Οχι δεν την "ψώνισα"...Μια χαρά είμαι,δεν άρχισα να μιλάω στο ακκορντεόν.

Σήμερα το απόγευμα το έβγαλα απ'τη βαλίτσα που ξεκουραζόταν καιρό και  άρχισα να το ταίζω νότες.

Μίλησε για εγωιστικές αγάπες που ζητάνε να μην δακρύζει κανείς για αυτές,ούτε να ρωτήσει πως περνάνε.

Μίλησε για γάτους-Τούρκους που κοιμούνται στο Παρίσι.

Μίλησε για χειροκρότημα που φανερώνει πως είμαστε ακόμα ζωντανοί,σαν ροκ συγκρότημα.

Μίλησε για απορίες,κρυμμένες,για τραγούδια που λένε "δεν μπορώ"και αγάπες που σπρώχνουν σε γκρεμό.

Μίλησε μέχρι και για σπίτια στη Νεα Ορλεάνη,με ήλιους που έχουν δύσει.

Και για άλλα πολλά μου είπε.Ταιριάζει ο μελαγχολικός του ήχος,με τον ήχο της σιωπής μου...Με τον ήχο του θυμού...Με τον ήχο της σκέψης μου...Με τον ήχο των "γιατί"...

Αναπάντητα γιατί...Με ηχόχρωμα μελαγχολικό...

Μινόρε συγχορδία η καρδιά μου...

Έκανα κάτι για πρώτη φορά με το ακκορντεόν.Νότα-νότα έγραψα πάνω σε στίχους μου.Όπως είχα φανταστεί τους συγκεκριμένους να ντύνονται.Αύριο στο ωδείο θα προσπαθήσουμε με την δασκάλα μου,να τα μεταφέρουμε αυτά στην κιθάρα.Θα την "στείλω" ελαφρώς...Αλλά αυτό είναι το πιο νορμάλ από όσα έχει δει και ακούσει από μένα η κοπέλα...Αντί να κάτσω σαν άνθρωπος να γράψω 5 ακκόρντα στην κιθάρα...Αλλά μου άρεσε αυτό.Έφυγε λίγο ο θυμός,έφυγε λίγο το σύννεφο που με σκεπάζει εδώ και καιρό...Μαύρο σύννεφο...Με ακολουθεί όπου πάω...

Αύριο ανατέλει μια άλλη μέρα...Για όλους...Άλλοι θα ξεκινήσουν για την δουλειά γεμάτοι από ένα όμορφο Σαββατοκύριακο...Αλλοι θα ξεκινήσουν με απώλεια...Άλλοι θα ξεκινήσουν με χαμόγελο...Άλλοι έχουν ξεχάσει να χαμογελούν...Άλλοι θα έχουν μια καρδιά γεμάτη...Άλλοι την πέταξαν στα σκουπίδια...Άλλοι θα χαίρονται και θα γελούν,χωρίς ούτε ένα σύννεφο...Αλλοι θα προσπαθούν να διώξουν το μαύρο σύννεφο να αντικρίσουν την ψυχή τους...Κατάματα...Να δουν τι φταίει...Τι φταίει για μια ζωή χωρίς χαμόγελο,για μια καρδιά με ρυτίδες πρόωρες,για μια καρδιά που λαχταράει να δώσει(και να πάρει)αλλά το μόνο που εισπράτει είναι ψέμα...Τι φταίει για δυο μάτια που λαχταρούν να χαθούν,να ταξιδέψουν σε δυο άλλα και έχουν χάσει τον δρόμο...

Άκρη δεν βρίσκω στο κουβάρι της σκέψης μου...Δεν θα επεκταθώ σε καταστάσεις...Δεν έχει σημασία...Μπορώ και κοιτάζω τον καθρέπτη...Αυτόν που μισώ να κοιτάζω...Γιατί αντικρίζω ένα πρόσωπο που μου βγάζει κοροιδευτικά την γλώσσα και μου λέει:Μην περιμένεις τίποτα κι από κανέναν...Καλά να πάθεις...Εγώ σου τα έλεγα...Δεν μ'ακους ποτέ...Οι άνθρωποι πληγώνουν...Μείνε εκεί,στα σύνορα του κόσμου σου...Με την κιθάρα,που δεν θα σε πουλήσει...Οι άνθρωποι σε έχουν πουλήσει...Θα το κάνουν πάντα,χωρίς τύψεις...Μέινε με το λυπημένο ακκορντεόν...Οι άνθρωποι φεύγουν...Αγάπη δεν υπάρχει...Φιλία δεν υπάρχει...

Εξακολουθώ να αγνοώ το πρόσωπο του καθρέπτη...Όταν ένας ή δυο ή πέντε ή δέκα,σε πουλάνε,υπάρχουν άλλοι,ένας ή δυο ή πέντε ή δέκα που είναι δίπλα σου...Όταν υπάρχουν άνθρωποι του αντίο,υπάρχουν και άνθρωποι που θα πουν μια ζεστή καλημέρα...Όταν υπάρχουν άνθρωποι με αγέλαστες ψυχές,υπάρχουν κι άλλοι με ψυχές με ξαστεριά... Εκεί ανήκω αλλά πάντα συναντώ ανθρώπους με αγέλαστες ψυχές.

