*(κείμενο γραμμένο από μια άγνωστη κοπέλα,το διάβασα σε ένα περιοδικό και το παραθέτω χωρίς να αλλάξω ούτε ένα κόμμα).

Σε λίγες μέρες φεύγω πάλι.Μη με ρωτάς πότε θα επιστρέψω,μαμά.Ανάλογα με το πως θα πάω στην εξεταστική.Μπορεί το καλοκαίρι,μπορεί νωρίτερα.Αλλά θέλω να επιστρέψω σύντομα.Γιατί θέλω να αλλάξει κάτι όταν γυρίσω.

Έφτασα στην Ελλάδα στις 7 Δεκεμβρίου και η Αθήνα καιγόταν.Όταν άκουσα τι είχε γίνει,δεν μπορούσα να το πιστέψω.Τις επόμενες μέρες κατέβηκα κι εγώ στις διαδηλώσει με τους φίλους μου-ήταν όλοι οργανωμένοι με τα πανεπιστήμια τους και ανακατεύονταν με τους μαθητές.Στην αρχή φωνάζαμε συνθήματα μόνο για τον Αλέξανδρο,αλλά σιγά σιγά,όσο περνούσαν οι μέρες και η ένταση-αντί να κοπάσει-κορυφωνόταν,τα συνθήματα γίνονταν όλο και πιο σύνθετα.Ο κόσμος φώναζε για τη διαφθορά,την ακρίβεια,την κατάσταση στην παιδεία,την υγεία,ακόμα και για τις περσινές φωτιές.

Διάβαζα συνέχεια ξένο τύπο εκείνες τις μέρες,όλοι μιλούσαν για ένα ντόμινο οργής που ξεδιπλωνόταν σε όλη την Ευρώπη,αλλά οι Ευρωπαίοι φώναζαν κυρίως για την οικονομική κρίση,ενώ εμείς εδώ δεν ξέραμε για τι να φωνάξουμε πρώτα.

Προσπαθούσα να εξηγήσω την κατάσταση στα e-mail που αντάλλαζα με τους φίλους μου από το πανεπιστήμιο,που με ρωτούσαν αν είμαι καλά και αν αλήθεια έχουν γίνει όλα αυτά που βλέπουν στην τηλεόραση,κι έπιανα τον εαυτό μου να ντρέπεται.Τόσο καιρό τους συστηνόμουν ως Ευρωπαία και τώρα μάθαιναν ότι στη χώρα μου δεν υπάρχει κράτος,αστυνομία,παιδεία,ασφάλεια-υπάρχει μόνο αυθαρεσία,ατιμωρησία,διαφθορά και χάος.Και ένας λαός εξαθλιωμένος και εξοργισμένος.Ανήκα κι εγώ σ' αυτόν το λαό και φώναζα κι εγώ μαζί τους ότι μας αξίζει κάτι καλύτερο.Αλλά δεν το πολυπίστευα.

Πηγαίναμε στις πορείες εκείνες τις μέρες και παρκάραμε με τους φίλους μου τα αυτοκίνητα μας πάνω στα πεζοδρόμια.Εγώ θα παρκάρω.Παίρναμε το μετρό και ορμούσαμε στα βαγόνια χωρίς να περιμένουμε να βγουν πρώτα αυτοί που ήταν μέσα.Εγώ θα μπω.Φωνάζαμε για τις αθλιότητες που δεν σταματάει να μας σερβίρει η Ελλάδα σήμερα-κι είχαμε δίκιο.Φωνάζαμε για την τριτοκοσμική κατάσταση όπου έχει φτάσει η χώρα-αλλά όλοι κάνουμε καθημερινά παραβάσεις και μετά βρίσκουμε ένα φίλο,ενα συνάδελφο,ένα γείτονα που θα μας βοηθήσει να μην αντιμετωπίσουμε τις συνέπειες.Εγώ θα βρω τρόπο να την γλιτώσω.

The Greek way,το ξέρουν ακόμη και οι φίλοι μου από το πανεπιστήμιο αυτό,Αμερικανοί,Ολλανδοί,Γάλλοι,και μου το λένε πειρακτικά κάθε φορά που βλέπουν έναν Έλληνα φοιτητή να εμφανίζεται από το πουθενά,να παρακάμπτει την ουρά και να εξυπηρετείται πρώτος στη βιβλιοθήκη.Να τα καταφέρνει.Εγώ θα τα καταφέρω.

