Νέα χρονιά. Όπως όλοι συνηθίζουν, καιρός για ξεκαθαρίσματα. Όχι δηλαδή ότι τα μέσα του χρόνου, ή ένας οποιοσδήποτε μήνας δεν κάνει για ξεκαθαρίσματα. Πάντα είναι κατάλληλος καιρός. Όταν σκύβεις στον εαυτό σου, τον ακούς και τον καταλαβαίνεις. Πάνω από όλα όταν τον αγαπάς. Όχι με την εγωιστική έννοια. Με την έννοια του προσέχω τον εαυτό μου γιατί αν δεν το κάνω εγώ δεν θα το κάνει κανείς για μένα.

Ξεκαθάρισμα και εγώ. Άρχισε από το 2008. Συνεχίζεται. Θα συνεχίζεται.

Έρχονται στιγμές που βλέπεις πεντακάθαρα τι ακριβώς συμβαίνει στη ζωή σου. Αυτό που δεν μπορούσες ,μέρες, μήνες, χρόνια, να δεις, μπορεί να στο ‘’ανασύρει’’ από την αφάνεια μια κουβέντα κάποιου τρίτου που είναι έξω από όλο αυτό και να δεις πεντακάθαρα να διαγράφεται μπροστά σου, να περνά, όλη η ζωή σου…

Έχω κι αυτή την διαίσθηση… Αυτό το ένστικτο… Κατάρα μαζί και ευχή…

Πάντα καταλαβαίνω και πιάνω στον αέρα όσα θα γίνουν…

Πολλές φορές λέω ‘’έτσι για αλλαγή, ας κάνω λάθος…’’

Γιατί καμιά φορά στοιχίζει η αλήθεια…

Αλλά,απ’ την άλλη,προτιμώ μια ωμή και άχαρη αλήθεια, από ένα ωραιοποιημένο ψέμα.

Προτιμώ να ‘’πεθάνω’’ μια στιγμή, παρά να πεθαίνω με δόσεις…

Βλέπω καθαρά τώρα…

Διαγράφεται μπροστά μου όλη η ιστορία… Όλη η δράση…

Τολμώ να ονειρευτώ. Και το κάνω. Δεν έπαψα ποτέ.

Αυτή τη φορά όμως θα δράσω.

Είμαι ρεαλίστρια. Πατάω στη γη. Καλό το όνειρο αλλά σε αποπροσανατολίζει. Θαμπώνει ,συχνά, την αλήθεια.Η ζωή με έκανε ρεαλίστρια. Όσο με παρέσυρε το συναίσθημα... Σωρός τα λάθη.

Αυτή τη συζήτηση είχα το απόγευμα με μια φίλη μου που βρίσκεται σε ένα μεγάλο διλλημα,ποιον δρόμο να προτιμήσει...

Εγώ διαλέγω τη φυγή. Όχι από δειλία. Από άποψη. Από περηφάνεια. 

Είναι  που έχω στο αίμα μου τη φυγή. Αυτή που δεν μ’ αφήνει να μένω εκεί που με διώχνουν. Όχι με λέξεις. Με σιωπές, με βλέμματα, με απάθεια, με πράξεις.

Κυρίως με σιωπές...

Τις λέξεις όμως τις βρήκα μέσα μου. Κάλυψα τις σιωπές και άνοιξα διάλογο με τον εαυτό μου.

Αυτή τη φορά δεν θα κοιτάξω πίσω… Όταν κοιτάς την ακτή, θα μείνεις και στην ακτή… Κοιτάς το πέλαγο και βουτάς… Στο άγνωστο… Με το όνειρό σου μόνο. Με το όνειρο σου γυμνό από φόβο. Μόνο έτσι κολυμπάς και δεν πας στον πάτο. Μόνο έτσι…

Βάζω όριο στον εαυτό μου το τέλος του καλοκαιριού. Αν μέχρι τότε είναι όλα ίδια… Η βαλίτσα θα είναι έτοιμη 1 Σεπτέμβρη. Για τον τόπο της ψυχής μου. Μακριά από τον τόπο του εφιάλτη. Εδώ.

Όταν φτάνεις να μισείς τον τόπο που σε γέννησε, δεν μπορείς να συνεχίσεις. Σε πάει πίσω. Δεν γεννήθηκα σε χωριουδάκι και ήρθα εδώ να κάνω την τύχη μου. Γεννήθηκα εδώ και εδώ μεγάλωσα. Μάλλον όμως η τύχη μου μετανάστευσε στο φεγγάρι, δεν εξηγείται αλλιώς…Τα τελευταία 6 χρόνια δεν έχω πάρει ανάσα...Στην αρχή των τραγουδιών, το αχ είναι γραμμένο...

