Τι άλλο είναι η ζωή παρά στιγμές...

Στιγμές χαρούμενες...Στιγμές λυπημένες...

Στιγμές παρέας...Στιγμές μοναξιάς...

Η χαρά δεν διαρκεί πολύ.Η λύπη περιμένει στη γωνία.Θα μας βρει όσο κι αν κρυφτούμε.Αλλά έτσι είναι το σωστό.Ετσι πρέπει να γίνει τελικά.Να μας βρει η λύπη.

Δεν τρελάθηκα και θέλω να  στεναχωριέμαι.Αλλά ένας  άνθρωπος που είχε στη ζωή του μόνο χαρές,ένας άνθρωπος που είχε τα πάντα στη ζωή του έτοιμα και δεδομένα,από τους γονείς του,ένα περιβάλλον γυάλας,προστατευμένο από τον έξω κόσμο,δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να σταθεί όταν έρθει η ώρα,σε αυτόν τον απροστάτευτο έξω κόσμο,όταν ο μέσα κόσμος,του σπιτιού του, είναι ένα αποστειρωμένο περιβάλλον,που του παρέχει τα πάντα,ασφάλεια,αγάπη,προσοχή,χρήμα,δώρα,ανέσεις και τόσα άλλα,υλικά και μη.

Πιστεύω αν δεν είχα περάσει δύσκολα στη ζωή μου δεν θα ήμουνα η ίδια...Πιθανόν να ήμουνα ένα αλαζονικό πλάσμα,από τα τόσα που γνωρίζω κατά καιρούς και νομίζουν ότι ο κόσμος γεννήθηκε για να τους/τις υπηρετεί.Που φέρονται με αγένεια.Που κάνουν τη ζωή δύσκολη στους άλλους.

Τίποτα δεν είναι δεδομένο στη ζωή και τίποτα δεν κρατάει για πάντα.

Για πάντα... Δυο λέξεις απλά...Δύσκολες λέξεις.Ανέφικτες.Τίποτα δεν είναι για πάντα. Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν είμαστε για πάντα ίδιοι.Αλλάζουμε στην πορεία του χρόνου.Πάντως,όσον αφορά εμένα,έχω αλλάξει πολύ.Εχω γίνει πιο διεκδικητική και πιο μαχητική.Πιο ειλικρινής,συχνά σκληρή.Αλλά όταν χρειαστεί...Αλλάζω πάλι...

Είμαι γυναίκα που περιλαμβάνει πολλές γυναίκες μέσα της.Συνυπάρχουν πολλοί εαυτοί.Σε ΚΑΜΙΑ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ με την έννοια που θα βιαστούν να δώσουν κάποιοι,της διπροσωπίας.Με την έννοια του Χαμαιλέων.Της προσαρμοστικότητας στις καταστάσεις.

Τον κόσμο εμείς θα φέρουμε στα μέτρα μας πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του...

Προσαρμόζομαι παντού.Αλλά φεύγω όταν νιώσω ότι είναι το μόνο  σωστό να γίνει.Με το κεφάλι ψηλά.Γιατί αν μείνω...Θα χάσω κάτι από τον εαυτό μου.

Δεν είμαι πιεστικός άνθρωπος,αλλά άνθρωπος που ενδιαφέρεται.Τώρα αν κάποιοι αυτό το μεταφράζουν σε πίεση...Τι να πω...Αν το ενδιαφέρον και η αγάπη έχει αλλάξει ονομασία και λέγεται πίεση και προσπάθεια υπονόμευσης πολύτιμης ελευθερίας...Τότε να πάψω να ενδιαφέρομαι αν οι φίλοι μου είναι καλά και να τους παρατάω όταν έχουν ανάγκη.Ολοι οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να έχουν άλλους ανθρώπους δίπλα τους.Είναι εγωιστικό να λες δεν έχω κανέναν ανάγκη. Μονο τα θηρία κι ο Θεός μπορούν να το πουν.Διαφορετικά θα ζούσαμε όλοι όχι σε κοινωνίες αλλά ακόμα στα σπήλαια.Ακόμα και τότε όμως όλοι μαζί ζούσαν.

Ζητάω την ειλικρίνεια και δεν με τρομάζει.Ισα-ίσα το αντίθετο.Δεν με διώχνει η ειλικρίνεια.Με διώχνουν οι καταστάσεις που δεν ξεκαθαρίζουν και αιωρούνται πάνω απ'τα κεφάλια μας,λες και θα μας αποκεφαλίσουν.

