Ακόμα ένα απόγευμα με μόνη παρέα τα τραγούδια.

Μετά από ταλαιπωρία ημερών,σήμερα επιτέλους,το πρώτο απόγευμα που δεν είχα καμία υποχρέωση.Τέλειωσε το σίριαλ των δημόσιων υπηρεσιών,τέλειωσα και τη δουλειά με τα πινακάκια.Κοιμήθηκα λίγο το μεσημέρι,και ξύπνησα ανανεωμένη για να απολαύσω την προσωρινή ελευθερία μου.Γιατί από Παρασκευή που θα έχουμε συνάντηση με την ομάδα της έρευνας...Πότε δεν ξέρεις τι μπορεί να προκύψει.Ελπίζω να είναι και η τελευταία συνάντηση,ή έστω η επόμενη να είναι μέχρι την άλλη Τετάρτη.Δεν μου αρέσει να λέω ψέματα,αλλά την Πέμπτη θα βρίσκομαι 20 ώρες περίπου μακριά.(3 μέχρι Πάτρα και 15 από κει για το Μπάρι).Αν προκύψει συνάντηση,προκύπτει και πρόβλημα...

Αλλες φορές μου αρέσει να βάλω ένα cd,να αράξω και να το απολαύσω,νότα-νότα,να χωθώ μέσα,μέχρι την τελευταία του σταγόνα.Να ακούσω όλα τα όργανα που παίζουν,μέχρι και ένα ντέφι που κρατάει το ρυθμό,ή μια βραχνή φυσαρμόνικα,ή ένα λυπημένο βιολί.Συνήθως τότε βάζω τα ακουστικά και χάνομαι σε άλλους κόσμους.Σε μουσικά μονοπάτια.Γιατί αν βάλω το cd να παίζει,στον υπολογιστή ή στο στερεοφωνικό,κάποιους ήχους τους χάνω στην πορεία,από τους εξωτερικούς θορύβους.

Άλλες φορές,συνήθως ηλιόλουστα πρωινά Κυριακής,μου αρέσει να βάλω ένα cd και να αρχίσω να κάνω δουλειές στο σπίτι,καθαριότητα.Έχει τύχει να έχω τη σφουγγαρίστρα στα χέρια και να χορεύουμε βαλς,και έτσι να τελειώνει το δωμάτιο,ευχάριστα και ξεκούραστα.Τραγουδώντας κάνω δουλειές,τραγουδώντας μαγειρεύω,τραγουδώντας ξυπνάω το πρωί,όχι αμέσως βέβαια,όταν συνέλθω,τα μάτια ανοίγω με τραγούδι.

Αναπόσπαστο στοιχείο της ζωής μου η μουσική.

Πως βρέθηκα με μια κιθάρα αγκαλιά στα 17 μου;Εντελώς τυχαία.Από τα γεγονότα που σε βρίσκουν περισσότερο,παρά τα βρίσκεις εσύ.Ξεκίνησα μαζί με μια φίλη και συμμαθήτρια  η οποία γρήγορα βαρέθηκε και σταμάτησε,αλλά από τότε,εγώ δεν σταμάτησα ποτέ.Σε σύλλογο αρχικά το 1993,μόνη στη συνέχεια για 2-3 χρόνια,από 1995-1997,και από το 1997 σε ωδείο,οπου είχα την τύχη να γνωρίσω την Μάρω,την πιο καταπληκτική κοπέλα που έχω συναντήσει στη ζωή μου,απίστευτα θετικός άνθρωπος.Φίλες είμαστε και όχι δασκάλα-μαθήτρια,άλλωστε έχουμε μόνο 7 χρόνια διαφορά,όλοι οι μαθητές της είναι παιδάκια,εκτός από μένα.Μπα,μάλλον το πιο παιδάκι είμαι.Η Μάρω είναι ο μόνος άνθρωπος που ξέρει τα πάντα για μένα.Μπορώ να πω ότι τα ξέρει πριν κι εγώ η ίδια τα συνειδητοποιήσω καλά-καλά.

Αγία νοσταλγία...Το ένα από τα 3 cd που άκουσα απόψε.Θανάσης Παπακωνσταντίνου.

Γιαυτό και το μυαλό μου γυρίζει πίσω και αναπολεί.Αγία η νοσταλγία,όπως και η θύμηση.