Ο, τι αγάπησα ποτέ δεν με καταδέχτηκε…

Πάλευα για όλα, για να έρχονται να μου κλέβουν την μπουκιά απ’ το στόμα, κάποιοι που τα βρήκαν όλα έτοιμα.

Έτρωγα τα χαστούκια όταν οι άλλοι τα είχαν όλα ήδη έτοιμα.

Έβλεπα τα άδεια βλέμματα να μου απευθύνουν, όταν απεύθυναν τα γεμάτα καλοσύνη, ταίζοντας λύκους, σε αυτούς ακριβώς τους λύκους… Εγώ δεν ήθελα να δαγκώσω το χέρι τους, αλλά προτιμούσαν αυτούς που ήθελαν…

Ήμουνα πάντα ευγενική… Πάντα ήθελα να δίνω… Όχι για να ακούσω ευχαριστώ… Επειδή το ήθελα. Δεν ζήτησα τίποτα. Αλλά δεν άξιζα και την συμπεριφορά που έλαβα. Σε καμία περίπτωση.

Το μόνο που βάζω πάνω από όλα είναι οι σχέσεις όλων των ειδών, η οικογένεια, οι φίλοι, οι παρέες. Κάνω τα πάντα αν χρειαστεί.

Και τι βγήκε; Τίποτα. Μηδέν.

Ο κύβος ερρίφθη…

Του παιχνιδιού τους κανόνες τους ήξερα, κι η παρτίδα μ' εσένα σκληρή,
όμως πάντα ποντάρω, στην έκπληξη και την ανατροπή.
Πήγα γυρεύοντας κι ήταν η ώρα μου, από σένα γραφτό να τη βρω,
ποιος γκαντέμης Θεός μου την έστησε, και ποιο δαιμονικό.

Ο κύβος ερρίφθη και πια δεν υπάρχει διαφυγή,
έπαιξα κι έχασα, κι άλλη δεν έχω επιλογή.
Ο κύβος ερρίφθη κι ανήκω, στη βήτα διαλογή,
όλα τελειώσανε κι άξια παίρνω ανταμοιβή.

Του παιχνιδιού τους κανόνες τους ήξερα, κι η παρτίδα μ' εσένα σκληρή,
όμως πάντα ποντάρω, στην έκπληξη και την ανατροπή.

 Όλοι θα λάβουν ό ,τι αξίζει… Αυτή τη φορά ‘’θα πάρω κεφάλια…’’

Θα έρθει η ώρα.

Όταν φύγω, θα κοιτάζω το πέλαγος και όχι το χώμα, όπως θέλουν να κοιτάζω και φυσικά δεν τους κάνω τη χάρη. Όποιος θέλει ‘’προβατάκια’’ για τη συλλογή του, δεν υπάρχουν. Ποτέ δεν ήμουνα, ποτέ δεν θα γίνω. Ήδη τα ‘’δόντια’’ μου τα δοκίμασε μια ‘’φίλη μου’’ που μόνο φίλη δεν ήταν.Φί(λ)δη ήταν. Ένα τεράστιο εγώ ήταν. Τέλος πάντων. Δεν μ’ αρέσει να κατηγορώ ανθρώπους που λείπουν. Άλλωστε  μιλάω γενικά και φυσικά για ανθρώπους που λείπουν.Όμως κάποιοι άνθρωποι σε φέρνουν στο ζενιθ της υπομονής σου,ξεχειλίζουν το ποτήρι σου... Δίνεις ευκαιρίες και τις πετάνε στα σκουπίδια.

Χαίρομαι που γνώρισα ανθρώπους τόσο διαφορετικούς από όλο αυτό… Ανθρώπους με χαρίσματα… Που ανοίγουν την ψυχή τους- ένα υπέροχο σαλόνι-και σε καλούν, να καθίσεις, ακόμα κι αν φοράς λασπωμένα παπούτσια. Αυτό είναι και το σωστό άλλωστε. Δεν κοιτάζεις τα παπούτσια, αν είναι γόβες ή λασπωμένα μποτάκια… Αγαπάς και τις γόβες και τα λασπωμένα μποτάκια… Το πρόσωπο που τα φοράει έχει σημασία… Η ψυχή του.Χαίρομαι που έχω γνωρίσει τέτοιους ανθρώπους.Με το Α κεφαλαίο και όλα τα γράμματα.Με ψυχή-σαλόνι-ζεστή και φιλόξενη.

Απ' την άλλη,ισχύει αυτό που λέει το τραγούδι.

τα πιο μεγάλα ψέματα στα πιο αθώα βλέμματα.

