Μόλις πριν λίγο διάβαζα σε ένα περιοδικό που έφερε η μητέρα μου απ'τη δουλειά της,ένα άρθρο με τίτλο:που πας πεζός στην Αθήνα;

Πραγματικά ταυτίστηκα με αυτά που έλεγε η δημοσιογράφος που επιμελήθηκε το θέμα...Έχω τόσο πολύ θυμό για το συγκεκριμένο θέμα που αν αρχίσω...Θα καταπιώ κόσμο...Πολύ θυμό...Γιατί μου στερούν την αγαπημένη μου ασχολία...Λατρεύω το περπάτημα,και ιδιαίτερα όταν είμαι στεναχωρημένη.Όταν δούλευα στο Λυκαβηττό,πριν 5 χρόνια,έφευγα από εκεί,μετά από 12 ώρες δουλειάς,και πήγαινα Ανω Κυψέλη με τα πόδια.

Το να είσαι πεζός στην Αθήνα έχει καταντήσει σύντομο ανέκδοτο.Μόνο που κανένας δεν γελάει...Πως να γελάσεις;Που ανα πάσα στιγμή κινδυνεύεις;Από τις λακούβες στα πεζοδρόμια από τα έργα.Από σπασμένες πλάκες.Από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα στα πεζοδρόμια που σε αναγκάζουν να βγεις στο δρόμο.(Κάποια στιγμή θα φωτογραφήσω το κομμάτι στη Βουλιαγμένης που πάω τις Τετάρτες για μάθημα.Εκεί δεν υπάρχει ούτε σαν λέξη το πεζοδρόμιο.Ούτε χιλιοστό.Στο δρόμο βγαίνω τελείως και περιμένω πότε θα κόψει το επόμενο φανάρι τα αυτοκίνητα για να περάσω,άσε που περνάνε και άκρη άκρη και τα λεωφορεία).Από τα μηχανάκια που γκαζώνουν πάνω σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους και σου κάνουν και παρατήρηση οι μάγκες να πας στην άκρη...Ανέκδοτο κι αυτό...Ξανά από τα μηχανάκια που περνάνε ξυστά από τα λεωφορεία στη στάση την ώρα που κάνουν στάση και κατεβαίνει κόσμος.Από τα φανάρια πεζών που διαρκούν δευτερόλεπτα και όταν ανάψει πράσινο τα αυτοκίνητα ξεκινάνε και δεν τους ενδιαφέρει αν κάποιος πεζός έχει μείνει στη μέση του δρόμου.Το φανάρι στο Σύνταγμα,όπως σωστά επισημαίνει και η αρθρογράφος,έχει το ρεκόρ,διαρκεί μόλις 10 δευτερόλεπτα για τους πεζούς...Και εντάξει πες,εμείς είμαστε νέοι θα τρέξουμε...Ενας παππούς ή ένα άτομο με κινητικά προβλήματα;Πως θα τρέξει;Γελοίο θέμα,τι να πεις;

Μέσα σε πλαισιάκια στο άρθρο υπάρχουν τα εξής:Πεζοφάναρα για σπριντερ,πεζοφάναρα για ατρόμητους,φανάρια του τρόμου. Υπάρχουν και κάποια στοιχεία,στατιστικά.Κακοί αριθμοί...Η πεζο-μάχη των αριθμών...Συνολικά 66.831 παρασύρσεις πεζών,από το 1990 ως το 2005,σε όλη την χώρα.Το 2007 121 πεζοί έχασαν τη ζωή τους,106 το 2006,117 το 2005. Ανοδική πορεία.Ολες τις αρνητικές πρωτιές έχουμε σαν χώρα...Στους πίνακες με τα θετικά είμαστε τελευταία θέση ή στις 3 τελευταίες,και στους πίνακες με τα αρνητικά πάντα πρώτοι...Ο Έλληνας έχει το κόμπλεξ της πρωτιάς.Δεν δέχεται 2η θέση.Κάποιοι μπορεί να χαίρονται που είμαστε πρώτοι κι ας είναι αρνητικά όλα αυτά.Αρκεί που είμαστε πρώτοι.Δεν ξέρει ο Ελληνας να χάνει...Αλλο μεγάλο θέμα.Κι αυτό θέλει ένα post μόνο του.

Τραγικοί αριθμοί...

