Ενα μπουκέτο κίτρινες μαργαρίτες κρατώ στην ψυχή μου.Ανθισμένες.Ήρθε για τα καλά η άνοιξη πια,όσο κι αν θέλουν να με πείσουν ότι ακόμα ο χειμώνας είναι εδώ.Σε κάποιες ψυχές ίσως ο χειμώνας να είναι μόνιμος.Στη δική μου η άνοιξη διαρκεί περισσότερο.Πλάι στο καλοκαίρι,πλαι στο φθινόπωρο.Με μπουκέτα από κίτρινες μαργαρίτες στα χέρια.Από τη γλάστρα στο μπαλκόνι μου,που θα ανθίζει απέναντι από το κόκκινο γεράνι,που έχει βαφτεί κόκκινο από το αίμα της ψυχής μου που στάζει,όταν βλέπω την ασχήμια αντί την ομορφιά της ζωής που περίμενα.

Μήνες τώρα οι αλλαγές στη ζωή μου έχουν έρθει.Αύγουστος θα ήταν ακόμα.Ακόμα ζέστη.Γύρω και εντός μου.Από τότε αρχίζω να μετράω τις αλλαγές.Σαν να πέρασε μια καλή νεράιδα με μαγικό ραβδάκι και να αποφάσισε ότι έχω δακρύσει περισσότερο από όσο αξίζω,ότι έχω προδωθεί περισσότερο από όσο έχω προδώσει,ότι έχω αγαπήσει περισσότερο από όσο έχω αγαπηθεί.Με μια κίνηση άρχισε να σκορπίζει σποράκια αλλαγής που τώρα αρχίζουν να ανθίζουν,λόγω άνοιξης.

Ομως δεν πρέπει να ξεγελιόμαστε και να περιμένουμε μόνο να ανθίζουν τα σποράκια της αλλαγής.Αν δεν ποτίζουμε το χώμα,αν δεν καθαρίζουμε τα αγριόχορτα,αν δεν προετοιμάζουμε το έδαφος,κανένας σπόρος δεν ανθίζει.Οι αρχαίοι σωστά τα 'λέγαν.Συν Αθηνά και χείρα κίνει. Δεν περιμένεις το θαύμα.Προετοιμάζεις το έδαφος για να έρθει.Γιατί αν έρθει και χτυπήσει την πόρτα αλλά εσύ λείπεις;Μια φορά θα έρθει.Να έχεις τα μάτια της καρδιάς ανοιχτά.Θα σε βρει εκείνο,αν τα έχεις ανοιχτά.Τα μάτια της καρδιάς,βοηθάνε να ανθίσουν οι σπόροι της αγάπης.

Sowing the seeds of love, όπως έλεγε ένα παλιότερο τραγούδι.

Οι σκέψεις μου κουβάρι και η άκρη χαμένη.Οι αλλαγές χτυπήσαν την πόρτα.Εκεί ήμουνα.Με βρήκαν.Όλες μαζί ήρθαν.Κάθισαν στο δωμάτιο,περιμέναν να τις φιλέψω κάτι.

Θα σε φιλέψω στεναγμέ,τα όχι σου να γίνουν ναι, όπως λέει ένα άλλο αγαπημένο μου τραγούδι.

Αυτό που κάνω,να μιλάω με στίχους,μου θύμισε μια παλιά συνάδελφο και φίλη,που τώρα έχουμε χαθεί,το πόσο την εκνεύριζε...Θα μιλήσεις ποτέ σοβαρά;Ολο με στίχους θα απαντάς; μου έλεγε,και να σκεφτείς ότι κι εκείνη τραγουδούσε σε ένα γκρουπάκι.

Πόσα θυμάμαι και πόσα ξεχνάω...Σε συρτάρια κλειδώνω αναμνήσεις...Καλύτερα να θυμάσαι κάτι κι ας μην είναι τόσο ευχάριστο παρά να μην υπάρχει τίποτα να θυμάσαι.Αυτό θα έδειχνε την πορεία της ζωής σου.Σαν ευθεία γραμμή,τόσο τέλεια,τόσο μέσα σε γυάλα...Προτιμώ ασύγκριτα τις ατέλειες,τις καμπύλες,τις διακεκομένες γραμμές,τις ανηφόρες.