Το έχω ζήσει αυτό το συναίσθημα στο παρελθόν με άνθρωπο που πίστευα,και είναι ό,τι πιο αρρωστημένο υπάρχει...Να ανοίγεις την καρδιά σου και ο άλλος να μπαίνει μέσα με λασπωμένα παππούτσια και να την τσαλαπατάει...Να έχεις πει  όμορφα λόγια,και απ'την άλλη πλευρά να έχεις εισπράξει ΜΟΝΟ ΣΙΩΠΗ και τίποτα άλλο.Και μια προσπάθεια αποφυγής της αλήθειας.Μάτια που αποφεύγουν την αλήθεια των δικών σου ματιών.

Γιαυτό η ειλικρίνεια είναι μια μεγάλη αρετή.Ακόμα κι όταν πληγώνει.Ακόμα κι όταν κολλάει στον τοίχο τον άλλο.Ειλικρίνεια όμως.Οχι προσπάθεια να εξοντώσεις τον άλλο.Δεν είναι ωραίο να βλέπεις τον άλλο σαν να είσαι ταύρος και ο άλλος κόκκινο πανί.

Στο παρελθόν έφτασα να κινδυνεύσω,να ακροβατήσω,κι όλα αυτά επειδή δεν μπορούσα να φύγω από μια κατάσταση,όταν κάποιος μου άνοιξε την καρδιά του...Δεν μπορούσα να προσπεράσω το γεγονός ότι μου είπε κάτι απίστευτα προσωπικό και ήθελα να τον προστατεύσω,να απαλύνω τις στιγμές του...Αλλά όλα τα όμορφα κρατάνε τόσο λίγο...Ισως αν κρατούσαν πολύ να μην ήταν όμορφα.Να γίνονταν κι αυτά ρουτίνα και συνήθεια.

Οι στιγμές μοναξιάς πλαι στις στιγμές παρέας..

Η  κάθε στιγμή παρέας μετράει επί δέκα...Φτάνει για να αντέξεις δέκα πίκρες...

Η Παρασκεύη 23/5 ήταν μια τέτοια δυνατή στιγμή παρέας.

Χρωστάω ένα μεγάλο ευχαριστώ...Αν αρχίζω να ονομάζω,κάποιον θα ξεχάσω...Σε όλους λοιπόν.

Μεγάλη χαρά για μένα.Οχι επειδή είμαι ψώνιο.Ισα-ίσα.Το ακριβώς αντίθετο.Ενιωθα μυρμηγκακι μπροστά σε τόσο ταλαντούχους ανθρώπους.

Αλλά η χαρά προέρχεται από το γεγονός ότι κάποιοι άνθρωποι με δέχτηκαν όπως είμαι σε μια μεγάλη,χαρούμενη παρέα.Δεν ονομάζω,δεν απαριθμώ,εκείνοι ξέρουν...

Δεν υπάρχει πιο σημαντικό για μένα από αυτό...

Γιατί δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται να δέχεσαι έναν άνθρωπο όπως είναι...Δεν το έχω εισπράξει σαν συναίσθημα,παρά ελάχιστες φορές.Και αυτό που με πληγώνει περισσότερο είναι ο λόγος που δεν το έχω βιώσει.Λόγοι στην ουσία επιφάνειας.Τιποτένιοι λόγοι.

Ποτέ μου δεν έκρινα τους ανθρώπους από πράγματα που αποτελούν τη δομή της προσωπικότητας τους,όπως φύλο,ηλικία,χρώμα,εθνικότητα,μόρφωση,καταγωγή,ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΕΜΦΑΝΙΣΗ(το μεγάλο αγκάθι,για αυτό με καφαλαία),θρήσκευμα,επάγγελμα,οικονομική κατάσταση.

Γιαυτό και οι παρέες μου ήταν πάντα τα πιο "περίεργα" άτομα,το περίεργα σε εισαγωγικά,γιατί εννοώ ότι όλοι απορούσαν πως μπορούσα να επικοινωνήσω με τα συγκεκριμένα άτομα.Κι όμως.Ταιριάζαμε τόσο πολύ.

Να ξεκαθαρίσω ότι μιλάω για φιλικό επίπεδο.Ο έρωτας,άλλο κεφάλαιο.

Ταιριαζα το ίδιο με ανθρώπους πολύ μικρότερους μου,αλλά και πολύ μεγαλύτερους μου.Εχω φίλο 19 χρονών,αλλά και φίλη 50 χρονών.

Ταίριαζα με ανθρώπους που είχαν πτυχία,μεταπτυχιακά,αλλά και ανθρώπους που είχαν τελειώσει  μόνο το γυμνάσιο.

Ταίριαζα με ανθρώπους με καλογυαλισμένες ζωές, και με ανθρώπους με διαλυμένες ζωές.

