Συννεφάκια οι σκέψεις μου...

Συννεφάκια στη μέρα μου...

Κάπου παραμονεύει η μπόρα...

Συννεφάκια στον Παράδεισο...

Αλλά,πως να σωπάσω μέσα μου την ομορφιά του κόσμου...

Οσο και να το προσπαθούν...Δεν αλλάζω γνώμη...Είναι πανέμορφη η ζωή...Οσο κι αν ψάχνουν κάποιοι τρόπους να μας χαλάνε την καθημερινότητα...Δεν χαμηλώνω τα φτερά...

Λέω ΟΧΙ σε ο,τι επιχειρεί να με χαλάσει.

Το φιλότιμο δεν αγοράζεται.Είτε το έχεις είτε όχι.Καθημερινά,όταν κυκλοφορείς σε αυτή την πόλη,έρχεσαι σε επαφή με κάθε λογής ανθρώπους.

Κάποιοι-οι περισσότεροι- λένε ότι ο κόσμος της νύχτας είναι βρώμικος.Οτι το σκοτάδι κρύβει.

Εγώ λέω ότι ο κόσμος της μέρας είναι αυτός που κρύβει τα μεγαλύτερα πάθη και λάθη.

Μίζερα,θλιβερά, ανθρωπάκια σε υπαίθριο θέατρο σκιών.Με μάσκες.Αγέλαστες.

Τους σημαδεύω στην καρδιά με ένα χαμόγελο.Είπαμε,τα τραγούδια λένε πάντα την αλήθεια.

Με το χαμόγελο αντιμετωπίζω τα δύσκολα.

Αλλά κάθε μέρα,επίθεση κανονική...Γυρεύουν να σε εξοντώσουν,λες και σε ήξεραν κι από χθες.

Μίζερα,θλιβερά ανθρωπάκια.Κυράδες αδιάκριτες.Γραβατωμένοι υποκριτές.Οργισμένοι παππούδες με μάτι να στάζει μίσος για τους νέους,για όσα θεωρούν ότι έχουν τώρα,που εκείνοι δεν είχαν κάποτε.Εστίες οπισθοδρόμησης.

Αυτή η χώρα δεν τους θέλει τους νέους ανθρώπους.Φροντίζει από νωρίς να τους κόψει τα φτερά. Από τη σχολική ηλικία ακόμα.Τρόποι;Εκατοντάδες...

Το άγχος κι η πίεση,πρώτα και πάνω από όλα.Σαράκι που δεν αφήνει τίποτα.

Οι εξαρτήσεις.Σχέδιο μαζικής εξόντωσης.Οσο πιο εξαρτημένος τόσο πιο πολύ εκτός παιχνιδιού.Αρα ακίνδυνος.Αρα μπορούμε να κάνουμε ο,τι θέλουμε,σε αδειο γήπεδο.Λείπει ο τερματοφύλακας,σκοράρουμε συνεχώς.

Υπερκατανάλωση.Υπερχρέωση.Πάθος για ύλη.Αυτοσκοπός.Δυο-τρεις δουλειές,καθόλου ελεύθερος χρόνος για σκέψη.Σκοράρισμα σε άδειο γήπεδο.

Μαζική αποβλάκωση.Τηλεόραση.Τηλεπανηγυράκια.Καλομοίρες,Κακομοίρες,κακόμοιρα αυτάκια μας...Αίμα,βία,οργή,τσακωμός.Η βλακεία σε όλο της το μεγαλείο.

Ονόματα μην λέμε...Ποιοι κλέβουν το οξυγόνο μας. Σε ένα μεγάλο κτίριο στο Σύνταγμα (μας) δουλευουν.

Μίζερα,άβουλα ανθρωπάκια.Κάθονται στο λεωφορείο,με όλα τα παράθυρα κλειστά,με τον καύσωνα,χωρίς κλιματισμό.Μεγάλος κόπος,βλέπεις, να ανοίξουν το παράθυρο. Η πλήρης αποχαύνωση...

Θέλω ανοιχτά παράθυρα να με φυσάει αέρας,να 'χω το νου μου αδειανό,να ΄χω και πρίμο τον καιρό.Καλά λέει ο Σωκράτης. ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ με κλειστό παράθυρο.Ακόμα και το χειμώνα.Πάρτυ μικροβίων κάθε πρωί.Ο ένας χωμένος μες τον %^#$ του άλλου.Σήμερα στεκόμουνα στην κυριολεξία στο ένα πόδι...Το μετέωρο βήμα του πελαργού. Οταν πας εξαντλημένη ήδη στη δουλειά,μετά πως να αποδώσεις;Το ηλίθιο λεωφορείο κάθε μέρα έρχεται με όρθιους από το τέρμα...Φυσικό είναι.Πως να εξυπηρετήσει ΕΝΑ λεωφορείο μια περιοχή;Το άλλο το βλέπεις από την Αθήνα άδειο και περνάει.Δεν το παίρνει κανένας,λόγω έργων στο δρόμο,πήζει ο τόπος.Μπάινεις και βγαίνεις μετά από 2 ώρες.Το πρωι δεν το έχω δει πόσο κόσμο έχει μέσα.Πάντως απ'την Αθήνα κάτω, άδειο ανεβαίνει και όλοι παίρνουν το καταραμένο που παίρνω κάθε μέρα...Προτείνω να του φτιάξουν έναν επιπλέον όροφο.

