Από καιρό είχα στο μυαλό μου διάφορα post και περίμενα την ευκαιρία να τα γράψω. Αυτή η ευκαιρία δόθηκε, από τυχαία γεγονότα, ίσως και όχι τυχαία δηλαδή. Αν και αυτοί που θα ήθελα να το αφιερώσω αυτό το post δεν διαβάζουν… Ήθελα να το αφιερώσω σε όλους αυτούς- κυρίως μεγαλύτερων ηλικιών- που είναι δύσπιστοι σε ό, τι αφορά το ίντερνετ, κυρίως από άγνοια ή λάθος πληροφόρηση. Πολλές φορές και στην τηλεόραση είναι εύκολη λύση να κατηγορούν κάτι έξω από εκείνους, για να δείξουν την ανεπάρκεια τους. Το θεωρούν επικίνδυνο και πηγή όλων των δεινών. Εντάξει, δεν μπορούμε πια να δαιμονοποιούμε και τα πάντα!

Η σωστή και η λάθος χρήση κάνει το κάθετι. Ένα μαχαίρι μπορεί να μας κόψει, αν το χρησιμοποιήσουμε λάθος, αλλά κόβει και το ψωμί ή αλλοίφουμε βούτυρο στο ψωμί. Δεν φταίει το μαχαίρι αν μας κόψει το χέρι αλλά εμείς που ήμασταν απρόσεκτοι. Όπου πας γυρεύοντας πληρώνεις και τις συνέπειες.

Το δέχομαι ότι υπάρχουν κίνδυνοι, όπως σε κάθετι που δεν χρησιμοποιείται σωστά. Αν πχ εγώ( που δεν το κάνω ποτέ, παράδειγμα το φέρνω) μπω σε ένα chat και συνομιλώ με διάφορους που δεν ξέρω, το σίγουρο είναι ότι θα ακούσω ένα σωρό ανωμαλίες και όχι μόνο. Δεν εμπιστεύομαι τέτοιες τακτικές με τίποτα. Εδώ δεν εμπιστεύομαι ανθρώπους που ξέρω ,θα εμπιστευτώ αγνώστους;  

Αλλά πχ στο facebook που όλοι το κατηγορούν- μεταξύ τους κι εγώ το κατηγορούσα μέχρι που γράφτηκα, ποτέ μην λες ποτέ τελικά- έτυχε να βρω ανθρώπους που είχα να μιλήσω χρόνια, όχι επειδή είχαμε τσακωθεί ή κάτι τέτοιο, αλλά επειδή η ζωή συνήθως αποφασίζει και σε χωρίζει σε τέτοιες περιπτώσεις. Οι συγκυρίες. Μια αμέλεια, ένα τηλέφωνο που δεν έγινε, οι δουλειές, μια μετακόμιση, μια αλλαγή τηλεφώνου, η αίσθηση ότι ενοχλείς και επεμβαίνεις στο χρόνο του άλλου. Οτιδήποτε. Δεν σημαίνει ότι ήθελες να γίνει, κι όμως έγινε. Δεν θεωρώ απρόσωπο όλο αυτό. Με τίποτα. Στη λίστα μου είναι όλοι γνωστοί μου, με κάποιους συναντιόμαστε τακτικά, κάποιοι έχω να  τους δω καιρό, με κάποιους δουλεύαμε παλιά μαζί, και με άλλους ήμασταν παλιοί φίλοι. Βρήκα και παλιές μου συμμαθήτριες. Περισσότερο μιλάω έτσι, παρά με φίλους και φίλες που δεν έχουν πχ e-mail. Κυρίως επειδή είμαι διακριτική και δεν μ'αρέσει να επεμβαίνω στη ζωή των άλλων, να γίνομαι τσιμπούρι με συνεχή μηνύματα ή τηλέφωνα, την ώρα που μπορεί να έχουν δουλειά ή να ξεκουράζονται.

