Με έπιασε νοσταλγία… Κατέβασα απ ’τα  ράφια 2-3 από τα πολλά άλμπουμ φωτογραφιών που έχω. Τους βάζω και ετικέτες απ’ έξω, για να ξέρω τι περιέχουν. Είμαι πολύ τακτική με τα πράγματα που με περιβάλουν. Να ήμουνα τόσο τακτική και στη ζωή μου… Να μην τα έκανα θάλασσα… Αλλά μια χαρά ξέρω να κολυμπώ! Οπότε… Μικρό το κακό.

Βρήκα αρχικά τις πιο παλιές φωτογραφίες. Δεν είναι οι πιο παλιές που έχω. Έχει η μάνα μου πάνω, πολύ παλιότερες.

Βρήκα και μια αποκριάτικη φωτογραφία. Εγώ, 9 χρονών, ντυμένη βασίλισσα της νύχτας! Τώρα είμαι βασίλισσα της νύστας!! Χαχα!!

Βρήκα την σχολική μου τάξη, στο δημοτικό, πρέπει να είναι Ε δημοτικού.

Βρήκα και πιο πρόσφατες.

Τις πρώτες φωτογραφίες που έβγαλα 14 χρονών, στη Νάξο. Το μόνο μέρος που λάτρεψα κεραυνοβόλα. Από τότε σχεδόν κάθε χρόνο είμαι εκεί. Αλλά κι αν δεν πάω, πάντα γυρίζω εκεί. Ο μόνος τόπος που νιώθω δικός μου, ο τόπος της ψυχής μου. Την έχω δει και άνοιξη, την έχω δει και φθινόπωρο, την έχω δει και καλοκαίρι, την έχω δει και με βροχή. Πάντα υπέροχη.

Το χωριό του παππού μου είναι ορεινό, περίπου στο κέντρο του νησιού. Παλιά είχε μόνο σκάλες. Όταν πρωτοπήγε ο πατέρας μου, ο παππούς μου ανέβαινε 2-2 τα σκαλοπάτια και ο πατέρας μου δεν μπορούσε να τον φτάσει! Πως φαίνεται ο άνθρωπος της πόλης! Ο πατέρας μου 56 χρόνια, από τη μέρα που γεννήθηκε, δεν έχει φύγει από την Αθήνα, μόνο για διακοπές. Δεν έχει κανένα χωριό. Εκτός αν θεωρείται η Νέα Σμύρνη χωριό. Το 1952 ίσως να ήταν. Το Γαλάτσι πάντως το 1960 που πήγαινε η μητέρα μου σχολείο, είχε χωράφια, πηγάδια, βρύσες, και πρόβατα. Σπίτια αραιά και που. Φοβόταν που πέρναγε τα χωράφια, μην βγει κανένα φίδι.

Ο παππούς μου λέω καμιά φορά το μόνο σωστό στη ζωή του είναι η καταγωγή του και το μεγαλύτερο λάθος(δυστυχώς δεν έφταιγε,ο πόλεμος βλέπεις...) που έφυγε 17-18 χρονών και δεν ξαναέζησε εκεί...

Βρήκα και φωτογραφίες από ένα όμορφο Πάσχα του παρελθόντος, στο σπίτι της γιαγιάς και του παππού στο Λαύριο. Τότε που κάναμε όλοι μαζί γιορτές, ακόμα ήμασταν μικρά παιδιά με τα ξαδέλφια μου, σουβλίζαμε το αρνί και μετά το φαγητό πηγαίναμε για παγωτό. Τότε ζούσε και ο θείος μου…