Όπως εσύ,μαμά,που κατεβάζεις τα σκουπίδια σου όταν κάνουν απεργία οι σκουπιδιάρηδες,ακόμη και όταν όλο το τετράγωνο σαπίζει και μαζεύονται ποντίκια.Εγώ θα κρατήσω το σπίτι μου καθαρό.

Όπως οι φίλοι μου που επιταχύνουν όταν βλέπουν πορτοκαλί φανάρι και στο επόμενο σταματούν πάνω στη διάβαση,αναγκάζοντας τους πεζούς να κάνουν ζιγκ ζαγκ για να διασχίσουν το δρόμο.Εγώ θα φτάσω πιο γρήγορα.

Όπως εκείνος που χάραξε "ΘΡΥΛΟΣ" στο ολοκαίνουριο ξύλινο τραπέζι στην αίθουσα ιστορίας στο πανεπιστήμιο μου,ενώ εγώ ευχόμουν οι άλλοι φοιτητές να περάσουν τη λέξη για Ρώσικα,που μοιάζουν.Εγώ θα γράφω ο,τι θέλω,όπου θέλω.

Όπως εγώ που μένω σιωπηλή όταν η αγενής υπάλληλος μιλάει σε ένα μεγάλο κύριο στον ενικό,που δεν παραπονιέμαι στον οδηγό ταξί όταν σταματάει κάθε τρια μέτρα για να πάρει άλλον πελάτη,όταν καπνίζει χωρίς να με ρωτήσει,όταν πρέπει να ουρλιάξω για να με ακούσει πάνω από τη μουσική στη διαπασών.Γιατί Εγώ θα κατέβω σε λίγο.

Και τώρα ρώτησε με τι σχέση έχουν όλα αυτά.Ρώτησε με τι σχέση έχει αυτός που αδειάζει το τασάκι του στην άσφαλτο με τη δολοφονία ενός δεκαπεντάχρονου αγοριού από την αστυνομία.Τι σχέση έχει μια χώρα που βρίσκεται υπό διάλυση με τους πολίτες που κάνουν σε αναλογία οποια αυθαιρεσία μπορούν,όπως ακριβώς η εκάστοτε κυβέρνηση τους.

Γι'αυτό βιάζομαι να γυρίσω,μαμά.Γιατί μόλις συνειδητοποίησα στα εικοσι δυο μου,ότι είμαι γεμάτη παράπονα,κι εγώ και οι φίλοι μου και τα αδέλφια και οι γονείς μας,αλλά δεν συνειδητοποιούμε την πιο απλή αρχή του σύμπαντος:δράση-αντίδραση.Ότι αν θέλεις να πάρεις,πρέπει να δώσεις.Ότι το μερίδιο που σου αναλογεί είναι μεγάλο.Ότι δεν είσαι μόνο θύμα.Και ότι οι αλλαγές δεν γίνονται από τη μια μέρα στην άλλη,αλλά αν ο καθένας αναπτύξει μια στοιχειώδη κοινωνική ευθύνη,αν συνειδητοποιήσει ότι δεν είναι μόνος του αλλά μέλος ενός συνόλου,μόνο τότε υπάρχει ελπίδα.

Δεν με νοιάζει τι θα κάνουν οι άλλοι,μαμά.Δεν θα περιμένω.Θα κάνω την αρχή Εγώ.-

ΥΓ1:Τα συμπεράσματα δικά σας.

ΥΓ2:Τα δικά μου;Αν υπήρχαν κι άλλοι σαν αυτή την κοπέλα-που της δίνω,χωρίς να την ξέρω,χιλια συγχαρητήρια-τότε αυτή η χώρα,αυτή η κοινωνία θα μπορούσε να πάει μπροστά.Οι αλλαγές πρώτα από μέσα μας ξεκινάνε.Γινόμαστε το παράδειγμα εμείς και ακολουθούν κι οι άλλοι.Με το να μην είμαστε αυτό που κοροιδεύουμε.

ΥΓ3:Η λέξη "εγώ" δεν είναι τυχαία τονισμένη.Σαν λαός η λέξη ''εγώ'' είναι η μόνη λέξη που μας χαρακτηρίζει.Την προσκυνάμε.Την θεοποιούμε.