Περπατώ ξανά στους ίδιους δρόμους...

Δίπλα μου σκιές...Σκουπίδια...Άδεια βλέμματα...Βουβοί περαστικοί...

Υποσχέσεις χωρίς αντίκρισμα...

Μοναξιά...

Ατέλειωτη μοναξιά...

Σιωπή...

Ατέλειωτη σιωπή...

Παιχνιδάκι ήμουν στα χέρια σου...

Διασκέδασες άραγε; Θα το μάθω;

Μόνη φεύγω. Μόνη έρχομαι. Μόνη κάθομαι. Μόνη σκέφτομαι. Μόνη γυρίζω.

Στην απουσία καλύπτω την υπόσχεση που δεν κράτησες. Την σκεπάζω. Ελπίζω ακόμη κι ας ξέρω πως κάνω λάθος. Πάντα κάνω λάθος. Πάντα θολώνει η κρίση μου.

Φταίει κι αυτή η καρδιά που ελπίζει...Που δεν μπορεί να δεχτεί...Τι να δεχτεί; Τα αυτονόητα.

Υπάρχουν άραγε τέτοια; Αυτονόητα; Γιατί να υπάρχουν; Όλα δεν παίζουν σαν σενάρια στη ζωή; Γιατί μόνο ένα είναι το αληθινό; Και γιατί να είναι το δικό σου και όχι το δικό μου; Γιατί να είναι αληθινό σενάριο το ψέμα σου κι όχι η αλήθεια μου;

Διαλέγω πάντα τη σιωπή. Μπορώ να κάνω κι αλλιώς; Μου έμεινε να κάνω κάτι άλλο; Τίποτα δεν μου έμεινε...Τίποτα που να 'ναι αληθινά δικό μου.

Κοιτάζω στον καθρέπτη και δεν με κοιτάει το πρόσωπό μου. Με κοιτάει ένα άλλο. Ένα πρόσωπο μεγαλύτερης ηλικίας.

Με ρυτίδες.

Με άσπρα μαλλιά.

Με έναν πόνο στη ματιά.

Με μια απώλεια.

Με μια απουσία.

Με ένα ψέμα να κάθεται στον ώμο.

Με μια αλήθεια σαν ρυτίδα κάτω απ' τα μάτια.

Με ένα απωθημένο .Για τη ζωή που δεν έζησε. Όχι επειδή δεν μπορούσε. Μπορούσε και με το παραπάνω. Αξία είχε. Και τι μ'αυτό; Την αναγνώρισε κανείς ποτέ; Την σεβάστηκε; Την αναζήτησε; Την αλήθεια αυτή. Ποιός της έδωσε σημασία; Στο πρώτο ψέμα όλοι έτρεξαν να προσκυνήσουν αυτόν που θα το έλεγε. Όλοι έτρεξαν να προσκυνήσουν αυτό που τους έφτυνε. Κι όσο πιο πολύ τους έφτυνε, τόσο πιο πολύ θα το λατρεύαν. Τόσο πιο πολύ θα του δίνονταν. Τόσο πιο πολύ θα το πιστεύαν.

Κι η αλήθεια μου έμεινε ξεχασμένη, σκονισμένη, πάνω σ' ένα ράφι. Σαν ξεκούρδιστη κιθάρα που λείπει μια χορδή και κανείς δεν μπορεί να παίξει. Βλέπεις είναι κλειστά τα μαγαζιά. Ποιός θα αλλάξει τη χορδή; Ποιός θα ενδιαφερθεί; Δίπλα υπάρχει ένα καλογυαλισμένο στερεοφωνικό. Την ξεκούρδιστη κιθάρα θα κοιτάξουμε;

Φάλτσα συγχορδία απόψε η ματιά μου...Φάλτσα συγχορδία ήταν πάντα τα ''θέλω'' μου. Μια παραφωνία κι η ζωή μου στην αρμονία του ψέματος. Μια νότα να κάνει ό, τι της έρθει. Να χαλάει το σύνολο. Γιατί ποτέ δεν πίστεψε σ' αυτό. Στο τραγούδι που δεν βγήκε απ' την ψυχή αλλά απ' την τσέπη και σε αυτή γύριζε.

Τι να πιστέψω πια; Τι να κάνω; Τι θα αλλάξει;

Όσο κι αν άλλαξα εγώ, όλα γύρω ίδια είναι. Δεν αλλάζει τίποτα.

Τι να αλλάξει;

Ακροβάτης είμαι. Πάντα. Ακροβάτης που πετάει ανάποδα. Όπου πάνε οι άλλοι εγώ πάω από την άλλη πλευρά. Όχι από αντίδραση μόνο. Από πεποίθηση. Από ιδέα.

Για μια ιδέα ζούμε. Για πολλές δηλαδή. Για τι άλλο; Τι να πιστέψεις;

Έχω πάψει προ πολλού να πιστεύω σε μάτια...Ούτε στα δικά σου τα σοκολατένια. Αλλά πάντα έχω και την αγωνία μήπως αλλάξει κάτι, κάποτε. Μήπως για πρώτη φορά έχω άδικο...Πόσο θέλω για μια φορά να έχω άδικο...Να πω κάτι και να μην γίνει...Να σκεφτώ κάτι και να πέσω έξω...Είναι τόσο οφθαλμοφανής και προβλέψιμη η ζωή μου που μοιάζει χιλιοφορεμένο ρούχο...

Μπερδεύω επιθυμία, φαντασία και πραγματικότητα. Σε ένα κοκτέιλ. Μήπως κι η αλήθεια μου φανεί λιγότερο επώδυνη.

Αλλά αυτή στέκεται απειλητική για άλλη μια φορά. Αλήθεια-τρομοκράτης.

Κι όμως...Θέλω να την ακούω. Μην μου την κρύβεις. Πες μου...Γιατί; Γιατί όλα αυτά; Τι εξυπηρετούσαν; Γιατί να είμαι εγώ το παιχνιδάκι; Γιατί να είμαι παιχνιδάκι γενικώς; Τι έκανα; Για ποιο λόγο όλα αυτά;

Την αλήθεια...Μόνο αυτή....

Πες την. Δεν θα θυμώσω. Ούτε θα πληγωθώ. Ποιός βρεγμένος φοβάται το νερό και ποιός καμένος την φωτιά; Τίποτα δεν θα πάθω.

Όχι άλλα ψέματα...

Ακροβάτης είμαι...Κάθε μέρα...Πέφτω, σηκώνομαι.

Και ξέρω ότι κάποια μέρα μπορεί και να μην έχει από κάτω δίχτυ προστασίας...

Να πέσω στο κενό...

Μπορεί να μην είμαι πάντα τυχερή...

Μήπως υπάρχει μέρος για να πέσω; Μήπως υπάρχει αγκαλιά; Μήπως υπάρχει αλήθεια να χωρέσω;




Μια φάλτσα νότα θα έρθει κοντά μου μόνο. Γιατί κι εκείνη σαν κι εμένα είναι. Ακροβατεί εξόριστη και μόνη...

Και μου 'ρθε στο μυαλό το τραγούδι...Ταιριάζει...Στα μάτια σου...Στα σοκολατένια ψεύτικα μάτια.