Βρήκα και φωτογραφίες από το σχολείο, μέσα στο σχολείο με τις συμμαθήτριες μου, φωτογραφίες όλης της τάξης, φωτογραφίες από την Επίδαυρο και το Ναύπλιο, την μοναδική ημερήσια εκδρομή που πήγαμε στα 6(!!!!) χρόνια γυμνασίου- λυκείου. Αυτά που ακούω τώρα- τριήμερες, ημερήσιες συνέχεια- για μας ήταν ένα όνειρο τρελό όνειρο απατηλό.  Γενικά, για έναν παράξενο λόγο, το σχολείο μας ήταν πολύ αυστηρό με πολλά θέματα. Ίσως είχαν μείνει κατάλοιπα από τότε που ήταν θηλέων, πριν πολλά- πολλά χρόνια. Το τραγούδι της Βίσση ‘’στην Κυψέλη’’ για όσους το θυμούνται(μιλάμε για ..αρχαία ιστορία) για το σχολείο μου το έλεγε και την περιοχή που έμενα, αρκετά κοντά στις ανηφόρες που αναφέρει. Βρήκα και φωτογραφίες με καθηγητές μας, από την ημερήσια εκδρομή, μια από αυτές, η μαθηματικός μας στο γυμνάσιο, δεν ζει εδώ και χρόνια, αν και ήταν πολύ νέα, και πολύ καλή…

Ύστερα βρήκα φωτογραφίες με συμφοιτητές και συμφοιτήτριες μου από το Πάντειο. Σε γενέθλια της καλής μου φίλης από τη Ζάκυνθο. Μια μεγάλη παρέα που απ’ το Κουκάκι κατέληξε στο ‘’Σταυρό του Νότου’’ εκείνο το βράδυ, 12/12/1996. Ωραία χρόνια!

Βρήκα και φωτογραφίες από την ορκωμοσία μου. Σεπτέμβρης του 1999, 22 του μήνα για την ακρίβεια, και η ορκωμοσία έγινε στον κήπο του πανεπιστημίου! Ζήσαμε μεγάλες στιγμές! Εννοείται χωρίς μικρόφωνα. Για να ακούσουμε ότι φώναζε το όνομα μας έπρεπε να διαθέτουμε μαντικές ικανότητες. Οι φωτογράφοι μας είχαν κάνει κλωστές τα νεύρα, πήγαιναν στην πρώτη γραμμή και εμείς μέναμε πίσω, που να ακούσουμε το όνομα μας μετά. Γίνονταν μετασεισμοί συνέχεια, ευτυχώς δεν τους πολυκαταλαβαίναμε γιατί συνέχεια ήμασταν εν κινήσει. Είχαν έρθει φίλοι και συμφοιτητές και είχα χαρεί πολύ. Ήταν και ο λατρεμένος παππούς μου και η γιαγιά. Τώρα δεν βρίσκονται στη ζωή…

Μετά πήγαμε για καφέ με τα παιδιά απέναντι και ύστερα για φαγητό με τους γονείς μου στη Γλυφάδα. Πτυχίο πήρα όσο να ‘ναι. Ας το γιορτάσω σκέφτηκα, τώρα αρχίζουν τα παλούκια… Πόσο δίκιο είχα…

Βρήκα και φωτογραφίες από οικογενειακές εκδρομές, που πηγαίναμε όλοι μαζί, θείες, θείοι, ξαδέλφια, όσο ήμασταν μικρά. Μια εκδρομή είχαμε κάνει στην Αγία Θεοδώρα Αρκαδίας, όπου υπάρχει ένα εκκλησάκι με 17 δέντρα στην στέγη του. Δεν υπάρχουν πουθενά ρίζες. Υπάρχει ιστορία από πίσω. Όποιος θέλει, με ρωτάει του την λέω. Ένα θαύμα της φύσης. Αξίζει μια εκδρομή, το προτείνω ανεπιφύλακτα.

Μετά βόλτα στην Καλαμάτα και εγώ σαν παιδάκι να κάνω τις γνωστές βλακείες μου, να ανεβαίνω στα αλογάκια πάνω, δίπλα στα περίπτερα. Τι γέλιο κάναμε!! Όλοι ανεβήκαμε!! Χαχα!!

Βρήκα και φωτογραφίες από άλλες εκδρομές. Από Χριστούγεννα. Από Πάσχα. Από πάρτυ που έκανα στα γενέθλια μου. Σε παλιά σπίτια. Τότε που και οι φίλες μου ήταν αλλιώς. Κοντά.

