Φεύγω,όταν γύρω μου όλα με κουράζουν...

Η ζέστη είναι αφόρητη...Ο θόρυβος αφόρητος...Η μοναξιά αφόρητη...Κι εγώ να ψάχνω κάτι να πιαστώ,ακροβατώντας στο σκοινί,χωρίς δίχτυ προστασίας από κάτω...Καλοκαίρι...Το έχω μισήσει τα τελευταία χρόνια.Τίποτα δεν χαρίζει...Χαρές περαστικές που δεν έχουν χρόνο για μένα...Καλοκαίρια παλιά,ανέμελα...Στη θέση τους καλοκαίρια,βγαλμένα λες από καρμπον...Να λαχταράει η ψυχή μου να δει νέους τόπους και να καταδικάζεται να βλέπει τους ίδιους...Με μόνη εξαίρεση φέτος την αγαπημένη μου πλέον Ιταλία.Γιατί εδώ,λαχταρώ να δω νέα μέρη,αλλά...Είναι δύσκολο...

Είπα πως από του χρόνου-να είμαστε καλά,πρώτα ο Θεός-θα έχω λεφτά στην άκρη,να πάω με αεροπλάνο,κάπου πιο μακριά.Βαρέθηκα τα ίδια και τα ίδια συνέχεια.Κυκλάδες,Κυκλάδες,Κυκλάδες συνέχεια,επειδή δεν μπορώ να κάνω μόνη 12 και 13 ώρες ταξίδι.

Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλοι...Ευτυχώς υπάρχουν οι φίλες.Να γλυκαίνουν της καρδιάς το χειμώνα.

Συνάντηση σήμερα το απόγευμα με μια φίλη.Για την ακρίβεια,η μόνη φίλη που έχω,που ήταν πάντα εκεί.Όπως κι εγώ.Ημουνα πάντα εκεί.Σε όλα.Μοιραζόμαστε όλα τα μυστικά μας.Ξέρω τα πιο μεγάλα της μυστικά,εδώ και χρόνια.Ξέρει τα πιο μεγάλα μου μυστικά,εδώ και χρόνια.

Αυτό που μου αρέσει πιο πολύ σε έναν άνθρωπο είναι να μην κρίνει τις επιλογές σου.Κάποια πράγματα συμβαίνουν στη ζωή μας,άσχετα αν είναι σωστά ή λάθος.Δεν είναι ωραίο να κάνεις κηρυγμα σε κάποιον για τις επιλογές του.Ακόμα και τα λάθη,δικά μας είναι.Δεν είναι ωραίο να λες στον άλλο,σου τα 'λεγα. Όλοι έχουμε ελεύθερες επιλογές,ακολουθούμε το δρόμο μας και όπου βγάλει.Και λάθος θα κάνουμε,και τα μούτρα μας θα σπάσουμε,και ρεζίλι θα γίνουμε.Αρκεί να μην προδώσουμε τις ιδέες μας,και να μην πατήσουμε πάνω στους άλλους.Αυτό έχω για οδηγό στη ζωή μου.Αυτές τις δυο αξίες.Γιατί με έμαθαν οι γονείς μου να σέβομαι τους άλλους,να σέβομαι τη διαφορετικότητα,όλοι είμαστε μοναδικοί,να είμαι ευγενική και υπομονετική με όλους.Είναι θέμα παιδείας.

Είναι πολύ βασικό αυτό που λέω,να μην κρίνεις τον άλλο.Επίσης κάτι πολύ κακό σε μια φιλική σχέση είναι η ζήλεια.Αν λειτουργούσα με αυτό το σκεπτικό,δεν θα έπρεπε να μιλάω σε κανέναν!Αντικειμενικά,έχουν όλα αυτά που μου λείπουν.Αλλά,ίσα ίσα που χαίρομαι με τη χαρά τους.Αν ήταν αλλιώς,θα ζήλευα και θα της έκανα κριτική που πήγε διακοπές σε 4 νησιά,20 μέρες και τώρα τρέχει το νοίκι και οι λογαριασμοί.Και 4 μήνες να έλειπε η κοπέλα,δεν μου πέφτει λόγος,αφενός,και αφετέρου,χαίρομαι με τη χαρά του άλλου.Αν ζοριστεί οικονομικά,εδώ είμαι.Πολλές φορές έχω βοηθήσει.Με όλη μου την καρδιά.Γιαυτό είναι οι φίλοι.

