Έφτασε η ώρα του γυρισμού.Για άλλη μια φορά πίσω στη μίζερη πόλη,στη μίζερη πραγματικότητα...Πάντα τα ωραία κρατάνε λίγο...Διαφορετικά,ακόμα και τα ωραία ίσως είχαν γίνει ρουτίνα.Απλά κάποια πράγματα όσο και να θέλεις να τα παλέψεις,από ένα σημείο και μετά είναι σαν να παλεύεις το τέρας με τα 10 κεφάλια...

Στην Ανκόνα λοιπόν.

Επιβίβαση στο πλοίο της Minoan lines.Αν έχεις μπει στο συγκεκριμένο πλοίο,τα άλλα που φεύγουν από Πειραιά σου φαίνονται βαρκούλες των ψαράδων.Τέτοια χλιδή,τέτοια πολυτέλεια,τέτοια εξυπηρέτηση...Δεν το έχω ξαναδεί.Επίσης άπλα,κάθεσαι όπου θέλεις.Είναι τόσο μεγάλο,δερμάτινοι καναπέδες και σαλόνια τεράστια.Έχει και μαγαζιά μέσα,εστιατόριο μεγάλο,διαλέγεις ο,τι θέλεις,πολύ χορταστικές μερίδες,το πρωί φτιάχνει πρωινό.Αλλά το καλύτερο από όλα είναι αυτό:Οτι δεν έχει κόσμο και κάθεσαι όπου θέλεις.Δεν είναι σαν τα καραβάκια του Πειραιά,που κάθεσαι και δίπλα σου κάθονται στο μισό εκατοστό όλοι οι φασαριατζήδες που θέλεις 11 μήνες να αποφύγεις στην Αθήνα και έρχονται και θρονιάζονται δίπλα σου ακριβώς,τη μόνη στιγμή που έλπιζες ότι θα γλιτώσεις...Έλεος δηλαδή!Δεν είναι παραξενιά να θέλεις για μια φορά στη ζωή σου να ηρεμήσει το κεφάλι σου από την ηχορύπανση που βιώνουμε 365 μέρες το χρόνο.Στα καράβια που ξεκινουν από Πειραιά και αυτή την εποχή έχουν πληρότητα 100% η ηχορύπανση φτάνει στα επίπεδα της Αθήνας,αν βγάλεις τα αμάξια.Ο κόσμος πάντως είναι ο ένας πάνω στον άλλο,πιτσιρίκια στριγκλίζουν,παρέες φωνάζουν,παίζουν τάβλι και όλες αυτές οι ωραίες καταστάσεις.

Απορώ πως θα καταφέρω να ξαναπάω με αυτά τα καράβια στα νησιά που λατρεύω...Τα νησιά τα λάτρεύω για την ομορφιά τους και τον ήσυχο ρυθμό της ζωής.Αλλά τώρα,αρχές Αυγούστου,με τους κανίβαλους της Αθήνας να τα έχουν κατακλύσει...Ευχαριστώ δεν θα πάρω.Μένω εδώ και είμαι ήρεμη.Περιορίζω στο ελάχιστο τις μετακινήσεις και είμαι μια χαρά.

Σήμερα κατέβηκα Αθήνα κέντρο και αφυκτιούσα,πνιγόμουνα.Πάντως η κίνηση καλά κρατεί...Όσοι και να φύγουν,αυτή η πόλη χαμένη από χέρι είναι...Η μισή Ελλάδα στην Αθήνα.Αυτό δεν το βλέπουν οι άχρηστοι που μας δουλευουν,στο μεγάλο κτίριο του Συντάγματος και φέραν τον τόπο σ'αυτό το χάλι,με την επαρχία να μην μπορεί να συντηρήσει τους νέους ανθρώπους που ψάχνουν την τύχη τους στην κόλαση της πρωτεύουσας.

