Πολλές φορές ξεκινάς να πας κάπου, ιδιαίτερα σε γιατρό, και έχεις την εντύπωση ότι θα ακούσεις τα χειρότερα. Έτσι κι εγώ σήμερα. Διάφορα σύνδρομα σε –ίτιδα , ιγμορίτιδα, ωτίτιδα, βρογχίτιδα, ρινίτιδα, φαρυγγίτιδα, κολυμπούσαν στη σκέψη μου και την έπνιγαν στην αβεβαιότητα. Κι αν μου πει να μην μιλάω τι θα κάνω; Ζήτω που καήκαμε.

Ο συγκεκριμένος ΩΡΛ με ξέρει πολλά χρόνια, μου είχε κάνει και επέμβαση πριν από 5 χρόνια, που μου είχε δημιουργήσει κύστη εσωτερική στο μάγουλο το ιγμόριο και θα έχανα την όραση στο ένα μάτι χωρίς να ξέρω το λόγο. Ευτυχώς, αυτό που μου δημιούργησε την κύστη, η ιγμορίτιδα, αυτό με έσωσε κιόλας, έκανα ακτινογραφία στη μύτη και το είδα.

Όπως θα καταλάβατε έχω περάσει τα τελευταία 6-7 χρόνια σκηνές απείρου κάλλους. Αλλά και παλιότερα, απλά τα τελευταία χρόνια έχει ξεφύγει η κατάσταση. Έχω καταντήσει στις 365 μέρες του χρόνου, τις 300 να είμαι άρρωστη, κι αν όχι άρρωστη, τουλάχιστον με χαρτομάντηλα στο χέρι.

Κάθε φορά λοιπόν που πάω οι εντολές είναι συγκεκριμένες για το τι να αποφεύγω. Δυστυχώς για να αποφύγω όλα αυτά θα πρέπει να πάω σε καμιά βραχονησίδα, όπου δεν θα έχει σκόνη και καυσαέριο.

Τελικά φτηνά την γλίτωσα σήμερα. Μια απλή ρινίτιδα. Το λέω τόσο απαξιωτικά, γιατί όταν έχεις ακούσει παλιότερα ότι θα χάσεις ένα 50% της ακοής σου, η ρινίτιδα ακούγεται παιχνιδάκι.

Φυσικά την αντιβίωση σιγά μην την γλίτωνα. Γέμισα κι εγώ ένα καλαθάκι σουπερ μάρκετ με γιαούρτια. Το γιαούρτι γενικά είναι μια τροφή που απεχθάνομαι, γιατί την έχω συνδυάσει με αντιβίωση. Τα μόνα γιαούρτια που αγοράζω είναι κάτι junior που δίνουν στα παιδάκια, με μπισκότο, με μπανάνα. Σαν να τρως φρουτόκρεμα ένα πράγμα. Όταν λέω εγώ ότι δεν θα μεγαλώσω ποτέ.

Να φτιάξει και λίγο η φωνή μου, να τραγουδήσω. Δεν μπορώ άλλο. Θέλω να παίξω κιθάρα μια- δυο ώρες και να τραγουδάω. Αλλά αν το κάνω αυτό τώρα, μπορεί να μην μιλάω την άλλη μέρα. Αλλά όλο και κάτι σιγοτραγουδάω. Δεν μπορώ βρε παιδί μου! Αν το ‘χεις το ‘’μικρόβιο’’, δεν φεύγει εύκολα. Εγώ το έχω χρόνια. Καλό μικρόβιο είναι αυτό.

Έχω μια κασέτα κασετοφώνου που έχει επιζήσει σχεδόν 30 χρόνια, αφού την έχω μετα- γράψει τουλάχιστον 10 φορές σε καινούριες κασέτες. Ήμουνα – δεν ήμουνα 3 χρονών ,η μάνα μου το θυμάται, εγώ δεν το θυμάμαι ιδιαίτερα. Αρχίζω το τραγούδι και τραγουδάω ασταμάτητα, ό, τι μπορείς να φανταστείς, τραγουδάκια από παιδικά, από διαφημίσεις, Χριστουγεννιάτικα. Μια μείξη δική μου. Μου λέει η μάνα μου ότι καλά -καλά δεν μίλαγα αλλά το τραγούδι τραγούδι. Ψώνιο από τότε! Χαχαχαχαχαχα!!

Γενικά μάλλον πρέπει να είμαστε τραγουδισταράδες σαν λαός. Πως εξηγείται ότι η μισή Ελλάδα τραγουδάει και η υπόλοιπη γράφει στίχους και μουσική; Όλοι ζητάμε τον εύκολο δρόμο. Ποιος είπε δηλαδή ότι αυτός είναι ο εύκολος δρόμος; Αν πας και ξεφτιλιστείς στα reality ναι. Αλλιώς, ως γνωστόν ‘’οι φελλοί επιπλέουν’’ αν είσαι καλός και σωστός ελπίζεις στο θαύμα. Στα πάντα, σε όλες τις δουλειές, σε όλους τους τομείς, και όχι μόνο στα επαγγελματικά. ‘’Οι φελλοί πάντα θα επιπλέουν’’. Πάντα θα σου κλέβουν το φαί από το στόμα. Αλλά κι εσύ τι κάνεις; Αν τους αφήνεις ανενόχλητοι να το κάνουν, καλά να πάθεις! Σε όλα τα πράγματα ποτέ δεν φταίει ένας, πάντα υπάρχει δράση –αντίδραση. Θα μας βόλευε πολύ να φταίγανε πάντα οι άλλοι, αλλά κάποτε κι εμείς κάνουμε τις δικές μας ‘’πατάτες’’ ,όλο και κάτι στραβό κάνουμε και αφήνουμε πρόσφορο έδαφος σε περισσότερο τυχερούς να ανέβουν.