Τώρα;

Έμεινε τίποτα ίδιο;

Από όλα αυτά εγώ μόνο. Παιδάκι ακόμα. Δεν άλλαξα πολύ. Άλλαξα λίγο. Όσο χρειάζεται. Όσο χρειάζεται για να μην μου κλέβουν την μπουκιά απ’ το στόμα. Ήμουνα ντροπαλή. Τώρα δεν είμαι. Με τίποτα. Αν χρειαστεί, ‘’βαράω στο ψαχνό’’. Από άποψη ειλικρίνειας. Προτιμώ να διεκδικήσω κάτι και να το χάσω παρά να ελπίζω άδικα και να μετανιώνω που δεν τόλμησα. Αυτές τις αλλαγές τις δέχομαι ευχάριστα.

Πριν από 3 χρόνια είχα πάει με την μάνα μου και την ξαδέλφη μου στην Πάρο για ένα γάμο ενός γνωστού μας(αλλιώς σε αυτό το νησί δεν πάω να με πληρώνεις). Τηλεφώνησα σε μια παλιά μου φίλη και συμμαθήτρια που μένει εκεί, έχει παντρευτεί και έχει 3 παιδιά.

Δεν υπάρχει πιο καλοπροαίρετος άνθρωπος από την Παναγιώτα! Μου είπε μια φράση και με έστειλε…

Είχαμε ένα αστείο στην Α γυμνασίου. Είχα μια τσάντα που έβαζα στην πλάτη και είχε πολύ φαρδιά λουριά. Η Παναγιώτα το είχε βρει παιχνίδι και έκανε διάφορους ήχους, σαν να πηγαίνει αμάξι στις λωρίδες της τσάντας- λεωφόρους. Τρελή διδυμίνα σαν κι εμένα, τι περιμένεις!!

Μου λέει πριν 3 χρόνια: «Αν την είχες αυτή την τσάντα, ακόμα και τώρα το ίδιο θα έκανα».

Πείτε με τρελή αλλά μόνο που δεν έκλαιγα… Ήταν ό, τι πιο ωραίο είχα ακούσει… Κάποιοι άνθρωποι μένουν πάντα παιδιά… Κι ας έχει 3 παιδιά. Κι ας τα πηγαινοέφερνε στη Νάξο, πάνω-κάτω τα καράβια, όπου είχε διοριστεί καθηγήτρια Γερμανικών.

Τώρα; Εδώ στην Αθήνα; Μια ζωή ανιαρή, σαν ρούχο που πια πέρασε η μόδα του. Όταν όμως έρχεται μια μεγάλη χαρά, με κρατάει ζωντανή. Θα ξαναρθούν μικρές χαρές!! Εξίσου σημαντικές. Τις περιμένω. Μου ‘δωσε  εδώ η ζωή πράγματα. Ανθρώπους. Αυτό είναι το σημαντικό. Οι άνθρωποι που έχουμε στη ζωή μας. Μπορώ να πω ότι νιώθω τυχερή. Έχω ανθρώπους που με δέχονται για αυτό που είμαι. Παλιούς και νέους φίλους. Το πιο σημαντικό για μένα.

Έκλεισα το άλμπουμ. Έκλεισα και τα μάτια. Μεταφέρθηκα σε όμορφα ακρογιάλια. Με όμορφη συντροφιά.

Άνοιξα τα μάτια.

Κοιτώ την οθόνη. Δεν φοβάμαι. Νιώθω όμορφα. Χαμογελώ. Χαμογελούν τα μάτια μου. Έτσι… Χωρίς λόγο. Ή μάλλον όχι εντελώς ‘’χωρίς’’.

Μπορώ και ξυπνώ το πρωί και βρίσκω μια μέρα μπροστά για να την κατακτήσω. Άλλοι δεν το έχουν αυτό. Σκεφτείτε το όλοι εσείς(όχι εσείς, σχήμα λόγου) που γκρινιάζετε για όσα δεν έχετε και δείτε δίπλα σας όσα (κυρίως όσους) έχετε.

Πολλές φορές ψάχνουμε τον Παράδεισο πολύ μακριά και στην πραγματικότητα μπορεί να είναι δίπλα μας, απέναντί μας, να τον έχουμε ήδη βρει.

‘’Και γραμμή θα πάω να αράξω, στον Απόλλωνα στη Νάξο,

Τούτο το καλοκαιράκι, γλύκα μου μελαχρινάκι…’’

(η φωτογραφία από την πρώτη χρονιά που πήγα στη Νάξο. Απόλλωνας από ψηλά, από το σημείο που βρίσκεται ο Κούρος).