Πως να το κάνουμε...Όταν δεν έχεις μάσκα,σε ένα ατέλειωτο καρναβάλι...Στις χαραυγές θα ξεχαστείς...Ο πόνος φτιάχνει κλίκες και οι γλύκες τελειώνουν...

Τι υπέροχο τραγούδι...Ελαφρώς παραφρασμένο από μένα.Αλλά είναι υπέροχο πραγματικά.

Είναι τα βλέφαρά μου
διάφανες αυλαίες.

Όταν τα ανοίγω βλέπω
μπρος μου ό,τι κι αν τύχει.

Όταν τα κλείνω βλέπω
μπρος μου ό,τι ποθώ.

Τι υπέροχοι οι στίχοι του Εμπειρίκου...Από ένα αγαπημένο μου νησί,την Άνδρο,ο ποιητής.

Έτσι κι εγώ...Κλείνω τα μάτια και σκέφτομαι...Ταξιδεύω...Μέχρι να τα ανοίξω και να δω τον έξω κόσμο,που μας περιβάλλει.Τις φωτιές,τη στάχτη,τα καμένα όνειρα,τις χαμένες ελπίδες,το ψέμα,την απάτη,την κακογουστιά,τη μιζέρια...Και τόσα άλλα.

Διαλέγω το όνειρο.Ακόμα και αν τα μάτια μου είναι ανοιχτά,στο όνειρο αρμενίζω.

Πολλές φορές είμαι σίγουρη ότι δίνω την εντύπωση πως είμαι εκτός τόπου και χρόνου.Εν μέρει είναι αλήθεια.Αλλά θέλω και είμαι.Δεν είμαι από χαζομάρα,το μόνο σίγουρο.Απλά θέλω να πετάω το δήθεν μανδύα της σοβαροφάνειας,γιατί κατα βάθος,ποτέ δεν μεγάλωσα και ποτέ δεν θα μεγαλώσω.Ευτυχώς που ξέχασα να μεγαλώσω... Γιατί αν αυτό εμπεριέχει να είμαι σαν τους άλλους που πατάνε πάνω σε νεκρούς και ζωντανούς για 30 αργύρια...Προτιμώ να έχω αθώα ματιά σαν παιδιού.Να ζω μες τις μουσικές και να γελάω.Γελάω και εύκολα.Αλλά τον τελευταίο καιρό,σαν κάτι να κλέβει το γέλιο μου,και το πολεμάω.Κανείς δεν μου παίρνει τη στιγμούλα μου.Αφού φταινε τα τραγούδια,τα στιχάκια των σαλεμένων εραστών.

Συνεχίζω την ακροάση με Χαίνηδες,άλλο αγαπημένο συγκρότημα,στον υπόλογιστή αυτή τη φορά.Δεν ξέρω αυτές τις μέρες,οι συσκευές μου σαν να έχουν σεληνιαστεί και συνενοηθεί να μου σπάσουν τα νεύρα.Πάω να βάλω το cd στο στερεοφωνικό και μάγκωνε στο πορτάκι,δεν έκλεινε.

Θα κάνω φονικό,

θα σκοτώσω το στερεοφωνικό.

Στιχάκι,δικό μου.

Ο υπολογιστής συνεχίζει τα τρελά του,και η αντιγραφή cd είναι λίγο kinder-έκπληξη,θα πάιξει σωστά,δεν θα παίξει,θα γραφτεί ή θα κολλήσει.

Έφτιαξα άλλη μια λίστα με τραγούδια για το mp3 το καινούριο,του κιτς-πορτοκαλι χρώματος.Τι ωραία που έχει 2GB μνήμη!Ακόμα μόνο 700 ΜΒ έχω φορτώσει με τραγούδια.

Συνέχεια.Με κάτι τελείως διαφορετικό.

UFO και μια Belladonna,που με συγκινεί...Τι απίστευτο τραγούδι...