 Προσέχουμε για να έχουμε. Μπορεί να μην φημιζόμαστε για την τύχη μας, αλλά κάποτε γυρίζουν αυτά. Δεν μπορεί πάντα να χάνεις, θα κερδίσεις κάποτε. Το πιστεύω ακράδαντα. Με συμφέρει να το πιστεύω, αλλιώς θα έπρεπε να τα βάψω μαύρα. Αλλά σιγά. Τα βάφω μαύρα για λίγο, αλλά μετά ‘’προς τη δόξα τραβώ’’. Όλοι έχουμε και τις κακές μας στιγμές. Μπορεί να με στεναχωρήσει κάτι που να είναι γελοίο για τους άλλους. Πολλές φορές τις τρικλοποδιές μόνη μου τις βάζω στον εαυτό μου. Καλά να πάθω!

Αυτά εν ολίγοις.

Την περασμένη Δευτέρα που είχα ωδείο, πήγα όπως πάντα στην δασκάλα μου, cd με τραγούδια, κάποιες επιλογές Ελληνικών τραγουδιών που κατέβασα από το e- mul(e) –άρακι. Τα περισσότερα παλιά τραγούδια ή κάποια δυσέυρετα ή κάποια που μ’ αρέσουν και δεν μπορώ να πάρω ένα cd για ένα τραγούδι που μ’ αρέσει. Παλιά το έκανα, στην ΠΕ εποχή ( Προ- Ευρώ). Ήταν μια ένδοξη εποχή του παρελθόντος που όσο άφραγκη και να ήμουνα, όλο και κάτι κυκλοφορούσε στις τσέπες μου. Τώρα… Απλά δεν έχω τσέπες!!!!! Άχρηστες είναι.

Στο ωδείο λοιπόν ακούμε τραγούδια, βρίσκουμε συγχορδίες, παίζω τραγούδια, τραγουδάω, παίζω ηλεκτρική, και διάφορα άλλα τέτοια. Είναι η μόνη ‘’πολυτέλεια’’ που επιτρέπω στον εαυτό μου, γιατί ακόμα κι αν σταματούσα να πηγαίνω, δεν πάω για πτυχίο πλέον. Δεν έχω πια τις αντοχές, αν ήμουνα 10 χρόνια πιο μικρή ίσως. Έφτασα στην Γ’ μέση, είχα δώσει και κατατακτήριες κάποτε ,έχω κάνει και τα υποχρεωτικά θεωρίας και αρμονίας. Τες πα. Έτσι παίζουμε τραγουδάκια.

Όπως αυτό που μου ξύπνησε αναμνήσεις…

Ήμουνα 9 χρονών ,στην κατασκήνωση του Αγίου Ανδρέα, και τα πρωινά μαζευόμασταν στο τεράστιο γήπεδο με το χορτάρι και κάναμε γυμναστική ,με τις νότες γνωστών τραγουδιών εκείνης της δεκαετίας(80’) που έφτανε σχεδόν στο τέλος της. Θυμάμαι την «Ευλαμπία», θυμάμαι τραγούδια του Κηλαηδόνη, του Μηλιώκα και άλλων. Έχουν περάσει πολλά χρόνια, ξεθώριασαν οι εικόνες. Πάντως η κατασκήνωση εκείνη τη χρονιά ήταν μια από τις καλύτερες εμπειρίες που είχα ποτέ μου. Θέλω όμως να αφιερώσω χωριστό post.

Στα μεγάφωνα ακουγόταν και το ακόλουθο τραγούδι:

Τα παιδιά ζωγραφίζουν στον τοίχο
δυο καρδιές κι έναν ήλιο στη μέση.
Παίρνω φως απ' τον ήλιο και φτιάχνω την αγάπη
και μου λες πως σ' αρέσει.

Τα παιδιά τραγουδούν μες στους δρόμους
κι η φωνή τους τον κόσμο αλλάζει.
Τα σκοτάδια σκορπάνε κι η μέρα λουλουδίζει
σαν ανθός στο περβάζι.

Ένα σύννεφο είν' η καρδιά μου
κι η ζωή μου γιορτή σε πλατεία.
Σ' αγαπώ κι ο απέραντος κόσμος πόσο μοιάζει
με μικρή πολιτεία.

ΥΓ: Φωτογραφία άσχετη. Όταν δεν σου αρέσει ο κόσμος γύρω σου, ζωγραφίζεις έναν άλλο και τον περπατάς, χάνεσαι εκεί και ξεχνάς την μίζερη αλήθεια. Κακό δεν κάνει, σε λογικές δόσεις. Πάντα μου αρέσαν τα κόκκινα γεράνια ,έχω και στο μπαλκόνι μου. (Ασσίζη Ιταλία η φωτογραφία).