Καμιά φορά ένα αθώο βλέμμα κρύβει όσα δεν κρύβουν 1.000 ένοχα βλέμματα. Ένα ένοχο βλέμμα-εγώ- σας το λέει αυτό. Που συνάντησε ‘’αθώα’’ βλέμματα που είχαν σκάψει κάτι λάκκους εκατοντάδων μέτρων για όλους τους ανυποψίαστους- που ποτέ δεν ανήκα- και έναν -έναν, τους έριχναν την κλωτσιά και μέσα…

Μπορεί να αναρωτιέστε πως την πατάω πάντα με τόση διαίσθηση. Είναι επειδή δίνω ευκαιρίες. Μήπως και κάνω λάθος. Αλλά με μαθηματική ακρίβεια, σχεδόν ποτέ δεν κάνω… Δεν το παίζω ξερόλας. Απλά με μια ματιά έχω καταλάβει πολλά… Τους διπρόσωπους φοβάμαι μόνο. Αυτούς δεν τους καταλαβαίνει ούτε η ίδια τους η μάνα.

Τέλος πάντων. Έτυχε άτομο διπρόσωπο-όπως περιγράφω-μόνο εγώ και  άλλη μια κοπέλα να το έχουμε καταλάβει,έκανε το ανυπεράσπιστο θύμα σε όλους...Παλιές ιστορίες...

Το ξεκαθάρισμα μου θα συνεχιστεί. Όταν φύγω, λίγοι αλλά καλοί, θα είναι η παρέα μου στο νησί. Θα είναι η πόρτα του σπιτιού μου 365 μέρες ανοιχτή για εκείνους. Ό, τι ώρα θέλουν.

Οι υπόλοιποι; Αδιαφορία. Κόβω γέφυρες ή …

Σ' ευχαριστώ γι' αυτή τη νύχτα απ' την ψυχή μου
σ' ευχαριστώ για ό,τι περάσαμε μαζί
Όμως θα φύγω γιατί αυτή είν' η ζωή μου
να κλείνω γέφυρες με πέτρες της σιωπής

Σ' ευχαριστώ για ό,τι μου χάρισες απόψε
μα τα λουλούδια κοιμούνται το πρωί
Ένα "αντίο" που θυμάμαι πότε πότε
κλείνει τις γέφυρες με πέτρες της σιωπής

Είναι αργά, πολύ αργά κι έχω ξεχάσει
της φαντασίας μου τα σκίτσα έχουν ξεβάψει
"Ναι" είναι αργά, πολύ αργά να ζωντανέψει
Ό,τι εφτιάξαμε κι αφήσαμε στη μέση

Αποφάσισα ότι δεν αξίζει να στεναχωριόμαστε για τίποτα και για κανέναν.

Θέλω να βλέπει το μάτι μου θάλασσα… Να ανοίγω το παράθυρο και να μου έρχεται ο αέρας της… Εδώ ο μόνος αέρας που μου έρχεται είναι το καυσαέριο των αυτοκινήτων…

Θέλω να ξεκινάω 7.45 και 8.00 να είμαι στη δουλειά μου. Όχι 6.45 και να είμαι 8.05 και να τ ’ακούω από τον κάθε ηλίθιο προιστάμενο, και το χειρότερο να μην φταίω εγώ που άργησα, αλλά το λεωφορείο που το περίμενα μισή ώρα και ήρθε γεμάτο και δεν με πήρε.

Θέλω να βγαίνω από την πόρτα και να περπατάω όχι να τρέχω πανικόβλητη να προλάβω δεν ξέρω κι εγώ τι.

Βάζω μια άνω τελεία και η ιστορία συνεχίζεται. Δεν θα κάτσω εδώ να με ρουφήξει η κινούμενη άμμος. Γιατί αυτό γίνεται αυτή τη στιγμή.

Αυτά από μένα.

ΥΓ1: Δεν θα απαντήσω σε σχόλια που υπονοούν ότι γκρινιάζω, και ότι δεν μπορεί να είναι τόσο τραγικά τα πράγματα, ‘’βάζω σάλτσες’’…Εξηγούμαι για να μην παρεξηγούμαι... Είναι τόσο τραγικά τα πράγματα και άλλο τόσο… Το ότι γελάω δεν σημαίνει ότι δεν βλέπω κιόλας τι συμβαίνει στη ζωή μου. Όταν κάποιος δεν είναι σε ένα πρόβλημα, δεν μπορεί να το καταλάβει. Ισχύει για τους πάντες. Και για μένα. Ποτέ δεν είπα ότι καταλαβαίνω ακριβώς τον άλλο, αλλά είπα ότι θα είμαι εκεί, ό, τι και αν αποφασίσει. Κανείς, ούτε οι γονείς μας, δεν μπορούν να καταλάβουν την θύελλα στην ψυχή μας. Μπορούν όμως να είναι εκεί. Να μας ακούνε. Κι εγώ αυτό θέλω. Η έκφραση πχ ‘’θα φτιάξουν τα πράγματα’’ δεν με βοηθάει. Όταν την πιστέψω, και φύγω, θα φτιάξουν.Τα λόγια είναι λόγια...