Με ανθρώπους με κυριλέ ντύσιμο,και με ανθρώπους με έξαλλα μωβ μαλλιά.

Ταίριαζα με ανθρώπους με καλά οικονομικά,αλλά και με ανθρώπους με τα χειρότερα που υπάρχουν.

Με ανθρώπους ψηλούς,εμφανίσιμους,αλλά και με άλλους με άσχημη εμφάνιση,αλλά πλούτο ψυχής.

Γιατί τα λέω όλα αυτά;

Γιατί κρίνω τους ανθρώπους ΑΠΟ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ.Απο τη στάση τους απέναντι μου,από τη στάση τους στα πράγματα,και από την ποιότητα και τον πλούτο της ψυχής τους.Οχι από επιφανειακά πράγματα.

Εμένα λοιπόν γιατί να με κρίνουν οι περισσότεροι από επιφανειακά πράγματα;Νιώθω όμως τυχερή που δεν είναι όλοι έτσι...Και που βρέθηκαν άνθρωποι στο δρόμο μου όπως ακριβώς τους ήθελα.Με ανοιχτές ψυχές.

Γιαυτό νιώθω την ανάγκη να πω αυτό το ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Ξερουν εκείνοι...Ξερουν εκείνες...Είναι τόσοι πολλοί.Και έχει τόση πολύ ειλικρίνεια αυτό το Ευχαριστώ... Δεν είναι απλά μια λέξη.

Κι ένας άνθρωπος που από το 1995 τραγουδάω τους στίχους του...Και έχω δακρύσει,κι εγώ άπειρες φορές μια νύχτα που δεν περνά,με μια φτηνή μουσική και μια φτηνή φωνή...Που νομίζεις ότι οι δείχτες (του ρολογιού)κόλλησαν.

Το αγαπημένο μου cd ανάμεσα σε 650 περίπου που έχω.Το μόνο παραμύθι που σε βάζει σε πειρασμό να το πιστέψεις. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;Νομίζω όλοι ξέρουμε.

Τότε,πέρασα δύσκολα.Αυτά τα τραγούδια με  'βγάλαν,εν μέρει,από σκοτάδια.Σε αρμονία με άλλα γεγονότα,με άλλους ανθρώπους,με άλλες καταστάσεις.

Είχα όμως τότε την τιμή,κάποια από αυτά να τα ακούω,λίγο πριν,1994,κάπου,σε ένα υπόγειο,από ανθρώπους που αγαπούσα και εξακολουθώ να αγαπώ.

Δήμητρα,Φιλιππος,Μπάμπης,Μάνος,Μιλτος,και τα άλλα παιδιά.

Βάζω μια άνω τελεία.Αυτά τα θέματα έτσι κι άλλιως ανεξάντλητα.Θα επανέλθω άλλη ώρα.

ΥΓ1-->Η φωτογραφία από σημερινή βόλτα,που αλλού;Μοναστηράκι,Θησείο.Οι μόνες περιοχές που αγαπώ στην Αθήνα.Αν είχα λεφτά αρκετά(εδώ όχι απλά γελάμε,ξεκαρδιζόμαστε)θα ήθελα εκεί να έχω σπίτι...Ενα όνειρο τρελό,όνειρο απατηλό...Στο παρκάκι αυτό πρώτη φορά μπήκα...Με ντροπή το λέω...Γέννημα-θρέμμα,30+ χρόνια στην Αθήνα.

ΥΓ2-->Ασχετο τελείως.Σκέφτομαι με τα πρώτα χρήματα που θα μαζέψω,να πάρω ποδήλατο.Υπάρχουν πρακτικές δυσκολίες στο εγχείρημα.Οπως το ότι έχω να κάνω ποδήλατο από μικρή,και δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι μπορώ να ισορροπήσω.Αλλά έχω φάει φρίκη με τα λεωφορεία.Το Μετρό δεν θα έρθει ποτέ στην περιοχή μου,και ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ.Αυτοκίνητο για να πάρω,με τα δικά μου οικονομικά,επίσης ένα ονειρο τρελό,όνειρο απατηλό. Οποιος ξέρει αν υπάρχει κάπου να νοικιάσω ή να οδηγήσω ένα ποδήλατο για να δω αν μπορώ χωρίς να φάω τα μούτρα μου,θα μου έκανε μεγάλη χάρη να με διαφωτίσει.Εννοείται οι γονείς μου δεν ξέρουν τίποτα.Θα φρίξουν λίγο.Από άποψη ότι θα κινδυνεύω,αλλιώς δεν υπάρχουν πιο ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι.Μου έχουν εμπιστοσύνη.