Φορτώνω τραγούδια και για το ταξίδι μεθαύριο.Σάββατο πρωι-πρωι,η Σίφνος μας περιμένει!Η φωτογραφία από το ξενοδοχείο είναι.Τι ωραία είναι που ξέρεις σε τι ξενοδοχείο θα πας,πριν πας!!Παλιά,πριν αγοράσω τον υπολογιστή μου,δεν μπορούσα να διανοηθώ κάτι τέτοιο,στα τυφλά κλείναμε δωμάτια ξενοδοχείων.Τώρα κλείνω τα πιο καταπληκτικά,όπως τότε στον Αγιο Πέτρο της Άνδρου.Απίστευτο ξενοδοχείο,με κήπο,και ένα κτήμα με όλων των ειδών τα δέντρα, μέσα στο οποίο ήταν το κτίριο,υπήρχε μέχρι και τραμπάλα και τσουληθρα για τα πιτσιρίκια.Αυτό από το ιντερνετ το είχα δει και ήταν δωμάτιο με εσωτερική σκάλα,μπάνιο,κρεβατια πάνω,και σαλόνι κάτω.Πιο μεγάλο ήταν αυτό από το σπίτι μου!!!Για να μην πω διπλάσιο.Τώρα που είπα Άνδρος.Βαλθήκανε να κάψουν το μόνο πράσινο νησί των Κυκλάδων.Τι να πω...Δεν έχω λόγια...Η ομορφιά αυτού του νησιού,στο εσωτερικό,είναι το κάτι άλλο...Ζούγκλα από το πράσινο και οι πηγές με το κρύο νερό να σε ξεδιψάνε...Παράδεισος.

Ανυπομονώ να δω τη Σίφνο.Εχω ακούσει τα καλύτερα.Αλλά μόνο δυο μέρες...Τι να πρωτοδείς σε έναν τόπο που πας πρώτη φορά;Ενας τόπος με 365 εκκλησάκια,όπως έμαθα,και απίστευτα φαγητά,πατρίδα του Τσελεμεντέ,του μάγειρα,πολύ πριν τους διάφορους Βεφο-Μαμαλάκηδες.

Καιρός δεν είναι κι εγώ να αποδράσω 2 μέρες;Αυτό το καλοκαίρι,όπως και όλα τα τελευταία,μόνη μου κάθομαι στο σπίτι,γιατί όλοι λείπουν,το Σαββατοκύριακο ειδικά,δεν βρίσκω άνθρωπο να μιλήσω ούτε στο τηλέφωνο...Την θάλασσα,που άλλοι την βλέπουν ακόμα και τις καθημερινές,μετά τη δουλειά,όπως μια φίλη μου που έστειλα σήμερα μήνυμα να συναντηθούμε,εγώ την βλέπω με τα κυάλια.Αν δεν ήταν το beach-party,φέτος μια φορά είδα θάλασσα στην Τήνο.Όλες οι φίλες μου έχουν κάνει από 5-6 μπάνια η καθεμία.

Είναι οι στιγμές που νιώθω αδικημένη...Παράπονα κάνω προς ένα αόρατο παραλήπτη,που δεν ξέρω ποιος είναι,δεν τα εκφράζω δυνατά,ούτε κι αυτός τα ακούει.Παράπονα που στηρίζονται στην πίκρα,όχι στη ζήλεια,όπως μπορεί να σκεφτεί κάποιος,εντελώς λάθος,το σκεπτικό μου ποτέ στη ζωή μου δεν στηρίχτηκε στη ζήλεια.Αν ήταν έτσι...Δεν θα έπρεπε να μιλάω στο 80-90% των ανθρώπων που γνωρίζω.Αλλά νιώθω αδικημένη κάθε καλοκαίρι,όταν αναγκάζομαι να πάω μόνη διακοπές.Όταν δεν έχω έναν άνθρωπο να μιλήσω ούτε στο τηλέφωνο,τα Σαβ/κα,και το δωμάτιο γεμίζει σιωπή...Όταν όλες οι φίλες μου διασκεδάζουν στα νησιά με το ταίρι τους κι εγώ μόνη,συνέχεια στα ίδια μέρη,αναγκαστικά κοντινά νησιά,πως να πας 10 και 12 ωρες σε μακρινό νησί,να βλεπω συνέχεια τις ίδιες εικόνες...Κι ας θέλω να δω νέα τοπία,να μυρίσω μυρωδιές άλλων τόπων.