Μια και μιλάω για λιμάνια.Εχθές οι γονείς μου είχαν πάει στη νονά μου στο Λαύριο.Η πόλη έχει υποστεί μεγάλη ανάπτυξη,έχουν φτιαχτεί μαγαζιά,υπάρχουν νέες θέσεις εργασίας και τίποτα δεν θυμίζει την παλιά,γκρίζα εργατούπολη.Έχει ομορφύνει κατά πολύ.Φτιάξανε ένα καταπληκτικό λιμάνι,όπου αναχωρούσαν πλοία και για άλλους προορισμούς μέχρι πέρυσι.Το τονίζω αυτό το "μέχρι πέρυσι".Φεύγανε και για Πάρο-Νάξο-Τήνο-Αμοργό και για άλλα νησιά που δεν θυμάμαι τώρα.Φέτος;Όλα αυτά κοπήκανε!!!Δηλαδή είναι να τρελαίνεσαι!!!Φτιάξανε ένα καταπληκτικό λιμάνι,καλύτερο μπορώ να πω και από της Ραφήνας,σύγχρονο,θα μπορούσε να ξεπήξει ο Πειραιάς,και το αφήνουν να ρημάζει και τον κόσμο να ταλαιπωρείται στον Πειραιά.Πόσους πια μπορεί να εξυπηρετήσει;Επηξε ο τόπος.Θα μου πείτε πως είναι μακριά και το Λαύριο και η Ραφήνα.Σχετικά είναι όλα αυτά.Έχουν πια εκμηδενιστεί οι αποστάσεις με τα έργα στους δρόμους.Πιο πολύ ώρα κάνεις να πας Πειραιά με την κίνηση.Ψευδαίσθηση τελικά είναι η απόσταση.

Πάντα όμως υπάρχουν άνθρωποι που δεν θέλουν να προοδεύει ο τόπος,αλλά η τσέπη τους μόνο να γεμίζει...Σε βάρος του κοινού καλού και της ποιότητας ζωής.Δεν μπορώ να δεχτώ την κατάσταση αυτή ως ποιότητα ζωής,το να είσαι στιβαγμένος στα αρχαία καράβια που αλλάζουν όνομα επανειλημένα και κυκλόφορούν και ξεπατώνονται 24 ώρες το 24 ώρο το καλοκαίρι.

Κάποιοι νομίζουν ότι απευθύνονται σε άτομα χωρίς νοημοσύνη...Λυπάμαι που δεν ανήκω εκεί και βλέπω και καταλαβαίνω τα πάντα.

Ας γυρίσω στο καράβι αυτό που μας έφερε ανθρώπινα στην απάνθρωπη χώρα μας πάλι.Διάβασα στο περιοδικό του καραβιού,ότι φτιάχτηκε το 2001.Έχει 731 κλινες,όσες περίπου είχε και το ξενοδοχείο πολυτελείας που μέναμε στη Ρώμη.

Ήταν όμορφο που γυρίζαμε βόλτα το καράβι και βλέπαμε γνωστούς.

Επίσης μπορεί να πέρναγε όλο το ταξίδι και να μην είχες δει κάποιον,αν ήταν στην καμπίνα.Σε κάποια φάση,ο Νεκτάριος,το παλικάρι από το πούλμαν με την έγκυο γυνάικα,έψαχνε τον πατέρα μου.Είχαμε ώρα που είμασταν στο σαλόνι με την μάνα μου και ο πατέρας μου είχε μείνει στην καμπίνα.Τελικά είχε ξαπλώσει.Αυτό το καράβι χάνεσαι.Σε κάποια φάση,έβλεπα τον πατέρα μου με τον Νεκτάριο έξω,μέχρι να βγω να τους μιλήσω από τη μια πόρτα,είχαν μπει μέσα από την άλλη πόρτα και τους έψαχνα.

Το πρωί είχαμε παρέα και τον κύριο Χρήστο με τον Μάριο.Γελάω με αυτό το παιδί!Μετά έφυγε ο μικρός και ο κύριος Χρήστος κάθισε παρέα μας αρκετή ώρα.Καλός άνθρωπος και λατρεύει τα παιδιά του.

Φτάσαμε και στην Πάτρα.Αποχωριστήκαμε με κάποιους που είχαν ανέβει από εκεί και συνεχίσαμε για Αθήνα.Σε όλη τη διαδρομή έκλεινα τα μάτια,μισοκοιμόμουνα,αν και γενικά σε πούλμαν,λεωφορεία,καράβια,αυτοκίνητα,και τα σχετικά,δεν κοιμάμαι,είμαι πολύ δύσκολη με τον ύπνο.Αλλά τώρα δεν ήθελα να κοιτάζω έξω.Από τη μέρα που έχω έρθει σπίτι,συνέχεια κοιμάμαι.

Αυτά λοιπόν.

(φωτογραφία:Ενα από τα υπέροχα ψηφιδωτά που υπήρχαν στο καράβι,όπως και πολλοί πίνακες,ελαιογραφίες,στόλιζαν τα τεράστια σαλόνια του).