Και μετά από αυτή την μεγάλη εισαγωγή, θα σας πω μια ιστοριούλα… Όμορφη όσο συνέβαινε… Για λίγο καιρό. Αλλά οι εμπλεκόμενοι την θυμούνται. Τα συζητάμε τις λίγες φορές που βλεπόμαστε. Γεννήθηκαν φιλίες και συμπάθειες και αν και πέρασαν ήδη 5 χρόνια, όταν ο ένας δει τον άλλο, πάντα είναι πολύ ευχάριστο. Συναντηθήκαμε σε δουλειά. Σε μια εταιρία που ξεκινήσαμε σχεδόν όλοι μαζί και σταματήσαμε όλοι μαζί, μια και η εταιρία έκλεισε. Και όπως συμβαίνει στις συμβάσεις έργου, ο εργαζόμενος είναι τελείως ακάλυπτος στα πάντα, το μόνο του δικαίωμα είναι ο μισθός-τα ποσοστά για την ακρίβεια, δεν υπήρχε μισθός. Έφτασα 30 χρονών για να μάθω τι σημαίνει επίδομα ή δώρο Χριστουγέννων και Πάσχα. Ήταν μια έννοια που ανήκε στη σφαίρα της φαντασίας. Συνέβαινε γενικά στον κόσμο αλλά σε ένα άλλο, μακρινό σύμπαν από το δικό μου. Όπως και η λέξη μισθός, σταθερός μισθός, ήταν άγνωστες έννοιες. Ως τώρα όλες οι δουλειές μου ήταν στο ίδιο στυλ με αυτή που αναφέρω, εκτός το σουπερ μαρκετ.Ποσοστά. Που αυτό πρακτικά σημαίνει ότι για 8ωρο, όλο το μήνα έπαιρνα-στο τσακιρ κέφι- 350-400 ευρώ. Έτυχε να πάρω και 200. Επαναλαμβάνω για 8 ωρο, πενθήμερο και για δουλειά σχεδόν ασταμάτητη, με λίγα διαλείμματα.

Για όσους νομίζουν ότι η δουλειά που κάνουν δεν αποδίδει… Ε, λοιπόν, πάντα υπάρχουν και χειρότερα...Να λέτε να υπάρχει δουλειά. Και καλά, εγώ έχω μόνο τον εαυτό μου, άλλοι κάνανε αυτή τη δουλειά και είχαν οικογένεια…Ήδη 3 φίλοι μου ήδη είναι απολυμένοι αυτή τη στιγμή...

Αλλά να πω την αλήθεια προτιμούσα να έχω έστω κάτι την τσέπη, έστω και λίγο, παρά τίποτα. Πήγα και σε χειρότερες δουλειές- telemarketing. Γενικά όλη η Αθήνα πιστεύω ,κάθε γειτονιά και κάθε περιοχή, έστω 5-10 εταιρίες ή μαγαζιά έχουν το βιογραφικό μου. Σε ΟΛΕΣ τις περιοχές της Αθήνας και σε κάποιες και του Πειραιά. Πασίγνωστη έχω γίνει. Χώρια σε πόσες γραπτές κοροιδίες του ΑΣΕΠ πήρα μέρος. Φυσικά προτίμησαν τους αποφοίτους λυκείου. Ποιον θα προτιμήσουν; Τους πτυχιούχους ΑΕΙ; Μην τρελαθούμε και τελείως! Αυτά που λέω δεν τα λέω στον αέρα, για όποιον το νομίζει. Τίποτα δεν λέω στον αέρα. Πέρα ότι βλέπω τη χιουμοριστική τους πλευρά. Υπάρχουν στοιχεία.

Τέλος πάντων. Ήδη είπα πολλά.

 Η ιστοριούλα μας. Οποιαδήποτε ομοιότητα σε υπαρκτά πρόσωπα, ΔΕΝ είναι συμπτωματική! Χαχα!! Για ευνόητους λόγους δεν αναφέρω ονόματα παρά αρχικά.