Θα ήθελα να πάω και στα Δωδεκάνησα ας πούμε,αλλά οι επιλογές μου σταματάνε ως τη Νάξο,που εντάξει,είναι σχετικά κοντά.Την Κω τότε,από σπόντα την είδα.Αεροπορικώς.Αν δεν με δείτε να παίρνω ανάποδες καμιά ώρα και να ξανακάνω κάτι παρόμοιο.

Με παρηγορεί η σκέψη της Ιταλίας τουλάχιστον...

Αν είμαι παράλογη,στήστε με και "πυροβολήστε" με,που θέλω να είμαι ζωντανός άνθρωπος,και όχι ένα κούτσουρο που γλίτωσε την φωτιά...

Δεν είμαι άνθρωπος που γκρινιάζει...Πίκρα βγάζω.

Αλλά έχω τα τραγούδια...Εχω τις στιγμές...Έχω ένα χαμόγελο...Ένα δικό μου κι ένα χαρισμένο χαμόγελο...Στιγμές όμορφες που η κάθε μια μετράει επί χίλια...Άρα τελικά εγώ είμαι η κερδισμένη...Που η καρδιά μου πλημμύρισε συναισθήματα,ντύθηκε χαμόγελα,ντύθηκε στίχους,αγκάλιασε νότες και δάκρυσε ελπίδες...Πολλές ελπίδες...Πολλά χαμόγελα...Πολλές στιγμές χαράς...Θα αντέξω για καιρό...Που θα πάει...Περιμένω όμορφες στιγμές,να ανθίσουν το φθινόπωρο,σαν ανοιξιάτικα λουλούδια,που ξεχάστηκαν να ανθίσουν όταν έπρεπε και θα ανθίσουν από τον Οκτώμβρη.Τότε που θα αρχίσουν,θέλω να πιστεύω,οι αλλαγές.Οι συνέπειες της προσπάθειας,του κόπου και της ατσάλινης υπομονής που θα έχω.Θα μιλήσω όταν έρθει η ώρα για αυτό.Θα νικήσω τον εαυτό μου.Θα νικήσω για τον εαυτό μου.Και θα κρατήσω δυο χαμόγελα,σαν σημαιάκι.Όταν η ζωή μου θα αλλάζει.

Έχω ατσάλινη υπομονή.Δεν με λυγίζει τίποτα.Με τσιτώνει η ιδέα της ταλαιπωρίας που θα υποστώ και θα ήθελα να ήταν αλλιώς τα πράγματα...Αλλά εφόσον δεν είναι...Εφόσον δεν ζούμε σε κοινωνία αγγελικά πλασμένη...Εφόσον η τύχη μου κρέμεται από ηλίθιες καταστάσεις...Θα υποστώ τα πάντα και θα αντέξω όποιο μαρτύριο...Αρκεί να έχω αυτά τα δυο χαμόγελα...Το δικό μου και το άλλο...Το δανεικό ή μάλλον το χαρισμένο...Το χαρισμένο από ειλικρίνεια.Γιατί ναι,υπάρχει.Δεν χάθηκε.Σπάνια αρετή,αλλά υπάρχει.Σε μάτια καθρέπτες φωτός,ψυχής μαλαματένιας.Το ψάχνω αυτό το χαμόγελο...Το ψάχνω...Αυτό που θα φωτίζει μες το πλήθος...

Τραγουδάκι πολυαγαπημένο για μια bella-donna ή πιο σωστά belladonna. Κάπου μπερδεύεται το δηλητήριο με την καλή και όμορφη γυναίκα.Δηλητήριο η Μπελαντόνα,φυτό,αλλά και όμορφη-καλή γυναίκα,στα Ιταλικά.Ποια κυριαρχεί;Αν κάποιος ξέρει για αυτό το τραγούδι,πως γράφτηκε,θα ακούσω με ενδιαφέρον,είναι από τα αγαπημένα μου.

Oh belladonna, never knew the pain
Maybe I’m crazy, maybe it’ll drive me insane
The open letter just carelessly placed
And your moving silence,
The tea so delicately laced

 out of reach, out of touch
How you’ve learned to hate so much
Out of reach, out of touch
How you’ve learned to hate so much

Came from passion, and you gave it a name
The fingers of poison like needles in the drivin’ rain
So smile discreetly as you watch with such grace
Now I must slip away, but can you forget my face.