Αυτό το λέω,για όσους κριτικάρουν ότι πάω διακοπές συνέχεια(!).Είναι πολλοί.Κι ας μην διαβάσουν αυτά που γράφω.Εγώ λέω ό,τι αισθάνομαι.Τέτοιες κουβέντες,έλεγε η "φίλη" μου και κριτίκαρε τα πάντα,και ξενέρωσα,δεν γουστάρω την παρέα της άλλο.Με ενοχλούν οι κουβέντες του στυλ, α,η Αυγή πάλι πάει διακοπές,πάλι πάει συναυλία,σινεμά,πήγε Ιταλία,αγόρασε αυτό,έκανε εκείνο κλπ,κλπ, που έλεγε μεταξύ άλλων και αυτή η "φίλη μου" με κατάληξη πάντα το γνωστό ρεφρέν "τι ανάγκη έχει;Έχει λεφτά".Γιαυτό πιάνω λεφτά στα χέρια και γίνονται #$%&%.Το ίδιο και οι γονείς μου.Λες και εξατμίζονται.Όταν έχεις 1000 από πίσω να σε γκαντεμιάζουν.Δεν μπορούν να χωνέψουν πως εμείς βγαίνουμε και κάνουμε μια ζωή όμορφη και εξωστρεφή,κατά τα δικά μας δεδομένα,ενω αυτοί κάθονται και μαζεύουν λεφτά σαν τον Σκρουτζ κάνοντας το #$%&* τους παξιμάδι.Πειράζει που ζω το τώρα;Τόσο έγκλημα είναι;Με εκνευρίζουν αυτές οι κουβέντες ειδικά όταν λέγονται από το στόμα ενός ανθρώπου που επί 5 χρόνια συνέχεια,δεν έχει μείνει ποτέ χωρίς δουλειά,έχοντας ένα απολυτήριο λυκείου,κι εγώ έχω πτυχίο και δεν έχω στεριώσει σε δουλειά,σε αυτή την ίδια πενταετία.Τα συμπεράσματα δικά σας ποιος έχει το κομπόδεμα...Είναι να τρελάινεσαι με την χαιρεκακία και τη ζήλεια ορισμένων ανθρώπων...Δεν το παίζω υπεράνω,ούτε κοκορεύομαι επειδή έχω πτυχίο,αλλά έχω φτύσει αίμα να βρω δουλειά και έχω σπάσει τα μούτρα μου επανειλημμένα,όταν άλλοι τους έρχονται όλα βολικά.

Έτσι η Ρία είναι από τους λίγους ανθρώπους που εμπιστεύομαι.Έχω άλλους δυο φίλους που εμπιστεύομαι απόλυτα και την αγαπημένη μου δασκάλα της κιθάρας,τη Μάρω,που ξέρει τα πάντα για μένα και είναι ο πιο καλός και θετικός άνθρωπος που ξέρω.

Συνάντηση το απόγευμα,βόλτα να δούμε καμιά βιτρίνα,να πάρει η φίλη μου δωράκι για την αδελφή της που είχε γενέθλια και μετά παγωτάκι,με συνοδεία άπειρων φωτογραφιών από Ιταλία και εμπειριών από τις διακοπές μας.

Κάθε καλοκαίρι πάνε με το αγόρι της σε νησιά που δεν έχουν και τόσο κόσμο,στα Δωδεκάνησα,στο Βόρειο Αιγαίο.