Μια φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα κορίτσι, η Α, που από μικρή έλεγε διάφορες βλακείες του στυλ, δεν θα πάω λύκειο, μετά δεν θα πάω πανεπιστήμιο, αλλά τελικά πέρασε στο πανεπιστήμιο και μάλιστα με την πρώτη, γιατί ήταν η μοναδική που πήγε και έγραψε εξετάσεις χωρίς άγχος και έγραψε πολύ καλά και στα 4 μαθήματα, στα δύο μάλιστα έγραψε 19! Αυτό λοιπόν το κορίτσι μετά από 5 χρόνια, πήρε το πτυχίο. Μετά άρχισε η Οδύσσεια. Πάντως ήξερε ότι σημασία έχει το ταξίδι. Τότε δηλαδή δεν το ήξερε, αλλά της το έμαθε η ζωή το μάθημα αυτό. Μετά το 156.798 χαστούκι, ε, δεν μπορεί, το έχεις μάθει το μάθημα σου απέξω κι ανακατωτά.

Ο ξάδελφος της ήταν με μια κοπέλα- γυναίκα του τώρα- που είχε βρει μια άσχετη δουλειά, σε μια εταιρία. Εκεί στην εταιρία, μπαίνανε όλοι με τον εξής τρόπο: Όταν ζητούσαν υπαλλήλους, το λέγανε στους ήδη υπάρχοντες για να το πούνε σε γνωστούς τους, ήταν εσωτερική αναζήτηση,δεν βάζανε αγγελία. Έτσι η Ι  το είπε και στην Α. Αυτό το κάνανε γιατί αν βάζανε αγγελία δεν υπήρχε περίπτωση να σταυρώσουν όχι έναν υπάλληλο, κάτι χειρότερο.Δεν θα πήγαινε κανείς, αν δεν ήξερε τι επικρατεί εκεί μέσα. Θα κάνανε μόνοι τους τη δουλειά. Γιατί αυτή η δουλειά  ήταν ό, τι χειρότερο μπορεί να σου τύχει. Από χιλιάδες πλευρές που θέλω σελίδες ολόκληρες να αναλύσω, οπότε δεν γίνεται. Επιπλέον υπήρχε ένα πλαφόν που αν το έπιανες, έφευγες με συνοπτικές διαδικασίες. Φυσικά το έπιασε η Α. Εννοείται χωρίς αποζημίωση, αν σας γεννήθηκε η απορία, τα αυτονόητα να μην τα λέμε. Η λέξη αποζημίωση μου ηχούσε σαν λέξη ξένης γλώσσας,Κινέζικα,Γιαπωνέζικα, κάτι τέτοιο.

Η δουλειά αυτή καθ’ αυτή ,δεν ήταν δύσκολη. Καταχωρούσε η Α όπως όλοι, στοιχεία στον Η/Υ. Ανάθεση δημόσιου έργου- του ΙΚΑ συγκεκριμένα- σε ιδιωτικές εταιρίες. Μια χαρά σαν δουλειά, αν πληρώνανε και σωστά. Αλλά το περιβάλλον ήταν αίσχος.

Η προισταμένη- κατά κάποιο τρόπο, είναι λίγο περίπλοκο και αυτό για να εξηγήσω σύντομα- μίλησε σε κάποιους που τελείωσαν από εκεί, για ένα καινούριο έργο. Έτσι βρέθηκε η Α σε αυτή τη δουλειά που τα άλλαξε όλα…

Ιανουάριος του 2003.

Σε άλλο κτίριο. Πολυπληθής ομάδα. Νέα δεδομένα.

Ήταν η μόνη περίοδος της ζωής της Α που ξυπνούσε αδιαμαρτύρητα και βρισκόταν στη δουλειά από τις 7.30!! Που άλλες φορές ο οργανισμός της αντιδρά στο σκεπτικό όχι να ξυπνήσει, αλλά στο συνδυασμό ξυπνάω πρωί πρωί και μπαίνω στις απαίσιες συγκοινωνίες. Εκεί η Α όπως και οι τουλάχιστον 100 συνάδελφοι πήγαιναν με κέφι, σαν να πηγαίνουν εκδρομή. Το περιβάλλον ήταν τόσο φιλικό που της άρεσε να καθίσει και 12 ώρες. Εκείνη την εποχή δούλευε αδιαμαρτύρητα και άκοπα 12 ώρες. Νέες φιλίες γεννήθηκαν. Φίλοι κολλητοί που λέγανε τα πάντα με την Α. Κάποιοι εξακολουθούν να είναι φίλοι. Η Ρ, ο Χ, η Β, ο Δ παλιότερα. Αλλά και τώρα που συναντιόμαστε, είναι πολύ ευχάριστο.

