Κοιτάζω δίπλα μου...

Στη σκηνή πάνω όλοι μαζί...

Άνθρωποι που πριν από λίγους μήνες δεν γνωρίζονταν...

Μέσα σε λίγο καιρό γίναμε μια παρέα...

Καθημερινές συναντήσεις, καθημερινές πρόβες...Πολύωρες.

Δέσιμο και επικοινωνία.

Παρέα και μοίρασμα.

Χαμόγελα.

Όμορφες στιγμές.

Αίσθηση ότι ο κόπος μας δεν πήγε χαμένος.

Φίλοι να μας περιμένουν. Καλοί μας φίλοι.

Χαμόγελα και ζεστές αγκαλιές.

Βλέματα γνώριμα.

Επί σκηνής άψογη επικοινωνία, όπως και άψογη ήταν η συνεργασία μας απ' την αρχή. Παρέα περισσότερο και πάνω από όλα.

Άνθρωποι που δεν ήξεραν πολλά από θέατρο αλλά το γνώρισαν και το αγάπησαν. Κι εγώ το ίδιο. Είναι πολύ όμορφη εμπειρία.

Παλιά περίμενα να μιλήσω με τους καλλιτέχνες μετά τη συναυλία, μετά την παράσταση. Πόσο εντύπωση αλήθεια μου έκανε που μου μίλαγαν μετά!

Έστω και λίγο, ντύθηκα έναν άλλο εαυτό...Πιο τρελό. Αλλιώτικο γενικά. Έστω και λίγο έμειναν στη γωνία οι φόβοι. Έστω και λίγο γέλασαν τα μάτια μου.

Κάτι μου λέει ότι είναι η αρχή...Ότι τα μάτια μου θα γελούν συχνά από δω και πέρα...

Είναι σχολείο λεν' της νύχτας η ζωή
κι εγώ καθόμουνα στο πρώτο το θρανίο
στο μαυροπίνακα η μοίρα είχε γραφτεί
και μ' είχε κλείσει στο κλουβί σαν το θηρίο.

Χρόνια σε δήθεν φουαγιέ και τα λοιπά
κι ύστερα πίστες με νταλκάδες και ουίσκι
ρωτά τι έμεινε για μένα τελικά
πες μου ο καθένας λίγη αγάπη που την βρίσκει.

Ένα ποτήρι βάζω και πίνω
εγώ το πίνω, με πίνει εκείνο.

Ψυχή και σώμα που πλανήθηκαν πολύ
μια περηφάνια κρατημένη με το ζόρι
ένα παιδί στην άκρη μέχρι το πρωί
κι εγώ στα στέκια που πουλούσαν οι εμπόροι.

Χρόνια σε δήθεν φουαγιέ και τα λοιπά
κι ύστερα πίστες με νταλκάδες και ουίσκι
ρώτα τι έμεινε για μένα τελικά
πες μου ο καθένας λίγη αγάπη που την βρίσκει.

Ένα ποτήρι βάζω και πίνω
εγώ το πίνω, με πίνει εκείνο.

Η παράσταση δεν θα ήταν ίδια, χωρίς την υπέροχη μουσική του Δημήτρη και τους εξίσου υπέροχους στίχους της Μαργαρίτας.

Αυτό είναι το τραγούδι της Μαριάννας. Του ρόλου μου δηλαδή. Πολυαγαπημένο μου, από την πρώτη φορά που το άκουσα.