Εδώ και πολύ καιρό ήθελα να γράψω για τα τραγούδια που αγαπώ,ή τουλάχιστον ένα πολύ μικρό μέρος αυτών,γιατί για να γράψω για όλα θα ήθελα άπειρες σελίδες.Τα συγκεκριμένα τραγούδια τα αγαπώ γιατί μου θυμίζουν καταστάσεις,πρόσωπα,με μεταφέρουν συνειρμικά σε στιγμές όμορφες του παρελθόντος.Κάποια από αυτά,κατά εναν περίεργο τρόπο,με γεμίζουν ενέργεια και αισιοδοξία κάθε φόρα που τα ακούω,ενώ άλλα με κινητοποιούν πυροδοτώντας το θυμό μου για το κακό και άδικο στη ζωή.

Από τα πρώτα ελληνικά τραγούδια που θυμάμαι,παιδάκι δημοτικού όταν βγήκε ο δίσκος,το Ρίτα,Ριτάκι των Κατσιμίχα,το οποίο είχα γραμμένο σε κασέτα μαζί με άλλα τραγούδια που πάνω κάτω είχαν βγει την ίδια σχεδόν εποχή,δεκαετία 80.

Λίγα χρόνια αργότερα,αρχίσαμε να διοργανώνουμε με την ξαδέλφη μου κάποιες μουσικές βραδιές που τραγουδούσαμε για συγγενείς και φίλους,a capella.Θυμάμαι 2 τραγούδια από τότε την μπαλάντα των αισθήσεων και των παραισθήσεων και το κυρίες και κύριοι του Τουρνά.

Στο γυμνάσιο θυμάμαι το ροζ, του Μηλιώκα.Θυμάμαι να το ακούμε σε σπίτι φίλης μου μια παρέα συμμαθητών.Ένα άλλο τραγούδι που θυμάμαι περίπου εκείνη την εποχή ήταν ο μπαλαμός του Τσακνή,που το ακούγαμε σε μια ταβερνούλα με ζωντανό πρόγραμμα που πηγαίναμε τις γιορτές οικογενειακά,με συγγενείς,γνωρίζαμε και τον ιδιοκτήτη που τραγουδούσε.Τώρα στη θέση της ταβέρνας μια πολυκατοικία μεγαθήριο...

Στο λύκειο θυμάμαι τότε την εικόνα του χειμώνα των Πυξ λαξ που γράφαμε τους στίχους με την διπλανή μου την ώρα που κάναμε μάθημα.Εκείνα τα τραγούδια των πυξ λαξ τα ξέραμε πιο καλά από τα μαθήματα.Η καλύτερη συντροφιά σε ένα ανιαρό μάθημα.Η καθηγήτρια πάντως νόμιζε ότι κρατάμε σημειώσεις και εμείς γράφαμε στίχους!!

Οταν μπήκα στο πανεπιστήμιο είχε βγει τότε ο δίσκος του Παπακωνσταντίνου"δεν σηκώνει" που περιείχε το Πορτο Ρικο. Νεο κύμα γραφής στίχων,στο διάλειμμα τώρα.Σε κασέτα είχα αυτόν τον δίσκο αρχικά.Κάποιοι στίχοι με συνοδεύουν από τότε.Αξίζει φίλε να υπάρχεις για ένα όνειρο κι ας είναι η φωτιά του να σε κάψει... Ολο το νόημα της ζωής σε λίγες λέξεις...Το έχω οδηγό στη ζωή μου.