Κάναμε ακριβώς την ίδια δουλειά, αλλά με λίγο διαφορετικό αντικείμενο.Γι'αυτό η Α είναι εξοικειωμένη με τους Η/Υ και έχει μάθει όσα ξέρει. Από την εμπειρία γράφει και γρήγορα.

Η υπεύθυνη, η Χ, ήταν ένα από τα καλύτερα άτομα που είχε γνωρίσει ποτέ η Α.  Απίστευτη διδυμίνα, με γέλιο χαρακτηριστικό, ήταν φίλη, όχι προισταμένη, άλλωστε της μιλάγανε στον ενικό και κάνανε αστεία μαζί της. Ξαναδουλεύανε μέχρι πέρυσι μαζί η Α με την Χ, για έναν μήνα που πήγε η Α σε μια άλλη παρόμοια, αλλά ηλίθια δουλειά.

Στην αποθήκη, δίπλα, ήταν κάποια παλικάρια. Μας ανεφοδιάζανε με κούτες που περιείχαν τους φακέλους που δουλεύαμε. Ήταν ο Φ (η μεγάλη της συμπάθεια, ένας υδροχόος που πιάνανε συζητήσεις που κρατούσαν ώρες όσο και οι δυο κάνανε δίπλα δίπλα δουλειά) ,ο Η, ο συνονόματος του Η, ο Σ, ο Κ, ο Σ, ο Α (που έφυγε αργότερα, βρήκε άλλη δουλειά), και ο κύριος Σ, ο οποίος πείραζε τον μικρό Η λέγοντας το αμίμητο: ‘’θα ανέβεις στο ποντίκι και τα πόδια σου δεν θα φτάνουν κάτω’’, αλλά ο μικρός δεν θύμωνε.

Κάθε μέρα η  Α έφερνε στη δουλειά ένα ατομικό discman και μια θήκη cd που με τον καιρό μόνο ατομικά δεν ήταν. Όλοι ακούγανε στα δικά τους   discman από τα cd της Α. Αλλά και εκείνη δανειζόταν από τα δικά τους. Γιατί ένα από τα καλά αυτών των δουλειών,εκτός φυσικά ότι είναι ελαστικά τα ωράρια και δεν σε κατσαδιάζουν αν αργήσεις λίγο-και πολύ, για να είμαστε ακριβείς- είναι ότι μπορείς να δουλεύεις με μουσική. Όχι μόνο δεν απαγορεύεται, αλλά ενθαρρύνεται μπορώ να πω, για να μην ενοχλείς τους άλλους.

Σε αυτή τη δουλειά, έκανε η Α τεράστια διαλλείματα. Στο κτίριο μέσα υπήρχε και ένα τυροπιτάδικο πάνω και πηγαίνανε όλοι εκεί να φάμε ή για καφέ. Κάποιες φορές έπαιρνε η Α  βιβλίο και έλυνε ασκήσεις αρμονίας, που έκανε τότε στο ωδείο.

Κι όμως παρά τα διαλείμματα, όταν καθόταν στη θέση της, ήταν ξεκούραστη και έβγαζε τεράστιο όγκο δουλειάς. Με την Χ, ήταν το ανέκδοτό τους. ‘’Που είναι η Α; Πάλι διάλλειμα;’’ Και δώστου γέλια!

(η ιστορία συνεχίζεται στο επόμενο post, με ακόμα περισσότερες λεπτομέρειες).

ΥΓ1:η φωτογραφία άσχετη, απλά έφτιαξα κάτι κολάζ σήμερα και μου άρεσαν πολύ.Η αγαπημένη Ιταλία.

ΥΓ2:τόνισα τα αρχικά για να φαίνονται.