Τα ποδήλατα μας όπως τα όνειρα μας,ξέρουν από ανηφοριές...Ποδήλατο μπορεί να μην διαθέτω,όνειρα όμως...Θα φτάναν να μοιράσω σε 10 ανθρώπους...Ατέλειωτα.Από τις λίγες φορές που νιώθω δυνατή και ότι είμαι σε καλό δρόμο να τα φτάσω.

Δεν θέλω να πικραίνεσαι,τις Κυριακές τα βράδια,χωρίς αυτή τη σκοτεινιά,τα χρόνια μένουν άδεια... Ατέλειωτα σκοτεινά μονοπάτια πέρασα,για να φτάσω στο σήμερα,να νιώθω δυνατή.Επρεπε πρώτα να νιώσω πλήρως αποδυναμωμένη για να περάσω απέναντι.

Οι αλλαγές λοιπόν κυρίως εντός μου.Κυρίως μέσα σε μένα.Εκτός μου δεν άλλαξαν και πολλά.Μάλλον προσθετικά έδρασε ο χρόνος,όχι αλλάζοντας.Προσθέτοντας εμπειρίες,πρόσωπα,στιγμές.Οι αλλαγές θα συνεχιστούν.Εντός,εκτός και γύρω.

Οσα είναι στο χέρι μου μπορώ και τα χειρίζομαι.Οσα εμπλέκονται και άλλοι...Εκεί το κουβάρι μπλέκεται κι ο γόρδιος δεσμός που μοιάζει άλυτος,ζητάει λύση.Πάντα ήμουνα της άποψης ότι ο γόρδιος δεσμός κόβεται,δεν λύνεται.Μια κι έξω.Μάταιος κόπος να αλλάξεις τους άλλους.Όσο και να το προσπαθείς,δεν μπορείς να το πετύχεις.

Χρώμα δεν αλλάζουνε τα μάτια,μόνο τρόπο να κοιτάνε...Ποια μάτια θέλω να αλλάξουν τρόπο οπτικής γωνίας;Δεν ξέρω ούτε κι εγώ...Οσο κι αν ψάχνω,ιδανικοί κι ανάξιοι εραστές με τριγυρίζουν.Οποιος είναι καλός δεν σημαίνει πως είναι και κατάλληλος, μου λέει η σοφή Μάρω, η δασκάλα μου και όπως πάντα έχει δίκιο.Πάντα ξεκινάω από το θετικό προς το αρνητικό.Ξεκινάω με το σκεπτικό ότι κάποιος που γνωρίζω είναι καλός.Και για φίλους αναφέρομαι,το κάποιος είναι γενικό,μπορεί να είναι και κάποια.Ξεκινάω με το σκεπτικό,ότι είναι καλός.Αφήνω περιθώριο να τον γνωρίσω και να με γνωρίσει.Σιγά σιγά καταλαβαίνω και βλέπω αν όντως είναι καλός.Πολλές φορές απογοητεύομαι και βλέπω ότι έλπιζα για κάτι που από την αρχή ήταν μάταιο.Αλλά και πάλι,όσο και να σπάω τα μούτρα μου,δεν ξεκινάω από το σκεπτικό ότι κάποιος είναι κακός.

Και το κίτρινο μπουκέτο κιτρίνισε και τα χέρια μου.Από τον ιδρώτα και την τριβή τόσο καιρό...Σε ποιον να χαρίσω τα δώρα της ψυχής μου...Κανείς δεν τα θέλει και τα γυρνάει πίσω...Προτιμάει τα φανταχτερά πακέτα των άλλων κοριτσιών,από το ταπεινό πακετάκι που κρατώ.Το δικό μου περιέχει,αγάπη,ελπίδα,χαμόγελο.Τα φανταχτερά πακέτα που χτυπάνε στο μάτι,μέσα είναι άδεια.Μόνο απ'εξω υπάρχει ομορφιά.Μέσα;Κούφια.Τίποτα.Αέρας κοπανιστός.

Αλλά Εκείνος, ο κάθε Εκείνος,πάντα το φανταχτερό πακετάκι θα λαχταρά.

Και οι κίτρινες μαργαρίτες θα κιτρινίζουν τα χέρια μου.

Και θα κοιτάζω τα νέα μπουμπούκια που σε λίγο θα ανθίσουν.

Μια νέα ελπίδα θα φέρουν.

Εναν λόγο ύπαρξης...