Αργότερα όταν άρχισα να δουλεύω στην μια δουλειά που  πήγαινα κάθε πρωί με διάθεση σαν να πηγαίνω εκδρομή γιατί το περιβάλλον ήταν απίστευτα φιλικό,θυμάμαι 2 τραγούδια.Ο μοναχός ο άνθρωπος και το Πάρτυ.Το μεν πρώτο,το άκουγα σε cd του Παπάζογλου,ένα από τα πολλά που κουβαλούσα μαζί και ακούγαμε όλοι μαζί,άρεσε και σε ένα συνάδελφο που κάναμε παρέα εντός δουλειάς.Το δευτερο μου το είχε γράψει ένας άλλος συνάδελφος και το άκουγα με τα ακουστικά,10 φορές συνεχόμενες,μου άρεσε πολύ αυτή η εκδοχή,η πιο συναισθηματική,αν και το πρωτοείπε ο Μητσιάς,ένας μεγάλος τραγουδιστής,και 2η εκτέλεση ο Χατζηγιάννης,μου άρεσε αυτή η 2η εκτέλεση,έβαλε κάτι απ'τον εαυτό του ο Χατζηγιάννης,για τον οποίο δεν τρελαίνομαι,μου αρέσουν κάποια του τραγούδια,ως εκεί.

’λλη μια όμορφη ανάμνηση ήταν το 1ο τραγούδι που είπα μπροστά σε κόσμο,μετά από παρακίνηση φίλων μου και αφού συμφώνησαν τα παιδιά που παίζαν,για κακή μου τύχη(μάλλον καλή,αλλά ντρεπόμουν λίγο τότε)ο ένας φίλος μου γνωριζόταν με τον κιθαρίστα.Ετσι με δανεική κιθάρα είπα το απόψε λέω να μην κοιμηθούμε.

Ενα τραγούδι που θυμάμαι έντονα είναι το χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια, το οποίο μου το έλεγε ένας κολλητός φίλος μου που θα έφευγε για φαντάρος και εγώ στεναχωριόμουνα.Μου έλεγε λοιπόν ''στα ίδια μέρη θα ξαναβρεθούμε".Όπως και φυσικά έγινε και εξακολουθούμε να είμαστε καλοί φίλοι και συνάδελφοι.

Αλλο αγαπημένο τραγούδι που μου θυμίζει όλους τους φίλους μου που βλέπω πια λίγο,γιατί η ζωή τρέχει και όλοι τρέχουν να την προλάβουν,είναι το τι είναι αυτό που μας ενώνει. Ο χρόνος είναι τελικά.Αυτός ενώνει και χωρίζει τους ανθρώπους.

’λλα αγαπημένα τραγούδια που έχω υιοθετήσει τα νοήματα τους,κάποιους στίχους που τους πιστεύω και συμφωνώ,είναι τα πάρε με,πάρε με-"ίσως δεν έχω το κλειδί του παραδείσου μα σ'αγαπώ κι αυτό νομίζω είναι κάτι"(το μεγαλείο της αγάπης),οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο-"ό,τι αξίζει πονάει κι είναι δύσκολο"(μεγάλη αλήθεια της ζωής),όταν χαράζει-"οταν χαράζει ο πρώτος στεναγμός βγαίνει απ'τα πιο σφιγμένα χείλη"(σωστό)πανσέληνος-"οση και να είναι η δύναμη μου θέλω εναν άνθρωπο μαζί μου"(έτσι είναι),δεν φταιω εγώ που μεγαλώνω(μόνο σωματικά γιατί ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώνω και παρέμεινα παιδί στην ψυχή),θεός αν είναι-"οι φίλοι μου όλοι εδώ και χρόνια ζευγάρια γίναν φτιάξαν σπίτια"(στις στιγμές αυτοκριτικής που βλέπω ότι είμαι ένα ρεμάλι...με την καλή έννοια)γιατί προτιμώ "τραγούδια στάδια συγκροτήματα"(συναυλία της Χ.Αλεξίου).

Κάποια τραγούδια με γεμίζουν αισιοδοξία όταν τα ακούω.Ο Σεβάχ ο Θαλασσινός,το φλασάκι,το γεννήθηκα του Ξυλούρη.