Μια και το ανέφερα.

Πήρα τηλέφωνο σήμερα να κλείσω δωμάτιο στο ξενοδοχείο που πάω κάθε φορά στη Νάξο και μέχρι 6-7 Σεπτέμβρη είναι όλα κλεισμένα!!Μου έκανε τρομερή εντύπωση!!Το πιο πιθανό ότι όλοι αυτοί είναι τουρίστες.

Επιστράτευσα λοιπόν το ιντερνετ.Βρήκα γύρω στα 30 ξενοδοχεία.Ξεκίνησα να τηλεφωνώ,από ένα που βρήκα και μου έμοιαζε ωραίο,και στη φωτογραφία,και σε όσα πρόσφερε στα δωμάτια,και η θέση που ήταν στη Χώρα μου άρεσε,και επιπλέον έλεγε προσφορές από 21/8.

Τελικά αυτό έκλεισα!!Με το πρώτο τηλέφωνο!!Δεν χρειάστηκε άλλο!!'Η το έχουμε το ένστικτο ή δεν το έχουμε!!

Στα ίδια μέρη λοιπόν.Στις ίδιες γειτονιές.Περισσότερο εκεί νιώθω πως είμαι σπίτι μου.Κι ας μην έχω σπίτι εκεί.Οι δρόμοι της Χώρας είναι τόσο γνώριμοι...Πηγαίνω τα τελευταία 18 χρόνια,με μικρά διαλείμματα απιστίας...Υπήρχαν χρονιές που δεν πήγα καθόλου.Αλλά όπου κι αν πάω,εκεί γυρίζω.

Πίσω στην Αθήνα.Είχα μείνει στο καφέ με τη φίλη μου.Ανταλλαγή αναμνηστικών δώρων.Εγώ από Ιταλία,εκείνη από Χίο.Ανταλλαγή εντυπώσεων.Εμπειριών.Χαμόγελων.

Μετά πάλι πίσω.Στο σπίτι.Μετά από ένα μισάωρο σπάσιμο νεύρων στη στάση να περιμένουμε το λεωφορείο.Γύρισαν όλοι,γύρισαν και τα παρατράγουδα...Όλο τον Αυγουστο ερχόταν στην ώρα του,έφτανε στην ώρα του.Τώρα;Όλο και κάποιος θα έχει παρκάρει σε γωνία,όλο και κάποιος θα του κλείνει το δρόμο.Τα κλασικά.

Λίγο πριν συναντήσω τη φίλη μου,είχαμε πάει σε μια δουλειά με τους γονείς μου.Είχε πολύ κίνηση στο συγκεκριμένο δρόμο που σταματήσαμε για λίγο,παρκάρησε για λίγο ο πατέρας μου και μας περίμενε.Για να περάσω απέναντι;Δεν υπήρχε περίπτωση ούτε ένας από όλους αυτούς τους άξεστους να με αφήσουν.Μόνο αν τους κόψεις.Δεν συγκινούνται,ακόμα και μες τη μέση να είσαι και να μην υπάρχει νησίδα,όπως σε αυτόν τον δρόμο διπλής κατεύθυνσης.

Αχ,Ιταλία!!!Λέω σε αυτές τις περιπτώσεις...Που μόλις ο πεζός πατήσει το πόδι του,το αυτοκίνητο κοκκαλώνει.Αυτή η συμπεριφορά εδώ,εκεί θα τους φαινόταν τριτοκοσμική.Και είναι τριτοκοσμική.Όπως και όλοι αυτοί οι "μάγκες" που βρίζουν ανευ λόγου και αιτίας.Όση ώρα περίμενε ο πατέρας μου,μου λέει πέρασε ένας τέτοιος μάγκας και έβρισε μια γυναίκα,''άντε ρε τσόκαρο",επειδή έκανε το θανάσιμο λάθος να στρίψει!!!!Ο πατέρας μου έμεινε κάγκελο!!