Πλάι στο καλό,το κακό...Αδελφάκια δίδυμα που συνυπάρχουν.Συνήθως σε αυτόν που κάνει το καλό,κάθεται δίπλα το κακό δίδυμο αδελφάκι.Σε αυτόν που σπέρνει δάκρυα κάθεται το καλό...Αλλά ρόδα είναι η ζωή και γυρίζει...Το κακό γυρίζει πίσω σαν δέμα που δεν έχει παραλήπτη...

Συνειδητά διαλέγω να κάνω το καλό...Σε πείσμα όσων θέλουν να με δουν να λυγίζω...Δεν κάνω τέτοιες χάρες...Δεν ξεπουλάω τις ιδέες μου για τίποτα και κανέναν.Αν κάποιος,αν κάποια,αν κάποιοι θέλουν να πουλάνε τις ψυχές  στους πάγκους,με φθηνό αντάλλαγμα,εγώ δεν συμμετέχω...

Ξέρω απόλυτα ποιά είμαι,ξέρω απόλυτα τι μπορώ να προσφέρω,ξέρω απόλυτα τις δυνάμεις μου...Με μια φράση η Λιλή Ζωγράφου είχε συνοψίσει όσες μπούρδες προσπαθώ να αρθρώσω τόση ώρα,χωρίς επιτυχία...

Η Αγάπη άργησε μια μέρα.

Οι κατεστραμμένοι άνθρωποι είναι επικίνδυνοι γιατί ξέρουν ότι μπορούν να επιζήσουν...

Μεγάλη αλήθεια...Οι δυσκολίες σε κάνουν δυνατό.Ξέρω ότι μπορώ να επιβιώνω.

Συνάντησα την Κυρία Εμπνευση σήμερα.Είχα μήνες να την συναντήσω.Ξέρει ότι όταν είμαι χαρούμενη,αν έρθει θα την διώξω,γιατί μπορεί να με πετύχει στην πόρτα να φεύγω.Τώρα ήρθε γιατί ξέρει πως αν είμαι λυπημένη,χρειάζομαι ένα χέρι να κρατήσει το δικό μου,μια αγκαλιά,μια καλή κουβέντα...Αφού αυτά δεν υπάρχουν,έρχεται.Για να μην με πνίξουν οι λέξεις.Για να γίνουν νότες.Για να γίνουν εικόνες.Για να γίνουν στη συνέχεια χαμόγελα.

Και πάλι απ'την αρχή.

Και ξανά απ'την αρχή.

Ενα μινόρε τραγούδι της ψυχής μου κι απόψε.

Γιατί ό,τι κι αν κάνουν,όλοι αυτοί που θέλουν να με κάνουν να δω τον ήλιο με τα δικά τους,αλλήθωρα μάτια,που κοιτάνε τον ήλιο και τον νομίζουν φεγγάρι,εγώ θα τον βλέπω ήλιο...Θα μου δίνει ελπίδα...Θα μου δίνει χαμόγελο...

Με έμαθε η μάνα μου να ζω...Με έμαθε να αγαπώ...Με έμαθε να πιστεύω...Με έμαθε να διαλέγω το καλό...Και εκείνη αυτό διαλέγει...Κι ας προσπαθούν να της φορέσουν το κουστουμάκι της κακίας,να μην χαμογελάσει στη ζωή της...

ΠΩΣ ΝΑ ΣΩΠΑΣΩ

Πως να σωπάσω μέσα μου

ΤΗΝ ΟΜΟΡΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ

ο ουρανός δικός μου

η θάλασσα στα μέτρα μου.

Πως να με κάνουν να τον δω

ΤΟΝ ΗΛΙΟ Μ'ΑΛΛΑ ΜΑΤΙΑ

στα ηλιοσκαλοπάτια

ΜΕ ΕΜΑΘΕ Η ΜΑΝΑ ΜΟΥ ΝΑ ΖΩ

Στου βούρκου μέσα τα νερά

ΠΟΙΑ ΓΛΩΣΣΑ ΜΟΥ ΜΙΛΑΝΕ

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΜΟΥ ΖΗΤΑΝΕ

ΝΑ ΧΑΜΗΛΩΣΩ ΤΑ ΦΤΕΡΑ...

Γιατί:

ΜΕ ΤΟΝ ΚΑΙΡΟ ΝΑ 'ΝΑΙ ΚΟΝΤΡΑ

ΕΧΕΙ ΤΙΜΗ ΣΑΝ ΠΕΤΑΣ

ΝΑ ΜΕΝΕΙΣ ΜΟΝΟΣ...

Πληρώνω το τίμημα της κόντρα-ακροβασίας μου...

Δεν χαμηλώνω τα φτερά και πετάω κόντρα...Πληρώνοντας το όποιο τίμημα.Δεν γίνομαι πρόβατο σε κανένα μαντρί.Ούτε και λύκος.

Παρά χαζεύω τα διαβατάρικα πουλιά,γνωρίζοντας ότι,δεν πρέπει,έρωτα να πιάνεις μ'αυτά,γρήγορα πετάνε μακριά...

(φωτογραφία μιας μελαγχολικής Κυριακής)

Αλλωστε Τις Κυριακές από παιδί τις σιχαινόμουνα.

ΥΓ--->η λέξη Αγάπη με Α κεφαλαίο γιατί είναι λέξη ιερή...