Υπάρχουν βέβαια και περιπτώσεις πεζών που τους ελκύει ο κίνδυνος...Περνάνε με κόκκινο,χώνονται μες τα αυτοκίνητα,περνάνε λίγα μέτρα πιο πέρα από το φανάρι όσο είναι πράσινο για τα αυτοκίνητα,σε λεωφόρους...Εκεί είναι σαν να λές,Αν είσαι μάγκας πάρε με...Στο χάρο,φυσικά.Εδώ κινδυνεύεις χωρίς να κάνεις τίποτα επικίνδυνο,αν πας και γυρεύοντας...Αστα να πάνε...

Διάβασα επίσης και κάτι άλλο που ομολογώ δεν το είχα σκεφτεί...Μιλάει ένας τυφλός και λέει Για να κάνω μια διαδρομή με τα πόδια,πρέπει να την  γνωρίζω,να την έχω ξανακάνει.Κάτι τέτοιο σημαίνει ότι αν αύριο γίνουν έργα και αλλάξει το πεζοδρόμιο της Πανεπιστημίου,θα χρειαστεί να υποβληθώ σε νεα εκπαίδευση και να τροποποιήσω την κίνηση μου στον συγκεκριμένο δρόμο.

Δεν είχα ποτέ σκεφτεί ότι ακόμα και η παραμικρή αλλαγή για αυτούς τους ανθρώπους μπορεί να είναι μεγάλος κίνδυνος...Πάντα τους θαύμαζα που καταφέρνουν και κινούνται σε τόσο δύσκολες συνθήκες στο κέντρο...

Ενα άλλο εκνευριστικό πράγμα είναι τα φανάρια που ανάβουν ταυτόχρονα για πεζούς και αυτοκίνητα.Καλά,μην ρωτήσει κανένας ποιος έχει προτεραιότητα και ποιος τελικά περνάει...Πόσες φορές με έχουν αφήσει μες τη μέση του δρόμου κάτι μάγκες...Από θαύμα γλίτωσα και επειδή η τύχη μου δούλευε υπερωρία...

Για τα παρκαρισμένα τι να πρωτοπώ;Αυτά θέλουν ένα post από μόνα τους,για να πεις όλα τα απίθανα σημεία που μπορεί να τα βρεις.Μου λένε καμιά φορά παιδιά που δεν μένουν στο Γαλάτσι:Αυτό το λεωφορείο σας το 608 περνάει το ένα πίσω απ'τ'άλλο. Ναι,αλλά αφήνουν μισή τη φράση τους.Γιατί γίνεται αυτό;Κάθε μέρα στη γωνία Φωκίωνος και Δροσοπούλου κάποιος ηλίθιος θα έχει παρκάρει.Αντε να στρίψει 18 μέτρα θηρίο.Επόμενο είναι όση ώρα περιμένουν το γερανό να πάρει το αμάξι του ελληνάρα μάγκα,να έχει έρθει και το δεύτερο λεωφορείο...Ασε που το 608 δεν το παίρνω να μου δίνουν εκατομύρια...Πρώτα πρώτα προς κέντρο κάνει πάνω από μια ώρα γιατί πήζει όλη η Πατησίων.Επίσης αν βρεις θέση,μάλλον είναι η τυχερή σου μέρα,πάρε και κανένα λαχείο.Στο γυρισμό,εκτός ότι γεμίζει από Ζωγράφου με όρθιους,κάνουν έργα στη Γαλατσίου και για να φτάσεις...Οδύσσεια...Σε πιάνει η μέση από την ορθοστασία.Εδώ κολλάει το γίναν αδιάβατοι οι δρόμοι...Η Γαλατσίου είναι σαν το γεφύρι της Αρτας,ολημερίς την χτίζουνε,το βράδυ γκρεμίζεται... Το πόσο λατρεύω την περιοχή που μένω,δεν λέγεται!Θα το έχετε καταλάβει!Αδυσώπητο μίσος.Μόλις πάω στη στάση με πιάνει βήχας από το καυσαέριο...

Θα τελειώσω με κάτι που μου ήρθε τώρα...

Σαν βγείς στον πηγαιμό για την Ομόνοια

να εύχεσαι να υπάρχουν πεζοδρόμια

και στις διαβάσεις των πεζών

να μην υπάρχουν αυτοκίνητα χαζών.

Ουφ...Τα είπα και ξαλάφρωσα...

Όχι ότι θα αλλάξει και κάτι...Κάθε μέρα και χειρότερα...

Προτείνω την κατάργηση των επικίνδυνων σπόρ...Που να τρέχουν τώρα τα παιδιά σε λίμνες και ποτάμια...Τόσο κόπο και έξοδα...

Πεζός στην Αθήνα:Το πιο επικίνδυνο extreme sport...