Αυτά γίνονται όταν σκέφτεται το κάτω κεφάλι.Συγνώμη,το είπα όσο πιο ευγενικά μπορούσα.

Αν μπορούσα να εκφραστώ ελεύθερα,θα τρέχανε οι περισσότεροι να κρυφτούν,αλλά μετά θα μου στέλνουν όλοι σχόλια,ότι-και καλά-τα λέω αυτά επειδή είμαι γυναίκα.Τέλος πάντων.Γιατί και εδώ μέσα,από ό,τι βλέπω,δεν μπορείς να πεις και τόσο ελεύθερα τη γνώμη σου χωρίς να παρεξηγηθείς.Ήδη και εγώ σκέφτομαι ότι γράφω τα ίδια και τα ίδια και κάποιοι θα λένε,ωχ πάλι θα μας ζαλίσει αυτή ότι θέλει να φύγει από την Αθήνα.

Αν και λατρεύω να γράψω,έχω βαρεθεί.Νιώθω πως δεν μπορώ να μιλήσω ελεύθερα,γιαυτό. 

Το πρόβλημα μου είναι ότι δεν μπορώ να κρύβομαι,δεν μπορώ να λέω ψέματα και δεν μπορώ να προσποιούμαι σαν χαζοχαρούμενο ότι όλα είναι τριαλαλι-τριαλαλό.Αφού δεν είναι.Κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε.Αλλά όταν πέφτεις πάνω σε τοίχους;Όταν άνθρωποι που νόμιζες φίλοι στην πραγματικότητα δεν ήταν;Όταν άνθρωποι που κανονικά τόσα χρόνια θα έπρεπε να  έχουν καταλάβει ποια πράγματα σε ενοχλούν,στην πραγματικότητα δεν έχουν καταλάβει τίποτα;Τότε πως μπορώ να προσποιούμαι ότι είμαι ευχαριστημένη;

Όταν πρέπει να εξαφανίζομαι για να συγκινούνται και να δουν αν ζω ή πέθανα,άνθρωποι που λένε ότι νοιάζονται,"φίλες'' που λένε πως νοιαζονται και δεν παίρνουν ούτε ένα τηλέφωνο;

Ευτυχώς υπάρχουν και όλοι οι άλλοι που ξέρουν να δίνουν και να παίρνουν.Οι πραγματικοί φίλοι.Που μπορεί να ξέρεις 5 μέρες,5 μήνες,5 χρόνια,και να νιώθεις πως ξέρεις 5 ζωές.

Η Ρία,ο Στράτος,η Μάρω.

Ο Κώστας,η Καίτη,ο Χρήστος.

Η Βάλια,η Γιώτα,ο Φάνης.

Ο Κωστής,η Εύη,η Κατερίνα.

Ο Αντώνης,ο Αλέξανδρος,η Μαίρη.

Και τόσοι άλλοι...

Που μπορεί να βλεπόμαστε λίγο,αλλά δεν έχει καμία διαφορά με το να βλεπόμασταν συνέχεια.

Τι όμορφο συναίσθημα...Ακόμα κι όταν με κάποιον έχεις να βρεθείς καιρό αλλά είναι σαν να μην έχει περάσει ούτε μέρα από την προηγούμενη φορά...

Αυτές οι σκέψεις με κρατάνε.

Αυτες οι σύντομες συναντήσεις.Οι μακρινές και απλωμένες στο χρόνο.Αλλά ουσιαστικές.Όχι απλά για να γίνουν.

Και να...Ένα χαμόγελο ξανα άνθισε.Πλατύ και ζεστό.

Ταξιδεύει για τα μάτια.Για να γελασουν κι αυτά.

Και θα γελάσουν.Είμαι πια σίγουρη.

Ήδη γελούν.

Και το χαμόγελο των ματιών είναι αυτό που κρατάει.