Από την άλλη το τραγούδι πεθαμένες καλησπέρες, πολλές φορές βρέθηκα να συμφωνώ με τους στίχους κι αμα δω κανένα φίλο τρέμω μην με θυμηθει πεθαμένες καλησπέρες δεν γουστάρω να μου πει. Κάποιες στιγμές που δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν λόγω κακής διάθεσης.

Ενα άλλο τραγούδι που είναι της φιλοσοφίας μου είναι ο ακροβάτης των Χαίνηδων.Με τον καιρό να 'ναι κόντρα εχει τιμή σαν πετάς να μένεις μόνος. Πάντα κόντρα στον καιρό κι εγώ...Πάντα με τους λίγους...Σε όλα.Εγώ με τις ιδέες μου (πολύ σοφό,και διαχρονικό τραγούδι).Δεν τις προδίδω,κι αυτό έχει τίμημα.Τη μοναξιά.Οταν δεν είσαι ίδιος με τους άλλους,που θαμπώνονται από λαμπερά περιτυλίγματα,εξωτερικές εφήμερες ομορφιές,και όχι εσωτερικές που μένουν...Ενα ωραίο πρόσωπο και σώμα είναι εφήμερο,μια ωραία ψυχή ποτέ δεν ξεπερνιέται...Ας μπορούσαν να το δούν,ας βγάζαν τις παρωπίδες...Θα ήταν παράδεισος ο κόσμος...

Ετσι έμεινα ωραία,νέα κι ατυχής.Μαμά γερνάω!!!!Αλλά αυτά αλλάζουν.Η ζωή είναι απρόβλεπτη.Το ατυχής αλλάζει.Το ωραία και το νέα είμαι και θα είμαι(και ψώνιο επίσης)!!!

Σε στιγμές δύσκολες λέω βρε μπαγάσα κάνε πάσα καμια ματιά και χάμω. Κοιτάζοντας τον ουρανό.

Όταν πάλι έχω αμφιβολία για το αν πρέπει να κάνω κάτι λέω θα πάω κι ας μου βγει και σε κακό(Αυγουστος). Ετσι πάντα τολμάω.Σπάνιες φορές βγήκα ζημιωμένη.

Όταν κάτι με στεναχωρεί λέω σιγά μην κλάψω,σιγά μην φοβηθώ.Έχει μαγική επίδραση πάνω μου.

Τέλος το νόημα της ζωής περικλείεται στο στίχο φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα χωρίς εμένα. Ειναι το 30+1 τραγούδι.

Είμαστε στα αλήθεια ελεύθεροι να ζήσουμε όπως θέλουμε,με τους δικούς μας κανόνες,και πόσο εύκολο είναι αυτό στην πράξη;Η ζωή είναι όμορφη και το χρωστάμε στον εαυτό μας να την ζούμε όπως θέλουμε,και όπως νομίζουμε ότι είναι καλύτερα για μας.Οι όμορφες στιγμές θα μείνουν στη μνήμη μας.Αν αφήσουμε το τρέξιμο να μας καταπιεί στην ανθρωποφάγα πόλη που ζούμε,τί θα έχουμε να θυμόμαστε;Αξίζει για τις υλικές ανέσεις να ξεπουλήθούμε στο γιουσουρουμ;Δεν νομίζω...

Χαμόγελο και θετική διάθεση θέλει η ζωή.

Και θυμηθείτε:Τα χρήματα τι είναι;Ενα ζωγραφισμένο χαρτί.Αχρηστο.Ενώ οι στιγμές,οι φίλοι,τα αισθήματα,ο έρωτας,τα χαμόγελα...Ανεκτίμητα.

Φωτο-Ετσι ανθισμένη είναι η ψυχή μου.Γιατί χαίρομαι με απλά πράγματα,που και σήμερα είμαι υγιής,στο σπίτι μου,και έχω τα βασικά που όλοι θεωρούμε δεδομένα μέχρι να τα  χάσουμε...