Παρέα με μια κούπα κρύο γάλα με κακάο,μπροστά στη σιωπηλή οθόνη.Μόνο τα πλήκτρα που χτυπάω ακούγονται στο δωμάτιο.Σιωπή.

Απόψε,μετά από μήνες-τρεις ίσως τέσσερις-έπιασα ξανά πινέλο στα χέρια μου.

Τόσο εγώ,όσο κι οι γονείς μου,από τη μέρα που γυρίσαμε από την Ιταλία,σαν να μας έχει πιάσει μελαγχολία και δεν έχουμε όρεξη για τίποτα.Ευτυχώς εχθές είχαμε παρεούλα τον ξάδελφο μου και τη γυναίκα του και γελάσαμε λιγάκι.Σήμερα όμως...Ατέλειωτη βαρεμάρα...Το βραδάκι βγήκαμε μια βόλτα στη λεωφόρο να περπατήσουμε,φάγαμε και ένα παγωτό και σε μια ώρα πάλι στο καβούκι μας.Λείπουν όλοι.Φίλοι,συγγενείς,γείτονες.Άδεια πόλη.Από τη μια μου αρέσει πολύ,από την άλλη,με θλίβει λίγο η εικόνα.Η χειρότερη μου βέβαια είναι πάντα τον Σεπτέμβρη,αυτή η ανώμαλη μετάβαση από την άδεια πόλη,στην απόλυτα γεμάτη,πάλι.Πάλι μελαγχολώ.

Απόψε λοιπόν,αποφάσισα να ζωγραφίσω,μετά από τόσο καιρό.Πήρα ένα μεγάλο χαρτί από το μπλοκ που είχα τότε που πήγαινα στο σεμινάριο της εικονογράφησης και το χώρισα σε 6 κουτάκια.Βρήκα 6 φωτογραφίες της Ιταλίας,κατά σειρά,Πομπηία,Ρώμη,Βενετία,Φλωρεντία,Σιένα,Βερόνα.Από τις φωτογραφίες που τράβηξα,βρήκα κάποιες που μπορώ να ζωγραφίσω με κάποια ευκολία,μην ξεχνάμε ότι έχω τόσους μήνες να πιάσω πινέλο.Τα δυο μεσαία κουτάκια,η Βενετία και η Φλωρεντία είναι μακρόστενα και τα άλλα 4 είναι στις 4 γωνίες.Σαν καρτ-ποστάλ.Πήρα την παλέτα,τα πινέλα,και τα ακρυλικά χρώματα.Το κακό είναι ότι στην προηγούμενη ξεκαθάριση των συρταριών,των ραφιών και των βιβλιοθηκών,κάποια από τα χρώματα είχαν πετρώσει και τα πέταξα.Έτσι είχα έλλειψη άσπρου χρώματος.Ευτυχώς είχα άσπρο χρώμα ακουαρέλας και τα ψιλοκατάφερα με αυτό,αν και είναι δύσκολο να αναμείξεις δυο τόσο διαφορετικής υφής χρώματα.Αλλά τι να έκανα;Τώρα που μου ήρθε η διάθεση δημιουργίας,σιγά μην την κλωτσήσω.

Έφτιαξα τα 3 από τα 6 τοπία.Αύριο τα υπόλοιπα.Επίτηδες άφησα τα σύνεργα στην κουζίνα,γιατί αν τα έβαζα στη θέση τους,μπορεί να έμενε μισό το έργο μου για καιρό.Έχω τόνους αμέλειας πάνω μου.Δυστυχώς.

Έστω κι αυτό το λίγο,μου έκανε καλό.Με έχει στεναχωρήσει απίστευτα που δεν μπορώ να παίξω κιθάρα.Φύγαμε για Ιταλία,ήμουνα άρρωστη.Γυρίσαμε και εξακολουθώ να είμαι άρρωστη.Το απόγευμα,μίλαγα με ένα φίλο στο τηλέφωνο και είχα τρελαθεί στο βήχα.Δεν μπορώ να παίζω χωρίς να τραγουδάω,αλλά έτσι και τραγουδήσω...Θα είναι η καταστροφή μου.Θα βήχω μέχρι το 2009!Είναι απίστευτα εκνευριστικό αυτό το πράγμα φέτος.Συνέχεια είμαι άρρωστη.Από τον Μάρτη και μετά μου έχει αλλάξει τα πετρέλαια!Δεν την παλεύω με τίποτα!Βραχνάδα-βήχας-πυρετός-μπούκωμα-καταρροή.Το ρεπερτόριο της ταλαιπωρίας.Άτιμη ιγμορίτιδα!!Μπορεί να μην είναι μια αρρώστια που θα σε "στείλει"αλλά είναι μια ατέλειωτη ταλαιπωρία!Γιατί πλέον είναι χρόνια η μορφή της.Θα με ταλαιπωρεί πάντα.

Ετσι,αμέλησα την κιθάρα,κάτι που με έχει στεναχωρήσει πολύ.Με την πρώτη ευκαιρία που θα μιλήσω σωστά,σαν γυναίκα,και όχι σαν τους νταλικιέρηδες που συναντούσαμε στην autostrada,στην Ιταλία,κατά εκατοντάδες,τότε θα ξεσκιστώ να πάιζω κιθάρα.Μέρα με τη μέρα,μιλάω λίγο καλύτερα,αλλά ξέρω με την πρώτη συγχορδία θα αρχίσω συναυλία βήχα.Τα νεύρα μου!

Γενικά το καλοκαίρι,σαν να χάνω τον εαυτό μου.Τείνω να μην το αγαπώ,την τελευταία δεκαετία.Μόλις τέλειωσα σχολείο και πανεπιστήμιο,το καλοκαίρι μου φαίνεται μπελάς.Βαρεμάρα,πλήξη,μοναξιά,ζέστη.Νιώθω τόσο κομμένη που δεν μπορώ να κουνηθώ.Ιδρώνω απίστευτα,αφού πίνω πάνω από 2 λίτρα νερό την ημέρα,ιδιαίτερα αν είμαι στο δρόμο.Φεύγουν όλοι.Μένω μόνη.Κάνω πάντα τα λιγότερα μπάνια από όλους.Νιώθω μειονεκτικά,και δεν ντρέπομαι να το πω,που όλοι έχουν παρέα και πάνε στα νησάκια και εγώ δεν έχω κανέναν...Ίσως όμως τίποτα να μην είναι τυχαίο.Σε αυτό το συμπέρασμα έχω καταλήξει και έχω καταλάβει γιατί συμβαίνουν κάποια πράγματα στη ζωή μου.Αλλά μια πικρή γεύση στο στόμα την έχω...Δεν θα μπορούσε να είναι αλλιώς.

Αύριο που θα είναι έτοιμο το έργο μου,θα το δείτε.Θα μου πεις,σκασίλα που έχετε να δείτε το έργο μου.Αλλά,εγώ πάντως θα το φωτογραφήσω.Γιατί έχει συναισθηματική αξία,όπως θα έχει και το πρώτο τραγούδι που θα παίξω στην κιθάρα μετά από πολύ καιρό σιωπής,και οι πρώτες νότες στο ακκορντεόν,επίσης μετά από μακροχρόνια σιωπή.

Οι πέτρες της φωτογραφίας,είναι παλιότερα έργα μου και βρίσκονται στο μαρμαράκι,στο παραθυράκι της κουζίνας.