,πάντα να ελπίζουμε και αυτό το χέρι βοηθείας θα έρθει εκει που δεν το περιμένουμε.Για πολύ καιρό είχα βυθιστεί σε τέλμα,τίποτα καλό δεν συνέβαινε,και τις μέρες τις ξεχώριζα όταν είχα μάθημα,τότε ήξερα τι μέρα είναι,κατά τ'αλλα η μια ήταν καρμπόν με την προηγούμενη.Το τελευταίο διάστημα,εδώ και λίγους μήνες,τα πράγματα βελτιώθηκαν,αλλά κόπιασα πολύ κι εγώ για αυτό,δεν κάθισα να έρθουν όλα ουρανοκατέβατα.Συν Αθηνά και χείρα κίνει.Μια μάχη είναι χαμένη όχι όταν πραγματικά χάσουμε,αλλά αν δεν προσπαθήσουμε και δεν δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.Γιαυτό πάντα ελπίζουμε.Τα καλύτερα περιμένουν να τα ανακαλύψουμε!

Στη φωτογραφία,η γειτονιά μου κατεψυγμένη,χθεσινή φωτογραφία,ξεπρόβαλα δειλά-δειλά στην μπαλκονόπορτα για να φωτογραφήσω.