Το Σάββατο θα πάω να ρωτήσω για ποδήλατο.Καλά,εννοείται ότι τα χρήματα του πρώτου μισθού που θα πάρω,δεν φτάνουν ούτε για τα εξαρτήματα του...Αυτά που θα πάρω άλλοι τα παίρνουν σε μια εβδομάδα...Ξέρω από το παρελθόν...Δεν διαφέρει και πολύ αυτή η δουλειά από τις προηγούμενες.Για να μην πω ότι είναι και χειρότερη...Γράφεις-γράφεις,και μόλις ελέγξεις την παραγωγή,δάκρυα έρχονται στα μάτια σου...Ασε που άρχισε πάλι και πονάει το χέρι μου...Με θυμήθηκε η τενοντίτιδα..Και δεν θυμάμαι που έχω τον επίδεσμο.Εχω επίδεσμο-νάρθηκα.Χρόνιο πρόβλημα,πλεον δεν λύνεται.Αλλά ΔΕΝ ΠΑΛΕΥΕΤΑΙ.Αλλιως θα πηγαίνω το μισό δρόμο με τα πόδια.Το μόνο πρόβλημα πως να ξυπνήσω τόσο πρωί για να προλάβω.

Σήμερα είχαμε και μια επίσκεψη.Μια μαύρη δεσποινίδα ονόματι Τερέζα.Οχι αυτή που της χάριζε ένα λουλούδι,ένα παλιό τραγούδι της δεκαετίας '60,αλλά η άλλη.Της διαφήμισης.Αυτή που πάτησε το ΤΕΖΑ και ΤΕΖΑ. Το εν λόγω ΤΕΡΑΣ ήταν ανάποδα.Μαντέψτε που...ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΟΥ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!Παραδόξως ήμουνα ψύχραιμη.Μια γενναία κοπέλα την πάτησε και την αποτέλειωσε.Σιχάθηκα τόσο πολύ!!!!!Αναγούλα μου ήρθε.Δεν θέλω ούτε νερό να πίνω εκεί μέσα.ΣΙΧΑΜΑ.ΑΗΔΙΑ.

Καλά εντάξει...Το κτίριο υπο κατεδάφιση είναι.Ασανσερ δεν λειτουργει,κάθε πρωι 3 ορόφους με τα πόδια.Απο καθαριότητα;Ας μην μιλήσω,γιατί θα γελάσει κάθε πικραμένος...Το καλαθάκι δίπλα μου μπορεί να έχει το ίδιο κουτάκι που πέταξα από την Δευτέρα μέχρι την Πέμπτη...Δυστυχώς έχω θυροειδή και δεν κάνει να χρησιμοποιώ betadin,αλλιώς θα έκανα μπάνιο με αυτό για απολύμανση.ΜΠΛΙΑΞ,ΜΠΛΙΑΞ,ΜΠΛΙΑΞ,ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΜΠΛΙΑΞ.

Αν ένα πράγμα δεν ανέχομαι είναι η έλλειψη καθαριότητας.Το σπίτι μου μπορεί να είναι ελαφρώς ακατάστατο,κι αυτό επειδή δεν προλαβαίνω να μαζέψω,αλλά από καθαριότητα...Ούτε ίχνος σκόνης δεν θέλω να έχει.Ασε που με πιάνει βήχας από τη σκόνη.

Ποιότητα ζωής...Στην πρωτεύουσα...

Για αυτό αγαπώ την νύχτα.

Πιο όμορφη είναι η πόλη την νύχτα.Πιο υποφερτή.Λιγότερη κίνηση.Λιγότερος κόσμος στα πεζοδρόμια.Περισσότεροι νέοι άνθρωποι,λιγότερα μαγκουράκια και σκουριασμένες αντιλήψεις.Τα φώτα δίνουν μια γοητεία.Από ψηλά...Ενα όνειρο...

Οι μόνες ώρες που θέλω να κυκλοφορώ.Οι μόνες ώρες που αγαπώ αυτή την πόλη.

Το να ξυπνάω τόσο πρωί και να κυκλοφορώ ισοδυναμεί για μένα με καταδίκη.

(φωτογραφία χθεσινή,ελαφρώς πειραγμένη.Με το κινητό,9 το βράδυ που σχόλασα από το ωδείο.Φώτα της λεωφόρου και ένας ουρανός όνειρο...Συννεφιασμένος,να σε προκαλεί να φωτογραφήσεις.)

ΥΓ-->Θα αναρωτιέστε για το ξέσπασμα.Δύσκολη μέρα απλά.Αλλά κυρίως σκέψεις που τις έχω μέσα μου.Πάντα.Οχι μόνο σήμερα.Χρόνια ολόκληρα.Και όχι με τόσο ήπιο τρόπο όσο τις παρουσιάζω.Δεν με πείθουν γενικότερα...Ξέρω να κρίνω και να φιλτράρω τα πάντα.Προβατάκι δεν ήμουν,δεν είμαι,ούτε θα είμαι.