ΥΓ2:Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος.

ΥΓ3: τραγουδάκι; Εννοείται.

Μη, μην το πεις
οι παλιοί μας φίλοι
μην το πεις
για πάντα φύγαν.
Μη, το μαθα πια
τα παλιά βιβλία, τα παλιά τραγούδια
για πάντα φύγαν.

Πέρασαν οι μέρες που μας πλήγωσαν.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Η ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει
τη δική σου μελαγχολία
κι έρχεται η στιγμή για ν' αποφασίσεις
με ποιους θα πας και ποιους θ' αφήσεις.

Πέρασαν για πάντα
οι παλιές ιδέες, οι παλιές αγάπες
οι κραυγές.
Γίνανε παιχνίδι στα χέρια των παιδιών.

Όμορφη είναι αυτή η στιγμή, να το ξαναπώ
όμορφη να σας μιλήσω
βλέπω πυρκαγιές
πάνω από λιμάνια πάνω από σταθμούς
κι είμαι μαζί σας.

Όταν ο κόσμος μας θα καίγεται
όταν τα γεφύρια πίσω μας θα κόβονται
εγώ θα είμαι εκεί να σας θυμίζω
τις μέρες τις παλιές.

ΥΓ4: Για όσους παιδεύουν και όσους παιδεύονται. Για όσους λένε ψέματα και για όσους τα πιστεύουν.

Σαν είχες άλλον  στην καρδιά
Τι ήθελες εμένα
Να με πληγώσεις να πονώ
Όσο να ζω, για σένα

Παίζεις με τις φτωχές καρδιές
Για να γλεντάς τα νιάτα
Κι ύστερα της ξελησμονάς
Στου χωρισμού την στράτα

Όσο κι αν παίζεις και γλεντάς
Θα’ρθεί κι εσέ η σειρά σου
Κι πίκρες κι αναστεναγμοί
Θα κάψουν την καρδιά σου

ΥΓ5.Ιστορίες απείρου κάλλους… Ο θείος και η θεία μου πήγαν στη γενέτειρα της θείας μου… Δεν έχει σημασία ο τόπος… Νησί του Αιγαίου. Θα μπορούσε να είναι οπουδήποτε. Μαζεύανε ελιές στο κτήμα τους και έρχεται ο ξάδελφος της και τους απειλούσε με όπλο, τάχα μου ότι του καταπάτησαν κομμάτι του δικού του κτήματος,σε ένα κτήμα που η θεία μου έχει πάνω από δεκαετία από τους γονείς της,που πια δεν ζουν...

Ο άνθρωπος είναι το πιο άπληστο ζώο…

Αυτά θα τον σώσουν, τα σπίτια, τα αυτοκίνητα, τα κτήματα… Και αυτόν και όλους…

Άκουσα νέα τρομερά, της Αρετούσας τα παιδιά
βγάλαν τα μάτια τους για ένα χωράφι προίκα
ο Οδυσσέας εμπρηστής, ο Προμηθέας νταβατζής
κ ι ο Ερωτόκριτος υπάλληλος του ΙΚΑ.

ΥΓ6:soundtrack της βραδιάς και των ημερών-και των μηνών ίσως-τα εξής:

1.Στην αρχή των τραγουδιών-Ε.Αρβανιτάκη,διασκευή Ενδελέχεια,2.ο κύβος ερρίφθη-Μ.Κακέπης(απο την τηλεοπτική σειρά ''δουρειος ίππος'' κάποια χρόνια πριν) 3.Κακές συνήθειες-Μ.Πασχαλίδης, 4.Γέφυρες με πέτρες της σιωπής-Πυξ λαξ,Λ.Παπαδόπουλος,ερμηνεία Μ.Ξυδούς(από cd-single Νετρίνο) 5. οι παλιοί μας φίλοι-Δ.Σαββόπουλος ,6.Πονεμένη καρδιά-Μ.Λιδάκης,διασκευή από πολλούς, 7.Συβαρίτισσα-Μ.Πασχαλίδης.

ΥΓ7:Μετά το ηλιοβασίλεμα,έρχεται μια νέα μέρα, σε λίγες ώρες.